Surah Hud - Malayalam Translation by Abdul Hameed Madani And Kunhi Mohammed
الٓرۚ كِتَٰبٌ أُحۡكِمَتۡ ءَايَٰتُهُۥ ثُمَّ فُصِّلَتۡ مِن لَّدُنۡ حَكِيمٍ خَبِيرٍ
aliph-lāṁ-ṟā. oru pramāṇagranthamatre it. atile vacanaṅṅaḷ āśayabhadratayuḷḷatākkappeṭṭirikkunnu. pinnīṭat viśadīkarikkappeṭṭirikkunnu. yuktimānuṁ sūkṣmajñāniyumāya allāhuvinṟe aṭukkal ninnuḷḷatatre at
Surah Hud, Verse 1
أَلَّا تَعۡبُدُوٓاْ إِلَّا ٱللَّهَۚ إِنَّنِي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرٞ وَبَشِيرٞ
entennāl allāhuvineyallāte niṅṅaḷ ārādhikkarut. tīrccayāyuṁ avaṅkal ninn niṅṅaḷilēkk niyēāgikkappeṭṭa tākkītukāranuṁ santēāṣavārttakkāranumatre ñān
Surah Hud, Verse 2
وَأَنِ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ ثُمَّ تُوبُوٓاْ إِلَيۡهِ يُمَتِّعۡكُم مَّتَٰعًا حَسَنًا إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمّٗى وَيُؤۡتِ كُلَّ ذِي فَضۡلٖ فَضۡلَهُۥۖ وَإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنِّيٓ أَخَافُ عَلَيۡكُمۡ عَذَابَ يَوۡمٖ كَبِيرٍ
niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe rakṣitāvinēāṭ pāpamēācanaṁ tēṭukayuṁ enniṭṭ avanilēkk khēdiccumaṭaṅṅukayuṁ ceyyuka. eṅkil nirṇitamāya oru avadhivare avan niṅṅaḷkk nalla sekhyamanubhavippikkukayuṁ, udāramanasthitiyuḷḷa ellāvarkkuṁ taṅṅaḷuṭe udārataykkuḷḷa pratiphalaṁ nalkukayuṁ ceyyunnatāṇ. niṅṅaḷ tiriññukaḷayunna pakṣaṁ bhayaṅkaramāya oru divasattile śikṣa niṅṅaḷuṭe mēl ñān niścayamāyuṁ bhayappeṭunnu
Surah Hud, Verse 3
إِلَى ٱللَّهِ مَرۡجِعُكُمۡۖ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ
allāhuviṅkalēkkaṇ niṅṅaḷuṭe maṭakkaṁ. avan ellākāryattinuṁ kaḻivuḷḷavanatre
Surah Hud, Verse 4
أَلَآ إِنَّهُمۡ يَثۡنُونَ صُدُورَهُمۡ لِيَسۡتَخۡفُواْ مِنۡهُۚ أَلَا حِينَ يَسۡتَغۡشُونَ ثِيَابَهُمۡ يَعۡلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعۡلِنُونَۚ إِنَّهُۥ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ
śrad'dhikkuka: avanil ninn (allāhuvil ninn) oḷikkān vēṇṭi avar taṅṅaḷuṭe neñcukaḷ maṭakkikkaḷayunnu. śrad'dhikkuka: avar taṅṅaḷuṭe vastraṅṅaḷkeāṇṭ putacc mūṭumpēāḷ pēāluṁ avar rahasyamākkunnatuṁ parasyamākkunnatuṁ avan aṟiyunnu. tīrccayāyuṁ avan neñcukaḷiluḷḷat aṟiyunnavanākunnu
Surah Hud, Verse 5
۞وَمَا مِن دَآبَّةٖ فِي ٱلۡأَرۡضِ إِلَّا عَلَى ٱللَّهِ رِزۡقُهَا وَيَعۡلَمُ مُسۡتَقَرَّهَا وَمُسۡتَوۡدَعَهَاۚ كُلّٞ فِي كِتَٰبٖ مُّبِينٖ
bhūmiyil yāteāru jantuvuṁ atinṟe upajīvanaṁ allāhu bādhyata ēṟṟatāyiṭṭallāte illa. avayuṭe tāmasasthalavuṁ sūkṣippusthalavuṁ avan aṟiyunnu. ellāṁ spaṣṭamāya oru rēkhayiluṇṭ
Surah Hud, Verse 6
وَهُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٖ وَكَانَ عَرۡشُهُۥ عَلَى ٱلۡمَآءِ لِيَبۡلُوَكُمۡ أَيُّكُمۡ أَحۡسَنُ عَمَلٗاۗ وَلَئِن قُلۡتَ إِنَّكُم مَّبۡعُوثُونَ مِنۢ بَعۡدِ ٱلۡمَوۡتِ لَيَقُولَنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ مُّبِينٞ
āṟudivasaṅṅaḷilāyi (athavā ghaṭṭaṅṅaḷilāyi) ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ sr̥ṣṭiccat avanatre. avanṟe arś (sinhāsanaṁ) veḷḷattinmēlāyirunnu. niṅṅaḷil ārāṇ karm'maṁ keāṇṭ ēṟṟavuṁ nallavan ennaṟiyunnatin niṅṅaḷe parīkṣikkuvān vēṇṭiyatre at. tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ maraṇattin śēṣaṁ uyirtteḻunnēlpikkappeṭunnavarāṇ. enn nī paṟaññāl aviśvasiccavar paṟayuṁ; it spaṣṭamāya jālavidyayallāte maṟṟeānnumalla
Surah Hud, Verse 7
وَلَئِنۡ أَخَّرۡنَا عَنۡهُمُ ٱلۡعَذَابَ إِلَىٰٓ أُمَّةٖ مَّعۡدُودَةٖ لَّيَقُولُنَّ مَا يَحۡبِسُهُۥٓۗ أَلَا يَوۡمَ يَأۡتِيهِمۡ لَيۡسَ مَصۡرُوفًا عَنۡهُمۡ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُواْ بِهِۦ يَسۡتَهۡزِءُونَ
oru nirṇita kālaparidhi vare avaril ninnuṁ nāṁ śikṣa mēṟṟīvccāl avar paṟayuka tanne ceyyuṁ; atine taṭaññu nirttunna kāryamentāṇ enn. śrad'dhikkuka. atavarkk vannettunna divasaṁ atavaril ninn tiriccukaḷayappeṭunnatalla. enteānnineppaṟṟi avar parihasiccirunnuvēā atavaril vannettukayuṁ ceyyuṁ
Surah Hud, Verse 8
وَلَئِنۡ أَذَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ مِنَّا رَحۡمَةٗ ثُمَّ نَزَعۡنَٰهَا مِنۡهُ إِنَّهُۥ لَيَـُٔوسٞ كَفُورٞ
manuṣyann nāṁ nam'muṭe pakkal ninnuḷḷa valla kāruṇyavuṁ āsvadippikkukayuṁ, enniṭṭ nāṁ atavanil ninn eṭuttunīkkukayuṁ ceytāl tīrccayāyuṁ avan nirāśanuṁ ēṟṟavuṁ nandikeṭṭavanumāyirikkuṁ
Surah Hud, Verse 9
وَلَئِنۡ أَذَقۡنَٰهُ نَعۡمَآءَ بَعۡدَ ضَرَّآءَ مَسَّتۡهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ ٱلسَّيِّـَٔاتُ عَنِّيٓۚ إِنَّهُۥ لَفَرِحٞ فَخُورٌ
avann oru kaṣṭata bādhiccatin śēṣaṁ nāmavann oru anugrahaṁ āsvadippiccuveṅkilēā niścayamāyuṁ avan paṟayuṁ; tinmakaḷ ennil ninn oḻiññ pēāyirikkunnu enn. tīrccayāyuṁ avan āhlādabharitanuṁ ahaṅkāriyumākunnu
Surah Hud, Verse 10
إِلَّا ٱلَّذِينَ صَبَرُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ أُوْلَـٰٓئِكَ لَهُم مَّغۡفِرَةٞ وَأَجۡرٞ كَبِيرٞ
kṣamikkukayuṁ salkarm'maṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavareāḻike. avarkkākunnu pāpamēācanavuṁ valiya pratiphalavumuḷḷat
Surah Hud, Verse 11
فَلَعَلَّكَ تَارِكُۢ بَعۡضَ مَا يُوحَىٰٓ إِلَيۡكَ وَضَآئِقُۢ بِهِۦ صَدۡرُكَ أَن يَقُولُواْ لَوۡلَآ أُنزِلَ عَلَيۡهِ كَنزٌ أَوۡ جَآءَ مَعَهُۥ مَلَكٌۚ إِنَّمَآ أَنتَ نَذِيرٞۚ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ وَكِيلٌ
iyāḷkk oru nidhi iṟakkappeṭukayēā, iyāḷēāṭeāppaṁ oru malakk varikayēā ceyyāttatent enn (ninnepaṟṟi) avar paṟayunna kāraṇattāl ninakk nalkappeṭunna sandēśaṅṅaḷil cilat nī viṭṭukaḷayukayuṁ, atinṟe pēril ninakk manaḥprayāsamuṇṭākukayuṁ ceytēkkāṁ. ennāl nī oru tākkītukāran mātramākunnu. allāhu ellākāryattinṟeyuṁ sanrakṣaṇamēṟṟavanākunnu
Surah Hud, Verse 12
أَمۡ يَقُولُونَ ٱفۡتَرَىٰهُۖ قُلۡ فَأۡتُواْ بِعَشۡرِ سُوَرٖ مِّثۡلِهِۦ مُفۡتَرَيَٰتٖ وَٱدۡعُواْ مَنِ ٱسۡتَطَعۡتُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
atalla, addēhaṁ at keṭṭiccamaccu ennāṇēā avar paṟayunnat? paṟayuka: ennāl itupēleyuḷḷa patt ad'dhyāyaṅṅaḷ camaccuṇṭākkiyat niṅṅaḷ keāṇṭ varū. allāhuvin puṟame niṅṅaḷkk sādhikkunnavareyellāṁ niṅṅaḷ viḷiccukeāḷḷukayuṁ ceyyuka. niṅṅaḷ satyavānmārāṇeṅkil
Surah Hud, Verse 13
فَإِلَّمۡ يَسۡتَجِيبُواْ لَكُمۡ فَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَآ أُنزِلَ بِعِلۡمِ ٱللَّهِ وَأَن لَّآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۖ فَهَلۡ أَنتُم مُّسۡلِمُونَ
avarāruṁ niṅṅaḷuṭe viḷikk uttaraṁ nalkiyilleṅkil, allāhuvinṟe aṟivēāṭ kūṭi mātramāṇ it avatarippikkappeṭṭiṭṭuḷḷatennuṁ, avanallāte yāteāru daivavumillennuṁ niṅṅaḷ manas'silākkuka. iniyeṅkiluṁ niṅṅaḷ kīḻpeṭān sannad'dharāṇēā
Surah Hud, Verse 14
مَن كَانَ يُرِيدُ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا وَزِينَتَهَا نُوَفِّ إِلَيۡهِمۡ أَعۡمَٰلَهُمۡ فِيهَا وَهُمۡ فِيهَا لَا يُبۡخَسُونَ
aihikajīvitatteyuṁ atinṟe alaṅkāratteyumāṇ āreṅkiluṁ uddēśikkunnateṅkil avaruṭe pravarttanaṅṅaḷ aviṭe (ihalēākatt) vecc avarkk nāṁ niṟavēṟṟikeāṭukkunnatāṇ. avarkkaviṭe yāteāru kuṟavuṁ varuttappeṭukayilla
Surah Hud, Verse 15
أُوْلَـٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ لَيۡسَ لَهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ إِلَّا ٱلنَّارُۖ وَحَبِطَ مَا صَنَعُواْ فِيهَا وَبَٰطِلٞ مَّا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
paralēākatt narakamallāte maṟṟeānnuṁ kiṭṭānillāttavarākunnu akkūṭṭar. avar iviṭe pravartticcatellāṁ peāḷiññupēāyirikkunnu. avar ceytukeāṇṭirikkunnatellāṁ phalaśūn'yamatre
Surah Hud, Verse 16
أَفَمَن كَانَ عَلَىٰ بَيِّنَةٖ مِّن رَّبِّهِۦ وَيَتۡلُوهُ شَاهِدٞ مِّنۡهُ وَمِن قَبۡلِهِۦ كِتَٰبُ مُوسَىٰٓ إِمَامٗا وَرَحۡمَةًۚ أُوْلَـٰٓئِكَ يُؤۡمِنُونَ بِهِۦۚ وَمَن يَكۡفُرۡ بِهِۦ مِنَ ٱلۡأَحۡزَابِ فَٱلنَّارُ مَوۡعِدُهُۥۚ فَلَا تَكُ فِي مِرۡيَةٖ مِّنۡهُۚ إِنَّهُ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يُؤۡمِنُونَ
ennāl orāḷ tanṟe rakṣitāviṅkal ninn labhicca vyaktamāya teḷivine avalambikkunnu. avaṅkal ninnuḷḷa oru sākṣi (khur'ān) atine tuṭarnn varukayuṁ ceyyunnu. atin mump mātr̥kayuṁ kāruṇyavumāyikkeāṇṭ mūsāyuṭe granthaṁ vanniṭṭumuṇṭ. (aṅṅaneyuḷḷa orāḷ ā dunyā prēmikaḷe pēāle khur'ān niṣēdhikkumēā? illa.) attarakkār atil viśvasikkuṁ. vividha saṅghaṅṅaḷil ninn atil aviśvasikkunnavarārēā avaruṭe vāgdattasthānaṁ narakamākunnu. ākayāl nī atineppaṟṟi sanśayattilāvarut. tīrccayāyuṁ at ninṟe rakṣitāviṅkal ninnuḷḷa satyamākunnu. pakṣe janaṅṅaḷil adhikapēruṁ viśvasikkunnilla
Surah Hud, Verse 17
وَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّنِ ٱفۡتَرَىٰ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبًاۚ أُوْلَـٰٓئِكَ يُعۡرَضُونَ عَلَىٰ رَبِّهِمۡ وَيَقُولُ ٱلۡأَشۡهَٰدُ هَـٰٓؤُلَآءِ ٱلَّذِينَ كَذَبُواْ عَلَىٰ رَبِّهِمۡۚ أَلَا لَعۡنَةُ ٱللَّهِ عَلَى ٱلظَّـٰلِمِينَ
allāhuvinṟe pēril kaḷḷaṁ keṭṭiccamaccavanēkkāḷ akramiyāyi āruṇṭ? avar avaruṭe rakṣitāvinṟe mumpil hājarākkappeṭunnatāṇ. sākṣikaḷ paṟayuṁ: ivarākunnu taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinṟe pēril kaḷḷaṁ paṟaññavar, śrad'dhikkuka: allāhuvinṟe śāpaṁ ā akramikaḷuṭe mēluṇṭāyirikkuṁ
Surah Hud, Verse 18
ٱلَّذِينَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ وَيَبۡغُونَهَا عِوَجٗا وَهُم بِٱلۡأٓخِرَةِ هُمۡ كَٰفِرُونَ
allāhuvinṟe mārgattil ninn taṭayukayuṁ, atin vakrata varuttān āgrahikkukayuṁ ceyyunnavaratre avar. avarākaṭṭe paralēākattil viśvāsamillāttavarumāṇ
Surah Hud, Verse 19
أُوْلَـٰٓئِكَ لَمۡ يَكُونُواْ مُعۡجِزِينَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَمَا كَانَ لَهُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ مِنۡ أَوۡلِيَآءَۘ يُضَٰعَفُ لَهُمُ ٱلۡعَذَابُۚ مَا كَانُواْ يَسۡتَطِيعُونَ ٱلسَّمۡعَ وَمَا كَانُواْ يُبۡصِرُونَ
akkūṭṭar bhūmiyil (allāhuve) tēālpikkān kaḻiyunnavarāyiṭṭilla. allāhuvin puṟame avarkk rakṣādhikārikaḷāruṁ uṇṭāyiṭṭumilla. avarkk śikṣa iraṭṭippikkappeṭunnatāṇ. avar kēḷkkān kaḻiyunnavarāyilla. avar kaṇṭaṟiyunnavarumāyilla
Surah Hud, Verse 20
أُوْلَـٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ خَسِرُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ وَضَلَّ عَنۡهُم مَّا كَانُواْ يَفۡتَرُونَ
attarakkārākunnu ātmanaṣṭaṁ paṟṟiyavar. avar keṭṭiccamaccirunnatellāṁ avare viṭṭumāṟikkaḷayukayuṁ ceytu
Surah Hud, Verse 21
لَا جَرَمَ أَنَّهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ هُمُ ٱلۡأَخۡسَرُونَ
nis'sanśayaṁ, avar tanneyāṇ paralēākattil ēṟṟavuṁ naṣṭaṁ paṟṟiyavar
Surah Hud, Verse 22
إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ وَأَخۡبَتُوٓاْ إِلَىٰ رَبِّهِمۡ أُوْلَـٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ
tīrccayāyuṁ viśvasikkukayuṁ salkarm'maṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ, taṅṅaḷuṭe rakṣitāviṅkalēkk vinayapūrvvaṁ maṭaṅṅukayuṁ ceytavarārēā avarākunnu svargāvakāśikaḷ. avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ
Surah Hud, Verse 23
۞مَثَلُ ٱلۡفَرِيقَيۡنِ كَٱلۡأَعۡمَىٰ وَٱلۡأَصَمِّ وَٱلۡبَصِيرِ وَٱلسَّمِيعِۚ هَلۡ يَسۡتَوِيَانِ مَثَلًاۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ
ī raṇṭ vibhāgaṅṅaḷuṭeyuṁ upama andhanuṁ badhiranumāya orāḷeppēāleyuṁ, kāḻcayuṁ kēḷviyumuḷḷa maṟṟeārāḷeppēāleyumākunnu. ivar iruvaruṁ upamayil tulyarākumēā? appēāḷ niṅṅaḷ cinticcunēākkunnillē
Surah Hud, Verse 24
وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦٓ إِنِّي لَكُمۡ نَذِيرٞ مُّبِينٌ
nūhine addēhattinṟe janatayilēkk nāṁ niyēāgikkukayuṇṭāyi. (addēhaṁ paṟaññu:) tīrccayāyuṁ ñān niṅṅaḷkk spaṣṭamāya tākkīt nalkunnavanākunnu
Surah Hud, Verse 25
أَن لَّا تَعۡبُدُوٓاْ إِلَّا ٱللَّهَۖ إِنِّيٓ أَخَافُ عَلَيۡكُمۡ عَذَابَ يَوۡمٍ أَلِيمٖ
entennāl allāhuveyallāte niṅṅaḷ ārādhikkarut. vēdanayēṟiya oru divasatte śikṣa niṅṅaḷuṭe mēl tīrccayāyuṁ ñān bhayappeṭunnu
Surah Hud, Verse 26
فَقَالَ ٱلۡمَلَأُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِن قَوۡمِهِۦ مَا نَرَىٰكَ إِلَّا بَشَرٗا مِّثۡلَنَا وَمَا نَرَىٰكَ ٱتَّبَعَكَ إِلَّا ٱلَّذِينَ هُمۡ أَرَاذِلُنَا بَادِيَ ٱلرَّأۡيِ وَمَا نَرَىٰ لَكُمۡ عَلَيۡنَا مِن فَضۡلِۭ بَلۡ نَظُنُّكُمۡ كَٰذِبِينَ
appēāḷ addēhattinṟe janatayil ninn aviśvasiccavarāya pramāṇimār paṟaññu: ñaṅṅaḷepēāleyuḷḷa manuṣyanāyiṭṭ mātramē ninne ñaṅṅaḷ kāṇunnuḷḷū. ñaṅṅaḷuṭe kūṭṭattil ēṟṟavuṁ nis'sāranmārāyiṭṭuḷḷavar prathamavīkṣaṇattil (śariyāyi cintikkāte) ninne pintuṭarnnatāyiṭṭ mātramāṇ ñaṅṅaḷ kāṇunnat. niṅṅaḷkk ñaṅṅaḷekkāḷ yāteāru śrēṣṭhatayuṁ ñaṅṅaḷ kāṇunnumilla. pratyuta, niṅṅaḷ vyājavādikaḷāṇenn ñaṅṅaḷ karutunnu
Surah Hud, Verse 27
قَالَ يَٰقَوۡمِ أَرَءَيۡتُمۡ إِن كُنتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٖ مِّن رَّبِّي وَءَاتَىٰنِي رَحۡمَةٗ مِّنۡ عِندِهِۦ فَعُمِّيَتۡ عَلَيۡكُمۡ أَنُلۡزِمُكُمُوهَا وَأَنتُمۡ لَهَا كَٰرِهُونَ
addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ cinticc nēākkiyiṭṭuṇṭēā? ñān enṟe rakṣitāviṅkal ninnuḷḷa vyaktamāya teḷivine avalambikkunnavanāyirikkukayuṁ avanṟe aṭukkal ninnuḷḷa kāruṇyaṁ avan enikk tannirikkukayuṁ, enniṭṭ niṅṅaḷkk (at kaṇṭaṟiyānāvātta vidhaṁ) andhata varuttappeṭukayumāṇ uṇṭāyiṭṭuḷḷateṅkil (ñān ent ceyyuṁ?) niṅṅaḷ at iṣṭappeṭāttavarāyirikke niṅṅaḷuṭe mēl nāṁ atin nirbandhaṁ celuttukayēā
Surah Hud, Verse 28
وَيَٰقَوۡمِ لَآ أَسۡـَٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ مَالًاۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَى ٱللَّهِۚ وَمَآ أَنَا۠ بِطَارِدِ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْۚ إِنَّهُم مُّلَٰقُواْ رَبِّهِمۡ وَلَٰكِنِّيٓ أَرَىٰكُمۡ قَوۡمٗا تَجۡهَلُونَ
enṟe janaṅṅaḷē, itinṟe pēril niṅṅaḷēāṭ ñān dhanaṁ cēādikkunnilla. enikkuḷḷa pratiphalaṁ allāhu tarēṇṭat mātramākunnu. viśvasiccavare ñān āṭṭiyēāṭikkunnatalla. tīrccayāyuṁ avar avaruṭe rakṣitāvine kaṇṭumuṭṭān pēākunnavarāṇ. ennāl ñān niṅṅaḷe kāṇunnat vivaramillātta oru janavibhāgamāyiṭṭāṇ
Surah Hud, Verse 29
وَيَٰقَوۡمِ مَن يَنصُرُنِي مِنَ ٱللَّهِ إِن طَرَدتُّهُمۡۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ
enṟe janaṅṅaḷē, ñānavare āṭṭiyēāṭikkunna pakṣaṁ allāhuvinṟe śikṣayil ninn enne rakṣikkuvānārāṇuḷḷat. niṅṅaḷ ālēācicc nēākkunnillē
Surah Hud, Verse 30
وَلَآ أَقُولُ لَكُمۡ عِندِي خَزَآئِنُ ٱللَّهِ وَلَآ أَعۡلَمُ ٱلۡغَيۡبَ وَلَآ أَقُولُ إِنِّي مَلَكٞ وَلَآ أَقُولُ لِلَّذِينَ تَزۡدَرِيٓ أَعۡيُنُكُمۡ لَن يُؤۡتِيَهُمُ ٱللَّهُ خَيۡرًاۖ ٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا فِيٓ أَنفُسِهِمۡ إِنِّيٓ إِذٗا لَّمِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
allāhuvinṟe khajanāvukaḷ enṟe pakkaluṇṭenn ñān niṅṅaḷēāṭ paṟayunnumilla. ñān adr̥śyakāryaṁ aṟiyukayumilla. niṅṅaḷuṭe kaṇṇukaḷ nis'sāramāyi kāṇunnavarepaṟṟi, avarkk allāhu yāteāru guṇavuṁ nalkunnatēyalla ennuṁ ñān paṟayukayilla. allāhuvāṇ avaruṭe manas'sukaḷiluḷḷatineppaṟṟi nallavaṇṇaṁ aṟiyunnavan. appēāḷ (avare duṣicc paṟayunna pakṣaṁ) tīrccayāyuṁ ñān akramikaḷil peṭṭavanāyirikkuṁ
Surah Hud, Verse 31
قَالُواْ يَٰنُوحُ قَدۡ جَٰدَلۡتَنَا فَأَكۡثَرۡتَ جِدَٰلَنَا فَأۡتِنَا بِمَا تَعِدُنَآ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّـٰدِقِينَ
avar paṟaññu: nūhē, nī ñaṅṅaḷēāṭ tarkkiccu. vaḷareyēṟe tarkkiccu. ennāl nī satyavānmāruṭe kūṭṭattilāṇeṅkil nī ñaṅṅaḷkk tākkīt nalkikkeāṇṭirikkunnat (śikṣa) ñaṅṅaḷkk nī iṅṅu keāṇṭ varū
Surah Hud, Verse 32
قَالَ إِنَّمَا يَأۡتِيكُم بِهِ ٱللَّهُ إِن شَآءَ وَمَآ أَنتُم بِمُعۡجِزِينَ
addēhaṁ paṟaññu: allāhu mātramāṇ niṅṅaḷkkat keāṇṭ varuka; avan uddēśicceṅkil, niṅṅaḷkk (avane) tēālpicc kaḷayānāvilla
Surah Hud, Verse 33
وَلَا يَنفَعُكُمۡ نُصۡحِيٓ إِنۡ أَرَدتُّ أَنۡ أَنصَحَ لَكُمۡ إِن كَانَ ٱللَّهُ يُرِيدُ أَن يُغۡوِيَكُمۡۚ هُوَ رَبُّكُمۡ وَإِلَيۡهِ تُرۡجَعُونَ
allāhu niṅṅaḷe vaḻiteṟṟiccuviṭān uddēśikkunna pakṣaṁ ñān niṅṅaḷkk upadēśaṁ nalkān uddēśiccāluṁ enṟe upadēśaṁ niṅṅaḷkk prayēājanappeṭukayilla. avanāṇ niṅṅaḷuṭe rakṣitāv. avaṅkalēkkāṇ niṅṅaḷ maṭakkappeṭunnat
Surah Hud, Verse 34
أَمۡ يَقُولُونَ ٱفۡتَرَىٰهُۖ قُلۡ إِنِ ٱفۡتَرَيۡتُهُۥ فَعَلَيَّ إِجۡرَامِي وَأَنَا۠ بَرِيٓءٞ مِّمَّا تُجۡرِمُونَ
atalla, addēhamat keṭṭiccamaccu ennāṇēā avar paṟayunnat? paṟayuka: ñānat keṭṭiccamaccuveṅkil ñān kuṟṟaṁ ceyyunnatinṟe dēāṣaṁ enikku tanneyāyirikkuṁ. niṅṅaḷ ceyyunna kuṟṟattinṟe kāryattil ñān niraparādhiyumāṇ
Surah Hud, Verse 35
وَأُوحِيَ إِلَىٰ نُوحٍ أَنَّهُۥ لَن يُؤۡمِنَ مِن قَوۡمِكَ إِلَّا مَن قَدۡ ءَامَنَ فَلَا تَبۡتَئِسۡ بِمَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ
ninṟe janatayil ninn viśvasiccukaḻiññiṭṭuḷḷavarallāte iniyāruṁ viśvasikkukayēyilla. atināl avar ceytukeāṇṭirikkunnatineppaṟṟi nī saṅkaṭappeṭarut enn nūhin sandēśaṁ nalkappeṭṭu
Surah Hud, Verse 36
وَٱصۡنَعِ ٱلۡفُلۡكَ بِأَعۡيُنِنَا وَوَحۡيِنَا وَلَا تُخَٰطِبۡنِي فِي ٱلَّذِينَ ظَلَمُوٓاْ إِنَّهُم مُّغۡرَقُونَ
nam'muṭe mēlnēāṭṭattiluṁ, nam'muṭe nirdēśaprakāravuṁ nī kappal nirmikkuka. akramaṁ ceytavaruṭe kāryattil nī ennēāṭ sansārikkarut. tīrccayāyuṁ avar mukki naśippikkappeṭān pēākukayāṇ
Surah Hud, Verse 37
وَيَصۡنَعُ ٱلۡفُلۡكَ وَكُلَّمَا مَرَّ عَلَيۡهِ مَلَأٞ مِّن قَوۡمِهِۦ سَخِرُواْ مِنۡهُۚ قَالَ إِن تَسۡخَرُواْ مِنَّا فَإِنَّا نَسۡخَرُ مِنكُمۡ كَمَا تَسۡخَرُونَ
addēhaṁ kappal nirmiccukeāṇṭirikkunnu. addēhattinṟe janatayile ōrēā pramāṇikkūṭṭaṁ addēhattinṟe aṭutt kūṭi kaṭann pēāyappēāḻallāṁ addēhatte parihasiccu. addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷ ñaṅṅaḷe parihasikkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ parihasikkunnat pēālettanne ñaṅṅaḷ niṅṅaḷeyuṁ parihasikkunnatāṇ
Surah Hud, Verse 38
فَسَوۡفَ تَعۡلَمُونَ مَن يَأۡتِيهِ عَذَابٞ يُخۡزِيهِ وَيَحِلُّ عَلَيۡهِ عَذَابٞ مُّقِيمٌ
apamānakaramāya śikṣa ārkkāṇ vannettunnatennuṁ, sthiramāya śikṣa āruṭe mēlāṇ vannubhavikkunnatennuṁ niṅṅaḷkk vaḻiye aṟiyāṁ
Surah Hud, Verse 39
حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءَ أَمۡرُنَا وَفَارَ ٱلتَّنُّورُ قُلۡنَا ٱحۡمِلۡ فِيهَا مِن كُلّٖ زَوۡجَيۡنِ ٱثۡنَيۡنِ وَأَهۡلَكَ إِلَّا مَن سَبَقَ عَلَيۡهِ ٱلۡقَوۡلُ وَمَنۡ ءَامَنَۚ وَمَآ ءَامَنَ مَعَهُۥٓ إِلَّا قَلِيلٞ
aṅṅane nam'muṭe kalpana varikayuṁ aṭupp uṟavapeāṭṭi oḻukukayuṁ ceytappēāḷ nāṁ paṟaññu: ellā vargattil ninnuṁ raṇṭ iṇakaḷe vītavuṁ, ninṟe kuṭumbāṅgaṅṅaḷeyuṁ atil kayaṟṟikeāḷḷuka. (avaruṭe kūṭṭattil ninn) ārkketiril (śikṣayuṭe) vacanaṁ munkūṭṭi uṇṭāyiṭṭuṇṭēā avareāḻike. viśvasiccavareyuṁ (kayaṟṟikeāḷḷuka.) addēhattēāṭeāppaṁ kuṟacc pērallāte viśvasicciṭṭuṇṭāyirunnilla
Surah Hud, Verse 40
۞وَقَالَ ٱرۡكَبُواْ فِيهَا بِسۡمِ ٱللَّهِ مَجۡرٜىٰهَا وَمُرۡسَىٰهَآۚ إِنَّ رَبِّي لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ
addēhaṁ (avarēāṭ) paṟaññu: niṅṅaḷatil kayaṟikkeāḷḷuka. atinṟe ōṭṭavuṁ nirttavuṁ allāhuvinṟe pērilākunnu. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumāṇ
Surah Hud, Verse 41
وَهِيَ تَجۡرِي بِهِمۡ فِي مَوۡجٖ كَٱلۡجِبَالِ وَنَادَىٰ نُوحٌ ٱبۡنَهُۥ وَكَانَ فِي مَعۡزِلٖ يَٰبُنَيَّ ٱرۡكَب مَّعَنَا وَلَا تَكُن مَّعَ ٱلۡكَٰفِرِينَ
parvvatatulyamāya tiramālakaḷkkiṭayilūṭe at (kappal) avareyuṁ keāṇṭ sañcariccukeāṇṭirikkukayāṇ. nūh tanṟe makane viḷiccu. avan akale oru sthalattāyirunnu. enṟe kuññumakanē, nī ñaṅṅaḷēāṭeāppaṁ kayaṟikkeāḷḷuka. nī satyaniṣēdhikaḷuṭe kūṭe āyippēākarut
Surah Hud, Verse 42
قَالَ سَـَٔاوِيٓ إِلَىٰ جَبَلٖ يَعۡصِمُنِي مِنَ ٱلۡمَآءِۚ قَالَ لَا عَاصِمَ ٱلۡيَوۡمَ مِنۡ أَمۡرِ ٱللَّهِ إِلَّا مَن رَّحِمَۚ وَحَالَ بَيۡنَهُمَا ٱلۡمَوۡجُ فَكَانَ مِنَ ٱلۡمُغۡرَقِينَ
avan paṟaññu: veḷḷattil ninn enikk rakṣanalkunna valla malayiluṁ ñān abhayaṁ prāpiccukeāḷḷāṁ. addēhaṁ paṟaññu: allāhuvinṟe kalpanayil ninn inn rakṣanalkān ārumilla; avan karuṇa ceytavarkkeāḻike. (appēāḻēkkuṁ) avar raṇṭ pērkkumiṭayil tiramāla maṟayiṭṭu. aṅṅane avan mukki naśippikkappeṭṭavaruṭe kūṭṭattilāyi
Surah Hud, Verse 43
وَقِيلَ يَـٰٓأَرۡضُ ٱبۡلَعِي مَآءَكِ وَيَٰسَمَآءُ أَقۡلِعِي وَغِيضَ ٱلۡمَآءُ وَقُضِيَ ٱلۡأَمۡرُ وَٱسۡتَوَتۡ عَلَى ٱلۡجُودِيِّۖ وَقِيلَ بُعۡدٗا لِّلۡقَوۡمِ ٱلظَّـٰلِمِينَ
bhūmī! ninṟe veḷḷaṁ nī viḻuṅṅū. ākāśamē! maḻa nirttū! enn kalpana nalkappeṭṭu. veḷḷaṁ vaṟṟukayuṁ uttarav niṟavēṟṟappeṭukayuṁ ceytu. at (kappal) jūdi parvvatattin mēl uṟaccunilkkukayuṁ ceytu. akramikaḷāya janataykk nāśaṁ enn paṟayappeṭukayuṁ ceytu
Surah Hud, Verse 44
وَنَادَىٰ نُوحٞ رَّبَّهُۥ فَقَالَ رَبِّ إِنَّ ٱبۡنِي مِنۡ أَهۡلِي وَإِنَّ وَعۡدَكَ ٱلۡحَقُّ وَأَنتَ أَحۡكَمُ ٱلۡحَٰكِمِينَ
nūh tanṟe rakṣitāvine viḷiccukeāṇṭ paṟaññu: enṟe rakṣitāvē, enṟe makan enṟe kuṭumbāṅgaṅṅaḷil peṭṭavan tanneyāṇallēā. tīrccayāyuṁ ninṟe vāgdānaṁ satyamāṇutānuṁ. nī vidhikarttākkaḷil vecc ēṟṟavuṁ nalla vidhikarttāvumāṇ
Surah Hud, Verse 45
قَالَ يَٰنُوحُ إِنَّهُۥ لَيۡسَ مِنۡ أَهۡلِكَۖ إِنَّهُۥ عَمَلٌ غَيۡرُ صَٰلِحٖۖ فَلَا تَسۡـَٔلۡنِ مَا لَيۡسَ لَكَ بِهِۦ عِلۡمٌۖ إِنِّيٓ أَعِظُكَ أَن تَكُونَ مِنَ ٱلۡجَٰهِلِينَ
avan (allāhu) paṟaññu: nūhē, tīrccayāyuṁ avan ninṟe kuṭumbattil peṭṭavanalla. tīrccayāyuṁ avan śariyallāttat ceytavanāṇ. atināl ninakk aṟivillātta kāryaṁ ennēāṭ āvaśyappeṭarut. nī vivaramillāttavaruṭe kūṭṭattilāyipēākarutenn ñān ninnēāṭ upadēśikkukayāṇ
Surah Hud, Verse 46
قَالَ رَبِّ إِنِّيٓ أَعُوذُ بِكَ أَنۡ أَسۡـَٔلَكَ مَا لَيۡسَ لِي بِهِۦ عِلۡمٞۖ وَإِلَّا تَغۡفِرۡ لِي وَتَرۡحَمۡنِيٓ أَكُن مِّنَ ٱلۡخَٰسِرِينَ
addēhaṁ (nūh) paṟaññu: enṟe rakṣitāvē, enikk aṟivillātta kāryaṁ ninnēāṭ āvaśyappeṭunnatil ninn ñān ninnēāṭ śaraṇaṁ tēṭunnu. nī enikk peāṟuttutarikayuṁ, nī ennēāṭ karuṇa kāṇikkukayuṁ ceyyātta pakṣaṁ ñān naṣṭakkāruṭe kūṭṭattilāyirikkuṁ
Surah Hud, Verse 47
قِيلَ يَٰنُوحُ ٱهۡبِطۡ بِسَلَٰمٖ مِّنَّا وَبَرَكَٰتٍ عَلَيۡكَ وَعَلَىٰٓ أُمَمٖ مِّمَّن مَّعَكَۚ وَأُمَمٞ سَنُمَتِّعُهُمۡ ثُمَّ يَمَسُّهُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِيمٞ
(addēhattēāṭ) paṟayappeṭṭu: nūhē, nam'muṭe pakkal ninnuḷḷa śāntiyēāṭukūṭiyuṁ, ninakkuṁ ninṟe kūṭeyuḷḷavaril ninnuḷḷa samūhaṅṅaḷkkuṁ anugrahaṅṅaḷēāṭukūṭiyuṁ nī iṟaṅṅikkeāḷḷuka. ennāl (vēṟe) cila samūhaṅṅaḷuṇṭ. avarkk nāṁ sekhyaṁ nalkunnatāṇ. pinnīṭ nam'muṭe pakkal ninnuḷḷa vēdanayēṟiya śikṣayuṁ avarkk bādhikkunnatāṇ
Surah Hud, Verse 48
تِلۡكَ مِنۡ أَنۢبَآءِ ٱلۡغَيۡبِ نُوحِيهَآ إِلَيۡكَۖ مَا كُنتَ تَعۡلَمُهَآ أَنتَ وَلَا قَوۡمُكَ مِن قَبۡلِ هَٰذَاۖ فَٱصۡبِرۡۖ إِنَّ ٱلۡعَٰقِبَةَ لِلۡمُتَّقِينَ
(nabiyē,) avayeākke adr̥śyavārttakaḷil peṭṭatākunnu. ninakk nāṁ at sandēśamāyi nalkunnu. nīyēā, ninṟe janatayēā itinu mump ataṟiyumāyirunnilla. atukeāṇṭ kṣamikkuka. tīrccayāyuṁ anantaraphalaṁ sūkṣmata pālikkunnavarkk anukūlamāyirikkuṁ
Surah Hud, Verse 49
وَإِلَىٰ عَادٍ أَخَاهُمۡ هُودٗاۚ قَالَ يَٰقَوۡمِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنۡ إِلَٰهٍ غَيۡرُهُۥٓۖ إِنۡ أَنتُمۡ إِلَّا مُفۡتَرُونَ
ād janatayilēkk avaruṭe sahēādaranāya hūdineyuṁ (nāṁ niyēāgikkukayuṇṭāyi.) addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ allāhuvine ārādhikkuka. niṅṅaḷkk avanallāte yāteāru daivavumilla. niṅṅaḷ keṭṭiccamacc paṟayunnavar mātramākunnu
Surah Hud, Verse 50
يَٰقَوۡمِ لَآ أَسۡـَٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ أَجۡرًاۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَى ٱلَّذِي فَطَرَنِيٓۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
enṟe janaṅṅaḷē, ñān niṅṅaḷēāṭ itinṟe pēril yāteāru pratiphalavuṁ āvaśyappeṭunnilla. enikkuḷḷa pratiphalaṁ enne sr̥ṣṭiccavan tarēṇṭat mātramāṇ. niṅṅaḷ cinticc grahikkunnillē
Surah Hud, Verse 51
وَيَٰقَوۡمِ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ ثُمَّ تُوبُوٓاْ إِلَيۡهِ يُرۡسِلِ ٱلسَّمَآءَ عَلَيۡكُم مِّدۡرَارٗا وَيَزِدۡكُمۡ قُوَّةً إِلَىٰ قُوَّتِكُمۡ وَلَا تَتَوَلَّوۡاْ مُجۡرِمِينَ
enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe rakṣitāvinēāṭ pāpamēācanaṁ tēṭuka. enniṭṭ avaṅkalēkk khēdiccumaṭaṅṅukayuṁ ceyyuka. eṅkil avan niṅṅaḷkk samr̥d'dhamāyi maḻa ayaccutarikayuṁ, niṅṅaḷuṭe śaktiyilēkk avan kūṭutal śakti cērttutarikayuṁ ceyyunnatāṇ. niṅṅaḷ kuṟṟavāḷikaḷāyikkeāṇṭ pintiriññ pēākarut
Surah Hud, Verse 52
قَالُواْ يَٰهُودُ مَا جِئۡتَنَا بِبَيِّنَةٖ وَمَا نَحۡنُ بِتَارِكِيٓ ءَالِهَتِنَا عَن قَوۡلِكَ وَمَا نَحۡنُ لَكَ بِمُؤۡمِنِينَ
avar paṟaññu: hūṭē, nī ñaṅṅaḷkk vyaktamāya oru teḷivuṁ keāṇṭu vanniṭṭilla. nī paṟaññatināl mātraṁ ñaṅṅaḷ ñaṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷe viṭṭukaḷayunnatalla. ñaṅṅaḷ ninne viśvasikkunnatumalla
Surah Hud, Verse 53
إِن نَّقُولُ إِلَّا ٱعۡتَرَىٰكَ بَعۡضُ ءَالِهَتِنَا بِسُوٓءٖۗ قَالَ إِنِّيٓ أُشۡهِدُ ٱللَّهَ وَٱشۡهَدُوٓاْ أَنِّي بَرِيٓءٞ مِّمَّا تُشۡرِكُونَ
ñaṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷil orāḷ ninakk entēā dēāṣabādha uḷavākkiyirikkunnu enn mātramāṇ ñaṅṅaḷkk paṟayānuḷḷat. hūd paṟaññu: niṅṅaḷ paṅkāḷikaḷāyi cērkkunna yāteānnumāyuṁ enikk bandhamilla ennatin ñān allāhuve sākṣi nirttunnu. (niṅṅaḷuṁ) atinn sākṣikaḷāyirikkuka
Surah Hud, Verse 54
مِن دُونِهِۦۖ فَكِيدُونِي جَمِيعٗا ثُمَّ لَا تُنظِرُونِ
allāhuvin puṟame. atukeāṇṭ niṅṅaḷellāvaruṁ kūṭi enikketiril tantraṁ prayēāgicc keāḷḷuka. enniṭṭ niṅṅaḷ enikk iṭatarikayuṁ vēṇṭa
Surah Hud, Verse 55
إِنِّي تَوَكَّلۡتُ عَلَى ٱللَّهِ رَبِّي وَرَبِّكُمۚ مَّا مِن دَآبَّةٍ إِلَّا هُوَ ءَاخِذُۢ بِنَاصِيَتِهَآۚ إِنَّ رَبِّي عَلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ
enṟeyuṁ niṅṅaḷuṭeyuṁ rakṣitāvāya allāhuvinṟe mēl ñānitā bharamēlpiccirikkunnu. yāteāru jantuvuṁ avan atinṟe neṟukayil piṭikkunna (niyantrikkunna) tāyiṭṭillāteyilla. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv nērāya pātayilākunnu
Surah Hud, Verse 56
فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَقَدۡ أَبۡلَغۡتُكُم مَّآ أُرۡسِلۡتُ بِهِۦٓ إِلَيۡكُمۡۚ وَيَسۡتَخۡلِفُ رَبِّي قَوۡمًا غَيۡرَكُمۡ وَلَا تَضُرُّونَهُۥ شَيۡـًٔاۚ إِنَّ رَبِّي عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٍ حَفِيظٞ
ini niṅṅaḷ pintiriññ kaḷayukayāṇeṅkil, ñān niṅṅaḷuṭe aṭuttēkk ayakkappeṭṭat ēteāru kāryavumāyiṭṭāṇēā at ñān niṅṅaḷkk etticcutanniṭṭuṇṭ. niṅṅaḷallātta oru janataye enṟe rakṣitāv pakaraṁ keāṇṭuvarunnatumāṇ. avann yāteāru upadravavuṁ varuttān niṅṅaḷkkāvilla. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv ellā kāryavuṁ sanrakṣicc pēārunnavanākunnu
Surah Hud, Verse 57
وَلَمَّا جَآءَ أَمۡرُنَا نَجَّيۡنَا هُودٗا وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ بِرَحۡمَةٖ مِّنَّا وَنَجَّيۡنَٰهُم مِّنۡ عَذَابٍ غَلِيظٖ
nam'muṭe kalpana vannappēāḷ hūdineyuṁ addēhattēāṭeāppaṁ viśvasiccavareyuṁ nam'muṭe kāruṇyaṁ keāṇṭ nāṁ rakṣiccu. kaṭhinamāya śikṣayil ninn nāṁ avare rakṣappeṭutti
Surah Hud, Verse 58
وَتِلۡكَ عَادٞۖ جَحَدُواْ بِـَٔايَٰتِ رَبِّهِمۡ وَعَصَوۡاْ رُسُلَهُۥ وَٱتَّبَعُوٓاْ أَمۡرَ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٖ
atāṇ ād janata. taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷe avar niṣēdhikkukayuṁ, avanṟe dūtanmāre avar dhikkarikkukayuṁ, markkaṭamuṣṭikkārāya ellā svēcchādhipatikaḷuṭeyuṁ kalpana avan pinpaṟṟukayuṁ ceytu
Surah Hud, Verse 59
وَأُتۡبِعُواْ فِي هَٰذِهِ ٱلدُّنۡيَا لَعۡنَةٗ وَيَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۗ أَلَآ إِنَّ عَادٗا كَفَرُواْ رَبَّهُمۡۗ أَلَا بُعۡدٗا لِّعَادٖ قَوۡمِ هُودٖ
ī aihikajīvitattiluṁ uyirtteḻunnēlpinṟe nāḷiluṁ śāpaṁ avaruṭe pinnāle ayakkappeṭṭu. śrad'dhikkuka: tīrccayāyuṁ ād janata taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinēāṭ nandikēṭ kāṇiccirikkunnu. śrad'dhikkuka: hūdinṟe janatayāya ādin nāśaṁ
Surah Hud, Verse 60
۞وَإِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمۡ صَٰلِحٗاۚ قَالَ يَٰقَوۡمِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنۡ إِلَٰهٍ غَيۡرُهُۥۖ هُوَ أَنشَأَكُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ وَٱسۡتَعۡمَرَكُمۡ فِيهَا فَٱسۡتَغۡفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوٓاْ إِلَيۡهِۚ إِنَّ رَبِّي قَرِيبٞ مُّجِيبٞ
thamūd janatayilēkk avaruṭe sahēādaranāya svālihineyuṁ (nāṁ niyēāgikkukayuṇṭāyi.) addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ allāhuve ārādhikkuka. niṅṅaḷkk avanallāte yāteāru daivavumilla. avan niṅṅaḷe bhūmiyil ninn sr̥ṣṭicc vaḷarttukayuṁ niṅṅaḷe aviṭe adhivasippikkukayuṁ ceytirikkunnu. ākayāl niṅṅaḷ avanēāṭ pāpamēācanaṁ tēṭukayuṁ, enniṭṭ avanilēkk khēdiccumaṭaṅṅukayuṁ ceyyuka. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv aṭuttu tanneyuḷḷavanuṁ (prārt'thanakk) uttaraṁ nalkunnavanumākunnu
Surah Hud, Verse 61
قَالُواْ يَٰصَٰلِحُ قَدۡ كُنتَ فِينَا مَرۡجُوّٗا قَبۡلَ هَٰذَآۖ أَتَنۡهَىٰنَآ أَن نَّعۡبُدَ مَا يَعۡبُدُ ءَابَآؤُنَا وَإِنَّنَا لَفِي شَكّٖ مِّمَّا تَدۡعُونَآ إِلَيۡهِ مُرِيبٖ
avar paṟaññu: svālihē, itinu mump nī ñaṅṅaḷkkiṭayil abhilaṣaṇīyanāyirunnu. ñaṅṅaḷuṭe pitākkanmār ārādhiccu varunnatine ñaṅṅaḷ ārādhikkunnatil ninn nī ñaṅṅaḷe vilakkukayāṇēā? nī ñaṅṅaḷe kṣaṇicc keāṇṭirikkunna kāryatteppaṟṟi ñaṅṅaḷ aviśvāsajanakamāya sanśayattilāṇ
Surah Hud, Verse 62
قَالَ يَٰقَوۡمِ أَرَءَيۡتُمۡ إِن كُنتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٖ مِّن رَّبِّي وَءَاتَىٰنِي مِنۡهُ رَحۡمَةٗ فَمَن يَنصُرُنِي مِنَ ٱللَّهِ إِنۡ عَصَيۡتُهُۥۖ فَمَا تَزِيدُونَنِي غَيۡرَ تَخۡسِيرٖ
addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ cinticciṭṭuṇṭēā? ñān enṟe rakṣitāviṅkal ninnuḷḷa vyaktamāya teḷivine avalambikkunnavanāyirikkukayuṁ, avanṟe pakkal ninnuḷḷa kāruṇyaṁ avanenikk nalkiyirikkukayumāṇeṅkil -allāhuvēāṭ ñān anusaraṇakkēṭ kāṇikkunna pakṣaṁ- avanṟe śikṣayil ninn (rakṣiccukeāṇṭ) enne sahāyikkānāruṇṭ? appēāḷ (kāryaṁ iṅṅaneyāṇeṅkil) niṅṅaḷ enikk kūṭutal naṣṭaṁ varuttivekkuka mātramē ceyyū
Surah Hud, Verse 63
وَيَٰقَوۡمِ هَٰذِهِۦ نَاقَةُ ٱللَّهِ لَكُمۡ ءَايَةٗۖ فَذَرُوهَا تَأۡكُلۡ فِيٓ أَرۡضِ ٱللَّهِۖ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوٓءٖ فَيَأۡخُذَكُمۡ عَذَابٞ قَرِيبٞ
enṟe janaṅṅaḷē, itā niṅṅaḷkku oru dr̥ṣṭāntamāyikkeāṇṭ allāhuvinṟe oṭṭakaṁ. allāhuvinṟe bhūmiyil naṭann tinnuvān niṅṅaḷatine viṭṭēkkuka. niṅṅaḷatin oru dēāṣavuṁ varuttivekkarut. aṅṅane ceyyunna pakṣaṁ aṭuttu tanne śikṣa niṅṅaḷe piṭikūṭunnatāṇ
Surah Hud, Verse 64
فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُواْ فِي دَارِكُمۡ ثَلَٰثَةَ أَيَّامٖۖ ذَٰلِكَ وَعۡدٌ غَيۡرُ مَكۡذُوبٖ
enniṭṭ avaratine veṭṭikkeānnu. appēāḷ addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷ mūnn divasaṁ niṅṅaḷuṭe vīṭukaḷil sekhyamanubhaviccu keāḷḷuka. (atēāṭe śikṣa vannettuṁ.) teṟṟākāniṭayillātta oru vāgdānamāṇit
Surah Hud, Verse 65
فَلَمَّا جَآءَ أَمۡرُنَا نَجَّيۡنَا صَٰلِحٗا وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ بِرَحۡمَةٖ مِّنَّا وَمِنۡ خِزۡيِ يَوۡمِئِذٍۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ ٱلۡقَوِيُّ ٱلۡعَزِيزُ
aṅṅane nam'muṭe kalpana vannappēāḷ svālihineyuṁ addēhattēāṭeāppaṁ viśvasiccavareyuṁ nam'muṭe kāruṇyaṁ keāṇṭ nāṁ rakṣappeṭutti. ā divasatte apamānattil ninnuṁ (avare nāṁ mēācippiccu.) tīrccayāyuṁ ninṟe rakṣitāv tanneyāṇ śaktanuṁ pratāpavānuṁ
Surah Hud, Verse 66
وَأَخَذَ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ ٱلصَّيۡحَةُ فَأَصۡبَحُواْ فِي دِيَٰرِهِمۡ جَٰثِمِينَ
akramaṁ pravartticcavare ghēāraśabdaṁ piṭikūṭi. aṅṅane prabhātamāyappēāḷ avar avaruṭe vīṭukaḷil kamiḻnn vīṇa avasthayilāyirunnu
Surah Hud, Verse 67
كَأَن لَّمۡ يَغۡنَوۡاْ فِيهَآۗ أَلَآ إِنَّ ثَمُودَاْ كَفَرُواْ رَبَّهُمۡۗ أَلَا بُعۡدٗا لِّثَمُودَ
avar aviṭe tāmasicciṭṭillātta pēāle (avar unmūlanaṁ ceyyappeṭṭu.) śrad'dhikkuka: tīrccayāyuṁ thamūd janata taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinēāṭ nandikēṭ kāṇiccu.śrad'dhikkuka: thamūd janataykk nāśaṁ
Surah Hud, Verse 68
وَلَقَدۡ جَآءَتۡ رُسُلُنَآ إِبۡرَٰهِيمَ بِٱلۡبُشۡرَىٰ قَالُواْ سَلَٰمٗاۖ قَالَ سَلَٰمٞۖ فَمَا لَبِثَ أَن جَآءَ بِعِجۡلٍ حَنِيذٖ
nam'muṭe dūtanmār ibrāhīminṟe aṭutt santēāṣavārttayuṁ keāṇṭ varikayuṇṭāyi. avar paṟaññu: salāṁ. addēhaṁ prativaciccu. salāṁ vaikiyilla. addēhaṁ oru peāricca mūrikkuṭṭiye keāṇṭ vannu
Surah Hud, Verse 69
فَلَمَّا رَءَآ أَيۡدِيَهُمۡ لَا تَصِلُ إِلَيۡهِ نَكِرَهُمۡ وَأَوۡجَسَ مِنۡهُمۡ خِيفَةٗۚ قَالُواْ لَا تَخَفۡ إِنَّآ أُرۡسِلۡنَآ إِلَىٰ قَوۡمِ لُوطٖ
enniṭṭ avaruṭe kaikaḷ atilēkk nīḷunnillenn kaṇṭappēāḷ addēhattin avaruṭe kāryattil pantikēṭ tēānnukayuṁ avare paṟṟi bhayaṁ anubhavappeṭukayuṁ ceytu. avar paṟaññu: bhayappeṭēṇṭa. ñaṅṅaḷ lūtvinṟe janatayilēkk niyēāgikkappeṭṭirikkukayāṇ
Surah Hud, Verse 70
وَٱمۡرَأَتُهُۥ قَآئِمَةٞ فَضَحِكَتۡ فَبَشَّرۡنَٰهَا بِإِسۡحَٰقَ وَمِن وَرَآءِ إِسۡحَٰقَ يَعۡقُوبَ
addēhattinṟe (ibrāhīṁ nabi (a) yuṭe) bhārya aviṭe nilkkunnuṇṭāyirunnu. avar ciriccu. appēāḷ avarkk iṣākhineppaṟṟiyuṁ, iṣākhinṟe pinnāle ya'akhūbineppaṟṟiyuṁ santēāṣavārtta aṟiyiccu
Surah Hud, Verse 71
قَالَتۡ يَٰوَيۡلَتَىٰٓ ءَأَلِدُ وَأَنَا۠ عَجُوزٞ وَهَٰذَا بَعۡلِي شَيۡخًاۖ إِنَّ هَٰذَا لَشَيۡءٌ عَجِيبٞ
avar paṟaññu: kaṣṭaṁ! ñāneāru kiḻaviyāyiṭṭuṁ prasavikkukayēā? enṟe bharttāv itā oru vr̥d'dhan! tīrccayāyuṁ iteāru atbhutakaramāya kāryaṁ tanne
Surah Hud, Verse 72
قَالُوٓاْ أَتَعۡجَبِينَ مِنۡ أَمۡرِ ٱللَّهِۖ رَحۡمَتُ ٱللَّهِ وَبَرَكَٰتُهُۥ عَلَيۡكُمۡ أَهۡلَ ٱلۡبَيۡتِۚ إِنَّهُۥ حَمِيدٞ مَّجِيدٞ
avar (dūtanmār) paṟaññu: allāhuvinṟe kalpanayeppaṟṟi nī atbhutappeṭukayēā? hē, vīṭṭukārē, niṅṅaḷil allāhuvinṟe kāruṇyavuṁ anugrahaṅṅaḷumuṇṭāyirikkaṭṭe. tīrccayāyuṁ avan stutyarhanuṁ mahatvamēṟiyavanuṁ ākunnu
Surah Hud, Verse 73
فَلَمَّا ذَهَبَ عَنۡ إِبۡرَٰهِيمَ ٱلرَّوۡعُ وَجَآءَتۡهُ ٱلۡبُشۡرَىٰ يُجَٰدِلُنَا فِي قَوۡمِ لُوطٍ
aṅṅane ibrāhīmil ninn bhayaṁ viṭṭumāṟukayuṁ, addēhattin santēāṣavārtta vannukiṭṭukayuṁ ceytappēāḷ addēhamatā lūtvinṟe janatayuṭe kāryattil nam'mēāṭ tarkkikkunnu
Surah Hud, Verse 74
إِنَّ إِبۡرَٰهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّـٰهٞ مُّنِيبٞ
tīrccayāyuṁ ibrāhīṁ sahanaśīlanuṁ, ēṟe anukampayuḷḷavanuṁ paścāttāpamuḷḷavanuṁ tanneyāṇ
Surah Hud, Verse 75
يَـٰٓإِبۡرَٰهِيمُ أَعۡرِضۡ عَنۡ هَٰذَآۖ إِنَّهُۥ قَدۡ جَآءَ أَمۡرُ رَبِّكَۖ وَإِنَّهُمۡ ءَاتِيهِمۡ عَذَابٌ غَيۡرُ مَرۡدُودٖ
ibrāhīmē, itil ninn pintiriññēkkuka. tīrccayāyuṁ ninṟe rakṣitāvinṟe kalpana vannu kaḻiññu. tīrccayāyuṁ avarkk ṟaddākkappeṭātta śikṣa varukayākunnu
Surah Hud, Verse 76
وَلَمَّا جَآءَتۡ رُسُلُنَا لُوطٗا سِيٓءَ بِهِمۡ وَضَاقَ بِهِمۡ ذَرۡعٗا وَقَالَ هَٰذَا يَوۡمٌ عَصِيبٞ
nam'muṭe dūtanmār (malakkukaḷ) lūtvinṟe aṭukkal cennappēāḷ avaruṭe kāryattil addēhattin duḥkhaṁ tēānnukayuṁ avare paṟṟi cinticciṭṭ addēhattin manaḥprayāsamuṇṭāvukayuṁ ceytu. iteāru viṣamakaramāya divasaṁ tanne enn addēhaṁ paṟayukayuṁ ceytu
Surah Hud, Verse 77
وَجَآءَهُۥ قَوۡمُهُۥ يُهۡرَعُونَ إِلَيۡهِ وَمِن قَبۡلُ كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ٱلسَّيِّـَٔاتِۚ قَالَ يَٰقَوۡمِ هَـٰٓؤُلَآءِ بَنَاتِي هُنَّ أَطۡهَرُ لَكُمۡۖ فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلَا تُخۡزُونِ فِي ضَيۡفِيٓۖ أَلَيۡسَ مِنكُمۡ رَجُلٞ رَّشِيدٞ
lūtvinṟe janaṅṅaḷ addēhattinṟe aṭuttēkk ōṭivannu. mumpu tanne avar durnaṭappukārāyirunnu. addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, itā enṟe peṇmakkaḷ. avarāṇ niṅṅaḷkk kūṭutal pariśud'dhiyuḷḷavar. (avare niṅṅaḷkk vivāhaṁ kaḻikkāmallēā?) atināl niṅṅaḷ allāhuve sūkṣikkukayuṁ enṟe atithikaḷuṭe kāryattil enne apamānikkātirikkukayuṁ ceyyuka. niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil vivēkamuḷḷa oru puruṣanumillē
Surah Hud, Verse 78
قَالُواْ لَقَدۡ عَلِمۡتَ مَا لَنَا فِي بَنَاتِكَ مِنۡ حَقّٖ وَإِنَّكَ لَتَعۡلَمُ مَا نُرِيدُ
avar paṟaññu: ninṟe peṇmakkaḷe ñaṅṅaḷkk āvaśyamillenn ninakk aṟivuṇṭallēā? tīrccayāyuṁ ninakkaṟiyāṁ; ñaṅṅaḷ entāṇ uddēśikkunnatenn
Surah Hud, Verse 79
قَالَ لَوۡ أَنَّ لِي بِكُمۡ قُوَّةً أَوۡ ءَاوِيٓ إِلَىٰ رُكۡنٖ شَدِيدٖ
addēhaṁ paṟaññu: enikk niṅṅaḷe taṭayuvān śaktiyuṇṭāyirunnuveṅkil! alleṅkil śaktanāya oru sahāyiye enikk āśrayikkānuṇṭāyirunnuveṅkil
Surah Hud, Verse 80
قَالُواْ يَٰلُوطُ إِنَّا رُسُلُ رَبِّكَ لَن يَصِلُوٓاْ إِلَيۡكَۖ فَأَسۡرِ بِأَهۡلِكَ بِقِطۡعٖ مِّنَ ٱلَّيۡلِ وَلَا يَلۡتَفِتۡ مِنكُمۡ أَحَدٌ إِلَّا ٱمۡرَأَتَكَۖ إِنَّهُۥ مُصِيبُهَا مَآ أَصَابَهُمۡۚ إِنَّ مَوۡعِدَهُمُ ٱلصُّبۡحُۚ أَلَيۡسَ ٱلصُّبۡحُ بِقَرِيبٖ
avar paṟaññu: lūtvē, tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ ninṟe rakṣitāvinṟe dūtanmārāṇ. avarkk (janaṅṅaḷkk) ninṟe aṭuttēkkettānāvilla. ākayāl nī rātriyil ninnuḷḷa oru yāmattil ninṟe kuṭumbattēyuṁ keāṇṭ yātra puṟappeṭṭ keāḷḷuka. niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil ninn orāḷuṁ tiriññ nēākkarut. ninṟe bhāryayeāḻike. tīrccayāyuṁ avarkk (janaṅṅaḷkk) vannubhavicca śikṣa avaḷkkuṁ vannubhavikkunnatāṇ. tīrccayāyuṁ avarkk niścayicca avadhi prabhātamākunnu. prabhātaṁ aṭutt tanneyallē
Surah Hud, Verse 81
فَلَمَّا جَآءَ أَمۡرُنَا جَعَلۡنَا عَٰلِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمۡطَرۡنَا عَلَيۡهَا حِجَارَةٗ مِّن سِجِّيلٖ مَّنضُودٖ
aṅṅane nam'muṭe kalpana vannappēāḷ ā rājyatte nāṁ kīḻmēl maṟikkukayuṁ, aṭṭiyaṭṭiyāyi cūḷavecca iṣṭikakkallukaḷ nāṁ avaruṭe mēl varṣikkukayuṁ ceytu
Surah Hud, Verse 82
مُّسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَۖ وَمَا هِيَ مِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ بِبَعِيدٖ
ninṟe rakṣitāvinṟe aṭukkal aṭayāḷaṁ vekkappeṭṭavayatre (ā kallukaḷ) at ī akramikaḷil ninn akaleyalla
Surah Hud, Verse 83
۞وَإِلَىٰ مَدۡيَنَ أَخَاهُمۡ شُعَيۡبٗاۚ قَالَ يَٰقَوۡمِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنۡ إِلَٰهٍ غَيۡرُهُۥۖ وَلَا تَنقُصُواْ ٱلۡمِكۡيَالَ وَٱلۡمِيزَانَۖ إِنِّيٓ أَرَىٰكُم بِخَيۡرٖ وَإِنِّيٓ أَخَافُ عَلَيۡكُمۡ عَذَابَ يَوۡمٖ مُّحِيطٖ
madyaṅkārilēkk avaruṭe sahēādaranāya śu'aibinēyuṁ (nāṁ niyēāgikkukayuṇṭāyi.) addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ allāhuvine ārādhikkuka. niṅṅaḷkk avanallāte yāteāru daivavumilla. aḷaviluṁ tūkkattiluṁ niṅṅaḷ kuṟav varuttarut. tīrccayāyuṁ niṅṅaḷe ñān kāṇunnat kṣēmattilāyiṭṭāṇ. niṅṅaḷe āke valayaṁ ceyyunna oru divasatte śikṣa niṅṅaḷuṭe mēl tīrccayāyuṁ ñān bhayappeṭunnu
Surah Hud, Verse 84
وَيَٰقَوۡمِ أَوۡفُواْ ٱلۡمِكۡيَالَ وَٱلۡمِيزَانَ بِٱلۡقِسۡطِۖ وَلَا تَبۡخَسُواْ ٱلنَّاسَ أَشۡيَآءَهُمۡ وَلَا تَعۡثَوۡاْ فِي ٱلۡأَرۡضِ مُفۡسِدِينَ
enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ aḷavuṁ tūkkavuṁ nītipūrvvaṁ pūrṇṇamākkikeāṭukkuka. janaṅṅaḷkk avaruṭe sādhanaṅṅaḷil niṅṅaḷ kam'mivaruttātirikkukayuṁ ceyyuka. nāśakārikaḷāyikkeāṇṭ bhūmiyil niṅṅaḷ kuḻappamuṇṭākkarut
Surah Hud, Verse 85
بَقِيَّتُ ٱللَّهِ خَيۡرٞ لَّكُمۡ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَۚ وَمَآ أَنَا۠ عَلَيۡكُم بِحَفِيظٖ
allāhu bākkiyākkittarunnatāṇ niṅṅaḷkk guṇakaramāyiṭṭuḷḷat; niṅṅaḷ viśvāsikaḷāṇeṅkil. ñān niṅṅaḷuṭe mēl kāvalkkāraneānnumalla
Surah Hud, Verse 86
قَالُواْ يَٰشُعَيۡبُ أَصَلَوٰتُكَ تَأۡمُرُكَ أَن نَّتۡرُكَ مَا يَعۡبُدُ ءَابَآؤُنَآ أَوۡ أَن نَّفۡعَلَ فِيٓ أَمۡوَٰلِنَا مَا نَشَـٰٓؤُاْۖ إِنَّكَ لَأَنتَ ٱلۡحَلِيمُ ٱلرَّشِيدُ
avar paṟaññu: śu'aibē, ñaṅṅaḷuṭe pitākkanmār ārādhicc varunnatine ñaṅṅaḷ upēkṣikkaṇamennēā, ñaṅṅaḷuṭe svattukkaḷil ñaṅṅaḷkk iṣṭamuḷḷa prakāraṁ pravarttikkān pāṭillennēā ninakk kalpana nalkunnat ninṟe ī namaskāramāṇēā? tīrccayāyuṁ nī sahanaśīlanuṁ vivēkaśāliyumāṇallēā
Surah Hud, Verse 87
قَالَ يَٰقَوۡمِ أَرَءَيۡتُمۡ إِن كُنتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٖ مِّن رَّبِّي وَرَزَقَنِي مِنۡهُ رِزۡقًا حَسَنٗاۚ وَمَآ أُرِيدُ أَنۡ أُخَالِفَكُمۡ إِلَىٰ مَآ أَنۡهَىٰكُمۡ عَنۡهُۚ إِنۡ أُرِيدُ إِلَّا ٱلۡإِصۡلَٰحَ مَا ٱسۡتَطَعۡتُۚ وَمَا تَوۡفِيقِيٓ إِلَّا بِٱللَّهِۚ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡتُ وَإِلَيۡهِ أُنِيبُ
addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ cinticc nēākkiyiṭṭuṇṭēā? ñān enṟe rakṣitāviṅkal ninnuḷḷa vyaktamāya teḷivine avalambikkunnavanāyirikkukayuṁ, avan enikk avanṟe vakayāyi uttamamāya upajīvanaṁ nalkiyirikkukayumāṇeṅkil (enikkeṅṅane satyaṁ maṟaccu vekkān kaḻiyuṁ.) niṅṅaḷe ñān oru kāryattil ninn vilakkukayuṁ, enniṭṭ niṅṅaḷil ninn vyatyastanāyikkeāṇṭ ñān tanne at pravarttikkukayuṁ ceyyaṇamenn uddēśikkunnumilla. enikk sādhyamāyatra nanmavaruttānallāte maṟṟeānnuṁ ñān uddēśikkunnilla. allāhu mukhēna mātramāṇ enikk (atin) anugrahaṁ labhikkunnat. avanṟe mēlāṇ ñān bharamēlpiccirikkunnat. avanilēkk ñān tāḻmayēāṭe maṭaṅṅukayuṁ ceyyunnu
Surah Hud, Verse 88
وَيَٰقَوۡمِ لَا يَجۡرِمَنَّكُمۡ شِقَاقِيٓ أَن يُصِيبَكُم مِّثۡلُ مَآ أَصَابَ قَوۡمَ نُوحٍ أَوۡ قَوۡمَ هُودٍ أَوۡ قَوۡمَ صَٰلِحٖۚ وَمَا قَوۡمُ لُوطٖ مِّنكُم بِبَعِيدٖ
enṟe janaṅṅaḷē, nūhinṟe janataykkēā, hūdinṟe janataykkēā, svālihinṟe janataykkēā bādhiccat pēāleyuḷḷa śikṣa niṅṅaḷkkuṁ bādhikkuvān ennēāṭuḷḷa mātsaryaṁ niṅṅaḷkk iṭavaruttātirikkaṭṭe. lūtvinṟe janata niṅṅaḷil ninn akaleyalla tānuṁ
Surah Hud, Verse 89
وَٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ ثُمَّ تُوبُوٓاْ إِلَيۡهِۚ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٞ وَدُودٞ
niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe rakṣitāvinēāṭ pāpamēācanaṁ tēṭukayuṁ enniṭṭ avanilēkk khēdiccumaṭaṅṅukayuṁ ceyyuka. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv ēṟe karuṇayuḷḷavanuṁ ēṟe snēhamuḷḷavanumatre
Surah Hud, Verse 90
قَالُواْ يَٰشُعَيۡبُ مَا نَفۡقَهُ كَثِيرٗا مِّمَّا تَقُولُ وَإِنَّا لَنَرَىٰكَ فِينَا ضَعِيفٗاۖ وَلَوۡلَا رَهۡطُكَ لَرَجَمۡنَٰكَۖ وَمَآ أَنتَ عَلَيۡنَا بِعَزِيزٖ
avar paṟaññu: śu'aibē, nī paṟayunnatil ninn adhikabhāgavuṁ ñaṅṅaḷkk manas'silākunnilla. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷil balahīnanāyiṭṭāṇ ninne ñaṅṅaḷ kāṇunnat. ninṟe kuṭumbaṅṅaḷ illāyirunneṅkil ninne ñaṅṅaḷ eṟiññ keālluka tanne ceyyumāyirunnu. ñaṅṅaḷe sambandhiccēṭattēāḷaṁ nīyeāru pratāpavāneānnumalla
Surah Hud, Verse 91
قَالَ يَٰقَوۡمِ أَرَهۡطِيٓ أَعَزُّ عَلَيۡكُم مِّنَ ٱللَّهِ وَٱتَّخَذۡتُمُوهُ وَرَآءَكُمۡ ظِهۡرِيًّاۖ إِنَّ رَبِّي بِمَا تَعۡمَلُونَ مُحِيطٞ
addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, enṟe kuṭumbaṅṅaḷāṇēā niṅṅaḷe sambandhicciṭattēāḷaṁ allāhuvekkāḷ kūṭutal pratāpamuḷḷavar? enniṭṭ avane niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe pinnilēkk puṟaṁ taḷḷikkaḷaññirikkukayāṇēā? tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv niṅṅaḷ pravarttikkunnatellāṁ sūkṣmamāyi aṟiyunnavanākunnu
Surah Hud, Verse 92
وَيَٰقَوۡمِ ٱعۡمَلُواْ عَلَىٰ مَكَانَتِكُمۡ إِنِّي عَٰمِلٞۖ سَوۡفَ تَعۡلَمُونَ مَن يَأۡتِيهِ عَذَابٞ يُخۡزِيهِ وَمَنۡ هُوَ كَٰذِبٞۖ وَٱرۡتَقِبُوٓاْ إِنِّي مَعَكُمۡ رَقِيبٞ
enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷuṭe nilapāṭanusaricc niṅṅaḷ pravartticc keāḷḷuka. tīrccayāyuṁ ñānuṁ pravartticc keāṇṭirikkukayāṇ. ārkkāṇ apamānakaramāya śikṣa varunnatennuṁ ārāṇ kaḷḷaṁ paṟayunnavarennuṁ puṟake niṅṅaḷkkaṟiyāṁ. niṅṅaḷ kāttirikkuka. tīrccayāyuṁ ñānuṁ niṅṅaḷēāṭeāppaṁ kāttirikkukayāṇ
Surah Hud, Verse 93
وَلَمَّا جَآءَ أَمۡرُنَا نَجَّيۡنَا شُعَيۡبٗا وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ بِرَحۡمَةٖ مِّنَّا وَأَخَذَتِ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ ٱلصَّيۡحَةُ فَأَصۡبَحُواْ فِي دِيَٰرِهِمۡ جَٰثِمِينَ
nam'muṭe kalpana vannappēāḷ śu'aibineyuṁ addēhattēāṭeāppaṁ viśvasiccavareyuṁ nam'muṭe kāruṇyaṁ keāṇṭ nāṁ rakṣappeṭutti. akramaṁ ceytavare ghēāraśabdaṁ piṭikūṭukayuṁ ceytu. aṅṅane nēraṁ pularnnappēāḷ avar taṅṅaḷuṭe pārppiṭaṅṅaḷil kamiḻnnu vīṇukiṭakkukayāyirunnu
Surah Hud, Verse 94
كَأَن لَّمۡ يَغۡنَوۡاْ فِيهَآۗ أَلَا بُعۡدٗا لِّمَدۡيَنَ كَمَا بَعِدَتۡ ثَمُودُ
avar aviṭe tāmasicciṭṭillātta pēāle (sthalaṁ śūn'yamāyi) śrad'dhikkuka: thamūd naśiccat pēāletanne madyaninnuṁ nāśaṁ
Surah Hud, Verse 95
وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا مُوسَىٰ بِـَٔايَٰتِنَا وَسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٍ
nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷuṁ vyaktamāya pramāṇavumāyi mūsāye nāṁ niyēāgikkukayuṇṭāyi
Surah Hud, Verse 96
إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ وَمَلَإِيْهِۦ فَٱتَّبَعُوٓاْ أَمۡرَ فِرۡعَوۡنَۖ وَمَآ أَمۡرُ فِرۡعَوۡنَ بِرَشِيدٖ
phir'aunṟeyuṁ avanṟe pramāṇikaḷuṭeyuṁ aṭuttēkk. enniṭṭ avar (pramāṇimār) phir'aunṟe kalpana pinpaṟṟukayāṇ ceytat. phir'aunṟe kalpanayākaṭṭe vivēkapūrṇṇamallatānuṁ
Surah Hud, Verse 97
يَقۡدُمُ قَوۡمَهُۥ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ فَأَوۡرَدَهُمُ ٱلنَّارَۖ وَبِئۡسَ ٱلۡوِرۡدُ ٱلۡمَوۡرُودُ
uyirtteḻunnēlpinṟe nāḷil avan (phir'aun) tanṟe janatayuṭe mumpiluṇṭāyirikkuṁ. enniṭṭ avare avan narakattilēkkānayikkuṁ. (avar) ānayikkappeṭunna ā sthānaṁ etra cītta
Surah Hud, Verse 98
وَأُتۡبِعُواْ فِي هَٰذِهِۦ لَعۡنَةٗ وَيَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۚ بِئۡسَ ٱلرِّفۡدُ ٱلۡمَرۡفُودُ
ī lēākattuṁ uyirtteḻunnēlpinṟe nāḷiluṁ śāpaṁ avaruṭe pinnāle ayakkappeṭṭirikkunnu. (avarkk) nalkappeṭṭa ā sam'mānaṁ etra cītta
Surah Hud, Verse 99
ذَٰلِكَ مِنۡ أَنۢبَآءِ ٱلۡقُرَىٰ نَقُصُّهُۥ عَلَيۡكَۖ مِنۡهَا قَآئِمٞ وَحَصِيدٞ
vividha rājyaṅṅaḷuṭe vr̥ttāntaṅṅaḷil cilatatre at. nāmat ninakk vivariccutarunnu. avayil (ā rājyaṅṅaḷil) cilatu nilanilkkunnuṇṭ. cilat unmūlanaṁ ceyyappeṭṭiṭṭumuṇṭ
Surah Hud, Verse 100
وَمَا ظَلَمۡنَٰهُمۡ وَلَٰكِن ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡۖ فَمَآ أَغۡنَتۡ عَنۡهُمۡ ءَالِهَتُهُمُ ٱلَّتِي يَدۡعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ مِن شَيۡءٖ لَّمَّا جَآءَ أَمۡرُ رَبِّكَۖ وَمَا زَادُوهُمۡ غَيۡرَ تَتۡبِيبٖ
nāṁ avarēāṭ akramaṁ ceytiṭṭilla. pakṣe avar avarēāṭ tanne akramaṁ pravarttikkukayāṇuṇṭāyat. ennāl ninṟe rakṣitāvinṟe kalpana vanna samayatt allāhuvin puṟame avar viḷicc prārt'thicc keāṇṭirikkunna avaruṭe daivaṅṅaḷ avarkk yāteāru upakāravuṁ ceytilla. avar (daivaṅṅaḷ) avarkk nāśaṁ vard'dhippikkuka mātramāṇ ceytat
Surah Hud, Verse 101
وَكَذَٰلِكَ أَخۡذُ رَبِّكَ إِذَآ أَخَذَ ٱلۡقُرَىٰ وَهِيَ ظَٰلِمَةٌۚ إِنَّ أَخۡذَهُۥٓ أَلِيمٞ شَدِيدٌ
vividha rājyakkār akramikaḷāyirikke avare piṭikūṭi śikṣikkumpēāḷ ninṟe rakṣitāvinṟe piṭuttaṁ aprakāramākunnu. tīrccayāyuṁ avanṟe piṭuttaṁ vēdanayēṟiyatuṁ kaṭhinamāyatumāṇ
Surah Hud, Verse 102
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗ لِّمَنۡ خَافَ عَذَابَ ٱلۡأٓخِرَةِۚ ذَٰلِكَ يَوۡمٞ مَّجۡمُوعٞ لَّهُ ٱلنَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوۡمٞ مَّشۡهُودٞ
paralēākaśikṣaye bhayappeṭunnavarkk tīrccayāyuṁ atil dr̥ṣṭāntamuṇṭ. sarvva manuṣyaruṁ sam'mēḷippikkappeṭunna oru divasamāṇat. (sarvvaruṭeyuṁ) sānnid'dhyamuṇṭākunna oru divasamākunnu at
Surah Hud, Verse 103
وَمَا نُؤَخِّرُهُۥٓ إِلَّا لِأَجَلٖ مَّعۡدُودٖ
nirṇitamāya oru avadhivare mātramāṇ nāmat nīṭṭivekkunnat
Surah Hud, Verse 104
يَوۡمَ يَأۡتِ لَا تَكَلَّمُ نَفۡسٌ إِلَّا بِإِذۡنِهِۦۚ فَمِنۡهُمۡ شَقِيّٞ وَسَعِيدٞ
ā avadhi vannettunna divasaṁ yāteārāḷuṁ avanṟe (allāhuvinṟe) anumatiyēāṭeyallāte sansārikkukayilla. appēāḷ avaruṭe kūṭṭattil nirbhāgyavānuṁ sebhāgyavānumuṇṭākuṁ
Surah Hud, Verse 105
فَأَمَّا ٱلَّذِينَ شَقُواْ فَفِي ٱلنَّارِ لَهُمۡ فِيهَا زَفِيرٞ وَشَهِيقٌ
ennāl nirbhāgyamaṭaññavarākaṭṭe avar narakattilāyirikkuṁ. avarkkaviṭe neṭuvīrppuṁ tēṅṅikkaraccilumāṇuṇṭāyirikkuka
Surah Hud, Verse 106
خَٰلِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ ٱلسَّمَٰوَٰتُ وَٱلۡأَرۡضُ إِلَّا مَا شَآءَ رَبُّكَۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٞ لِّمَا يُرِيدُ
ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ nilanilkkunnēṭattēāḷaṁ avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ. ninṟe rakṣitāv uddēśiccateāḻike. tīrccayāyuṁ ninṟe rakṣitāv tān uddēśikkunnat tikaccuṁ naṭappilākkunnavanākunnu
Surah Hud, Verse 107
۞وَأَمَّا ٱلَّذِينَ سُعِدُواْ فَفِي ٱلۡجَنَّةِ خَٰلِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ ٱلسَّمَٰوَٰتُ وَٱلۡأَرۡضُ إِلَّا مَا شَآءَ رَبُّكَۖ عَطَآءً غَيۡرَ مَجۡذُوذٖ
ennāl sebhāgyaṁ sid'dhiccavarākaṭṭe, avar svargattilāyirikkuṁ. ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ nilanilkkunniṭattēāḷaṁ avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ. ninṟe rakṣitāv uddēśiccateāḻike. nilaccupēākātta oru dānamāyirikkuṁ at
Surah Hud, Verse 108
فَلَا تَكُ فِي مِرۡيَةٖ مِّمَّا يَعۡبُدُ هَـٰٓؤُلَآءِۚ مَا يَعۡبُدُونَ إِلَّا كَمَا يَعۡبُدُ ءَابَآؤُهُم مِّن قَبۡلُۚ وَإِنَّا لَمُوَفُّوهُمۡ نَصِيبَهُمۡ غَيۡرَ مَنقُوصٖ
appēāḷ ikkūṭṭar ārādhicc varunnatine sambandhicc nī yāteāru sanśayattiluṁ akappeṭarut. mump ivaruṭe pitākkanmār ārādhiccirunna atē rītiyil ārādhana naṭattuka mātramāṇivar ceyyunnat. tīrccayāyuṁ avarkkuḷḷa ōhari kuṟaveānnuṁ varuttāte nāmavarkk niṟavēṟṟikeāṭukkunnatāṇ
Surah Hud, Verse 109
وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَى ٱلۡكِتَٰبَ فَٱخۡتُلِفَ فِيهِۚ وَلَوۡلَا كَلِمَةٞ سَبَقَتۡ مِن رَّبِّكَ لَقُضِيَ بَيۡنَهُمۡۚ وَإِنَّهُمۡ لَفِي شَكّٖ مِّنۡهُ مُرِيبٖ
mūsāykk nāṁ vēdagranthaṁ nalkukayuṇṭāyi. enniṭṭ atinṟe kāryattil abhiprāyabhinnatakaḷ uṇṭāyi. ninṟe rakṣitāviṅkal ninn oru vacanaṁ munkūṭṭi uṇṭāyirunnilleṅkil avarkkiṭayil vidhi naṭattappeṭumāyirunnu. tīrccayāyuṁ avar itineppaṟṟi aviśvāsajanakamāya sanśayattilākunnu
Surah Hud, Verse 110
وَإِنَّ كُلّٗا لَّمَّا لَيُوَفِّيَنَّهُمۡ رَبُّكَ أَعۡمَٰلَهُمۡۚ إِنَّهُۥ بِمَا يَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ
tīrccayāyuṁ avaril ōrēā vibhāgattinuṁ ninṟe rakṣitāv avaravaruṭe karm'maṅṅaḷkkuḷḷa pratiphalaṁ pūrṇṇamāyi nalkukatanne ceyyuṁ. tīrccayāyuṁ avan avar pravarttikkunnatineppaṟṟi sūkṣmamāyi aṟiyunnavanākunnu
Surah Hud, Verse 111
فَٱسۡتَقِمۡ كَمَآ أُمِرۡتَ وَمَن تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطۡغَوۡاْۚ إِنَّهُۥ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ
ākayāl nī kalpikkappeṭṭatu pēāle nīyuṁ ninnēāṭeāppaṁ (allāhuviṅkalēkk) maṭaṅṅiyavaruṁ nērāya mārgattil nilakeāḷḷuka. niṅṅaḷ atiruviṭṭ pravarttikkarut. tīrccayāyuṁ avan niṅṅaḷ pravarttikkunnatellāṁ kaṇṭaṟiyunnavanāṇ
Surah Hud, Verse 112
وَلَا تَرۡكَنُوٓاْ إِلَى ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ فَتَمَسَّكُمُ ٱلنَّارُ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ مِنۡ أَوۡلِيَآءَ ثُمَّ لَا تُنصَرُونَ
akramaṁ pravartticcavaruṭe pakṣattēkk niṅṅaḷ cāyarut. eṅkil narakaṁ niṅṅaḷe sparśikkunnatāṇ. allāhuvin puṟame niṅṅaḷkk rakṣādhikārikaḷēyilla. pinnīṭ niṅṅaḷ sahāyikkappeṭunnatalla
Surah Hud, Verse 113
وَأَقِمِ ٱلصَّلَوٰةَ طَرَفَيِ ٱلنَّهَارِ وَزُلَفٗا مِّنَ ٱلَّيۡلِۚ إِنَّ ٱلۡحَسَنَٰتِ يُذۡهِبۡنَ ٱلسَّيِّـَٔاتِۚ ذَٰلِكَ ذِكۡرَىٰ لِلذَّـٰكِرِينَ
pakalinṟe raṇṭaṟṟaṅṅaḷiluṁ, rātriyile ādyayāmaṅṅaḷiluṁ nī namaskāraṁ muṟapēāle nirvahikkuka. tīrccayāyuṁ salkarm'maṅṅaḷ duṣkarm'maṅṅaḷe nīkkikaḷayunnatāṇ. cinticcu grahikkunnavarkk oru ulbēādhanamāṇat
Surah Hud, Verse 114
وَٱصۡبِرۡ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
nī kṣamikkuka. sukr̥tavānmāruṭe pratiphalaṁ allāhu naṣṭappeṭuttikkaḷayukayilla;tīrcca
Surah Hud, Verse 115
فَلَوۡلَا كَانَ مِنَ ٱلۡقُرُونِ مِن قَبۡلِكُمۡ أُوْلُواْ بَقِيَّةٖ يَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡفَسَادِ فِي ٱلۡأَرۡضِ إِلَّا قَلِيلٗا مِّمَّنۡ أَنجَيۡنَا مِنۡهُمۡۗ وَٱتَّبَعَ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ مَآ أُتۡرِفُواْ فِيهِ وَكَانُواْ مُجۡرِمِينَ
bhūmiyil nāśamuṇṭākkunnatil ninn (janaṅṅaḷe) taṭayunna, (nanmayuṭe) pāramparyamuḷḷa oru vibhāgaṁ niṅṅaḷkkumumpuḷḷa talamuṟakaḷil ninn entukeāṇṭ uṇṭāyilla? avaril ninn nāṁ rakṣappeṭutti eṭutta kūṭṭattil peṭṭa curukkaṁ cilareāḻike. ennāl akramakārikaḷ taṅṅaḷkk nalkappeṭṭa sukhāḍambaraṅṅaḷuṭe pinnāle pēākukayāṇ ceytat. avar kuṟṟavāḷikaḷāyirikkunnu
Surah Hud, Verse 116
وَمَا كَانَ رَبُّكَ لِيُهۡلِكَ ٱلۡقُرَىٰ بِظُلۡمٖ وَأَهۡلُهَا مُصۡلِحُونَ
nāṭṭukār salpravr̥ttikaḷ ceyyunnavarāyirikke ninṟe rakṣitāv an'yāyamāyi rājyaṅṅaḷ naśippikkunnatalla
Surah Hud, Verse 117
وَلَوۡ شَآءَ رَبُّكَ لَجَعَلَ ٱلنَّاسَ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗۖ وَلَا يَزَالُونَ مُخۡتَلِفِينَ
ninṟe rakṣitāv uddēśiccirunneṅkil manuṣyare avan oreāṟṟa samudāyamākkumāyirunnu. (ennāl) avar bhinniccukeāṇēṭayirikkunnatāṇ
Surah Hud, Verse 118
إِلَّا مَن رَّحِمَ رَبُّكَۚ وَلِذَٰلِكَ خَلَقَهُمۡۗ وَتَمَّتۡ كَلِمَةُ رَبِّكَ لَأَمۡلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَٱلنَّاسِ أَجۡمَعِينَ
ninṟe rakṣitāv karuṇa ceytavareāḻike. atinnuvēṇṭiyāṇ avan avare sr̥ṣṭiccat. jinnukaḷ, manuṣyar ennī raṇṭ vibhāgatteyuṁ keāṇṭ ñān narakaṁ niṟakkuka tanne ceyyunnatāṇ enna ninṟe rakṣitāvinṟe vacanaṁ niṟavēṟiyirikkunnu
Surah Hud, Verse 119
وَكُلّٗا نَّقُصُّ عَلَيۡكَ مِنۡ أَنۢبَآءِ ٱلرُّسُلِ مَا نُثَبِّتُ بِهِۦ فُؤَادَكَۚ وَجَآءَكَ فِي هَٰذِهِ ٱلۡحَقُّ وَمَوۡعِظَةٞ وَذِكۡرَىٰ لِلۡمُؤۡمِنِينَ
daivadūtanmāruṭe vr̥ttāntaṅṅaḷil ninn ninṟe manas'sin saitharyaṁ nalkunnatellāṁ ninakk nāṁ vivariccutarunnu. itilūṭe yathārt'tha vivaravuṁ, satyaviśvāsikaḷkk vēṇṭa sadupadēśavuṁ, ulbēādhanavuṁ ninakk vannukiṭṭiyirikkukayāṇ
Surah Hud, Verse 120
وَقُل لِّلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ ٱعۡمَلُواْ عَلَىٰ مَكَانَتِكُمۡ إِنَّا عَٰمِلُونَ
viśvasikkāttavarēāṭ nī paṟayuka: niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe nilapāṭanusaricc pravartticc keāḷḷuka. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷuṁ pravarttikkukayāṇ
Surah Hud, Verse 121
وَٱنتَظِرُوٓاْ إِنَّا مُنتَظِرُونَ
niṅṅaḷ kāttirikkuka. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷuṁ kāttirikkukayāṇ
Surah Hud, Verse 122
وَلِلَّهِ غَيۡبُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَإِلَيۡهِ يُرۡجَعُ ٱلۡأَمۡرُ كُلُّهُۥ فَٱعۡبُدۡهُ وَتَوَكَّلۡ عَلَيۡهِۚ وَمَا رَبُّكَ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ
ākāśabhūmikaḷile adr̥śyayāthārt'thyaṅṅaḷe paṟṟiyuḷḷa aṟiv allāhuvinnuḷḷatāṇ. avaṅkalēkk tanne kāryamellāṁ maṭakkappeṭukayuṁ ceyyuṁ. ākayāl nī avane ārādhikkukayuṁ, avanṟe mēl bharamēlpikkukayuṁ ceyyuka. niṅṅaḷ pravarttikkunnatineppaṟṟiyeānnuṁ ninṟe rakṣitāv aśrad'dhanalla
Surah Hud, Verse 123