Surah Yusuf - Malayalam Translation by Cheriyamundam Abdul Hameed And Kunhi Mohammed Parappoor
الٓرۚ تِلۡكَ ءَايَٰتُ ٱلۡكِتَٰبِ ٱلۡمُبِينِ
aliph-lāṁ-ṟā. spaṣṭamāya vēdagranthattile vacanaṅṅaḷākunnu ava
Surah Yusuf, Verse 1
إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ قُرۡءَٰنًا عَرَبِيّٗا لَّعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ
niṅṅaḷ grahikkunnatin vēṇṭi at aṟabibhāṣayil vāyikkappeṭunna oru pramāṇamāyi avatarippiccirikkunnu
Surah Yusuf, Verse 2
نَحۡنُ نَقُصُّ عَلَيۡكَ أَحۡسَنَ ٱلۡقَصَصِ بِمَآ أَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡكَ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانَ وَإِن كُنتَ مِن قَبۡلِهِۦ لَمِنَ ٱلۡغَٰفِلِينَ
ninakk ī khur'ān bēādhanaṁ nalkiyat vaḻi ēṟṟavuṁ nalla caritravivaraṇamāṇ nāṁ ninakk nalkikkeāṇṭirikkunnat. tīrccayāyuṁ itinumump nī atineppaṟṟi bēādhamillāttavanāyirunnu
Surah Yusuf, Verse 3
إِذۡ قَالَ يُوسُفُ لِأَبِيهِ يَـٰٓأَبَتِ إِنِّي رَأَيۡتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوۡكَبٗا وَٱلشَّمۡسَ وَٱلۡقَمَرَ رَأَيۡتُهُمۡ لِي سَٰجِدِينَ
yūsuph tanṟe pitāvinēāṭ paṟañña sandarbhaṁ: enṟe pitāvē, patineānnu nakṣatraṅṅaḷuṁ sūryanuṁ candranuṁ enikk sāṣṭāṅgaṁ ceyyunnatāyi ñān svapnaṁ kaṇṭirikkunnu
Surah Yusuf, Verse 4
قَالَ يَٰبُنَيَّ لَا تَقۡصُصۡ رُءۡيَاكَ عَلَىٰٓ إِخۡوَتِكَ فَيَكِيدُواْ لَكَ كَيۡدًاۖ إِنَّ ٱلشَّيۡطَٰنَ لِلۡإِنسَٰنِ عَدُوّٞ مُّبِينٞ
addēhaṁ (pitāv) paṟaññu: enṟe kuññumakanē, ninṟe svapnaṁ nī ninṟe sahēādaranmārkk vivariccukeāṭukkarut. avar ninakketire valla tantravuṁ prayēāgiccēkkuṁ. tīrccayāyuṁ piśāc manuṣyanṟe pratyakṣa śatruvākunnu
Surah Yusuf, Verse 5
وَكَذَٰلِكَ يَجۡتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِن تَأۡوِيلِ ٱلۡأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعۡمَتَهُۥ عَلَيۡكَ وَعَلَىٰٓ ءَالِ يَعۡقُوبَ كَمَآ أَتَمَّهَا عَلَىٰٓ أَبَوَيۡكَ مِن قَبۡلُ إِبۡرَٰهِيمَ وَإِسۡحَٰقَۚ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٞ
aprakāraṁ ninṟe rakṣitāv ninne teraññeṭukkukayuṁ, svapnavārttakaḷuṭe vyākhyānattil ninn ninakkavan paṭhippiccutarikayuṁ, ninṟe mēluṁ ya'akhūb kuṭumbattinṟe mēluṁ avanṟe anugrahaṅṅaḷ avan niṟavēṟṟukayuṁ ceyyunnatāṇ. mump ninṟe raṇṭ pitākkaḷāya ibrāhīminṟeyuṁ iṣākhinṟeyuṁ kāryattil atavan niṟavēṟṟiyat pēālettanne. tīrccayāyuṁ ninṟe rakṣitāv sarvvajñanuṁ yuktimānumākunnu
Surah Yusuf, Verse 6
۞لَّقَدۡ كَانَ فِي يُوسُفَ وَإِخۡوَتِهِۦٓ ءَايَٰتٞ لِّلسَّآئِلِينَ
tīrccayāyuṁ yūsuphiluṁ addēhattinṟe sahēādaranmāriluṁ cēādicc manas'silākkunnavarkk pala dr̥ṣṭāntaṅṅaḷumuṇṭ
Surah Yusuf, Verse 7
إِذۡ قَالُواْ لَيُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَىٰٓ أَبِينَا مِنَّا وَنَحۡنُ عُصۡبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٍ
yūsuphuṁ avanṟe sahēādaranumāṇ nam'muṭe pitāvin nam'maḷekkāḷ iṣṭappeṭṭavar. nam'maḷākaṭṭe oru (prabalamāya) saṅghamāṇ tānuṁ. tīrccayāyuṁ nam'muṭe pitāv vyaktamāya vaḻipiḻavil tanneyāṇ
Surah Yusuf, Verse 8
ٱقۡتُلُواْ يُوسُفَ أَوِ ٱطۡرَحُوهُ أَرۡضٗا يَخۡلُ لَكُمۡ وَجۡهُ أَبِيكُمۡ وَتَكُونُواْ مِنۢ بَعۡدِهِۦ قَوۡمٗا صَٰلِحِينَ
niṅṅaḷ yūsuphine keānnukaḷayuka. alleṅkil valla bhūpradēśattuṁ avane (keāṇṭupēāyi) iṭṭēkkuka. eṅkil niṅṅaḷuṭe pitāvinṟe mukhaṁ niṅṅaḷkk oḻiññ kiṭṭuṁ. atin śēṣaṁ niṅṅaḷkk nalla āḷukaḷāyikaḻiyukayuṁ ceyyāṁ. enn avar paṟañña sandarbhaṁ (śrad'dhēyamatre)
Surah Yusuf, Verse 9
قَالَ قَآئِلٞ مِّنۡهُمۡ لَا تَقۡتُلُواْ يُوسُفَ وَأَلۡقُوهُ فِي غَيَٰبَتِ ٱلۡجُبِّ يَلۡتَقِطۡهُ بَعۡضُ ٱلسَّيَّارَةِ إِن كُنتُمۡ فَٰعِلِينَ
avaril ninn oru vaktāv paṟaññu: yūsuphine niṅṅaḷ keāllarut. niṅṅaḷkk vallatuṁ ceyyaṇamennuṇṭeṅkil avane niṅṅaḷ (oru) kiṇaṟṟinṟe aṭiyilēkk iṭṭēkkuka. ēteṅkiluṁ yātrāsaṅghaṁ avane kaṇṭeṭutt keāḷḷuṁ
Surah Yusuf, Verse 10
قَالُواْ يَـٰٓأَبَانَا مَا لَكَ لَا تَأۡمَ۬نَّا عَلَىٰ يُوسُفَ وَإِنَّا لَهُۥ لَنَٰصِحُونَ
(tuṭarnn pitāvinṟe aṭutt cenn) avar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe pitāvē: tāṅkaḷkkentupaṟṟi? yūsuphinṟe kāryattil tāṅkaḷ ñaṅṅaḷe viśvasikkunnilla! ñaṅṅaḷākaṭṭe tīrccayāyuṁ avanṟe guṇakāṅkṣikaḷāṇ tānuṁ
Surah Yusuf, Verse 11
أَرۡسِلۡهُ مَعَنَا غَدٗا يَرۡتَعۡ وَيَلۡعَبۡ وَإِنَّا لَهُۥ لَحَٰفِظُونَ
nāḷe avane ñaṅṅaḷēāṭeāppaṁ ayaccutarika. avan ullasicc naṭannukaḷikkaṭṭe. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ avane kātturakṣicc keāḷḷāṁ
Surah Yusuf, Verse 12
قَالَ إِنِّي لَيَحۡزُنُنِيٓ أَن تَذۡهَبُواْ بِهِۦ وَأَخَافُ أَن يَأۡكُلَهُ ٱلذِّئۡبُ وَأَنتُمۡ عَنۡهُ غَٰفِلُونَ
addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷ avane keāṇṭupēākuka ennat tīrccayāyuṁ enikk saṅkaṭamuṇṭākkunnatāṇ. niṅṅaḷ avaneppaṟṟi aśrad'dharāyirikke avane cennāya tinnēkkumenn ñān bhayappeṭunnu
Surah Yusuf, Verse 13
قَالُواْ لَئِنۡ أَكَلَهُ ٱلذِّئۡبُ وَنَحۡنُ عُصۡبَةٌ إِنَّآ إِذٗا لَّخَٰسِرُونَ
avar paṟaññu: ñaṅṅaḷ oru (prabalamāya) saṅghamuṇṭāyiṭṭuṁ avane cennāya tinnukayāṇeṅkil tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ mahānaṣṭakkār tanneyāyirikkuṁ
Surah Yusuf, Verse 14
فَلَمَّا ذَهَبُواْ بِهِۦ وَأَجۡمَعُوٓاْ أَن يَجۡعَلُوهُ فِي غَيَٰبَتِ ٱلۡجُبِّۚ وَأَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡهِ لَتُنَبِّئَنَّهُم بِأَمۡرِهِمۡ هَٰذَا وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ
aṅṅane avar avane (yūsuphine) yuṁ keāṇṭupēākukayuṁ, avane kiṇaṟṟinṟe aṭiyilēkk iṭuvān avar onnicc tīrumānikkukayuṁ ceytappēāḷ (avar ā kaṭuṁ kai pravarttikkuka tanne ceytu.) tīrccayāyuṁ nī avarkk avaruṭe ī ceytiyeppaṟṟi (orikkal) vivariccukeāṭukkumenn avann (yūsuphin) nāṁ bēādhanaṁ nalkukayuṁ ceytu. (ann) avar atinepaṟṟi bēādhavānmārāyirikkukayilla
Surah Yusuf, Verse 15
وَجَآءُوٓ أَبَاهُمۡ عِشَآءٗ يَبۡكُونَ
avar sandhyāsamayatt avaruṭe pitāvinṟe aṭukkal karaññukeāṇṭ cennu
Surah Yusuf, Verse 16
قَالُواْ يَـٰٓأَبَانَآ إِنَّا ذَهَبۡنَا نَسۡتَبِقُ وَتَرَكۡنَا يُوسُفَ عِندَ مَتَٰعِنَا فَأَكَلَهُ ٱلذِّئۡبُۖ وَمَآ أَنتَ بِمُؤۡمِنٖ لَّنَا وَلَوۡ كُنَّا صَٰدِقِينَ
avar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe pitāvē, ñaṅṅaḷ matsaricc ōṭippēākukayuṁ, yūsuphine ñaṅṅaḷuṭe sādhanaṅṅaḷuṭe aṭutt viṭṭupēākukayuṁ ceytu. appēāḷ avane cennāya tinnukaḷaññu. ñaṅṅaḷ satyaṁ paṟayunnavarāṇeṅkilpēāluṁ tāṅkaḷ viśvasikkukayillallēā
Surah Yusuf, Verse 17
وَجَآءُو عَلَىٰ قَمِيصِهِۦ بِدَمٖ كَذِبٖۚ قَالَ بَلۡ سَوَّلَتۡ لَكُمۡ أَنفُسُكُمۡ أَمۡرٗاۖ فَصَبۡرٞ جَمِيلٞۖ وَٱللَّهُ ٱلۡمُسۡتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ
yūsuphinṟe kuppāyattil kaḷḷaccēārayumāyāṇ avar vannat. pitāv paṟaññu: aṅṅaneyalla, niṅṅaḷuṭe manas's niṅṅaḷkk oru kāryaṁ bhaṅgiyāyi tēānniccirikkukayāṇ. atināl nalla kṣama kaikkeāḷḷuka tanne. niṅṅaḷī paṟaññuṇṭākkunna kāryattil (enikk) sahāyaṁ tēṭānuḷḷat allāhuvēāṭatre
Surah Yusuf, Verse 18
وَجَآءَتۡ سَيَّارَةٞ فَأَرۡسَلُواْ وَارِدَهُمۡ فَأَدۡلَىٰ دَلۡوَهُۥۖ قَالَ يَٰبُشۡرَىٰ هَٰذَا غُلَٰمٞۚ وَأَسَرُّوهُ بِضَٰعَةٗۚ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِمَا يَعۡمَلُونَ
oru yātrāsaṅghaṁ vannu. avar avarkk veḷḷaṁ keāṇṭ varunna jēālikkārane ayaccu. avan tanne teāṭṭiyiṟakki. avan paṟaññu: hā, santēāṣaṁ! itā oru bālan! avar bālane oru kaccavaṭaccarakkāyi oḷiccuveccu. avar pravartticcirunnatine paṟṟi allāhu nallavaṇṇaṁ aṟiyunnavanākunnu
Surah Yusuf, Verse 19
وَشَرَوۡهُ بِثَمَنِۭ بَخۡسٖ دَرَٰهِمَ مَعۡدُودَةٖ وَكَانُواْ فِيهِ مِنَ ٱلزَّـٰهِدِينَ
avar avane tucchamāya oru vilaykk- ētānuṁ veḷḷikkāśin - vilkkukayuṁ ceytu. avar avanṟe kāryattil tālparyamillāttavaruṭe kūṭṭattilāyirunnu
Surah Yusuf, Verse 20
وَقَالَ ٱلَّذِي ٱشۡتَرَىٰهُ مِن مِّصۡرَ لِٱمۡرَأَتِهِۦٓ أَكۡرِمِي مَثۡوَىٰهُ عَسَىٰٓ أَن يَنفَعَنَآ أَوۡ نَتَّخِذَهُۥ وَلَدٗاۚ وَكَذَٰلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَلِنُعَلِّمَهُۥ مِن تَأۡوِيلِ ٱلۡأَحَادِيثِۚ وَٱللَّهُ غَالِبٌ عَلَىٰٓ أَمۡرِهِۦ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ
ījiptil ninn avane (yūsuphine) vilakkeṭutta āḷ tanṟe bhāryayēāṭ paṟaññu: ivann mān'yamāya tāmasasekaryaṁ nalkuka. avan namukk prayēājanappeṭṭēkkāṁ. alleṅkil namukkavane makanāyi svīkarikkāṁ. aprakāraṁ yūsuphin nāṁ ā bhūpradēśatt sekaryamuṇṭākkikeāṭuttu. svapnavārttakaḷuṭe vyākhyānattil ninn addēhattin nāṁ aṟiyicc keāṭukkān vēṇṭiyuṁ kūṭiyāṇat. allāhu tanṟe kāryaṁ jayiccaṭakkunnavanatre. pakṣe manuṣyaril adhikapēruṁ at manas'silākkunnilla
Surah Yusuf, Verse 21
وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُۥٓ ءَاتَيۡنَٰهُ حُكۡمٗا وَعِلۡمٗاۚ وَكَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ
aṅṅane addēhaṁ pūrṇṇavaḷarccayettiyappēāḷ addēhattin nāṁ yuktibēādhavuṁ aṟivuṁ nalki. sukr̥taṁ ceyyunnavarkk aprakāraṁ nāṁ pratiphalaṁ nalkunnu
Surah Yusuf, Verse 22
وَرَٰوَدَتۡهُ ٱلَّتِي هُوَ فِي بَيۡتِهَا عَن نَّفۡسِهِۦ وَغَلَّقَتِ ٱلۡأَبۡوَٰبَ وَقَالَتۡ هَيۡتَ لَكَۚ قَالَ مَعَاذَ ٱللَّهِۖ إِنَّهُۥ رَبِّيٓ أَحۡسَنَ مَثۡوَايَۖ إِنَّهُۥ لَا يُفۡلِحُ ٱلظَّـٰلِمُونَ
avan (yūsuph) ēteāruvaḷuṭe vīṭṭilāṇēā avaḷ avane vaśīkarikkuvān śramaṁ naṭatti. vātilukaḷ aṭacc pūṭṭiyiṭṭ avaḷ paṟaññu: iṅṅēāṭṭ vā. avan paṟaññu. allāhuvil śaraṇaṁ! niścayamāyuṁ avanāṇ enṟe rakṣitāv. avan enṟe tāmasaṁ kṣēmakaramākkiyirikkunnu. tīrccayāyuṁ akramaṁ pravarttikkunnavar vijayikkukayilla
Surah Yusuf, Verse 23
وَلَقَدۡ هَمَّتۡ بِهِۦۖ وَهَمَّ بِهَا لَوۡلَآ أَن رَّءَا بُرۡهَٰنَ رَبِّهِۦۚ كَذَٰلِكَ لِنَصۡرِفَ عَنۡهُ ٱلسُّوٓءَ وَٱلۡفَحۡشَآءَۚ إِنَّهُۥ مِنۡ عِبَادِنَا ٱلۡمُخۡلَصِينَ
avaḷkk avanil āgrahaṁ janiccu. tanṟe rakṣitāvinṟe pramāṇaṁ kaṇṭaṟiññillāyirunneṅkil avann avaḷiluṁ āgrahaṁ janiccēne. aprakāraṁ (sambhaviccat) tinmayuṁ nīcavr̥ttiyuṁ avanil ninn nāṁ tiriccuviṭunnatin vēṇṭiyatre. tīrccayāyuṁ avan nam'muṭe niṣkaḷaṅkarāya dāsanmāril peṭṭavanākunnu
Surah Yusuf, Verse 24
وَٱسۡتَبَقَا ٱلۡبَابَ وَقَدَّتۡ قَمِيصَهُۥ مِن دُبُرٖ وَأَلۡفَيَا سَيِّدَهَا لَدَا ٱلۡبَابِۚ قَالَتۡ مَا جَزَآءُ مَنۡ أَرَادَ بِأَهۡلِكَ سُوٓءًا إِلَّآ أَن يُسۡجَنَ أَوۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ
avar raṇṭupēruṁ vātilkkalēkk matsariccēāṭi. avaḷ pinnil ninn avanṟe kuppāyaṁ (piṭiccu. at) kīṟi. avar iruvaruṁ vātilkkal vecc avaḷuṭe nāthane (bharttāvine) kaṇṭumuṭṭi. avaḷ paṟaññu: tāṅkaḷuṭe bhāryayuṭe kāryattil duruddēśaṁ pularttiyavanuḷḷa pratiphalaṁ avan taṭavilākkappeṭuka ennatēā, vēdanayēṟiya maṟṟenteṅkiluṁ śikṣayēā tanne āyirikkaṇaṁ
Surah Yusuf, Verse 25
قَالَ هِيَ رَٰوَدَتۡنِي عَن نَّفۡسِيۚ وَشَهِدَ شَاهِدٞ مِّنۡ أَهۡلِهَآ إِن كَانَ قَمِيصُهُۥ قُدَّ مِن قُبُلٖ فَصَدَقَتۡ وَهُوَ مِنَ ٱلۡكَٰذِبِينَ
yūsuph paṟaññu: avaḷāṇ enne vaśīkarikkuvān śramaṁ naṭattiyat. avaḷuṭe kuṭumbattil peṭṭa oru sākṣi iprakāraṁ sākṣyappeṭutti: avanṟe kuppāyaṁ munnil ninnāṇ kīṟiyiṭṭuḷḷateṅkil avaḷ satyamāṇ paṟaññat. avanākaṭṭe kaḷav paṟayunnavaruṭe kūṭṭattilāṇ
Surah Yusuf, Verse 26
وَإِن كَانَ قَمِيصُهُۥ قُدَّ مِن دُبُرٖ فَكَذَبَتۡ وَهُوَ مِنَ ٱلصَّـٰدِقِينَ
ennāl avanṟe kuppāyaṁ pinnil ninnāṇ kīṟiyiṭṭuḷḷateṅkil avaḷ kaḷavāṇ paṟaññat. avanākaṭṭe satyaṁ paṟaññavaruṭe kūṭṭattilāṇ
Surah Yusuf, Verse 27
فَلَمَّا رَءَا قَمِيصَهُۥ قُدَّ مِن دُبُرٖ قَالَ إِنَّهُۥ مِن كَيۡدِكُنَّۖ إِنَّ كَيۡدَكُنَّ عَظِيمٞ
aṅṅane avanṟe (yūsuphinṟe) kuppāyaṁ pinnil ninnāṇ kīṟiyiṭṭuḷḷat enn kaṇṭappēāḷ ayāḷ (gr̥hanāthan-tanṟe bhāryayēāṭ) paṟaññu: tīrccayāyuṁ it niṅṅaḷuṭe (strīkaḷuṭe) tantrattil peṭṭatāṇ. niṅṅaḷuṭe tantraṁ bhayaṅkaraṁ tanne
Surah Yusuf, Verse 28
يُوسُفُ أَعۡرِضۡ عَنۡ هَٰذَاۚ وَٱسۡتَغۡفِرِي لِذَنۢبِكِۖ إِنَّكِ كُنتِ مِنَ ٱلۡخَاطِـِٔينَ
yūsuphē nī it avagaṇiccēkkuka. (peṇṇē,) nī ninṟe pāpattin māpputēṭuka. tīrccayāyuṁ nī piḻaccavaruṭe kūṭṭattilākunnu
Surah Yusuf, Verse 29
۞وَقَالَ نِسۡوَةٞ فِي ٱلۡمَدِينَةِ ٱمۡرَأَتُ ٱلۡعَزِيزِ تُرَٰوِدُ فَتَىٰهَا عَن نَّفۡسِهِۦۖ قَدۡ شَغَفَهَا حُبًّاۖ إِنَّا لَنَرَىٰهَا فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ
nagarattile cila strīkaḷ paṟaññu: prabhuvinṟe bhārya tanṟe vēlakkārane vaśīkarikkān śramikkunnu. avaḷ avanēāṭ prēmabad'dhayāyikkaḻiññirikkunnu. tīrccayāyuṁ avaḷ vyaktamāya piḻavil akappeṭṭatāyi ñaṅṅaḷ kāṇunnu
Surah Yusuf, Verse 30
فَلَمَّا سَمِعَتۡ بِمَكۡرِهِنَّ أَرۡسَلَتۡ إِلَيۡهِنَّ وَأَعۡتَدَتۡ لَهُنَّ مُتَّكَـٔٗا وَءَاتَتۡ كُلَّ وَٰحِدَةٖ مِّنۡهُنَّ سِكِّينٗا وَقَالَتِ ٱخۡرُجۡ عَلَيۡهِنَّۖ فَلَمَّا رَأَيۡنَهُۥٓ أَكۡبَرۡنَهُۥ وَقَطَّعۡنَ أَيۡدِيَهُنَّ وَقُلۡنَ حَٰشَ لِلَّهِ مَا هَٰذَا بَشَرًا إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا مَلَكٞ كَرِيمٞ
aṅṅane ā strīkaḷuṭe kusr̥tiyeppaṟṟi avaḷ kēṭṭaṟiññappēāḷ avaruṭe aṭuttēkk avaḷ āḷe ayakkukayuṁ avarkk cāriyirikkāvunna irippiṭaṅṅaḷeārukkukayuṁ ceytu. avaril ōrēāruttarkkuṁ (paḻaṅṅaḷ muṟikkān) avaḷ ōrēā katti keāṭuttu. (yūsuphinēāṭ) avaḷ paṟaññu: nī avaruṭe mumpilēkk puṟappeṭuka. aṅṅane avane avar kaṇṭappēāḷ avarkk avaneppaṟṟi vismayaṁ tēānnukayuṁ, avaruṭe svantaṁ kaikaḷ avar tanne aṟutt pēākukayuṁ ceytu. avar paṟaññu: allāhu etra pariśud'dhan! iteāru manuṣyanalla. ādaraṇīyanāya oru malakk tanneyāṇ
Surah Yusuf, Verse 31
قَالَتۡ فَذَٰلِكُنَّ ٱلَّذِي لُمۡتُنَّنِي فِيهِۖ وَلَقَدۡ رَٰوَدتُّهُۥ عَن نَّفۡسِهِۦ فَٱسۡتَعۡصَمَۖ وَلَئِن لَّمۡ يَفۡعَلۡ مَآ ءَامُرُهُۥ لَيُسۡجَنَنَّ وَلَيَكُونٗا مِّنَ ٱلصَّـٰغِرِينَ
avaḷ paṟaññu: ennāl ēteāruvanṟe kāryattil niṅṅaḷenne ākṣēpiccuvēā avanāṇit. tīrccayāyuṁ ñān avane vaśīkarikkān śramicciṭṭuṇṭ. appēāḷ avan (svayaṁ kaḷaṅkappeṭuttāte) kāttusūkṣikkukayāṇ ceytat. ñānavanēāṭ kalpikkunna prakāraṁ avan ceytilleṅkil tīrccayāyuṁ avan taṭavilākkappeṭukayuṁ, nindyaruṭe kūṭṭattilāyirikkukayuṁ ceyyuṁ
Surah Yusuf, Verse 32
قَالَ رَبِّ ٱلسِّجۡنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدۡعُونَنِيٓ إِلَيۡهِۖ وَإِلَّا تَصۡرِفۡ عَنِّي كَيۡدَهُنَّ أَصۡبُ إِلَيۡهِنَّ وَأَكُن مِّنَ ٱلۡجَٰهِلِينَ
avan (yūsuph) paṟaññu: enṟe rakṣitāvē, ivar enne ēteānnilēkk kṣaṇikkunnuvēā atinekkāḷuṁ enikk kūṭutal priyappeṭṭat jayilākunnu. ivaruṭe kutantraṁ enne viṭṭ nī tiriccukaḷayātta pakṣaṁ ñān avarilēkk cāññupēāyēkkuṁ. aṅṅane ñān avivēkikaḷuṭe kūṭṭattil āyipēākukayuṁ ceyyuṁ
Surah Yusuf, Verse 33
فَٱسۡتَجَابَ لَهُۥ رَبُّهُۥ فَصَرَفَ عَنۡهُ كَيۡدَهُنَّۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ
appēāḷ avanṟe prārt'thana tanṟe rakṣitāv svīkarikkukayuṁ avaruṭe kutantraṁ avanil ninn avan taṭṭittiriccukaḷayukayuṁ ceytu. tīrccayāyuṁ avan ellāṁ kēḷkkunnavanuṁ kāṇunnavanumatre
Surah Yusuf, Verse 34
ثُمَّ بَدَا لَهُم مِّنۢ بَعۡدِ مَا رَأَوُاْ ٱلۡأٓيَٰتِ لَيَسۡجُنُنَّهُۥ حَتَّىٰ حِينٖ
pinnīṭ teḷivukaḷ kaṇṭaṟiññatin śēṣavuṁ avarkk tēānni; avane oru avadhivare taṭavilākkuka tanne vēṇamenn
Surah Yusuf, Verse 35
وَدَخَلَ مَعَهُ ٱلسِّجۡنَ فَتَيَانِۖ قَالَ أَحَدُهُمَآ إِنِّيٓ أَرَىٰنِيٓ أَعۡصِرُ خَمۡرٗاۖ وَقَالَ ٱلۡأٓخَرُ إِنِّيٓ أَرَىٰنِيٓ أَحۡمِلُ فَوۡقَ رَأۡسِي خُبۡزٗا تَأۡكُلُ ٱلطَّيۡرُ مِنۡهُۖ نَبِّئۡنَا بِتَأۡوِيلِهِۦٓۖ إِنَّا نَرَىٰكَ مِنَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
avanēāṭeāppaṁ raṇṭ yuvākkaḷuṁ jayilil pravēśiccu. avaril orāḷ paṟaññu: ñān vīññ piḻiññeṭukkunnatāyi svapnaṁ kāṇunnu. maṟṟeārāḷ paṟaññu: ñān enṟe talayil ṟeāṭṭi cumakkukayuṁ, enniṭṭ atil ninn paṟavakaḷ tinnukayuṁ ceyyunnatāyi ñān svapnaṁ kāṇunnu. ñaṅṅaḷkk tāṅkaḷ atinṟe vyākhyānaṁ vivariccutarū. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ tāṅkaḷe kāṇunnat sadvr̥ttaril orāḷāyiṭṭāṇ
Surah Yusuf, Verse 36
قَالَ لَا يَأۡتِيكُمَا طَعَامٞ تُرۡزَقَانِهِۦٓ إِلَّا نَبَّأۡتُكُمَا بِتَأۡوِيلِهِۦ قَبۡلَ أَن يَأۡتِيَكُمَاۚ ذَٰلِكُمَا مِمَّا عَلَّمَنِي رَبِّيٓۚ إِنِّي تَرَكۡتُ مِلَّةَ قَوۡمٖ لَّا يُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَهُم بِٱلۡأٓخِرَةِ هُمۡ كَٰفِرُونَ
avan (yūsuph) paṟaññu: niṅṅaḷkk (keāṇṭuvann) nalkappeṭāṟuḷḷa bhakṣaṇaṁ niṅṅaḷkk vannettunnatinṟe mumpāyi atinṟe vyākhyānaṁ ñān niṅṅaḷkk vivariccutarātirikkukayilla. enṟe rakṣitāv enikk paṭhippiccutannatil peṭṭatatre at. allāhuvil viśvasikkāttavaruṁ paralēākatte niṣēdhikkunnavarumāyiṭṭuḷḷavaruṭe mārgaṁ tīrccayāyuṁ ñān upēkṣiccirikkunnu
Surah Yusuf, Verse 37
وَٱتَّبَعۡتُ مِلَّةَ ءَابَآءِيٓ إِبۡرَٰهِيمَ وَإِسۡحَٰقَ وَيَعۡقُوبَۚ مَا كَانَ لَنَآ أَن نُّشۡرِكَ بِٱللَّهِ مِن شَيۡءٖۚ ذَٰلِكَ مِن فَضۡلِ ٱللَّهِ عَلَيۡنَا وَعَلَى ٱلنَّاسِ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَشۡكُرُونَ
enṟe pitākkaḷāya ibrāhīṁ, iṣākh, ya'akhūb ennivaruṭe mārgaṁ ñān pintuṭarnnirikkunnu. allāhuvinēāṭ yāteānnineyuṁ paṅkucērkkuvān ñaṅṅaḷkk pāṭuḷḷatalla. ñaṅṅaḷkkuṁ manuṣyarkkuṁ allāhu nalkiya anugrahattil peṭṭatatre at (sanmārgadarśanaṁ.) pakṣe manuṣyaril adhikapēruṁ nandikāṇikkunnilla
Surah Yusuf, Verse 38
يَٰصَٰحِبَيِ ٱلسِّجۡنِ ءَأَرۡبَابٞ مُّتَفَرِّقُونَ خَيۡرٌ أَمِ ٱللَّهُ ٱلۡوَٰحِدُ ٱلۡقَهَّارُ
jayilile raṇṭ suhr̥ttukkaḷē, vyatyasta rakṣādhikārikaḷāṇēā uttamaṁ; atalla, ēkanuṁ sarvvādhikāriyumāya allāhuvāṇēā
Surah Yusuf, Verse 39
مَا تَعۡبُدُونَ مِن دُونِهِۦٓ إِلَّآ أَسۡمَآءٗ سَمَّيۡتُمُوهَآ أَنتُمۡ وَءَابَآؤُكُم مَّآ أَنزَلَ ٱللَّهُ بِهَا مِن سُلۡطَٰنٍۚ إِنِ ٱلۡحُكۡمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعۡبُدُوٓاْ إِلَّآ إِيَّاهُۚ ذَٰلِكَ ٱلدِّينُ ٱلۡقَيِّمُ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ
avannupuṟame niṅṅaḷ ārādhikkunnava niṅṅaḷuṁ niṅṅaḷuṭe pitākkaḷuṁ nāmakaraṇaṁ ceytiṭṭuḷḷa cila nāmaṅṅaḷallāte maṟṟeānnumalla. avayeppaṟṟi allāhu yāteāru pramāṇavuṁ avatarippicciṭṭilla. vidhikarttr̥tvaṁ allāhuvin mātramākunnu. avaneyallāte niṅṅaḷ ārādhikkarutenn avan kalpiccirikkunnu. vakratayillātta mataṁ atatre. pakṣe manuṣyaril adhikapēruṁ manas'silākkunnilla
Surah Yusuf, Verse 40
يَٰصَٰحِبَيِ ٱلسِّجۡنِ أَمَّآ أَحَدُكُمَا فَيَسۡقِي رَبَّهُۥ خَمۡرٗاۖ وَأَمَّا ٱلۡأٓخَرُ فَيُصۡلَبُ فَتَأۡكُلُ ٱلطَّيۡرُ مِن رَّأۡسِهِۦۚ قُضِيَ ٱلۡأَمۡرُ ٱلَّذِي فِيهِ تَسۡتَفۡتِيَانِ
jayilile raṇṭ suhr̥ttukkaḷē, ennāl niṅṅaḷileāruvan tanṟe yajamānann vīññ kuṭippicc keāṇṭirikkuṁ. ennāl maṟṟē āḷ krūśikkappeṭuṁ. enniṭṭ ayāḷuṭe talayil ninn paṟavakaḷ keāttittinnuṁ. ēteāru kāryatteppaṟṟi niṅṅaḷ iruvaruṁ vidhi ārāyunnuvēā ā kāryaṁ tīrumānikkappeṭṭ kaḻiññirikkunnu
Surah Yusuf, Verse 41
وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُۥ نَاجٖ مِّنۡهُمَا ٱذۡكُرۡنِي عِندَ رَبِّكَ فَأَنسَىٰهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ ذِكۡرَ رَبِّهِۦ فَلَبِثَ فِي ٱلسِّجۡنِ بِضۡعَ سِنِينَ
avar raṇṭ pēril ninn rakṣappeṭunnavanāṇ enn vicāricca āḷēāṭ addēhaṁ (yūsuph) paṟaññu: ninṟe yajamānanṟe aṭukkal nī enne paṟṟi prastāvikkuka. ennāl tanṟe yajamānanēāṭ at prastāvikkunna kāryaṁ piśāc avane maṟappicc kaḷaññu. aṅṅane ētānuṁ keāllaṅṅaḷ addēhaṁ (yūsuph) jayilil tāmasiccu
Surah Yusuf, Verse 42
وَقَالَ ٱلۡمَلِكُ إِنِّيٓ أَرَىٰ سَبۡعَ بَقَرَٰتٖ سِمَانٖ يَأۡكُلُهُنَّ سَبۡعٌ عِجَافٞ وَسَبۡعَ سُنۢبُلَٰتٍ خُضۡرٖ وَأُخَرَ يَابِسَٰتٖۖ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلۡمَلَأُ أَفۡتُونِي فِي رُءۡيَٰيَ إِن كُنتُمۡ لِلرُّءۡيَا تَعۡبُرُونَ
(orikkal) rājāv paṟaññu: taṭiccukeāḻutta ēḻ paśukkaḷe ēḻ meliñña paśukkaḷ tinnunnatāyi ñān svapnaṁ kāṇunnu. ēḻ paccakkatirukaḷuṁ, ēḻ uṇaṅṅiya katirukaḷuṁ ñān kāṇunnu. hē, pradhānikaḷē, niṅṅaḷ svapnattin vyākhyānaṁ nalkunnavarāṇeṅkil enṟe ī svapnattinṟe kāryattil niṅṅaḷenikk vidhi paṟaññutarū
Surah Yusuf, Verse 43
قَالُوٓاْ أَضۡغَٰثُ أَحۡلَٰمٖۖ وَمَا نَحۡنُ بِتَأۡوِيلِ ٱلۡأَحۡلَٰمِ بِعَٰلِمِينَ
avar paṟaññu: palataraṁ pēkkināvukaḷ! ñaṅṅaḷ attaraṁ pēkkināvukaḷuṭe vyākhyānatteppaṟṟi aṟivuḷḷavaralla
Surah Yusuf, Verse 44
وَقَالَ ٱلَّذِي نَجَا مِنۡهُمَا وَٱدَّكَرَ بَعۡدَ أُمَّةٍ أَنَا۠ أُنَبِّئُكُم بِتَأۡوِيلِهِۦ فَأَرۡسِلُونِ
ā raṇṭ pēril (yūsuphinṟe raṇṭ jayil suhr̥ttukkaḷil) ninn rakṣappeṭṭavan oru nīṇṭakālayaḷavin śēṣaṁ (yūsuphinṟe kāryaṁ) ōrmicc keāṇṭ paṟaññu: atinṟe vyākhyānatteppaṟṟi ñān niṅṅaḷkk vivaramaṟiyiccu tarāṁ. niṅṅaḷ (atin) enne niyēāgiccēkkū
Surah Yusuf, Verse 45
يُوسُفُ أَيُّهَا ٱلصِّدِّيقُ أَفۡتِنَا فِي سَبۡعِ بَقَرَٰتٖ سِمَانٖ يَأۡكُلُهُنَّ سَبۡعٌ عِجَافٞ وَسَبۡعِ سُنۢبُلَٰتٍ خُضۡرٖ وَأُخَرَ يَابِسَٰتٖ لَّعَلِّيٓ أَرۡجِعُ إِلَى ٱلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَعۡلَمُونَ
(avan yūsuphinṟe aṭutt cenn paṟaññu:) hē, satyasandhanāya yūsuph, taṭicc keāḻutta ēḻ paśukkaḷe ēḻ meliñña paśukkaḷ tinnunna kāryattiluṁ ēḻ paccakkatirukaḷuṭeyuṁ vēṟe ēḻ uṇaṅṅiya katirukaḷuṭeyuṁ kāryattiluṁ tāṅkaḷ ñaṅṅaḷkku vidhi paṟaññutaraṇaṁ. janaṅṅaḷ aṟiyuvānāyi ā vivaravuṁ keāṇṭ enikk avaruṭe aṭuttēkk maṭaṅṅāmallēā
Surah Yusuf, Verse 46
قَالَ تَزۡرَعُونَ سَبۡعَ سِنِينَ دَأَبٗا فَمَا حَصَدتُّمۡ فَذَرُوهُ فِي سُنۢبُلِهِۦٓ إِلَّا قَلِيلٗا مِّمَّا تَأۡكُلُونَ
addēhaṁ (yūsuph) paṟaññu: niṅṅaḷ ēḻukeāllaṁ tuṭarccayāyi kr̥ṣi ceyyunnatāṇ. enniṭṭ niṅṅaḷ keāyteṭuttatil ninn niṅṅaḷkk bhakṣikkuvān alpaṁ oḻicc bākki atinṟe katiril tanne viṭṭēkkuka
Surah Yusuf, Verse 47
ثُمَّ يَأۡتِي مِنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ سَبۡعٞ شِدَادٞ يَأۡكُلۡنَ مَا قَدَّمۡتُمۡ لَهُنَّ إِلَّا قَلِيلٗا مِّمَّا تُحۡصِنُونَ
pinnīṭatin śēṣaṁ prayāsakaramāya ēḻ varṣaṁ varuṁ. ā varṣaṅṅaḷ, annēkkāyi niṅṅaḷ munkūṭṭi sūkṣicc vecciṭṭuḷḷatineyellāṁ tinnutīrkkunnatāṇ. niṅṅaḷ kāttuvekkunnatil ninn alpaṁ oḻike
Surah Yusuf, Verse 48
ثُمَّ يَأۡتِي مِنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ عَامٞ فِيهِ يُغَاثُ ٱلنَّاسُ وَفِيهِ يَعۡصِرُونَ
pinnīṭatin śēṣaṁ oru varṣaṁ varuṁ. ann janaṅṅaḷkk samr̥d'dhi nalkappeṭukayuṁ, ann avar (vīññuṁ maṟṟuṁ) piḻiññeṭukkukayuṁ ceyyuṁ
Surah Yusuf, Verse 49
وَقَالَ ٱلۡمَلِكُ ٱئۡتُونِي بِهِۦۖ فَلَمَّا جَآءَهُ ٱلرَّسُولُ قَالَ ٱرۡجِعۡ إِلَىٰ رَبِّكَ فَسۡـَٔلۡهُ مَا بَالُ ٱلنِّسۡوَةِ ٱلَّـٰتِي قَطَّعۡنَ أَيۡدِيَهُنَّۚ إِنَّ رَبِّي بِكَيۡدِهِنَّ عَلِيمٞ
rājāv paṟaññu: niṅṅaḷ yūsuphine enṟe aṭutt keāṇṭ varū. aṅṅane tanṟe aṭutt dūtan vannappēāḷ addēhaṁ (yūsuph) paṟaññu: nī ninṟe yajamānanṟe aṭuttēkk tiriccupēāyiṭṭ svantaṁ kaikaḷ muṟippeṭuttiya ā strīkaḷuṭe nilapāṭentāṇenn addēhattēāṭ cēādicc nēākkuka. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv avaruṭe tantratteppaṟṟi nannāyi aṟiyunnavanākunnu
Surah Yusuf, Verse 50
قَالَ مَا خَطۡبُكُنَّ إِذۡ رَٰوَدتُّنَّ يُوسُفَ عَن نَّفۡسِهِۦۚ قُلۡنَ حَٰشَ لِلَّهِ مَا عَلِمۡنَا عَلَيۡهِ مِن سُوٓءٖۚ قَالَتِ ٱمۡرَأَتُ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡـَٰٔنَ حَصۡحَصَ ٱلۡحَقُّ أَنَا۠ رَٰوَدتُّهُۥ عَن نَّفۡسِهِۦ وَإِنَّهُۥ لَمِنَ ٱلصَّـٰدِقِينَ
(ā strīkaḷe viḷiccuvaruttiyiṭṭ) addēhaṁ (rājāv) cēādiccu: yūsuphine vaśīkarikkuvān niṅṅaḷ śramaṁ naṭattiyappēāḷ niṅṅaḷuṭe sthiti entāyirunnu? avar paṟaññu: allāhu etra pariśud'dhan! ñaṅṅaḷ yūsuphineppaṟṟi dēāṣakaramāya onnuṁ manas'silākkiyiṭṭilla. prabhuvinṟe bhārya paṟaññu: ippēāḷ satyaṁ veḷippeṭṭirikkunnu. ñān addēhatte vaśīkarikkān śramikkukayāṇuṇṭāyat. tīrccayāyuṁ addēhaṁ satyavānmāruṭe kūṭṭattil tanneyākunnu
Surah Yusuf, Verse 51
ذَٰلِكَ لِيَعۡلَمَ أَنِّي لَمۡ أَخُنۡهُ بِٱلۡغَيۡبِ وَأَنَّ ٱللَّهَ لَا يَهۡدِي كَيۡدَ ٱلۡخَآئِنِينَ
at (ñānaṅṅane paṟayunnat, addēhattinṟe) asānnid'dhyattil ñān addēhatte vañcicciṭṭillenn addēhaṁ aṟiyunnatin vēṇṭiyākunnu. vañcakanmāruṭe tantratte allāhu lakṣyattilettikkukayilla ennatinālumākunnu
Surah Yusuf, Verse 52
۞وَمَآ أُبَرِّئُ نَفۡسِيٓۚ إِنَّ ٱلنَّفۡسَ لَأَمَّارَةُۢ بِٱلسُّوٓءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّيٓۚ إِنَّ رَبِّي غَفُورٞ رَّحِيمٞ
ñān enṟe manas'sine kuṟṟattil ninn oḻivākkunnilla. tīrccayāyuṁ manas's duṣpravr̥ttikk prērippikkunnat tanneyākunnu. enṟe rakṣitāvinṟe karuṇa labhicca manas'seāḻike. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumākunnu
Surah Yusuf, Verse 53
وَقَالَ ٱلۡمَلِكُ ٱئۡتُونِي بِهِۦٓ أَسۡتَخۡلِصۡهُ لِنَفۡسِيۖ فَلَمَّا كَلَّمَهُۥ قَالَ إِنَّكَ ٱلۡيَوۡمَ لَدَيۡنَا مَكِينٌ أَمِينٞ
rājāv paṟaññu: niṅṅaḷ addēhatte enṟe aṭutt keāṇṭ varū. ñān addēhatte enṟe oru pratyēkakkāranāyi svīkarikkunnatāṇ. aṅṅane addēhattēāṭ sansāriccappēāḷ rājāv paṟaññu: tīrccayāyuṁ tāṅkaḷ inn nam'muṭe aṭukkal sthānamuḷḷavanuṁ viśvastanumākunnu
Surah Yusuf, Verse 54
قَالَ ٱجۡعَلۡنِي عَلَىٰ خَزَآئِنِ ٱلۡأَرۡضِۖ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٞ
addēhaṁ (yūsuph) paṟaññu: tāṅkaḷ enne bhūmiyile khajanāvukaḷuṭe adhikāramēlpikkū. tīrccayāyuṁ ñān vivaramuḷḷa oru sūkṣippukāranāyirikkuṁ
Surah Yusuf, Verse 55
وَكَذَٰلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَتَبَوَّأُ مِنۡهَا حَيۡثُ يَشَآءُۚ نُصِيبُ بِرَحۡمَتِنَا مَن نَّشَآءُۖ وَلَا نُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
aprakāraṁ yūsuphin ā bhūpradēśatt, addēhaṁ uddēśikkunniṭatt tāmasamuṟappikkāvunna vidhaṁ nāṁ svādhīnaṁ nalki. nam'muṭe kāruṇyaṁ nāṁ uddēśikkunnavarkk nāṁ anubhavippikkunnu. sadvr̥ttarkkuḷḷa pratiphalaṁ nāṁ naṣṭappeṭuttikkaḷayukayilla
Surah Yusuf, Verse 56
وَلَأَجۡرُ ٱلۡأٓخِرَةِ خَيۡرٞ لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَكَانُواْ يَتَّقُونَ
viśvasikkukayuṁ sūkṣmata pālikkunnavarāyirikkukayuṁ ceytavarkk paralēākatte pratiphalamākunnu kūṭutal uttamaṁ
Surah Yusuf, Verse 57
وَجَآءَ إِخۡوَةُ يُوسُفَ فَدَخَلُواْ عَلَيۡهِ فَعَرَفَهُمۡ وَهُمۡ لَهُۥ مُنكِرُونَ
yūsuphinṟe sahēādaranmār vannu addēhattinṟe aṭutt pravēśiccu. appēāḷ addēhaṁ avare tiriccaṟiññu. avar addēhatte tiriccaṟiññirunnilla
Surah Yusuf, Verse 58
وَلَمَّا جَهَّزَهُم بِجَهَازِهِمۡ قَالَ ٱئۡتُونِي بِأَخٖ لَّكُم مِّنۡ أَبِيكُمۡۚ أَلَا تَرَوۡنَ أَنِّيٓ أُوفِي ٱلۡكَيۡلَ وَأَنَا۠ خَيۡرُ ٱلۡمُنزِلِينَ
aṅṅane avarkk vēṇṭa sādhanaṅṅaḷ avarkk orukkikeāṭuttappēāḷ addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷuṭe bāppayeātta oru sahēādaran niṅṅaḷkkuṇṭallēā. avane niṅṅaḷ enṟe aṭutt keāṇṭ varaṇaṁ. ñān aḷav tikaccutarunnuvennuṁ, ēṟṟavuṁ nalla ātithyamāṇ ñān nalkunnat ennuṁ niṅṅaḷ kāṇunnillē
Surah Yusuf, Verse 59
فَإِن لَّمۡ تَأۡتُونِي بِهِۦ فَلَا كَيۡلَ لَكُمۡ عِندِي وَلَا تَقۡرَبُونِ
ennāl avane niṅṅaḷ enṟe aṭutt keāṇṭ varunnilleṅkil niṅṅaḷkkini enṟe aṭukkal ninn aḷannutarunnatalla. niṅṅaḷ enne samīpikkēṇṭatumilla
Surah Yusuf, Verse 60
قَالُواْ سَنُرَٰوِدُ عَنۡهُ أَبَاهُ وَإِنَّا لَفَٰعِلُونَ
avar paṟaññu: ñaṅṅaḷ avanṟe kāryattil avanṟe pitāvinēāṭ oru śramaṁ naṭattinēākkāṁ. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷat ceyyuṁ
Surah Yusuf, Verse 61
وَقَالَ لِفِتۡيَٰنِهِ ٱجۡعَلُواْ بِضَٰعَتَهُمۡ فِي رِحَالِهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَعۡرِفُونَهَآ إِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ
addēhaṁ (yūsuph) tanṟe bhr̥tyanmārēāṭ paṟaññu: avar keāṇṭ vanna carakkukaḷ avaruṭe bhāṇḍaṅṅaḷil tanne niṅṅaḷ veccēkkuka. avar avaruṭe kuṭumbattil tiriccettumpēāḷ avarat manas'silākkikkeāḷḷuṁ. avar oruvēḷa maṭaṅṅi vannēkkāṁ
Surah Yusuf, Verse 62
فَلَمَّا رَجَعُوٓاْ إِلَىٰٓ أَبِيهِمۡ قَالُواْ يَـٰٓأَبَانَا مُنِعَ مِنَّا ٱلۡكَيۡلُ فَأَرۡسِلۡ مَعَنَآ أَخَانَا نَكۡتَلۡ وَإِنَّا لَهُۥ لَحَٰفِظُونَ
aṅṅane avar taṅṅaḷuṭe pitāvinṟe aṭutt tiriccettiyappēāḷ avar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe pitāvē, ñaṅṅaḷkk aḷannutarunnat muṭakkappeṭṭirikkunnu. at keāṇṭ ñaṅṅaḷēāṭeāppaṁ ñaṅṅaḷuṭe sahēādaraneyuṁ kūṭi tāṅkaḷ ayaccutaraṇaṁ. eṅkil ñaṅṅaḷkk aḷannukiṭṭunnatāṇ. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ avane kāttusūkṣikkuka tanne ceyyuṁ
Surah Yusuf, Verse 63
قَالَ هَلۡ ءَامَنُكُمۡ عَلَيۡهِ إِلَّا كَمَآ أَمِنتُكُمۡ عَلَىٰٓ أَخِيهِ مِن قَبۡلُ فَٱللَّهُ خَيۡرٌ حَٰفِظٗاۖ وَهُوَ أَرۡحَمُ ٱلرَّـٰحِمِينَ
addēhaṁ (pitāv) paṟaññu: avanṟe sahēādaranṟe kāryattil mump ñān niṅṅaḷe viśvasiccat pēāleyallāte avanṟe kāryattil niṅṅaḷe enikk viśvasikkānākumēā? ennāl allāhuvāṇ nallavaṇṇaṁ kāttusūkṣikkunnavan. avan karuṇayuḷḷavaril ēṟṟavuṁ kāruṇikanākunnu
Surah Yusuf, Verse 64
وَلَمَّا فَتَحُواْ مَتَٰعَهُمۡ وَجَدُواْ بِضَٰعَتَهُمۡ رُدَّتۡ إِلَيۡهِمۡۖ قَالُواْ يَـٰٓأَبَانَا مَا نَبۡغِيۖ هَٰذِهِۦ بِضَٰعَتُنَا رُدَّتۡ إِلَيۡنَاۖ وَنَمِيرُ أَهۡلَنَا وَنَحۡفَظُ أَخَانَا وَنَزۡدَادُ كَيۡلَ بَعِيرٖۖ ذَٰلِكَ كَيۡلٞ يَسِيرٞ
avar avaruṭe sādhanaṅṅaḷ tuṟannunēākkiyappēāḷ taṅṅaḷuṭe carakkukaḷ taṅṅaḷkk tiriccunalkappeṭṭatāyi avar kaṇṭetti. avar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe pitāvē, namukkini entuvēṇaṁ? nam'muṭe carakkukaḷ itā namukk tanne tiriccunalkappeṭṭirikkunnu. (mēliluṁ) ñaṅṅaḷ ñaṅṅaḷuṭe kuṭumbattin āhāraṁ keāṇṭ varāṁ. ñaṅṅaḷuṭe sahēādarane ñaṅṅaḷ kāttukeāḷḷukayuṁ ceyyāṁ. oru oṭṭakattin vahikkāvunna aḷav ñaṅṅaḷkk kūṭutal kiṭṭukayuṁ ceyyuṁ. kuṟañña oru aḷavākunnu at
Surah Yusuf, Verse 65
قَالَ لَنۡ أُرۡسِلَهُۥ مَعَكُمۡ حَتَّىٰ تُؤۡتُونِ مَوۡثِقٗا مِّنَ ٱللَّهِ لَتَأۡتُنَّنِي بِهِۦٓ إِلَّآ أَن يُحَاطَ بِكُمۡۖ فَلَمَّآ ءَاتَوۡهُ مَوۡثِقَهُمۡ قَالَ ٱللَّهُ عَلَىٰ مَا نَقُولُ وَكِيلٞ
addēhaṁ paṟaññu: tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ avane enṟe aṭukkal keāṇṭ vannutarumenn allāhuvinṟe pēril enikk uṟapp nalkunnat vare ñānavane niṅṅaḷuṭe kuṭe ayakkukayilla tanne. niṅṅaḷ (āpattukaḷāl) valayaṁ ceyyappeṭunnuveṅkil oḻike. aṅṅane avaruṭe uṟapp addēhattin avar nalkiyappēāḷ addēhaṁ paṟaññu: allāhu nāṁ paṟayunnatin mēlnēāṭṭaṁ vahikkunnavanākunnu
Surah Yusuf, Verse 66
وَقَالَ يَٰبَنِيَّ لَا تَدۡخُلُواْ مِنۢ بَابٖ وَٰحِدٖ وَٱدۡخُلُواْ مِنۡ أَبۡوَٰبٖ مُّتَفَرِّقَةٖۖ وَمَآ أُغۡنِي عَنكُم مِّنَ ٱللَّهِ مِن شَيۡءٍۖ إِنِ ٱلۡحُكۡمُ إِلَّا لِلَّهِۖ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡتُۖ وَعَلَيۡهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُتَوَكِّلُونَ
addēhaṁ paṟaññu: enṟe makkaḷē, niṅṅaḷ orē vātililūṭe pravēśikkāte vyatyasta vātilukaḷilūṭe pravēśikkuka. allāhuviṅkal ninnuṇṭākunna yāteānnuṁ niṅṅaḷil ninn taṭukkuvān enikkāvilla. vidhikarttr̥tvaṁ allāhuvin mātramākunnu. avanṟe mēl ñān bharamēlpikkunnu. avanṟe mēl tanneyāṇ bharamēlpikkunnavar bharamēlpikkēṇṭat
Surah Yusuf, Verse 67
وَلَمَّا دَخَلُواْ مِنۡ حَيۡثُ أَمَرَهُمۡ أَبُوهُم مَّا كَانَ يُغۡنِي عَنۡهُم مِّنَ ٱللَّهِ مِن شَيۡءٍ إِلَّا حَاجَةٗ فِي نَفۡسِ يَعۡقُوبَ قَضَىٰهَاۚ وَإِنَّهُۥ لَذُو عِلۡمٖ لِّمَا عَلَّمۡنَٰهُ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ
avaruṭe pitāv avarēāṭ kalpicca vidhattil avar pravēśiccappēāḷ allāhuviṅkal ninnuṇṭākunna yāteānnuṁ avaril ninn taṭukkuvān addēhattin kaḻiññirunnilla. ya'akhūbinṟe manas'siluṇṭāyirunna oru āvaśyaṁ addēhaṁ niṟavēṟṟi enn mātraṁ. nāṁ addēhattin paṭhippiccukeāṭuttiṭṭuḷḷatināl tīrccayāyuṁ addēhaṁ aṟivuḷḷavan tanneyāṇ. pakṣe manuṣyaril adhikapēruṁ aṟiyunnilla
Surah Yusuf, Verse 68
وَلَمَّا دَخَلُواْ عَلَىٰ يُوسُفَ ءَاوَىٰٓ إِلَيۡهِ أَخَاهُۖ قَالَ إِنِّيٓ أَنَا۠ أَخُوكَ فَلَا تَبۡتَئِسۡ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
avar yūsuphinṟe aṭutt kaṭann cennappēāḷ addēhaṁ tanṟe sahēādarane tannilēkk aṭuppiccu. enniṭṭ addēhaṁ paṟaññu: tīrccayāyuṁ ñān tanneyāṇ ninṟe sahēādaran. ākayāl avar (mūtta sahēādaranmār) ceyt varunnatineppaṟṟi nī duḥkhikkēṇṭatilla
Surah Yusuf, Verse 69
فَلَمَّا جَهَّزَهُم بِجَهَازِهِمۡ جَعَلَ ٱلسِّقَايَةَ فِي رَحۡلِ أَخِيهِ ثُمَّ أَذَّنَ مُؤَذِّنٌ أَيَّتُهَا ٱلۡعِيرُ إِنَّكُمۡ لَسَٰرِقُونَ
aṅṅane avarkkuḷḷa sādhanaṅṅaḷ avarkk orukkikeāṭuttappēāḷ addēhaṁ (yūsuph) pānapātraṁ tanṟe sahēādaranṟe bhāṇḍattil veccu. pinne orāḷ viḷiccupaṟaññu: hē; yātrāsaṅghamē, tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ mēāṣṭākkaḷ tanneyāṇ
Surah Yusuf, Verse 70
قَالُواْ وَأَقۡبَلُواْ عَلَيۡهِم مَّاذَا تَفۡقِدُونَ
avaruṭe nēre tiriññ keāṇṭ (yātrāsaṅghaṁ) paṟaññu: entāṇ niṅṅaḷkk naṣṭappeṭṭiṭṭuḷḷat
Surah Yusuf, Verse 71
قَالُواْ نَفۡقِدُ صُوَاعَ ٱلۡمَلِكِ وَلِمَن جَآءَ بِهِۦ حِمۡلُ بَعِيرٖ وَأَنَا۠ بِهِۦ زَعِيمٞ
avar paṟaññu: ñaṅṅaḷkk rājāvinṟe aḷavupātraṁ naṣṭappeṭṭirikkunnu. at keāṇṭ vann tarunnavan oru oṭṭakattin vahikkāvunnat (dhān'yaṁ) nalkunnatāṇ. ñānat ēṟṟirikkunnu
Surah Yusuf, Verse 72
قَالُواْ تَٱللَّهِ لَقَدۡ عَلِمۡتُم مَّا جِئۡنَا لِنُفۡسِدَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَمَا كُنَّا سَٰرِقِينَ
avar paṟaññu: allāhuve tanneyāṇa,ñaṅṅaḷ nāṭṭil kuḻappamuṇṭākkān vēṇṭi vannatallenn niṅṅaḷkkaṟiyāmallēā. ñaṅṅaḷ mēāṣṭākkaḷāyirunniṭṭumilla
Surah Yusuf, Verse 73
قَالُواْ فَمَا جَزَـٰٓؤُهُۥٓ إِن كُنتُمۡ كَٰذِبِينَ
avar cēādiccu: ennāl niṅṅaḷ kaḷḷaṁ paṟayunnavarāṇeṅkil atinu ent śikṣayāṇ nalkēṇṭat
Surah Yusuf, Verse 74
قَالُواْ جَزَـٰٓؤُهُۥ مَن وُجِدَ فِي رَحۡلِهِۦ فَهُوَ جَزَـٰٓؤُهُۥۚ كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلظَّـٰلِمِينَ
avar paṟaññu: atinuḷḷa śikṣa iprakāramatre. ēteāruvanṟe yātrā bhāṇḍattilāṇēā atu kāṇappeṭunnat avane piṭicc vekkukayāṇ atinuḷḷa śikṣa. aprakāramāṇ ñaṅṅaḷ akramikaḷkk pratiphalaṁ nalkunnat
Surah Yusuf, Verse 75
فَبَدَأَ بِأَوۡعِيَتِهِمۡ قَبۡلَ وِعَآءِ أَخِيهِ ثُمَّ ٱسۡتَخۡرَجَهَا مِن وِعَآءِ أَخِيهِۚ كَذَٰلِكَ كِدۡنَا لِيُوسُفَۖ مَا كَانَ لِيَأۡخُذَ أَخَاهُ فِي دِينِ ٱلۡمَلِكِ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُۚ نَرۡفَعُ دَرَجَٰتٖ مَّن نَّشَآءُۗ وَفَوۡقَ كُلِّ ذِي عِلۡمٍ عَلِيمٞ
enniṭṭ addēhaṁ (yūsuph) tanṟe sahēādaranṟe bhāṇḍattēkkāḷ mumpāyi avaruṭe bhāṇḍaṅṅaḷ pariśēādhikkuvān tuṭaṅṅi. pinnīṭ tanṟe sahēādaranṟe bhāṇḍattil ninn addēhamat puṟatteṭuttu. aprakāraṁ yūsuphin vēṇṭi nāṁ tantraṁ prayēāgiccu. allāhu uddēśikkunnuveṅkilallāte rājāvinṟe niyamamanusaricc addēhattin tanṟe sahēādarane piṭiccuvekkān paṟṟumāyirunnilla. nāṁ uddēśikkunnavare nāṁ pala padavikaḷ uyarttunnu. aṟivuḷḷavaruṭeyellāṁ mīte ellāṁ aṟiyunnavanuṇṭ
Surah Yusuf, Verse 76
۞قَالُوٓاْ إِن يَسۡرِقۡ فَقَدۡ سَرَقَ أَخٞ لَّهُۥ مِن قَبۡلُۚ فَأَسَرَّهَا يُوسُفُ فِي نَفۡسِهِۦ وَلَمۡ يُبۡدِهَا لَهُمۡۚ قَالَ أَنتُمۡ شَرّٞ مَّكَانٗاۖ وَٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا تَصِفُونَ
avar (sahēādaranmār) paṟaññu: avan mēāṣṭikkunnuveṅkil (atil atbhutamilla.) mump avanṟe sahēādaranuṁ mēāṣṭikkukayuṇṭāyiṭṭuṇṭ. ennāl yūsuph at tanṟe manas'sil gēāpyamākkiveccu. avarēāṭ addēhaṁ at (pratikaraṇaṁ) prakaṭippiccilla. addēhaṁ (manas'sil) paṟaññu: niṅṅaḷāṇ mēāśamāya nilapāṭukār. niṅṅaḷ paṟaññuṇṭākkunnatineppaṟṟi allāhu nallavaṇṇaṁ aṟiyunnavanāṇ
Surah Yusuf, Verse 77
قَالُواْ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلۡعَزِيزُ إِنَّ لَهُۥٓ أَبٗا شَيۡخٗا كَبِيرٗا فَخُذۡ أَحَدَنَا مَكَانَهُۥٓۖ إِنَّا نَرَىٰكَ مِنَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
avar paṟaññu: prabhēā! ivan valiya vr̥d'dhanāya pitāvuṇṭ. atināl ivanṟe sthānatt ñaṅṅaḷil orāḷe piṭicc vekkuka. tīrccayāyuṁ tāṅkaḷe ñaṅṅaḷ kāṇunnat sadvr̥ttarilpeṭṭa orāḷāyiṭṭāṇ
Surah Yusuf, Verse 78
قَالَ مَعَاذَ ٱللَّهِ أَن نَّأۡخُذَ إِلَّا مَن وَجَدۡنَا مَتَٰعَنَا عِندَهُۥٓ إِنَّآ إِذٗا لَّظَٰلِمُونَ
addēhaṁ paṟaññu: allāhuvil śaraṇaṁ. nam'muṭe sādhanaṁ āruṭe kayyil kaṇṭettiyēā avaneyallāte nāṁ piṭicc vekkukayēā? eṅkil tīrccayāyuṁ nāṁ akramakārikaḷ tanneyāyirikkuṁ
Surah Yusuf, Verse 79
فَلَمَّا ٱسۡتَيۡـَٔسُواْ مِنۡهُ خَلَصُواْ نَجِيّٗاۖ قَالَ كَبِيرُهُمۡ أَلَمۡ تَعۡلَمُوٓاْ أَنَّ أَبَاكُمۡ قَدۡ أَخَذَ عَلَيۡكُم مَّوۡثِقٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَمِن قَبۡلُ مَا فَرَّطتُمۡ فِي يُوسُفَۖ فَلَنۡ أَبۡرَحَ ٱلۡأَرۡضَ حَتَّىٰ يَأۡذَنَ لِيٓ أَبِيٓ أَوۡ يَحۡكُمَ ٱللَّهُ لِيۖ وَهُوَ خَيۡرُ ٱلۡحَٰكِمِينَ
aṅṅane avane (sahēādarane) ppaṟṟi avar nirāśarāyi kaḻiññappēāḷ avar tanicc māṟiyirunn kūṭiyālēācana naṭatti. avaril valiya āḷ paṟaññu: niṅṅaḷuṭe pitāv allāhuvinṟe pēril niṅṅaḷēāṭ uṟapp vāṅṅiyiṭṭuṇṭennuṁ, yūsuphinṟe kāryattil mump niṅṅaḷ vīḻcavaruttiyiṭṭuṇṭennuṁ niṅṅaḷkkaṟiññ kūṭe? atināl enṟe pitāv enikk anuvādaṁ tarikayēā, allāhu enikk vidhi tarikayēā ceyyunnat vare ñān ī bhūpradēśaṁ viṭṭupēārukayē illa. vidhikarttākkaḷil ēṟṟavuṁ uttamanatre avan
Surah Yusuf, Verse 80
ٱرۡجِعُوٓاْ إِلَىٰٓ أَبِيكُمۡ فَقُولُواْ يَـٰٓأَبَانَآ إِنَّ ٱبۡنَكَ سَرَقَ وَمَا شَهِدۡنَآ إِلَّا بِمَا عَلِمۡنَا وَمَا كُنَّا لِلۡغَيۡبِ حَٰفِظِينَ
niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe pitāvinṟe aṭuttēkk maṭaṅṅiccenniṭṭ paṟayū. ñaṅṅaḷuṭe pitāvē, tāṅkaḷuṭe makan mēāṣaṇaṁ naṭattiyirikkunnu. ñaṅṅaḷ aṟiññatinṟe aṭisthānattil mātramāṇ ñaṅṅaḷ sākṣyaṁ vahicciṭṭuḷḷat. adr̥śyakāryaṁ ñaṅṅaḷkk aṟiyumāyirunnillallēā
Surah Yusuf, Verse 81
وَسۡـَٔلِ ٱلۡقَرۡيَةَ ٱلَّتِي كُنَّا فِيهَا وَٱلۡعِيرَ ٱلَّتِيٓ أَقۡبَلۡنَا فِيهَاۖ وَإِنَّا لَصَٰدِقُونَ
ñaṅṅaḷ pēāyirunna rājyakkārēāṭuṁ, ñaṅṅaḷ (iṅṅēāṭṭ) onnicc yātra ceyta yātrāsaṅghattēāṭuṁ tāṅkaḷ cēādicc nēākkuka. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ satyaṁ paṟayunnavarākunnu
Surah Yusuf, Verse 82
قَالَ بَلۡ سَوَّلَتۡ لَكُمۡ أَنفُسُكُمۡ أَمۡرٗاۖ فَصَبۡرٞ جَمِيلٌۖ عَسَى ٱللَّهُ أَن يَأۡتِيَنِي بِهِمۡ جَمِيعًاۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلۡعَلِيمُ ٱلۡحَكِيمُ
addēhaṁ (pitāv) paṟaññu: alla, niṅṅaḷuṭe manas'sukaḷ niṅṅaḷkk entēākāryaṁ bhaṅgiyāyi tēānniccirikkunnu. atināl nannāyi kṣamikkuka tanne. avarellāvareyuṁ allāhu enṟe aṭutt keāṇṭuvannu tannēkkāvunnatāṇ. tīrccayāyuṁ avan ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumākunnu
Surah Yusuf, Verse 83
وَتَوَلَّىٰ عَنۡهُمۡ وَقَالَ يَـٰٓأَسَفَىٰ عَلَىٰ يُوسُفَ وَٱبۡيَضَّتۡ عَيۡنَاهُ مِنَ ٱلۡحُزۡنِ فَهُوَ كَظِيمٞ
avaril ninnu tiriññukaḷaññiṭṭ addēhaṁ paṟaññu: yūsuphinṟe kāryaṁ etra saṅkaṭakaraṁ! duḥkhaṁ nimittaṁ addēhattinṟe irukaṇṇukaḷuṁ veḷutt pēāyi. aṅṅane addēhaṁ (duḥkhaṁ) uḷḷileātukki kaḻiyukayāṇ
Surah Yusuf, Verse 84
قَالُواْ تَٱللَّهِ تَفۡتَؤُاْ تَذۡكُرُ يُوسُفَ حَتَّىٰ تَكُونَ حَرَضًا أَوۡ تَكُونَ مِنَ ٱلۡهَٰلِكِينَ
avar paṟaññu: allāhuvine tanneyāṇa, tāṅkaḷ tīrttuṁ avaśanākukayēā, alleṅkil maraṇamaṭayukayēā ceyyunnatu vare tāṅkaḷ yūsuphine ōrttu keāṇēṭayirikkuṁ
Surah Yusuf, Verse 85
قَالَ إِنَّمَآ أَشۡكُواْ بَثِّي وَحُزۡنِيٓ إِلَى ٱللَّهِ وَأَعۡلَمُ مِنَ ٱللَّهِ مَا لَا تَعۡلَمُونَ
addēhaṁ paṟaññu: enṟe vēvalātiyuṁ vyasanavuṁ ñān allāhuvēāṭ mātramāṇ bēādhippikkunnat. allāhuviṅkal ninnuṁ niṅṅaḷ aṟiyātta cilat ñānaṟiyunnumuṇṭ
Surah Yusuf, Verse 86
يَٰبَنِيَّ ٱذۡهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلَا تَاْيۡـَٔسُواْ مِن رَّوۡحِ ٱللَّهِۖ إِنَّهُۥ لَا يَاْيۡـَٔسُ مِن رَّوۡحِ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡقَوۡمُ ٱلۡكَٰفِرُونَ
enṟe makkaḷē, niṅṅaḷ pēāyi yūsuphineyuṁ avanṟe sahēādaraneyuṁ sambandhicc anvēṣicc nēākkuka. allāhuviṅkal ninnuḷḷa āśvāsatteppaṟṟi niṅṅaḷ nirāśappeṭarut. aviśvāsikaḷāya janaṅṅaḷallāte allāhuviṅkal ninnuḷḷa āśvāsatteppaṟṟi nirāśappeṭukayilla, tīrcca
Surah Yusuf, Verse 87
فَلَمَّا دَخَلُواْ عَلَيۡهِ قَالُواْ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلۡعَزِيزُ مَسَّنَا وَأَهۡلَنَا ٱلضُّرُّ وَجِئۡنَا بِبِضَٰعَةٖ مُّزۡجَىٰةٖ فَأَوۡفِ لَنَا ٱلۡكَيۡلَ وَتَصَدَّقۡ عَلَيۡنَآۖ إِنَّ ٱللَّهَ يَجۡزِي ٱلۡمُتَصَدِّقِينَ
aṅṅane yūsuphinṟe aṭukkal kaṭann cenniṭṭ avar paṟaññu: prabhēā, ñaṅṅaḷeyuṁ ñaṅṅaḷuṭe kuṭumbattēyuṁ duritaṁ bādhiccirikkunnu. mēāśamāya carakkukaḷē ñaṅṅaḷ keāṇṭuvanniṭṭuḷḷū. atināl tāṅkaḷ ñaṅṅaḷkk aḷav tikaccutarikayuṁ, ñaṅṅaḷēāṭ audāryaṁ kāṇikkukayuṁ ceyyaṇaṁ. tīrccayāyuṁ allāhu udāramatikaḷkk pratiphalaṁ nalkunnatāṇ
Surah Yusuf, Verse 88
قَالَ هَلۡ عَلِمۡتُم مَّا فَعَلۡتُم بِيُوسُفَ وَأَخِيهِ إِذۡ أَنتُمۡ جَٰهِلُونَ
addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷ aṟivillāttavarāyirunnappēāḷ yūsuphinṟeyuṁ avanṟe sahēādaranṟeyuṁ kāryattil niṅṅaḷ ceytatentāṇenn niṅṅaḷ manas'silākkiyiṭṭuṇṭēā
Surah Yusuf, Verse 89
قَالُوٓاْ أَءِنَّكَ لَأَنتَ يُوسُفُۖ قَالَ أَنَا۠ يُوسُفُ وَهَٰذَآ أَخِيۖ قَدۡ مَنَّ ٱللَّهُ عَلَيۡنَآۖ إِنَّهُۥ مَن يَتَّقِ وَيَصۡبِرۡ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
avar cēādiccu: nī tanneyāṇēā yūsuph? addēhaṁ paṟaññu: ñān tanneyāṇ yūsuph. itenṟe sahēādaranuṁ! allāhu ñaṅṅaḷēāṭ audāryaṁ kāṇiccirikkunnu. tīrccayāyuṁ ār sūkṣmata pālikkukayuṁ kṣamikkukayuṁ ceyyunnuvēā ā sadvr̥ttarkkuḷḷa pratiphalaṁ allāhu naṣṭappeṭuttikkaḷayukayilla; tīrcca
Surah Yusuf, Verse 90
قَالُواْ تَٱللَّهِ لَقَدۡ ءَاثَرَكَ ٱللَّهُ عَلَيۡنَا وَإِن كُنَّا لَخَٰطِـِٔينَ
avar paṟaññu: allāhuvetanneyāṇa, tīrccayāyuṁ allāhu ninakk ñaṅṅaḷekkāḷ mungaṇana nalkiyirikkunnu. tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ teṟṟukārāyirikkunnu
Surah Yusuf, Verse 91
قَالَ لَا تَثۡرِيبَ عَلَيۡكُمُ ٱلۡيَوۡمَۖ يَغۡفِرُ ٱللَّهُ لَكُمۡۖ وَهُوَ أَرۡحَمُ ٱلرَّـٰحِمِينَ
addēhaṁ paṟaññu: inn niṅṅaḷuṭe mēl oru ākṣēpavumilla. allāhu niṅṅaḷkk peāṟuttutaraṭṭe. avan karuṇayuḷḷavaril vecc ēṟṟavuṁ kāruṇikanākunnu
Surah Yusuf, Verse 92
ٱذۡهَبُواْ بِقَمِيصِي هَٰذَا فَأَلۡقُوهُ عَلَىٰ وَجۡهِ أَبِي يَأۡتِ بَصِيرٗا وَأۡتُونِي بِأَهۡلِكُمۡ أَجۡمَعِينَ
niṅṅaḷ enṟe ī kuppāyaṁ keāṇṭ pēāyiṭṭ enṟe pitāvinṟe mukhatt iṭṭukeāṭukkuka. eṅkil addēhaṁ kāḻcayuḷḷavanāyittīruṁ. niṅṅaḷuṭe muḻuvan kuṭumbāṅgaṅṅaḷeyuṁ keāṇṭ niṅṅaḷ enṟe aṭutt varukayuṁ ceyyuka
Surah Yusuf, Verse 93
وَلَمَّا فَصَلَتِ ٱلۡعِيرُ قَالَ أَبُوهُمۡ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَۖ لَوۡلَآ أَن تُفَنِّدُونِ
yātrāsaṅghaṁ (ījiptil ninn) puṟappeṭṭappēāḷ avaruṭe pitāv (aṭuttuḷḷavarēāṭ) paṟaññu: tīrccayāyuṁ enikk yūsuphinṟe vāsana anubhavappeṭunnuṇṭ. niṅṅaḷenne bud'dhibhramaṁ paṟṟiyavanāyi karutunnilleṅkil (niṅṅaḷkkit viśvasikkāvunnatāṇ)
Surah Yusuf, Verse 94
قَالُواْ تَٱللَّهِ إِنَّكَ لَفِي ضَلَٰلِكَ ٱلۡقَدِيمِ
avar paṟaññu: allāhuve tanneyāṇa, tīrccayāyuṁ tāṅkaḷ tāṅkaḷuṭe paḻaya vaḻikēṭil tanneyāṇ
Surah Yusuf, Verse 95
فَلَمَّآ أَن جَآءَ ٱلۡبَشِيرُ أَلۡقَىٰهُ عَلَىٰ وَجۡهِهِۦ فَٱرۡتَدَّ بَصِيرٗاۖ قَالَ أَلَمۡ أَقُل لَّكُمۡ إِنِّيٓ أَعۡلَمُ مِنَ ٱللَّهِ مَا لَا تَعۡلَمُونَ
anantaraṁ santēāṣavārtta aṟiyikkunna āḷ vannappēāḷ ayāḷ ā kuppāyaṁ addēhattinṟe mukhatt vecc keāṭuttu. appēāḷ addēhaṁ kāḻcayuḷḷavanāyi māṟi. addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷkkaṟiññukūṭātta cilat allāhuviṅkal ninn ñān aṟiyunnuṇṭ enn ñān niṅṅaḷēāṭ paṟaññiṭṭillē
Surah Yusuf, Verse 96
قَالُواْ يَـٰٓأَبَانَا ٱسۡتَغۡفِرۡ لَنَا ذُنُوبَنَآ إِنَّا كُنَّا خَٰطِـِٔينَ
avar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe pitāvē, ñaṅṅaḷkku vēṇṭi ñaṅṅaḷuṭe pāpaṅṅaḷ peāṟuttukiṭṭān tāṅkaḷ prārt'thikkaṇē-tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ teṟṟukārāyirikkunnu
Surah Yusuf, Verse 97
قَالَ سَوۡفَ أَسۡتَغۡفِرُ لَكُمۡ رَبِّيٓۖ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلۡغَفُورُ ٱلرَّحِيمُ
addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷkk vēṇṭi enṟe rakṣitāvinēāṭ ñān pāpamēācanaṁ tēṭāṁ. tīrccayāyuṁ avan ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumākunnu
Surah Yusuf, Verse 98
فَلَمَّا دَخَلُواْ عَلَىٰ يُوسُفَ ءَاوَىٰٓ إِلَيۡهِ أَبَوَيۡهِ وَقَالَ ٱدۡخُلُواْ مِصۡرَ إِن شَآءَ ٱللَّهُ ءَامِنِينَ
anantaraṁ avar yūsuphinṟe mumpāke pravēśiccappēāḷ addēhaṁ (yūsuph) tanṟe mātāpitākkaḷe tannilēkk aṇaccu kūṭṭi. addēhaṁ paṟaññu: allāhu uddēśikkunna pakṣaṁ niṅṅaḷ nirbhayarāyikkeāṇṭ ījiptil pravēśiccu keāḷḷuka
Surah Yusuf, Verse 99
وَرَفَعَ أَبَوَيۡهِ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ وَخَرُّواْ لَهُۥ سُجَّدٗاۖ وَقَالَ يَـٰٓأَبَتِ هَٰذَا تَأۡوِيلُ رُءۡيَٰيَ مِن قَبۡلُ قَدۡ جَعَلَهَا رَبِّي حَقّٗاۖ وَقَدۡ أَحۡسَنَ بِيٓ إِذۡ أَخۡرَجَنِي مِنَ ٱلسِّجۡنِ وَجَآءَ بِكُم مِّنَ ٱلۡبَدۡوِ مِنۢ بَعۡدِ أَن نَّزَغَ ٱلشَّيۡطَٰنُ بَيۡنِي وَبَيۡنَ إِخۡوَتِيٓۚ إِنَّ رَبِّي لَطِيفٞ لِّمَا يَشَآءُۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلۡعَلِيمُ ٱلۡحَكِيمُ
addēhaṁ tanṟe mātāpitākkaḷe rājapīṭhattinmēl kayaṟṟiyirutti. avar addēhattinṟe mumpil praṇāmaṁ ceyyunnavarāyikkeāṇṭ vīṇu. addēhaṁ paṟaññu: enṟe pitāvē, mump ñān kaṇṭa svapnaṁ pularnnatāṇit. enṟe rakṣitāv ateāru yāthārt'thyamākkittīrttirikkunnu. enne avan jayilil ninn puṟattukeāṇṭ vanna sandarbhattiluṁ enṟeyuṁ enṟe sahēādaraṅṅaḷuṭeyuṁ iṭayil piśāc kuḻappaṁ iḷakkiviṭṭatin śēṣaṁ marubhūmiyil ninn avan niṅṅaḷeyellāvareyuṁ (enṟe aṭuttēkk) keāṇṭuvanna sandarbhattiluṁ avan enikk upakāraṁ ceytirikkunnu. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv tān uddēśikkunna kāryaṅṅaḷ sūkṣmamāyi niyantrikkunnavanatre. tīrccayāyuṁ avan ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumākunnu
Surah Yusuf, Verse 100
۞رَبِّ قَدۡ ءَاتَيۡتَنِي مِنَ ٱلۡمُلۡكِ وَعَلَّمۡتَنِي مِن تَأۡوِيلِ ٱلۡأَحَادِيثِۚ فَاطِرَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ أَنتَ وَلِيِّۦ فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۖ تَوَفَّنِي مُسۡلِمٗا وَأَلۡحِقۡنِي بِٱلصَّـٰلِحِينَ
(yūsuph prārt'thiccu:) enṟe rakṣitāvē, nī enikk bharaṇādhikārattil ninn (oranśaṁ) nalkukayuṁ, svapnavārttakaḷuṭe vyākhyānattil ninnuṁ (cilat) nī enikk paṭhippiccutarikayuṁ ceytirikkunnu. ākāśaṅṅaḷuṭeyuṁ bhūmiyuṭeyuṁ sraṣṭāvē, nī ihattiluṁ parattiluṁ enṟe rakṣādhikāriyākunnu. nī enne muslimāyi marippikkukayuṁ sajjanaṅṅaḷuṭe kūṭṭattil cērkkukayuṁ ceyyēṇamē
Surah Yusuf, Verse 101
ذَٰلِكَ مِنۡ أَنۢبَآءِ ٱلۡغَيۡبِ نُوحِيهِ إِلَيۡكَۖ وَمَا كُنتَ لَدَيۡهِمۡ إِذۡ أَجۡمَعُوٓاْ أَمۡرَهُمۡ وَهُمۡ يَمۡكُرُونَ
(nabiyē,) ninakk nāṁ sandēśamāyi nalkunna adr̥śyavārttakaḷil peṭṭatatre at. (yūsuphinetiril) tantraṁ prayēāgiccukeāṇṭ avar taṅṅaḷuṭe pad'dhati kūṭittīrumāniccappēāḷ nī avaruṭe aṭukkal uṇṭāyirunnillallēā
Surah Yusuf, Verse 102
وَمَآ أَكۡثَرُ ٱلنَّاسِ وَلَوۡ حَرَصۡتَ بِمُؤۡمِنِينَ
ennāl nī atiyāyi āgrahiccāluṁ manuṣyaril adhikapēruṁ viśvasikkunnavaralla
Surah Yusuf, Verse 103
وَمَا تَسۡـَٔلُهُمۡ عَلَيۡهِ مِنۡ أَجۡرٍۚ إِنۡ هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ
nī avarēāṭ itinṟe pēril yāteāru pratiphalavuṁ cēādikkunnumilla. it lēākarkk vēṇṭiyuḷḷa oru ulbēādhanaṁ mātramākunnu
Surah Yusuf, Verse 104
وَكَأَيِّن مِّنۡ ءَايَةٖ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ يَمُرُّونَ عَلَيۡهَا وَهُمۡ عَنۡهَا مُعۡرِضُونَ
ākāśaṅṅaḷiluṁ bhūmiyiluṁ etrayetra dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ! avaye avagaṇiccukeāṇṭ avar avayuṭe aṭutt kūṭi kaṭann pēākunnu
Surah Yusuf, Verse 105
وَمَا يُؤۡمِنُ أَكۡثَرُهُم بِٱللَّهِ إِلَّا وَهُم مُّشۡرِكُونَ
avaril adhikapēruṁ allāhuvil viśvasikkunnat avanēāṭ (maṟṟuḷḷavare) paṅkucērkkunnavarāyikkeāṇṭ mātramāṇ
Surah Yusuf, Verse 106
أَفَأَمِنُوٓاْ أَن تَأۡتِيَهُمۡ غَٰشِيَةٞ مِّنۡ عَذَابِ ٱللَّهِ أَوۡ تَأۡتِيَهُمُ ٱلسَّاعَةُ بَغۡتَةٗ وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ
avare valayaṁ ceyyunna tarattiluḷḷa allāhuvinṟe śikṣa avarkk vannettunnatineppaṟṟi, alleṅkil avar ōrkkātirikke peṭṭenn antyadinaṁ avarkk vannettunnatineppaṟṟi avar nirbhayarāyirikkukayāṇēā
Surah Yusuf, Verse 107
قُلۡ هَٰذِهِۦ سَبِيلِيٓ أَدۡعُوٓاْ إِلَى ٱللَّهِۚ عَلَىٰ بَصِيرَةٍ أَنَا۠ وَمَنِ ٱتَّبَعَنِيۖ وَسُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ وَمَآ أَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ
(nabiyē,) paṟayuka: itāṇ enṟe mārgaṁ. dr̥ḍhabēādhyattēāṭ kūṭi allāhuvilēkk ñān kṣaṇikkunnu. ñānuṁ enne pinpaṟṟiyavaruṁ. allāhu etra pariśud'dhan! ñān (avanēāṭ) paṅkucērkkunna kūṭṭattilalla tanne
Surah Yusuf, Verse 108
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا مِن قَبۡلِكَ إِلَّا رِجَالٗا نُّوحِيٓ إِلَيۡهِم مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡقُرَىٰٓۗ أَفَلَمۡ يَسِيرُواْ فِي ٱلۡأَرۡضِ فَيَنظُرُواْ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡۗ وَلَدَارُ ٱلۡأٓخِرَةِ خَيۡرٞ لِّلَّذِينَ ٱتَّقَوۡاْۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
vividha rājyakkāril ninn nāṁ sandēśaṁ nalkikkeāṇṭirunna cila puruṣanmārettanneyāṇ ninakk mumpuṁ nāṁ dūtanmārāyi niyēāgicciṭṭuḷḷat avar (aviśvāsikaḷ) bhūmiyilūṭe sañcaricciṭṭ taṅṅaḷuṭe mungāmikaḷuṭe paryavasānaṁ eṅṅaneyāyirunnuvenn nēākkiyiṭṭillē? ennāl paralēākamāṇ sūkṣmata pāliccavarkk kūṭutal uttamamāyiṭṭuḷḷat. appēāḷ niṅṅaḷ grahikkunnillē
Surah Yusuf, Verse 109
حَتَّىٰٓ إِذَا ٱسۡتَيۡـَٔسَ ٱلرُّسُلُ وَظَنُّوٓاْ أَنَّهُمۡ قَدۡ كُذِبُواْ جَآءَهُمۡ نَصۡرُنَا فَنُجِّيَ مَن نَّشَآءُۖ وَلَا يُرَدُّ بَأۡسُنَا عَنِ ٱلۡقَوۡمِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ
aṅṅane daivadūtanmār nirāśappeṭukayuṁ (avar) taṅṅaḷēāṭ paṟaññat kaḷavāṇenn janaṅṅaḷ vicārikkukayuṁ ceytappēāḷ nam'muṭe sahāyaṁ avarkk (dūtanmārkk) vannetti. aṅṅane nāṁ uddēśiccirunnavarkk rakṣanalkappeṭṭu. kuṟṟavāḷikaḷāya janaṅṅaḷil ninnuṁ nam'muṭe śikṣa taṭukkappeṭunnatalla
Surah Yusuf, Verse 110
لَقَدۡ كَانَ فِي قَصَصِهِمۡ عِبۡرَةٞ لِّأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِۗ مَا كَانَ حَدِيثٗا يُفۡتَرَىٰ وَلَٰكِن تَصۡدِيقَ ٱلَّذِي بَيۡنَ يَدَيۡهِ وَتَفۡصِيلَ كُلِّ شَيۡءٖ وَهُدٗى وَرَحۡمَةٗ لِّقَوۡمٖ يُؤۡمِنُونَ
tīrccayāyuṁ avaruṭe caritrattil bud'dhimānmārkk pāṭhamuṇṭ. at keṭṭiyuṇṭākkāvunna oru varttamānamalla. pratyuta; atinṟe mumpuḷḷatine (vēdaṅṅaḷe) śarivekkunnatuṁ, ellākāryatteyuṁ sambandhiccuḷḷa oru viśadīkaraṇavuṁ viśvasikkunna janaṅṅaḷkk mārgadarśanavuṁ kāruṇyavumākunnu at
Surah Yusuf, Verse 111