Surah An-Naml - Malayalam Translation by Cheriyamundam Abdul Hameed And Kunhi Mohammed Parappoor
طسٓۚ تِلۡكَ ءَايَٰتُ ٱلۡقُرۡءَانِ وَكِتَابٖ مُّبِينٍ
tvā-sīn. khur'ānile, athavā kāryaṅṅaḷ spaṣṭamākkunna granthattile vacanaṅṅaḷatre ava
Surah An-Naml, Verse 1
هُدٗى وَبُشۡرَىٰ لِلۡمُؤۡمِنِينَ
satyaviśvāsikaḷkk mārgadarśanavuṁ santēāṣavārttayumatre at
Surah An-Naml, Verse 2
ٱلَّذِينَ يُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَهُم بِٱلۡأٓخِرَةِ هُمۡ يُوقِنُونَ
namaskāraṁ muṟapēāle nivvahikkukayuṁ, sakātt nalkukayuṁ, paralēākattil dr̥ḍhamāyi viśvasikkukayuṁ ceyyunnavarkk
Surah An-Naml, Verse 3
إِنَّ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمۡ أَعۡمَٰلَهُمۡ فَهُمۡ يَعۡمَهُونَ
paralēākattil viśvasikkāttatārēā avarkk taṅṅaḷuṭe pravarttanaṅṅaḷ nāṁ bhaṅgiyāyi tēānniccirikkunnu. aṅṅane avar vihariccukeāṇṭirikkunnu
Surah An-Naml, Verse 4
أُوْلَـٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ لَهُمۡ سُوٓءُ ٱلۡعَذَابِ وَهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ هُمُ ٱلۡأَخۡسَرُونَ
avaratre kaṭhinaśikṣayuḷḷavar. paralēākattākaṭṭe avar tanneyāyirikkuṁ ēṟṟavuṁ naṣṭaṁ nēriṭunnavar
Surah An-Naml, Verse 5
وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى ٱلۡقُرۡءَانَ مِن لَّدُنۡ حَكِيمٍ عَلِيمٍ
tīrccayāyuṁ yuktimānuṁ sarvvajñanumāyiṭṭuḷḷavanṟe pakkal ninnākunnu ninakk khur'ān nalkappeṭunnat
Surah An-Naml, Verse 6
إِذۡ قَالَ مُوسَىٰ لِأَهۡلِهِۦٓ إِنِّيٓ ءَانَسۡتُ نَارٗا سَـَٔاتِيكُم مِّنۡهَا بِخَبَرٍ أَوۡ ءَاتِيكُم بِشِهَابٖ قَبَسٖ لَّعَلَّكُمۡ تَصۡطَلُونَ
mūsā tanṟe kuṭumbattēāṭ paṟañña sandarbhaṁ: tīrccayāyuṁ ñān oru tī kaṇṭirikkunnu. atinṟe aṭutt ninn ñān niṅṅaḷkk valla vivaravuṁ keāṇṭ varāṁ. alleṅkil atil ninn oru tī nāḷaṁ keāḷutti eṭutt ñān niṅṅaḷkk keāṇṭ varāṁ. niṅṅaḷkk tī kāyāmallēā
Surah An-Naml, Verse 7
فَلَمَّا جَآءَهَا نُودِيَ أَنۢ بُورِكَ مَن فِي ٱلنَّارِ وَمَنۡ حَوۡلَهَا وَسُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ
aṅṅane addēhaṁ atinaṭutt cennappēāḷ iprakāraṁ viḷiccupaṟayappeṭṭu; tīyiluḷḷavaruṁ atinu cuṟṟumuḷḷavaruṁ anugrahikkappeṭṭirikkunnu. lēākarakṣitāvāya allāhu etrayēā pariśud'dhanākunnu
Surah An-Naml, Verse 8
يَٰمُوسَىٰٓ إِنَّهُۥٓ أَنَا ٱللَّهُ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ
hē; mūsā, tīrccayāyuṁ pratāpiyuṁ yuktimānumāya allāhuvāṇ ñān
Surah An-Naml, Verse 9
وَأَلۡقِ عَصَاكَۚ فَلَمَّا رَءَاهَا تَهۡتَزُّ كَأَنَّهَا جَآنّٞ وَلَّىٰ مُدۡبِرٗا وَلَمۡ يُعَقِّبۡۚ يَٰمُوسَىٰ لَا تَخَفۡ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ ٱلۡمُرۡسَلُونَ
nī ninṟe vaṭi tāḻeyiṭū. aṅṅane at oru sarppamennēāṇaṁ calikkunnat kaṇṭappēāḷ addēhaṁ pintiriññēāṭi. addēhaṁ tiriññ nēākkiyilla. allāhu paṟaññu: hē; mūsā, nī bhayappeṭarut. dūtanmār enṟe aṭukkal pēṭikkēṇṭatilla; tīrcca
Surah An-Naml, Verse 10
إِلَّا مَن ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسۡنَۢا بَعۡدَ سُوٓءٖ فَإِنِّي غَفُورٞ رَّحِيمٞ
pakṣe, vallavanuṁ akramaṁ pravarttikkukayuṁ, pinnīṭ tinmaykk śēṣaṁ nanmaye pakaraṁ keāṇṭ varikayuṁ ceytāl tīrccayāyuṁ ñān ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumākunnu
Surah An-Naml, Verse 11
وَأَدۡخِلۡ يَدَكَ فِي جَيۡبِكَ تَخۡرُجۡ بَيۡضَآءَ مِنۡ غَيۡرِ سُوٓءٖۖ فِي تِسۡعِ ءَايَٰتٍ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ وَقَوۡمِهِۦٓۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمٗا فَٰسِقِينَ
nī ninṟe kai kuppāyamāṟilēkk pravēśippikkuka. yāteāru kaḷaṅkavuṁ kūṭāte veḷuppuniṟamuḷḷatāyikkeāṇṭ at puṟatt varuṁ. phir'aunṟeyuṁ avanṟe janatayuṭeyuṁ aṭuttēkkuḷḷa ompat dr̥ṣṭāntaṅṅaḷil peṭṭatatre iva. tīrccayāyuṁ avar dhikkārikaḷāya oru janatayāyirikkunnu
Surah An-Naml, Verse 12
فَلَمَّا جَآءَتۡهُمۡ ءَايَٰتُنَا مُبۡصِرَةٗ قَالُواْ هَٰذَا سِحۡرٞ مُّبِينٞ
aṅṅane kaṇṇutuṟappikkattakka nilayil nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ avarkk vannettiyappēāḷ avar paṟaññu: itu spaṣṭamāya jālavidyatanneyākunnu
Surah An-Naml, Verse 13
وَجَحَدُواْ بِهَا وَٱسۡتَيۡقَنَتۡهَآ أَنفُسُهُمۡ ظُلۡمٗا وَعُلُوّٗاۚ فَٱنظُرۡ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُفۡسِدِينَ
avayeppaṟṟi avaruṭe manas'sukaḷkk dr̥ḍhamāya bēādhyaṁ vanniṭṭuṁ akramavuṁ ahaṅkāravuṁ mūlaṁ avaratine niṣēdhiccukaḷaññu. appēāḷ ā kuḻappakkāruṭe paryavasānaṁ eṅṅaneyāyirunnu enn nēākkuka
Surah An-Naml, Verse 14
وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا دَاوُۥدَ وَسُلَيۡمَٰنَ عِلۡمٗاۖ وَقَالَا ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي فَضَّلَنَا عَلَىٰ كَثِيرٖ مِّنۡ عِبَادِهِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
dāvūdinuṁ sulaimānnuṁ nāṁ vijñānaṁ nalkukayuṇṭāyi. tanṟe viśvāsikaḷāya dāsanmāril mikkavarekkāḷuṁ ñaṅṅaḷkk śrēṣṭhata nalkiya allāhuvin stuti enn avar iruvaruṁ paṟayukayuṁ ceytu
Surah An-Naml, Verse 15
وَوَرِثَ سُلَيۡمَٰنُ دَاوُۥدَۖ وَقَالَ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ عُلِّمۡنَا مَنطِقَ ٱلطَّيۡرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيۡءٍۖ إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ ٱلۡفَضۡلُ ٱلۡمُبِينُ
sulaimān dāvūdinṟe anantarāvakāśiyāyi. addēhaṁ paṟaññu: janaṅṅaḷē, pakṣikaḷuṭe bhāṣa namukk paṭhippikkappeṭṭirikkunnu. ellā kāryaṅṅaḷil ninnuṁ namukk nalkappeṭukayuṁ ceytirikkunnu. tīrccayāyuṁ it tanneyākunnu pratyakṣamāya anugrahaṁ
Surah An-Naml, Verse 16
وَحُشِرَ لِسُلَيۡمَٰنَ جُنُودُهُۥ مِنَ ٱلۡجِنِّ وَٱلۡإِنسِ وَٱلطَّيۡرِ فَهُمۡ يُوزَعُونَ
sulaimānn vēṇṭi jinniluṁ manuṣyariluṁ pakṣikaḷiluṁ peṭṭa tanṟe sain'yaṅṅaḷ śēkharikkappeṭṭu. aṅṅane avaratā kramaprakāraṁ nirttappeṭunnu
Surah An-Naml, Verse 17
حَتَّىٰٓ إِذَآ أَتَوۡاْ عَلَىٰ وَادِ ٱلنَّمۡلِ قَالَتۡ نَمۡلَةٞ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّمۡلُ ٱدۡخُلُواْ مَسَٰكِنَكُمۡ لَا يَحۡطِمَنَّكُمۡ سُلَيۡمَٰنُ وَجُنُودُهُۥ وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ
aṅṅane avar uṟumpin tāḻvarayilūṭe cennappēāḷ oru uṟump paṟaññu: hē, uṟumpukaḷē, niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe pārppiṭaṅṅaḷil pravēśiccu keāḷḷuka. sulaimānuṁ addēhattinṟe sain'yaṅṅaḷuṁ avar ōrkkātta vidhattil niṅṅaḷe caviṭṭitēccu kaḷayātirikkaṭṭe
Surah An-Naml, Verse 18
فَتَبَسَّمَ ضَاحِكٗا مِّن قَوۡلِهَا وَقَالَ رَبِّ أَوۡزِعۡنِيٓ أَنۡ أَشۡكُرَ نِعۡمَتَكَ ٱلَّتِيٓ أَنۡعَمۡتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَٰلِدَيَّ وَأَنۡ أَعۡمَلَ صَٰلِحٗا تَرۡضَىٰهُ وَأَدۡخِلۡنِي بِرَحۡمَتِكَ فِي عِبَادِكَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
appēāḷ atinṟe vākk kēṭṭ addēhaṁ nannāyeānn puñciriccu. enṟe rakṣitāvē, enikkuṁ enṟe mātāpitākkaḷkkuṁ nī ceyt tanniṭṭuḷḷa ninṟe anugrahattin nandikāṇikkuvānuṁ nī tr̥ptippeṭunna salkarm'maṁ ceyyuvānuṁ enikk nī pracēādanaṁ nalkēṇamē. ninṟe kāruṇyattāl ninṟe sadvr̥ttarāya dāsanmāruṭe kūṭṭattil enne nī uḷpeṭuttukayuṁ ceyyēṇamē
Surah An-Naml, Verse 19
وَتَفَقَّدَ ٱلطَّيۡرَ فَقَالَ مَالِيَ لَآ أَرَى ٱلۡهُدۡهُدَ أَمۡ كَانَ مِنَ ٱلۡغَآئِبِينَ
addēhaṁ pakṣikaḷe pariśēādhikkukayuṇṭāyi. enniṭṭ addēhaṁ paṟaññu; entupaṟṟi? maraṅkeāttiye ñān kāṇunnillallēā, athavā at sthalaṁ viṭṭu pēāya kūṭṭattilāṇēā
Surah An-Naml, Verse 20
لَأُعَذِّبَنَّهُۥ عَذَابٗا شَدِيدًا أَوۡ لَأَاْذۡبَحَنَّهُۥٓ أَوۡ لَيَأۡتِيَنِّي بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٖ
ñānatin kaṭhinaśikṣa nalkukayēā, alleṅkil atine aṟukkukayēā tanne ceyyuṁ. alleṅkil vyaktamāya valla n'yāyavuṁ atenikk bēādhippiccu taraṇaṁ
Surah An-Naml, Verse 21
فَمَكَثَ غَيۡرَ بَعِيدٖ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمۡ تُحِطۡ بِهِۦ وَجِئۡتُكَ مِن سَبَإِۭ بِنَبَإٖ يَقِينٍ
ennāl at etticcērān adhikaṁ tāmasiccilla. enniṭṭ at paṟaññu: tāṅkaḷ sūkṣmamāyi aṟiññiṭṭillātta oru kāryaṁ ñān sūkṣmamāyi manas'silākkiyiṭṭuṇṭ. saba'il ninn yathārt'thamāya oru vārttayuṁ keāṇṭāṇ ñān vannirikkunnat
Surah An-Naml, Verse 22
إِنِّي وَجَدتُّ ٱمۡرَأَةٗ تَمۡلِكُهُمۡ وَأُوتِيَتۡ مِن كُلِّ شَيۡءٖ وَلَهَا عَرۡشٌ عَظِيمٞ
oru strī avare bharikkunnatāyi ñān kaṇṭettukayuṇṭāyi. ellākāryaṅṅaḷil ninnuṁ avaḷkk nalkappeṭṭiṭṭuṇṭ. avaḷkk gambhīramāya oru sinhāsanavumuṇṭ
Surah An-Naml, Verse 23
وَجَدتُّهَا وَقَوۡمَهَا يَسۡجُدُونَ لِلشَّمۡسِ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَزَيَّنَ لَهُمُ ٱلشَّيۡطَٰنُ أَعۡمَٰلَهُمۡ فَصَدَّهُمۡ عَنِ ٱلسَّبِيلِ فَهُمۡ لَا يَهۡتَدُونَ
avaḷuṁ avaḷuṭe janatayuṁ allāhuvin puṟame sūryan praṇāmaṁ ceyyunnatāyiṭṭāṇ ñān kaṇṭettiyat. piśāc avarkk taṅṅaḷuṭe pravarttanaṅṅaḷ bhaṅgiyāyi tēānnikkukayuṁ, avare nērmārgattil ninn taṭayukayuṁ ceytirikkunnu. atināl avar nērvaḻi prāpikkunnilla
Surah An-Naml, Verse 24
أَلَّاۤ يَسۡجُدُواْۤ لِلَّهِ ٱلَّذِي يُخۡرِجُ ٱلۡخَبۡءَ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَيَعۡلَمُ مَا تُخۡفُونَ وَمَا تُعۡلِنُونَ
ākāśaṅṅaḷiluṁ bhūmiyiluṁ oḷiññu kiṭakkunnat puṟatt keāṇṭ varikayuṁ, niṅṅaḷ rahasyamākkunnatuṁ parasyamākkunnatuṁ aṟiyukayuṁ ceyyunnavanāya allāhuvin avar praṇāmaṁ ceyyātirikkuvān vēṇṭi (piśāc aṅṅane ceyyunnu)
Surah An-Naml, Verse 25
ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡعَظِيمِ۩
mahattāya sinhāsanattinṟe nāthanāya allāhu allāte yāteāru daivavumilla
Surah An-Naml, Verse 26
۞قَالَ سَنَنظُرُ أَصَدَقۡتَ أَمۡ كُنتَ مِنَ ٱلۡكَٰذِبِينَ
sulaimān paṟaññu: nī satyaṁ paṟaññatāṇēā atalla nī kaḷḷaṁ paṟayunnavaruṭe kūṭṭattilāyirikkunnuvēā enn nāṁ nēākkāṁ
Surah An-Naml, Verse 27
ٱذۡهَب بِّكِتَٰبِي هَٰذَا فَأَلۡقِهۡ إِلَيۡهِمۡ ثُمَّ تَوَلَّ عَنۡهُمۡ فَٱنظُرۡ مَاذَا يَرۡجِعُونَ
nī enṟe ī eḻutt keāṇṭu pēāyi avarkk iṭṭukeāṭukkuka. pinnīṭ nī avaril ninn māṟi ninn avar ent maṟupaṭi nalkunnu enn nēākkuka
Surah An-Naml, Verse 28
قَالَتۡ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلۡمَلَؤُاْ إِنِّيٓ أُلۡقِيَ إِلَيَّ كِتَٰبٞ كَرِيمٌ
avaḷ paṟaññu: hē; pramukhanmārē, enikkitā mān'yamāya oru eḻutt nalkappeṭṭirikkunnu
Surah An-Naml, Verse 29
إِنَّهُۥ مِن سُلَيۡمَٰنَ وَإِنَّهُۥ بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
at sulaimānṟe pakkal ninnuḷḷatāṇ. ā katt iprakāramatre: paramakāruṇikanuṁ karuṇānidhiyumāya allāhuvinṟe nāmattil
Surah An-Naml, Verse 30
أَلَّا تَعۡلُواْ عَلَيَّ وَأۡتُونِي مُسۡلِمِينَ
enikketiril niṅṅaḷ ahaṅkāraṁ kāṇikkātirikkukayuṁ, kīḻeātuṅṅiyavarāyikkeāṇṭ niṅṅaḷ enṟe aṭutt varikayuṁ ceyyuka
Surah An-Naml, Verse 31
قَالَتۡ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلۡمَلَؤُاْ أَفۡتُونِي فِيٓ أَمۡرِي مَا كُنتُ قَاطِعَةً أَمۡرًا حَتَّىٰ تَشۡهَدُونِ
avaḷ paṟaññu: hē; pramukhanmārē, enṟe ī kāryattil niṅṅaḷ enikk nirdēśaṁ nalkuka. niṅṅaḷ enṟe aṭukkal sannihitarāyiṭṭallāte yāteāru kāryavuṁ khaṇḍitamāyi tīrumānikkunnavaḷalla ñān
Surah An-Naml, Verse 32
قَالُواْ نَحۡنُ أُوْلُواْ قُوَّةٖ وَأُوْلُواْ بَأۡسٖ شَدِيدٖ وَٱلۡأَمۡرُ إِلَيۡكِ فَٱنظُرِي مَاذَا تَأۡمُرِينَ
avar paṟaññu: nāṁ śaktiyuḷḷavaruṁ ugramāya samaravīryamuḷḷavarumāṇ. adhikāraṁ aṅṅēkkāṇallēā, atināl entāṇ kalpiccaruḷēṇṭatenn ālēāciccu nēākkuka
Surah An-Naml, Verse 33
قَالَتۡ إِنَّ ٱلۡمُلُوكَ إِذَا دَخَلُواْ قَرۡيَةً أَفۡسَدُوهَا وَجَعَلُوٓاْ أَعِزَّةَ أَهۡلِهَآ أَذِلَّةٗۚ وَكَذَٰلِكَ يَفۡعَلُونَ
avaḷ paṟaññu: tīrccayāyuṁ rājākkanmār oru nāṭṭil kaṭannāl avar aviṭe nāśamuṇṭākkukayuṁ, aviṭattukārile pratāpikaḷe nindyanmārākkukayuṁ ceyyunnatāṇ. aprakāramākunnu avar ceytu keāṇṭirikkunnat
Surah An-Naml, Verse 34
وَإِنِّي مُرۡسِلَةٌ إِلَيۡهِم بِهَدِيَّةٖ فَنَاظِرَةُۢ بِمَ يَرۡجِعُ ٱلۡمُرۡسَلُونَ
ñān avarkk oru pāritēāṣikaṁ keāṭuttayacciṭṭ enteāru vivaravuṁ keāṇṭāṇ dūtanmār maṭaṅṅivarunnatenn nēākkān pēākukayāṇ
Surah An-Naml, Verse 35
فَلَمَّا جَآءَ سُلَيۡمَٰنَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٖ فَمَآ ءَاتَىٰنِۦَ ٱللَّهُ خَيۡرٞ مِّمَّآ ءَاتَىٰكُمۚ بَلۡ أَنتُم بِهَدِيَّتِكُمۡ تَفۡرَحُونَ
aṅṅane avan (dūtan) sulaimānṟe aṭutt cennappēāḷ addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷ sampatt tann enne sahāyikkukayāṇēā? ennāl enikk allāhu nalkiyiṭṭuḷḷatāṇ niṅṅaḷkkavan nalkiyiṭṭuḷḷatinekkāḷ uttamaṁ. pakṣe, niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe pāritēāṣikaṁ keāṇṭ santēāṣaṁ keāḷḷukayākunnu
Surah An-Naml, Verse 36
ٱرۡجِعۡ إِلَيۡهِمۡ فَلَنَأۡتِيَنَّهُم بِجُنُودٖ لَّا قِبَلَ لَهُم بِهَا وَلَنُخۡرِجَنَّهُم مِّنۡهَآ أَذِلَّةٗ وَهُمۡ صَٰغِرُونَ
nī avaruṭe aṭuttēkk tanne maṭaṅṅiccelluka. tīrccayāyuṁ avarkk nēriṭuvān kaḻiyātta sain'yaṅṅaḷeyuṁ keāṇṭ nāṁ avaruṭe aṭutt cellukayuṁ, nindyaruṁ apamānitarumāya nilayil avare nāṁ aviṭe ninn puṟattākkukayuṁ ceyyunnatāṇ
Surah An-Naml, Verse 37
قَالَ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلۡمَلَؤُاْ أَيُّكُمۡ يَأۡتِينِي بِعَرۡشِهَا قَبۡلَ أَن يَأۡتُونِي مُسۡلِمِينَ
addēhaṁ (sulaimān) paṟaññu: hē; pramukhanmārē, avar kīḻeātuṅṅikkeāṇṭ enṟe aṭutt varunnatin mumpāyi niṅṅaḷil ārāṇ avaḷuṭe sinhāsanaṁ enikk keāṇṭu vann tarika
Surah An-Naml, Verse 38
قَالَ عِفۡرِيتٞ مِّنَ ٱلۡجِنِّ أَنَا۠ ءَاتِيكَ بِهِۦ قَبۡلَ أَن تَقُومَ مِن مَّقَامِكَۖ وَإِنِّي عَلَيۡهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٞ
jinnukaḷuṭe kūṭṭattiluḷḷa oru mallan paṟaññu: aṅṅ aṅṅayuṭe ī sadas'sil ninn eḻunnēlkkunnatinumumpāyi ñānat aṅṅēkk keāṇṭuvannutarāṁ. tīrccayāyuṁ ñānatin kaḻivuḷḷavanuṁ viśvastanumākunnu
Surah An-Naml, Verse 39
قَالَ ٱلَّذِي عِندَهُۥ عِلۡمٞ مِّنَ ٱلۡكِتَٰبِ أَنَا۠ ءَاتِيكَ بِهِۦ قَبۡلَ أَن يَرۡتَدَّ إِلَيۡكَ طَرۡفُكَۚ فَلَمَّا رَءَاهُ مُسۡتَقِرًّا عِندَهُۥ قَالَ هَٰذَا مِن فَضۡلِ رَبِّي لِيَبۡلُوَنِيٓ ءَأَشۡكُرُ أَمۡ أَكۡفُرُۖ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشۡكُرُ لِنَفۡسِهِۦۖ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيّٞ كَرِيمٞ
vēdattil ninnuḷḷa vijñānaṁ karagatamākkiyiṭṭuḷḷa āḷ paṟaññu; tāṅkaḷuṭe dr̥ṣṭi tāṅkaḷilēkk tiriccuvarunnatin mumpāyi ñānat tāṅkaḷkk keāṇṭu vann tarāṁ. aṅṅane at (sinhāsanaṁ) tanṟe aṭukkal sthiti ceyyunnatāyi kaṇṭappēāḷ addēhaṁ paṟaññu: ñān nandikāṇikkumēā, atalla nandikēṭ kāṇikkumēā enn enne parīkṣikkuvānāyi enṟe rakṣitāv enikk nalkiya anugrahattilpeṭṭatākunnu it. vallavanuṁ nandikāṇikkunna pakṣaṁ tanṟe guṇattināyiṭṭ tanneyākunnu avan nandikāṇikkunnat. vallavanuṁ nandikēṭ kāṇikkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv parāśrayamuktanuṁ, ulkr̥ṣṭanumākunnu
Surah An-Naml, Verse 40
قَالَ نَكِّرُواْ لَهَا عَرۡشَهَا نَنظُرۡ أَتَهۡتَدِيٓ أَمۡ تَكُونُ مِنَ ٱلَّذِينَ لَا يَهۡتَدُونَ
addēhaṁ (sulaimān) paṟaññu: niṅṅaḷ avaḷuṭe sinhāsanaṁ avaḷkk tiriccaṟiyātta vidhattil māṟṟuka. avaḷ yāthārt'thyaṁ manas'silākkumēā, atalla avaḷ yāthārt'thyaṁ kaṇṭettāttavaruṭe kūṭṭattilāyirikkumēā enn namukk nēākkāṁ
Surah An-Naml, Verse 41
فَلَمَّا جَآءَتۡ قِيلَ أَهَٰكَذَا عَرۡشُكِۖ قَالَتۡ كَأَنَّهُۥ هُوَۚ وَأُوتِينَا ٱلۡعِلۡمَ مِن قَبۡلِهَا وَكُنَّا مُسۡلِمِينَ
aṅṅane avaḷ vannappēāḷ (avaḷēāṭ) cēādikkappeṭṭu: tāṅkaḷuṭe sinhāsanaṁ itu pēāleyāṇēā? avaḷ paṟaññu: it at tanneyāṇenn tēānnunnu. itinu mump tanne ñaṅṅaḷkk aṟiv nalkappeṭṭirunnu. ñaṅṅaḷ musliṅkaḷāvukayuṁ ceytirunnu
Surah An-Naml, Verse 42
وَصَدَّهَا مَا كَانَت تَّعۡبُدُ مِن دُونِ ٱللَّهِۖ إِنَّهَا كَانَتۡ مِن قَوۡمٖ كَٰفِرِينَ
allāhuvin puṟame avaḷ ārādhiccirunnatilninn addēhaṁ avaḷe taṭayukayuṁ ceytu. tīrccayāyuṁ avaḷ satyaniṣēdhikaḷāya janatayil peṭṭavaḷāyirunnu
Surah An-Naml, Verse 43
قِيلَ لَهَا ٱدۡخُلِي ٱلصَّرۡحَۖ فَلَمَّا رَأَتۡهُ حَسِبَتۡهُ لُجَّةٗ وَكَشَفَتۡ عَن سَاقَيۡهَاۚ قَالَ إِنَّهُۥ صَرۡحٞ مُّمَرَّدٞ مِّن قَوَارِيرَۗ قَالَتۡ رَبِّ إِنِّي ظَلَمۡتُ نَفۡسِي وَأَسۡلَمۡتُ مَعَ سُلَيۡمَٰنَ لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ
keāṭṭārattil pravēśiccu keāḷḷuka enn avaḷēāṭ paṟayappeṭṭu. ennāl avaḷatu kaṇṭappēāḷ ateāru jalāśayamāṇenn vicārikkukayuṁ, tanṟe kaṇaṅkālukaḷil ninn vastraṁ mēlēāṭṭ nīkkukayuṁ ceytu. sulaimān paṟaññu: it sphaṭikakaṣṇaṅṅaḷ pākiminukkiya oru keāṭṭāramākunnu. avaḷ paṟaññu: enṟe rakṣitāvē, ñān ennēāṭ tanne an'yāyaṁ ceytirikkunnu. ñānitā sulaimānēāṭeāppaṁ lēākarakṣitāvāya allāhuvin kīḻpeṭṭirikkunnu
Surah An-Naml, Verse 44
وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَآ إِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمۡ صَٰلِحًا أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ فَإِذَا هُمۡ فَرِيقَانِ يَخۡتَصِمُونَ
niṅṅaḷ allāhuve (mātraṁ) ārādhikkuka enna detyavumāyi thamūd samudāyattilēkk avaruṭe sahēādaranāya svālihineyuṁ nāṁ ayakkukayuṇṭāyi. appēāḻatā avar an'yēān'yaṁ vaḻakkaṭikkunna raṇṭ kakṣikaḷāyittīrunnu
Surah An-Naml, Verse 45
قَالَ يَٰقَوۡمِ لِمَ تَسۡتَعۡجِلُونَ بِٱلسَّيِّئَةِ قَبۡلَ ٱلۡحَسَنَةِۖ لَوۡلَا تَسۡتَغۡفِرُونَ ٱللَّهَ لَعَلَّكُمۡ تُرۡحَمُونَ
addēhaṁ paṟaññu: enṟe janaṅṅaḷē, niṅṅaḷ entināṇ nanmayekkāḷ mumpāyi tinmaykk tiṭukkaṁ kūṭṭunnat.? niṅṅaḷkk allāhuvēāṭ pāpamēācanaṁ tēṭikkūṭē? eṅkil niṅṅaḷkku kāruṇyaṁ nalkappeṭṭēkkāṁ
Surah An-Naml, Verse 46
قَالُواْ ٱطَّيَّرۡنَا بِكَ وَبِمَن مَّعَكَۚ قَالَ طَـٰٓئِرُكُمۡ عِندَ ٱللَّهِۖ بَلۡ أَنتُمۡ قَوۡمٞ تُفۡتَنُونَ
avar paṟaññu: nī mūlavuṁ, ninṟe kūṭeyuḷḷavar mūlavuṁ ñaṅṅaḷ śakunappiḻayilāyirikkunnu. addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷuṭe śakunaṁ allāhuviṅkal rēkhappeṭṭatatre. alla, niṅṅaḷ (daivikamāya) parīkṣaṇattin vidhēyarākunna oru janatayākunnu
Surah An-Naml, Verse 47
وَكَانَ فِي ٱلۡمَدِينَةِ تِسۡعَةُ رَهۡطٖ يُفۡسِدُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَلَا يُصۡلِحُونَ
bhūmiyil kuḻappamuṇṭākkunnavaruṁ, oru nanmayumuṇṭākkāttavarumāya ompatu pēr ā paṭṭaṇattiluṇṭāyirunnu
Surah An-Naml, Verse 48
قَالُواْ تَقَاسَمُواْ بِٱللَّهِ لَنُبَيِّتَنَّهُۥ وَأَهۡلَهُۥ ثُمَّ لَنَقُولَنَّ لِوَلِيِّهِۦ مَا شَهِدۡنَا مَهۡلِكَ أَهۡلِهِۦ وَإِنَّا لَصَٰدِقُونَ
avane (svālihine) yuṁ avanṟe āḷukaḷeyuṁ namukk rātriyil keānnukaḷayaṇamennuṁ pinnīṭ avanṟe avakāśiyēāṭ, tanṟe āḷukaḷuṭe nāśattin ñaṅṅaḷ sākṣyaṁ vahicciṭṭilla, tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ satyaṁ paṟayunnavarākunnu enn nāṁ paṟayaṇamennuṁ niṅṅaḷ allāhuvinṟe pēril satyaṁ ceyyaṇaṁ enn avar tam'mil paṟaññuṟaccu
Surah An-Naml, Verse 49
وَمَكَرُواْ مَكۡرٗا وَمَكَرۡنَا مَكۡرٗا وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ
avar oru tantraṁ prayēāgiccu. avar ōrkkātirikke nāmuṁ oru tantraṁ prayēāgiccu
Surah An-Naml, Verse 50
فَٱنظُرۡ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ مَكۡرِهِمۡ أَنَّا دَمَّرۡنَٰهُمۡ وَقَوۡمَهُمۡ أَجۡمَعِينَ
enniṭṭ avaruṭe tantrattinṟe paryavasānaṁ eṅṅaneyāyirunnu enn nēākkuka. ate, avareyuṁ avaruṭe janaṅṅaḷeyuṁ muḻuvan nāṁ takarttu kaḷaññu
Surah An-Naml, Verse 51
فَتِلۡكَ بُيُوتُهُمۡ خَاوِيَةَۢ بِمَا ظَلَمُوٓاْۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗ لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ
aṅṅane avar akramaṁ pravartticcatinṟe phalamāyi avaruṭe vīṭukaḷatā (śūn'yamāyi) vīṇaṭiññ kiṭakkunnu. tīrccayāyuṁ manas'silākkunna janaṅṅaḷkku atil dr̥ṣṭāntamuṇṭ
Surah An-Naml, Verse 52
وَأَنجَيۡنَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَكَانُواْ يَتَّقُونَ
viśvasikkukayuṁ, dharm'maniṣṭha pāliccu varikayuṁ ceytavare nāṁ rakṣappeṭuttukayuṁ ceytu
Surah An-Naml, Verse 53
وَلُوطًا إِذۡ قَالَ لِقَوۡمِهِۦٓ أَتَأۡتُونَ ٱلۡفَٰحِشَةَ وَأَنتُمۡ تُبۡصِرُونَ
lūtvineyuṁ (ōrkkuka.) addēhaṁ tanṟe janatayēāṭ paṟañña sandarbhaṁ: niṅṅaḷ kaṇṭaṟiññu keāṇṭ nīcavr̥tti ceyyukayāṇēā
Surah An-Naml, Verse 54
أَئِنَّكُمۡ لَتَأۡتُونَ ٱلرِّجَالَ شَهۡوَةٗ مِّن دُونِ ٱلنِّسَآءِۚ بَلۡ أَنتُمۡ قَوۡمٞ تَجۡهَلُونَ
niṅṅaḷ kāmanivr̥ttikkāyi strīkaḷe viṭṭ puruṣanmāruṭe aṭukkal cellukayāṇēā? alla. niṅṅaḷ avivēkaṁ kāṇikkunna oru janatayākunnu
Surah An-Naml, Verse 55
۞فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوۡمِهِۦٓ إِلَّآ أَن قَالُوٓاْ أَخۡرِجُوٓاْ ءَالَ لُوطٖ مِّن قَرۡيَتِكُمۡۖ إِنَّهُمۡ أُنَاسٞ يَتَطَهَّرُونَ
lūtvinṟe anuyāyikaḷe niṅṅaḷuṭe rājyatt ninnuṁ puṟattākkuka, avar śud'dhipālikkunna kuṟe āḷukaḷākunnu ennu paṟaññat mātramāyirunnu addēhattinṟe janatayuṭe maṟupaṭi
Surah An-Naml, Verse 56
فَأَنجَيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥٓ إِلَّا ٱمۡرَأَتَهُۥ قَدَّرۡنَٰهَا مِنَ ٱلۡغَٰبِرِينَ
appēāḷ addēhatteyuṁ addēhattinṟe āḷukaḷeyuṁ nāṁ rakṣappeṭutti; addēhattinṟe bhārya oḻike. pinmāṟi ninnavaruṭe kūṭṭattilāṇ nāṁ avaḷe kaṇakkākkiyat
Surah An-Naml, Verse 57
وَأَمۡطَرۡنَا عَلَيۡهِم مَّطَرٗاۖ فَسَآءَ مَطَرُ ٱلۡمُنذَرِينَ
avaruṭe mēl nāṁ oru maḻa varṣikkukayuṁ ceytu. tākkīt nalkappeṭṭavarkk labhicca ā maḻa etramēāśaṁ
Surah An-Naml, Verse 58
قُلِ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ وَسَلَٰمٌ عَلَىٰ عِبَادِهِ ٱلَّذِينَ ٱصۡطَفَىٰٓۗ ءَآللَّهُ خَيۡرٌ أَمَّا يُشۡرِكُونَ
(nabiyē,) paṟayuka: allāhuvin stuti. avan teraññeṭutta avanṟe dāsanmārkk samādhānaṁ. allāhuvāṇēā uttaman; atalla, (avanēāṭ) avar paṅkucērkkunnavayēā
Surah An-Naml, Verse 59
أَمَّنۡ خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ وَأَنزَلَ لَكُم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ مَآءٗ فَأَنۢبَتۡنَا بِهِۦ حَدَآئِقَ ذَاتَ بَهۡجَةٖ مَّا كَانَ لَكُمۡ أَن تُنۢبِتُواْ شَجَرَهَآۗ أَءِلَٰهٞ مَّعَ ٱللَّهِۚ بَلۡ هُمۡ قَوۡمٞ يَعۡدِلُونَ
athavā, ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ sr̥ṣṭikkukayuṁ niṅṅaḷkk ākāśatt ninn veḷḷaṁ ceāriññutarikayuṁ ceytavanēā? (atēā avaruṭe daivaṅṅaḷēā!) enniṭṭ at (veḷḷaṁ) mūlaṁ ketukamuḷḷa cila tēāṭṭaṅṅaḷ nāṁ muḷappiccuṇṭākkittarikayuṁ ceytu. avayile vr̥kṣaṅṅaḷ muḷappikkuvān niṅṅaḷkk kaḻiyumāyirunnilla. allāhuvēāṭeāppaṁ vēṟe valla daivavumuṇṭēā? alla, avar vyaticaliccu pēākunna oru janatayākunnu
Surah An-Naml, Verse 60
أَمَّن جَعَلَ ٱلۡأَرۡضَ قَرَارٗا وَجَعَلَ خِلَٰلَهَآ أَنۡهَٰرٗا وَجَعَلَ لَهَا رَوَٰسِيَ وَجَعَلَ بَيۡنَ ٱلۡبَحۡرَيۡنِ حَاجِزًاۗ أَءِلَٰهٞ مَّعَ ٱللَّهِۚ بَلۡ أَكۡثَرُهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ
athavā, bhūmiye nivāsayēāgyamākkukayuṁ, atiniṭayil nadikaḷuṇṭākkukayuṁ, atin uṟapp nalkunna parvvataṅṅaḷ uṇṭākkukayuṁ, raṇṭutaraṁ jalāśayaṅṅaḷkkiṭayil oru taṭas'saṁ uṇṭākkukayuṁ ceytavanēā? (atēā avaruṭe daivaṅṅaḷēā?) allāhuvēāṭeāppaṁ maṟṟu valla daivavumuṇṭēā? alla, avaril adhikapēruṁ aṟiyunnilla
Surah An-Naml, Verse 61
أَمَّن يُجِيبُ ٱلۡمُضۡطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكۡشِفُ ٱلسُّوٓءَ وَيَجۡعَلُكُمۡ خُلَفَآءَ ٱلۡأَرۡضِۗ أَءِلَٰهٞ مَّعَ ٱللَّهِۚ قَلِيلٗا مَّا تَذَكَّرُونَ
athavā, kaṣṭappeṭṭavan viḷiccu prārt'thiccāl avannu uttaraṁ nalkukayuṁ viṣamaṁ nīkkikeāṭukkukayuṁ, niṅṅaḷe bhūmiyil pratinidhikaḷākkukayuṁ ceyyunnavanēā (atalla, avaruṭe daivaṅṅaḷēā?) allāhuvēāṭeāppaṁ vēṟe valla daivavumuṇṭēā? kuṟacc mātramē niṅṅaḷ ālēācicc manas'silākkunnuḷḷū
Surah An-Naml, Verse 62
أَمَّن يَهۡدِيكُمۡ فِي ظُلُمَٰتِ ٱلۡبَرِّ وَٱلۡبَحۡرِ وَمَن يُرۡسِلُ ٱلرِّيَٰحَ بُشۡرَۢا بَيۡنَ يَدَيۡ رَحۡمَتِهِۦٓۗ أَءِلَٰهٞ مَّعَ ٱللَّهِۚ تَعَٰلَى ٱللَّهُ عَمَّا يُشۡرِكُونَ
athavā karayileyuṁ kaṭalileyuṁ andhakāraṅṅaḷil niṅṅaḷkk vaḻi kāṇikkukayuṁ, tanṟe kāruṇyattin mumpil santēāṣasūcakamāyi kāṟṟukaḷ ayakkukayuṁ ceyyunnavanēā? (atalla, niṅṅaḷuṭedaivaṅṅaḷēā?) allāhuvēāṭeāppaṁ maṟṟu valla daivavumuṇṭēā? avar paṅkucērkkunnatinellāṁ allāhu atītanāyirikkunnu
Surah An-Naml, Verse 63
أَمَّن يَبۡدَؤُاْ ٱلۡخَلۡقَ ثُمَّ يُعِيدُهُۥ وَمَن يَرۡزُقُكُم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِۗ أَءِلَٰهٞ مَّعَ ٱللَّهِۚ قُلۡ هَاتُواْ بُرۡهَٰنَكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
athavā, sr̥ṣṭi ārambhikkukayuṁ pinnīṭ at āvarttikkukayuṁ, ākāśattu ninnuṁ bhūmiyil ninnuṁ niṅṅaḷkk upajīvanaṁ nalkukayuṁ ceyyunnavanēā? (atalla, avaruṭe daivaṅṅaḷēā?) allāhuvēāṭeāppaṁ vēṟe valla daivavumuṇṭēā? (nabiyē,) paṟayuka: niṅṅaḷ satyavānmārāṇeṅkil niṅṅaḷkkuḷḷa teḷiv niṅṅaḷ keāṇṭ varika
Surah An-Naml, Verse 64
قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ وَمَا يَشۡعُرُونَ أَيَّانَ يُبۡعَثُونَ
(nabiyē,) paṟayuka; ākāśaṅṅaḷiluṁ bhūmiyiluṁ uḷḷavarāruṁ adr̥śyakāryaṁ aṟiyukayilla; allāhuvallāte. taṅṅaḷ ennāṇ uyirtteḻunnēlpikkappeṭuka ennuṁ avarkkaṟiyilla
Surah An-Naml, Verse 65
بَلِ ٱدَّـٰرَكَ عِلۡمُهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِۚ بَلۡ هُمۡ فِي شَكّٖ مِّنۡهَاۖ بَلۡ هُم مِّنۡهَا عَمُونَ
alla, avaruṭe aṟiv paralēākattil etti nilkkukayāṇ. alla, avar atineppaṟṟi sanśayattilākunnu. alla, avar atineppaṟṟi andhatayil kaḻiyunnavaratre
Surah An-Naml, Verse 66
وَقَالَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَءِذَا كُنَّا تُرَٰبٗا وَءَابَآؤُنَآ أَئِنَّا لَمُخۡرَجُونَ
aviśvasiccavar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṁ ñaṅṅaḷuṭe pitākkaḷumeākke maṇṇāyikkaḻiññāl ñaṅṅaḷ (śavakuṭīraṅṅaḷil ninn) puṟatt keāṇṭuvarappeṭunnavarāṇennēā
Surah An-Naml, Verse 67
لَقَدۡ وُعِدۡنَا هَٰذَا نَحۡنُ وَءَابَآؤُنَا مِن قَبۡلُ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّآ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ
ñaṅṅaḷēāṭuṁ mump ñaṅṅaḷuṭe pitākkaḷēāṭuṁ iprakāraṁ vāgdānaṁ ceyyappeṭukayuṇṭāyiṭṭuṇṭ. pūrvvikanmāruṭe itihāsaṅṅaḷ mātramākunnu it
Surah An-Naml, Verse 68
قُلۡ سِيرُواْ فِي ٱلۡأَرۡضِ فَٱنظُرُواْ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُجۡرِمِينَ
(nabiyē,) paṟayuka: niṅṅaḷ bhūmiyil kūṭi sañcaricciṭṭ kuṟṟavāḷikaḷuṭe paryavasānaṁ eprakāramāyirunnu enn nēākkuka
Surah An-Naml, Verse 69
وَلَا تَحۡزَنۡ عَلَيۡهِمۡ وَلَا تَكُن فِي ضَيۡقٖ مِّمَّا يَمۡكُرُونَ
nī avaruṭe pēril duḥkhikkēṇṭa. avar naṭattikkeāṇṭirikkunna kutantratteppaṟṟi nī manaḥprayāsattilāvukayuṁ vēṇṭa
Surah An-Naml, Verse 70
وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
avar paṟayunnu: eppēāḻāṇ ī vāgdānaṁ naṭappil varika? niṅṅaḷ satyavānmārāṇeṅkil (paṟaññutarū)
Surah An-Naml, Verse 71
قُلۡ عَسَىٰٓ أَن يَكُونَ رَدِفَ لَكُم بَعۡضُ ٱلَّذِي تَسۡتَعۡجِلُونَ
nī paṟayuka: niṅṅaḷ dhr̥tikūṭṭikkeāṇṭirikkunna kāryaṅṅaḷil cilat oru pakṣe niṅṅaḷuṭe teāṭṭu puṟakil ettiyiṭṭuṇṭāyirikkāṁ
Surah An-Naml, Verse 72
وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو فَضۡلٍ عَلَى ٱلنَّاسِ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَهُمۡ لَا يَشۡكُرُونَ
tīrccayāyuṁ ninṟe rakṣitāv manuṣyarēāṭ audāryamuḷḷavan tanneyākunnu. pakṣe avaril adhikapēruṁ nandikāṇikkunnilla
Surah An-Naml, Verse 73
وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَعۡلَمُ مَا تُكِنُّ صُدُورُهُمۡ وَمَا يُعۡلِنُونَ
avaruṭe hr̥dayaṅṅaḷ oḷicc vekkunnatuṁ avar parasyamākkunnatuṁ ellāṁ ninṟe rakṣitāv aṟiyunnu
Surah An-Naml, Verse 74
وَمَا مِنۡ غَآئِبَةٖ فِي ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِ إِلَّا فِي كِتَٰبٖ مُّبِينٍ
ākāśattilēā bhūmiyilēā maṟaññu kiṭakkunna yāteāru kāryavuṁ spaṣṭamāya oru rēkhayil rēkhappeṭuttātirunniṭṭilla
Surah An-Naml, Verse 75
إِنَّ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانَ يَقُصُّ عَلَىٰ بَنِيٓ إِسۡرَـٰٓءِيلَ أَكۡثَرَ ٱلَّذِي هُمۡ فِيهِ يَخۡتَلِفُونَ
isrāyīl santatikaḷ abhiprāyabhinnata pularttikkeāṇṭirikkunna viṣayaṅṅaḷil mikkatuṁ ī khur'ān avarkk vivariccukeāṭukkunnu
Surah An-Naml, Verse 76
وَإِنَّهُۥ لَهُدٗى وَرَحۡمَةٞ لِّلۡمُؤۡمِنِينَ
tīrccayāyuṁ it satyaviśvāsikaḷkk mārgadarśanavuṁ kāruṇyavumākunnu
Surah An-Naml, Verse 77
إِنَّ رَبَّكَ يَقۡضِي بَيۡنَهُم بِحُكۡمِهِۦۚ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡعَلِيمُ
tīrccayāyuṁ ninṟe rakṣitāv tanṟe vidhiyilūṭe avarkkiṭayil tīrppukalpikkunnatāṇ. avanatre pratāpiyuṁ sarvvajñanuṁ
Surah An-Naml, Verse 78
فَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱللَّهِۖ إِنَّكَ عَلَى ٱلۡحَقِّ ٱلۡمُبِينِ
atināl nī allāhuve bharamēlpiccu keāḷḷuka. tīrccayāyuṁ nī spaṣṭamāya satyattil tanneyākunnu
Surah An-Naml, Verse 79
إِنَّكَ لَا تُسۡمِعُ ٱلۡمَوۡتَىٰ وَلَا تُسۡمِعُ ٱلصُّمَّ ٱلدُّعَآءَ إِذَا وَلَّوۡاْ مُدۡبِرِينَ
maraṇappeṭṭavare ninakk kēḷpikkānāvukayilla; tīrcca. badhiranmār puṟantiriccu māṟipēāyāl avareyuṁ ninakk viḷikēḷpikkānāvilla
Surah An-Naml, Verse 80
وَمَآ أَنتَ بِهَٰدِي ٱلۡعُمۡيِ عَن ضَلَٰلَتِهِمۡۖ إِن تُسۡمِعُ إِلَّا مَن يُؤۡمِنُ بِـَٔايَٰتِنَا فَهُم مُّسۡلِمُونَ
andhanmāre avaruṭe durmārgattil ninnuṁ nērvaḻikk keāṇṭuvarānuṁ ninakk kaḻiyilla. nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷil viśvasikkukayuṁ tannimittaṁ kīḻeātuṅṅunnavarāyirikkukayuṁ ceyyunnavareyallāte ninakk kēḷpikkānāvilla
Surah An-Naml, Verse 81
۞وَإِذَا وَقَعَ ٱلۡقَوۡلُ عَلَيۡهِمۡ أَخۡرَجۡنَا لَهُمۡ دَآبَّةٗ مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ تُكَلِّمُهُمۡ أَنَّ ٱلنَّاسَ كَانُواْ بِـَٔايَٰتِنَا لَا يُوقِنُونَ
ā vākk avaruṭe mēl vannubhaviccāl bhūmiyil ninn oru jantuve nāṁ avaruṭe nēre puṟappeṭuvikkunnatāṇ. manuṣyar nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷil dr̥ḍhaviśvāsaṁ keāḷḷātirikkukayākunnu enna viṣayaṁ at avarēāṭ sansārikkunnatāṇ
Surah An-Naml, Verse 82
وَيَوۡمَ نَحۡشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٖ فَوۡجٗا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِـَٔايَٰتِنَا فَهُمۡ يُوزَعُونَ
ōrēā samudāyattil ninnuṁ nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷe niṣēdhicc taḷḷunna ōrēā saṅghatte nāṁ orumiccukūṭṭukayuṁ, aṅṅane avar kramattil nirttappeṭukayuṁ ceyyunna divasatte (ōrkkuka)
Surah An-Naml, Verse 83
حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءُو قَالَ أَكَذَّبۡتُم بِـَٔايَٰتِي وَلَمۡ تُحِيطُواْ بِهَا عِلۡمًا أَمَّاذَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
aṅṅane avar vannu kaḻiññāl avan paṟayuṁ: enṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷeppaṟṟi tikaccuṁ manas'silākkāte niṅṅaḷ avaye niṣēdhicc taḷḷukayāṇēā ceytat? atalla, entāṇ niṅṅaḷ ceytu keāṇṭirunnat
Surah An-Naml, Verse 84
وَوَقَعَ ٱلۡقَوۡلُ عَلَيۡهِم بِمَا ظَلَمُواْ فَهُمۡ لَا يَنطِقُونَ
avar akramaṁ pravartticcatu nimittaṁ (śikṣayeppaṟṟiyuḷḷa) vākk avaruṭe mēl vannu bhaviccu. appēāḷ avar (yāteānnuṁ) uriyāṭukayilla
Surah An-Naml, Verse 85
أَلَمۡ يَرَوۡاْ أَنَّا جَعَلۡنَا ٱلَّيۡلَ لِيَسۡكُنُواْ فِيهِ وَٱلنَّهَارَ مُبۡصِرًاۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يُؤۡمِنُونَ
rātriye nāṁ avarkk samādhānamaṭayānuḷḷatākkukayuṁ, pakaline prakāśamuḷḷatākkukayuṁ ceytirikkunnu ennavar kaṇṭillē? viśvasikkunna janaṅṅaḷkku tīrccayāyuṁ atil dr̥ṣṭāntaṅṅaḷuṇṭ
Surah An-Naml, Verse 86
وَيَوۡمَ يُنفَخُ فِي ٱلصُّورِ فَفَزِعَ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ إِلَّا مَن شَآءَ ٱللَّهُۚ وَكُلٌّ أَتَوۡهُ دَٰخِرِينَ
kāhaḷattil ūtappeṭunna divasatte (ōrkkuka). appēāḷ ākāśaṅṅaḷiluḷḷavaruṁ, bhūmiyiluḷḷavaruṁ bhayavihvalarāyippēākuṁ; allāhu uddēśiccavareāḻike. ellāvaruṁ eḷiyavarāyikkeāṇṭ avanṟe aṭutt cellukayuṁ ceyyuṁ
Surah An-Naml, Verse 87
وَتَرَى ٱلۡجِبَالَ تَحۡسَبُهَا جَامِدَةٗ وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ ٱلسَّحَابِۚ صُنۡعَ ٱللَّهِ ٱلَّذِيٓ أَتۡقَنَ كُلَّ شَيۡءٍۚ إِنَّهُۥ خَبِيرُۢ بِمَا تَفۡعَلُونَ
parvvataṅṅaḷe nī kāṇumpēāḷ ava uṟaccunilkkunnatāṇ enn nī dharicc pēākuṁ. ennāl ava mēghaṅṅaḷ calikkunnat pēāle calikkunnatāṇ. ellākāryavuṁ kuṟṟamaṟṟatākkittīrtta allāhuvinṟe pravarttanamatre at. tīrccayāyuṁ avan niṅṅaḷ pravarttikkunnatineppaṟṟi sūkṣmamāyi aṟiyunnavanākunnu
Surah An-Naml, Verse 88
مَن جَآءَ بِٱلۡحَسَنَةِ فَلَهُۥ خَيۡرٞ مِّنۡهَا وَهُم مِّن فَزَعٖ يَوۡمَئِذٍ ءَامِنُونَ
ār nanmayuṁ keāṇṭ vannēā avan (ann) atinekkāḷ uttamamāyat uṇṭāyirikkuṁ. ann bhayavihvalatayil ninn avar surakṣitarāyirikkukayuṁ ceyyuṁ
Surah An-Naml, Verse 89
وَمَن جَآءَ بِٱلسَّيِّئَةِ فَكُبَّتۡ وُجُوهُهُمۡ فِي ٱلنَّارِ هَلۡ تُجۡزَوۡنَ إِلَّا مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
ār tinmayuṁ keāṇṭ vannuvēā avar narakattil mukhaṁ kutti vīḻttappeṭunnatāṇ. niṅṅaḷ pravartticcu keāṇṭirunnatinallāte niṅṅaḷkk pratiphalaṁ nalkappeṭumēā
Surah An-Naml, Verse 90
إِنَّمَآ أُمِرۡتُ أَنۡ أَعۡبُدَ رَبَّ هَٰذِهِ ٱلۡبَلۡدَةِ ٱلَّذِي حَرَّمَهَا وَلَهُۥ كُلُّ شَيۡءٖۖ وَأُمِرۡتُ أَنۡ أَكُونَ مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ
(nī paṟayuka:) ī rājyatte pavitramākkittīrtta itinṟe rakṣitāvine ārādhikkuvān mātramāṇ ñān kalpikkappeṭṭiṭṭuḷḷat. ellā vastuvuṁ avanṟetatre. ñān kīḻpeṭunnavaruṭe kūṭṭattilāyirikkaṇamennuṁ kalpikkappeṭṭirikkunnu
Surah An-Naml, Verse 91
وَأَنۡ أَتۡلُوَاْ ٱلۡقُرۡءَانَۖ فَمَنِ ٱهۡتَدَىٰ فَإِنَّمَا يَهۡتَدِي لِنَفۡسِهِۦۖ وَمَن ضَلَّ فَقُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُنذِرِينَ
khur'ān ōtikēḷpikkuvānuṁ (ñān kalpikkappeṭṭirikkunnu.) ākayāl vallavaruṁ sanmārgaṁ svīkarikkunna pakṣaṁ svantaṁ guṇattināyi tanneyāṇ avan sanmārgaṁ svīkarikkunnat. vallavanuṁ vyaticaliccu pēākunna pakṣaṁ nī paṟaññēkkuka: ñān munnaṟiyippukāril orāḷ mātramākunnu
Surah An-Naml, Verse 92
وَقُلِ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ سَيُرِيكُمۡ ءَايَٰتِهِۦ فَتَعۡرِفُونَهَاۚ وَمَا رَبُّكَ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ
paṟayuka: allāhuvin stuti. tanṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ avan niṅṅaḷkk kāṇiccutarunnatāṇ. appēāḷ niṅṅaḷkkava manas'silākuṁ. niṅṅaḷ pravartticcukeāṇṭirikkunna yāteānnineppaṟṟiyuṁ ninṟe rakṣitāv aśrad'dhanalla
Surah An-Naml, Verse 93