Surah At-Tahrim - Malayalam Translation by Cheriyamundam Abdul Hameed And Kunhi Mohammed Parappoor
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَآ أَحَلَّ ٱللَّهُ لَكَۖ تَبۡتَغِي مَرۡضَاتَ أَزۡوَٰجِكَۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
ō; nabī, nīyentināṇ ninṟe bhāryamāruṭe prītitēṭikkeāṇṭ, allāhu anuvadiccu tannat niṣid'dhamākkunnat? allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumākunnu
Surah At-Tahrim, Verse 1
قَدۡ فَرَضَ ٱللَّهُ لَكُمۡ تَحِلَّةَ أَيۡمَٰنِكُمۡۚ وَٱللَّهُ مَوۡلَىٰكُمۡۖ وَهُوَ ٱلۡعَلِيمُ ٱلۡحَكِيمُ
niṅṅaḷuṭe śapathaṅṅaḷkkuḷḷa parihāraṁ allāhu niṅṅaḷkk niyamamākkittannirikkunnu. allāhu niṅṅaḷuṭe yajamānanākunnu. avanatre sarvvajñanuṁ yuktimānuṁ
Surah At-Tahrim, Verse 2
وَإِذۡ أَسَرَّ ٱلنَّبِيُّ إِلَىٰ بَعۡضِ أَزۡوَٰجِهِۦ حَدِيثٗا فَلَمَّا نَبَّأَتۡ بِهِۦ وَأَظۡهَرَهُ ٱللَّهُ عَلَيۡهِ عَرَّفَ بَعۡضَهُۥ وَأَعۡرَضَ عَنۢ بَعۡضٖۖ فَلَمَّا نَبَّأَهَا بِهِۦ قَالَتۡ مَنۡ أَنۢبَأَكَ هَٰذَاۖ قَالَ نَبَّأَنِيَ ٱلۡعَلِيمُ ٱلۡخَبِيرُ
nabi addēhattinṟe bhāryamāril orāḷēāṭ oru varttamānaṁ rahasyamāyi paṟañña sandarbhaṁ (śrad'dhēyamākunnu.) enniṭṭ ā bhārya at (maṟṟeārāḷe) aṟiyikkukayuṁ, nabikk allāhu at veḷippeṭutti keāṭukkukayuṁ ceytappēāḷ atinṟe cila bhāgaṁ addēhaṁ (ā bhāryaykk) aṟiyiccukeāṭukkukayuṁ cila bhāgaṁ viṭṭukaḷayukayuṁ ceytu. aṅṅane avaḷēāṭ (ā bhāryayēāṭ) addēhaṁ atine paṟṟi vivaraṁ aṟiyiccappēāḷ avaḷ paṟaññu: tāṅkaḷkk ārāṇ ī vivaraṁ aṟiyiccu tannat ? nabi (sa) paṟaññu: sarvvajñanuṁ sūkṣmajñāniyumāyiṭṭuḷḷavanāṇ enikk vivaramaṟiyiccu tannat
Surah At-Tahrim, Verse 3
إِن تَتُوبَآ إِلَى ٱللَّهِ فَقَدۡ صَغَتۡ قُلُوبُكُمَاۖ وَإِن تَظَٰهَرَا عَلَيۡهِ فَإِنَّ ٱللَّهَ هُوَ مَوۡلَىٰهُ وَجِبۡرِيلُ وَصَٰلِحُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَۖ وَٱلۡمَلَـٰٓئِكَةُ بَعۡدَ ذَٰلِكَ ظَهِيرٌ
niṅṅaḷ raṇṭu pēruṁ allāhuviṅkalēkk paścāttapiccu maṭaṅṅunnuveṅkil (aṅṅane ceyyuka.) kāraṇaṁ niṅṅaḷuṭe raṇṭupēruṭeyuṁ hr̥dayaṅṅaḷ (tinmayilēkk) cāññupēāyirikkunnu. ini niṅṅaḷ iruvaruṁ addēhattinetiril (ṟasūlinetiril) parasparaṁ sahakarikkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ allāhuvākunnu addēhattinṟe yajamānan. jibrīluṁ sadvr̥ttarāya satyaviśvāsikaḷuṁ atinu puṟame malakkukaḷuṁ addēhattin sahāyikaḷāyirikkunnatāṇ
Surah At-Tahrim, Verse 4
عَسَىٰ رَبُّهُۥٓ إِن طَلَّقَكُنَّ أَن يُبۡدِلَهُۥٓ أَزۡوَٰجًا خَيۡرٗا مِّنكُنَّ مُسۡلِمَٰتٖ مُّؤۡمِنَٰتٖ قَٰنِتَٰتٖ تَـٰٓئِبَٰتٍ عَٰبِدَٰتٖ سَـٰٓئِحَٰتٖ ثَيِّبَٰتٖ وَأَبۡكَارٗا
(pravācakapatnimārē,) niṅṅaḷe addēhaṁ vivāhamēācanaṁ ceyyunna pakṣaṁ, niṅṅaḷekkāḷ nallavarāya bhāryamāre addēhattin addēhattinṟe rakṣitāv pakaraṁ nalkiyēkkāṁ. musliṅkaḷuṁ satyaviśvāsinikaḷuṁ bhayabhaktiyuḷḷavaruṁ paścāttāpamuḷḷavaruṁ ārādhanānirataruṁ vratamanuṣṭhikkunnavaruṁ vidhavakaḷuṁ kan'yakakaḷumāyiṭṭuḷḷa strīkaḷe
Surah At-Tahrim, Verse 5
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا وَقُودُهَا ٱلنَّاسُ وَٱلۡحِجَارَةُ عَلَيۡهَا مَلَـٰٓئِكَةٌ غِلَاظٞ شِدَادٞ لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ
satyaviśvāsikaḷē, svadēhaṅṅaḷeyuṁ niṅṅaḷuṭe bandhukkaḷeyuṁ manuṣyaruṁ kallukaḷuṁ indhanamāyiṭṭuḷḷa narakāgniyil ninn niṅṅaḷ kātturakṣikkuka. atinṟe mēlnēāṭṭattin paruṣasvabhāvamuḷḷavaruṁ atiśaktanmārumāya malakkukaḷuṇṭāyirikkuṁ. allāhu avarēāṭ kalpiccakāryattil avanēāṭavar anusaraṇakkēṭ kāṇikkukayilla. avarēāṭ kalpikkappeṭunnat entuṁ avar pravarttikkukayuṁ ceyyuṁ
Surah At-Tahrim, Verse 6
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَا تَعۡتَذِرُواْ ٱلۡيَوۡمَۖ إِنَّمَا تُجۡزَوۡنَ مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
satyaniṣēdhikaḷē, niṅṅaḷ inn oḻikaḻiv paṟayēṇṭa. niṅṅaḷ ceytukeāṇṭirunnatinu mātramāṇ niṅṅaḷkk pratiphalaṁ nalkappeṭunnat
Surah At-Tahrim, Verse 7
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ تُوبُوٓاْ إِلَى ٱللَّهِ تَوۡبَةٗ نَّصُوحًا عَسَىٰ رَبُّكُمۡ أَن يُكَفِّرَ عَنكُمۡ سَيِّـَٔاتِكُمۡ وَيُدۡخِلَكُمۡ جَنَّـٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ يَوۡمَ لَا يُخۡزِي ٱللَّهُ ٱلنَّبِيَّ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥۖ نُورُهُمۡ يَسۡعَىٰ بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَبِأَيۡمَٰنِهِمۡ يَقُولُونَ رَبَّنَآ أَتۡمِمۡ لَنَا نُورَنَا وَٱغۡفِرۡ لَنَآۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ
satyaviśvāsikaḷē, niṅṅaḷ allāhuviṅkalēkk niṣkaḷaṅkamāya paścāttāpaṁ kaikkeāṇṭ maṭaṅṅuka. niṅṅaḷuṭe rakṣitāv niṅṅaḷuṭe pāpaṅṅaḷ māyccukaḷayukayuṁ tāḻbhāgattu kūṭi aruvikaḷ oḻukunna svargattēāppukaḷil niṅṅaḷe pravēśippikkukayuṁ ceytēkkāṁ. allāhu pravācakaneyuṁ addēhattēāṭeāppaṁ viśvasiccavareyuṁ apamānikkātta divasattil. avaruṭe prakāśaṁ avaruṭe munnilūṭeyuṁ valatuvaśaṅṅaḷilūṭeyuṁ sañcarikkuṁ. avar paṟayuṁ: ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, ñaṅṅaḷuṭe prakāśaṁ ñaṅṅaḷkku nī pūrttīkaricc tarikayuṁ, ñaṅṅaḷkku nī peāṟuttutarikayuṁ ceyyēṇamē. tīrccayāyuṁ nī ētu kāryattinuṁ kaḻivuḷḷavanākunnu
Surah At-Tahrim, Verse 8
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ جَٰهِدِ ٱلۡكُفَّارَ وَٱلۡمُنَٰفِقِينَ وَٱغۡلُظۡ عَلَيۡهِمۡۚ وَمَأۡوَىٰهُمۡ جَهَنَّمُۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ
ō; nabī, satyaniṣēdhikaḷēāṭuṁ kapaṭaviśvāsikaḷēāṭuṁ nī samaraṁ ceyyukayuṁ avarēāṭ paruṣamāyi perumāṟukayuṁ ceyyuka. avaruṭe saṅkētaṁ narakamākunnu. etticcērānuḷḷa ā sthalaṁ etrayēā cītta
Surah At-Tahrim, Verse 9
ضَرَبَ ٱللَّهُ مَثَلٗا لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱمۡرَأَتَ نُوحٖ وَٱمۡرَأَتَ لُوطٖۖ كَانَتَا تَحۡتَ عَبۡدَيۡنِ مِنۡ عِبَادِنَا صَٰلِحَيۡنِ فَخَانَتَاهُمَا فَلَمۡ يُغۡنِيَا عَنۡهُمَا مِنَ ٱللَّهِ شَيۡـٔٗا وَقِيلَ ٱدۡخُلَا ٱلنَّارَ مَعَ ٱلدَّـٰخِلِينَ
satyaniṣēdhikaḷkk udāharaṇamāyi nūhinṟe bhāryayeyuṁ, lūtvinṟe bhāryayeyuṁ allāhu itā eṭuttukāṇiccirikkunnu. avar raṇṭupēruṁ nam'muṭe dāsanmāril peṭṭa sadvr̥ttarāya raṇṭ dāsanmāruṭe kīḻilāyirunnu. enniṭṭ avare raṇṭupēreyuṁ ivar vañciccu kaḷaññu. appēāḷ allāhuvinṟe śikṣayil ninn yāteānnuṁ avar raṇṭupēruṁ ivarkk oḻivākkikeāṭuttilla. niṅṅaḷ raṇṭupēruṁ narakattil kaṭakkunnavarēāṭeāppaṁ kaṭannukeāḷḷuka enn paṟayappeṭukayuṁ ceytu
Surah At-Tahrim, Verse 10
وَضَرَبَ ٱللَّهُ مَثَلٗا لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱمۡرَأَتَ فِرۡعَوۡنَ إِذۡ قَالَتۡ رَبِّ ٱبۡنِ لِي عِندَكَ بَيۡتٗا فِي ٱلۡجَنَّةِ وَنَجِّنِي مِن فِرۡعَوۡنَ وَعَمَلِهِۦ وَنَجِّنِي مِنَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلظَّـٰلِمِينَ
satyaviśvāsikaḷkk oru upamayāyi allāhu phir'aunṟe bhāryaye eṭuttukāṇiccirikkunnu. avaḷ paṟañña sandarbhaṁ: enṟe rakṣitāvē, enikk nī ninṟe aṭukkal svargattil oru bhavanaṁ uṇṭākkittarikayuṁ, phir'aunil ninnuṁ avanṟe pravarttanattil ninnuṁ enne nī rakṣikkēṇamē. akramikaḷāya janaṅṅaḷil ninnuṁ enne nī rakṣikkukayuṁ ceyyēṇamē
Surah At-Tahrim, Verse 11
وَمَرۡيَمَ ٱبۡنَتَ عِمۡرَٰنَ ٱلَّتِيٓ أَحۡصَنَتۡ فَرۡجَهَا فَنَفَخۡنَا فِيهِ مِن رُّوحِنَا وَصَدَّقَتۡ بِكَلِمَٰتِ رَبِّهَا وَكُتُبِهِۦ وَكَانَتۡ مِنَ ٱلۡقَٰنِتِينَ
tanṟe guhyasthānaṁ kāttusūkṣicca iṁṟānṟe makaḷāya maryamineyuṁ (upamayāyi eṭutt kāṇiccirikkunnu.) appēāḷ nam'muṭe ātmacaitan'yattil ninnu nāṁ atil ūtukayuṇṭāyi. tanṟe rakṣitāvinṟe vacanaṅṅaḷiluṁ granthaṅṅaḷiluṁ avaḷ viśvasikkukayuṁ avaḷ bhayabhaktiyuḷḷavaruṭe kūṭṭattilāvukayuṁ ceytu
Surah At-Tahrim, Verse 12