Surah Ibrahim - Malayalam Translation by Cheriyamundam Abdul Hameed And Kunhi Mohammed Parappoor
الٓرۚ كِتَٰبٌ أَنزَلۡنَٰهُ إِلَيۡكَ لِتُخۡرِجَ ٱلنَّاسَ مِنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِ بِإِذۡنِ رَبِّهِمۡ إِلَىٰ صِرَٰطِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَمِيدِ
aliph lāṁ ṟā manuṣyare avanṟe rakṣitāvinṟe anumati prakāraṁ iruṭṭukaḷil ninn veḷiccattilēkk keāṇṭuvaruvān vēṇṭi ninakk avatarippiccu tanniṭṭuḷḷa granthamāṇit. atāyat, pratāpiyuṁ stutyarhanuṁ āyiṭṭuḷḷavanṟe mārgattilēkk
Surah Ibrahim, Verse 1
ٱللَّهِ ٱلَّذِي لَهُۥ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۗ وَوَيۡلٞ لِّلۡكَٰفِرِينَ مِنۡ عَذَابٖ شَدِيدٍ
ākāśaṅṅaḷiluḷḷatinṟeyuṁ bhūmiyiluḷḷatinṟeyuṁ uṭamayāya allāhuvinṟe (mārgattilēkk avare keāṇṭ varuvān vēṇṭi) . satyaniṣēdhikaḷkk kaṭhinamāya śikṣayāl mahānāśaṁ tanne
Surah Ibrahim, Verse 2
ٱلَّذِينَ يَسۡتَحِبُّونَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا عَلَى ٱلۡأٓخِرَةِ وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ وَيَبۡغُونَهَا عِوَجًاۚ أُوْلَـٰٓئِكَ فِي ضَلَٰلِۭ بَعِيدٖ
atāyat, paralēākattekkāḷ ihalēākajīvitatte kūṭutal snēhikkukayuṁ, allāhuvinṟe mārgattil ninn (janaṅṅaḷe) pintirippikkukayuṁ atin (ā mārgattin) vakrata varuttuvān āgrahikkukayuṁ ceyyunnavarārēā avarkk. akkūṭṭar vidūramāya vaḻikēṭilākunnu
Surah Ibrahim, Verse 3
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا بِلِسَانِ قَوۡمِهِۦ لِيُبَيِّنَ لَهُمۡۖ فَيُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَيَهۡدِي مَن يَشَآءُۚ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ
yāteāru daivadūtaneyuṁ tanṟe janataykk (kāryaṅṅaḷ) viśadīkaricc keāṭukkunnatin vēṇṭi, avaruṭe bhāṣayil (sandēśaṁ nalkikkeāṇṭ) allāte nāṁ niyēāgicciṭṭilla. aṅṅane tān uddēśikkunnavare allāhu durmārgattilākkukayuṁ, tān uddēśikkunnavare nērvaḻiyilākkukayuṁ ceyyunnu. avanatre pratāpiyuṁ yuktimānumāyiṭṭuḷḷavan
Surah Ibrahim, Verse 4
وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا مُوسَىٰ بِـَٔايَٰتِنَآ أَنۡ أَخۡرِجۡ قَوۡمَكَ مِنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِ وَذَكِّرۡهُم بِأَيَّىٰمِ ٱللَّهِۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّكُلِّ صَبَّارٖ شَكُورٖ
ninṟe janataye iruṭṭukaḷil ninn veḷiccattilēkk keāṇṭ varikayuṁ, allāhuvinṟe (anugrahattinṟe) nāḷukaḷeppaṟṟi avare ōrmippikkukayuṁ ceyyuka enn nirdēśiccukeāṇṭ mūsāye nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷumāyi nāṁ ayakkukayuṇṭāyi. tikañña kṣamāśīlamuḷḷavaruṁ ēṟe nandiyuḷḷavarumāya ellāvarkkuṁ atil dr̥ṣṭāntaṅṅaḷuṇṭ. tīrcca
Surah Ibrahim, Verse 5
وَإِذۡ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوۡمِهِ ٱذۡكُرُواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ إِذۡ أَنجَىٰكُم مِّنۡ ءَالِ فِرۡعَوۡنَ يَسُومُونَكُمۡ سُوٓءَ ٱلۡعَذَابِ وَيُذَبِّحُونَ أَبۡنَآءَكُمۡ وَيَسۡتَحۡيُونَ نِسَآءَكُمۡۚ وَفِي ذَٰلِكُم بَلَآءٞ مِّن رَّبِّكُمۡ عَظِيمٞ
mūsā tanṟe janatayēāṭ paṟañña sandarbhaṁ (śrad'dhēyamāṇ.) niṅṅaḷkk kaṭutta śikṣa āsvadippikkukayuṁ, niṅṅaḷuṭe āṇmakkaḷe aṟukeālanaṭattukayuṁ, niṅṅaḷuṭe peṇṇuṅṅaḷe jīvikkān viṭukayuṁ ceytukeāṇṭirunna phir'auninṟe kūṭṭaril ninn niṅṅaḷe rakṣappeṭuttiya sandarbhattil allāhu niṅṅaḷkku ceyta anugrahaṁ niṅṅaḷ ōrm'mikkuka. atil niṅṅaḷuṭe rakṣitāviṅkal ninnuḷḷa vampicca parīkṣaṇamuṇṭ
Surah Ibrahim, Verse 6
وَإِذۡ تَأَذَّنَ رَبُّكُمۡ لَئِن شَكَرۡتُمۡ لَأَزِيدَنَّكُمۡۖ وَلَئِن كَفَرۡتُمۡ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٞ
niṅṅaḷ nandikāṇiccāl tīrccayāyuṁ ñān niṅṅaḷkk (anugrahaṁ) vard'dhippiccu tarunnatāṇ. ennāl, niṅṅaḷ nandikēṭ kāṇikkukayāṇeṅkil tīrccayāyuṁ enṟe śikṣa kaṭhinamāyirikkuṁ. enn niṅṅaḷuṭe rakṣitāv prakhyāpicca sandarbhaṁ (śrad'dhēyamatre)
Surah Ibrahim, Verse 7
وَقَالَ مُوسَىٰٓ إِن تَكۡفُرُوٓاْ أَنتُمۡ وَمَن فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا فَإِنَّ ٱللَّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ
mūsā paṟaññu: niṅṅaḷuṁ, bhūmiyiluḷḷa muḻuvan pēruṁ kūṭi nandikēṭ kāṇikkunna pakṣaṁ, tīrccayāyuṁ allāhu parāśrayamuktanuṁ, stutyarhanumāṇ (enn niṅṅaḷ aṟiññ keāḷḷuka)
Surah Ibrahim, Verse 8
أَلَمۡ يَأۡتِكُمۡ نَبَؤُاْ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ قَوۡمِ نُوحٖ وَعَادٖ وَثَمُودَ وَٱلَّذِينَ مِنۢ بَعۡدِهِمۡ لَا يَعۡلَمُهُمۡ إِلَّا ٱللَّهُۚ جَآءَتۡهُمۡ رُسُلُهُم بِٱلۡبَيِّنَٰتِ فَرَدُّوٓاْ أَيۡدِيَهُمۡ فِيٓ أَفۡوَٰهِهِمۡ وَقَالُوٓاْ إِنَّا كَفَرۡنَا بِمَآ أُرۡسِلۡتُم بِهِۦ وَإِنَّا لَفِي شَكّٖ مِّمَّا تَدۡعُونَنَآ إِلَيۡهِ مُرِيبٖ
nūhinṟe janata, ād, thamūd samudāyaṅṅaḷ, avarkk śēṣamuḷḷa allāhuvinn mātraṁ (kr̥tyamāyi) aṟiyāvunna janavibhāgaṅṅaḷ ennivarellāṁ aṭaṅṅunna niṅṅaḷuṭe mungāmikaḷeppaṟṟiyuḷḷa varttamānaṁ niṅṅaḷkk vannukiṭṭiyillē? nam'muṭe dūtanmār vyaktamāya teḷivukaḷuṁ keāṇṭ avaruṭe aṭukkal cennu. appēāḷ avar taṅṅaḷuṭe kaikaḷ vāyilēkk maṭakkikkeāṇṭ, niṅṅaḷ ēteānnumāyi ayakkappeṭṭirikkunnuvēā, atil ñaṅṅaḷ aviśvasiccirikkunnu. tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ ñaṅṅaḷe ēteānnilēkk kṣaṇikkunnuvēā atineppaṟṟi ñaṅṅaḷ aviśvāsajanakamāya sanśayattilāṇ enn paṟayukayāṇ ceytat
Surah Ibrahim, Verse 9
۞قَالَتۡ رُسُلُهُمۡ أَفِي ٱللَّهِ شَكّٞ فَاطِرِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ يَدۡعُوكُمۡ لِيَغۡفِرَ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمۡ وَيُؤَخِّرَكُمۡ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمّٗىۚ قَالُوٓاْ إِنۡ أَنتُمۡ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُنَا تُرِيدُونَ أَن تَصُدُّونَا عَمَّا كَانَ يَعۡبُدُ ءَابَآؤُنَا فَأۡتُونَا بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٖ
avarilēkk niyēāgikkappeṭṭa dūtanmār paṟaññu: ākāśaṅṅaḷuṭeyuṁ bhūmiyuṭeyuṁ sr̥ṣṭikarttāvāya allāhuvinṟe kāryattilāṇēā sanśayamuḷḷat? niṅṅaḷuṭe pāpaṅṅaḷ niṅṅaḷkk peāṟuttutarānuṁ, nirṇitamāya oru avadhi vare niṅṅaḷkk samayaṁ nīṭṭittaruvānumāyi avan niṅṅaḷe kṣaṇikkunnu. avar (janaṅṅaḷ) paṟaññu: niṅṅaḷ ñaṅṅaḷeppēāleyuḷḷa manuṣyar mātramākunnu. ñaṅṅaḷuṭe pitākkaḷ ārādhicc varunnatil ninnu ñaṅṅaḷe pintirippikkānāṇ niṅṅaḷ uddēśikkunnat. atināl vyaktamāya valla rēkhayuṁ niṅṅaḷ ñaṅṅaḷkk keāṇṭ vannutarū
Surah Ibrahim, Verse 10
قَالَتۡ لَهُمۡ رُسُلُهُمۡ إِن نَّحۡنُ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ يَمُنُّ عَلَىٰ مَن يَشَآءُ مِنۡ عِبَادِهِۦۖ وَمَا كَانَ لَنَآ أَن نَّأۡتِيَكُم بِسُلۡطَٰنٍ إِلَّا بِإِذۡنِ ٱللَّهِۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ
avarēāṭ avarilēkkuḷḷa daivadūtanmār paṟaññu: ñaṅṅaḷ niṅṅaḷeppēāleyuḷḷa manuṣyanmār tanneyāṇ. eṅkiluṁ, allāhu tanṟe dāsanmāril ninn tān uddēśikkunnavarēāṭ audāryaṁ kāṇikkunnu. allāhuvinṟe anumati prakāramallāte niṅṅaḷkk yāteāru teḷivuṁ keāṇṭ vann tarān ñaṅṅaḷkkāvilla. allāhuvinṟe mēlāṇ viśvāsikaḷ bharamēlpikkēṇṭat
Surah Ibrahim, Verse 11
وَمَا لَنَآ أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى ٱللَّهِ وَقَدۡ هَدَىٰنَا سُبُلَنَاۚ وَلَنَصۡبِرَنَّ عَلَىٰ مَآ ءَاذَيۡتُمُونَاۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُتَوَكِّلُونَ
allāhu ñaṅṅaḷe ñaṅṅaḷuṭe vaḻikaḷil cērtt tannirikke avanṟe mēl bharamēlpikkātirikkān ñaṅṅaḷkkentu n'yāyamāṇuḷḷat? niṅṅaḷ ñaṅṅaḷe drēāhiccatineppaṟṟi ñaṅṅaḷ kṣamikkuka tanne ceyyuṁ. allāhuvinṟe mēlāṇ bharamēlpikkunnavarellāṁ bharamēlpikkēṇṭat
Surah Ibrahim, Verse 12
وَقَالَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لِرُسُلِهِمۡ لَنُخۡرِجَنَّكُم مِّنۡ أَرۡضِنَآ أَوۡ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَاۖ فَأَوۡحَىٰٓ إِلَيۡهِمۡ رَبُّهُمۡ لَنُهۡلِكَنَّ ٱلظَّـٰلِمِينَ
aviśvāsikaḷ taṅṅaḷilēkkuḷḷa daivadūtanmārēāṭ paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe nāṭṭil ninn niṅṅaḷe ñaṅṅaḷ puṟattākkuka tanne ceyyuṁ. allātta pakṣaṁ niṅṅaḷ ñaṅṅaḷuṭe matattilēkk tiriccuvannē tīru. appēāḷ avarkk (ā dūtanmārkk) avaruṭe rakṣitāv sandēśaṁ nalki. tīrccayāyuṁ nāṁ ā akramikaḷe naśippikkuka tanne ceyyuṁ
Surah Ibrahim, Verse 13
وَلَنُسۡكِنَنَّكُمُ ٱلۡأَرۡضَ مِنۢ بَعۡدِهِمۡۚ ذَٰلِكَ لِمَنۡ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ
avarkku śēṣaṁ niṅṅaḷe nāṁ nāṭṭil adhivasippikkukayuṁ ceyyunnatāṇ. enṟe sthānatte bhayappeṭukayuṁ, enṟe tākkītine bhayappeṭukayuṁ ceytavarkkuḷḷatāṇ ā anugrahaṁ
Surah Ibrahim, Verse 14
وَٱسۡتَفۡتَحُواْ وَخَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٖ
avar (ā dūtanmār) vijayattināyi (allāhuvēāṭ) apēkṣiccu. ēt durvāśikkāranāya sarvvādhipatiyuṁ parājayappeṭukayuṁ ceytu
Surah Ibrahim, Verse 15
مِّن وَرَآئِهِۦ جَهَنَّمُ وَيُسۡقَىٰ مِن مَّآءٖ صَدِيدٖ
avanṟe pinnāle tanneyuṇṭ narakaṁ. cēārayuṁ calavuṁ kalarnna nīril ninnāyirikkuṁ avann kuṭikkān nalkappeṭunnat
Surah Ibrahim, Verse 16
يَتَجَرَّعُهُۥ وَلَا يَكَادُ يُسِيغُهُۥ وَيَأۡتِيهِ ٱلۡمَوۡتُ مِن كُلِّ مَكَانٖ وَمَا هُوَ بِمَيِّتٖۖ وَمِن وَرَآئِهِۦ عَذَابٌ غَلِيظٞ
atavan kīḻpēāṭṭiṟakkān śramikkuṁ. at teāṇṭayil ninn iṟakkān avann kaḻiññēkkukayilla. ellāyiṭatt ninnuṁ maraṇaṁ avanṟe nērkk varuṁ. ennāl avan maraṇappeṭukayilla tānuṁ. atinṟe pinnāle tanneyuṇṭ kaṭhēāramāya vēṟeyuṁ śikṣa
Surah Ibrahim, Verse 17
مَّثَلُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِرَبِّهِمۡۖ أَعۡمَٰلُهُمۡ كَرَمَادٍ ٱشۡتَدَّتۡ بِهِ ٱلرِّيحُ فِي يَوۡمٍ عَاصِفٖۖ لَّا يَقۡدِرُونَ مِمَّا كَسَبُواْ عَلَىٰ شَيۡءٖۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلضَّلَٰلُ ٱلۡبَعِيدُ
taṅṅaḷuṭe rakṣitāvine niṣēdhiccavare, avaruṭe karm'maṅṅaḷe upamikkāvunnat keāṭuṅkāṟṟuḷḷa oru divasaṁ kanatta kāṟṟaṭiccu pāṟippēāya veṇṇīṟinēāṭākunnu. avar pravartticcuṇṭākkiyatil ninn yāteānnuṁ anubhavikkān avarkk sādhikkunnatalla. at tanneyāṇ vidūramāya mārgabhranśaṁ
Surah Ibrahim, Verse 18
أَلَمۡ تَرَ أَنَّ ٱللَّهَ خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ بِٱلۡحَقِّۚ إِن يَشَأۡ يُذۡهِبۡكُمۡ وَيَأۡتِ بِخَلۡقٖ جَدِيدٖ
ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ allāhu śariyāya kramattilāṇ sr̥ṣṭicciṭṭuḷḷatenn nī kaṇṭillē? avan uddēśikkunna pakṣaṁ niṅṅaḷe avan nīkkaṁ ceyyukayuṁ, oru putiya sr̥ṣṭiye avan keāṇṭ varikayuṁ ceyyunnatāṇ
Surah Ibrahim, Verse 19
وَمَا ذَٰلِكَ عَلَى ٱللَّهِ بِعَزِيزٖ
allāhuve sambandhicciṭattēāḷaṁ at oru viṣamakaramāya kāryamalla
Surah Ibrahim, Verse 20
وَبَرَزُواْ لِلَّهِ جَمِيعٗا فَقَالَ ٱلضُّعَفَـٰٓؤُاْ لِلَّذِينَ ٱسۡتَكۡبَرُوٓاْ إِنَّا كُنَّا لَكُمۡ تَبَعٗا فَهَلۡ أَنتُم مُّغۡنُونَ عَنَّا مِنۡ عَذَابِ ٱللَّهِ مِن شَيۡءٖۚ قَالُواْ لَوۡ هَدَىٰنَا ٱللَّهُ لَهَدَيۡنَٰكُمۡۖ سَوَآءٌ عَلَيۡنَآ أَجَزِعۡنَآ أَمۡ صَبَرۡنَا مَا لَنَا مِن مَّحِيصٖ
avarellāvaruṁ allāhuviṅkalēkk puṟappeṭṭ vannirikkukayāṇ. appēāḻatā durbalar ahaṅkariccirunnavarēāṭ paṟayunnu: tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe anuyāyikaḷāyirunnallēā. ākayāl allāhuvinṟe śikṣayil ninn alpameṅkiluṁ niṅṅaḷ ñaṅṅaḷil ninn oḻivākkittarumēā? avar (ahaṅkariccirunnavar) paṟayuṁ: allāhu ñaṅṅaḷe nērvaḻiyilākkiyirunneṅkil ñaṅṅaḷ niṅṅaḷeyuṁ nērvaḻiyilākkumāyirunnu. nam'me sambandhiccēṭattēāḷaṁ nāṁ kṣamakēṭ kāṇiccāluṁ kṣamiccāluṁ oru pēāleyākunnu. namukk yāteāru rakṣāmārgavumilla
Surah Ibrahim, Verse 21
وَقَالَ ٱلشَّيۡطَٰنُ لَمَّا قُضِيَ ٱلۡأَمۡرُ إِنَّ ٱللَّهَ وَعَدَكُمۡ وَعۡدَ ٱلۡحَقِّ وَوَعَدتُّكُمۡ فَأَخۡلَفۡتُكُمۡۖ وَمَا كَانَ لِيَ عَلَيۡكُم مِّن سُلۡطَٰنٍ إِلَّآ أَن دَعَوۡتُكُمۡ فَٱسۡتَجَبۡتُمۡ لِيۖ فَلَا تَلُومُونِي وَلُومُوٓاْ أَنفُسَكُمۖ مَّآ أَنَا۠ بِمُصۡرِخِكُمۡ وَمَآ أَنتُم بِمُصۡرِخِيَّ إِنِّي كَفَرۡتُ بِمَآ أَشۡرَكۡتُمُونِ مِن قَبۡلُۗ إِنَّ ٱلظَّـٰلِمِينَ لَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ
kāryaṁ tīrumānikkappeṭṭ kaḻiññāl piśāc paṟayunnatāṇ. tīrccayāyuṁ allāhu niṅṅaḷēāṭ oru vāgdānaṁ ceytu. satyavāgdānaṁ. ñānuṁ niṅṅaḷēāṭ vāgdānaṁ ceytu. ennāl niṅṅaḷēāṭ (ñān ceyta vāgdānaṁ) ñān laṅghiccu. enikk niṅṅaḷuṭe mēl yāteāru adhikāravuṁ uṇṭāyirunnilla. ñān niṅṅaḷe kṣaṇiccu. appēāḷ niṅṅaḷenikk uttaraṁ nalki enn mātraṁ. ākayāl, niṅṅaḷ enne kuṟṟappeṭuttēṇṭa, niṅṅaḷ niṅṅaḷettanne kuṟṟappeṭuttuka. enikk niṅṅaḷe sahāyikkānāvilla. niṅṅaḷkk enneyuṁ sahāyikkānāvilla. mump niṅṅaḷ enne paṅkāḷiyākkiyirunnatine ñānitā niṣēdhiccirikkunnu. tīrccayāyuṁ akramakārikaḷārēā avarkkāṇ vēdanayēṟiya śikṣayuḷḷat
Surah Ibrahim, Verse 22
وَأُدۡخِلَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ جَنَّـٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا بِإِذۡنِ رَبِّهِمۡۖ تَحِيَّتُهُمۡ فِيهَا سَلَٰمٌ
viśvasikkukayuṁ salkarm'maṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavar tāḻbhāgatt kūṭi aruvikaḷ oḻukunna svargattēāppukaḷil pravēśippikkappeṭunnatāṇ. avaruṭe rakṣitāvinṟe anumatiprakāraṁ avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ. avarkk aviṭeyuḷḷa abhivādyaṁ salāṁ āyirikkuṁ
Surah Ibrahim, Verse 23
أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ ضَرَبَ ٱللَّهُ مَثَلٗا كَلِمَةٗ طَيِّبَةٗ كَشَجَرَةٖ طَيِّبَةٍ أَصۡلُهَا ثَابِتٞ وَفَرۡعُهَا فِي ٱلسَّمَآءِ
allāhu nalla vacanattin eṅṅaneyāṇ upama nalkiyirikkunnat enn nī kaṇṭillē? (at) oru nalla maraṁ pēāleyākunnu. atinṟe muraṭ uṟaccunilkkunnatuṁ atinṟe śākhakaḷ ākāśattēkk uyarnn nilkkunnatumākunnu
Surah Ibrahim, Verse 24
تُؤۡتِيٓ أُكُلَهَا كُلَّ حِينِۭ بِإِذۡنِ رَبِّهَاۗ وَيَضۡرِبُ ٱللَّهُ ٱلۡأَمۡثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَتَذَكَّرُونَ
atinṟe rakṣitāvinṟe uttaravanusaricc at ellā kālattuṁ atinṟe phalaṁ nalkikkeāṇṭirikkuṁ. manuṣyarkk avar ālēācicc manas'silākkunnatināyi allāhu upamakaḷ vivariccukeāṭukkunnu
Surah Ibrahim, Verse 25
وَمَثَلُ كَلِمَةٍ خَبِيثَةٖ كَشَجَرَةٍ خَبِيثَةٍ ٱجۡتُثَّتۡ مِن فَوۡقِ ٱلۡأَرۡضِ مَا لَهَا مِن قَرَارٖ
duṣicca vacanatte upamikkāvunnatākaṭṭe, oru duṣicca vr̥kṣattēāṭākunnu. bhūtalattil ninn at piḻuteṭukkappeṭṭirikkunnu. atinn yāteāru nilanilpumilla
Surah Ibrahim, Verse 26
يُثَبِّتُ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱلۡقَوۡلِ ٱلثَّابِتِ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَفِي ٱلۡأٓخِرَةِۖ وَيُضِلُّ ٱللَّهُ ٱلظَّـٰلِمِينَۚ وَيَفۡعَلُ ٱللَّهُ مَا يَشَآءُ
aihikajīvitattiluṁ, paralēākattuṁ susthiramāya vākkukeāṇṭ satyaviśvāsikaḷe allāhu uṟappicc nirttunnatāṇ. akramakārikaḷe allāhu durmārgattilākkukayuṁ ceyyuṁ. allāhu tān uddēśikkunnatentēā at pravarttikkunnu
Surah Ibrahim, Verse 27
۞أَلَمۡ تَرَ إِلَى ٱلَّذِينَ بَدَّلُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ كُفۡرٗا وَأَحَلُّواْ قَوۡمَهُمۡ دَارَ ٱلۡبَوَارِ
allāhuvinṟe anugrahattin (nandikāṇikkēṇṭatinu) pakaraṁ nandikēṭ kāṇikkukayuṁ, taṅṅaḷuṭe janataye nāśattinṟe bhavanattil iṟakkikkaḷayukayuṁ ceyta oru vibhāgatte nī kaṇṭillē
Surah Ibrahim, Verse 28
جَهَنَّمَ يَصۡلَوۡنَهَاۖ وَبِئۡسَ ٱلۡقَرَارُ
athavā narakattil. atil avar eriyunnatāṇ. at etra mēāśamāya tāmasasthalaṁ
Surah Ibrahim, Verse 29
وَجَعَلُواْ لِلَّهِ أَندَادٗا لِّيُضِلُّواْ عَن سَبِيلِهِۦۗ قُلۡ تَمَتَّعُواْ فَإِنَّ مَصِيرَكُمۡ إِلَى ٱلنَّارِ
allāhuvinṟe mārgattil ninn (janaṅṅaḷe) teṟṟiccukaḷayān vēṇṭi avar avann cila samanmāre uṇṭākki veccirikkunnu. paṟayuka: niṅṅaḷ sukhicc keāḷḷū. niṅṅaḷuṭe maṭakkaṁ narakattilēkk tanneyāṇ
Surah Ibrahim, Verse 30
قُل لِّعِبَادِيَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يُقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُنفِقُواْ مِمَّا رَزَقۡنَٰهُمۡ سِرّٗا وَعَلَانِيَةٗ مِّن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَ يَوۡمٞ لَّا بَيۡعٞ فِيهِ وَلَا خِلَٰلٌ
viśvāsikaḷāya enṟe dāsanmārēāṭ nī paṟayuka: avar namaskāraṁ muṟapēāle nirvahikkukayuṁ, nāṁ avarkku nalkiya dhanattil ninn, yāteāru krayavikrayavuṁ caṅṅāttavuṁ naṭakkātta oru divasaṁ varunnatin mumpāyi rahasyamāyuṁ parasyamāyuṁ avar (nalla vaḻiyil) celavaḻikkukayuṁ ceyt keāḷḷaṭṭe
Surah Ibrahim, Verse 31
ٱللَّهُ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ وَأَنزَلَ مِنَ ٱلسَّمَآءِ مَآءٗ فَأَخۡرَجَ بِهِۦ مِنَ ٱلثَّمَرَٰتِ رِزۡقٗا لَّكُمۡۖ وَسَخَّرَ لَكُمُ ٱلۡفُلۡكَ لِتَجۡرِيَ فِي ٱلۡبَحۡرِ بِأَمۡرِهِۦۖ وَسَخَّرَ لَكُمُ ٱلۡأَنۡهَٰرَ
allāhuvatre ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ sr̥ṣṭikkukayuṁ, enniṭṭ atumūlaṁ niṅṅaḷuṭe upajīvanattināyi kāykanikaḷ ulpādippikkukayuṁ ceytat. avanṟe kalpana(niyama) prakāraṁ kaṭalilūṭe, sañcarikkunnatināyi avan niṅṅaḷkku kappalukaḷ vidhēyamākkittarikayuṁ ceytirikkunnu. nadikaḷeyuṁ avan niṅṅaḷkk vidhēyamākkittannirikkunnu
Surah Ibrahim, Verse 32
وَسَخَّرَ لَكُمُ ٱلشَّمۡسَ وَٱلۡقَمَرَ دَآئِبَيۡنِۖ وَسَخَّرَ لَكُمُ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ
sūryaneyuṁ candraneyuṁ pativāyi sañcaricc keāṇṭirikkunna nilayil avan niṅṅaḷkku vidhēyamākki tannirikkunnu. rāvineyuṁ pakalineyuṁ avan niṅṅaḷkku vidhēyamākkittannirikkunnu
Surah Ibrahim, Verse 33
وَءَاتَىٰكُم مِّن كُلِّ مَا سَأَلۡتُمُوهُۚ وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ لَا تُحۡصُوهَآۗ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَظَلُومٞ كَفَّارٞ
niṅṅaḷavanēāṭ āvaśyappeṭṭatil ninnellāṁ niṅṅaḷkk avan nalkiyirikkunnu. allāhuvinṟe anugrahaṁ niṅṅaḷ eṇṇukayāṇeṅkil niṅṅaḷkkatinṟe kaṇakkeṭukkānāvilla. tīrccayāyuṁ manuṣyan mahā akramakāriyuṁ vaḷare nandikeṭṭavanuṁ tanne
Surah Ibrahim, Verse 34
وَإِذۡ قَالَ إِبۡرَٰهِيمُ رَبِّ ٱجۡعَلۡ هَٰذَا ٱلۡبَلَدَ ءَامِنٗا وَٱجۡنُبۡنِي وَبَنِيَّ أَن نَّعۡبُدَ ٱلۡأَصۡنَامَ
ibrāhīṁ iprakāraṁ paṟañña sandarbhaṁ (śrad'dhēyamākunnu.) enṟe rakṣitāvē, nī ī nāṭine (makkaye) nirbhayatvamuḷḷatākkukayuṁ, enneyuṁ enṟe makkaḷeyuṁ ñaṅṅaḷ vigrahaṅṅaḷkk ārādhana naṭattunnatil ninn akaṟṟi nirttukayuṁ ceyyēṇamē
Surah Ibrahim, Verse 35
رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضۡلَلۡنَ كَثِيرٗا مِّنَ ٱلنَّاسِۖ فَمَن تَبِعَنِي فَإِنَّهُۥ مِنِّيۖ وَمَنۡ عَصَانِي فَإِنَّكَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
enṟe rakṣitāvē! tīrccayāyuṁ ava (vigrahaṅṅaḷ) manuṣyaril ninn vaḷareppēre piḻappicc kaḷaññirikkunnu. atināl enne ār pintuṭarnnuvēā avan enṟe kūṭṭattil peṭṭavanākunnu. āreṅkiluṁ ennēāṭ anusaraṇakkēṭ kāṇikkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ nī ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumāṇallēā
Surah Ibrahim, Verse 36
رَّبَّنَآ إِنِّيٓ أَسۡكَنتُ مِن ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيۡرِ ذِي زَرۡعٍ عِندَ بَيۡتِكَ ٱلۡمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ فَٱجۡعَلۡ أَفۡـِٔدَةٗ مِّنَ ٱلنَّاسِ تَهۡوِيٓ إِلَيۡهِمۡ وَٱرۡزُقۡهُم مِّنَ ٱلثَّمَرَٰتِ لَعَلَّهُمۡ يَشۡكُرُونَ
ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, enṟe santatikaḷil ninn (cilare) kr̥ṣiyeānnuṁ illātta oru tāḻvarayil, ninṟe pavitramāya bhavanattinṟe (ka'abayuṭe) aṭutt ñānitā tāmasippiccirikkunnu. ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, avar namaskāraṁ muṟaprakāraṁ nirvahikkuvān vēṇṭiyāṇ (aṅṅane ceytat.) atināl manuṣyaril cilaruṭe manas'sukaḷe nī avarēāṭ cāyvuḷḷatākkukayuṁ, avarkk kāykanikaḷil ninn nī upajīvanaṁ nalkukayuṁ ceyyēṇamē. avar nandikāṇiccenn varāṁ
Surah Ibrahim, Verse 37
رَبَّنَآ إِنَّكَ تَعۡلَمُ مَا نُخۡفِي وَمَا نُعۡلِنُۗ وَمَا يَخۡفَىٰ عَلَى ٱللَّهِ مِن شَيۡءٖ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَلَا فِي ٱلسَّمَآءِ
ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ maṟaccuvekkunnatuṁ parasyamākkunnatuṁ ellāṁ nī aṟiyuṁ. bhūmiyiluḷḷatēā ākāśattuḷḷatēā āya yāteāru vastuvuṁ allāhuvin avyaktamākukayilla
Surah Ibrahim, Verse 38
ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى ٱلۡكِبَرِ إِسۡمَٰعِيلَ وَإِسۡحَٰقَۚ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ ٱلدُّعَآءِ
vārd'dhakyakālatt enikk ismā'īlineyuṁ iṣākhineyuṁ pradānaṁ ceyta allāhuvin stuti. tīrccayāyuṁ enṟe rakṣitāv prārt'thana kēḷkkunnavanāṇ
Surah Ibrahim, Verse 39
رَبِّ ٱجۡعَلۡنِي مُقِيمَ ٱلصَّلَوٰةِ وَمِن ذُرِّيَّتِيۚ رَبَّنَا وَتَقَبَّلۡ دُعَآءِ
enṟe rakṣitāvē, enne nī namaskāraṁ muṟaprakāraṁ nirvahikkunnavanākkēṇamē. enṟe santatikaḷil peṭṭavareyuṁ (aprakāraṁ ākkēṇamē) ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, enṟe prārt'thana nī svīkarikkukayuṁ ceyyēṇamē
Surah Ibrahim, Verse 40
رَبَّنَا ٱغۡفِرۡ لِي وَلِوَٰلِدَيَّ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ يَوۡمَ يَقُومُ ٱلۡحِسَابُ
ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, vicāraṇa nilavil varunna divasaṁ enikkuṁ enṟe mātāpitākkaḷkkuṁ satyaviśvāsikaḷkkuṁ nī peāṟuttutarēṇamē
Surah Ibrahim, Verse 41
وَلَا تَحۡسَبَنَّ ٱللَّهَ غَٰفِلًا عَمَّا يَعۡمَلُ ٱلظَّـٰلِمُونَۚ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمۡ لِيَوۡمٖ تَشۡخَصُ فِيهِ ٱلۡأَبۡصَٰرُ
akramikaḷ pravartticc keāṇṭirikkunnatineppaṟṟi allāhu aśrad'dhanāṇenn nī vicāricc pēākarut. kaṇṇukaḷ taḷḷippēākunna oru (bhayānakamāya) divasaṁ vare avarkku samayaṁ nīṭṭikeāṭukkuka mātramāṇ ceyyunnat
Surah Ibrahim, Verse 42
مُهۡطِعِينَ مُقۡنِعِي رُءُوسِهِمۡ لَا يَرۡتَدُّ إِلَيۡهِمۡ طَرۡفُهُمۡۖ وَأَفۡـِٔدَتُهُمۡ هَوَآءٞ
(ann) bad'dhappeṭṭ ōṭikkeāṇṭuṁ, talakaḷ uyarttippiṭicc keāṇṭuṁ (avar varuṁ) avaruṭe dr̥ṣṭikaḷ avarilēkk tiriccuvarikayilla. avaruṭe manas'sukaḷ śūn'yavumāyirikkuṁ
Surah Ibrahim, Verse 43
وَأَنذِرِ ٱلنَّاسَ يَوۡمَ يَأۡتِيهِمُ ٱلۡعَذَابُ فَيَقُولُ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ رَبَّنَآ أَخِّرۡنَآ إِلَىٰٓ أَجَلٖ قَرِيبٖ نُّجِبۡ دَعۡوَتَكَ وَنَتَّبِعِ ٱلرُّسُلَۗ أَوَلَمۡ تَكُونُوٓاْ أَقۡسَمۡتُم مِّن قَبۡلُ مَا لَكُم مِّن زَوَالٖ
manuṣyarkk śikṣa vannettunna oru divasatteppaṟṟi nī avarkk tākkīt nalkuka. akramaṁ ceytavar appēāḷ paṟayuṁ: ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, aṭutta oru avadhi vare ñaṅṅaḷkk nī samayaṁ nīṭṭittarēṇamē. eṅkil ninṟe viḷikk ñaṅṅaḷ uttaraṁ nalkukayuṁ, dūtanmāre ñaṅṅaḷ pintuṭarukayuṁ ceytukeāḷḷāṁ. niṅṅaḷkku (maṟṟeāru lēākattēkku) māṟēṇṭivarillenn niṅṅaḷ satyaṁ ceytu paṟaññiṭṭuṇṭāyirunnillē? (ennāyirikkuṁ avarkk nalkappeṭunna maṟupaṭi)
Surah Ibrahim, Verse 44
وَسَكَنتُمۡ فِي مَسَٰكِنِ ٱلَّذِينَ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ وَتَبَيَّنَ لَكُمۡ كَيۡفَ فَعَلۡنَا بِهِمۡ وَضَرَبۡنَا لَكُمُ ٱلۡأَمۡثَالَ
avaravarkku tanne drēāhaṁ varuttivecca oru janavibhāgattinṟe vāsasthalaṅṅaḷilāṇ niṅṅaḷ tāmasiccirunnat. avarekkeāṇṭ nāṁ eṅṅaneyāṇ pravartticcatenn niṅṅaḷkk vyaktamāyi manas'silāyiṭṭumuṇṭ. niṅṅaḷkk nāṁ upamakaḷ vivariccutanniṭṭumuṇṭ
Surah Ibrahim, Verse 45
وَقَدۡ مَكَرُواْ مَكۡرَهُمۡ وَعِندَ ٱللَّهِ مَكۡرُهُمۡ وَإِن كَانَ مَكۡرُهُمۡ لِتَزُولَ مِنۡهُ ٱلۡجِبَالُ
avarāl kaḻiyunna tantraṁ avar prayēāgicciṭṭuṇṭ. allāhuviṅkaluṇṭ avarkkāyuḷḷa tantraṁ avaruṭe tantraṁ nimittaṁ parvvataṅṅaḷ nīṅṅippēākān mātrameānnumāyiṭṭilla
Surah Ibrahim, Verse 46
فَلَا تَحۡسَبَنَّ ٱللَّهَ مُخۡلِفَ وَعۡدِهِۦ رُسُلَهُۥٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٞ ذُو ٱنتِقَامٖ
ākayāl allāhu tanṟe dūtanmārēāṭ ceyta vāgdānaṁ laṅghikkunnavanāṇenn nī vicāricc pēākarut. tīrccayāyuṁ allāhu pratāpiyuṁ śikṣānaṭapaṭi kaikkeāḷḷunnavanumāṇ
Surah Ibrahim, Verse 47
يَوۡمَ تُبَدَّلُ ٱلۡأَرۡضُ غَيۡرَ ٱلۡأَرۡضِ وَٱلسَّمَٰوَٰتُۖ وَبَرَزُواْ لِلَّهِ ٱلۡوَٰحِدِ ٱلۡقَهَّارِ
bhūmi ī bhūmiyallātta maṟṟeānnāyuṁ, at pēāle ākāśaṅṅaḷuṁ māṟṟappeṭukayuṁ ēkanuṁ sarvvādhikāriyumāya allāhuviṅkalēkk avarellāṁ puṟappeṭṭ varukayuṁ ceyyunna divasaṁ
Surah Ibrahim, Verse 48
وَتَرَى ٱلۡمُجۡرِمِينَ يَوۡمَئِذٖ مُّقَرَّنِينَ فِي ٱلۡأَصۡفَادِ
ā divasaṁ kuṟṟavāḷikaḷe caṅṅalakaḷil an'yēān'yaṁ cērtt bandhikkappeṭṭatāyiṭṭ ninakk kāṇāṁ
Surah Ibrahim, Verse 49
سَرَابِيلُهُم مِّن قَطِرَانٖ وَتَغۡشَىٰ وُجُوهَهُمُ ٱلنَّارُ
avaruṭe kuppāyaṅṅaḷ kaṟutta kīl (ṭār) keāṇṭuḷḷatāyirikkuṁ. avaruṭe mukhaṅṅaḷe tī peātiyunnatumāṇ
Surah Ibrahim, Verse 50
لِيَجۡزِيَ ٱللَّهُ كُلَّ نَفۡسٖ مَّا كَسَبَتۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ سَرِيعُ ٱلۡحِسَابِ
ōrēā vyaktikkuṁ tān sampādiccuṇṭākkiyatinuḷḷa pratiphalaṁ allāhu nalkuvān vēṇṭiyatre at. tīrccayāyuṁ allāhu ativēgattil kaṇakk nēākkunnavanatre
Surah Ibrahim, Verse 51
هَٰذَا بَلَٰغٞ لِّلنَّاسِ وَلِيُنذَرُواْ بِهِۦ وَلِيَعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا هُوَ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞ وَلِيَذَّكَّرَ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ
it manuṣyarkk vēṇṭi vyaktamāya oru ulbēādhanamākunnu. itu mukhēna avarkku munnaṟiyipp nalkappeṭēṇṭatinuṁ, avan orēyeāru ārādhyan mātramāṇenn avar manas'silākkunnatinuṁ bud'dhimānmār ālēācicc manas'silākkunnatinuṁ vēṇṭiyuḷḷa (ulbēādhanaṁ)
Surah Ibrahim, Verse 52