Surah Al-Kahf - Malayalam Translation by Cheriyamundam Abdul Hameed And Kunhi Mohammed Parappoor
ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَىٰ عَبۡدِهِ ٱلۡكِتَٰبَ وَلَمۡ يَجۡعَل لَّهُۥ عِوَجَاۜ
tanṟe dāsanṟe mēl vēdagranthamavatarippikkukayuṁ, atin oru vakratayuṁ varuttātirikkukayuṁ ceyta allāhuvin stuti
Surah Al-Kahf, Verse 1
قَيِّمٗا لِّيُنذِرَ بَأۡسٗا شَدِيدٗا مِّن لَّدُنۡهُ وَيُبَشِّرَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٱلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ أَنَّ لَهُمۡ أَجۡرًا حَسَنٗا
ceāvvāya nilayil. tanṟepakkal ninnuḷḷa kaṭhinamāya śikṣayeppaṟṟi tākkīt nalkuvānuṁ, salkarm'maṅṅaḷ pravarttikkunna satyaviśvāsikaḷkk uttamamāya pratiphalamuṇṭ enn santēāṣavārtta aṟiyikkuvānuṁ vēṇṭiyatre at
Surah Al-Kahf, Verse 2
مَّـٰكِثِينَ فِيهِ أَبَدٗا
at (pratiphalaṁ) anubhavicc keāṇṭ avar ennennuṁ kaḻiññukūṭunnatāyirikkuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 3
وَيُنذِرَ ٱلَّذِينَ قَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱللَّهُ وَلَدٗا
allāhu santānatte svīkariccirikkunnu enn paṟaññavarkk tākkīt nalkuvān vēṇṭiyumākunnu
Surah Al-Kahf, Verse 4
مَّا لَهُم بِهِۦ مِنۡ عِلۡمٖ وَلَا لِأٓبَآئِهِمۡۚ كَبُرَتۡ كَلِمَةٗ تَخۡرُجُ مِنۡ أَفۡوَٰهِهِمۡۚ إِن يَقُولُونَ إِلَّا كَذِبٗا
avarkkākaṭṭe, avaruṭe pitākkaḷkkākaṭṭe atineppaṟṟi yāteāru aṟivumilla. avaruṭe vāyil ninn puṟatt varunna ā vākk gurutaramāyirikkunnu. avar kaḷḷamallāte paṟayunnilla
Surah Al-Kahf, Verse 5
فَلَعَلَّكَ بَٰخِعٞ نَّفۡسَكَ عَلَىٰٓ ءَاثَٰرِهِمۡ إِن لَّمۡ يُؤۡمِنُواْ بِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ أَسَفًا
atināl ī sandēśattil avar viśvasiccilleṅkil avar pintiriññ pēāyatinettuṭarnn (atiluḷḷa) duḥkhattāl nī jīvaneāṭukkunnavanāyēkkāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 6
إِنَّا جَعَلۡنَا مَا عَلَى ٱلۡأَرۡضِ زِينَةٗ لَّهَا لِنَبۡلُوَهُمۡ أَيُّهُمۡ أَحۡسَنُ عَمَلٗا
tīrccayāyuṁ bhūmukhattuḷḷatine nāṁ atin oru alaṅkāramākkiyirikkunnu. manuṣyaril ārāṇ ēṟṟavuṁ nalla nilayil pravarttikkunnat enn nāṁ parīkṣikkuvān vēṇṭi
Surah Al-Kahf, Verse 7
وَإِنَّا لَجَٰعِلُونَ مَا عَلَيۡهَا صَعِيدٗا جُرُزًا
tīrccayāyuṁ atinmēluḷḷatellāṁ naśippicc nāṁ tanne ateāru meāṭṭayāya bhūpradēśamākki māṟṟikkaḷayunnatumāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 8
أَمۡ حَسِبۡتَ أَنَّ أَصۡحَٰبَ ٱلۡكَهۡفِ وَٱلرَّقِيمِ كَانُواْ مِنۡ ءَايَٰتِنَا عَجَبًا
atalla, guhayuṭeyuṁ ṟakhīminṟeyuṁ āḷukaḷ nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷuṭe kūṭṭattil oru atbhutamāyirunnuvenn nī vicāriccirikkukayāṇēā
Surah Al-Kahf, Verse 9
إِذۡ أَوَى ٱلۡفِتۡيَةُ إِلَى ٱلۡكَهۡفِ فَقَالُواْ رَبَّنَآ ءَاتِنَا مِن لَّدُنكَ رَحۡمَةٗ وَهَيِّئۡ لَنَا مِنۡ أَمۡرِنَا رَشَدٗا
ā yuvākkaḷ guhayil abhayaṁ prāpicca sandarbhaṁ: avar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāvē, ninṟe pakkal ninnuḷḷa kāruṇyaṁ ñaṅṅaḷkk nī nalkukayuṁ ñaṅṅaḷuṭe kāryaṁ nērānvaṇṇaṁ nirvahikkuvān nī sekaryaṁ nalkukayuṁ ceyyēṇamē
Surah Al-Kahf, Verse 10
فَضَرَبۡنَا عَلَىٰٓ ءَاذَانِهِمۡ فِي ٱلۡكَهۡفِ سِنِينَ عَدَدٗا
aṅṅane kuṟeyēṟe varṣaṅṅaḷ ā guhayil vecc nāṁ avaruṭe kātukaḷ aṭaccu (uṟakkikkaḷaññu)
Surah Al-Kahf, Verse 11
ثُمَّ بَعَثۡنَٰهُمۡ لِنَعۡلَمَ أَيُّ ٱلۡحِزۡبَيۡنِ أَحۡصَىٰ لِمَا لَبِثُوٓاْ أَمَدٗا
pinne avar (guhayil) tāmasicca kālatteppaṟṟi kr̥tyamāyi aṟiyunnavar irukakṣikaḷil ārāṇenn aṟiyān takkavaṇṇaṁ avare nāṁ eḻunnēlpiccu
Surah Al-Kahf, Verse 12
نَّحۡنُ نَقُصُّ عَلَيۡكَ نَبَأَهُم بِٱلۡحَقِّۚ إِنَّهُمۡ فِتۡيَةٌ ءَامَنُواْ بِرَبِّهِمۡ وَزِدۡنَٰهُمۡ هُدٗى
avaruṭe varttamānaṁ nāṁ ninakk yathārt'tha rūpattil vivariccutarāṁ. taṅṅaḷuṭe rakṣitāvil viśvasicca ētānuṁ yuvākkaḷāyirunnu avar. avarkku nāṁ sanmārgabēādhaṁ vard'dhippikkukayuṁ ceytu
Surah Al-Kahf, Verse 13
وَرَبَطۡنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ إِذۡ قَامُواْ فَقَالُواْ رَبُّنَا رَبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ لَن نَّدۡعُوَاْ مِن دُونِهِۦٓ إِلَٰهٗاۖ لَّقَدۡ قُلۡنَآ إِذٗا شَطَطًا
ñaṅṅaḷuṭe rakṣitāv ākāśabhūmikaḷuṭe rakṣitāv ākunnu. avannu puṟame yāteāru daivattēāṭuṁ ñaṅṅaḷ prārt'thikkunnatēyalla, eṅkil (aṅṅane ñaṅṅaḷ ceyyunna pakṣaṁ) tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ an'yāyamāya vākk paṟaññavarāyi pēākuṁ. enn avar eḻunnēṟṟ ninn prakhyāpicca sandarbhattil avaruṭe hr̥dayaṅṅaḷkku nāṁ keṭṭuṟapp nalkukayuṁ ceytu
Surah Al-Kahf, Verse 14
هَـٰٓؤُلَآءِ قَوۡمُنَا ٱتَّخَذُواْ مِن دُونِهِۦٓ ءَالِهَةٗۖ لَّوۡلَا يَأۡتُونَ عَلَيۡهِم بِسُلۡطَٰنِۭ بَيِّنٖۖ فَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّنِ ٱفۡتَرَىٰ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا
ñaṅṅaḷuṭe ī janata avannu puṟame pala daivaṅṅaḷeyuṁ svīkariccirikkunnu. avare (daivaṅṅaḷe) sambandhicc vyaktamāya yāteāru pramāṇavuṁ ivar keāṇṭuvarāttatentāṇ? appēāḷ allāhuvinṟe pēril kaḷḷaṁ keṭṭiccamaccavanekkāḷ akramiyāyi āruṇṭ
Surah Al-Kahf, Verse 15
وَإِذِ ٱعۡتَزَلۡتُمُوهُمۡ وَمَا يَعۡبُدُونَ إِلَّا ٱللَّهَ فَأۡوُۥٓاْ إِلَى ٱلۡكَهۡفِ يَنشُرۡ لَكُمۡ رَبُّكُم مِّن رَّحۡمَتِهِۦ وَيُهَيِّئۡ لَكُم مِّنۡ أَمۡرِكُم مِّرۡفَقٗا
(avar an'yēān'yaṁ paṟaññu:) avareyuṁ allāhu oḻike avar ārādhicc keāṇṭirikkunnatineyuṁ niṅṅaḷ viṭṭeāḻiñña sthitikk niṅṅaḷ ā guhayil abhayaṁ prāpicc keāḷḷuka. niṅṅaḷuṭe rakṣitāv avanṟe kāruṇyattil ninn niṅṅaḷkk viśālamāyi nalkukayuṁ, niṅṅaḷuṭe kāryattil sekaryamērppeṭuttittarikayuṁ ceyyunnatāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 16
۞وَتَرَى ٱلشَّمۡسَ إِذَا طَلَعَت تَّزَٰوَرُ عَن كَهۡفِهِمۡ ذَاتَ ٱلۡيَمِينِ وَإِذَا غَرَبَت تَّقۡرِضُهُمۡ ذَاتَ ٱلشِّمَالِ وَهُمۡ فِي فَجۡوَةٖ مِّنۡهُۚ ذَٰلِكَ مِنۡ ءَايَٰتِ ٱللَّهِۗ مَن يَهۡدِ ٱللَّهُ فَهُوَ ٱلۡمُهۡتَدِۖ وَمَن يُضۡلِلۡ فَلَن تَجِدَ لَهُۥ وَلِيّٗا مُّرۡشِدٗا
sūryan udikkumpēāḷ atavaruṭe guhaviṭṭ valatubhāgattēkk māṟippēākunnatāyuṁ, at astamikkumpēāḷ atavare viṭṭ kaṭann iṭat bhāgattēkk pēākunnatāyuṁ ninakk kāṇāṁ. avarākaṭṭe atinṟe (guhayuṭe) viśālamāya oru bhāgattākunnu. at allāhuvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷil peṭṭatatre. allāhu āre nērvaḻiyilākkunnuvēā avanāṇ sanmārgaṁ prāpiccavan. avan āre durmārgattilākkunnuvēā avane nērvaḻiyilēkk nayikkunna oru rakṣādhikāriyeyuṁ nī kaṇṭettunnatalla tanne
Surah Al-Kahf, Verse 17
وَتَحۡسَبُهُمۡ أَيۡقَاظٗا وَهُمۡ رُقُودٞۚ وَنُقَلِّبُهُمۡ ذَاتَ ٱلۡيَمِينِ وَذَاتَ ٱلشِّمَالِۖ وَكَلۡبُهُم بَٰسِطٞ ذِرَاعَيۡهِ بِٱلۡوَصِيدِۚ لَوِ ٱطَّلَعۡتَ عَلَيۡهِمۡ لَوَلَّيۡتَ مِنۡهُمۡ فِرَارٗا وَلَمُلِئۡتَ مِنۡهُمۡ رُعۡبٗا
avar uṇarnnirikkunnavarāṇ enn nī dharicc pēākuṁ.(vāstavattil) avar uṟaṅṅunnavaratre. nāmavare valattēāṭṭuṁ iṭattēāṭṭuṁ maṟicc keāṇṭirikkunnu. avaruṭe nāya guhāmukhatt atinṟe raṇṭ kaikaḷuṁ nīṭṭiveccirikkukayāṇ. avaruṭe nērkk nī etti nēākkunna pakṣaṁ nī avaril ninn pintiriññēāṭukayuṁ, avareppaṟṟi nī bhīti pūṇṭavanāyittīrukayuṁ ceyyuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 18
وَكَذَٰلِكَ بَعَثۡنَٰهُمۡ لِيَتَسَآءَلُواْ بَيۡنَهُمۡۚ قَالَ قَآئِلٞ مِّنۡهُمۡ كَمۡ لَبِثۡتُمۡۖ قَالُواْ لَبِثۡنَا يَوۡمًا أَوۡ بَعۡضَ يَوۡمٖۚ قَالُواْ رَبُّكُمۡ أَعۡلَمُ بِمَا لَبِثۡتُمۡ فَٱبۡعَثُوٓاْ أَحَدَكُم بِوَرِقِكُمۡ هَٰذِهِۦٓ إِلَى ٱلۡمَدِينَةِ فَلۡيَنظُرۡ أَيُّهَآ أَزۡكَىٰ طَعَامٗا فَلۡيَأۡتِكُم بِرِزۡقٖ مِّنۡهُ وَلۡيَتَلَطَّفۡ وَلَا يُشۡعِرَنَّ بِكُمۡ أَحَدًا
aprakāraṁ-avar an'yēān'yaṁ cēādyaṁ naṭattuvān takkavaṇṇaṁ -nāṁ avare eḻunnēlpiccu. avaril orāḷ cēādiccu: niṅṅaḷetra kālaṁ (guhayil) kaḻiccukūṭṭi? maṟṟuḷḷavar paṟaññu: nāṁ oru divasamēā oru divasattinṟe alpabhāgamēā kaḻiccukūṭṭiyirikkuṁ. maṟṟu cilar paṟaññu: niṅṅaḷuṭe rakṣitāvākunnu niṅṅaḷ kaḻiccukūṭṭiyatineppaṟṟi śariyāyi aṟiyunnavan. ennāl niṅṅaḷil orāḷe niṅṅaḷuṭe ī veḷḷināṇayavuṁ keāṇṭ paṭṭaṇattilēkk ayakkuka. aviṭe āruṭe pakkalāṇ ēṟṟavuṁ nalla bhakṣaṇamuḷḷat enn nēākkiyiṭṭ aviṭe ninn niṅṅaḷkk avan valla āhāravuṁ keāṇṭuvaraṭṭe. avan karutalēāṭe perumāṟaṭṭe. niṅṅaḷeppaṟṟi avan yāteārāḷeyuṁ aṟiyikkātirikkaṭṭe
Surah Al-Kahf, Verse 19
إِنَّهُمۡ إِن يَظۡهَرُواْ عَلَيۡكُمۡ يَرۡجُمُوكُمۡ أَوۡ يُعِيدُوكُمۡ فِي مِلَّتِهِمۡ وَلَن تُفۡلِحُوٓاْ إِذًا أَبَدٗا
tīrccayāyuṁ niṅṅaḷeppaṟṟi avarkk aṟiv labhiccāl avar niṅṅaḷe eṟiññ keāllukayēā, avaruṭe matattilēkk maṭaṅṅān niṅṅaḷe nirbandhikkukayēā ceyyuṁ. eṅkil (aṅṅane niṅṅaḷ maṭaṅṅunna pakṣaṁ) niṅṅaḷeārikkaluṁ vijayikkukayilla tanne
Surah Al-Kahf, Verse 20
وَكَذَٰلِكَ أَعۡثَرۡنَا عَلَيۡهِمۡ لِيَعۡلَمُوٓاْ أَنَّ وَعۡدَ ٱللَّهِ حَقّٞ وَأَنَّ ٱلسَّاعَةَ لَا رَيۡبَ فِيهَآ إِذۡ يَتَنَٰزَعُونَ بَيۡنَهُمۡ أَمۡرَهُمۡۖ فَقَالُواْ ٱبۡنُواْ عَلَيۡهِم بُنۡيَٰنٗاۖ رَّبُّهُمۡ أَعۡلَمُ بِهِمۡۚ قَالَ ٱلَّذِينَ غَلَبُواْ عَلَىٰٓ أَمۡرِهِمۡ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيۡهِم مَّسۡجِدٗا
allāhuvinṟe vāgdānaṁ satyamāṇennuṁ, antyasamayattinṟe kāryattil yāteāru sanśayavumillennuṁ avar (janaṅṅaḷ) manas'silākkuvān vēṇṭi nāṁ avare (guhāvāsikaḷe) kaṇṭettān aprakāraṁ avasaraṁ nalki. avar an'yēān'yaṁ avaruṭe (guhāvāsikaḷuṭe) kāryattil tarkkiccukeāṇṭirunna sandarbhaṁ (śrad'dhēyamākunnu.) avar (oru vibhāgaṁ) paṟaññu: niṅṅaḷ avaruṭe mēl oru keṭṭiṭaṁ nirmikkuka-avaruṭe rakṣitāv avareppaṟṟi nallavaṇṇaṁ aṟiyunnavanatre- avaruṭe kāryattil prābalyaṁ nēṭiyavar paṟaññu: namukk avaruṭe mēl oru paḷḷi nirmikkuka tanne ceyyāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 21
سَيَقُولُونَ ثَلَٰثَةٞ رَّابِعُهُمۡ كَلۡبُهُمۡ وَيَقُولُونَ خَمۡسَةٞ سَادِسُهُمۡ كَلۡبُهُمۡ رَجۡمَۢا بِٱلۡغَيۡبِۖ وَيَقُولُونَ سَبۡعَةٞ وَثَامِنُهُمۡ كَلۡبُهُمۡۚ قُل رَّبِّيٓ أَعۡلَمُ بِعِدَّتِهِم مَّا يَعۡلَمُهُمۡ إِلَّا قَلِيلٞۗ فَلَا تُمَارِ فِيهِمۡ إِلَّا مِرَآءٗ ظَٰهِرٗا وَلَا تَسۡتَفۡتِ فِيهِم مِّنۡهُمۡ أَحَدٗا
avar (janaṅṅaḷil oru vibhāgaṁ) paṟayuṁ; (guhāvāsikaḷ) mūnn pērāṇ, nālāmattet avaruṭe nāyayāṇ enn. cilar paṟayuṁ: avar añcupērāṇ; āṟāmattet avaruṭe nāyayāṇ enn. adr̥śyakāryatteppaṟṟiyuḷḷa ūhaṁ paṟayal mātramāṇat. cilar paṟayuṁ: avar ēḻu pērāṇ. eṭṭāmattet avaruṭe nāyayāṇ enn (nabiyē) paṟayuka; enṟe rakṣitāv avaruṭe eṇṇatteppaṟṟi nallavaṇṇaṁ aṟiyunnavanāṇ. curukkaṁ pērallāte avareppaṟṟi aṟiyukayilla. atināl vyaktamāya aṟivinṟe aṭisthānattilallāte avaruṭe viṣayattil tarkkikkarut. avaril (janaṅṅaḷil) ārēāṭuṁ avaruṭe kāryattil nī abhiprāyaṁ ārāyukayuṁ ceyyarut
Surah Al-Kahf, Verse 22
وَلَا تَقُولَنَّ لِشَاْيۡءٍ إِنِّي فَاعِلٞ ذَٰلِكَ غَدًا
yāteāru kāryatteppaṟṟiyuṁ nāḷe ñānat tīrccayāyuṁ ceyyāṁ enn nī paṟaññupēākarut
Surah Al-Kahf, Verse 23
إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُۚ وَٱذۡكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَقُلۡ عَسَىٰٓ أَن يَهۡدِيَنِ رَبِّي لِأَقۡرَبَ مِنۡ هَٰذَا رَشَدٗا
allāhu uddēśikkunnaveṅkil (ceyyāmenn) allāte. nī maṟannupēākunna pakṣaṁ (ōrmavarumpēāḷ) ninṟe rakṣitāvine anusmarikkuka. enṟe rakṣitāv enne itinekkāḷ sanmārgattēāṭ aṭutta oru jīvitattilēkk nayiccēkkāṁ enn paṟayukayuṁ ceyyuka
Surah Al-Kahf, Verse 24
وَلَبِثُواْ فِي كَهۡفِهِمۡ ثَلَٰثَ مِاْئَةٖ سِنِينَ وَٱزۡدَادُواْ تِسۡعٗا
avar avaruṭe guhayil munnūṟ varṣaṁ tāmasiccu. avar ompatu varṣaṁ kūṭutalākkukayuṁ ceytu
Surah Al-Kahf, Verse 25
قُلِ ٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا لَبِثُواْۖ لَهُۥ غَيۡبُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ أَبۡصِرۡ بِهِۦ وَأَسۡمِعۡۚ مَا لَهُم مِّن دُونِهِۦ مِن وَلِيّٖ وَلَا يُشۡرِكُ فِي حُكۡمِهِۦٓ أَحَدٗا
nī paṟayuka: avar tāmasiccatineppaṟṟi allāhu nallavaṇṇaṁ aṟiyunnavanākunnu. ākāśaṅṅaḷileyuṁ bhūmiyileyuṁ adr̥śyajñānaṁ avannāṇuḷḷat. avan etra kāḻcayuḷḷavan. etra kēḷviyuḷḷavan! avannu puṟame avarkk (manuṣyarkk) yāteāru rakṣādhikāriyumilla. tanṟe tīrumānādhikārattil yāteārāḷeyuṁ avan paṅkucērkkukayumilla
Surah Al-Kahf, Verse 26
وَٱتۡلُ مَآ أُوحِيَ إِلَيۡكَ مِن كِتَابِ رَبِّكَۖ لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَٰتِهِۦ وَلَن تَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدٗا
ninakk bēādhanaṁ nalkappeṭṭa ninṟe rakṣitāvinṟe granthaṁ nī pārāyaṇaṁ ceyyuka. avanṟe vacanaṅṅaḷkk bhēdagati varuttānārumilla. avannu puṟame yāteāru abhayasthānavuṁ nī orikkaluṁ kaṇṭettukayumilla
Surah Al-Kahf, Verse 27
وَٱصۡبِرۡ نَفۡسَكَ مَعَ ٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ رَبَّهُم بِٱلۡغَدَوٰةِ وَٱلۡعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجۡهَهُۥۖ وَلَا تَعۡدُ عَيۡنَاكَ عَنۡهُمۡ تُرِيدُ زِينَةَ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَاۖ وَلَا تُطِعۡ مَنۡ أَغۡفَلۡنَا قَلۡبَهُۥ عَن ذِكۡرِنَا وَٱتَّبَعَ هَوَىٰهُ وَكَانَ أَمۡرُهُۥ فُرُطٗا
taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinṟe mukhaṁ lakṣyamākkikkeāṇṭ kālattuṁ vaikunnēravuṁ avanēāṭ prārt'thicc keāṇṭirikkunnavaruṭe kūṭe nī ninṟe manas'sine aṭakki nirttuka. ihalēākajīvitattinṟe alaṅkāraṁ lakṣyamākkikkeāṇṭ ninṟe kaṇṇukaḷ avare viṭṭumāṟippēākātirikkaṭṭe. ēteāruvanṟe hr̥dayatte nam'muṭe smaraṇaye viṭṭu nāṁ aśrad'dhamākkiyirikkunnuvēā, ēteāruvan tanniṣṭatte pintuṭarukayuṁ avanṟe kāryaṁ atirukaviññatāyirikkukayuṁ ceytuvēā, avane nī anusariccu pēākarut
Surah Al-Kahf, Verse 28
وَقُلِ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّكُمۡۖ فَمَن شَآءَ فَلۡيُؤۡمِن وَمَن شَآءَ فَلۡيَكۡفُرۡۚ إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلظَّـٰلِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمۡ سُرَادِقُهَاۚ وَإِن يَسۡتَغِيثُواْ يُغَاثُواْ بِمَآءٖ كَٱلۡمُهۡلِ يَشۡوِي ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا
paṟayuka: satyaṁ niṅṅaḷuṭe rakṣitāviṅkal ninnuḷḷatākunnu. atināl iṣṭamuḷḷavar viśvasikkaṭṭe. iṣṭamuḷḷavar aviśvasikkaṭṭe. akramikaḷkk nāṁ narakāgni orukki vecciṭṭuṇṭ. atinṟe kūṭāraṁ avare valayaṁ ceytirikkunnu. avar veḷḷattinapēkṣikkunna pakṣaṁ urukkiya lēāhaṁ pēāluḷḷa oru veḷḷamāyirikkuṁ. avarkk kuṭikkān nalkappeṭunnat. at mukhaṅṅaḷe ericc kaḷayuṁ. vaḷare duṣicca pānīyaṁ tanne. at (narakaṁ) vaḷare duṣicca viśrama sthalaṁ tanne
Surah Al-Kahf, Verse 29
إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجۡرَ مَنۡ أَحۡسَنَ عَمَلًا
tīrccayāyuṁ viśvasikkukayuṁ salkarm'maṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavarārēā attaraṁ salpravarttanaṁ naṭattunna yāteārāḷuṭeyuṁ pratiphalaṁ nāṁ tīrccayāyuṁ pāḻākkunnatalla
Surah Al-Kahf, Verse 30
أُوْلَـٰٓئِكَ لَهُمۡ جَنَّـٰتُ عَدۡنٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهِمُ ٱلۡأَنۡهَٰرُ يُحَلَّوۡنَ فِيهَا مِنۡ أَسَاوِرَ مِن ذَهَبٖ وَيَلۡبَسُونَ ثِيَابًا خُضۡرٗا مِّن سُندُسٖ وَإِسۡتَبۡرَقٖ مُّتَّكِـِٔينَ فِيهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِۚ نِعۡمَ ٱلثَّوَابُ وَحَسُنَتۡ مُرۡتَفَقٗا
akkūṭṭarkkākunnu sthiravāsattinuḷḷa svargattēāppukaḷ. avaruṭe tāḻbhāgattkūṭi aruvikaḷ oḻukikkeāṇṭirikkunnatāṇ. avarkkaviṭe svarṇaṁ keāṇṭuḷḷa vaḷakaḷ aṇiyikkappeṭunnatāṇ. nēriyatuṁ kaṭṭiyuḷḷatumāya paccappaṭṭu vastraṅṅaḷ avar dharikkukayuṁ ceyyuṁ. aviṭe avar alaṅkaricca kaṭṭilukaḷil cāriyirunn viśramikkunnavarāyirikkuṁ. etra viśiṣṭamāya pratiphalaṁ, etra uttamamāya viśramasthalaṁ
Surah Al-Kahf, Verse 31
۞وَٱضۡرِبۡ لَهُم مَّثَلٗا رَّجُلَيۡنِ جَعَلۡنَا لِأَحَدِهِمَا جَنَّتَيۡنِ مِنۡ أَعۡنَٰبٖ وَحَفَفۡنَٰهُمَا بِنَخۡلٖ وَجَعَلۡنَا بَيۡنَهُمَا زَرۡعٗا
nī avarkk oru upama vivariccukeāṭukkuka. raṇṭ puruṣanmār. avaril orāḷkk nāṁ raṇṭ muntirittēāṭṭaṅṅaḷ nalki. avaye (tēāṭṭaṅṅaḷe) nāṁ īntappanakeāṇṭ valayaṁ ceytu. avaykkiṭayil (tēāṭṭaṅṅaḷkkiṭayil) dhān'yakr̥ṣiyiṭavuṁ nāṁ nalki
Surah Al-Kahf, Verse 32
كِلۡتَا ٱلۡجَنَّتَيۡنِ ءَاتَتۡ أُكُلَهَا وَلَمۡ تَظۡلِم مِّنۡهُ شَيۡـٔٗاۚ وَفَجَّرۡنَا خِلَٰلَهُمَا نَهَرٗا
iru tēāṭṭaṅṅaḷuṁ avayuṭe phalaṅṅaḷ nalki vannu. atil yāteāru kramakkēṭuṁ varuttiyilla. avaykkiṭayilūṭe nāṁ oru nadi oḻukkukayuṁ ceytu
Surah Al-Kahf, Verse 33
وَكَانَ لَهُۥ ثَمَرٞ فَقَالَ لِصَٰحِبِهِۦ وَهُوَ يُحَاوِرُهُۥٓ أَنَا۠ أَكۡثَرُ مِنكَ مَالٗا وَأَعَزُّ نَفَرٗا
avannu pala varumānavumuṇṭāyirunnu. aṅṅane avan tanṟe caṅṅātiyēāṭ sanvādaṁ naṭattikkeāṇṭirikke paṟayukayuṇṭāyi: ñānāṇ ninnekkāḷ kūṭutal dhanamuḷḷavanuṁ kūṭutal saṅghabalamuḷḷavanuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 34
وَدَخَلَ جَنَّتَهُۥ وَهُوَ ظَالِمٞ لِّنَفۡسِهِۦ قَالَ مَآ أَظُنُّ أَن تَبِيدَ هَٰذِهِۦٓ أَبَدٗا
svantattēāṭ tanne an'yāyaṁ pravartticc keāṇṭ avan tanṟe tēāṭṭattil pravēśiccu. avan paṟaññu: orikkaluṁ iteānnuṁ naśicc pēākumenn ñān vicārikkunnilla
Surah Al-Kahf, Verse 35
وَمَآ أَظُنُّ ٱلسَّاعَةَ قَآئِمَةٗ وَلَئِن رُّدِدتُّ إِلَىٰ رَبِّي لَأَجِدَنَّ خَيۡرٗا مِّنۡهَا مُنقَلَبٗا
antyasamayaṁ nilavil varuṁ ennuṁ ñān vicārikkunnilla. ini ñān enṟe rakṣitāviṅkalēkk maṭakkappeṭukayāṇeṅkilēā, tīrccayāyuṁ, maṭaṅṅiccellunnatin itinēkkāḷ uttamamāya oru sthalaṁ enikk labhikkuka tanne ceyyuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 36
قَالَ لَهُۥ صَاحِبُهُۥ وَهُوَ يُحَاوِرُهُۥٓ أَكَفَرۡتَ بِٱلَّذِي خَلَقَكَ مِن تُرَابٖ ثُمَّ مِن نُّطۡفَةٖ ثُمَّ سَوَّىٰكَ رَجُلٗا
avanṟe caṅṅāti avanumāyi sanvādaṁ naṭattikkeāṇṭirikke paṟaññu: maṇṇil ninnuṁ anantaraṁ bījattil ninnuṁ ninne sr̥ṣṭikkukayuṁ, pinnīṭ ninne oru puruṣanāyi sanvidhānikkukayuṁ ceytavanil nī aviśvasiccirikkukayāṇēā
Surah Al-Kahf, Verse 37
لَّـٰكِنَّا۠ هُوَ ٱللَّهُ رَبِّي وَلَآ أُشۡرِكُ بِرَبِّيٓ أَحَدٗا
ennāl (enṟe viśvāsamitāṇ.) avan athavā allāhuvākunnu enṟe rakṣitāv. enṟe rakṣitāvinēāṭ yāteānnineyuṁ ñān paṅkucērkkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 38
وَلَوۡلَآ إِذۡ دَخَلۡتَ جَنَّتَكَ قُلۡتَ مَا شَآءَ ٱللَّهُ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِٱللَّهِۚ إِن تَرَنِ أَنَا۠ أَقَلَّ مِنكَ مَالٗا وَوَلَدٗا
nī ninṟe tēāṭṭattil kaṭanna samayatt, it allāhu uddēśiccatatre, allāhuvekkeāṇṭallāte yāteāru śaktiyuṁ illa enn ninakk paṟaññ kūṭāyirunnēā? ninnekkāḷ dhanavuṁ santānavuṁ kuṟaññavanāyi nī enne kāṇunnuveṅkil
Surah Al-Kahf, Verse 39
فَعَسَىٰ رَبِّيٓ أَن يُؤۡتِيَنِ خَيۡرٗا مِّن جَنَّتِكَ وَيُرۡسِلَ عَلَيۡهَا حُسۡبَانٗا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ فَتُصۡبِحَ صَعِيدٗا زَلَقًا
enṟe rakṣitāv enikk ninṟe tēāṭṭattekkāḷ nallat nalki enn varāṁ. ninṟe tēāṭṭattinṟe nēre avan ākāśatt ninn śikṣa ayakkukayuṁ, aṅṅane at catuppunilamāyittīrukayuṁ ceytu enn varāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 40
أَوۡ يُصۡبِحَ مَآؤُهَا غَوۡرٗا فَلَن تَسۡتَطِيعَ لَهُۥ طَلَبٗا
alleṅkil atile veḷḷaṁ ninakk orikkaluṁ tēṭippiṭicc keāṇṭ varuvān kaḻiyātta vidhaṁ vaṟṟippēāyennuṁ varāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 41
وَأُحِيطَ بِثَمَرِهِۦ فَأَصۡبَحَ يُقَلِّبُ كَفَّيۡهِ عَلَىٰ مَآ أَنفَقَ فِيهَا وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُشۡرِكۡ بِرَبِّيٓ أَحَدٗا
avanṟe phalasamr̥d'dhi (nāśattāl) valayaṁ ceyyappeṭṭu. ava (tēāṭṭaṅṅaḷ) avayuṭe pantalukaḷēāṭe vīṇaṭiññ kiṭakkave tān atil celavaḻiccatinṟe pēril avan (naṣṭabēādhattāl) kai malarttunnavanāyittīrnnu. enṟe rakṣitāvinēāṭ āreyuṁ ñān paṅkucērkkātirunneṅkil etra nannāyirunnēne enn avan paṟayukayuṁ ceytkeāṇṭirunnu
Surah Al-Kahf, Verse 42
وَلَمۡ تَكُن لَّهُۥ فِئَةٞ يَنصُرُونَهُۥ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَمَا كَانَ مُنتَصِرًا
allāhuvin puṟame yāteāru kakṣiyuṁ avann sahāyaṁ nalkuvānuṇṭāyilla. avann (svayaṁ) atijayikkuvān kaḻiññatumilla
Surah Al-Kahf, Verse 43
هُنَالِكَ ٱلۡوَلَٰيَةُ لِلَّهِ ٱلۡحَقِّۚ هُوَ خَيۡرٞ ثَوَابٗا وَخَيۡرٌ عُقۡبٗا
yathārt'tha daivamāya allāhuvinnatre aviṭe rakṣādhikāraṁ. nalla pratiphalaṁ nalkunnavanuṁ nalla paryavasānattilettukkunnavanuṁ avanatre
Surah Al-Kahf, Verse 44
وَٱضۡرِبۡ لَهُم مَّثَلَ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا كَمَآءٍ أَنزَلۡنَٰهُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ فَٱخۡتَلَطَ بِهِۦ نَبَاتُ ٱلۡأَرۡضِ فَأَصۡبَحَ هَشِيمٗا تَذۡرُوهُ ٱلرِّيَٰحُۗ وَكَانَ ٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ مُّقۡتَدِرًا
(nabiyē,) nī avarkk aihikajīvitattinṟe upama vivariccukeāṭukkuka: ākāśatt ninn nāṁ veḷḷaṁ iṟakki. atumūlaṁ bhūmiyil sasyaṅṅaḷ iṭakalarnn vaḷarnnu. tāmasiyāte at kāṟṟukaḷ paṟattikkaḷayunna turumpāyittīrnnu. (atupēāleyatre aihikajīvitaṁ.) allāhu ēt kāryattinuṁ kaḻivuḷḷavanākunnu
Surah Al-Kahf, Verse 45
ٱلۡمَالُ وَٱلۡبَنُونَ زِينَةُ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَاۖ وَٱلۡبَٰقِيَٰتُ ٱلصَّـٰلِحَٰتُ خَيۡرٌ عِندَ رَبِّكَ ثَوَابٗا وَخَيۡرٌ أَمَلٗا
svattuṁ santānaṅṅaḷuṁ aihikajīvitattinṟe alaṅkāramākunnu. ennāl nilanilkkunna salkarm'maṅṅaḷāṇ ninṟe rakṣitāviṅkal uttamamāya pratiphalamuḷḷatuṁ uttamamāya pratīkṣa nalkunnatuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 46
وَيَوۡمَ نُسَيِّرُ ٱلۡجِبَالَ وَتَرَى ٱلۡأَرۡضَ بَارِزَةٗ وَحَشَرۡنَٰهُمۡ فَلَمۡ نُغَادِرۡ مِنۡهُمۡ أَحَدٗا
parvvataṅṅaḷe nāṁ sañcarippikkukayuṁ teḷiññ nirappāya nilayil bhūmi ninakk kāṇumāṟākukayuṁ, tuṭarnn avaril ninn (manuṣyaril ninn) orāḷeyuṁ viṭṭukaḷayāte nāṁ avare orumiccukūṭṭukayuṁ ceyyunna divasaṁ (śrad'dhēyamākunnu)
Surah Al-Kahf, Verse 47
وَعُرِضُواْ عَلَىٰ رَبِّكَ صَفّٗا لَّقَدۡ جِئۡتُمُونَا كَمَا خَلَقۡنَٰكُمۡ أَوَّلَ مَرَّةِۭۚ بَلۡ زَعَمۡتُمۡ أَلَّن نَّجۡعَلَ لَكُم مَّوۡعِدٗا
ninṟe rakṣitāvinṟe mumpāke avar aṇiyaṇiyāyi pradarśippikkappeṭukayuṁ ceyyuṁ. (annavan paṟayuṁ:) niṅṅaḷe nāṁ ādyatavaṇa sr̥ṣṭicca prakāraṁ niṅṅaḷitā nam'muṭe aṭutt vannirikkunnu. ennāl niṅṅaḷkk nāṁ oru niścita samayaṁ ērpeṭuttukayēyilla enn niṅṅaḷ jalpikkukayāṇ ceytat
Surah Al-Kahf, Verse 48
وَوُضِعَ ٱلۡكِتَٰبُ فَتَرَى ٱلۡمُجۡرِمِينَ مُشۡفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَٰوَيۡلَتَنَا مَالِ هَٰذَا ٱلۡكِتَٰبِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةٗ وَلَا كَبِيرَةً إِلَّآ أَحۡصَىٰهَاۚ وَوَجَدُواْ مَا عَمِلُواْ حَاضِرٗاۗ وَلَا يَظۡلِمُ رَبُّكَ أَحَدٗا
(karm'maṅṅaḷuṭe) rēkha vekkappeṭuṁ. appēāḷ kuṟṟavāḷikaḷe, atiluḷḷatineppaṟṟi bhayavihvalarāya nilayil ninakk kāṇāṁ. avar paṟayuṁ: ayyēā! ñaṅṅaḷkk nāśaṁ. itenteāru rēkhayāṇ? ceṟutēā valutēā āya onnuṁ tanne at kr̥tyamāyi rēkhappeṭuttāte viṭṭukaḷayunnillallēā! taṅṅaḷ pravartticcateākke (rēkhayil) nilaviluḷḷatāyi avar kaṇṭettuṁ. ninṟe rakṣitāv yāteārāḷēāṭuṁ anīti kāṇikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 49
وَإِذۡ قُلۡنَا لِلۡمَلَـٰٓئِكَةِ ٱسۡجُدُواْ لِأٓدَمَ فَسَجَدُوٓاْ إِلَّآ إِبۡلِيسَ كَانَ مِنَ ٱلۡجِنِّ فَفَسَقَ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِۦٓۗ أَفَتَتَّخِذُونَهُۥ وَذُرِّيَّتَهُۥٓ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِي وَهُمۡ لَكُمۡ عَدُوُّۢۚ بِئۡسَ لِلظَّـٰلِمِينَ بَدَلٗا
nāṁ malakkukaḷēāṭ niṅṅaḷ ādamin praṇāmaṁ ceyyuka enn paṟañña sandarbhaṁ (śrad'dhēyamatre.) avar praṇāmaṁ ceytu. iblīs oḻike. avan jinnukaḷil peṭṭavanāyirunnu. aṅṅane tanṟe rakṣitāvinṟe kalpana avan dhikkariccu. ennirikke niṅṅaḷ enne viṭṭ avaneyuṁ avanṟe santatikaḷeyuṁ rakṣādhikārikaḷākkukayāṇēā? avar niṅṅaḷuṭe śatrukkaḷatre. akramikaḷkk (allāhuvin) pakaraṁ kiṭṭiyat vaḷare cītta tanne
Surah Al-Kahf, Verse 50
۞مَّآ أَشۡهَدتُّهُمۡ خَلۡقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَلَا خَلۡقَ أَنفُسِهِمۡ وَمَا كُنتُ مُتَّخِذَ ٱلۡمُضِلِّينَ عَضُدٗا
ākāśaṅṅaḷuṭeyuṁ bhūmiyuṭeyuṁ sr̥ṣṭippinākaṭṭe, avaruṭe tanne sr̥ṣṭippinākaṭṭe nāṁ avare sākṣikaḷākkiyiṭṭilla. vaḻipiḻappikkunnavare ñān sahāyikaḷāyi svīkarikkunnavanallatānuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 51
وَيَوۡمَ يَقُولُ نَادُواْ شُرَكَآءِيَ ٱلَّذِينَ زَعَمۡتُمۡ فَدَعَوۡهُمۡ فَلَمۡ يَسۡتَجِيبُواْ لَهُمۡ وَجَعَلۡنَا بَيۡنَهُم مَّوۡبِقٗا
enṟe paṅkāḷikaḷenn niṅṅaḷ jalpicc keāṇṭirunnavare niṅṅaḷ viḷicc nēākkū enn avan (allāhu) paṟayunna divasaṁ (śrad'dhēyamatre.) appēāḷ ivar avare viḷicc nēākkunnatāṇ. ennāl avar ivarkk uttaraṁ nalkunnatalla. avarkkiṭayil nāṁ oru nāśagarttaṁ uṇṭākkukayuṁ ceyyuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 52
وَرَءَا ٱلۡمُجۡرِمُونَ ٱلنَّارَ فَظَنُّوٓاْ أَنَّهُم مُّوَاقِعُوهَا وَلَمۡ يَجِدُواْ عَنۡهَا مَصۡرِفٗا
kuṟṟavāḷikaḷ narakaṁ nēril kāṇuṁ. appēāḷ taṅṅaḷ atil akappeṭān pēākukayāṇenn avar manas'silākkuṁ. atil ninn viṭṭumāṟippēākān oru mārgavuṁ avar kaṇṭettukayumilla
Surah Al-Kahf, Verse 53
وَلَقَدۡ صَرَّفۡنَا فِي هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ لِلنَّاسِ مِن كُلِّ مَثَلٖۚ وَكَانَ ٱلۡإِنسَٰنُ أَكۡثَرَ شَيۡءٖ جَدَلٗا
tīrccayāyuṁ janaṅṅaḷkkuvēṇṭi ellāvidha upamakaḷuṁ ī khur'ānil nāṁ vividha tarattil vivariccirikkunnu. ennāl manuṣyan atyadhikaṁ tarkkasvabhāvamuḷḷavanatre
Surah Al-Kahf, Verse 54
وَمَا مَنَعَ ٱلنَّاسَ أَن يُؤۡمِنُوٓاْ إِذۡ جَآءَهُمُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّهُمۡ إِلَّآ أَن تَأۡتِيَهُمۡ سُنَّةُ ٱلۡأَوَّلِينَ أَوۡ يَأۡتِيَهُمُ ٱلۡعَذَابُ قُبُلٗا
taṅṅaḷkku mārgadarśanaṁ vannukiṭṭiyappēāḷ atil viśvasikkukayuṁ, taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinēāṭ pāpamēācanaṁ tēṭukayuṁ ceyyunnatin janaṅṅaḷkk taṭas'samāyat pūrvvikanmāruṭe kāryattiluṇṭāya atē naṭapaṭi avarkkuṁ varaṇaṁ. alleṅkil avarkk nēriṭṭ śikṣa varaṇaṁ enna avaruṭe nilapāṭ mātramākunnu
Surah Al-Kahf, Verse 55
وَمَا نُرۡسِلُ ٱلۡمُرۡسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَۚ وَيُجَٰدِلُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِٱلۡبَٰطِلِ لِيُدۡحِضُواْ بِهِ ٱلۡحَقَّۖ وَٱتَّخَذُوٓاْ ءَايَٰتِي وَمَآ أُنذِرُواْ هُزُوٗا
santēāṣavārtta aṟiyikkunnavarāyikkeāṇṭuṁ, tākkīt nalkunnavarāyikkeāṇṭuṁ mātramāṇ nāṁ dūtanmāre niyēāgikkunnat. aviśvasiccavar mithyāvādavumāyi tarkkicc keāṇṭirikkunnu; at mūlaṁ satyatte takartt kaḷayuvān vēṇṭi. enṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷeyuṁ avarkk nalkappeṭṭa tākkītukaḷeyuṁ avar parihāsyamākkittīrkkukayuṁ ceytirikkunnu
Surah Al-Kahf, Verse 56
وَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّن ذُكِّرَ بِـَٔايَٰتِ رَبِّهِۦ فَأَعۡرَضَ عَنۡهَا وَنَسِيَ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُۚ إِنَّا جَعَلۡنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ أَكِنَّةً أَن يَفۡقَهُوهُ وَفِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَقۡرٗاۖ وَإِن تَدۡعُهُمۡ إِلَى ٱلۡهُدَىٰ فَلَن يَهۡتَدُوٓاْ إِذًا أَبَدٗا
tanṟe rakṣitāvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷeppaṟṟi ōrmippikkappeṭṭiṭṭ atil ninn tiriññukaḷayukayuṁ, tanṟe kaikaḷ munkūṭṭi ceytat (duṣkarm'maṅṅaḷ) maṟannukaḷayukayuṁ ceytavanekkāḷ akramiyāyi āruṇṭ? tīrccayāyuṁ avarat grahikkunnatin (taṭas'samāyi) nāṁ avaruṭe hr̥dayaṅṅaḷil mūṭikaḷuṁ, avaruṭe kātukaḷil bhāra (aṭapp) vuṁ ērpeṭuttiyirikkunnu. (aṅṅaneyirikke) nī avare sanmārgattilēkk kṣaṇikkunna pakṣaṁ avar orikkaluṁ sanmārgaṁ svīkarikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 57
وَرَبُّكَ ٱلۡغَفُورُ ذُو ٱلرَّحۡمَةِۖ لَوۡ يُؤَاخِذُهُم بِمَا كَسَبُواْ لَعَجَّلَ لَهُمُ ٱلۡعَذَابَۚ بَل لَّهُم مَّوۡعِدٞ لَّن يَجِدُواْ مِن دُونِهِۦ مَوۡئِلٗا
ninṟe rakṣitāv ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇayuḷḷavanumākunnu. avar ceyt kūṭṭiyatin avan avarkketiril naṭapaṭi eṭukkukayāyirunneṅkil avarkkavan uṭan tanne śikṣa nalkumāyirunnu. pakṣe avarkkeāru niścita avadhiyuṇṭ. atine maṟikaṭann keāṇṭ rakṣaprāpikkāvunna oru sthānavuṁ avar kaṇṭettukayēyilla
Surah Al-Kahf, Verse 58
وَتِلۡكَ ٱلۡقُرَىٰٓ أَهۡلَكۡنَٰهُمۡ لَمَّا ظَلَمُواْ وَجَعَلۡنَا لِمَهۡلِكِهِم مَّوۡعِدٗا
ā rājyaṅṅaḷ akramattil ērpeṭṭappēāḷ avare nāṁ naśippicc kaḷaññu. avaruṭe nāśattin nāṁ oru niścita avadhi vecciṭṭuṇṭ
Surah Al-Kahf, Verse 59
وَإِذۡ قَالَ مُوسَىٰ لِفَتَىٰهُ لَآ أَبۡرَحُ حَتَّىٰٓ أَبۡلُغَ مَجۡمَعَ ٱلۡبَحۡرَيۡنِ أَوۡ أَمۡضِيَ حُقُبٗا
mūsā tanṟe bhr̥tyanēāṭ iprakāraṁ paṟañña sandarbhaṁ (śrad'dhēyamākunnu:) ñān raṇṭ kaṭalukaḷ kūṭiccērunniṭatt ettukayēā, alleṅkil sudīrghamāya oru kālaghaṭṭaṁ muḻuvan naṭann kaḻiyukayēā ceyyunnat vare ñān (ī yātra) tuṭarnn keāṇēṭayirikkuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 60
فَلَمَّا بَلَغَا مَجۡمَعَ بَيۡنِهِمَا نَسِيَا حُوتَهُمَا فَٱتَّخَذَ سَبِيلَهُۥ فِي ٱلۡبَحۡرِ سَرَبٗا
aṅṅane avar ava (kaṭalukaḷ) raṇṭuṁ kūṭiccērunniṭattettiyappēāḷ taṅṅaḷuṭe matsyattinṟe kāryaṁ maṟannupēāyi. aṅṅane at kaṭalil (cāṭi) at pēāya mārgaṁ oru turaṅkaṁ (pēāle) ākkittīrttu
Surah Al-Kahf, Verse 61
فَلَمَّا جَاوَزَا قَالَ لِفَتَىٰهُ ءَاتِنَا غَدَآءَنَا لَقَدۡ لَقِينَا مِن سَفَرِنَا هَٰذَا نَصَبٗا
aṅṅane avar ā sthalaṁ viṭṭ munnēāṭṭ pēāyikkaḻiññappēāḷ mūsā tanṟe bhr̥tyanēāṭ paṟaññu: nī namukk nam'muṭe bhakṣaṇaṁ keāṇṭ vā. nam'muṭe ī yātra nimittaṁ namukk kṣīṇaṁ nēriṭṭirikkunnu
Surah Al-Kahf, Verse 62
قَالَ أَرَءَيۡتَ إِذۡ أَوَيۡنَآ إِلَى ٱلصَّخۡرَةِ فَإِنِّي نَسِيتُ ٱلۡحُوتَ وَمَآ أَنسَىٰنِيهُ إِلَّا ٱلشَّيۡطَٰنُ أَنۡ أَذۡكُرَهُۥۚ وَٱتَّخَذَ سَبِيلَهُۥ فِي ٱلۡبَحۡرِ عَجَبٗا
avan paṟaññu: tāṅkaḷ kaṇṭuvēā? nāṁ ā pāṟakkallil abhayaṁ prāpicca sandarbhattil ñān ā matsyatte maṟannupēākuka tanne ceytu. at paṟayān enne maṟappiccat piśācallāte maṟṟārumalla. at kaṭalilūṭe sañcaricca vaḻi oru atbhutamākkittīrkkukayuṁ ceytirikkunnu
Surah Al-Kahf, Verse 63
قَالَ ذَٰلِكَ مَا كُنَّا نَبۡغِۚ فَٱرۡتَدَّا عَلَىٰٓ ءَاثَارِهِمَا قَصَصٗا
addēhaṁ (mūsā) paṟaññu: atutanneyāṇ nāṁ tēṭikkeāṇṭirunnat. uṭane avar raṇṭ pēruṁ taṅṅaḷuṭe kālpāṭukaḷ nēākkikkeāṇṭ maṭaṅṅi
Surah Al-Kahf, Verse 64
فَوَجَدَا عَبۡدٗا مِّنۡ عِبَادِنَآ ءَاتَيۡنَٰهُ رَحۡمَةٗ مِّنۡ عِندِنَا وَعَلَّمۡنَٰهُ مِن لَّدُنَّا عِلۡمٗا
appēāḷ avar raṇṭupēruṁ nam'muṭe dāsanmāril orāḷe kaṇṭetti. addēhattin nāṁ nam'muṭe pakkal ninnuḷḷa kāruṇyaṁ nalkukayuṁ, nam'muṭe pakkal ninnuḷḷa jñānaṁ nāṁ addēhatte paṭhippikkukayuṁ ceytiṭṭuṇṭ
Surah Al-Kahf, Verse 65
قَالَ لَهُۥ مُوسَىٰ هَلۡ أَتَّبِعُكَ عَلَىٰٓ أَن تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمۡتَ رُشۡدٗا
mūsā addēhattēāṭ paṟaññu: tāṅkaḷkk paṭhippikkappeṭṭa sanmārgajñānattil ninn enikk tāṅkaḷ paṭhippiccutarunnatinnāyi ñān tāṅkaḷe anugamikkaṭṭe
Surah Al-Kahf, Verse 66
قَالَ إِنَّكَ لَن تَسۡتَطِيعَ مَعِيَ صَبۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: tīrccayāyuṁ tāṅkaḷkk enṟe kūṭe kṣamicc kaḻiyān sādhikkukayē illa
Surah Al-Kahf, Verse 67
وَكَيۡفَ تَصۡبِرُ عَلَىٰ مَا لَمۡ تُحِطۡ بِهِۦ خُبۡرٗا
tāṅkaḷ sūkṣmamāyi aṟiññiṭṭillātta oru viṣayattil tāṅkaḷkkeṅṅane kṣamikkānākuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 68
قَالَ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ صَابِرٗا وَلَآ أَعۡصِي لَكَ أَمۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: allāhu uddēśikkunna pakṣaṁ kṣamayuḷḷavanāyi tāṅkaḷ enne kaṇṭettunnatāṇ. ñān tāṅkaḷuṭe oru kalpanaykkuṁ etir pravarttikkunnatalla
Surah Al-Kahf, Verse 69
قَالَ فَإِنِ ٱتَّبَعۡتَنِي فَلَا تَسۡـَٔلۡنِي عَن شَيۡءٍ حَتَّىٰٓ أُحۡدِثَ لَكَ مِنۡهُ ذِكۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: ennāl tāṅkaḷ enne anugamikkunna pakṣaṁ yāteāru kāryatteppaṟṟiyuṁ tāṅkaḷ ennēāṭ cēādikkarut: atineppaṟṟiyuḷḷa vivaraṁ ñān tanne tāṅkaḷkku paṟaññutarunnat vare
Surah Al-Kahf, Verse 70
فَٱنطَلَقَا حَتَّىٰٓ إِذَا رَكِبَا فِي ٱلسَّفِينَةِ خَرَقَهَاۖ قَالَ أَخَرَقۡتَهَا لِتُغۡرِقَ أَهۡلَهَا لَقَدۡ جِئۡتَ شَيۡـًٔا إِمۡرٗا
tuṭarnn avar raṇṭ pēruṁ kappalil kayaṟiyappēāḷ addēhaṁ at ōṭṭayākkikkaḷaññu. mūsā paṟaññu: atiluḷḷavare mukkikkaḷayuvān vēṇṭi tāṅkaḷat ōṭṭayākkiyirikkukayāṇēā? tīrccayāyuṁ gurutaramāya oru kāryaṁ tanneyāṇ tāṅkaḷ ceytat
Surah Al-Kahf, Verse 71
قَالَ أَلَمۡ أَقُلۡ إِنَّكَ لَن تَسۡتَطِيعَ مَعِيَ صَبۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: tīrccayāyuṁ tāṅkaḷkk enṟe kūṭe kṣamiccukaḻiyān sādhikkilla enn ñān paṟaññiṭṭillē
Surah Al-Kahf, Verse 72
قَالَ لَا تُؤَاخِذۡنِي بِمَا نَسِيتُ وَلَا تُرۡهِقۡنِي مِنۡ أَمۡرِي عُسۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: ñān maṟannupēāyatin tāṅkaḷ enṟe pēril naṭapaṭi eṭukkarut. enṟe kāryattil viṣamakaramāya yāteānninuṁ tāṅkaḷ enne nirbandhikkukayuṁ ceyyarut
Surah Al-Kahf, Verse 73
فَٱنطَلَقَا حَتَّىٰٓ إِذَا لَقِيَا غُلَٰمٗا فَقَتَلَهُۥ قَالَ أَقَتَلۡتَ نَفۡسٗا زَكِيَّةَۢ بِغَيۡرِ نَفۡسٖ لَّقَدۡ جِئۡتَ شَيۡـٔٗا نُّكۡرٗا
anantaraṁ avar iruvaruṁ pēāyi. aṅṅane oru bālane avar kaṇṭumuṭṭiyappēāḷ addēhaṁ avane keānnukaḷaññu. mūsā paṟaññu: nirdēāṣiyāya orāḷe maṟṟeārāḷkku pakaramāyiṭṭallāte tāṅkaḷ keānnuvēā? tīrccayāyuṁ niṣid'dhamāya oru kāryaṁ tanneyāṇ tāṅkaḷ ceytiṭṭuḷḷat
Surah Al-Kahf, Verse 74
۞قَالَ أَلَمۡ أَقُل لَّكَ إِنَّكَ لَن تَسۡتَطِيعَ مَعِيَ صَبۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: tīrccayāyuṁ tāṅkaḷkku enṟe kūṭe kṣamicc kaḻiyuvān sādhikkukayē illa enn ñān tāṅkaḷēāṭ paṟaññiṭṭillē
Surah Al-Kahf, Verse 75
قَالَ إِن سَأَلۡتُكَ عَن شَيۡءِۭ بَعۡدَهَا فَلَا تُصَٰحِبۡنِيۖ قَدۡ بَلَغۡتَ مِن لَّدُنِّي عُذۡرٗا
mūsā paṟaññu: itin śēṣaṁ vallatineppaṟṟiyuṁ ñān tāṅkaḷēāṭ cēādikkukayāṇeṅkil pinne tāṅkaḷ enne sahavāsiyākkēṇṭatilla. ennil ninn tāṅkaḷkk n'yāyamāya kāraṇaṁ kiṭṭikkaḻiññu
Surah Al-Kahf, Verse 76
فَٱنطَلَقَا حَتَّىٰٓ إِذَآ أَتَيَآ أَهۡلَ قَرۡيَةٍ ٱسۡتَطۡعَمَآ أَهۡلَهَا فَأَبَوۡاْ أَن يُضَيِّفُوهُمَا فَوَجَدَا فِيهَا جِدَارٗا يُرِيدُ أَن يَنقَضَّ فَأَقَامَهُۥۖ قَالَ لَوۡ شِئۡتَ لَتَّخَذۡتَ عَلَيۡهِ أَجۡرٗا
anantaraṁ avar iruvaruṁ pēāyi. aṅṅane avar iruvaruṁ oru rājyakkāruṭe aṭukkal cennappēāḷ ā rājyakkārēāṭ avar bhakṣaṇaṁ āvaśyappeṭṭu. ennāl ivare salkkarikkuvān avar vaimanasyaṁ kāṇikkukayāṇ ceytat. appēāḷ peāḷiññuvīḻāneāruṅṅunna oru matil avar aviṭe kaṇṭetti. uṭane addēhaṁ at nēreyākki. mūsā paṟaññu: tāṅkaḷ uddēśiccirunneṅkil atinṟe pēril tāṅkaḷkk valla pratiphalavuṁ vāṅṅāmāyirunnu
Surah Al-Kahf, Verse 77
قَالَ هَٰذَا فِرَاقُ بَيۡنِي وَبَيۡنِكَۚ سَأُنَبِّئُكَ بِتَأۡوِيلِ مَا لَمۡ تَسۡتَطِع عَّلَيۡهِ صَبۡرًا
addēhaṁ paṟaññu: it ñānuṁ tāṅkaḷuṁ tam'miluḷḷa vērpāṭākunnu. ēteāru kāryattinṟe pēril tāṅkaḷkk kṣamikkān kaḻiyātirunnuvēā atinṟe peāruḷ ñān tāṅkaḷkk aṟiyicc tarāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 78
أَمَّا ٱلسَّفِينَةُ فَكَانَتۡ لِمَسَٰكِينَ يَعۡمَلُونَ فِي ٱلۡبَحۡرِ فَأَرَدتُّ أَنۡ أَعِيبَهَا وَكَانَ وَرَآءَهُم مَّلِكٞ يَأۡخُذُ كُلَّ سَفِينَةٍ غَصۡبٗا
ennāl ā kappal kaṭalil jēāliceyyunna ētānuṁ daridranmāruṭetāyirunnu. atināl ñānat kēṭuvaruttaṇamenn uddēśiccu. (kāraṇaṁ) avaruṭe puṟake ellā (nalla) kappaluṁ balālkkāramāyi piṭicceṭukkunna oru rājāvuṇṭāyirunnu
Surah Al-Kahf, Verse 79
وَأَمَّا ٱلۡغُلَٰمُ فَكَانَ أَبَوَاهُ مُؤۡمِنَيۡنِ فَخَشِينَآ أَن يُرۡهِقَهُمَا طُغۡيَٰنٗا وَكُفۡرٗا
ennāl ā bālanākaṭṭe avanṟe mātāpitākkaḷ satyaviśvāsikaḷāyirunnu. ennāl avan avare atikramattinuṁ aviśvāsattinuṁ nirbandhitarākkittīrkkumenn nāṁ bhayappeṭṭu
Surah Al-Kahf, Verse 80
فَأَرَدۡنَآ أَن يُبۡدِلَهُمَا رَبُّهُمَا خَيۡرٗا مِّنۡهُ زَكَوٰةٗ وَأَقۡرَبَ رُحۡمٗا
atināl avarkk avaruṭe rakṣitāv avanekkāḷ svabhāvaśud'dhiyil meccappeṭṭavanuṁ, kāruṇyattāl kūṭutal aṭuppamuḷḷavanumāya oru santānatte pakaraṁ nalkaṇaṁ ennu nāṁ āgrahiccu
Surah Al-Kahf, Verse 81
وَأَمَّا ٱلۡجِدَارُ فَكَانَ لِغُلَٰمَيۡنِ يَتِيمَيۡنِ فِي ٱلۡمَدِينَةِ وَكَانَ تَحۡتَهُۥ كَنزٞ لَّهُمَا وَكَانَ أَبُوهُمَا صَٰلِحٗا فَأَرَادَ رَبُّكَ أَن يَبۡلُغَآ أَشُدَّهُمَا وَيَسۡتَخۡرِجَا كَنزَهُمَا رَحۡمَةٗ مِّن رَّبِّكَۚ وَمَا فَعَلۡتُهُۥ عَنۡ أَمۡرِيۚ ذَٰلِكَ تَأۡوِيلُ مَا لَمۡ تَسۡطِع عَّلَيۡهِ صَبۡرٗا
ā matilāṇeṅkilēā, at ā paṭṭaṇattile anātharāya raṇṭ bālanmāruṭetāyirunnu. atinu cuvaṭṭil avarkkāyuḷḷa oru nidhiyuṇṭāyirunnu. avaruṭe pitāv oru nalla manuṣyanāyirunnu. atināl avar iruvaruṁ yevvanaṁ prāpikkukayuṁ, enniṭṭavaruṭe nidhi puṟatteṭukkukayuṁ ceyyaṇamenn tāṅkaḷuṭe rakṣitāv uddēśiccu tāṅkaḷuṭe rakṣitāvinṟe kāruṇyaṁ enna nilayilatre at. ateānnuṁ enṟe abhiprayaprakāramalla ñān ceytat. tāṅkaḷkk ēt kāryattil kṣamikkān kaḻiyātirunnuvēā atinṟe peāruḷākunnu at
Surah Al-Kahf, Verse 82
وَيَسۡـَٔلُونَكَ عَن ذِي ٱلۡقَرۡنَيۡنِۖ قُلۡ سَأَتۡلُواْ عَلَيۡكُم مِّنۡهُ ذِكۡرًا
avar ninnēāṭ dulkharnainiyeppaṟṟi cēādikkunnu. nī paṟayuka: addēhatteppaṟṟiyuḷḷa vivaraṁ ñān niṅṅaḷkk ōtikēḷpicc tarāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 83
إِنَّا مَكَّنَّا لَهُۥ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَءَاتَيۡنَٰهُ مِن كُلِّ شَيۡءٖ سَبَبٗا
tīrccayāyuṁ nāṁ addēhattin bhūmiyil svādhīnaṁ nalkukayuṁ, ellākāryattinumuḷḷa mārgaṁ nāṁ addēhattin sekaryappeṭuttikeāṭukkukayuṁ ceytu
Surah Al-Kahf, Verse 84
فَأَتۡبَعَ سَبَبًا
aṅṅane addēhaṁ oru mārgaṁ pintuṭarnnu
Surah Al-Kahf, Verse 85
حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ مَغۡرِبَ ٱلشَّمۡسِ وَجَدَهَا تَغۡرُبُ فِي عَيۡنٍ حَمِئَةٖ وَوَجَدَ عِندَهَا قَوۡمٗاۖ قُلۡنَا يَٰذَا ٱلۡقَرۡنَيۡنِ إِمَّآ أَن تُعَذِّبَ وَإِمَّآ أَن تَتَّخِذَ فِيهِمۡ حُسۡنٗا
aṅṅane addēhaṁ sūryāstamanasthānattettiyappēāḷ at ceḷiveḷḷamuḷḷa oru jalāśayattil maṟaññ pēākunnatāyi addēhaṁ kaṇṭu. atinṟe aṭutt oru janavibhāgatteyuṁ addēhaṁ kaṇṭetti.(addēhattēāṭ) nāṁ paṟaññu: hē, dulkharnain, onnukil ninakk ivare śikṣikkāṁ. alleṅkil ninakk avaril nanmayuṇṭākkāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 86
قَالَ أَمَّا مَن ظَلَمَ فَسَوۡفَ نُعَذِّبُهُۥ ثُمَّ يُرَدُّ إِلَىٰ رَبِّهِۦ فَيُعَذِّبُهُۥ عَذَابٗا نُّكۡرٗا
addēhaṁ (dulkharnain) paṟaññu: ennāl ār akramaṁ pravartticcuvēā avane nāṁ śikṣikkunnatāṇ. pinnīṭ avan tanṟe rakṣitāviṅkalēkk maṭakkappeṭukayuṁ appēāḷ avan gurutaramāya śikṣa avann nalkukayuṁ ceyyunnatāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 87
وَأَمَّا مَنۡ ءَامَنَ وَعَمِلَ صَٰلِحٗا فَلَهُۥ جَزَآءً ٱلۡحُسۡنَىٰۖ وَسَنَقُولُ لَهُۥ مِنۡ أَمۡرِنَا يُسۡرٗا
ennāl ār viśvasikkukayuṁ salkarm'maṁ pravarttikkukayuṁ ceytuvēā avannāṇ pratiphalamāyi ativiśiṣṭamāya svargamuḷḷat. avanēāṭ nāṁ nirdēśikkunnat nam'muṭe kalpanayil ninn eḷuppamuḷḷatāyi rikkukayuṁ ceyyuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 88
ثُمَّ أَتۡبَعَ سَبَبًا
pinne addēhaṁ maṟṟeāru mārgaṁ pintuṭarnnu
Surah Al-Kahf, Verse 89
حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ مَطۡلِعَ ٱلشَّمۡسِ وَجَدَهَا تَطۡلُعُ عَلَىٰ قَوۡمٖ لَّمۡ نَجۡعَل لَّهُم مِّن دُونِهَا سِتۡرٗا
aṅṅane addēhaṁ sūryēādayasthānattettiyappēāḷ at oru janatayuṭe mēl udiccuyarunnatāyi addēhaṁ kaṇṭetti. atinṟe (sūryanṟe) mumpil avarkku nāṁ yāteāru maṟayuṁ uṇṭākkikeāṭuttiṭṭilla
Surah Al-Kahf, Verse 90
كَذَٰلِكَۖ وَقَدۡ أَحَطۡنَا بِمَا لَدَيۡهِ خُبۡرٗا
aprakāraṁ tanne (addēhaṁ pravartticcu) addēhattinṟe pakkaluḷḷatineppaṟṟi (nam'muṭe) sūkṣmajñānaṁ keāṇṭ nāṁ pūrṇṇamāyi aṟiññiṭṭuṇṭ tānuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 91
ثُمَّ أَتۡبَعَ سَبَبًا
pinne addēhaṁ maṟṟeāru mārgaṁ pintuṭarnnu
Surah Al-Kahf, Verse 92
حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ بَيۡنَ ٱلسَّدَّيۡنِ وَجَدَ مِن دُونِهِمَا قَوۡمٗا لَّا يَكَادُونَ يَفۡقَهُونَ قَوۡلٗا
aṅṅane addēhaṁ raṇṭ parvvatanirakaḷkkiṭayilettiyappēāḷ avayuṭe ippuṟattuṇṭāyirunna oru janataye addēhaṁ kāṇukayuṇṭāyi. paṟayunnateānnuṁ mikkavāṟuṁ avarkk manas'silākkānāvunnilla
Surah Al-Kahf, Verse 93
قَالُواْ يَٰذَا ٱلۡقَرۡنَيۡنِ إِنَّ يَأۡجُوجَ وَمَأۡجُوجَ مُفۡسِدُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ فَهَلۡ نَجۡعَلُ لَكَ خَرۡجًا عَلَىٰٓ أَن تَجۡعَلَ بَيۡنَنَا وَبَيۡنَهُمۡ سَدّٗا
avar paṟaññu: hē, dulkharnain, tīrccayāyuṁ ya'ajūj - ma'ajūj vibhāgaṅṅaḷ bhūmiyil kuḻappamuṇṭākkunnavarākunnu. ñaṅṅaḷkkuṁ avarkkumiṭayil tāṅkaḷ oru matilkeṭṭ uṇṭākkittaraṇamenna vyavasthayil ñaṅṅaḷ tāṅkaḷkk oru karaṁ niścayicc taraṭṭeyēā
Surah Al-Kahf, Verse 94
قَالَ مَا مَكَّنِّي فِيهِ رَبِّي خَيۡرٞ فَأَعِينُونِي بِقُوَّةٍ أَجۡعَلۡ بَيۡنَكُمۡ وَبَيۡنَهُمۡ رَدۡمًا
addēhaṁ paṟaññu: enṟe rakṣitāv enikk adhīnappeṭuttittanniṭṭuḷḷat (adhikāravuṁ, aiśvaryavuṁ) (niṅṅaḷ nalkunnatinekkāḷuṁ) uttamamatre. ennāl (niṅṅaḷuṭe śārīrika) śaktikeāṇṭ niṅṅaḷenne sahāyikkuvin. niṅṅaḷkkuṁ avarkkumiṭayil ñān balavattāya oru matiluṇṭākkittarāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 95
ءَاتُونِي زُبَرَ ٱلۡحَدِيدِۖ حَتَّىٰٓ إِذَا سَاوَىٰ بَيۡنَ ٱلصَّدَفَيۡنِ قَالَ ٱنفُخُواْۖ حَتَّىٰٓ إِذَا جَعَلَهُۥ نَارٗا قَالَ ءَاتُونِيٓ أُفۡرِغۡ عَلَيۡهِ قِطۡرٗا
niṅṅaḷ enikk irumpukaṭṭikaḷ keāṇṭ vann tarū. aṅṅane ā raṇṭ parvvatapārśvaṅṅaḷuṭe iṭa samamākkittīrttiṭṭ addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷ kāṟṟūtuka. aṅṅane at (paḻuppicc) tī pēāleyākkiyappēāḷ addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷenikk urukkiya cemp keāṇṭ vannu tarū ñānat atinmēl oḻikkaṭṭe
Surah Al-Kahf, Verse 96
فَمَا ٱسۡطَٰعُوٓاْ أَن يَظۡهَرُوهُ وَمَا ٱسۡتَطَٰعُواْ لَهُۥ نَقۡبٗا
pinne, ā matilkkeṭṭ kayaṟimaṟiyuvān avarkk (ya'ajūj - ma'ajūjinn) sādhiccilla. atinn tuḷayuṇṭākkuvānuṁ avarkk sādhiccilla
Surah Al-Kahf, Verse 97
قَالَ هَٰذَا رَحۡمَةٞ مِّن رَّبِّيۖ فَإِذَا جَآءَ وَعۡدُ رَبِّي جَعَلَهُۥ دَكَّآءَۖ وَكَانَ وَعۡدُ رَبِّي حَقّٗا
addēhaṁ (dulkharnain) paṟaññu: it enṟe rakṣitāviṅkal ninnuḷḷa kāruṇyamatre. ennāl enṟe rakṣitāvinṟe vāgdatta samayaṁ vannāl avan atine takartt nirappākkikkaḷayunnatāṇ. enṟe rakṣitāvinṟe vāgdānaṁ yāthārt'thyamākunnu
Surah Al-Kahf, Verse 98
۞وَتَرَكۡنَا بَعۡضَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ يَمُوجُ فِي بَعۡضٖۖ وَنُفِخَ فِي ٱلصُّورِ فَجَمَعۡنَٰهُمۡ جَمۡعٗا
(ann) avaril cilar maṟṟucilaruṭe mēl tiramālakaḷ pēāle taḷḷikkayaṟunna rūpattil nāṁ viṭṭēkkunnatāṇ. kāhaḷattil ūtappeṭukayuṁ appēāḷ nāṁ avare onnicc orumiccukūṭṭukayuṁ ceyyuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 99
وَعَرَضۡنَا جَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡكَٰفِرِينَ عَرۡضًا
aviśvāsikaḷkk annē divasaṁ nāṁ narakatte śariyānvaṇṇaṁ kāṇiccukeāṭukkunnatāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 100
ٱلَّذِينَ كَانَتۡ أَعۡيُنُهُمۡ فِي غِطَآءٍ عَن ذِكۡرِي وَكَانُواْ لَا يَسۡتَطِيعُونَ سَمۡعًا
enṟe sandēśattinṟe mumpil āruṭe kaṇṇukaḷkk mūṭivīṇ pēākukayuṁ atukēṭṭ grahikkān ārkk sādhikkātāvukayuṁ ceytirunnuvēā avaratre(ā aviśvāsikaḷ)
Surah Al-Kahf, Verse 101
أَفَحَسِبَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَن يَتَّخِذُواْ عِبَادِي مِن دُونِيٓ أَوۡلِيَآءَۚ إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا جَهَنَّمَ لِلۡكَٰفِرِينَ نُزُلٗا
enikk puṟame enṟe dāsanmāre rakṣākarttākkaḷāyi svīkarikkāmenn aviśvāsikaḷ vicāriccirikkukayāṇēā? tīrccayāyuṁ aviśvāsikaḷkk salkkāraṁ nalkuvānāyi nāṁ narakatte orukkiveccirikkunnu
Surah Al-Kahf, Verse 102
قُلۡ هَلۡ نُنَبِّئُكُم بِٱلۡأَخۡسَرِينَ أَعۡمَٰلًا
(nabiyē,) paṟayuka: karm'maṅṅaḷ ēṟṟavuṁ naṣṭakaramāyi tīrnnavare sambandhicc nāṁ niṅṅaḷkk paṟaññutaraṭṭeyēā
Surah Al-Kahf, Verse 103
ٱلَّذِينَ ضَلَّ سَعۡيُهُمۡ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَهُمۡ يَحۡسَبُونَ أَنَّهُمۡ يُحۡسِنُونَ صُنۡعًا
aihikajīvitattile taṅṅaḷuṭe prayatnaṁ piḻaccupēāyavaratre avar. avar vicārikkunnatākaṭṭe taṅṅaḷ nalla pravarttanaṁ naṭattikkeāṇṭirikkunnu ennāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 104
أُوْلَـٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِـَٔايَٰتِ رَبِّهِمۡ وَلِقَآئِهِۦ فَحَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ فَلَا نُقِيمُ لَهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَزۡنٗا
taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷiluṁ avanumāyi kaṇṭumuṭṭunnatiluṁ viśvasikkāttavaratre avar. atināl avaruṭe karm'maṅṅaḷ niṣphalamāyippēāyirikkunnu. atināl nāṁ avarkk uyirtteḻunnēlpinṟe nāḷil yāteāru tūkkavuṁ (sthānavuṁ) nilanirttukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 105
ذَٰلِكَ جَزَآؤُهُمۡ جَهَنَّمُ بِمَا كَفَرُواْ وَٱتَّخَذُوٓاْ ءَايَٰتِي وَرُسُلِي هُزُوًا
atatre avarkkuḷḷa pratiphalaṁ. aviśvasikkukayuṁ, enṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷeyuṁ, dūtanmāreyuṁ parihāsyamākkukayuṁ ceytatinnuḷḷa (śikṣayāya) narakaṁ
Surah Al-Kahf, Verse 106
إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ كَانَتۡ لَهُمۡ جَنَّـٰتُ ٱلۡفِرۡدَوۡسِ نُزُلًا
tīrccayāyuṁ viśvasikkukayuṁ salkarm'maṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavarārēā avarkk salkkāraṁ nalkānuḷḷatākunnu svargattēāppukaḷ
Surah Al-Kahf, Verse 107
خَٰلِدِينَ فِيهَا لَا يَبۡغُونَ عَنۡهَا حِوَلٗا
avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ. atil ninn viṭṭ māṟān avar āgrahikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 108
قُل لَّوۡ كَانَ ٱلۡبَحۡرُ مِدَادٗا لِّكَلِمَٰتِ رَبِّي لَنَفِدَ ٱلۡبَحۡرُ قَبۡلَ أَن تَنفَدَ كَلِمَٰتُ رَبِّي وَلَوۡ جِئۡنَا بِمِثۡلِهِۦ مَدَدٗا
(nabiyē,) paṟayuka: samudrajalaṁ enṟe rakṣitāvinṟe vacanaṅṅaḷeḻutānuḷḷa maṣiyāyirunneṅkil enṟe rakṣitāvinṟe vacanaṅṅaḷ tīrunnatin mumpāyi samudrajalaṁ tīrnn pēākuka tanne ceyyumāyirunnu. atin tulyamāya maṟṟeāru samudraṁ kūṭi nāṁ sahāyattinu keāṇṭ vannāluṁ śari
Surah Al-Kahf, Verse 109
قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ يُوحَىٰٓ إِلَيَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ فَمَن كَانَ يَرۡجُواْ لِقَآءَ رَبِّهِۦ فَلۡيَعۡمَلۡ عَمَلٗا صَٰلِحٗا وَلَا يُشۡرِكۡ بِعِبَادَةِ رَبِّهِۦٓ أَحَدَۢا
(nabiyē,) paṟayuka: ñān niṅṅaḷeppēāleyuḷḷa oru manuṣyan mātramākunnu. niṅṅaḷuṭe daivaṁ ēkadaivaṁ mātramāṇenn enikk bēādhanaṁ nalkappeṭunnu. atināl vallavanuṁ tanṟe rakṣitāvumāyi kaṇṭumuṭṭaṇamenn āgrahikkunnuveṅkil avan salkarm'maṁ pravarttikkukayuṁ, tanṟe rakṣitāvinuḷḷa ārādhanayil yāteānnineyuṁ paṅkucērkkātirikkukayuṁ ceytukeāḷḷaṭṭe
Surah Al-Kahf, Verse 110