Surah Al-Kahf - Malayalam Translation by Muhammad Karakunnu And Vanidas Elayavoor
ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَىٰ عَبۡدِهِ ٱلۡكِتَٰبَ وَلَمۡ يَجۡعَل لَّهُۥ عِوَجَاۜ
allāhuvin stuti. tanṟe dāsann vēdapustakaṁ iṟakkikkeāṭuttavanāṇavan. atileāru vakratayuṁ varuttāttavanuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 1
قَيِّمٗا لِّيُنذِرَ بَأۡسٗا شَدِيدٗا مِّن لَّدُنۡهُ وَيُبَشِّرَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٱلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ أَنَّ لَهُمۡ أَجۡرًا حَسَنٗا
tikaccuṁ r̥juvāya vēdamāṇit. allāhuvinṟe keāṭiya śikṣayekkuṟicc munnaṟiyipp nalkānāṇit. salkkarmaṅṅaḷ pravarttikkunna satyaviśvāsikaḷkk uttamamāya pratiphalamuṇṭenn śubhavārtta aṟiyikkānuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 2
مَّـٰكِثِينَ فِيهِ أَبَدٗا
ā pratiphalaṁ ekkālavuṁ anubhaviccukaḻiyunnavarāṇavar
Surah Al-Kahf, Verse 3
وَيُنذِرَ ٱلَّذِينَ قَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱللَّهُ وَلَدٗا
allāhu putrane svīkariccirikkunnuvenn vādikkunnavare tākkītu ceyyānuḷḷatumāṇ ī vēdapustakaṁ
Surah Al-Kahf, Verse 4
مَّا لَهُم بِهِۦ مِنۡ عِلۡمٖ وَلَا لِأٓبَآئِهِمۡۚ كَبُرَتۡ كَلِمَةٗ تَخۡرُجُ مِنۡ أَفۡوَٰهِهِمۡۚ إِن يَقُولُونَ إِلَّا كَذِبٗا
avarkkēā avaruṭe pitākkaḷkkēā atēkkuṟicc onnumaṟiyilla. avaruṭe vāyilninn varunna vākk atyantaṁ gurutaramāṇ. paccakkaḷḷamāṇavar paṟayunnat
Surah Al-Kahf, Verse 5
فَلَعَلَّكَ بَٰخِعٞ نَّفۡسَكَ عَلَىٰٓ ءَاثَٰرِهِمۡ إِن لَّمۡ يُؤۡمِنُواْ بِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ أَسَفًا
ī sandēśattil avar viśvasikkunnilleṅkil avaruṭe piṟake kaṭutta duḥkhattēāṭe naṭannalaññ nī jīvaneāṭukkiyēkkāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 6
إِنَّا جَعَلۡنَا مَا عَلَى ٱلۡأَرۡضِ زِينَةٗ لَّهَا لِنَبۡلُوَهُمۡ أَيُّهُمۡ أَحۡسَنُ عَمَلٗا
bhūmukhattuḷḷateākke nāṁ atin alaṅkāramākkiyirikkunnu. manuṣyaril ārāṇ ēṟṟavuṁ nalla karmaṅṅaḷilērppeṭunnatenn parīkṣikkānāṇit
Surah Al-Kahf, Verse 7
وَإِنَّا لَجَٰعِلُونَ مَا عَلَيۡهَا صَعِيدٗا جُرُزًا
avasānaṁ nāṁ atiluḷḷateākkeyuṁ naśippicc atine tariśāya pradēśamākkuṁ; uṟapp
Surah Al-Kahf, Verse 8
أَمۡ حَسِبۡتَ أَنَّ أَصۡحَٰبَ ٱلۡكَهۡفِ وَٱلرَّقِيمِ كَانُواْ مِنۡ ءَايَٰتِنَا عَجَبًا
atalla; guhayuṭeyuṁ ṟakhīminṟeyuṁ āḷkkār nam'muṭe mahattāya dr̥ṣṭāntaṅṅaḷile valiyeāradbhutamāyirunnuvenn nī karutiyēā
Surah Al-Kahf, Verse 9
إِذۡ أَوَى ٱلۡفِتۡيَةُ إِلَى ٱلۡكَهۡفِ فَقَالُواْ رَبَّنَآ ءَاتِنَا مِن لَّدُنكَ رَحۡمَةٗ وَهَيِّئۡ لَنَا مِنۡ أَمۡرِنَا رَشَدٗا
ā ceṟuppakkār guhayil abhayaṁ prāpicca sandarbhaṁ. appēāḻavar prārthiccu: "ñaṅṅaḷuṭe nāthā! ninṟe bhāgattuninnuḷḷa kāruṇyaṁ ñaṅṅaḷkku nī kaniññēkaṇamē. ñaṅṅaḷ ceyyēṇṭa kāryaṁ nērānvidhaṁ naṭattān ñaṅṅaḷkku nī sekaryameārukkittarēṇamē.”
Surah Al-Kahf, Verse 10
فَضَرَبۡنَا عَلَىٰٓ ءَاذَانِهِمۡ فِي ٱلۡكَهۡفِ سِنِينَ عَدَدٗا
aṅṅane kuṟēyēṟe keāllaṁ atē guhayil nāṁ avare uṟakkikkiṭatti
Surah Al-Kahf, Verse 11
ثُمَّ بَعَثۡنَٰهُمۡ لِنَعۡلَمَ أَيُّ ٱلۡحِزۡبَيۡنِ أَحۡصَىٰ لِمَا لَبِثُوٓاْ أَمَدٗا
pinnīṭ nāṁ avare uṇartti. ā irukakṣikaḷil ārāṇ taṅṅaḷuṭe guhāvāsakkālaṁ kr̥tyamāyi aṟiyukayenn manas'silākkān
Surah Al-Kahf, Verse 12
نَّحۡنُ نَقُصُّ عَلَيۡكَ نَبَأَهُم بِٱلۡحَقِّۚ إِنَّهُمۡ فِتۡيَةٌ ءَامَنُواْ بِرَبِّهِمۡ وَزِدۡنَٰهُمۡ هُدٗى
avaruṭe vivaraṁ ninakku nāṁ śariyānvidhaṁ viśadīkariccu tarāṁ: taṅṅaḷuṭe nāthanil viśvasicca orupaṟṟaṁ ceṟuppakkārāyirunnu avar. avarkku nāṁ nērvaḻiyil vampicca vaḷarcca nalki
Surah Al-Kahf, Verse 13
وَرَبَطۡنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ إِذۡ قَامُواْ فَقَالُواْ رَبُّنَا رَبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ لَن نَّدۡعُوَاْ مِن دُونِهِۦٓ إِلَٰهٗاۖ لَّقَدۡ قُلۡنَآ إِذٗا شَطَطًا
ñaṅṅaḷuṭe nāthan ākāśabhūmikaḷuṭe nāthanāṇ. avanekkūṭāte maṟṟeāru daivattēāṭuṁ ñaṅṅaḷ prārthikkukayilla. aṅṅane ceytāl tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ an'yāyaṁ paṟaññavarāyittīruṁ” enn avar eḻunnēṟṟu ninn prakhyāpiccappēāḷ nāṁ avaruṭe manas'sukaḷkk karuttēki
Surah Al-Kahf, Verse 14
هَـٰٓؤُلَآءِ قَوۡمُنَا ٱتَّخَذُواْ مِن دُونِهِۦٓ ءَالِهَةٗۖ لَّوۡلَا يَأۡتُونَ عَلَيۡهِم بِسُلۡطَٰنِۭ بَيِّنٖۖ فَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّنِ ٱفۡتَرَىٰ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا
avar paṟaññu: nam'muṭe ī janaṁ allāhuvekkūṭāte pala daivaṅṅaḷeyuṁ saṅkalpiccuveccirikkunnu. enniṭṭuṁ avaratin vyaktamāya teḷivukaḷeānnuṁ keāṇṭuvarāttatent? allāhuvinṟe pēril kaḷḷaṁ keṭṭiccamakkunnavanēkkāḷ kaṭutta akrami āruṇṭ
Surah Al-Kahf, Verse 15
وَإِذِ ٱعۡتَزَلۡتُمُوهُمۡ وَمَا يَعۡبُدُونَ إِلَّا ٱللَّهَ فَأۡوُۥٓاْ إِلَى ٱلۡكَهۡفِ يَنشُرۡ لَكُمۡ رَبُّكُم مِّن رَّحۡمَتِهِۦ وَيُهَيِّئۡ لَكُم مِّنۡ أَمۡرِكُم مِّرۡفَقٗا
niṅṅaḷippēāḷ avareyuṁ allāhuvekkūṭāte avar ārādhiccukeāṇṭirikkunnavayeyuṁ kaiveṭiññirikkayāṇallēā. atināl niṅṅaḷ ā guhayil abhayaṁ tēṭikkeāḷḷuka. niṅṅaḷuṭe nāthan tanṟe anugrahaṁ niṅṅaḷkk ceāriññutaruṁ. niṅṅaḷuṭe kāryaṁ niṅṅaḷkk sugamavuṁ sekaryapradavumākkittaruṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 16
۞وَتَرَى ٱلشَّمۡسَ إِذَا طَلَعَت تَّزَٰوَرُ عَن كَهۡفِهِمۡ ذَاتَ ٱلۡيَمِينِ وَإِذَا غَرَبَت تَّقۡرِضُهُمۡ ذَاتَ ٱلشِّمَالِ وَهُمۡ فِي فَجۡوَةٖ مِّنۡهُۚ ذَٰلِكَ مِنۡ ءَايَٰتِ ٱللَّهِۗ مَن يَهۡدِ ٱللَّهُ فَهُوَ ٱلۡمُهۡتَدِۖ وَمَن يُضۡلِلۡ فَلَن تَجِدَ لَهُۥ وَلِيّٗا مُّرۡشِدٗا
sūryan udayavēḷayil ā guhayuṭe valatubhāgattēkk māṟippēākunnatāyuṁ astamayasamayatt avare viṭṭukaṭann iṭattēāṭṭupēākunnatāyuṁ ninakku kāṇāṁ. avarēā, guhakkakatt viśālamāya oriṭattākunnu. it allāhuvinṟe aṭayāḷaṅṅaḷil peṭṭatāṇ. allāhu āre nērvaḻiyilākkunnuvēā avanāṇ sanmārgaṁ prāpiccavan. avan āre vaḻikēṭilākkunnuvēā avane nērvaḻiyilākkunna oru rakṣakanēyuṁ ninakku kaṇṭettānāvilla
Surah Al-Kahf, Verse 17
وَتَحۡسَبُهُمۡ أَيۡقَاظٗا وَهُمۡ رُقُودٞۚ وَنُقَلِّبُهُمۡ ذَاتَ ٱلۡيَمِينِ وَذَاتَ ٱلشِّمَالِۖ وَكَلۡبُهُم بَٰسِطٞ ذِرَاعَيۡهِ بِٱلۡوَصِيدِۚ لَوِ ٱطَّلَعۡتَ عَلَيۡهِمۡ لَوَلَّيۡتَ مِنۡهُمۡ فِرَارٗا وَلَمُلِئۡتَ مِنۡهُمۡ رُعۡبٗا
avar uṇarnnirikkunnavarāṇenn ninakku tēānnuṁ. yathārthattilavar uṟaṅṅunnavarāṇ. nāmavare valattēāṭṭuṁ iṭattēāṭṭuṁ tiriccukiṭattikkeāṇṭirikkunnu. avaruṭe nāya munkālukaḷ nīṭṭi guhāmukhatt irippuṇṭ. nīyeṅṅānuṁ avare ettinēākkiyāl uṟappāyuṁ avaril ninn puṟantiriññēāṭumāyirunnu. avareppaṟṟi pēṭiccaraṇṭavanāyittīrukayuṁ ceyyuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 18
وَكَذَٰلِكَ بَعَثۡنَٰهُمۡ لِيَتَسَآءَلُواْ بَيۡنَهُمۡۚ قَالَ قَآئِلٞ مِّنۡهُمۡ كَمۡ لَبِثۡتُمۡۖ قَالُواْ لَبِثۡنَا يَوۡمًا أَوۡ بَعۡضَ يَوۡمٖۚ قَالُواْ رَبُّكُمۡ أَعۡلَمُ بِمَا لَبِثۡتُمۡ فَٱبۡعَثُوٓاْ أَحَدَكُم بِوَرِقِكُمۡ هَٰذِهِۦٓ إِلَى ٱلۡمَدِينَةِ فَلۡيَنظُرۡ أَيُّهَآ أَزۡكَىٰ طَعَامٗا فَلۡيَأۡتِكُم بِرِزۡقٖ مِّنۡهُ وَلۡيَتَلَطَّفۡ وَلَا يُشۡعِرَنَّ بِكُمۡ أَحَدًا
aṅṅane nāṁ avare uṇarttiyeḻunnēlpiccu. avar an'yēān'yaṁ anvēṣiccaṟiyān. avarileārāḷ cēādiccu: "niṅṅaḷetra kālamiṅṅane kaḻiccukūṭṭi?” maṟṟuḷḷavar paṟaññu: "nāṁ oru divasaṁ kaḻiccukūṭṭiyiṭṭuṇṭāvuṁ. alleṅkil atilninn alpasamayaṁ.” vēṟe cilar paṟaññu: niṅṅaḷuṭe nāthanāṇ niṅṅaḷ etrakālamiṅṅane kaḻiññuvenn nannāyaṟiyunnavan. ētāyāluṁ niṅṅaḷileārāḷe niṅṅaḷuṭe ī veḷḷināṇayaṅṅaḷumāyi nagarattilēkkayakkuka. aviṭe eviṭeyāṇ ēṟṟavuṁ nalla bhakṣaṇamuḷḷatenn avan nēākkaṭṭe. enniṭṭaviṭe ninn avan niṅṅaḷkk valla āhāravuṁ vāṅṅikkeāṇṭuvaraṭṭe. avan tikañña jāgrata pālikkaṇaṁ. niṅṅaḷeppaṟṟi avan āreyuṁ oru vivaravuṁ aṟiyikkarut
Surah Al-Kahf, Verse 19
إِنَّهُمۡ إِن يَظۡهَرُواْ عَلَيۡكُمۡ يَرۡجُمُوكُمۡ أَوۡ يُعِيدُوكُمۡ فِي مِلَّتِهِمۡ وَلَن تُفۡلِحُوٓاْ إِذًا أَبَدٗا
niṅṅaḷeppaṟṟi valla vivaravuṁ kiṭṭiyāl avar niṅṅaḷe eṟiññukeālluṁ. alleṅkil avaruṭe matattilēkk tiriccupēākānavar nirbandhikkuṁ. aṅṅane vannāl pinne, niṅṅaḷeārikkaluṁ vijayaṁ varikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 20
وَكَذَٰلِكَ أَعۡثَرۡنَا عَلَيۡهِمۡ لِيَعۡلَمُوٓاْ أَنَّ وَعۡدَ ٱللَّهِ حَقّٞ وَأَنَّ ٱلسَّاعَةَ لَا رَيۡبَ فِيهَآ إِذۡ يَتَنَٰزَعُونَ بَيۡنَهُمۡ أَمۡرَهُمۡۖ فَقَالُواْ ٱبۡنُواْ عَلَيۡهِم بُنۡيَٰنٗاۖ رَّبُّهُمۡ أَعۡلَمُ بِهِمۡۚ قَالَ ٱلَّذِينَ غَلَبُواْ عَلَىٰٓ أَمۡرِهِمۡ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيۡهِم مَّسۡجِدٗا
aṅṅane avare kaṇṭettān nāṁ avasarameārukki. allāhuvinṟe vāgdānaṁ satyamāṇennuṁ antyasamayaṁ varumenna kāryattil yāteāru sanśayavumillennuṁ avaraṟiyān vēṇṭi. avaran'yēān'yaṁ guhāvāsikaḷuṭe kāryattil tarkkicca sandarbhaṁ ōrkkuka. cilar paṟaññu: "niṅṅaḷ avarkkumīte oru keṭṭiṭamuṇṭākkuka. avareppaṟṟi nannāyaṟiyunnavan avaruṭe nāthanāṇ.” ennāl avaruṭe kāryattil svādhīnamuḷḷavar paṟaññu: "nāṁ avarkku mīte orārādhanālayaṁ uṇṭākkukatanne ceyyuṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 21
سَيَقُولُونَ ثَلَٰثَةٞ رَّابِعُهُمۡ كَلۡبُهُمۡ وَيَقُولُونَ خَمۡسَةٞ سَادِسُهُمۡ كَلۡبُهُمۡ رَجۡمَۢا بِٱلۡغَيۡبِۖ وَيَقُولُونَ سَبۡعَةٞ وَثَامِنُهُمۡ كَلۡبُهُمۡۚ قُل رَّبِّيٓ أَعۡلَمُ بِعِدَّتِهِم مَّا يَعۡلَمُهُمۡ إِلَّا قَلِيلٞۗ فَلَا تُمَارِ فِيهِمۡ إِلَّا مِرَآءٗ ظَٰهِرٗا وَلَا تَسۡتَفۡتِ فِيهِم مِّنۡهُمۡ أَحَدٗا
cilar paṟayuṁ: "avar mūnnāḷāyirunnu. nālāmattēt avaruṭe nāyayuṁ.” vēṟe cilar paṟayuṁ: "avar añcāḷukaḷāṇ. āṟāmattēt avaruṭe nāyayuṁ.” iteākkeyuṁ abhetika kāryaṅṅaḷe sambandhicca ūhaṁ mātramāṇ. iniyuṁ cilar paṟayuṁ: "avar ēḻupērāṇ. eṭṭāmattēt avaruṭe nāyayuṁ.” paṟayuka: "enṟe nāthanāṇ avaruṭe eṇṇatteppaṟṟi ēṟṟaṁ nannāyaṟiyunnavan.” alpaṁ cilarkkeāḻike ārkkuṁ avareppaṟṟi aṟiyilla. atināl vyaktamāya aṟivinṟe aṭisthānattilallāte avaruṭe kāryattil nī tarkkikkarut. janaṅṅaḷilārēāṭuṁ nī avaruṭe kāryattil abhiprāyaṁ cēādikkarut
Surah Al-Kahf, Verse 22
وَلَا تَقُولَنَّ لِشَاْيۡءٍ إِنِّي فَاعِلٞ ذَٰلِكَ غَدًا
oru kāryattekkuṟiccuṁ tīrccayāyuṁ “nāḷe ñānat ceyyu”menn nī paṟayarut
Surah Al-Kahf, Verse 23
إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُۚ وَٱذۡكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَقُلۡ عَسَىٰٓ أَن يَهۡدِيَنِ رَبِّي لِأَقۡرَبَ مِنۡ هَٰذَا رَشَدٗا
“allāhu icchicceṅkil” enn paṟaññallāte. athavā maṟannupēāyāl uṭane nī ninṟe nāthane ōrkkuka. enniṭṭiṅṅane paṟayuka: "enṟe nāthan enne itinekkāḷ nērāya vaḻikku nayiccēkkāṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 24
وَلَبِثُواْ فِي كَهۡفِهِمۡ ثَلَٰثَ مِاْئَةٖ سِنِينَ وَٱزۡدَادُواْ تِسۡعٗا
avar taṅṅaḷuṭe guhayil munnūṟu keāllaṁ tāmasiccu. cilar atil ompatu varṣaṁ kūṭṭippaṟaññu
Surah Al-Kahf, Verse 25
قُلِ ٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا لَبِثُواْۖ لَهُۥ غَيۡبُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ أَبۡصِرۡ بِهِۦ وَأَسۡمِعۡۚ مَا لَهُم مِّن دُونِهِۦ مِن وَلِيّٖ وَلَا يُشۡرِكُ فِي حُكۡمِهِۦٓ أَحَدٗا
paṟayuka: avar tāmasiccatine sambandhicc ēṟṟaṁ nannāyaṟiyuka allāhuvināṇ. ākāśabhūmikaḷuṭe rahasyaṅṅaḷ aṟiyunnat avann mātramāṇ. avan enteāru kāḻcayuḷḷavan! etra nannāyi kēḷkkunnavan! ārkkuṁ avanallāte oru rakṣakanumilla. tanṟe ādhipatyattil avanāreyuṁ paṅkucērkkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 26
وَٱتۡلُ مَآ أُوحِيَ إِلَيۡكَ مِن كِتَابِ رَبِّكَۖ لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَٰتِهِۦ وَلَن تَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدٗا
ninakku bēādhanamāyi labhicca ninṟe nāthanṟe vēdapustakaṁ nī vāyiccukēḷppikkuka. avanṟe vacanaṅṅaḷil bhēdagati varuttunna ārumilla. avanallātta orabhayakēndraṁ kaṇṭettānuṁ ninakkāvilla
Surah Al-Kahf, Verse 27
وَٱصۡبِرۡ نَفۡسَكَ مَعَ ٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ رَبَّهُم بِٱلۡغَدَوٰةِ وَٱلۡعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجۡهَهُۥۖ وَلَا تَعۡدُ عَيۡنَاكَ عَنۡهُمۡ تُرِيدُ زِينَةَ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَاۖ وَلَا تُطِعۡ مَنۡ أَغۡفَلۡنَا قَلۡبَهُۥ عَن ذِكۡرِنَا وَٱتَّبَعَ هَوَىٰهُ وَكَانَ أَمۡرُهُۥ فُرُطٗا
taṅṅaḷuṭe nāthanṟe prīti pratīkṣicc rāvileyuṁ vaikunnēravuṁ avanēāṭ prārthiccukeāṇṭirikkunnavarēāṭeāppaṁ nī ninṟe manas'sine uṟappiccunirttuka. ihalēāka jīvitattinṟe mēāṭi tēṭi ninṟe kaṇṇukaḷ avarilninnuṁ teṟṟippēāvātirikkaṭṭe. nam'muṭe smaraṇaye sambandhicc aśrad'dharāvunnavaneyuṁ tanniṣṭatte pinpaṟṟunnavaneyuṁ paridhi laṅghicc jīvikkunnavaneyuṁ nī anusariccupēākarut
Surah Al-Kahf, Verse 28
وَقُلِ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّكُمۡۖ فَمَن شَآءَ فَلۡيُؤۡمِن وَمَن شَآءَ فَلۡيَكۡفُرۡۚ إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلظَّـٰلِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمۡ سُرَادِقُهَاۚ وَإِن يَسۡتَغِيثُواْ يُغَاثُواْ بِمَآءٖ كَٱلۡمُهۡلِ يَشۡوِي ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا
paṟayuka: it niṅṅaḷuṭe nāthanilninnuḷḷa satyamāṇ. iṣṭamuḷḷavarkk viśvasikkāṁ, iṣṭamuḷḷavarkk aviśvasikkāṁ; akramikaḷkku nāṁ narakattī tayyāṟākkivecciṭṭuṇṭ. atinṟe jvālakaḷ avare valayaṁ ceytukaḻiññu. aviṭe avar veḷḷattinu kēḻukayāṇeṅkil avarkk kuṭikkān kiṭṭuka urukiya lēāhaṁ pēāluḷḷa pānīyamāyirikkuṁ. atavaruṭe mukhaṅṅaḷe kariccukaḷayuṁ. ateāru naśicca pānīyaṁ tanne! aviṭaṁ vaḷare cīttayāya tāvaḷamāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 29
إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجۡرَ مَنۡ أَحۡسَنَ عَمَلًا
satyaviśvāsaṁ svīkarikkukayuṁ salkkarmaṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavarēā, tīrccayāyuṁ attaraṁ salpravr̥ttikaḷ ceyyunna āruṭeyuṁ pratiphalaṁ nāṁ pāḻākkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 30
أُوْلَـٰٓئِكَ لَهُمۡ جَنَّـٰتُ عَدۡنٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهِمُ ٱلۡأَنۡهَٰرُ يُحَلَّوۡنَ فِيهَا مِنۡ أَسَاوِرَ مِن ذَهَبٖ وَيَلۡبَسُونَ ثِيَابًا خُضۡرٗا مِّن سُندُسٖ وَإِسۡتَبۡرَقٖ مُّتَّكِـِٔينَ فِيهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِۚ نِعۡمَ ٱلثَّوَابُ وَحَسُنَتۡ مُرۡتَفَقٗا
avarkk sthiravāsattinuḷḷa svargīyārāmaṅṅaḷuṇṭ. avaruṭe tāḻbhāgattūṭe āṟukaḷeāḻukikkeāṇṭirikkuṁ. aviṭeyavar svarṇavaḷakaḷaṇiyikkappeṭuṁ. nērttatuṁ kanattatumāya paccappaṭṭukaḷāṇ aviṭeyavar dharikkuka. kaṭṭilukaḷil cāriyirunnāṇ avar viśramikkuka. etra mahattāya pratiphalaṁ! etra nalla saṅkētaṁ
Surah Al-Kahf, Verse 31
۞وَٱضۡرِبۡ لَهُم مَّثَلٗا رَّجُلَيۡنِ جَعَلۡنَا لِأَحَدِهِمَا جَنَّتَيۡنِ مِنۡ أَعۡنَٰبٖ وَحَفَفۡنَٰهُمَا بِنَخۡلٖ وَجَعَلۡنَا بَيۡنَهُمَا زَرۡعٗا
nī avarkk raṇṭāḷukaḷuṭe udāharaṇaṁ paṟaññukeāṭukkuka: avarileārāḷkk nāṁ raṇṭu muntirittēāṭṭaṅṅaḷ nalki. avaykku cuṟṟuṁ īntappanakaḷ vaḷartti. avaykkiṭayil dhān'yakr̥ṣiyiṭavuṁ uṇṭākki
Surah Al-Kahf, Verse 32
كِلۡتَا ٱلۡجَنَّتَيۡنِ ءَاتَتۡ أُكُلَهَا وَلَمۡ تَظۡلِم مِّنۡهُ شَيۡـٔٗاۚ وَفَجَّرۡنَا خِلَٰلَهُمَا نَهَرٗا
raṇṭu tēāṭṭaṅṅaḷuṁ dhārāḷaṁ viḷavulpādippiccu. atileāru kuṟavuṁ uṇṭāyilla. avaykkiṭayilūṭe nāṁ puḻa oḻukkukayuṁ ceytu
Surah Al-Kahf, Verse 33
وَكَانَ لَهُۥ ثَمَرٞ فَقَالَ لِصَٰحِبِهِۦ وَهُوَ يُحَاوِرُهُۥٓ أَنَا۠ أَكۡثَرُ مِنكَ مَالٗا وَأَعَزُّ نَفَرٗا
karṣakan nalla varumānamuṇṭāyi. appēāḷ ayāḷ tanṟe kūṭṭukāranēāṭ sansārikkave paṟaññu: "ñānāṇ ninnekkāḷ sampattuṁ saṅghabalavumuḷḷavan.”
Surah Al-Kahf, Verse 34
وَدَخَلَ جَنَّتَهُۥ وَهُوَ ظَالِمٞ لِّنَفۡسِهِۦ قَالَ مَآ أَظُنُّ أَن تَبِيدَ هَٰذِهِۦٓ أَبَدٗا
aṅṅane tannēāṭutanne atikramaṁ ceytavanāyi ayāḷ tanṟe tēāṭṭattil pravēśiccu. ayāḷ paṟaññu: "iteānnuṁ orikkaluṁ naśiccupēākumenn ñān karutunnilla
Surah Al-Kahf, Verse 35
وَمَآ أَظُنُّ ٱلسَّاعَةَ قَآئِمَةٗ وَلَئِن رُّدِدتُّ إِلَىٰ رَبِّي لَأَجِدَنَّ خَيۡرٗا مِّنۡهَا مُنقَلَبٗا
antyanāḷ vannettumennuṁ ñān karutunnilla. athavā, enikkenṟe nāthanṟe aṭuttēkk tiriccucellēṇṭi vannāl tanne, aviṭe itinekkāḷ meccappeṭṭa iṭamenikku labhikkuṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 36
قَالَ لَهُۥ صَاحِبُهُۥ وَهُوَ يُحَاوِرُهُۥٓ أَكَفَرۡتَ بِٱلَّذِي خَلَقَكَ مِن تُرَابٖ ثُمَّ مِن نُّطۡفَةٖ ثُمَّ سَوَّىٰكَ رَجُلٗا
avanṟe kūṭṭukāran itine etirttukeāṇṭ paṟaññu: "ninne maṇṇilninnuṁ pinne bījakaṇattilninnuṁ sr̥ṣṭikkukayuṁ aṅṅane oru pūrṇamanuṣyanākki rūpappeṭuttukayuṁ ceyta nāthaneyāṇēā nī taḷḷippaṟayunnat
Surah Al-Kahf, Verse 37
لَّـٰكِنَّا۠ هُوَ ٱللَّهُ رَبِّي وَلَآ أُشۡرِكُ بِرَبِّيٓ أَحَدٗا
ennāl avanāṇ; athavā allāhuvāṇ enṟe nāthan. ñān āreyuṁ enṟe nāthanṟe paṅkāḷiyākkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 38
وَلَوۡلَآ إِذۡ دَخَلۡتَ جَنَّتَكَ قُلۡتَ مَا شَآءَ ٱللَّهُ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِٱللَّهِۚ إِن تَرَنِ أَنَا۠ أَقَلَّ مِنكَ مَالٗا وَوَلَدٗا
nī ninṟe tēāṭṭattil pravēśiccappēāḷ ninakkiṅṅane paṟaññukūṭāyirunnēā: “it allāhu icchiccatāṇ. allāhuvekkeāṇṭallāte yāteāru śaktiyuṁ svādhīnavuṁ illa.” ninnekkāḷ sampattuṁ santānaṅṅaḷuṁ kuṟaññavanāyi nī enne kāṇunnuveṅkil
Surah Al-Kahf, Verse 39
فَعَسَىٰ رَبِّيٓ أَن يُؤۡتِيَنِ خَيۡرٗا مِّن جَنَّتِكَ وَيُرۡسِلَ عَلَيۡهَا حُسۡبَانٗا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ فَتُصۡبِحَ صَعِيدٗا زَلَقًا
enṟe nāthan enikk ninṟe tēāṭṭattekkāḷ nallat nalkiyēkkāṁ. ninṟe tēāṭṭattinṟe nēre avan mānattuninnu valla vipattumayaccēkkāṁ. aṅṅane at tariśāya catuppunilamāyēkkāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 40
أَوۡ يُصۡبِحَ مَآؤُهَا غَوۡرٗا فَلَن تَسۡتَطِيعَ لَهُۥ طَلَبٗا
alleṅkil atile veḷḷaṁ pinnīṭeārikkaluṁ ninakku tiriccukeāṇṭuvarānāvātta vidhaṁ vaṟaṟivaraṇṭennuṁ varāṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 41
وَأُحِيطَ بِثَمَرِهِۦ فَأَصۡبَحَ يُقَلِّبُ كَفَّيۡهِ عَلَىٰ مَآ أَنفَقَ فِيهَا وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُشۡرِكۡ بِرَبِّيٓ أَحَدٗا
avasānaṁ avanṟe kāykanikaḷ nāśattinirayāyi. tēāṭṭaṁ pantalēāṭukūṭi nilampeātti. atukaṇṭ ayāḷ tānatil celavaḻiccatinṟe pēril khēdattāl kaimalartti. ayāḷiṅṅane vilapiccu: "ñānenṟe nāthanil āreyuṁ paṅk cērttillāyirunneṅkil etra nannāyēnē.”
Surah Al-Kahf, Verse 42
وَلَمۡ تَكُن لَّهُۥ فِئَةٞ يَنصُرُونَهُۥ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَمَا كَانَ مُنتَصِرًا
allāhuvekkūṭāte ayāḷe sahāyikkān ārumuṇṭāyilla. ā nāśatte nēriṭān avanu kaḻiññatumilla
Surah Al-Kahf, Verse 43
هُنَالِكَ ٱلۡوَلَٰيَةُ لِلَّهِ ٱلۡحَقِّۚ هُوَ خَيۡرٞ ثَوَابٗا وَخَيۡرٌ عُقۡبٗا
aviṭe rakṣādhikāraṁ sākṣāl allāhuvin mātramāṇ. uttamamāya pratiphalaṁ nalkunnatavanāṇ. meccappeṭṭa paryavasānattilettikkunnatuṁ avan tanne
Surah Al-Kahf, Verse 44
وَٱضۡرِبۡ لَهُم مَّثَلَ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا كَمَآءٍ أَنزَلۡنَٰهُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ فَٱخۡتَلَطَ بِهِۦ نَبَاتُ ٱلۡأَرۡضِ فَأَصۡبَحَ هَشِيمٗا تَذۡرُوهُ ٱلرِّيَٰحُۗ وَكَانَ ٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ مُّقۡتَدِرًا
ihalēākajīvitattinṟe udāharaṇaṁ nī avarkk vivariccukeāṭukkuka: nāṁ mānattuninn maḻa vīḻtti. atuvaḻi sasyaṅṅaḷ iṭakalarnnu vaḷarnnu. tāmasiyāte ateākke kāṟṟil paṟakkunna turumpāyimāṟi. allāhu ellā kāryaṅṅaḷkkuṁ kaḻivuṟṟavanāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 45
ٱلۡمَالُ وَٱلۡبَنُونَ زِينَةُ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَاۖ وَٱلۡبَٰقِيَٰتُ ٱلصَّـٰلِحَٰتُ خَيۡرٌ عِندَ رَبِّكَ ثَوَابٗا وَخَيۡرٌ أَمَلٗا
sampattuṁ santānaṅṅaḷuṁ aihikajīvitattinṟe alaṅkāramāṇ. ennuṁ nilanilkkunna salkkarmaṅṅaḷkkāṇ ninṟe nāthanṟeyaṭutt uttamamāya pratiphalamuḷḷat. nalla pratīkṣa nalkunnatuṁ atutanne
Surah Al-Kahf, Verse 46
وَيَوۡمَ نُسَيِّرُ ٱلۡجِبَالَ وَتَرَى ٱلۡأَرۡضَ بَارِزَةٗ وَحَشَرۡنَٰهُمۡ فَلَمۡ نُغَادِرۡ مِنۡهُمۡ أَحَدٗا
nāṁ parvataṅṅaḷe calippikkunna divasatte ōrkkuka. appēāḷ bhūmi teḷiññ tariśāyatāyi ninakku kāṇāṁ. ann avareyeākkeyuṁ nāṁ orumiccukūṭṭuṁ. avarilāreyuṁ oḻivākkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 47
وَعُرِضُواْ عَلَىٰ رَبِّكَ صَفّٗا لَّقَدۡ جِئۡتُمُونَا كَمَا خَلَقۡنَٰكُمۡ أَوَّلَ مَرَّةِۭۚ بَلۡ زَعَمۡتُمۡ أَلَّن نَّجۡعَلَ لَكُم مَّوۡعِدٗا
ninṟe nāthanṟe munnil avareākkeyuṁ aṇiyaṇiyāyi nirttappeṭuṁ. appēāḻavan paṟayuṁ: niṅṅaḷe nāṁ ādyatavaṇa sr̥ṣṭiccapēāle niṅṅaḷitā nam'muṭe aṭutt vannirikkunnu. ittarameāru sandarbhaṁ niṅṅaḷkku nāṁ uṇṭākkukayēyilla ennāṇallēā niṅṅaḷ vādiccukeāṇṭirunnat
Surah Al-Kahf, Verse 48
وَوُضِعَ ٱلۡكِتَٰبُ فَتَرَى ٱلۡمُجۡرِمِينَ مُشۡفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَٰوَيۡلَتَنَا مَالِ هَٰذَا ٱلۡكِتَٰبِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةٗ وَلَا كَبِيرَةً إِلَّآ أَحۡصَىٰهَاۚ وَوَجَدُواْ مَا عَمِلُواْ حَاضِرٗاۗ وَلَا يَظۡلِمُ رَبُّكَ أَحَدٗا
karmapustakaṁ niṅṅaḷuṭe munnil vekkuṁ. atiluḷḷavayeppaṟṟi pēṭiccaraṇṭavarāyi pāpikaḷe nī kāṇuṁ. avar paṟayuṁ: "ayyēā, ñaṅṅaḷkku nāśaṁ! itenteāru karmarēkha! ceṟutuṁ valutumāya onnuntanne it viṭṭukaḷaññiṭṭillallēā.” avar pravartticcateākkeyuṁ taṅṅaḷuṭe munnil vannettiyatāyi avar kāṇunnu. ninṟe nāthan ārēāṭuṁ anīti kāṇikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 49
وَإِذۡ قُلۡنَا لِلۡمَلَـٰٓئِكَةِ ٱسۡجُدُواْ لِأٓدَمَ فَسَجَدُوٓاْ إِلَّآ إِبۡلِيسَ كَانَ مِنَ ٱلۡجِنِّ فَفَسَقَ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِۦٓۗ أَفَتَتَّخِذُونَهُۥ وَذُرِّيَّتَهُۥٓ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِي وَهُمۡ لَكُمۡ عَدُوُّۢۚ بِئۡسَ لِلظَّـٰلِمِينَ بَدَلٗا
nāṁ malakkukaḷēāṭ paṟañña sandarbhaṁ: "niṅṅaḷ ādamin sāṣṭāṅgaṁ praṇamikkuka.” avar praṇamiccu; iblīs oḻike. avan jinnukaḷilpeṭṭavanāyirunnu. avan tanṟe nāthanṟe kalpana dhikkariccu. enniṭṭuṁ niṅṅaḷ enne veṭiññ avaneyuṁ avanṟe santatikaḷeyumāṇēā rakṣādhikārikaḷākkunnat? avar niṅṅaḷuṭe śatrukkaḷāṇ. atikramikaḷ allāhuvin pakaraṁ veccat vaḷare cīttatanne
Surah Al-Kahf, Verse 50
۞مَّآ أَشۡهَدتُّهُمۡ خَلۡقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَلَا خَلۡقَ أَنفُسِهِمۡ وَمَا كُنتُ مُتَّخِذَ ٱلۡمُضِلِّينَ عَضُدٗا
ākāśabhūmikaḷuṭe sr̥ṣṭippin ñān avare sākṣikaḷākkiyiṭṭilla. avare sr̥ṣṭiccappēāḻuṁ ñānaṅṅane ceytiṭṭilla. vaḻipiḻappikkunnavare tuṇayāyi svīkarikkunnavanalla ñān
Surah Al-Kahf, Verse 51
وَيَوۡمَ يَقُولُ نَادُواْ شُرَكَآءِيَ ٱلَّذِينَ زَعَمۡتُمۡ فَدَعَوۡهُمۡ فَلَمۡ يَسۡتَجِيبُواْ لَهُمۡ وَجَعَلۡنَا بَيۡنَهُم مَّوۡبِقٗا
“enṟe paṅkāḷikaḷāyi niṅṅaḷ saṅkalpiccuveccirunnavare viḷiccunēākkū” enn allāhu paṟayunna dinaṁ. ann ivar avare viḷikkuṁ. ennāl avar ivarkk uttaraṁ nalkunnatalla. avarkkiṭayil nāṁ oru nāśakkuḻiyeārukkiyirikkunnu
Surah Al-Kahf, Verse 52
وَرَءَا ٱلۡمُجۡرِمُونَ ٱلنَّارَ فَظَنُّوٓاْ أَنَّهُم مُّوَاقِعُوهَا وَلَمۡ يَجِدُواْ عَنۡهَا مَصۡرِفٗا
ann kuṟṟavāḷikaḷ narakaṁ nēril kāṇuṁ. taṅṅaḷatil patikkān pēākayāṇenn avar manas'silākkuṁ. atilninn rakṣappeṭāneāru mārgavuṁ avarkk kaṇṭettānāvilla
Surah Al-Kahf, Verse 53
وَلَقَدۡ صَرَّفۡنَا فِي هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ لِلنَّاسِ مِن كُلِّ مَثَلٖۚ وَكَانَ ٱلۡإِنسَٰنُ أَكۡثَرَ شَيۡءٖ جَدَلٗا
ī khur'ānil nāṁ niravadhi udāharaṇaṅṅaḷ vividha rītikaḷil janaṅṅaḷkk vivariccutannirikkunnu. ennāl manuṣyan atiraṟṟa tarkkaprakr̥takkāran tanne
Surah Al-Kahf, Verse 54
وَمَا مَنَعَ ٱلنَّاسَ أَن يُؤۡمِنُوٓاْ إِذۡ جَآءَهُمُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّهُمۡ إِلَّآ أَن تَأۡتِيَهُمۡ سُنَّةُ ٱلۡأَوَّلِينَ أَوۡ يَأۡتِيَهُمُ ٱلۡعَذَابُ قُبُلٗا
nērvaḻi vannettiyappēāḷ atil viśvasikkukayuṁ taṅṅaḷuṭe nāthanēāṭ pāpamēācanaṁ tēṭukayuṁ ceyyunnatilninn janatte taṭaññat, pūrvikaruṭe kāryattiluṇṭāya naṭapaṭi taṅṅaḷuṭe kāryattiluṁ uṇṭāvaṇaṁ; athavā, śikṣa taṅṅaḷ nēril kāṇaṇaṁ enna avaruṭe nilapāṭu mātramāṇ
Surah Al-Kahf, Verse 55
وَمَا نُرۡسِلُ ٱلۡمُرۡسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَۚ وَيُجَٰدِلُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِٱلۡبَٰطِلِ لِيُدۡحِضُواْ بِهِ ٱلۡحَقَّۖ وَٱتَّخَذُوٓاْ ءَايَٰتِي وَمَآ أُنذِرُواْ هُزُوٗا
śubhavārtta aṟiyikkunnavaruṁ tākkītu nalkunnavarumāyallāte nāṁ daivadūtanmāre ayacciṭṭilla. satyaniṣēdhikaḷ mithyāvādaṅṅaḷumāyi satyatte takarkkān tarkkiccukeāṇṭēyirikkunnu. avarenṟe vacanaṅṅaḷeyuṁ avarkku nalkiya tākkītukaḷeyuṁ pucchiccu taḷḷunnu
Surah Al-Kahf, Verse 56
وَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّن ذُكِّرَ بِـَٔايَٰتِ رَبِّهِۦ فَأَعۡرَضَ عَنۡهَا وَنَسِيَ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُۚ إِنَّا جَعَلۡنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ أَكِنَّةً أَن يَفۡقَهُوهُ وَفِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَقۡرٗاۖ وَإِن تَدۡعُهُمۡ إِلَى ٱلۡهُدَىٰ فَلَن يَهۡتَدُوٓاْ إِذًا أَبَدٗا
tanṟe nāthanṟe vacanaṅṅaḷ ōrmippikkumpēāḷ atine avagaṇiccu taḷḷukayuṁ tanṟe kaikaḷ nēratte ceytuveccat maṟannukaḷayukayuṁ ceytavanekkāḷ kaṭutta akrami āruṇṭ? avarkku kāryaṁ grahikkānāvātta vidhaṁ avaruṭe hr̥dayaṅṅaḷkku nāṁ mūṭikaḷiṭṭirikkunnu. avaruṭe kātukaḷil aṭappiṭṭirikkunnu. nī avare nērvaḻiyilēkk etratanne viḷiccāluṁ avareārikkaluṁ sanmārgaṁ svīkarikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 57
وَرَبُّكَ ٱلۡغَفُورُ ذُو ٱلرَّحۡمَةِۖ لَوۡ يُؤَاخِذُهُم بِمَا كَسَبُواْ لَعَجَّلَ لَهُمُ ٱلۡعَذَابَۚ بَل لَّهُم مَّوۡعِدٞ لَّن يَجِدُواْ مِن دُونِهِۦ مَوۡئِلٗا
ninṟe nāthan ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇāmayanumāṇ. avar ceytukūṭṭiyatinṟe pēril avareyavan piṭikūṭukayāṇeṅkil avarkkavan vaḷare peṭṭennu tanne śikṣa nalkumāyirunnu. ennāl avarkkeāru niścita kālāvadhiyuṇṭ. atine maṟikaṭakkān orabhayakēndravuṁ kaṇṭettānavarkkāvilla
Surah Al-Kahf, Verse 58
وَتِلۡكَ ٱلۡقُرَىٰٓ أَهۡلَكۡنَٰهُمۡ لَمَّا ظَلَمُواْ وَجَعَلۡنَا لِمَهۡلِكِهِم مَّوۡعِدٗا
ā nāṭukaḷ atikramaṁ kāṇiccappēāḷ nāṁ avaye naśippiccu. avayuṭe nāśattinu nāṁ niścita kālaparidhi vecciṭṭuṇṭāyirunnu
Surah Al-Kahf, Verse 59
وَإِذۡ قَالَ مُوسَىٰ لِفَتَىٰهُ لَآ أَبۡرَحُ حَتَّىٰٓ أَبۡلُغَ مَجۡمَعَ ٱلۡبَحۡرَيۡنِ أَوۡ أَمۡضِيَ حُقُبٗا
mūsa tanṟe bhr̥tyanēāṭ paṟaññu: "raṇṭu nadikaḷuṭe saṅgamasthānattettunvare ñān ī yātra tuṭarnnukeāṇṭēyirikkuṁ. alleṅkil aḷavaṟṟa kālaṁ ñān sañcariccukeāṇṭēyirikkuṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 60
فَلَمَّا بَلَغَا مَجۡمَعَ بَيۡنِهِمَا نَسِيَا حُوتَهُمَا فَٱتَّخَذَ سَبِيلَهُۥ فِي ٱلۡبَحۡرِ سَرَبٗا
aṅṅane avar ā saṅgamasthānattettiyappēāḷ iruvaruṁ taṅṅaḷuṭe matsyatte kkuṟiccēārttilla. matsyaṁ puṟattukaṭann turaṅkattilūṭeyennavaṇṇaṁ veḷḷattil pēāyi
Surah Al-Kahf, Verse 61
فَلَمَّا جَاوَزَا قَالَ لِفَتَىٰهُ ءَاتِنَا غَدَآءَنَا لَقَدۡ لَقِينَا مِن سَفَرِنَا هَٰذَا نَصَبٗا
aṅṅaneyavar aviṭanviṭṭ munnēāṭṭ pēāyi. appēāḷ mūsa tanṟe bhr̥tyanēāṭ paṟaññu: "nam'muṭe prātal keāṇṭuvarū! ī yātrakāraṇaṁ nāṁ nanne kṣīṇiccirikkunnu.”
Surah Al-Kahf, Verse 62
قَالَ أَرَءَيۡتَ إِذۡ أَوَيۡنَآ إِلَى ٱلصَّخۡرَةِ فَإِنِّي نَسِيتُ ٱلۡحُوتَ وَمَآ أَنسَىٰنِيهُ إِلَّا ٱلشَّيۡطَٰنُ أَنۡ أَذۡكُرَهُۥۚ وَٱتَّخَذَ سَبِيلَهُۥ فِي ٱلۡبَحۡرِ عَجَبٗا
ayāḷ paṟaññu: "aṅṅ kaṇṭēā? nāṁ ā pāṟakkallil abhayaṁ tēṭiya nēratt ñān ā matsyatte paṟṟeyaṅṅ maṟannupēāyi. akkāryaṁ paṟayān enne maṟappiccat piśācallātārumalla. matsyaṁ kaṭalil adbhutakaramāṁ vidhaṁ atinṟe vaḻi tēṭukayuṁ ceytu.”
Surah Al-Kahf, Verse 63
قَالَ ذَٰلِكَ مَا كُنَّا نَبۡغِۚ فَٱرۡتَدَّا عَلَىٰٓ ءَاثَارِهِمَا قَصَصٗا
mūsa paṟaññu: "atu tanneyāṇ nāṁ tēṭikkeāṇṭirunnat.” aṅṅane avariruvaruṁ taṅṅaḷuṭe kālaṭippāṭukaḷ nēākki tiriccunaṭannu
Surah Al-Kahf, Verse 64
فَوَجَدَا عَبۡدٗا مِّنۡ عِبَادِنَآ ءَاتَيۡنَٰهُ رَحۡمَةٗ مِّنۡ عِندِنَا وَعَلَّمۡنَٰهُ مِن لَّدُنَّا عِلۡمٗا
appēāḷ aviṭeyavar nam'muṭe dāsanmārileārāḷe kaṇṭetti. addēhattin nāṁ nam'muṭe kāruṇyaṁ nalkiyirunnu. nam'muṭe saviśēṣa jñānaṁ paṭhippikkukayuṁ ceytirunnu
Surah Al-Kahf, Verse 65
قَالَ لَهُۥ مُوسَىٰ هَلۡ أَتَّبِعُكَ عَلَىٰٓ أَن تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمۡتَ رُشۡدٗا
mūsa addēhattēāṭu cēādiccu: "ñān tāṅkaḷe pintuṭaraṭṭeyēā? tāṅkaḷkku kaivanna saviśēṣa jñānattilninn enneyuṁ paṭhippikkumēā?”
Surah Al-Kahf, Verse 66
قَالَ إِنَّكَ لَن تَسۡتَطِيعَ مَعِيَ صَبۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: "tāṅkaḷkk ennēāṭeāppaṁ kṣamiccukaḻiyān sādhikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 67
وَكَيۡفَ تَصۡبِرُ عَلَىٰ مَا لَمۡ تُحِطۡ بِهِۦ خُبۡرٗا
akampeāruḷaṟiññiṭṭillātta kāryattil tāṅkaḷeṅṅane kṣamiccirikkuṁ”
Surah Al-Kahf, Verse 68
قَالَ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ صَابِرٗا وَلَآ أَعۡصِي لَكَ أَمۡرٗا
mūsa paṟaññu: "allāhu icchicceṅkil tāṅkaḷkkenne ellāṁ kṣamikkunnavanāyi kaṇṭettāṁ. ñān tāṅkaḷuṭe kalpanayeānnuṁ dhikkarikkukayilla.”
Surah Al-Kahf, Verse 69
قَالَ فَإِنِ ٱتَّبَعۡتَنِي فَلَا تَسۡـَٔلۡنِي عَن شَيۡءٍ حَتَّىٰٓ أُحۡدِثَ لَكَ مِنۡهُ ذِكۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: "tāṅkaḷ enne anugamikkunnuveṅkil oru kāryattekkuṟiccuṁ ñānat viśadīkariccutarunnat vare ennēāṭ cēādikkarut.”
Surah Al-Kahf, Verse 70
فَٱنطَلَقَا حَتَّىٰٓ إِذَا رَكِبَا فِي ٱلسَّفِينَةِ خَرَقَهَاۖ قَالَ أَخَرَقۡتَهَا لِتُغۡرِقَ أَهۡلَهَا لَقَدۡ جِئۡتَ شَيۡـًٔا إِمۡرٗا
aṅṅane avariruvaruṁ yātrayāyi. avar oru kappalil kayaṟiyappēāḷ addēhaṁ ā kappalin oru dvāramuṇṭākki. mūsa cēādiccu: "tāṅkaḷentināṇ kappalin dvāramuṇṭākkunnat? itiluḷḷavareyeākke mukkikkeāllānāṇēā? tāṅkaḷ icceytat gurutaramāya kāryaṁ tanne.”
Surah Al-Kahf, Verse 71
قَالَ أَلَمۡ أَقُلۡ إِنَّكَ لَن تَسۡتَطِيعَ مَعِيَ صَبۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: "appēāḻē ñān paṟaññirunnillē; tāṅkaḷkkenṟe kūṭe kṣamiccukaḻiyān sādhyamallenn?”
Surah Al-Kahf, Verse 72
قَالَ لَا تُؤَاخِذۡنِي بِمَا نَسِيتُ وَلَا تُرۡهِقۡنِي مِنۡ أَمۡرِي عُسۡرٗا
mūsa paṟaññu: "ñān maṟannupēāyatāṇ. itinṟe pēril tāṅkaḷenne piṭikūṭarut! enṟe kāryattil prayāsakaramāya onninuṁ tāṅkaḷ nirbandhikkarut.”
Surah Al-Kahf, Verse 73
فَٱنطَلَقَا حَتَّىٰٓ إِذَا لَقِيَا غُلَٰمٗا فَقَتَلَهُۥ قَالَ أَقَتَلۡتَ نَفۡسٗا زَكِيَّةَۢ بِغَيۡرِ نَفۡسٖ لَّقَدۡ جِئۡتَ شَيۡـٔٗا نُّكۡرٗا
avar yātra tuṭarnnu. vaḻiyil avareāru bālane kaṇṭumuṭṭi. addēhaṁ avane keānnukaḷaññu. mūsa paṟaññu: "tāṅkaḷentināṇ oru niraparādhiye keānnat? atuṁ maṟṟeārāḷe keānnatin pakaramāyallāte. uṟappāyuṁ tāṅkaḷ icceytat kaṭutta krūrata tanne.”
Surah Al-Kahf, Verse 74
۞قَالَ أَلَمۡ أَقُل لَّكَ إِنَّكَ لَن تَسۡتَطِيعَ مَعِيَ صَبۡرٗا
addēhaṁ paṟaññu: "ñān tāṅkaḷēāṭ paṟaññirunnillē; tāṅkaḷkkenṟe kūṭe kṣamiccu kaḻiyān sādhyamallenn?”
Surah Al-Kahf, Verse 75
قَالَ إِن سَأَلۡتُكَ عَن شَيۡءِۭ بَعۡدَهَا فَلَا تُصَٰحِبۡنِيۖ قَدۡ بَلَغۡتَ مِن لَّدُنِّي عُذۡرٗا
mūsa paṟaññu: "iniyuṁ ñān tāṅkaḷēāṭ enteṅkiluṁ cēādikkukayāṇeṅkil annēraṁ tāṅkaḷenne kūṭe kūṭṭēṇṭatilla. tāṅkaḷkkatin ennilninn vēṇṭatra kāraṇaṁ kiṭṭikkaḻiññu.”
Surah Al-Kahf, Verse 76
فَٱنطَلَقَا حَتَّىٰٓ إِذَآ أَتَيَآ أَهۡلَ قَرۡيَةٍ ٱسۡتَطۡعَمَآ أَهۡلَهَا فَأَبَوۡاْ أَن يُضَيِّفُوهُمَا فَوَجَدَا فِيهَا جِدَارٗا يُرِيدُ أَن يَنقَضَّ فَأَقَامَهُۥۖ قَالَ لَوۡ شِئۡتَ لَتَّخَذۡتَ عَلَيۡهِ أَجۡرٗا
pinneyuṁ avariruvaruṁ munnēāṭṭunīṅṅi. aṅṅane oru nāṭṭilettiyappēāḷ ā nāṭṭukārēāṭ avar annaṁ cēādiccu. ennāl avarkk ātithyaṁ nalkān nāṭṭukār sannad'dharāyilla. aviṭe peāḷiññuvīḻāṟāya oru matil avar kaṇṭu. addēhaṁ atu nēreyākki. mūsa paṟaññu: "tāṅkaḷkku vēṇameṅkil itin pratiphalaṁ vāṅṅāmāyirunnu.”
Surah Al-Kahf, Verse 77
قَالَ هَٰذَا فِرَاقُ بَيۡنِي وَبَيۡنِكَۚ سَأُنَبِّئُكَ بِتَأۡوِيلِ مَا لَمۡ تَسۡتَطِع عَّلَيۡهِ صَبۡرًا
addēhaṁ paṟaññu: "it ñānuṁ tāṅkaḷuṁ tam'mil vērpiriyānuḷḷa avasaramāṇ. ini tāṅkaḷkk kṣamikkān paṟṟātirunna kāryaṅṅaḷuṭe peāruḷ ñān viśadīkariccutarāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 78
أَمَّا ٱلسَّفِينَةُ فَكَانَتۡ لِمَسَٰكِينَ يَعۡمَلُونَ فِي ٱلۡبَحۡرِ فَأَرَدتُّ أَنۡ أَعِيبَهَا وَكَانَ وَرَآءَهُم مَّلِكٞ يَأۡخُذُ كُلَّ سَفِينَةٍ غَصۡبٗا
ā kappalillē; at kaṭalil kaṭhinādhvānaṁ ceytukaḻiyunna ētānuṁ pāvaṅṅaḷuṭētāṇ. atināl ñānat kēṭuvaruttaṇamenn karuti. kāraṇaṁ avarkk munnil ellā nalla kappaluṁ balālkkāraṁ piṭicceṭukkunna oru rājāvuṇṭāyirunnu
Surah Al-Kahf, Verse 79
وَأَمَّا ٱلۡغُلَٰمُ فَكَانَ أَبَوَاهُ مُؤۡمِنَيۡنِ فَخَشِينَآ أَن يُرۡهِقَهُمَا طُغۡيَٰنٗا وَكُفۡرٗا
ā bālanṟe kāryamitāṇ: avanṟe mātāpitākkaḷ satyaviśvāsikaḷāyirunnu. ennāl bālan avare atikramattinuṁ satyaniṣēdhattinuṁ nirbandhitarākkumenn nāṁ bhayappeṭṭu
Surah Al-Kahf, Verse 80
فَأَرَدۡنَآ أَن يُبۡدِلَهُمَا رَبُّهُمَا خَيۡرٗا مِّنۡهُ زَكَوٰةٗ وَأَقۡرَبَ رُحۡمٗا
avaruṭe nāthan avanupakaraṁ avanekkāḷ sadācāra śud'dhiyuḷḷavanuṁ kuṭumbattēāṭu kūṭutal aṭutt bandhappeṭunnavanumāya oru makane nalkaṇamenn nāṁ āgrahiccu
Surah Al-Kahf, Verse 81
وَأَمَّا ٱلۡجِدَارُ فَكَانَ لِغُلَٰمَيۡنِ يَتِيمَيۡنِ فِي ٱلۡمَدِينَةِ وَكَانَ تَحۡتَهُۥ كَنزٞ لَّهُمَا وَكَانَ أَبُوهُمَا صَٰلِحٗا فَأَرَادَ رَبُّكَ أَن يَبۡلُغَآ أَشُدَّهُمَا وَيَسۡتَخۡرِجَا كَنزَهُمَا رَحۡمَةٗ مِّن رَّبِّكَۚ وَمَا فَعَلۡتُهُۥ عَنۡ أَمۡرِيۚ ذَٰلِكَ تَأۡوِيلُ مَا لَمۡ تَسۡطِع عَّلَيۡهِ صَبۡرٗا
pinne ā matilinṟe kāryaṁ: at ā paṭṭaṇattile raṇṭ anāthakkuṭṭikaḷuṭētāṇ. atinaṭiyil avarkkāyi karutivecca oru nidhiyuṇṭ. avaruṭe pitāv nalleāru manuṣyanāyirunnu. atināl avariruvaruṁ prāyapūrttiyetti taṅṅaḷuṭe nidhi puṟatteṭukkaṇamenn ninṟe nāthan āgrahiccu. iteākkeyuṁ ninṟe nāthanṟe anugrahamatre. ñānenṟe svantaṁ hitamanusaricc ceytatalla iteānnuṁ. tāṅkaḷkku kṣamikkān kaḻiyātirunna kāryaṅṅaḷuṭe peāruḷitāṇ.”
Surah Al-Kahf, Verse 82
وَيَسۡـَٔلُونَكَ عَن ذِي ٱلۡقَرۡنَيۡنِۖ قُلۡ سَأَتۡلُواْ عَلَيۡكُم مِّنۡهُ ذِكۡرًا
avar ninnēāṭ dulkharnainiyekkuṟiccu cēādikkunnu. paṟayuka: "addēhatte sambandhicca vivaraṁ ñān niṅṅaḷe vāyiccukēḷppikkāṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 83
إِنَّا مَكَّنَّا لَهُۥ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَءَاتَيۡنَٰهُ مِن كُلِّ شَيۡءٖ سَبَبٗا
nāṁ addēhattin bhūmiyil adhikāraṁ nalki. sakalavidha sekaryaṅṅaḷuṁ ceytukeāṭuttu
Surah Al-Kahf, Verse 84
فَأَتۡبَعَ سَبَبًا
pinne addēhaṁ oru vaḻikk yātra tiriccu
Surah Al-Kahf, Verse 85
حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ مَغۡرِبَ ٱلشَّمۡسِ وَجَدَهَا تَغۡرُبُ فِي عَيۡنٍ حَمِئَةٖ وَوَجَدَ عِندَهَا قَوۡمٗاۖ قُلۡنَا يَٰذَا ٱلۡقَرۡنَيۡنِ إِمَّآ أَن تُعَذِّبَ وَإِمَّآ أَن تَتَّخِذَ فِيهِمۡ حُسۡنٗا
aṅṅane sūryāstamaya sthānattettiyappēāḷ cēṟu niṟañña jalāśayattil sūryan maṟaññupēākunnat addēhaṁ kaṇṭu. atinaṭutt oru janavibhāgatteyuṁ addēhaṁ kaṇṭetti. nāṁ paṟaññu: "ō, dulkhar nain! vēṇameṅkil ninakkivare śikṣikkāṁ. alleṅkil ivaril nanma ceāriyāṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 86
قَالَ أَمَّا مَن ظَلَمَ فَسَوۡفَ نُعَذِّبُهُۥ ثُمَّ يُرَدُّ إِلَىٰ رَبِّهِۦ فَيُعَذِّبُهُۥ عَذَابٗا نُّكۡرٗا
dulkharnain paṟaññu: "akramaṁ pravarttikkunnavane nāṁ śikṣikkuṁ. pinnīṭ avan tanṟe nāthanilēkk maṭakkappeṭuṁ. appēāḷ avanṟe nāthan avan kūṭutal kaṭuttaśikṣa nalkuṁ.”
Surah Al-Kahf, Verse 87
وَأَمَّا مَنۡ ءَامَنَ وَعَمِلَ صَٰلِحٗا فَلَهُۥ جَزَآءً ٱلۡحُسۡنَىٰۖ وَسَنَقُولُ لَهُۥ مِنۡ أَمۡرِنَا يُسۡرٗا
ennāl satyaviśvāsaṁ svīkarikkukayuṁ salkkarmaṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavann atyuttamamāya pratiphalamuṇṭ. avanu nāṁ nalkunna kalpana ēṟe eḷuppamuḷḷatāyirikkuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 88
ثُمَّ أَتۡبَعَ سَبَبًا
pinnīṭ addēhaṁ maṟṟeāru pāta pintuṭarnnu
Surah Al-Kahf, Verse 89
حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ مَطۡلِعَ ٱلشَّمۡسِ وَجَدَهَا تَطۡلُعُ عَلَىٰ قَوۡمٖ لَّمۡ نَجۡعَل لَّهُم مِّن دُونِهَا سِتۡرٗا
aṅṅane sūryēādaya sthānattettiyappēāḷ at oru janatayuṭe mēl udiccuyarunnatāyi addēhaṁ kaṇṭu. sūryannuṁ avarkkumiṭayil oru maṟayuṁ nāṁ uṇṭākkiyiṭṭilla
Surah Al-Kahf, Verse 90
كَذَٰلِكَۖ وَقَدۡ أَحَطۡنَا بِمَا لَدَيۡهِ خُبۡرٗا
aprakāraṁ dulkharnainiyuṭe vaśamuḷḷatentāṇennat sambandhicca sūkṣmamāya aṟiv namukkuṇṭāyirunnu
Surah Al-Kahf, Verse 91
ثُمَّ أَتۡبَعَ سَبَبًا
pinne addēhaṁ vēṟeāru vaḻiyilūṭe sañcariccu
Surah Al-Kahf, Verse 92
حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ بَيۡنَ ٱلسَّدَّيۡنِ وَجَدَ مِن دُونِهِمَا قَوۡمٗا لَّا يَكَادُونَ يَفۡقَهُونَ قَوۡلٗا
aṅṅane raṇṭu malanirakaḷkkiṭayilettiyappēāḷ addēhaṁ avaykkaṭuttāyi vēṟeāru janavibhāgatte kaṇṭetti. paṟayunnateānnuṁ manas'silākkānāvātta janaṁ
Surah Al-Kahf, Verse 93
قَالُواْ يَٰذَا ٱلۡقَرۡنَيۡنِ إِنَّ يَأۡجُوجَ وَمَأۡجُوجَ مُفۡسِدُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ فَهَلۡ نَجۡعَلُ لَكَ خَرۡجًا عَلَىٰٓ أَن تَجۡعَلَ بَيۡنَنَا وَبَيۡنَهُمۡ سَدّٗا
avar paṟaññu: "allayēā dulkharnain; ya'ajūjuṁ ma'ajūjuṁ nāṭṭil nāśamuṇṭākkikkeāṇṭirikkukayāṇ. aṅṅ avarkkuṁ ñaṅṅaḷkkumiṭayil oru bhittiyuṇṭākkittaraṇaṁ. ā vyavasthayil ñaṅṅaḷ aṅṅaykk nikuti niścayiccu taraṭṭeyēā?”
Surah Al-Kahf, Verse 94
قَالَ مَا مَكَّنِّي فِيهِ رَبِّي خَيۡرٞ فَأَعِينُونِي بِقُوَّةٍ أَجۡعَلۡ بَيۡنَكُمۡ وَبَيۡنَهُمۡ رَدۡمًا
addēhaṁ paṟaññu: "enṟe nāthan enikk adhīnappeṭuttittannat atinekkāḷellāṁ meccappeṭṭatāṇ. atināl niṅṅaḷenne sahāyikkēṇṭat śārīrikādhvānaṅkeāṇṭāṇ. niṅṅaḷkkuṁ avarkkumiṭayil ñāneāru bhitti uṇṭākkittarāṁ
Surah Al-Kahf, Verse 95
ءَاتُونِي زُبَرَ ٱلۡحَدِيدِۖ حَتَّىٰٓ إِذَا سَاوَىٰ بَيۡنَ ٱلصَّدَفَيۡنِ قَالَ ٱنفُخُواْۖ حَتَّىٰٓ إِذَا جَعَلَهُۥ نَارٗا قَالَ ءَاتُونِيٓ أُفۡرِغۡ عَلَيۡهِ قِطۡرٗا
enikku niṅṅaḷ irumpukaṭṭikaḷ keāṇṭuvannu tarika.” aṅṅane raṇṭu malakaḷkkiṭayile viṭav nikatti nirattiyappēāḷ addēhaṁ paṟaññu: "niṅṅaḷ kāṟṟ ūtuka.” atēāṭe irumpubhitti paḻuttu tīpēāleyāyi. appēāḷ addēhaṁ kalpiccu: "niṅṅaḷenikk urukkiya cempukeāṇṭuvannu tarū! ñānat itinmēl oḻikkaṭṭe.”
Surah Al-Kahf, Verse 96
فَمَا ٱسۡطَٰعُوٓاْ أَن يَظۡهَرُوهُ وَمَا ٱسۡتَطَٰعُواْ لَهُۥ نَقۡبٗا
pinne ya'ajūjū ma'ajūjukaḷkk at kayaṟi maṟiyān kaḻiññirunnilla. atin tuḷayuṇṭākkānuṁ avarkkāyilla
Surah Al-Kahf, Verse 97
قَالَ هَٰذَا رَحۡمَةٞ مِّن رَّبِّيۖ فَإِذَا جَآءَ وَعۡدُ رَبِّي جَعَلَهُۥ دَكَّآءَۖ وَكَانَ وَعۡدُ رَبِّي حَقّٗا
dulkharnain paṟaññu: "itenṟe nāthanṟe kāruṇyamāṇ. ennāl enṟe nāthanṟe vāgdattasamayaṁ vannettiyāl avanatine takartt nirappākkuṁ. enṟe nāthanṟe vāgdānaṁ tīrttuṁ satyamāṇ.”
Surah Al-Kahf, Verse 98
۞وَتَرَكۡنَا بَعۡضَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ يَمُوجُ فِي بَعۡضٖۖ وَنُفِخَ فِي ٱلصُّورِ فَجَمَعۡنَٰهُمۡ جَمۡعٗا
ann avaril cilare maṟṟu cilarkketire tiramālakaḷ kaṇakke iraccuvarunnavarākkuṁ. pinne kāhaḷattil ūtuṁ. aṅṅane nāṁ muḻuvanāḷukaḷeyuṁ oriṭatteārumiccukūṭṭuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 99
وَعَرَضۡنَا جَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡكَٰفِرِينَ عَرۡضًا
ann satyaniṣēdhikaḷkk nāṁ narakatte śariyānvidhaṁ nērkkunēre kāṇiccukeāṭukkuṁ
Surah Al-Kahf, Verse 100
ٱلَّذِينَ كَانَتۡ أَعۡيُنُهُمۡ فِي غِطَآءٍ عَن ذِكۡرِي وَكَانُواْ لَا يَسۡتَطِيعُونَ سَمۡعًا
avaruṭe kaṇṇukaḷkk enṟe sandēśattinṟe munnil maṟayuṇṭāyirunnu. avarkkat kēṭṭumanas'silākkān kaḻiññirunnilla
Surah Al-Kahf, Verse 101
أَفَحَسِبَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَن يَتَّخِذُواْ عِبَادِي مِن دُونِيٓ أَوۡلِيَآءَۚ إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا جَهَنَّمَ لِلۡكَٰفِرِينَ نُزُلٗا
enne veṭiññ enṟe dāsanmāre taṅṅaḷuṭe rakṣakarākkāmenn satyaniṣēdhikaḷ karutunnuṇṭēā? ennāl sanśayaṁ vēṇṭa; satyaniṣēdhikaḷe salkkarikkān nāṁ narakattī orukkivecciṭṭuṇṭ
Surah Al-Kahf, Verse 102
قُلۡ هَلۡ نُنَبِّئُكُم بِٱلۡأَخۡسَرِينَ أَعۡمَٰلًا
paṟayuka: taṅṅaḷuṭe karmaṅṅaḷ tīrttuṁ naṣṭappeṭṭavarāyi māṟiyavarārenn ñān niṅṅaḷe aṟiyiccutaraṭṭeyēā
Surah Al-Kahf, Verse 103
ٱلَّذِينَ ضَلَّ سَعۡيُهُمۡ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَهُمۡ يَحۡسَبُونَ أَنَّهُمۡ يُحۡسِنُونَ صُنۡعًا
ihalēākajīvitattil taṅṅaḷuṭe pravarttanaṅṅaḷeākke piḻaccu pēāyavarāṇavar. atēāṭeāppaṁ taṅṅaḷ ceyyunnatellāṁ nallatāṇenn karutunnavaruṁ
Surah Al-Kahf, Verse 104
أُوْلَـٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِـَٔايَٰتِ رَبِّهِمۡ وَلِقَآئِهِۦ فَحَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ فَلَا نُقِيمُ لَهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَزۡنٗا
taṅṅaḷuṭe nāthanṟe vacanaṅṅaḷeyuṁ avanumāyi kaṇṭumuṭṭumennatineyuṁ kaḷḷamākki taḷḷiyavarāṇavar. atināl avaruṭe pravarttanaṅṅaḷ pāḻāyirikkunnu. uyirtteḻunnēlpunāḷil nāṁ avaykk oṭṭuṁ parigaṇana kalpikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 105
ذَٰلِكَ جَزَآؤُهُمۡ جَهَنَّمُ بِمَا كَفَرُواْ وَٱتَّخَذُوٓاْ ءَايَٰتِي وَرُسُلِي هُزُوًا
atāṇ avarkkuḷḷa pratiphalaṁ, narakaṁ; satyatte niṣēdhikkukayuṁ nam'muṭe pramāṇaṅṅaḷeyuṁ pravācakanmāreyuṁ pucchikkukayuṁ ceytatinuḷḷa śikṣa
Surah Al-Kahf, Verse 106
إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ كَانَتۡ لَهُمۡ جَنَّـٰتُ ٱلۡفِرۡدَوۡسِ نُزُلًا
satyaviśvāsaṁ svīkarikkukayuṁ salkkarmaṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavarkk salkkāra vibhavamāyi svargīyārāmaṅṅaḷāṇuṇṭāvuka
Surah Al-Kahf, Verse 107
خَٰلِدِينَ فِيهَا لَا يَبۡغُونَ عَنۡهَا حِوَلٗا
avaraviṭe sthiravāsikaḷāyirikkuṁ. aviṭanviṭṭ pēākān avarāgrahikkukayilla
Surah Al-Kahf, Verse 108
قُل لَّوۡ كَانَ ٱلۡبَحۡرُ مِدَادٗا لِّكَلِمَٰتِ رَبِّي لَنَفِدَ ٱلۡبَحۡرُ قَبۡلَ أَن تَنفَدَ كَلِمَٰتُ رَبِّي وَلَوۡ جِئۡنَا بِمِثۡلِهِۦ مَدَدٗا
paṟayuka: samudraṁ enṟe nāthanṟe vacanaṅṅaḷ kuṟikkānuḷḷa maṣiyāvukayāṇeṅkil enṟe nāthanṟe vacanaṅṅaḷ tīruṁ mumpe tīrccayāyuṁ at tīrnnupēākumāyirunnu. atrayuṁ kūṭi samudrajalaṁ nāṁ sahāyattināyi vēṟe keāṇṭuvannāluṁ śari
Surah Al-Kahf, Verse 109
قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ يُوحَىٰٓ إِلَيَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ فَمَن كَانَ يَرۡجُواْ لِقَآءَ رَبِّهِۦ فَلۡيَعۡمَلۡ عَمَلٗا صَٰلِحٗا وَلَا يُشۡرِكۡ بِعِبَادَةِ رَبِّهِۦٓ أَحَدَۢا
paṟayuka: ñān niṅṅaḷeppēāluḷḷa oru manuṣyan mātramāṇ. niṅṅaḷuṭe daivaṁ ēkadaivaṁ mātramāṇenn enikk divyabēādhanaṁ labhikkunnuṇṭ. atināl āreṅkiluṁ tanṟe nāthanumāyi kaṇṭumuṭṭaṇamenn āgrahikkunnuveṅkil avan salkkarmaṅṅaḷ ceytukeāḷḷaṭṭe. tanṟe nāthane vaḻippeṭunna kāryattil āreyuṁ paṅkucērkkātirikkaṭṭe
Surah Al-Kahf, Verse 110