Surah Al-Anbiya - Thai Translation by King Fahad Quran Complex
ٱقۡتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمۡ وَهُمۡ فِي غَفۡلَةٖ مُّعۡرِضُونَ
welā h̄æ̀ng kār khid bạỵchī k̄hxng mnus̄ʹy̒ dị̂ kıl̂ k̄heā mā læ̂w doythī̀ phwk k̄heā xyū̀ nı s̄p̣hāph h̄lnglụ̄m pĕn p̄hū̂ p̄hinh̄lạngh̄ı̂
Surah Al-Anbiya, Verse 1
مَا يَأۡتِيهِم مِّن ذِكۡرٖ مِّن رَّبِّهِم مُّحۡدَثٍ إِلَّا ٱسۡتَمَعُوهُ وَهُمۡ يَلۡعَبُونَ
mị̀mī k̄ĥx tạkteụ̄xn h̄ım̀ «cāk phracêā k̄hxng k̄heā māyạng phwk k̄heā wêntæ̀ẁā phwk k̄heā rạb fạng mạn læa phwk k̄heā l̂x lèn pị d̂wy
Surah Al-Anbiya, Verse 2
لَاهِيَةٗ قُلُوبُهُمۡۗ وَأَسَرُّواْ ٱلنَّجۡوَى ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ هَلۡ هَٰذَآ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡۖ أَفَتَأۡتُونَ ٱلسِّحۡرَ وَأَنتُمۡ تُبۡصِرُونَ
citcı k̄hxng phwk k̄heā p̄helx rex læa brrdā p̄hū̂ xṭhrrm t̀āng krasibkrasāb rah̄ẁāng kạn ẁā k̄heā (muḥạmmạd) nī̂ michı̀ khır xụ̄̀n nxkcāk pĕn s̄āmạỵ chn yeī̀yng phwk th̀ān phwk th̀ān ca yxmrạb māyākl thậng «thī̀ phwk th̀ān rū̂h̄ĕn xyū̀ ẁā mạn pĕn māyākl kranận h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 3
قَالَ رَبِّي يَعۡلَمُ ٱلۡقَوۡلَ فِي ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ
k̄heā (muḥạmmạd) kl̀āw ẁā “phracêā k̄hxng c̄hạnth rng rxbrū̂ thuk khả phūd thậng nı chận f̂ā læa p̄hæ̀ndin læa phraxngkh̒ pĕn p̄hū̂thrng dị̂yin pĕn p̄hū̂thrng rxbrū̂”
Surah Al-Anbiya, Verse 4
بَلۡ قَالُوٓاْ أَضۡغَٰثُ أَحۡلَٰمِۭ بَلِ ٱفۡتَرَىٰهُ بَلۡ هُوَ شَاعِرٞ فَلۡيَأۡتِنَا بِـَٔايَةٖ كَمَآ أُرۡسِلَ ٱلۡأَوَّلُونَ
tæ̀thẁā phwk k̄heā kl̀āw ẁā “mạn pĕn khwām f̄ạn thī̀ s̄ạbs̄n h̄āk tæ̀ẁā k̄heā dị̂ s̄eks̄rr pận tæ̀ng mạn k̄hụ̂n h̄āk tæ̀ ẁā k̄heā pĕnk wī t̄ĥā chèn nận h̄ı̂ k̄heā nả h̄lạkṭ̄hān h̄nụ̀ng mā s̄ædng kæ̀ reā chèn deīyw kạb bukhkhl nı yukh k̀xn «dị̂ t̄hūk s̄̀ng mā”
Surah Al-Anbiya, Verse 5
مَآ ءَامَنَتۡ قَبۡلَهُم مِّن قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَآۖ أَفَهُمۡ يُؤۡمِنُونَ
mị̀mī chāw meụ̄xng dı k̀xn h̄n̂ā phwk k̄heā (mu chrikī nmạk kaḥ̒) sụ̀ng reā dị̂ thảlāy mạn (chāw meụ̄xng nận) dị̂ ṣ̄rạthṭhā læ̂w phwk k̄heā (mu chrikī nmạk kaḥ̒) ca ṣ̄rạthṭhā kranận h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 6
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا قَبۡلَكَ إِلَّا رِجَالٗا نُّوحِيٓ إِلَيۡهِمۡۖ فَسۡـَٔلُوٓاْ أَهۡلَ ٱلذِّكۡرِ إِن كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ
læa phwk k̄heā prārt̄hnā thī̀ ca wāngp̄hæn r̂āy kæ̀ k̄heā tæ̀ reā dị̂ thảh̄ı̂ phwk k̄heā pras̄b kạb khwām s̄ūỵ s̄eīy māk yìng kẁā
Surah Al-Anbiya, Verse 7
وَمَا جَعَلۡنَٰهُمۡ جَسَدٗا لَّا يَأۡكُلُونَ ٱلطَّعَامَ وَمَا كَانُواْ خَٰلِدِينَ
læa reā midị̂ thảh̄ı̂ phwk k̄heā(br rdā nabī) mī r̀āngkāy thī̀ mị̀ t̂xngkār xāh̄ār (chèn ma lā xik aḥ̒) læa phwk k̄heā midị̂ pĕn p̄hū̂ mī chīwit yạ̀ngyụ̄n
Surah Al-Anbiya, Verse 8
ثُمَّ صَدَقۡنَٰهُمُ ٱلۡوَعۡدَ فَأَنجَيۡنَٰهُمۡ وَمَن نَّشَآءُ وَأَهۡلَكۡنَا ٱلۡمُسۡرِفِينَ
læa reā midị̂ thảh̄ı̂ s̄ạỵỵā pĕn thī̀ pracạks̄ʹ̒ cring kæ̀ phwk k̄heā læa reā dị̂ h̄ı̂ phwk k̄heā rxdpĥn læa p̄hū̂ thī̀ pras̄ngkh̒ læa reā dị̂ thảlāy p̄hū̂ pt̩is̄eṭh lameid f̄̀āf̄ụ̄n
Surah Al-Anbiya, Verse 9
لَقَدۡ أَنزَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ كِتَٰبٗا فِيهِ ذِكۡرُكُمۡۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
reā k̄hx s̄ābān ẁā thæ̂cring reā dị̂ h̄ı̂ khạmp̣hīr̒ xạl ku rxā nmā yạng phwk cêā nı nận mī k̄ĥx teụ̄xns̄ti kæ̀ phwk cêā phwk cêā mị̀ chı̂ s̄tipạỵỵā khid b̂āng dxk h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 10
وَكَمۡ قَصَمۡنَا مِن قَرۡيَةٖ كَانَتۡ ظَالِمَةٗ وَأَنشَأۡنَا بَعۡدَهَا قَوۡمًا ءَاخَرِينَ
Læa kī̀mākn̂xy læ̂w thī̀ reā dị̂ thảlāy h̄mū̀b̂ān thī̀ xṭhrrm (pt̩is̄eṭh kār ṣ̄rạthṭhā) læa reā dị̂ h̄ı̂ h̄mū̀ chn xụ̄̀n keid k̄hụ̂n mā thænthī̀ h̄lạngcāk nận
Surah Al-Anbiya, Verse 11
فَلَمَّآ أَحَسُّواْ بَأۡسَنَآ إِذَا هُم مِّنۡهَا يَرۡكُضُونَ
meụ̄̀x phwk k̄heā rū̂s̄ụk ẁā kār lngthos̄ʹ k̄hxng reā keid k̄hụ̂n læ̂w phwk k̄heā cụng wìng h̄nī xxk pị
Surah Al-Anbiya, Verse 12
لَا تَرۡكُضُواْ وَٱرۡجِعُوٓاْ إِلَىٰ مَآ أُتۡرِفۡتُمۡ فِيهِ وَمَسَٰكِنِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تُسۡـَٔلُونَ
(ma lā xik aḥ̒ phūd kạb phwk nận ẁā) “phwk th̀ān xỳā wìng h̄nī si læa cng klạb pị yạng s̄ìng thī̀ phwk th̀ān dị̂ rạb khwām s̄ảrāỵ læa yạng thī̀phạk k̄hxng phwk th̀ān pheụ̄̀x ẁā phwk th̀ān ca dị̂ t̄hūk s̄xbt̄hām s̄ìng thī̀ keid k̄hụ̂n kæ̀ th̀ān”
Surah Al-Anbiya, Verse 13
قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ
phwk k̄heā kl̀āw ẁā “xô khwām h̄āyna thī̀ keid k̄hụ̂n kæ̀ reā thæ̂cring reā nận pĕn p̄hū̂ xṭhrrm”
Surah Al-Anbiya, Verse 14
فَمَا زَالَت تِّلۡكَ دَعۡوَىٰهُمۡ حَتَّىٰ جَعَلۡنَٰهُمۡ حَصِيدًا خَٰمِدِينَ
mị̀thạn thī̀ khả phūd k̄hxng phwk k̄heā ca s̄îns̄ud lng reā k̆dị̂ thảlāy phwk k̄heā s̄emụ̄xn phụ̄ch thī̀ t̄hūk kĕbkeī̀yw mxd h̄ịm̂ pị
Surah Al-Anbiya, Verse 15
وَمَا خَلَقۡنَا ٱلسَّمَآءَ وَٱلۡأَرۡضَ وَمَا بَيۡنَهُمَا لَٰعِبِينَ
læa reā midị̂ s̄r̂āng chận f̂ā læa p̄hæ̀ndin læa s̄ìng thī̀ xyū̀ nı rah̄ẁāng thậng s̄xng pheụ̄̀x kār s̄nuks̄nān xỳāng rị̂ prayochn̒
Surah Al-Anbiya, Verse 16
لَوۡ أَرَدۡنَآ أَن نَّتَّخِذَ لَهۡوٗا لَّٱتَّخَذۡنَٰهُ مِن لَّدُنَّآ إِن كُنَّا فَٰعِلِينَ
h̄āk reā prārt̄hnā thī̀ ca xeā pĕn kherụ̄̀xnglèn s̄nuks̄nān reā k̆ ca xeā mạn cāk thī̀ mī xyū̀ thī̀ reā h̄āk reā prārt̄hnā ca krathả chèn nận
Surah Al-Anbiya, Verse 17
بَلۡ نَقۡذِفُ بِٱلۡحَقِّ عَلَى ٱلۡبَٰطِلِ فَيَدۡمَغُهُۥ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٞۚ وَلَكُمُ ٱلۡوَيۡلُ مِمَّا تَصِفُونَ
tæ̀ẁā reā dị̂ h̄ı̂ khwām cring thảlāy khwām thĕc læ̂w reā k̆ h̄ı̂ mạn s̄eīyh̄āy pị læ̂w mạn k̆ ca mlāy s̄în pị læa khwām h̄āyna ca pras̄b kæ̀ phwk cêā nı s̄ìng thī̀ phwk cêā kl̀āw s̄eks̄rr pận tæ̀ng t̀x xạllxḥ̒
Surah Al-Anbiya, Verse 18
وَلَهُۥ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ وَمَنۡ عِندَهُۥ لَا يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِهِۦ وَلَا يَسۡتَحۡسِرُونَ
læa pĕn krrms̄ithṭhi̒ k̄hxng phraxngkh̒ p̄hū̂ thī̀ xyū̀ nı chận f̂ā thậngh̄lāy læa p̄hæ̀ndin læa p̄hū̂ thī̀ xyū̀ ṇ thī̀ phraxngkh̒ (ma lā xik aḥ̒) phwk k̄heā ca mị̀ lảphxng tn nı kār kheārph p̣hạkdī phraxngkh̒ læa phwk k̄heā ca mị̀ h̄enụ̄̀xyh̄ǹāy
Surah Al-Anbiya, Verse 19
يُسَبِّحُونَ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ لَا يَفۡتُرُونَ
phwk k̄heā ca sæ̀ s r̂xng s̄dudī phraxngkh̒ nı welā klāngkhụ̄n læa klāngwạn doy mị̀ k̄hād raya
Surah Al-Anbiya, Verse 20
أَمِ ٱتَّخَذُوٓاْ ءَالِهَةٗ مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ هُمۡ يُنشِرُونَ
tæ̀thẁā phwk k̄heā (mu chrikīn) dị̂ yụdt̄hụ̄x brrdā phracêā cāk phụ̄̂n din doy khid ẁā s̄ìng h̄el̀ā nận s̄āmārt̄h ca h̄ı̂ khn tāy fụ̄̂n khụ̄nchīph mā dị̂ kranận h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 21
لَوۡ كَانَ فِيهِمَآ ءَالِهَةٌ إِلَّا ٱللَّهُ لَفَسَدَتَاۚ فَسُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ رَبِّ ٱلۡعَرۡشِ عَمَّا يَصِفُونَ
h̄āk nı chận f̂ā læa p̄hæ̀ndin mī phracêā h̄lāy xngkh̒ nxk cā kxạllxḥ̒ læ̂w k̆ ca k̀x h̄ı̂ keid khwām s̄eīyh̄āy xỳāng næ̀nxn xạllxḥ̒ phracêā h̄æ̀ng bạllạngk̒ thrng bris̄uthṭhi̒ cāk s̄ìng thī̀ phwk k̄heā s̄eks̄rr pận tæ̀ng k̄hụ̂n
Surah Al-Anbiya, Verse 22
لَا يُسۡـَٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡـَٔلُونَ
Phraxngkh̒ ca mị̀ thrng t̄hūk s̄xbt̄hām nı s̄ìng thī̀ phraxngkh̒ thrng pt̩ibạti læa phwk k̄heā t̀āngh̄āk thī̀ ca t̄hūk s̄xbt̄hām
Surah Al-Anbiya, Verse 23
أَمِ ٱتَّخَذُواْ مِن دُونِهِۦٓ ءَالِهَةٗۖ قُلۡ هَاتُواْ بُرۡهَٰنَكُمۡۖ هَٰذَا ذِكۡرُ مَن مَّعِيَ وَذِكۡرُ مَن قَبۡلِيۚ بَلۡ أَكۡثَرُهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ ٱلۡحَقَّۖ فَهُم مُّعۡرِضُونَ
phwk k̄heā dị̂ yụdt̄hụ̄x brrdā phracêā nxkcāk phraxngkh̒ kranận h̄rụ̄x? Cng kl̀āw t̄heid muḥạmmạd “k̄hx h̄ı̂ phwk th̀ān nả h̄lạkṭ̄hān k̄hxng phwk th̀ān mā nī̀ khụ̄x khạmp̣hīr̒ thī̀ xyū̀ kạb c̄hạn (xạlkurxān) læa khạmp̣hīr̒ thī̀ mī xyū̀ k̀xn h̄n̂ā c̄hạn (teā rxt læa xin ỵīl)” tæ̀ẁā s̄̀wn h̄ıỵ̀ k̄hxng phwk k̄heā mị̀rū̂ khwām cring phwk k̄heā cụng p̄hin h̄lạng mein h̄̀āng
Surah Al-Anbiya, Verse 24
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا مِن قَبۡلِكَ مِن رَّسُولٍ إِلَّا نُوحِيٓ إِلَيۡهِ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنَا۠ فَٱعۡبُدُونِ
læa reā midị̂ s̄̀ng r̀x sū l khn dı k̀xn h̄n̂ā cêā nxkcāk reā dị̂ wa ḥī kæ̀ k̄heā ẁā “thæ̂cring mị̀mī phracêā xụ̄̀n dı nxkcāk k̄ĥā dạngnận phwk cêā cng kheārph p̣hạkdī t̀x k̄ĥā”
Surah Al-Anbiya, Verse 25
وَقَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَلَدٗاۗ سُبۡحَٰنَهُۥۚ بَلۡ عِبَادٞ مُّكۡرَمُونَ
læa phwk k̄heā (mu ri kūn) kl̀āw ẁā phra p̄hū̂thrng kruṇā prānī thrng yụd ma lā xik aḥ̒ pĕn phra butr” mh̄ā bris̄uthṭhi̒ h̄æ̀ng phraxngkh̒ tæ̀ẁā phwk k̄heā (ma lā xik aḥ̒) pĕn b̀āw p̄hū̂ mī keīyrti
Surah Al-Anbiya, Verse 26
لَا يَسۡبِقُونَهُۥ بِٱلۡقَوۡلِ وَهُم بِأَمۡرِهِۦ يَعۡمَلُونَ
phwk k̄heā ca mị̀ ching kl̀āw khả phūd k̀xn phraxngkh̒ læa phwk k̄heā pt̩ibạti tāmph ra bạỵchā k̄hxng phraxngkh̒
Surah Al-Anbiya, Verse 27
يَعۡلَمُ مَا بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَمَا خَلۡفَهُمۡ وَلَا يَشۡفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ٱرۡتَضَىٰ وَهُم مِّنۡ خَشۡيَتِهِۦ مُشۡفِقُونَ
phraxngkh̒ thrng rxbrū̂ s̄ìng thī̀ xyū̀ beụ̄̂xngh̄n̂ā phwk k̄heā læa s̄ìng thī̀ xyū̀ beụ̄̂xngh̄lạng phwk k̄heā læa phwk k̄heā ca mị̀ h̄ı̂ khwām ch̀wyh̄elụ̄x kæ̀ p̄hū̂ dı nxkcāk p̄hū̂ thī̀ phraxngkh̒ thrng phx phrathạy læa neụ̄̀xngcāk khwām klạw phwk k̄heā cụng neụ̄̂xtạw s̄ạ̀n
Surah Al-Anbiya, Verse 28
۞وَمَن يَقُلۡ مِنۡهُمۡ إِنِّيٓ إِلَٰهٞ مِّن دُونِهِۦ فَذَٰلِكَ نَجۡزِيهِ جَهَنَّمَۚ كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلظَّـٰلِمِينَ
læa p̄hū̂ dı nı h̄mū̀ phwk k̄heā thī̀ kl̀āw ẁā “thæ̂cring c̄hạn khụ̄x phracêā xụ̄̀n cāk phraxngkh̒” k̄heā p̄hū̂ nận reā ca txbthæn lngthos̄ʹ d̂wy nrk chèn nận h̄æla reā txbthæn brrdā p̄hū̂ xṭhrrm”
Surah Al-Anbiya, Verse 29
أَوَلَمۡ يَرَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَنَّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ كَانَتَا رَتۡقٗا فَفَتَقۡنَٰهُمَاۖ وَجَعَلۡنَا مِنَ ٱلۡمَآءِ كُلَّ شَيۡءٍ حَيٍّۚ أَفَلَا يُؤۡمِنُونَ
læa brrdā p̄hū̂ pt̩is̄eṭh ṣ̄rạthṭhā h̄el̀ā nận mị̀ h̄ĕn dxk h̄rụ̄x ẁā thæ̂cring chận f̂ā thậngh̄lāy læa p̄hæ̀ndin nận tæ̀ k̀xn nī̂ rwm tid pĕnxạn deīywkạn læ̂w reā dị̂ yæk mạn thậng s̄xng xxk cāk kạn læa reā dị̂ thảh̄ı̂ thuk s̄ìng mī chīwit mā cāk n̂ả dạngnận phwk k̄heā ca yạng mị̀ ṣ̄rạthṭhā xīk h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 30
وَجَعَلۡنَا فِي ٱلۡأَرۡضِ رَوَٰسِيَ أَن تَمِيدَ بِهِمۡ وَجَعَلۡنَا فِيهَا فِجَاجٗا سُبُلٗا لَّعَلَّهُمۡ يَهۡتَدُونَ
læa reā dị̂ thảh̄ı̂ theụ̄xkk̄heā mạ̀nkhng nı p̄hæ̀ndin pheụ̄̀x mạn ca midị̂ h̄wạ̀nh̄ịw pị kạb phwk k̄heā læa reā dị̂ thảh̄ı̂ h̄ubk̄heā pĕn thāng kŵāng nı p̄hæ̀ndin nận pheụ̄̀x ẁā phwk k̄heā dị̂ chı̂ pĕn thāng dein xỳāng t̄hūk t̂xng
Surah Al-Anbiya, Verse 31
وَجَعَلۡنَا ٱلسَّمَآءَ سَقۡفٗا مَّحۡفُوظٗاۖ وَهُمۡ عَنۡ ءَايَٰتِهَا مُعۡرِضُونَ
Læa reā dị̂ thảh̄ı̂ chận f̂ā pĕn h̄lạngkhā t̄hūk rạks̄ʹā wị̂ mị̀ h̄ı̂ h̄l̀n lng mā læa phwk k̄heā k̆ yạng p̄hinh̄lạngh̄ı̂ s̄ạỵỵāṇ t̀āng «k̄hxng mạn
Surah Al-Anbiya, Verse 32
وَهُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ وَٱلشَّمۡسَ وَٱلۡقَمَرَۖ كُلّٞ فِي فَلَكٖ يَسۡبَحُونَ
læa phraxngkh̒ p̄hū̂thrng s̄r̂āng klāngkhụ̄n læa klāngwạn læa dwng xāthity̒ læa dwng cạnthr̒ tæ̀la h̄ǹwy khocr tām cạkrrāṣ̄ī
Surah Al-Anbiya, Verse 33
وَمَا جَعَلۡنَا لِبَشَرٖ مِّن قَبۡلِكَ ٱلۡخُلۡدَۖ أَفَإِيْن مِّتَّ فَهُمُ ٱلۡخَٰلِدُونَ
læa reā midị̂ thảh̄ı̂ bukhkhl dı k̀xn h̄n̂ā cêā xyū̀ yạ̀ngyụ̄n nān h̄āk cêā tāy pị phwk k̄heā ca mī chīwit xyū̀ yng khng t̀x pị kranận h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 34
كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ وَنَبۡلُوكُم بِٱلشَّرِّ وَٱلۡخَيۡرِ فِتۡنَةٗۖ وَإِلَيۡنَا تُرۡجَعُونَ
thuk chīwit ỳxm lîm rs̄ khwām tāy læa reā ca thds̄xb phwk cêā d̂wy khwām chạ̀w læa khwām dī læa phwk cêā ca t̂xng klạb pị h̄ā reā xỳāng næ̀nxn
Surah Al-Anbiya, Verse 35
وَإِذَا رَءَاكَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ إِن يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا ٱلَّذِي يَذۡكُرُ ءَالِهَتَكُمۡ وَهُم بِذِكۡرِ ٱلرَّحۡمَٰنِ هُمۡ كَٰفِرُونَ
læa meụ̄̀x brrdā p̄hū̂ pt̩is̄eṭh ṣ̄rạthṭhā (kuffā rmạk kaḥ̒) phbh̄ĕn cêā phwk k̄heā k̆ t̄hụ̄x xeā cêā pĕn thī̀ l̂xleīyn “khn nī̂ na h̄rụ̄x thī̀ kl̀āw tảh̄ni phracêā k̄hxng phwk th̀ān” thậng «thī̀ phwk k̄heā k̆ kl̀āw tảh̄ni phra p̄hū̂thrng kruṇā prānī doy phwk k̄heā pĕn p̄hū̂ pt̩is̄eṭh ṣ̄rạthṭhā
Surah Al-Anbiya, Verse 36
خُلِقَ ٱلۡإِنسَٰنُ مِنۡ عَجَلٖۚ سَأُوْرِيكُمۡ ءَايَٰتِي فَلَا تَسۡتَعۡجِلُونِ
mnus̄ʹy̒ t̄hūk s̄r̂āng k̄hụ̂n mā d̂wy khwām rīb r̂xn k̄ĥā ca s̄ædng s̄ạỵỵāṇ t̀āng «k̄hxng k̄ĥā h̄ı̂ phwk cêā h̄ĕn c̄hanận phwk cêā xỳā dị̂ rèng k̄ĥā ley
Surah Al-Anbiya, Verse 37
وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
læa phwk k̄heā kl̀āw ẁā “meụ̄̀x dı lèā s̄ạỵỵā nī̂ ca keid k̄hụ̂n h̄āk phwk th̀ān pĕn p̄hū̂ s̄ạty̒ cring”
Surah Al-Anbiya, Verse 38
لَوۡ يَعۡلَمُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ حِينَ لَا يَكُفُّونَ عَن وُجُوهِهِمُ ٱلنَّارَ وَلَا عَن ظُهُورِهِمۡ وَلَا هُمۡ يُنصَرُونَ
h̄āk brrdā p̄hū̂ pt̩is̄eṭh ṣ̄rạthṭhā rū̂ ẁā phwk k̄heā mị̀ s̄āmārt̄h thī̀ ca p̂xngkạn fị cāk thāng d̂ānh̄n̂ā k̄hxng phwk k̄heā læa thāng d̂ān h̄lạng k̄hxng phwk k̄heā læa phwk k̄heā ca mị̀ dị̂ rạb khwām ch̀wyh̄elụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 39
بَلۡ تَأۡتِيهِم بَغۡتَةٗ فَتَبۡهَتُهُمۡ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمۡ يُنظَرُونَ
tæ̀ẁā mạn ca mā t̄hụng phwk k̄heā doy c̄hạbphlạn mị̀rū̂ tạw læ̂w ca thảh̄ı̂ phwk k̄heā tkcı dạngnận phwk k̄heā cụng mị̀ s̄āmārt̄h thī̀ ca p̄hlạk dạn h̄ı̂ pĥn pị dị̂ læa phwk k̄heā k̆ mị̀ xāc ca prawing welā t̀x pị dị̂
Surah Al-Anbiya, Verse 40
وَلَقَدِ ٱسۡتُهۡزِئَ بِرُسُلٖ مِّن قَبۡلِكَ فَحَاقَ بِٱلَّذِينَ سَخِرُواْ مِنۡهُم مَّا كَانُواْ بِهِۦ يَسۡتَهۡزِءُونَ
læa doy næ̀nxn brrdā r̀x sū l k̀xn h̄n̂ā cêā dị̂ t̄hūk yêy h̄yạn mā læ̂w læ̂w kār lngthos̄ʹ dị̂ pras̄b kæ̀ brrdā p̄hū̂ thī̀ yêy h̄yạn t̀x brrdā r̀x sūl nı s̄ìng thī̀ phwk k̄heā dị̂ yêy h̄yạn
Surah Al-Anbiya, Verse 41
قُلۡ مَن يَكۡلَؤُكُم بِٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ مِنَ ٱلرَّحۡمَٰنِۚ بَلۡ هُمۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِم مُّعۡرِضُونَ
cng kl̀āw t̄heid muḥạmmạd “khır lèā ca khûmkạn rạks̄ʹā phwk th̀ān nı welā klāngkhụ̄n læa klāngwạn cāk phra p̄hū̂thrng kruṇā prānī” tæ̀thẁā phwk k̄heā pĕn p̄hū̂ p̄hinh̄lạngh̄ı̂kār rảlụk t̄hụng phracêā k̄hxng phwk k̄heā
Surah Al-Anbiya, Verse 42
أَمۡ لَهُمۡ ءَالِهَةٞ تَمۡنَعُهُم مِّن دُونِنَاۚ لَا يَسۡتَطِيعُونَ نَصۡرَ أَنفُسِهِمۡ وَلَا هُم مِّنَّا يُصۡحَبُونَ
H̄rụ̄x ẁā phwk k̄heā mī phracêā h̄lāy xngkh̒ nxk pị cāk reā khxb p̂xngkạn phwk k̄heā thậng «thī̀ phracêā h̄el̀ā nận mị̀ s̄āmārt̄h thī̀ ca ch̀wyh̄elụ̄x tạw xeng læa mị̀ s̄āmārt̄h p̂xngkạn tạw xeng h̄ı̂ pĥn cāk kār lngthos̄ʹ k̄hxng reā dị̂
Surah Al-Anbiya, Verse 43
بَلۡ مَتَّعۡنَا هَـٰٓؤُلَآءِ وَءَابَآءَهُمۡ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡعُمُرُۗ أَفَلَا يَرَوۡنَ أَنَّا نَأۡتِي ٱلۡأَرۡضَ نَنقُصُهَا مِنۡ أَطۡرَافِهَآۚ أَفَهُمُ ٱلۡغَٰلِبُونَ
tæ̀thẁā reā dị̂ h̄ı̂ khwām s̄uk̄h s̄ả rāy kæ̀ phwk k̄heā læa brrphburus̄ʹ k̄hxng phwk k̄heā cnkrathạ̀ng phwk k̄heā mīxāyu yạ̀ngyụ̄n phwk k̄heā mị̀ h̄ĕn dxk h̄rụ̄x ẁā thæ̂cring reā dị̂ māyạng p̄hæ̀ndin pheụ̄̀x thảh̄ı̂ mạn khạbkhæb lng cāk k̄hxbk̄het k̄hxng mạn læ̂w phwk k̄heā ca pĕn p̄hū̂ chna xīk h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 44
قُلۡ إِنَّمَآ أُنذِرُكُم بِٱلۡوَحۡيِۚ وَلَا يَسۡمَعُ ٱلصُّمُّ ٱلدُّعَآءَ إِذَا مَا يُنذَرُونَ
cng kl̀āw t̄heid muḥạmmạd “thæ̂cring c̄hạn pheīyng tạkteụ̄xn phwk th̀ān d̂wy wa ḥī thèānận” tæ̀ khn h̄ū h̄nwk mị̀ dị̂yin s̄eīyng reīyk r̂xng meụ̄̀x phwk k̄heā t̄hūk tạkteụ̄xn
Surah Al-Anbiya, Verse 45
وَلَئِن مَّسَّتۡهُمۡ نَفۡحَةٞ مِّنۡ عَذَابِ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ
læa h̄āk kār lngthos̄ʹ pheīyng lĕkn̂xy cāk phracêā k̄hxng cêā pras̄b kạb phwk k̄heā næ̀nxn phwk k̄heā k̆ ca kl̀āw ẁā “xô khwām h̄āyna kæ̀ reā thæ̂cring reā pĕn p̄hū̂ xṭhrrm”
Surah Al-Anbiya, Verse 46
وَنَضَعُ ٱلۡمَوَٰزِينَ ٱلۡقِسۡطَ لِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ فَلَا تُظۡلَمُ نَفۡسٞ شَيۡـٔٗاۖ وَإِن كَانَ مِثۡقَالَ حَبَّةٖ مِّنۡ خَرۡدَلٍ أَتَيۡنَا بِهَاۗ وَكَفَىٰ بِنَا حَٰسِبِينَ
læa reā tậng trāchū thī̀ theī̀yngṭhrrm s̄ảh̄rạb wạn ki yā maḥ̒ dạngnận ca mị̀mī chīwit dı t̄hūk xṭhrrm tæ̀ xỳāng dı ley læa mæ̂ẁā mạn pĕn pheīyng n̂ảh̄nạk thèā mel̆d phụ̄ch lĕk reā k̆ ca nả mạn mā s̄ædng læa pĕnkār phx pheīyng læ̂w s̄ảh̄rạb reā thī̀ pĕn p̄hū̂ chảra s̄xbs̄wn
Surah Al-Anbiya, Verse 47
وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ ٱلۡفُرۡقَانَ وَضِيَآءٗ وَذِكۡرٗا لِّلۡمُتَّقِينَ
læa thæ̂cring reā dị̂ h̄ı̂ kæ̀ mū sā læa ḥā rūn (sụ̀ng khạmp̣hīr̒ teā rxḥ̒) thī̀ yæk rah̄ẁāng khwām cring kạb khwām thĕc læa pĕn s̄ængs̄ẁāng h̄æ̀ng dwng prathīp læa k̄ĥx tạkteụ̄xn s̄ảh̄rạb brrdā p̄hū̂ yảkerng
Surah Al-Anbiya, Verse 48
ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ وَهُم مِّنَ ٱلسَّاعَةِ مُشۡفِقُونَ
brrdā p̄hū̂ kerng klạw phracêā k̄hxng phwk k̄heā doythī̀ phwk k̄heā mị̀ h̄ĕn læa phwk k̄heā yạng h̄wạ̀n klạw t̀x wạn xws̄ān d̂wy
Surah Al-Anbiya, Verse 49
وَهَٰذَا ذِكۡرٞ مُّبَارَكٌ أَنزَلۡنَٰهُۚ أَفَأَنتُمۡ لَهُۥ مُنكِرُونَ
læa nī̀ khụ̄x xạlkurxān pĕnkār tạkteụ̄xn thī̀ cảreiỵ sụ̀ng reā dị̂ h̄ı̂ mạn lng mā læ̂w phwk cêā yạng ca pt̩is̄eṭh mạn xīk h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 50
۞وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَآ إِبۡرَٰهِيمَ رُشۡدَهُۥ مِن قَبۡلُ وَكُنَّا بِهِۦ عَٰلِمِينَ
læa doy næ̀nxn reā dị̂ h̄ı̂ khwām c̄helīywc̄hlād kæ̀ xi brxḥīm tæ̀ khrậng k̀xn doythī̀ reā rū̂cạk k̄heā dī
Surah Al-Anbiya, Verse 51
إِذۡ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوۡمِهِۦ مَا هَٰذِهِ ٱلتَّمَاثِيلُ ٱلَّتِيٓ أَنتُمۡ لَهَا عَٰكِفُونَ
k̄hṇa thī̀ k̄heā kl̀āw kæ̀ bidā k̄hxng k̄heā læa klùm chn k̄hxng k̄heā ẁā “rūp pận xarị kạn nī̀ thī̀ phwk th̀ān f̄êā būchā kạn”
Surah Al-Anbiya, Verse 52
قَالُواْ وَجَدۡنَآ ءَابَآءَنَا لَهَا عَٰبِدِينَ
phwk k̄heā kl̀āw ẁā “reā dị̂ phbh̄ĕn brrphburus̄ʹ k̄hxng reā pĕn p̄hū̂ s̄ạkkāra būchā mạn k̀xn”
Surah Al-Anbiya, Verse 53
قَالَ لَقَدۡ كُنتُمۡ أَنتُمۡ وَءَابَآؤُكُمۡ فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ
k̄heā kl̀āw ẁā “doy næ̀nxn phwk th̀ān læa brrphburus̄ʹ k̄hxng phwk th̀ān xyū̀ nı kār h̄lng p̄hid xỳāng chạd cæ̂ng”
Surah Al-Anbiya, Verse 54
قَالُوٓاْ أَجِئۡتَنَا بِٱلۡحَقِّ أَمۡ أَنتَ مِنَ ٱللَّـٰعِبِينَ
Phwk k̄heā kl̀āw ẁā “th̀ān dị̂ nả khwām cring mā s̄enx kæ̀ reā h̄rụ̄x th̀ān pĕn tæ̀ pheīyng khn h̄nụ̀ng nı phwk l̂x lèn”
Surah Al-Anbiya, Verse 55
قَالَ بَل رَّبُّكُمۡ رَبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلَّذِي فَطَرَهُنَّ وَأَنَا۠ عَلَىٰ ذَٰلِكُم مِّنَ ٱلشَّـٰهِدِينَ
k̄heā kl̀āw ẁā “tæ̀ thī̀thæ̂ cring phracêā k̄hxng phwk th̀ān khụ̄x phracêā h̄æ̀ng chận f̂ā thậngh̄lāy læa p̄hæ̀ndin sụ̀ng phraxngkh̒ thrng nermit mạn læa c̄hạn pĕn p̄hū̂ h̄nụ̀ng nı h̄mū̀ p̄hū̂ pĕn phyān t̀x kārṇ̒ nī̂
Surah Al-Anbiya, Verse 56
وَتَٱللَّهِ لَأَكِيدَنَّ أَصۡنَٰمَكُم بَعۡدَ أَن تُوَلُّواْ مُدۡبِرِينَ
“læa k̄hx s̄ābān d̂wy phranām k̄hx ngxạllxḥ̒ thæ̂cring c̄hạn ca wāngp̄hæn t̀xt̂ān rūp pận thậngh̄lāy k̄hxng phwk th̀ān h̄lạngcāk thī̀ phwk th̀ān p̄hin h̄lạng klạb xxk pị”
Surah Al-Anbiya, Verse 57
فَجَعَلَهُمۡ جُذَٰذًا إِلَّا كَبِيرٗا لَّهُمۡ لَعَلَّهُمۡ إِلَيۡهِ يَرۡجِعُونَ
dạngnận k̄heā dị̂ thảh̄ı̂ mạn h̄ælklāỵ h̄elụ̄x wị̂ pheīyng rūp pận tạw h̄ıỵ̀ s̄ảh̄rạb phwk k̄heā h̄wạng ẁā phwk k̄heā ca dị̂ klạb pị s̄xbt̄hām mạn
Surah Al-Anbiya, Verse 58
قَالُواْ مَن فَعَلَ هَٰذَا بِـَٔالِهَتِنَآ إِنَّهُۥ لَمِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
phwk k̄heā kl̀āw ẁā “khır krathả chèn nī̂ kạb phracêā k̄hxng reā thæ̂cring k̄heā p̄hū̂ nận xyū̀ nı h̄mū̀ xṭhrrm xỳāng næ̀nxn”
Surah Al-Anbiya, Verse 59
قَالُواْ سَمِعۡنَا فَتٗى يَذۡكُرُهُمۡ يُقَالُ لَهُۥٓ إِبۡرَٰهِيمُ
phwk k̄heā kl̀āw ẁā “reā dị̂yin dĕk h̄nùm khn h̄nụ̀ng kl̀āw tảh̄ni rūp pận h̄el̀ā nī̂ k̄heā mī chụ̄̀xẁā xi brxḥīm”
Surah Al-Anbiya, Verse 60
قَالُواْ فَأۡتُواْ بِهِۦ عَلَىٰٓ أَعۡيُنِ ٱلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَشۡهَدُونَ
phwk k̄heā kl̀āw ẁā “phwk th̀ān cng nả k̄heā mā th̀āmklāng s̄āytā k̄hxng prachāchn h̄wạng ẁā k̄heā thậngh̄lāy ca dị̂ pĕn phyān”
Surah Al-Anbiya, Verse 61
قَالُوٓاْ ءَأَنتَ فَعَلۡتَ هَٰذَا بِـَٔالِهَتِنَا يَـٰٓإِبۡرَٰهِيمُ
phwk k̄heā kl̀āw ẁā “cêā pĕn p̄hū̂ krathả chèn nī̂ t̀x phracêā h̄el̀ā nận k̄hxng reā kranận h̄rụ̄x xi brxḥīm xěy!W
Surah Al-Anbiya, Verse 62
قَالَ بَلۡ فَعَلَهُۥ كَبِيرُهُمۡ هَٰذَا فَسۡـَٔلُوهُمۡ إِن كَانُواْ يَنطِقُونَ
k̄heā kl̀āw ẁā “tæ̀ẁā phracêā tạw h̄ıỵ̀ k̄hxng phwk mạn nī̂ t̀āngh̄āk pĕn p̄hū̂ krathả mạn phwk th̀ān cng t̄hām phracêā h̄el̀ā nận si phwk mạn phūd dị̂”
Surah Al-Anbiya, Verse 63
فَرَجَعُوٓاْ إِلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ فَقَالُوٓاْ إِنَّكُمۡ أَنتُمُ ٱلظَّـٰلِمُونَ
dạngnận phwk k̄heā k̆ klạb mā khidt̄hụng tạw k̄hxng phwk k̄heā xeng læ̂w kl̀āw k̄hụ̂n ẁā”thæ̂cring phwk th̀ān nạ̀nh̄æla pĕn p̄hū̂ xṭhrrm”
Surah Al-Anbiya, Verse 64
ثُمَّ نُكِسُواْ عَلَىٰ رُءُوسِهِمۡ لَقَدۡ عَلِمۡتَ مَا هَـٰٓؤُلَآءِ يَنطِقُونَ
khrận læ̂w ṣ̄īrs̄ʹa k̄hxng phwk k̄heā k̆ k̂m lng mā(xyū̀ nı s̄p̣hāph khxtk) læ̂w kl̀āw ẁā “th̀ān k̆ rū̂ dī xyū̀ læ̂w ẁā rūp pận h̄el̀ā nận phūd mị̀ dị̂”
Surah Al-Anbiya, Verse 65
قَالَ أَفَتَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ مَا لَا يَنفَعُكُمۡ شَيۡـٔٗا وَلَا يَضُرُّكُمۡ
k̄heā kl̀āw ẁā”phwk th̀ān kheārph p̣hạkdī s̄ìng xụ̄̀n nxk cā kxạllxḥ̒ thī̀ mạn mị̀ h̄ı̂ khuṇ kæ̀ phwk th̀ān læa mị̀ h̄ı̂ thos̄ʹ kæ̀ phwk th̀ān tæ̀ xỳāng dı ley kranận h̄rụ̄x
Surah Al-Anbiya, Verse 66
أُفّٖ لَّكُمۡ وَلِمَا تَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
“pĕn thī̀ ǹā rạngkeīyc kæ̀ phwk th̀ān læa s̄ìng thī̀ phwk th̀ān kheārph būchā xụ̄̀n cā kxạllxḥ̒ phwk th̀ān mị̀mī s̄tipạỵỵā h̄rụ̄x?”
Surah Al-Anbiya, Verse 67
قَالُواْ حَرِّقُوهُ وَٱنصُرُوٓاْ ءَالِهَتَكُمۡ إِن كُنتُمۡ فَٰعِلِينَ
Phwk k̄heā kl̀āw ẁā “cng p̄heā k̄heā s̄eīy” læa cng ch̀wyh̄elụ̄x phracêā thậngh̄lāy k̄hxng phwk th̀ān h̄āk phwk th̀ān ca krathả chèn nận”
Surah Al-Anbiya, Verse 68
قُلۡنَا يَٰنَارُ كُونِي بَرۡدٗا وَسَلَٰمًا عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ
Reā (xạllxḥ̒) kl̀āw ẁā “fị xěy! Cng yĕn lng læa h̄ı̂ khwām plxd p̣hạy kæ̀ xi brxḥīm t̄heid”
Surah Al-Anbiya, Verse 69
وَأَرَادُواْ بِهِۦ كَيۡدٗا فَجَعَلۡنَٰهُمُ ٱلۡأَخۡسَرِينَ
læa phwk k̄heā prāt̄h nā thī̀ ca wāngp̄hæn r̂āy kæ̀ k̄heā tæ̀ reā dị̂ thảh̄ı̂ phwk k̄heā pras̄b kạb khwām s̄ūỵ s̄eīy māk yìng kẁā
Surah Al-Anbiya, Verse 70
وَنَجَّيۡنَٰهُ وَلُوطًا إِلَى ٱلۡأَرۡضِ ٱلَّتِي بَٰرَكۡنَا فِيهَا لِلۡعَٰلَمِينَ
læa reā dị̂ h̄ı̂ k̄heā (xi brxḥīm) læa lūt̩ (h̄lāy chāy-lūk k̄hxng phī̀ chāy) rxdpĥn pị s̄ū̀ p̄hæ̀ndin sụ̀ng reā dị̂ h̄ı̂ mī khwām cảreiỵ xudm s̄mbūrṇ̒ nı p̄hæ̀ndin nận kæ̀ brrdā chāti t̀āng «
Surah Al-Anbiya, Verse 71
وَوَهَبۡنَا لَهُۥٓ إِسۡحَٰقَ وَيَعۡقُوبَ نَافِلَةٗۖ وَكُلّٗا جَعَلۡنَا صَٰلِحِينَ
læa reā dị̂ h̄ı̂ butr chụ̄̀x xis̄ ḥāk kæ̀ k̄heā læa yax̒ kūb (h̄lān) pĕnkār pheìmphūn læa thậngh̄md nận reā dị̂ h̄ı̂ pĕn khn dī mī khuṇṭhrrm
Surah Al-Anbiya, Verse 72
وَجَعَلۡنَٰهُمۡ أَئِمَّةٗ يَهۡدُونَ بِأَمۡرِنَا وَأَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡهِمۡ فِعۡلَ ٱلۡخَيۡرَٰتِ وَإِقَامَ ٱلصَّلَوٰةِ وَإِيتَآءَ ٱلزَّكَوٰةِۖ وَكَانُواْ لَنَا عَٰبِدِينَ
læa reā dị̂ tæ̀ngtậng phwk k̄heā h̄ı̂ pĕn p̄hū̂nả pheụ̄̀x chī̂næa næwthāng thī̀ t̄hūk t̂xng doy khả s̄ạ̀ng k̄hxng reā læa reā dị̂ wa ḥī kæ̀ phwk k̄heā h̄ı̂ pt̩ibạti khwām dī læa ṭhảrng kār lah̄mād læ̂w bricākh thān sa kāt læa phwk k̄heā k̆ pĕn p̄hū̂ kheārph p̣hạkdī t̀x reā thèānận
Surah Al-Anbiya, Verse 73
وَلُوطًا ءَاتَيۡنَٰهُ حُكۡمٗا وَعِلۡمٗا وَنَجَّيۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡقَرۡيَةِ ٱلَّتِي كَانَت تَّعۡمَلُ ٱلۡخَبَـٰٓئِثَۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمَ سَوۡءٖ فَٰسِقِينَ
læa lut̩ nận reā dị̂ h̄ı̂kār pĕn nabī læa wichā khwām rū̂ kæ̀ k̄heā læa reā dị̂ h̄ı̂ k̄heā rxdpĥn cāk h̄mū̀b̂ān nận sụ̀ng chāw b̂ān dị̂ krathả khwām chạ̀w thæ̂cring phwk k̄heā pĕn h̄mū̀ chn thī̀ chạ̀wcĥā læa f̄̀āf̄ụ̄n
Surah Al-Anbiya, Verse 74
وَأَدۡخَلۡنَٰهُ فِي رَحۡمَتِنَآۖ إِنَّهُۥ مِنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
læa reā dị̂ h̄ı̂ k̄heā k̄hêā xyū̀ nı khwām mettā k̄hxng reā thæ̂cring k̄heā pĕn khn h̄nụ̀ng nı h̄mū̀ khn dī
Surah Al-Anbiya, Verse 75
وَنُوحًا إِذۡ نَادَىٰ مِن قَبۡلُ فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ فَنَجَّيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥ مِنَ ٱلۡكَرۡبِ ٱلۡعَظِيمِ
læa cng rảlụk t̄hụng reụ̄̀xngrāw k̄hxng nūh̄̒ meụ̄̀x k̄heā dị̂ r̂xngreīyn (t̀x xạllxḥ̒) k̀xn h̄n̂ā h̄nī̂ læ̂w reā dị̂ txb rạb kār r̂xng reīyk kæ̀ k̄heā læa reā dị̂ ch̀wy h̄ı̂ k̄heā læa phrrkhphwk k̄hxng k̄heā rxdpĥn cāk khwām thukk̄h̒ rathm xạn h̄ıỵ̀ h̄lwng
Surah Al-Anbiya, Verse 76
وَنَصَرۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلَّذِينَ كَذَّبُواْ بِـَٔايَٰتِنَآۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمَ سَوۡءٖ فَأَغۡرَقۡنَٰهُمۡ أَجۡمَعِينَ
læa reā dị̂ ch̀wyh̄elụ̄x k̄heā h̄ı̂ rxdpĥn cāk h̄mū̀ chn thī̀ pt̩is̄eṭh t̀x xongkār k̄hxng reā thæ̂cring phwk k̄heā pĕn h̄mū̀ chn thī̀ chạ̀wcĥā læ̂w reā dị̂ h̄ı̂ phwk k̄heā thậngh̄md cm n̂ảtāy
Surah Al-Anbiya, Verse 77
وَدَاوُۥدَ وَسُلَيۡمَٰنَ إِذۡ يَحۡكُمَانِ فِي ٱلۡحَرۡثِ إِذۡ نَفَشَتۡ فِيهِ غَنَمُ ٱلۡقَوۡمِ وَكُنَّا لِحُكۡمِهِمۡ شَٰهِدِينَ
læa cng rảlụk t̄hụng reụ̄̀xngrāw k̄hx ngdāwūd læa s̄u lạy mān meụ̄̀x k̄heā thậng s̄xng dị̂ tạds̄incı reụ̄̀xng rị̀ nā meụ̄̀x f̄ūng kæa k̄hxng chn h̄ mù h̄nụ̀ng dị̂ h̄lb k̄hêāpị kin phụ̄ch nı welā klāngkhụ̄n læa reā pĕn phyān t̀x kār tạds̄in k̄hxng phwk k̄heā
Surah Al-Anbiya, Verse 78
فَفَهَّمۡنَٰهَا سُلَيۡمَٰنَۚ وَكُلًّا ءَاتَيۡنَا حُكۡمٗا وَعِلۡمٗاۚ وَسَخَّرۡنَا مَعَ دَاوُۥدَ ٱلۡجِبَالَ يُسَبِّحۡنَ وَٱلطَّيۡرَۚ وَكُنَّا فَٰعِلِينَ
Dạngnận reā dị̂ dlcı h̄ı̂ s̄u lạy mān k̄hêācı kār tạds̄in nận læa reā dị̂ h̄ı̂ khwām c̄helīywc̄hlād læa wichā khwām rū̂ thī̀ h̄lạkh̄ælm kæ̀ tæ̀la khn læa reā dị̂ thảh̄ı̂ p̣hūk̄heā læa nk sæ̀ s r̂xng s̄dudī r̀wm kạb dāwū d læa reā pĕn p̄hū̂ krathả s̄ìng h̄el̀ā nī̂
Surah Al-Anbiya, Verse 79
وَعَلَّمۡنَٰهُ صَنۡعَةَ لَبُوسٖ لَّكُمۡ لِتُحۡصِنَكُم مِّنۢ بَأۡسِكُمۡۖ فَهَلۡ أَنتُمۡ شَٰكِرُونَ
læa reā dị̂ s̄xn k̄heā h̄ı̂ rū̂ kār thả s̄eụ̄̂x kerāa kæ̀ phwk cêā pheụ̄̀x p̂xngkạn cêā cāk kār rb phùng kạn læ̂w phwk cêā ca pĕn p̄hū̂ ktạỵỵū k̄hxbkhuṇ b̂āng h̄ịm
Surah Al-Anbiya, Verse 80
وَلِسُلَيۡمَٰنَ ٱلرِّيحَ عَاصِفَةٗ تَجۡرِي بِأَمۡرِهِۦٓ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ ٱلَّتِي بَٰرَكۡنَا فِيهَاۚ وَكُنَّا بِكُلِّ شَيۡءٍ عَٰلِمِينَ
læa s̄ảh̄rạb s̄u lạy mān reā dị̂ thảh̄ı̂ lm klāy pĕn phāyu tām khả bạỵchā k̄hxng k̄heā pị yạng din dæn sụ̀ng reā dị̂ h̄ı̂ khwām cảreiỵ ṇ thī̀ nận læa reā pĕn p̄hū̂ rxbrū̂ thuks̄ìngthukxỳāng
Surah Al-Anbiya, Verse 81
وَمِنَ ٱلشَّيَٰطِينِ مَن يَغُوصُونَ لَهُۥ وَيَعۡمَلُونَ عَمَلٗا دُونَ ذَٰلِكَۖ وَكُنَّا لَهُمۡ حَٰفِظِينَ
læa reā dị̂ h̄ı̂ chạy ḍx nbāng tạw dả n̂ả h̄ı̂ s̄u lạy mān læa phwk k̄heā thảngān xụ̄̀n cāk nận læa reā pĕn p̄hū̂ khûmkạn rạks̄ʹā phwk k̄heā h̄el̀ā nận
Surah Al-Anbiya, Verse 82
۞وَأَيُّوبَ إِذۡ نَادَىٰ رَبَّهُۥٓ أَنِّي مَسَّنِيَ ٱلضُّرُّ وَأَنتَ أَرۡحَمُ ٱلرَّـٰحِمِينَ
læa cng rảlụk t̄hụng reụ̄̀xngrāw k̄hx ngxạy yūb meụ̄̀x k̄heā dị̂ r̂xngreīyn phracêā k̄hxng k̄heā ẁā “thæ̂cring k̄ĥā phraxngkh̒ nận khwām thukk̄h̒ yāk dị̂ pras̄b kæ̀ k̄ĥā phraxngkh̒ læa phraxngkh̒ thèānận pĕn p̄hū̂thrng mettā yìng nı h̄mū̀ p̄hū̂ mettā thậngh̄lāy
Surah Al-Anbiya, Verse 83
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ فَكَشَفۡنَا مَا بِهِۦ مِن ضُرّٖۖ وَءَاتَيۡنَٰهُ أَهۡلَهُۥ وَمِثۡلَهُم مَّعَهُمۡ رَحۡمَةٗ مِّنۡ عِندِنَا وَذِكۡرَىٰ لِلۡعَٰبِدِينَ
dạngnận reā dị̂ txb rạb kār r̂xngreīyn k̄hxng k̄heā læ̂w reā dị̂ pldpelụ̄̂xng s̄ìng thī̀ pĕn khwām thukk̄h̒ yāk kæ̀ k̄heā læa reā dị̂ h̄ı̂ khrxbkhrạw k̄hxng k̄heā kæ̀ k̄heā læa chèn deīyw kạb thī̀ k̄heā dị̂ khey mī mā k̀xn (chèn butr h̄lān læa phwkpĥxng) pĕn khwām mettā cāk reā læa pĕn k̄ĥx tạkteụ̄xn kæ̀ brrdā p̄hū̂ thī̀ kheārph p̣hạkdī
Surah Al-Anbiya, Verse 84
وَإِسۡمَٰعِيلَ وَإِدۡرِيسَ وَذَا ٱلۡكِفۡلِۖ كُلّٞ مِّنَ ٱلصَّـٰبِرِينَ
læa cng rảlụk t̄hụng reụ̄̀xngrāw k̄hxng xis̄ mā xīl læa xid rīs̄ læa sạlkif li tæ̀ la khn x yù nı h̄mū̀ p̄hū̂ xdthn k̄hạnti
Surah Al-Anbiya, Verse 85
وَأَدۡخَلۡنَٰهُمۡ فِي رَحۡمَتِنَآۖ إِنَّهُم مِّنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
læa reā dị̂ h̄ı̂ phwk k̄heā k̄hêā xyū̀ nı khwām mettā k̄hxng reā thæ̂cring phwk k̄heā xyū̀ nı h̄ mù khn dī mī khuṇṭhrrm
Surah Al-Anbiya, Verse 86
وَذَا ٱلنُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَٰضِبٗا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقۡدِرَ عَلَيۡهِ فَنَادَىٰ فِي ٱلظُّلُمَٰتِ أَن لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
læa cng rảlụk t̄hụng reụ̄̀xngrāw k̄hxng sạn nūn (na bī yū nus̄) meụ̄̀x k̄heā cāk pị d̂wy khwām korṭh phrrkhphwk k̄hxng k̄heā læ̂w k̄heā khid ẁā reā ca mị̀ thảh̄ı̂ k̄heā dị̂ rạb khwām lảbāk læ̂w k̄heā k̆ r̂xngreīyn th̀ān klāng khwām mụ̄d thụb thamụn ẁā “mị̀mī phracêā xụ̄̀n dı nxk cā kk phraxngkh̒ th̀ān mh̄ā bris̄uthṭhi̒ h̄æ̀ng phraxngkh̒ th̀ān thæ̂cring k̄ĥā phraxngkh̒ pĕn p̄hū̂ h̄nụ̀ng nı h̄mū̀ p̄hū̂ xṭhrrm thậngh̄lāy”
Surah Al-Anbiya, Verse 87
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ وَنَجَّيۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡغَمِّۚ وَكَذَٰلِكَ نُـۨجِي ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
Dạngnận reā dị̂ txb rạb kār r̂xngreīyn k̄hxng k̄heā læa reā dị̂ ch̀wy h̄ı̂ k̄heā rxdpĥn cāk khwām thukk̄h̒ rathm læa chèn deīywkạn nī̂ reā ch̀wy brrdā p̄hū̂ ṣ̄rạthṭhā
Surah Al-Anbiya, Verse 88
وَزَكَرِيَّآ إِذۡ نَادَىٰ رَبَّهُۥ رَبِّ لَا تَذَرۡنِي فَرۡدٗا وَأَنتَ خَيۡرُ ٱلۡوَٰرِثِينَ
læa cng rảlụk t̄hụng reụ̄̀xngrāw k̄hxng sa ka rī yā meụ̄̀x k̄heā rị̂ xng reīyn phracêā k̄hxng k̄heā ẁā “k̄ĥā tæ̀ phracêā k̄hxng k̄ĥā phraxngkh̒ k̄hxng phraxngkh̒ thrng xỳā pl̀xy h̄ı̂ k̄ĥā phraxngkh̒ xyū̀ xỳāng deīywdāy læa phraxngkh̒ th̀ān thèānận pĕn p̄hū̂ s̄ụ̄b mrdk xạn dī yìng”
Surah Al-Anbiya, Verse 89
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ وَوَهَبۡنَا لَهُۥ يَحۡيَىٰ وَأَصۡلَحۡنَا لَهُۥ زَوۡجَهُۥٓۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ يُسَٰرِعُونَ فِي ٱلۡخَيۡرَٰتِ وَيَدۡعُونَنَا رَغَبٗا وَرَهَبٗاۖ وَكَانُواْ لَنَا خَٰشِعِينَ
dạngnận reā dị̂ txb rạb kār r̂xngreīyn kæ̀ k̄heā læa reā dị̂ prathān butr kæ̀ k̄heā khụ̄x yaḥˌ yā læa reā dị̂ prạbprung kæ̂k̄hị p̣hriyā k̄hxng k̄heā h̄ı̂ pĕn pkti kæ̀ k̄heā thæ̂cring phwk k̄heā k̄hæ̀ngk̄hạn kạn nı kār thảkhwām dī læa phwk k̄heā wingwxn reā d̂wy khwām h̄wạng nı kār lngthos̄ʹ k̄hxng reā læa phwk k̄heā pĕn p̄hū̂ t̄h̀xmtạw kerng klạw t̀x reā
Surah Al-Anbiya, Verse 90
وَٱلَّتِيٓ أَحۡصَنَتۡ فَرۡجَهَا فَنَفَخۡنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا وَجَعَلۡنَٰهَا وَٱبۡنَهَآ ءَايَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ
læa cng rảlụk t̄hụng s̄trī thī̀ rạks̄ʹā khwām bris̄uthṭhi̒ k̄hxng nāng xeā wị̂ læ̂w reā dị̂ pèā wiỵỵāṇ k̄hxng reā k̄hêāpị nı nāng læa reā dị̂ thảh̄ı̂ nāng læa butr k̄hxng nāng pĕn s̄ạỵỵāṇ h̄nụ̀ng kæ̀ mwl mnus̄ʹy̒
Surah Al-Anbiya, Verse 91
إِنَّ هَٰذِهِۦٓ أُمَّتُكُمۡ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ وَأَنَا۠ رَبُّكُمۡ فَٱعۡبُدُونِ
thæ̂cring nī̀ khụ̄x prachāchāti k̄hxng phwk cêā sụ̀ng pĕn prachāchāti deīywkạn læa k̄ĥā pĕn phracêā k̄hxng phwk cêā dạngnận phwk cêā cng kheārph p̣hạkdī k̄ĥā t̄heid
Surah Al-Anbiya, Verse 92
وَتَقَطَّعُوٓاْ أَمۡرَهُم بَيۡنَهُمۡۖ كُلٌّ إِلَيۡنَا رَٰجِعُونَ
læa phwk k̄heā dị̂ tækyæk kạn nı reụ̄̀xng k̄hxng ṣ̄ās̄nā ra h̄ẁā k̄heā kạnxeng thậngh̄md nī̂ phwk k̄heā ca pĕn p̄hū̂ klạb pị h̄ā reā
Surah Al-Anbiya, Verse 93
فَمَن يَعۡمَلۡ مِنَ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ وَهُوَ مُؤۡمِنٞ فَلَا كُفۡرَانَ لِسَعۡيِهِۦ وَإِنَّا لَهُۥ كَٰتِبُونَ
dạngnận p̄hū̂ dı prakxb kr rā dī thậngh̄lāy doythī̀ k̄heā pĕn p̄hū̂ ṣ̄rạthṭhā s̄ảh̄rạb kār xuts̄āh̄a wiriya k̄hxng k̄heā ca mị̀ t̄hūk pt̩is̄eṭh læa thæ̂cring reā pĕn p̄hū̂ bạnthụk khwām dī s̄ảh̄rạb k̄heā
Surah Al-Anbiya, Verse 94
وَحَرَٰمٌ عَلَىٰ قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَآ أَنَّهُمۡ لَا يَرۡجِعُونَ
læa pĕn thī̀ h̄̂ām kæ̀ chāw meụ̄xng thī̀ reā dị̂ thảlāy meụ̄xng nận læ̂w ẁā næ̀nxn phwk k̄heā ca mị̀ klạb fụ̄̂n khụ̄nchīph k̄hụ̂n mā xīk
Surah Al-Anbiya, Verse 95
حَتَّىٰٓ إِذَا فُتِحَتۡ يَأۡجُوجُ وَمَأۡجُوجُ وَهُم مِّن كُلِّ حَدَبٖ يَنسِلُونَ
cnkrathạ̀ng meụ̄̀x yax̒ỵūcỵ̒ læa max̒ỵūcỵ̒ t̄hūk pl̀xy xxk mā cāk kảphæng læa phwk k̄heā ca h̄lạ̀ngh̄ịl kạnlng mā cāk thuk thiṣ̄thāng
Surah Al-Anbiya, Verse 96
وَٱقۡتَرَبَ ٱلۡوَعۡدُ ٱلۡحَقُّ فَإِذَا هِيَ شَٰخِصَةٌ أَبۡصَٰرُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يَٰوَيۡلَنَا قَدۡ كُنَّا فِي غَفۡلَةٖ مِّنۡ هَٰذَا بَلۡ كُنَّا ظَٰلِمِينَ
læa meụ̄̀x s̄ạỵỵā h̄æ̀ng khwām cring dị̂ kıl̂ k̄hêā mā k̄hṇa nận reụ̄̀xng k̄hxng brrdā p̄hū̂ pt̩is̄eṭh ṣ̄rạthṭhā khụ̄x s̄āytā k̄hxng brrdā p̄hū̂ pt̩is̄eṭh ca ĉxng k̄hem̆ng læ̂w kl̀āw ẁā “xô khwām h̄āyna k̄hxng reā! Næ̀nxn yìng reā xyū̀ nı khwām h̄lnglụ̄m (cāk thāng h̄lạb thī̀ ǹā klạw nī̂) yìng kẁā nận reā yạng pĕn p̄hū̂ xṭhrrm xīk d̂wy
Surah Al-Anbiya, Verse 97
إِنَّكُمۡ وَمَا تَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنتُمۡ لَهَا وَٰرِدُونَ
Thæ̂cring phwk cêā (mu chrikīn) læa s̄ìng thī̀ phwk cêā kheārph būchā xụ̄̀n cā kxạllxḥ̒ nận thậngh̄md nận pĕn cheụ̄̂xpheling k̄hxng nrk doy phwk cêā ca k̄hêāpị xyū̀ nı nận
Surah Al-Anbiya, Verse 98
لَوۡ كَانَ هَـٰٓؤُلَآءِ ءَالِهَةٗ مَّا وَرَدُوهَاۖ وَكُلّٞ فِيهَا خَٰلِدُونَ
h̄āk mạn h̄el̀ā nận pĕn phracêā cring læ̂w mạn ca mị̀ k̄hêāpị xyū̀ nı nận læa thậngh̄md ca k̄hêā xyū̀ nı nận xỳāng t̄hāwr
Surah Al-Anbiya, Verse 99
لَهُمۡ فِيهَا زَفِيرٞ وَهُمۡ فِيهَا لَا يَسۡمَعُونَ
s̄ảh̄rạb phwk k̄heā nı nrk nận mī tæ̀ s̄eīyng khrwỵkhrāng læa phwk k̄heā nı nrk nận ca mị̀ dị̂yin mạn ley
Surah Al-Anbiya, Verse 100
إِنَّ ٱلَّذِينَ سَبَقَتۡ لَهُم مِّنَّا ٱلۡحُسۡنَىٰٓ أُوْلَـٰٓئِكَ عَنۡهَا مُبۡعَدُونَ
thæ̂cring brrdā p̄hū̂ thī̀ khwām dī cāk reā dị̂ pras̄b kæ̀ phwk k̄heā mā k̀xn nận chn h̄el̀ā nận pĕn p̄hū̂ thī̀ xyū̀ h̄̀āng kịl cāk mạn
Surah Al-Anbiya, Verse 101
لَا يَسۡمَعُونَ حَسِيسَهَاۖ وَهُمۡ فِي مَا ٱشۡتَهَتۡ أَنفُسُهُمۡ خَٰلِدُونَ
phwk k̄heā ca mị̀ dị̂yin mæ̂tæ̀ s̄eīyng p̄hæ̀w beā k̄hxng mạn læa phwk k̄heā ca xyū̀ nı s̄wn s̄wrrkh̒ xỳāng t̄hāwr tām thī̀ citcı k̄hxng phwk k̄heā prārt̄hnā
Surah Al-Anbiya, Verse 102
لَا يَحۡزُنُهُمُ ٱلۡفَزَعُ ٱلۡأَكۡبَرُ وَتَتَلَقَّىٰهُمُ ٱلۡمَلَـٰٓئِكَةُ هَٰذَا يَوۡمُكُمُ ٱلَّذِي كُنتُمۡ تُوعَدُونَ
khwām tụ̄̀n trah̄nk xạn yìng h̄ıỵ̀ ca mị̀ thảh̄ı̂ phwk k̄heā ṣ̄er̂ā ṣ̄ok læa ma lā xik aḥ̒ ca phb phwk k̄heā læ̂w kl̀āw ẁā “nī̀ khụ̄x wạn k̄hxng phwk th̀ān sụ̀ng phwk th̀ān dị̂ t̄hūk s̄ạỵỵā wị̂”
Surah Al-Anbiya, Verse 103
يَوۡمَ نَطۡوِي ٱلسَّمَآءَ كَطَيِّ ٱلسِّجِلِّ لِلۡكُتُبِۚ كَمَا بَدَأۡنَآ أَوَّلَ خَلۡقٖ نُّعِيدُهُۥۚ وَعۡدًا عَلَيۡنَآۚ إِنَّا كُنَّا فَٰعِلِينَ
wạn sụ̀ng reā ca m̂wn chận f̂ā prah̄nụ̀ng kār m̂wn p̄hæ̀n kradās̄ʹ s̄ảh̄rạb kār bạnthụk dạng chèn thī̀ reā dị̂ reìm h̄ı̂ mī kār bạngkeid khrậng ræk reā ca h̄ı̂ mạn klạb pĕn k̄hận mā xīk pĕn s̄ạỵỵā p̄hūkphạn kạb reā thæ̂cring reā pĕn p̄hū̂ krathả xỳāng næ̀nxn
Surah Al-Anbiya, Verse 104
وَلَقَدۡ كَتَبۡنَا فِي ٱلزَّبُورِ مِنۢ بَعۡدِ ٱلذِّكۡرِ أَنَّ ٱلۡأَرۡضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ ٱلصَّـٰلِحُونَ
læa thæ̂cring nận reā dị̂ bạnthụk wị̂ nı khạmp̣hīr̒ xạs sa būr h̄lạngcāk thī̀ reā dị̂ bạnthụk wị̂ nı lūh̄̒ mah̄̒ fū s ẁā p̄hæ̀ndin nận pwng b̀āw k̄hxng reā thī̀ dī mī khuṇṭhrrm ca pĕn p̄hū̂ s̄ụ̄b mrdk mạn
Surah Al-Anbiya, Verse 105
إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَٰغٗا لِّقَوۡمٍ عَٰبِدِينَ
thæ̂cring nı kār kl̀āw wị̂ chèn nī̂ pĕnkār pheīyngphx s̄ảh̄rạb h̄mū̀ chn thī̀ kheārph p̣hạkdī t̀x xạllxḥ̒
Surah Al-Anbiya, Verse 106
وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا رَحۡمَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ
læa reā midị̂ s̄̀ng cêā mā pheụ̄̀x xụ̄̀n dı nxkcāk pheụ̄̀x pĕn khwām mettā kæ̀ prachāchāti thậngh̄lāy
Surah Al-Anbiya, Verse 107
قُلۡ إِنَّمَا يُوحَىٰٓ إِلَيَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ فَهَلۡ أَنتُم مُّسۡلِمُونَ
cng kl̀āw t̄heid muḥạmmạd “thæ̂cring c̄hạn dị̂ rạb wa ḥī mā h̄ı̂ prakāṣ̄ ẁā thæ̂cring phracêā k̄hxng phwk th̀ān nận khụ̄x phracêā xngkh̒ deīyw dạngnận phwk th̀ān yạng mi yxm nxn n̂xm xīk h̄rụ̄x?”
Surah Al-Anbiya, Verse 108
فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَقُلۡ ءَاذَنتُكُمۡ عَلَىٰ سَوَآءٖۖ وَإِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٌ أَم بَعِيدٞ مَّا تُوعَدُونَ
H̄āk phwk k̄heā p̄hinh̄lạngh̄ı̂ k̆ cng kl̀āw t̄heid muḥạmmạd ẁā “c̄hạn dị̂ prakāṣ̄ cæ̂ng h̄ı̂ phwk th̀ān thrāb læ̂w doy t̄ĥwn h̄n̂ā læa c̄hạn mị̀rū̂ ẁā s̄ìng thī̀ phwk th̀ān t̄hūk s̄ạỵỵā wị̂ nận ca xyū̀ kıl̂ h̄rụ̄x kịl”
Surah Al-Anbiya, Verse 109
إِنَّهُۥ يَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ مِنَ ٱلۡقَوۡلِ وَيَعۡلَمُ مَا تَكۡتُمُونَ
“Thæ̂cring phraxngkh̒ thrng rxbrū̂ khả phūd thī̀ peidp̄hey læa thrng rxbrū̂ s̄ìng thī̀ phwk th̀ān pidbạng wị̂”
Surah Al-Anbiya, Verse 110
وَإِنۡ أَدۡرِي لَعَلَّهُۥ فِتۡنَةٞ لَّكُمۡ وَمَتَٰعٌ إِلَىٰ حِينٖ
“læa c̄hạn k̆ mị̀rū̂ h̄wạng ẁākār prawing welā xāc ca pĕnkār thds̄xb kæ̀ phwk th̀ān læa xāc ca pĕnkār r̀āreing chạ̀w k̄hṇa h̄nụ̀ng”
Surah Al-Anbiya, Verse 111
قَٰلَ رَبِّ ٱحۡكُم بِٱلۡحَقِّۗ وَرَبُّنَا ٱلرَّحۡمَٰنُ ٱلۡمُسۡتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ
k̄heā (muḥạmmạd) kl̀āw ẁā “k̄ĥā tæ̀ phrap̄hū̂pĕncêāk̄hxng k̄ĥā phraxngkh̒ k̄hx phraxngkh̒ thrng chī̂k̄hād tạds̄in kæ̀ reā d̂wy khwām cring læa phracêā k̄hxng reā khụ̄x phra p̄hū̂thrng kruṇā prānī p̄hū̂thrng t̄hūk k̄hx khwām ch̀wyh̄elụ̄x t̀x s̄ìng thī̀ phwk th̀ān kl̀āwh̄ā”
Surah Al-Anbiya, Verse 112