Surah Al-Jathiya - Malayalam Translation by Cheriyamundam Abdul Hameed And Kunhi Mohammed Parappoor
حمٓ
hāmīṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 1
تَنزِيلُ ٱلۡكِتَٰبِ مِنَ ٱللَّهِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَكِيمِ
ī vēdagranthattinṟe avataraṇaṁ pratāpiyuṁ yuktimānumāya allāhuviṅkal ninnākunnu
Surah Al-Jathiya, Verse 2
إِنَّ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ لَأٓيَٰتٖ لِّلۡمُؤۡمِنِينَ
tīrccayāyuṁ ākāśaṅṅaḷiluṁ bhūmiyiluṁ viśvāsikaḷkk pala dr̥ṣṭāntaṅṅaḷumuṇṭ
Surah Al-Jathiya, Verse 3
وَفِي خَلۡقِكُمۡ وَمَا يَبُثُّ مِن دَآبَّةٍ ءَايَٰتٞ لِّقَوۡمٖ يُوقِنُونَ
niṅṅaḷuṭe sr̥ṣṭippiluṁ jantujālaṅṅaḷe avan vin'yasikkunnatilumuṇṭ dr̥ḍhamāyi viśvasikkunna janaṅṅaḷkk pala dr̥ṣṭāntaṅṅaḷuṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 4
وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ وَمَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ مِن رِّزۡقٖ فَأَحۡيَا بِهِ ٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ مَوۡتِهَا وَتَصۡرِيفِ ٱلرِّيَٰحِ ءَايَٰتٞ لِّقَوۡمٖ يَعۡقِلُونَ
rāvuṁ pakaluṁ māṟimāṟi varunnatiluṁ, allāhu ākāśattu ninn upajīvanaṁ iṟakki atumukhēna bhūmikk atinṟe nirjīvāvasthaykk śēṣaṁ jīvan nalkiyatiluṁ, kāṟṟukaḷuṭe gati niyantraṇattiluṁ cinticcu manas'silākkunna āḷukaḷkk pala dr̥ṣṭāntaṅṅaḷumuṇṭ
Surah Al-Jathiya, Verse 5
تِلۡكَ ءَايَٰتُ ٱللَّهِ نَتۡلُوهَا عَلَيۡكَ بِٱلۡحَقِّۖ فَبِأَيِّ حَدِيثِۭ بَعۡدَ ٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ يُؤۡمِنُونَ
allāhuvinṟe teḷivukaḷatre ava. satyaprakāraṁ nāṁ ninakk ava ōtikēḷpikkunnu. allāhuvinuṁ avanṟe teḷivukaḷkkuṁ puṟame ini ēteāru vr̥ttāntattilāṇ avar viśvasikkunnat
Surah Al-Jathiya, Verse 6
وَيۡلٞ لِّكُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٖ
vyājavādiyuṁ adharmakāriyumāya ēteārāḷkkuṁ nāśaṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 7
يَسۡمَعُ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ثُمَّ يُصِرُّ مُسۡتَكۡبِرٗا كَأَن لَّمۡ يَسۡمَعۡهَاۖ فَبَشِّرۡهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٖ
allāhuvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ tanikk ōtikēḷpikkappeṭunnat avan kēḷkkukayuṁ enniṭṭ at kēṭṭiṭṭillāttat pēāle ahaṅkāriyāyikkeāṇṭ śaṭhiccu nilkkukayuṁ ceyyunnu. ākayāl avann vēdanayēṟiya śikṣaye paṟṟi santēāṣavārtta aṟiyiccu keāḷḷuka
Surah Al-Jathiya, Verse 8
وَإِذَا عَلِمَ مِنۡ ءَايَٰتِنَا شَيۡـًٔا ٱتَّخَذَهَا هُزُوًاۚ أُوْلَـٰٓئِكَ لَهُمۡ عَذَابٞ مُّهِينٞ
nam'muṭe teḷivukaḷil ninn vallatuṁ avan aṟiññālēā avanat oru parihāsaviṣayamākkikkaḷayukayuṁ ceyyuṁ. attarakkārkkākunnu apamānakaramāya śikṣa
Surah Al-Jathiya, Verse 9
مِّن وَرَآئِهِمۡ جَهَنَّمُۖ وَلَا يُغۡنِي عَنۡهُم مَّا كَسَبُواْ شَيۡـٔٗا وَلَا مَا ٱتَّخَذُواْ مِن دُونِ ٱللَّهِ أَوۡلِيَآءَۖ وَلَهُمۡ عَذَابٌ عَظِيمٌ
avaruṭe puṟake narakamuṇṭ. avar sampādiccu vecciṭṭuḷḷatēā, allāhuvinu puṟame avar svīkaricciṭṭuḷḷa rakṣādhikārikaḷēā avarkk oṭṭuṁ prayēājanaṁ ceyyukayilla. avarkkāṇ kanatta śikṣayuḷḷat
Surah Al-Jathiya, Verse 10
هَٰذَا هُدٗىۖ وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِـَٔايَٰتِ رَبِّهِمۡ لَهُمۡ عَذَابٞ مِّن رِّجۡزٍ أَلِيمٌ
it oru mārgadarśanamākunnu. taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷil aviśvasiccavarārēā avarkk kaṭhinamāya tarattiluḷḷa vēdanayēṟiya śikṣayuṇṭ
Surah Al-Jathiya, Verse 11
۞ٱللَّهُ ٱلَّذِي سَخَّرَ لَكُمُ ٱلۡبَحۡرَ لِتَجۡرِيَ ٱلۡفُلۡكُ فِيهِ بِأَمۡرِهِۦ وَلِتَبۡتَغُواْ مِن فَضۡلِهِۦ وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ
allāhuvākunnu samudratte niṅṅaḷkk adhīnamākki tannavan. avanṟe kalpana prakāraṁ atilūṭe kappalukaḷ sañcarikkuvānuṁ, avanṟe anugrahattilninn niṅṅaḷ tēṭuvānuṁ, niṅṅaḷ nandikāṇikkunnavarāyēkkānuṁ vēṇṭi
Surah Al-Jathiya, Verse 12
وَسَخَّرَ لَكُم مَّا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا مِّنۡهُۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَتَفَكَّرُونَ
ākāśaṅṅaḷiluḷḷatuṁ bhūmiyiluḷḷatumellāṁ tanṟe vakayāyi avan niṅṅaḷkk adhīnappeṭuttittarikayuṁ ceytirikkunnu. cintikkunna janaṅṅaḷkk tīrccayāyuṁ atil pala dr̥ṣṭāntaṅṅaḷumuṇṭ
Surah Al-Jathiya, Verse 13
قُل لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ يَغۡفِرُواْ لِلَّذِينَ لَا يَرۡجُونَ أَيَّامَ ٱللَّهِ لِيَجۡزِيَ قَوۡمَۢا بِمَا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ
(nabiyē,) nī satyaviśvāsikaḷēāṭ paṟayuka: allāhuvinṟe (śikṣayuṭe) nāḷukaḷ pratīkṣikkātta satyaniṣēdhikaḷkk avar māppuceyt keāṭukkaṇamenn. ōrēā janataykkuṁ avar sampādicc keāṇṭirikkunnatinṟe phalaṁ allāhu nalkuvān vēṇṭiyatre at
Surah Al-Jathiya, Verse 14
مَنۡ عَمِلَ صَٰلِحٗا فَلِنَفۡسِهِۦۖ وَمَنۡ أَسَآءَ فَعَلَيۡهَاۖ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمۡ تُرۡجَعُونَ
vallavanuṁ nallat pravartticcāl at avanṟe guṇattin tanneyākunnu. vallavanuṁ tinma pravartticcāl atinṟe dēāṣavuṁ avan tanne. pinnīṭ niṅṅaḷuṭe rakṣitāviṅkalēkk niṅṅaḷ maṭakkappeṭunnatāṇ
Surah Al-Jathiya, Verse 15
وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا بَنِيٓ إِسۡرَـٰٓءِيلَ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡحُكۡمَ وَٱلنُّبُوَّةَ وَرَزَقۡنَٰهُم مِّنَ ٱلطَّيِّبَٰتِ وَفَضَّلۡنَٰهُمۡ عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ
isrāyīl santatikaḷkk vēdagranthavuṁ vijñānavuṁ pravācakatvavuṁ nāṁ nalkukayuṇṭāyi. viśiṣṭa vastukkaḷil ninn avarkk āhāraṁ nalkukayuṁ lēākarekkāḷ avarkk nāṁ śrēṣṭhata nalkukayuṁ ceytu
Surah Al-Jathiya, Verse 16
وَءَاتَيۡنَٰهُم بَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡرِۖ فَمَا ٱخۡتَلَفُوٓاْ إِلَّا مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَهُمُ ٱلۡعِلۡمُ بَغۡيَۢا بَيۡنَهُمۡۚ إِنَّ رَبَّكَ يَقۡضِي بَيۡنَهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ فِيمَا كَانُواْ فِيهِ يَخۡتَلِفُونَ
avarkk nāṁ (mata) kāryatteppaṟṟiyuḷḷa vyaktamāya teḷivukaḷ nalkukayuṁ ceytu. ennāl avar bhinniccat avarkku aṟiv vannukiṭṭiyatin śēṣaṁ tanneyāṇ. avar tam'miluḷḷa mātsaryaṁ nimittamāṇat. ēteāru kāryattil avar bhinnicc keāṇṭirikkunnuvēā atil uyirtteḻunnēlpinṟe nāḷil avarkkiṭayil ninṟe rakṣitāv vidhikalpikkuka tanne ceyyuṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 17
ثُمَّ جَعَلۡنَٰكَ عَلَىٰ شَرِيعَةٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡرِ فَٱتَّبِعۡهَا وَلَا تَتَّبِعۡ أَهۡوَآءَ ٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَ
(nabiyē,) pinnīṭ ninne nāṁ (mata) kāryattil oru teḷiñña mārgattilākkiyirikkunnu. ākayāl nī atine pintuṭaruka. aṟivillāttavaruṭe tanniṣṭaṅṅaḷe nī pinpaṟṟarut
Surah Al-Jathiya, Verse 18
إِنَّهُمۡ لَن يُغۡنُواْ عَنكَ مِنَ ٱللَّهِ شَيۡـٔٗاۚ وَإِنَّ ٱلظَّـٰلِمِينَ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلِيَآءُ بَعۡضٖۖ وَٱللَّهُ وَلِيُّ ٱلۡمُتَّقِينَ
allāhuviṅkal ninnuḷḷa yāteāru kāryattinuṁ avar ninakk oṭṭuṁ prayēājanappeṭukayēyilla. tīrccayāyuṁ akramakārikaḷil cilar cilarkk rakṣākarttākkaḷākunnu. allāhu sūkṣmata pālikkunnavaruṭe rakṣākarttāvākunnu
Surah Al-Jathiya, Verse 19
هَٰذَا بَصَـٰٓئِرُ لِلنَّاسِ وَهُدٗى وَرَحۡمَةٞ لِّقَوۡمٖ يُوقِنُونَ
it manuṣyaruṭe kaṇṇ tuṟappikkunna teḷivukaḷuṁ dr̥ḍhamāyi viśvasikkunna janaṅṅaḷkk mārgadarśanavuṁ kāruṇyavumākunnu
Surah Al-Jathiya, Verse 20
أَمۡ حَسِبَ ٱلَّذِينَ ٱجۡتَرَحُواْ ٱلسَّيِّـَٔاتِ أَن نَّجۡعَلَهُمۡ كَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ سَوَآءٗ مَّحۡيَاهُمۡ وَمَمَاتُهُمۡۚ سَآءَ مَا يَحۡكُمُونَ
atalla, tinmakaḷ pravartticcavar vicāriccirikkukayāṇēā; avare nāṁ viśvasikkukayuṁ salkarm'maṅṅaḷ pravarttikkukayuṁ ceytavareppēāle, atāyat avaruṭe (raṇṭ kūṭṭaruṭeyuṁ) jīvitavuṁ maraṇavuṁ tulyamāya nilayil ākkumenn? avar vidhikalpikkunnat vaḷare mēāśaṁ tanne
Surah Al-Jathiya, Verse 21
وَخَلَقَ ٱللَّهُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ بِٱلۡحَقِّ وَلِتُجۡزَىٰ كُلُّ نَفۡسِۭ بِمَا كَسَبَتۡ وَهُمۡ لَا يُظۡلَمُونَ
ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ allāhu śariyāya lakṣyattēāṭe sr̥ṣṭiccirikkunnu. ōrēā āḷkkuṁ tān pravartticcatinuḷḷa pratiphalaṁ nalkappeṭān vēṇṭiyumāṇ at. avarēāṭ anīti kāṇikkappeṭunnatalla
Surah Al-Jathiya, Verse 22
أَفَرَءَيۡتَ مَنِ ٱتَّخَذَ إِلَٰهَهُۥ هَوَىٰهُ وَأَضَلَّهُ ٱللَّهُ عَلَىٰ عِلۡمٖ وَخَتَمَ عَلَىٰ سَمۡعِهِۦ وَقَلۡبِهِۦ وَجَعَلَ عَلَىٰ بَصَرِهِۦ غِشَٰوَةٗ فَمَن يَهۡدِيهِ مِنۢ بَعۡدِ ٱللَّهِۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ
ennāl tanṟe daivatte tanṟe tanniṣṭamākkiyavane nī kaṇṭuvēā? aṟiññ keāṇṭ tanne allāhu avane piḻavilākkukayuṁ, avanṟe kātinuṁ hr̥dayattinuṁ mudravekkukayuṁ, avanṟe kaṇṇin mēl oru mūṭi uṇṭākkukayuṁ ceytirikkunnu. appēāḷ allāhuvin puṟame ārāṇ avane nērvaḻiyilākkuvānuḷḷat? ennirikke niṅṅaḷ ālēāciccu manas'silākkunnillē
Surah Al-Jathiya, Verse 23
وَقَالُواْ مَا هِيَ إِلَّا حَيَاتُنَا ٱلدُّنۡيَا نَمُوتُ وَنَحۡيَا وَمَا يُهۡلِكُنَآ إِلَّا ٱلدَّهۡرُۚ وَمَا لَهُم بِذَٰلِكَ مِنۡ عِلۡمٍۖ إِنۡ هُمۡ إِلَّا يَظُنُّونَ
avar paṟaññu: jīvitamennāl nam'muṭe aihikajīvitaṁ mātramākunnu. nāṁ marikkunnu. nāṁ jīvikkunnu. nam'me naśippikkunnat kālaṁ mātramākunnu. (vāstavattil) avarkk atineppaṟṟi yāteāru aṟivumilla. avar ūhikkuka mātramākunnu
Surah Al-Jathiya, Verse 24
وَإِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِمۡ ءَايَٰتُنَا بَيِّنَٰتٖ مَّا كَانَ حُجَّتَهُمۡ إِلَّآ أَن قَالُواْ ٱئۡتُواْ بِـَٔابَآئِنَآ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ vyaktamāyi avarkk vāyiccukēḷpikkappeṭukayāṇeṅkil avaruṭe n'yāyavādaṁ niṅṅaḷ satyavānmārāṇeṅkil ñaṅṅaḷuṭe pitākkaḷe (jīvippiccu) keāṇṭ varika. enna avaruṭe vākk mātramāyirikkuṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 25
قُلِ ٱللَّهُ يُحۡيِيكُمۡ ثُمَّ يُمِيتُكُمۡ ثُمَّ يَجۡمَعُكُمۡ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ لَا رَيۡبَ فِيهِ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ
paṟayuka: allāhu niṅṅaḷe jīvippikkunnu. pinnīṭ avan niṅṅaḷe marippikkukayuṁ pinnīṭ uyirtteḻunnēlpinṟe nāḷilēkk niṅṅaḷe avan orumiccukūṭṭukayuṁ ceyyuṁ. atil yāteāru sanśayavumilla. pakṣe manuṣyaril adhikapēruṁ aṟiyunnilla
Surah Al-Jathiya, Verse 26
وَلِلَّهِ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ وَيَوۡمَ تَقُومُ ٱلسَّاعَةُ يَوۡمَئِذٖ يَخۡسَرُ ٱلۡمُبۡطِلُونَ
allāhuvinnākunnu ākāśaṅṅaḷuṭeyuṁ bhūmiyuṭeyuṁ ādhipatyaṁ. ā antyasamayaṁ nilavil varunna divasamuṇṭallēā annāyirikkuṁ asatyavādikaḷkku naṣṭaṁ nēriṭunna divasaṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 27
وَتَرَىٰ كُلَّ أُمَّةٖ جَاثِيَةٗۚ كُلُّ أُمَّةٖ تُدۡعَىٰٓ إِلَىٰ كِتَٰبِهَا ٱلۡيَوۡمَ تُجۡزَوۡنَ مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
(ann) ellā samudāyaṅṅaḷeyuṁ muṭṭukuttiya nilayil nī kāṇunnatāṇ. ōrēā samudāyavuṁ atinṟe rēkhayilēkk viḷikkappeṭuṁ. niṅṅaḷ pravartticcu keāṇṭirunnatin inn niṅṅaḷkk pratiphalaṁ nalkappeṭunnatāṇ. (enn avarēāṭ paṟayappeṭukayuṁ ceyyuṁ)
Surah Al-Jathiya, Verse 28
هَٰذَا كِتَٰبُنَا يَنطِقُ عَلَيۡكُم بِٱلۡحَقِّۚ إِنَّا كُنَّا نَسۡتَنسِخُ مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
itā nam'muṭe rēkha. niṅṅaḷkketirāyi at satyaṁ tuṟannupaṟayunnatāṇ. tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ pravartticcu keāṇṭirikkunnatellāṁ nāṁ eḻutikkunnuṇṭāyirunnu
Surah Al-Jathiya, Verse 29
فَأَمَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ فَيُدۡخِلُهُمۡ رَبُّهُمۡ فِي رَحۡمَتِهِۦۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡمُبِينُ
ennāl viśvasikkukayuṁ salkarm'maṁ pravarttikkukayuṁ ceytavarārēā avare avaruṭe rakṣitāv tanṟe kāruṇyattil pravēśippikkunnatāṇ. atu tanneyākunnu vyaktamāya bhāgyaṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 30
وَأَمَّا ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَفَلَمۡ تَكُنۡ ءَايَٰتِي تُتۡلَىٰ عَلَيۡكُمۡ فَٱسۡتَكۡبَرۡتُمۡ وَكُنتُمۡ قَوۡمٗا مُّجۡرِمِينَ
ennāl aviśvasiccavarārēā (avarēāṭ paṟayappeṭuṁ:) enṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ niṅṅaḷkk ōtikēḷpikkappeṭṭirunnillē? enniṭṭ niṅṅaḷ ahaṅkarikkukayuṁ kuṟṟavāḷikaḷāya oru janatayākukayuṁ ceytu
Surah Al-Jathiya, Verse 31
وَإِذَا قِيلَ إِنَّ وَعۡدَ ٱللَّهِ حَقّٞ وَٱلسَّاعَةُ لَا رَيۡبَ فِيهَا قُلۡتُم مَّا نَدۡرِي مَا ٱلسَّاعَةُ إِن نَّظُنُّ إِلَّا ظَنّٗا وَمَا نَحۡنُ بِمُسۡتَيۡقِنِينَ
tīrccayāyuṁ allāhuvinṟe vāgdānaṁ satyamāṇ. ā antyasamayamākaṭṭe atinṟe kāryattil yāteāru sanśayavumilla enn paṟayappeṭṭāl niṅṅaḷ paṟayuṁ: entāṇ antyasamayamenn ñaṅṅaḷkkaṟiññ kūṭā. ñaṅṅaḷkk oru taraṁ ūhaṁ mātramāṇuḷḷat. ñaṅṅaḷkk oru uṟappumilla
Surah Al-Jathiya, Verse 32
وَبَدَا لَهُمۡ سَيِّـَٔاتُ مَا عَمِلُواْ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُواْ بِهِۦ يَسۡتَهۡزِءُونَ
taṅṅaḷ pravartticcatinṟe dūṣyaṅṅaḷ avarkku veḷippeṭunnatāṇ. avar entineyāṇēā parihasiccu keāṇṭirunnat at avare valayaṁ ceyyunnatumāṇ
Surah Al-Jathiya, Verse 33
وَقِيلَ ٱلۡيَوۡمَ نَنسَىٰكُمۡ كَمَا نَسِيتُمۡ لِقَآءَ يَوۡمِكُمۡ هَٰذَا وَمَأۡوَىٰكُمُ ٱلنَّارُ وَمَا لَكُم مِّن نَّـٰصِرِينَ
(avarēāṭ) paṟayappeṭuṁ: niṅṅaḷuṭe ī divasatte kaṇṭumuṭṭunnat niṅṅaḷ maṟannat pēāle inn niṅṅaḷe nāṁ maṟannukaḷayunnu. niṅṅaḷuṭe vāsasthalaṁ narakamākunnu. niṅṅaḷkk sahāyikaḷāruṁ illatānuṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 34
ذَٰلِكُم بِأَنَّكُمُ ٱتَّخَذۡتُمۡ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ هُزُوٗا وَغَرَّتۡكُمُ ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَاۚ فَٱلۡيَوۡمَ لَا يُخۡرَجُونَ مِنۡهَا وَلَا هُمۡ يُسۡتَعۡتَبُونَ
allāhuvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷe niṅṅaḷ parihāsyamākkittīrkkukayuṁ aihikajīvitaṁ niṅṅaḷe vañcikkukayuṁ ceytat keāṇṭāṇ aṅṅane sambhaviccat. ākayāl inn avar aviṭe ninn puṟattayakkappeṭunnatalla. avarēāṭ prāyaścittaṁ āvaśyappeṭukayumilla
Surah Al-Jathiya, Verse 35
فَلِلَّهِ ٱلۡحَمۡدُ رَبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَرَبِّ ٱلۡأَرۡضِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ
appēāḷ ākāśaṅṅaḷuṭe rakṣitāvuṁ bhūmiyuṭe rakṣitāvuṁ lēākaruṭe rakṣitāvumāya allāhuvināṇ stuti
Surah Al-Jathiya, Verse 36
وَلَهُ ٱلۡكِبۡرِيَآءُ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ
ākāśaṅṅaḷiluṁ bhūmiyiluṁ avannu tanneyākunnu mahatvaṁ. avan tanneyākunnu pratāpiyuṁ yuktimānuṁ
Surah Al-Jathiya, Verse 37