Surah Al-Anfal - Malayalam Translation by Abdul Hameed Madani And Kunhi Mohammed
يَسۡـَٔلُونَكَ عَنِ ٱلۡأَنفَالِۖ قُلِ ٱلۡأَنفَالُ لِلَّهِ وَٱلرَّسُولِۖ فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَصۡلِحُواْ ذَاتَ بَيۡنِكُمۡۖ وَأَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥٓ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ
(nabiyē,) ninnēāṭavar yud'dhattil nēṭiya svattukkaḷeppaṟṟi cēādikkunnu. paṟayuka: yud'dhattil nēṭiya svattukkaḷ allāhuvinuṁ avanṟe ṟasūlinumuḷḷatākunnu. atināl niṅṅaḷ allāhuve sūkṣikkukayuṁ niṅṅaḷ tam'miluḷḷa bandhaṅṅaḷ nannākkittīrkkukayuṁ ceyyuka. niṅṅaḷ viśvāsikaḷāṇeṅkil allāhuveyuṁ ṟasūlineyuṁ niṅṅaḷ anusarikkukayuṁ ceyyuka
Surah Al-Anfal, Verse 1
إِنَّمَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ ٱللَّهُ وَجِلَتۡ قُلُوبُهُمۡ وَإِذَا تُلِيَتۡ عَلَيۡهِمۡ ءَايَٰتُهُۥ زَادَتۡهُمۡ إِيمَٰنٗا وَعَلَىٰ رَبِّهِمۡ يَتَوَكَّلُونَ
allāhuveppaṟṟi paṟayappeṭṭāl hr̥dayaṅṅaḷ pēṭicc naṭuṅṅukayuṁ, avanṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ vāyiccukēḷpikkappeṭṭāl viśvāsaṁ vard'dhikkukayuṁ, taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinṟe mēl bharamēlpikkukayuṁ ceyyunnavar mātramāṇ satyaviśvāsikaḷ
Surah Al-Anfal, Verse 2
ٱلَّذِينَ يُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَمِمَّا رَزَقۡنَٰهُمۡ يُنفِقُونَ
namaskāraṁ muṟapēāle nirvahikkukayuṁ nāṁ nalkiyiṭṭuḷḷatil ninn celavaḻikkukayuṁ ceyyunnavar
Surah Al-Anfal, Verse 3
أُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ حَقّٗاۚ لَّهُمۡ دَرَجَٰتٌ عِندَ رَبِّهِمۡ وَمَغۡفِرَةٞ وَرِزۡقٞ كَرِيمٞ
avar tanneyāṇ yathārt'thattil viśvāsikaḷ. avarkk avaruṭe rakṣitāviṅkal pala padavikaḷuṇṭ. pāpamēācanavuṁ udāramāya upajīvanavumuṇṭ
Surah Al-Anfal, Verse 4
كَمَآ أَخۡرَجَكَ رَبُّكَ مِنۢ بَيۡتِكَ بِٱلۡحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقٗا مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ لَكَٰرِهُونَ
viśvāsikaḷil oru vibhāgaṁ iṣṭamillāttavarāyirikke ttanne ninṟe vīṭṭil ninn n'yāyamāya kāryattin ninṟe rakṣitāv ninne puṟattiṟakkiyat pēālettanneyāṇit
Surah Al-Anfal, Verse 5
يُجَٰدِلُونَكَ فِي ٱلۡحَقِّ بَعۡدَ مَا تَبَيَّنَ كَأَنَّمَا يُسَاقُونَ إِلَى ٱلۡمَوۡتِ وَهُمۡ يَنظُرُونَ
n'yāyamāya kāryattil, atu vyaktamāyatinu śēṣaṁ avar ninnēāṭ tarkkikkukayāyirunnu. avar nēākkikkeāṇṭirikke maraṇattilēkk avar nayikkappeṭunnat pēāle
Surah Al-Anfal, Verse 6
وَإِذۡ يَعِدُكُمُ ٱللَّهُ إِحۡدَى ٱلطَّآئِفَتَيۡنِ أَنَّهَا لَكُمۡ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيۡرَ ذَاتِ ٱلشَّوۡكَةِ تَكُونُ لَكُمۡ وَيُرِيدُ ٱللَّهُ أَن يُحِقَّ ٱلۡحَقَّ بِكَلِمَٰتِهِۦ وَيَقۡطَعَ دَابِرَ ٱلۡكَٰفِرِينَ
raṇṭu saṅghaṅṅaḷileānn niṅṅaḷkk adhīnamākumenn allāhu niṅṅaḷēāṭ vāgdānaṁ ceytirunna sandarbhaṁ (ōrkkuka.) āyudhabalamillātta saṅghaṁ niṅṅaḷkkadhīnamākaṇamennāyirunnu niṅṅaḷ keāticcirunnat. allāhuvākaṭṭe tanṟe kalpanakaḷ mukhēna satyaṁ pularttikkāṇikkuvānuṁ satyaniṣēdhikaḷuṭe muraṭ muṟiccukaḷayuvānuṁ āṇ uddēśiccirunnat
Surah Al-Anfal, Verse 7
لِيُحِقَّ ٱلۡحَقَّ وَيُبۡطِلَ ٱلۡبَٰطِلَ وَلَوۡ كَرِهَ ٱلۡمُجۡرِمُونَ
satyatte satyamāyi pularttēṇṭatinuṁ asatyatte phalaśūn'yamākkittīrkkēṇṭatinumatre at. duṣṭanmārkk atetra aniṣṭakaramāyāluṁ śari
Surah Al-Anfal, Verse 8
إِذۡ تَسۡتَغِيثُونَ رَبَّكُمۡ فَٱسۡتَجَابَ لَكُمۡ أَنِّي مُمِدُّكُم بِأَلۡفٖ مِّنَ ٱلۡمَلَـٰٓئِكَةِ مُرۡدِفِينَ
niṅṅaḷ niṅṅaḷuṭe rakṣitāvinēāṭ sahāyaṁ tēṭiyirunna sandarbhaṁ (ōrkkuka.) tuṭarettuṭareyāyi āyiraṁ malakkukaḷe ayaccukeāṇṭ ñān niṅṅaḷkk sahāyaṁ nalkunnatāṇ enn avan appēāḷ niṅṅaḷkku maṟupaṭi nalki
Surah Al-Anfal, Verse 9
وَمَا جَعَلَهُ ٱللَّهُ إِلَّا بُشۡرَىٰ وَلِتَطۡمَئِنَّ بِهِۦ قُلُوبُكُمۡۚ وَمَا ٱلنَّصۡرُ إِلَّا مِنۡ عِندِ ٱللَّهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
oru santēāṣavārttayāyikkeāṇṭuṁ niṅṅaḷuṭe hr̥dayaṅṅaḷkku samādhānaṁ nalkunnatin vēṇṭiyuṁ mātramāṇ allāhu at ērpeṭuttiyat. allāhuviṅkal ninnallāte yāteāru sahāyavuṁ illa. tīrccayāyuṁ allāhu pratāpiyuṁ yuktimānumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 10
إِذۡ يُغَشِّيكُمُ ٱلنُّعَاسَ أَمَنَةٗ مِّنۡهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيۡكُم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ مَآءٗ لِّيُطَهِّرَكُم بِهِۦ وَيُذۡهِبَ عَنكُمۡ رِجۡزَ ٱلشَّيۡطَٰنِ وَلِيَرۡبِطَ عَلَىٰ قُلُوبِكُمۡ وَيُثَبِّتَ بِهِ ٱلۡأَقۡدَامَ
allāhu tanṟe pakkal ninnuḷḷa manaḥśāntiyumāyi niṅṅaḷe nidrāmayakkaṁ keāṇṭ āvaraṇaṁ ceytirunna sandarbhaṁ (ōrkkuka.) niṅṅaḷe śud'dhīkarikkunnatinuṁ, niṅṅaḷil ninn piśācinṟe durbēādhanaṁ nīkkikaḷayunnatinuṁ, niṅṅaḷuṭe manas'sukaḷkk keṭṭuṟapp nalkunnatinuṁ, pādaṅṅaḷ uṟappiccu nirttunnatinuṁ vēṇṭi avan niṅṅaḷuṭe mēl ākāśattu ninn veḷḷaṁ ceāriññutannirunna sandarbhavuṁ (ōrkkuka)
Surah Al-Anfal, Verse 11
إِذۡ يُوحِي رَبُّكَ إِلَى ٱلۡمَلَـٰٓئِكَةِ أَنِّي مَعَكُمۡ فَثَبِّتُواْ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْۚ سَأُلۡقِي فِي قُلُوبِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلرُّعۡبَ فَٱضۡرِبُواْ فَوۡقَ ٱلۡأَعۡنَاقِ وَٱضۡرِبُواْ مِنۡهُمۡ كُلَّ بَنَانٖ
ninṟe rakṣitāv malakkukaḷkk bēādhanaṁ nalkiyirunna sandarbhaṁ (ōrkkuka.) ñān niṅṅaḷuṭe kūṭeyuṇṭ. atināl satyaviśvāsikaḷe niṅṅaḷ uṟappiccu nirttuka. satyaniṣēdhikaḷuṭe manas'sukaḷil ñān bhayaṁ iṭṭukeāṭukkunnatāṇ. atināl kaḻuttukaḷkk mīte niṅṅaḷ veṭṭikkeāḷḷuka. avaruṭe viralukaḷellāṁ niṅṅaḷ veṭṭikkaḷayukayuṁ ceyyuka
Surah Al-Anfal, Verse 12
ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ شَآقُّواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥۚ وَمَن يُشَاقِقِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَإِنَّ ٱللَّهَ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ
avar allāhuvēāṭuṁ avanṟe dūtanēāṭuṁ etirttu ninnatinṟe phalamatre at. vallavanuṁ allāhuveyuṁ avanṟe dūtaneyuṁ etirkkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ allāhu kaṭhinamāyi śikṣikkunnavanāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 13
ذَٰلِكُمۡ فَذُوقُوهُ وَأَنَّ لِلۡكَٰفِرِينَ عَذَابَ ٱلنَّارِ
atā atu niṅṅaḷ āsvadiccukeāḷḷuka. satyaniṣēdhikaḷkk tanneyāṇ narakaśikṣa enn (manas'silākkukayuṁ ceyyuka)
Surah Al-Anfal, Verse 14
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا لَقِيتُمُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ زَحۡفٗا فَلَا تُوَلُّوهُمُ ٱلۡأَدۡبَارَ
satyaviśvāsikaḷē, satyaniṣēdhikaḷ paṭayaṇiyāyi varunnatu niṅṅaḷ kaṇṭāl niṅṅaḷ avaril ninn pintiriññ ōṭarut
Surah Al-Anfal, Verse 15
وَمَن يُوَلِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ دُبُرَهُۥٓ إِلَّا مُتَحَرِّفٗا لِّقِتَالٍ أَوۡ مُتَحَيِّزًا إِلَىٰ فِئَةٖ فَقَدۡ بَآءَ بِغَضَبٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَمَأۡوَىٰهُ جَهَنَّمُۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ
yud'dha (tantra) ttināyi sthānaṁ māṟunnatinēā (svantaṁ) saṅghattēāṭeāppaṁ cērunnatinēā allāte ann avaril ninnu (śatrukkaḷuṭe mumpil ninn) vallavanuṁ pintiriññ kaḷayunna pakṣaṁ avan allāhuvilninnuḷḷa kēāpattinu pātramāyirikkunnatuṁ avanṟe saṅkētaṁ narakamāyirikkunnatumāṇ. cennucērān keāḷḷarutātta sthalamatre at
Surah Al-Anfal, Verse 16
فَلَمۡ تَقۡتُلُوهُمۡ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ قَتَلَهُمۡۚ وَمَا رَمَيۡتَ إِذۡ رَمَيۡتَ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ رَمَىٰ وَلِيُبۡلِيَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ مِنۡهُ بَلَآءً حَسَنًاۚ إِنَّ ٱللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٞ
ennāl niṅṅaḷ avare keālappeṭuttiyiṭṭilla. pakṣe allāhuvāṇ avare keālappeṭuttiyat. (nabiyē,) nī eṟiñña samayatt nī eṟiññiṭṭumilla. pakṣe allāhuvāṇ eṟiññat. tanṟe bhāgattu ninnuḷḷa guṇakaramāya oru parīkṣaṇattilūṭe allāhu satyaviśvāsikaḷe parīkṣikkunnatinu vēṇṭiyāyirunnu at. tīrccayāyuṁ allāhu ellāṁ kēḷkkunnavanuṁ aṟiyunnavanumāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 17
ذَٰلِكُمۡ وَأَنَّ ٱللَّهَ مُوهِنُ كَيۡدِ ٱلۡكَٰفِرِينَ
atāṇ (kāryaṁ) satyaniṣēdhikaḷuṭe tantratte allāhu balahīnamākkuka tanne ceyyunnatumāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 18
إِن تَسۡتَفۡتِحُواْ فَقَدۡ جَآءَكُمُ ٱلۡفَتۡحُۖ وَإِن تَنتَهُواْ فَهُوَ خَيۡرٞ لَّكُمۡۖ وَإِن تَعُودُواْ نَعُدۡ وَلَن تُغۡنِيَ عَنكُمۡ فِئَتُكُمۡ شَيۡـٔٗا وَلَوۡ كَثُرَتۡ وَأَنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
(satyaniṣēdhikaḷē,) niṅṅaḷ vijayamāyirunnu tēṭiyirunnateṅkil ā vijayamitā niṅṅaḷkku vannu kaḻiññirikkunnu. niṅṅaḷ viramikkukayāṇeṅkil atāṇ niṅṅaḷkk uttamaṁ. niṅṅaḷ āvarttikkukayāṇeṅkilēā nāmuṁ āvarttikkunnatāṇ. niṅṅaḷuṭe saṅghaṁ etra eṇṇakkūṭutaluḷḷatāṇeṅkiluṁ at niṅṅaḷkk upakarikkukayēyilla. allāhu satyaviśvāsikaḷuṭe kūṭettanneyāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 19
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَلَا تَوَلَّوۡاْ عَنۡهُ وَأَنتُمۡ تَسۡمَعُونَ
satyaviśvāsikaḷē, niṅṅaḷ allāhuveyuṁ avanṟe ṟasūlineyuṁ anusarikkuka. (satyasandēśaṁ) kēṭṭukeāṇṭirikke niṅṅaḷ addēhatte viṭṭ tiriññukaḷayarut
Surah Al-Anfal, Verse 20
وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ قَالُواْ سَمِعۡنَا وَهُمۡ لَا يَسۡمَعُونَ
ñaṅṅaḷ kēṭṭirikkunnu enn paṟayukayuṁ yāteānnuṁ kēḷkkātirikkukayuṁ ceytavarepēāle niṅṅaḷākarut
Surah Al-Anfal, Verse 21
۞إِنَّ شَرَّ ٱلدَّوَآبِّ عِندَ ٱللَّهِ ٱلصُّمُّ ٱلۡبُكۡمُ ٱلَّذِينَ لَا يَعۡقِلُونَ
tīrccayāyuṁ jantukkaḷuṭe kūṭṭattil allāhuvinṟe aṭukkal ēṟṟavuṁ mēāśamāyavar cinticcu manas'silākkātta ūmakaḷuṁ badhiranmārumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 22
وَلَوۡ عَلِمَ ٱللَّهُ فِيهِمۡ خَيۡرٗا لَّأَسۡمَعَهُمۡۖ وَلَوۡ أَسۡمَعَهُمۡ لَتَوَلَّواْ وَّهُم مُّعۡرِضُونَ
avaril valla nanmayumuḷḷatāyi allāhu aṟiññirunnuveṅkil avare avan kēḷppikkuka tanne ceyyumāyirunnu. avare avan kēḷpiccirunneṅkil tanne avar avagaṇiccukeānnu tiriññu kaḷayumāyirunnu
Surah Al-Anfal, Verse 23
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱسۡتَجِيبُواْ لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمۡ لِمَا يُحۡيِيكُمۡۖ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ يَحُولُ بَيۡنَ ٱلۡمَرۡءِ وَقَلۡبِهِۦ وَأَنَّهُۥٓ إِلَيۡهِ تُحۡشَرُونَ
niṅṅaḷkk jīvan nalkunna kāryattilēkk niṅṅaḷe viḷikkumpēāḷ satyaviśvāsikaḷē, niṅṅaḷ allāhuvinuṁ ṟasūlinuṁ uttaraṁ nalkuka. manuṣyannuṁ avanṟe manas'sinuṁ iṭayil allāhu maṟayiṭunnatāṇ ennuṁ avaṅkalēkk niṅṅaḷ orumiccukūṭṭappeṭumennuṁ niṅṅaḷ aṟiññ keāḷḷuka
Surah Al-Anfal, Verse 24
وَٱتَّقُواْ فِتۡنَةٗ لَّا تُصِيبَنَّ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ مِنكُمۡ خَآصَّةٗۖ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ
oru parīkṣaṇaṁ (śikṣa) varunnat niṅṅaḷ sūkṣiccu keāḷḷuka. at bādhikkunnat niṅṅaḷil ninnuḷḷa akramikaḷkk pratyēkamāyiṭṭāvukayilla. allāhu kaṭhinamāyi śikṣikkunnavanāṇenn niṅṅaḷ manas'silākkukayuṁ ceyyuka
Surah Al-Anfal, Verse 25
وَٱذۡكُرُوٓاْ إِذۡ أَنتُمۡ قَلِيلٞ مُّسۡتَضۡعَفُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ تَخَافُونَ أَن يَتَخَطَّفَكُمُ ٱلنَّاسُ فَـَٔاوَىٰكُمۡ وَأَيَّدَكُم بِنَصۡرِهِۦ وَرَزَقَكُم مِّنَ ٱلطَّيِّبَٰتِ لَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ
niṅṅaḷ bhūmiyil balahīnarāyi gaṇikkappeṭṭirunna kuṟacc pēr mātramāyirunna sandarbhaṁ niṅṅaḷ ōrkkuka. janaṅṅaḷ niṅṅaḷe ṟāñciyeṭutt kaḷayumenn niṅṅaḷ bhayappeṭṭirunnu. enniṭṭ avan niṅṅaḷkk āśrayaṁ nalkukayuṁ avanṟe sahāyaṁ keāṇṭ niṅṅaḷkk pinbalaṁ nalkukayuṁ viśiṣṭa vastukkaḷil ninn niṅṅaḷkk upajīvanaṁ nalkukayuṁ ceytu. niṅṅaḷ nandiyuḷḷavarākān vēṇṭi
Surah Al-Anfal, Verse 26
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَخُونُواْ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَ وَتَخُونُوٓاْ أَمَٰنَٰتِكُمۡ وَأَنتُمۡ تَعۡلَمُونَ
satyaviśvāsikaḷē, niṅṅaḷ allāhuvēāṭuṁ ṟasūlinēāṭuṁ vañcana kāṇikkarut. niṅṅaḷ viśvasiccēlpikkappeṭṭa kāryaṅṅaḷil aṟiññ keāṇṭ vañcana kāṇikkukayuṁ ceyyarut
Surah Al-Anfal, Verse 27
وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَآ أَمۡوَٰلُكُمۡ وَأَوۡلَٰدُكُمۡ فِتۡنَةٞ وَأَنَّ ٱللَّهَ عِندَهُۥٓ أَجۡرٌ عَظِيمٞ
niṅṅaḷuṭe svattukkaḷuṁ niṅṅaḷuṭe santānaṅṅaḷuṁ oru parīkṣaṇamāṇennuṁ allāhuviṅkalāṇ mahattāya pratiphalamuḷḷatennuṁ niṅṅaḷ manas'silākkukayuṁ ceyyuka
Surah Al-Anfal, Verse 28
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِن تَتَّقُواْ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّكُمۡ فُرۡقَانٗا وَيُكَفِّرۡ عَنكُمۡ سَيِّـَٔاتِكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡۗ وَٱللَّهُ ذُو ٱلۡفَضۡلِ ٱلۡعَظِيمِ
satyaviśvāsikaḷē, niṅṅaḷ allāhuve sūkṣicc jīvikkukayāṇeṅkil niṅṅaḷkk satyavuṁ asatyavuṁ vivēcikkuvānuḷḷa kaḻiv avanuṇṭākkittarikayuṁ, avan niṅṅaḷuṭe tinmakaḷ māyccukaḷayukayuṁ, niṅṅaḷkk peāṟuttutarikayuṁ ceyyunnatāṇ. allāhu mahattāya anugrahamuḷḷavanākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 29
وَإِذۡ يَمۡكُرُ بِكَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيُثۡبِتُوكَ أَوۡ يَقۡتُلُوكَ أَوۡ يُخۡرِجُوكَۚ وَيَمۡكُرُونَ وَيَمۡكُرُ ٱللَّهُۖ وَٱللَّهُ خَيۡرُ ٱلۡمَٰكِرِينَ
ninne bandhanasthanākkukayēā keāllukayēā nāṭṭil ninn puṟattākkukayēā ceyyān vēṇṭi ninakketirāyi satyaniṣēdhikaḷ tantraṁ prayēāgiccirunna sandarbhaṁ (ōrkkuka.) avar tantraṁ prayēāgikkunnu. allāhuvuṁ tantraṁ prayēāgikkunnu. ennāl allāhuvāṇ tantraṁ prayēāgikkunnavaril meccappeṭṭavan
Surah Al-Anfal, Verse 30
وَإِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِمۡ ءَايَٰتُنَا قَالُواْ قَدۡ سَمِعۡنَا لَوۡ نَشَآءُ لَقُلۡنَا مِثۡلَ هَٰذَآ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّآ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ
nam'muṭe vacanaṅṅaḷ avarkk ōtikēḷpikkappeṭumpēāḷ avar paṟayuṁ: ñaṅṅaḷ kēṭṭirikkunnu. ñaṅṅaḷ vicāriccirunneṅkil itu (khur'ān) pēāle ñaṅṅaḷuṁ paṟayumāyirunnu. it pūrvvikanmāruṭe paḻaṅkathakaḷallāte maṟṟeānnumalla
Surah Al-Anfal, Verse 31
وَإِذۡ قَالُواْ ٱللَّهُمَّ إِن كَانَ هَٰذَا هُوَ ٱلۡحَقَّ مِنۡ عِندِكَ فَأَمۡطِرۡ عَلَيۡنَا حِجَارَةٗ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ أَوِ ٱئۡتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٖ
allāhuvē, itu ninṟe pakkal ninnuḷḷa satyamāṇeṅkil nī ñaṅṅaḷuṭe mēl ākāśatt ninn kall varṣippikkukayēā, alleṅkil ñaṅṅaḷkk vēdanājanakamāya śikṣa keāṇṭuvarikayēā ceyyuka enn avar (aviśvāsikaḷ) paṟañña sandarbhavuṁ (ōrkkuka)
Surah Al-Anfal, Verse 32
وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمۡ وَأَنتَ فِيهِمۡۚ وَمَا كَانَ ٱللَّهُ مُعَذِّبَهُمۡ وَهُمۡ يَسۡتَغۡفِرُونَ
ennāl nī avarkkiṭayil uṇṭāyirikke allāhu avare śikṣikkunnatalla. avar pāpamēācanaṁ tēṇṭikkeāṇṭirikkumpēāḻuṁ allāhu avare śikṣikkunnatalla
Surah Al-Anfal, Verse 33
وَمَا لَهُمۡ أَلَّا يُعَذِّبَهُمُ ٱللَّهُ وَهُمۡ يَصُدُّونَ عَنِ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ وَمَا كَانُوٓاْ أَوۡلِيَآءَهُۥٓۚ إِنۡ أَوۡلِيَآؤُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡمُتَّقُونَ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ
allāhu avare śikṣikkātirikkān ent arhatayāṇuḷḷat? avarākaṭṭe masjidul haṟāmil ninn āḷukaḷe taṭaññukeāṇṭirikkunnu. avarāṇeṅkil atinṟe rakṣādhikārikaḷallatānuṁ. bhayabhaktiyuḷḷavarallāte atinṟe rakṣādhikārikaḷākāvunnatalla. pakṣe avaril adhikapēruṁ (kāryaṁ) manas'silākkunnilla
Surah Al-Anfal, Verse 34
وَمَا كَانَ صَلَاتُهُمۡ عِندَ ٱلۡبَيۡتِ إِلَّا مُكَآءٗ وَتَصۡدِيَةٗۚ فَذُوقُواْ ٱلۡعَذَابَ بِمَا كُنتُمۡ تَكۡفُرُونَ
ā bhavanattinṟe (ka'abayuṭe) aṭukkal avar naṭattunna prārt'thana cūḷanviḷiyuṁ kaikeāṭṭalumallāte maṟṟeānnumāyirunnilla. atināl niṅṅaḷ satyaniṣēdhaṁ kaikkeāṇṭirunnat nimittaṁ śikṣa āsvadicc keāḷḷuka
Surah Al-Anfal, Verse 35
إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يُنفِقُونَ أَمۡوَٰلَهُمۡ لِيَصُدُّواْ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِۚ فَسَيُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيۡهِمۡ حَسۡرَةٗ ثُمَّ يُغۡلَبُونَۗ وَٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ إِلَىٰ جَهَنَّمَ يُحۡشَرُونَ
tīrccayāyuṁ satyaniṣēdhikaḷ taṅṅaḷuṭe svattukkaḷ celavaḻikkunnat allāhuvinṟe mārgattil ninn (janaṅṅaḷe) pintirippikkuvān vēṇṭiyatre. avar at celavaḻikkuṁ. pinnīṭ atavarkk khēdattin kāraṇamāyittīruṁ. anantaraṁ avar kīḻaṭakkappeṭukayuṁ ceyyuṁ. satyaniṣēdhikaḷ narakattilēkk viḷiccukūṭṭappeṭunnatāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 36
لِيَمِيزَ ٱللَّهُ ٱلۡخَبِيثَ مِنَ ٱلطَّيِّبِ وَيَجۡعَلَ ٱلۡخَبِيثَ بَعۡضَهُۥ عَلَىٰ بَعۡضٖ فَيَرۡكُمَهُۥ جَمِيعٗا فَيَجۡعَلَهُۥ فِي جَهَنَّمَۚ أُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ
allāhu nallatil ninn cīttaye vērtirikkānuṁ cīttaye onninumēl maṟṟeānnāyi onniccu kūmpāramākki narakattiliṭānuṁ vēṇṭiyatre at. akkūṭṭar tanneyāṇ naṣṭaṁ paṟṟiyavar
Surah Al-Anfal, Verse 37
قُل لِّلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ إِن يَنتَهُواْ يُغۡفَرۡ لَهُم مَّا قَدۡ سَلَفَ وَإِن يَعُودُواْ فَقَدۡ مَضَتۡ سُنَّتُ ٱلۡأَوَّلِينَ
satyaniṣēdhikaḷēāṭ, avar viramikkukayāṇeṅkil avar mump ceytupēāyiṭṭuḷḷat avarkku peāṟuttukeāṭukkappeṭunnatāṇ enn nī paṟayuka. ini avar (niṣēdhattilēkku tanne) maṭaṅṅukayāṇeṅkilēā, pūrvvikanmāruṭe kāryattil (allāhuvinṟe) naṭapaṭi kaḻiññupēāyiṭṭuṇṭallēā
Surah Al-Anfal, Verse 38
وَقَٰتِلُوهُمۡ حَتَّىٰ لَا تَكُونَ فِتۡنَةٞ وَيَكُونَ ٱلدِّينُ كُلُّهُۥ لِلَّهِۚ فَإِنِ ٱنتَهَوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ بِمَا يَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ
kuḻappaṁ illātāvukayuṁ mataṁ muḻuvan allāhuvin vēṇṭiyākukayuṁ ceyyunnat vare. niṅṅaḷ avarēāṭ yud'dhaṁ ceyyuka. ini, avar viramikkunna pakṣaṁ avar pravarttikkunnatellāṁ allāhu kaṇṭaṟiyunnavanāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 39
وَإِن تَوَلَّوۡاْ فَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ مَوۡلَىٰكُمۡۚ نِعۡمَ ٱلۡمَوۡلَىٰ وَنِعۡمَ ٱلنَّصِيرُ
ennāl avar pintiriññ kaḷayukayāṇeṅkil allāhuvāṇ niṅṅaḷuṭe rakṣādhikāriyenn niṅṅaḷ manas'silākkuka. etrayēā nalla rakṣādhikāri! etrayēā nalla sahāyi
Surah Al-Anfal, Verse 40
۞وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا غَنِمۡتُم مِّن شَيۡءٖ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُۥ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَٱلۡيَتَٰمَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينِ وَٱبۡنِ ٱلسَّبِيلِ إِن كُنتُمۡ ءَامَنتُم بِٱللَّهِ وَمَآ أَنزَلۡنَا عَلَىٰ عَبۡدِنَا يَوۡمَ ٱلۡفُرۡقَانِ يَوۡمَ ٱلۡتَقَى ٱلۡجَمۡعَانِۗ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ
niṅṅaḷ (yud'dhattil) nēṭiyeṭutta ēteāru vastuvil ninnuṁ atinṟe añcileānn allāhuvinuṁ ṟasūlinuṁ (ṟasūlinṟe) aṭutta bandhukkaḷkkuṁ anāthakaḷkkuṁ pāvappeṭṭavarkkuṁ vaḻipēākkanmārkkuṁ uḷḷatāṇenn niṅṅaḷ manas'silākkuvin. allāhuviluṁ satyāsatyavivēcanattinṟe divasattil athavā ā raṇṭu saṅghaṅṅaḷ ēṟṟumuṭṭiya divasattil nam'muṭe dāsanṟe mēl nāṁ avatarippiccatiluṁ niṅṅaḷ viśvasiccukaḻiññiṭṭuṇṭeṅkil. allāhu ēteāru kāryattinuṁ kaḻivuḷḷavanākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 41
إِذۡ أَنتُم بِٱلۡعُدۡوَةِ ٱلدُّنۡيَا وَهُم بِٱلۡعُدۡوَةِ ٱلۡقُصۡوَىٰ وَٱلرَّكۡبُ أَسۡفَلَ مِنكُمۡۚ وَلَوۡ تَوَاعَدتُّمۡ لَٱخۡتَلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡمِيعَٰدِ وَلَٰكِن لِّيَقۡضِيَ ٱللَّهُ أَمۡرٗا كَانَ مَفۡعُولٗا لِّيَهۡلِكَ مَنۡ هَلَكَ عَنۢ بَيِّنَةٖ وَيَحۡيَىٰ مَنۡ حَيَّ عَنۢ بَيِّنَةٖۗ وَإِنَّ ٱللَّهَ لَسَمِيعٌ عَلِيمٌ
niṅṅaḷ (tāḻvarayil madīnayēāṭ) aṭutta bhāgattuṁ, avar akanna bhāgattuṁ, sārt'thavāhakasaṅghaṁ niṅṅaḷekkāḷ tāḻeyumāyirunna sandarbhaṁ (ōrkkuka.) niṅṅaḷ an'yēān'yaṁ (pēārin) niścayiccirunnuveṅkil niṅṅaḷ ā niścayaṁ niṟavēṟṟunnatil bhinnikkumāyirunnu. pakṣe uṇṭākēṇṭa oru kāryaṁ allāhu nirvahikkunnatin vēṇṭiyāyirunnu at. atāyat naśiccavar vyaktamāya teḷiv kaṇṭukeāṇṭ naśikkānuṁ, jīviccavar vyaktamāya teḷiv kaṇṭ keāṇṭ jīvikkuvānuṁ vēṇṭi. tīrccayāyuṁ allāhu ellāṁ kēḷkkunnavanuṁ aṟiyunnavanumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 42
إِذۡ يُرِيكَهُمُ ٱللَّهُ فِي مَنَامِكَ قَلِيلٗاۖ وَلَوۡ أَرَىٰكَهُمۡ كَثِيرٗا لَّفَشِلۡتُمۡ وَلَتَنَٰزَعۡتُمۡ فِي ٱلۡأَمۡرِ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ سَلَّمَۚ إِنَّهُۥ عَلِيمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ
avare (śatrukkaḷe) allāhu ninakk ninṟe svapnattil kuṟacc pēr mātramāyi kāṇiccutannirunna sandarbhaṁ (ōrkkuka.) ninakk avare adhikamāyi kāṇiccirunneṅkil niṅṅaḷuṭe dhairyaṁ kṣayikkukayuṁ, kāryattil niṅṅaḷ bhinnikkukayuṁ ceyyumāyirunnu. pakṣe allāhu rakṣiccu. tīrccayāyuṁ avan hr̥dayaṅṅaḷiluḷḷat aṟiyunnavanākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 43
وَإِذۡ يُرِيكُمُوهُمۡ إِذِ ٱلۡتَقَيۡتُمۡ فِيٓ أَعۡيُنِكُمۡ قَلِيلٗا وَيُقَلِّلُكُمۡ فِيٓ أَعۡيُنِهِمۡ لِيَقۡضِيَ ٱللَّهُ أَمۡرٗا كَانَ مَفۡعُولٗاۗ وَإِلَى ٱللَّهِ تُرۡجَعُ ٱلۡأُمُورُ
niṅṅaḷ kaṇṭumuṭṭiya sandarbhattil niṅṅaḷuṭe dr̥ṣṭiyil niṅṅaḷkk avare avan kuṟacc mātramāyi kāṇikkukayuṁ, avaruṭe dr̥ṣṭiyil niṅṅaḷe eṇṇaṁ kuṟacc kāṇikkukayuṁ ceyta sandarbhaṁ ōrkkuka. naṭakkēṇṭatāya oru kāryaṁ allāhu nirvahikkuvān vēṇṭiyatre at. allāhuviṅkalēkkāṇ kāryaṅṅaḷ maṭakkappeṭunnat
Surah Al-Anfal, Verse 44
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا لَقِيتُمۡ فِئَةٗ فَٱثۡبُتُواْ وَٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ كَثِيرٗا لَّعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ
satyaviśvāsikaḷē, niṅṅaḷ oru (sain'ya) saṅghatte kaṇṭumuṭṭiyāl uṟaccunilkkukayuṁ allāhuve adhikamāyi ōrmikkukayuṁ ceyyuka. niṅṅaḷ vijayaṁ prāpiccēkkāṁ
Surah Al-Anfal, Verse 45
وَأَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَلَا تَنَٰزَعُواْ فَتَفۡشَلُواْ وَتَذۡهَبَ رِيحُكُمۡۖ وَٱصۡبِرُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلصَّـٰبِرِينَ
allāhuveyuṁ avanṟe dūtaneyuṁ niṅṅaḷ anusarikkukayuṁ ceyyuka. niṅṅaḷ bhinniccu pēākarut. eṅkil niṅṅaḷkk dhairyakṣayaṁ nēriṭukayuṁ niṅṅaḷuṭe vīryaṁ (naśiccu) pēākukayuṁ ceyyuṁ. niṅṅaḷ kṣamikkuka. tīrccayāyuṁ allāhu kṣamāśīlaruṭe kūṭeyākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 46
وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ خَرَجُواْ مِن دِيَٰرِهِم بَطَرٗا وَرِئَآءَ ٱلنَّاسِ وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ بِمَا يَعۡمَلُونَ مُحِيطٞ
garvvēāṭ kūṭiyuṁ, janaṅṅaḷe kāṇikkān vēṇṭiyuṁ allāhuvinṟe mārgattil ninn (janaṅṅaḷe) taṭaññu nirttān vēṇṭiyuṁ taṅṅaḷuṭe vīṭukaḷil ninn iṟaṅṅippuṟappeṭṭavare pēāle niṅṅaḷākarut. allāhu avar pravarttikkunnatellāṁ sūkṣmamāyi aṟiyunnavanākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 47
وَإِذۡ زَيَّنَ لَهُمُ ٱلشَّيۡطَٰنُ أَعۡمَٰلَهُمۡ وَقَالَ لَا غَالِبَ لَكُمُ ٱلۡيَوۡمَ مِنَ ٱلنَّاسِ وَإِنِّي جَارٞ لَّكُمۡۖ فَلَمَّا تَرَآءَتِ ٱلۡفِئَتَانِ نَكَصَ عَلَىٰ عَقِبَيۡهِ وَقَالَ إِنِّي بَرِيٓءٞ مِّنكُمۡ إِنِّيٓ أَرَىٰ مَا لَا تَرَوۡنَ إِنِّيٓ أَخَافُ ٱللَّهَۚ وَٱللَّهُ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ
inn janaṅṅaḷil niṅṅaḷe tēālpikkān āruṁ tanneyilla. tīrccayāyuṁ ñān niṅṅaḷuṭe sanrakṣakanāyirikkuṁ. enn paṟaññ keāṇṭ piśāc avarkk avaruṭe ceytikaḷ bhaṅgiyāyi tēānnicca sandarbhavuṁ (ōrkkuka.) aṅṅane ā raṇṭusaṅghaṅṅaḷ kaṇṭumuṭṭiyappēāḷ enikku niṅṅaḷumāyi oru bandhavumilla, tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ kāṇātta palatuṁ ñān kāṇunnuṇṭ, tīrccayāyuṁ ñān allāhuve bhayappeṭunnu, allāhu kaṭhinamāyi śikṣikkunnavanatre. enn paṟaññukeāṇṭ avan (piśāc) pinmāṟikkaḷaññu
Surah Al-Anfal, Verse 48
إِذۡ يَقُولُ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ غَرَّ هَـٰٓؤُلَآءِ دِينُهُمۡۗ وَمَن يَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱللَّهِ فَإِنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٞ
ī kūṭṭare (musliṅkaḷe) avaruṭe mataviśvāsaṁ vañciccu kaḷaññirikkunnu enn kapaṭaviśvāsikaḷuṁ, manas'sil rēāgamuḷḷavaruṁ paṟaññukeāṇṭirunna sandarbhamatre at. vallavanuṁ allāhuvinṟe mēl bharamēlpikkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ allāhu pratāpiyuṁ yuktimānumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 49
وَلَوۡ تَرَىٰٓ إِذۡ يَتَوَفَّى ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلۡمَلَـٰٓئِكَةُ يَضۡرِبُونَ وُجُوهَهُمۡ وَأَدۡبَٰرَهُمۡ وَذُوقُواْ عَذَابَ ٱلۡحَرِيقِ
satyaniṣēdhikaḷuṭe mukhaṅṅaḷiluṁ pinvaśaṅṅaḷiluṁ aṭiccu keāṇṭ malakkukaḷ avare marippikkunna sandarbhaṁ nī kaṇṭirunnuveṅkil! (avar (malakkukaḷ) avarēāṭ paṟayuṁ:) jvalikkunna agniyuṭe śikṣa niṅṅaḷ āsvadicc keāḷḷuka
Surah Al-Anfal, Verse 50
ذَٰلِكَ بِمَا قَدَّمَتۡ أَيۡدِيكُمۡ وَأَنَّ ٱللَّهَ لَيۡسَ بِظَلَّـٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ
niṅṅaḷuṭe kaikaḷ munkūṭṭiceytuveccat nimittamatre at. allāhu aṭimakaḷēāṭ oṭṭuṁ anīti kāṇikkunnavanalla ennatināluṁ
Surah Al-Anfal, Verse 51
كَدَأۡبِ ءَالِ فِرۡعَوۡنَ وَٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡۚ كَفَرُواْ بِـَٔايَٰتِ ٱللَّهِ فَأَخَذَهُمُ ٱللَّهُ بِذُنُوبِهِمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ قَوِيّٞ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ
phir'aunṟe āḷukaḷuṭeyuṁ avaruṭe mumpuḷḷavaruṭeyuṁ sampradāyaṁ pēālettanne. allāhuvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷe avar niṣēdhikkukayuṁ, appēāḷ avaruṭe pāpaṅṅaḷ kāraṇamāyi allāhu avare piṭikūṭukayuṁ ceytu. tīrccayāyuṁ allāhu śaktanuṁ kaṭhinamāyi śikṣikkunnavanumāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 52
ذَٰلِكَ بِأَنَّ ٱللَّهَ لَمۡ يَكُ مُغَيِّرٗا نِّعۡمَةً أَنۡعَمَهَا عَلَىٰ قَوۡمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمۡ وَأَنَّ ٱللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٞ
oru janavibhāgattinu tān ceytukeāṭutta anugrahaṁ avaruṭe svantaṁ nilapāṭil avar māṟṟaṁ varuttunnat vare allāhu māṟṟikkaḷayunnatalla ennatkeānnutre at. allāhu ellāṁ kēḷ kkunnavanuṁ aṟiyunnavanumāṇ ennatkeānnuuṁ
Surah Al-Anfal, Verse 53
كَدَأۡبِ ءَالِ فِرۡعَوۡنَ وَٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡۚ كَذَّبُواْ بِـَٔايَٰتِ رَبِّهِمۡ فَأَهۡلَكۡنَٰهُم بِذُنُوبِهِمۡ وَأَغۡرَقۡنَآ ءَالَ فِرۡعَوۡنَۚ وَكُلّٞ كَانُواْ ظَٰلِمِينَ
phir'aunṟe āḷukaḷuṭeyuṁ avaruṭe mumpuḷḷavaruṭeyuṁ sampradāyaṁ pēālettanne. avar avaruṭe rakṣitāvinṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ niṣēdhiccutaḷḷukayuṁ, appēāḷ avaruṭe pāpaṅṅaḷ kāraṇamāyi nāṁ avare naśippikkukayuṁ ceytu. phir'aunṟe āḷukaḷe nāṁ mukkinaśippikkukayāṇ ceytat. (avar) ellāvaruṁ akramikaḷāyirunnu
Surah Al-Anfal, Verse 54
إِنَّ شَرَّ ٱلدَّوَآبِّ عِندَ ٱللَّهِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فَهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ
tīrccayāyuṁ allāhuvinṟe aṭukkal jantukkaḷil vecc ēṟṟavuṁ mēāśappeṭṭavar satyaniṣēdhikaḷākunnu. ākayāl avar viśvasikkukayilla
Surah Al-Anfal, Verse 55
ٱلَّذِينَ عَٰهَدتَّ مِنۡهُمۡ ثُمَّ يَنقُضُونَ عَهۡدَهُمۡ فِي كُلِّ مَرَّةٖ وَهُمۡ لَا يَتَّقُونَ
avaril oru vibhāgavumāyi nī karāṟil ērpeṭukayuṇṭāyi. enniṭṭ ōrēā tavaṇayuṁ taṅṅaḷuṭe karār avar laṅghiccukeāṇṭirunnu. avar (allāhuve) sūkṣikkunnumilla
Surah Al-Anfal, Verse 56
فَإِمَّا تَثۡقَفَنَّهُمۡ فِي ٱلۡحَرۡبِ فَشَرِّدۡ بِهِم مَّنۡ خَلۡفَهُمۡ لَعَلَّهُمۡ يَذَّكَّرُونَ
atināl nī avare yud'dhattil kaṇṭumuṭṭiyāl avarkkēlpikkunna nāśaṁ avaruṭe pinnil varunnavareyuṁ kūṭi tiriccēāṭikkuṁ vidhamākkuka. avar śrad'dhiccu manas'silākkiyēkkāṁ
Surah Al-Anfal, Verse 57
وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوۡمٍ خِيَانَةٗ فَٱنۢبِذۡ إِلَيۡهِمۡ عَلَىٰ سَوَآءٍۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ ٱلۡخَآئِنِينَ
valla janavibhāgattil ninnuṁ vañcanayuṇṭākumenn nī bhayappeṭunna pakṣaṁ tattulyamāyi nī avarilēkk eṟiññukeāṭuttēkkuka. tīrccayāyuṁ allāhu vañcakanmāre iṣṭappeṭukayilla
Surah Al-Anfal, Verse 58
وَلَا يَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ سَبَقُوٓاْۚ إِنَّهُمۡ لَا يُعۡجِزُونَ
satyaniṣēdhikaḷāya āḷukaḷ, taṅṅaḷ atijayiccukaḻiññirikkunnu enn dhariccu pēākarut. tīrccayāyuṁ avarkk (allāhuve) tēālpikkānāvilla
Surah Al-Anfal, Verse 59
وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا ٱسۡتَطَعۡتُم مِّن قُوَّةٖ وَمِن رِّبَاطِ ٱلۡخَيۡلِ تُرۡهِبُونَ بِهِۦ عَدُوَّ ٱللَّهِ وَعَدُوَّكُمۡ وَءَاخَرِينَ مِن دُونِهِمۡ لَا تَعۡلَمُونَهُمُ ٱللَّهُ يَعۡلَمُهُمۡۚ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَيۡءٖ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ يُوَفَّ إِلَيۡكُمۡ وَأَنتُمۡ لَا تُظۡلَمُونَ
avare nēriṭān vēṇṭi niṅṅaḷuṭe kaḻivil peṭṭa ellā śaktiyuṁ, keṭṭinirttiya kutirakaḷeyuṁ niṅṅaḷ orukkuka. atumukhēna allāhuvinṟeyuṁ niṅṅaḷuṭeyuṁ śatruveyuṁ, avarkk puṟame niṅṅaḷ aṟiyāttavaruṁ allāhu aṟiyunnavarumāya maṟṟucilareyuṁ niṅṅaḷ bhayappeṭuttuvān vēṇṭi. niṅṅaḷ allāhuvinṟe mārgattil ēteāru vastu celavaḻiccāluṁ niṅṅaḷkkatinṟe pūrṇṇamāya pratiphalaṁ nalkappeṭuṁ. niṅṅaḷēāṭ anīti kāṇikkappeṭunnatalla
Surah Al-Anfal, Verse 60
۞وَإِن جَنَحُواْ لِلسَّلۡمِ فَٱجۡنَحۡ لَهَا وَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱللَّهِۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ
ini, avar samādhānattilēkk cāyv kāṇikkukayāṇeṅkil nīyuṁ atilēkk cāyv kāṇikkukayuṁ, allāhuvinṟe mēl bharamēlpikkukayuṁ ceyyuka. tīrccayāyuṁ avanāṇ ellāṁ kēḷkkukayuṁ aṟiyukayuṁ ceyyunnavan
Surah Al-Anfal, Verse 61
وَإِن يُرِيدُوٓاْ أَن يَخۡدَعُوكَ فَإِنَّ حَسۡبَكَ ٱللَّهُۚ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَيَّدَكَ بِنَصۡرِهِۦ وَبِٱلۡمُؤۡمِنِينَ
ini avar ninne vañcikkān uddēśikkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ ninakk allāhu mati. avanāṇ avanṟe sahāyaṁ mukhēnayuṁ, viśvāsikaḷ mukhēnayuṁ ninakk pinbalaṁ nalkiyavan
Surah Al-Anfal, Verse 62
وَأَلَّفَ بَيۡنَ قُلُوبِهِمۡۚ لَوۡ أَنفَقۡتَ مَا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا مَّآ أَلَّفۡتَ بَيۡنَ قُلُوبِهِمۡ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ أَلَّفَ بَيۡنَهُمۡۚ إِنَّهُۥ عَزِيزٌ حَكِيمٞ
avaruṭe (viśvāsikaḷuṭe) hr̥dayaṅṅaḷ tam'mil avan iṇakkicērkkukayuṁ ceytirikkunnu. bhūmiyiluḷḷat muḻuvan nī celavaḻiccāl pēāluṁ avaruṭe hr̥dayaṅṅaḷ tam'mil iṇakkicērkkān ninakk sādhikkumāyirunnilla. ennāl allāhu avare tam'mil iṇakkicērttirikkunnu. tīrccayāyuṁ avan pratāpiyuṁ yuktimānumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 63
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ حَسۡبُكَ ٱللَّهُ وَمَنِ ٱتَّبَعَكَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
nabiyē, ninakkuṁ ninne pinpaṟṟiya satyaviśvāsikaḷkkuṁ allāhu tanne mati
Surah Al-Anfal, Verse 64
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ حَرِّضِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ عَلَى ٱلۡقِتَالِۚ إِن يَكُن مِّنكُمۡ عِشۡرُونَ صَٰبِرُونَ يَغۡلِبُواْ مِاْئَتَيۡنِۚ وَإِن يَكُن مِّنكُم مِّاْئَةٞ يَغۡلِبُوٓاْ أَلۡفٗا مِّنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمۡ قَوۡمٞ لَّا يَفۡقَهُونَ
nabiyē, nī viśvāsikaḷe yud'dhattin prēātsāhippikkuka. niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil kṣamāśīlarāya irupat pēruṇṭāyirunnāl irunūṟ pēre avarkk jayiccaṭakkāvunnatāṇ. niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil nūṟ pēruṇṭāyirunnāl satyaniṣēdhikaḷil ninn āyiraṁ pēre avarkk jayiccaṭakkāvunnatāṇ. avar kāryaṁ grahikkātta oru janavibhāgamāṇ ennatukeāṇṭatre at
Surah Al-Anfal, Verse 65
ٱلۡـَٰٔنَ خَفَّفَ ٱللَّهُ عَنكُمۡ وَعَلِمَ أَنَّ فِيكُمۡ ضَعۡفٗاۚ فَإِن يَكُن مِّنكُم مِّاْئَةٞ صَابِرَةٞ يَغۡلِبُواْ مِاْئَتَيۡنِۚ وَإِن يَكُن مِّنكُمۡ أَلۡفٞ يَغۡلِبُوٓاْ أَلۡفَيۡنِ بِإِذۡنِ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ مَعَ ٱلصَّـٰبِرِينَ
ippēāḷ allāhu niṅṅaḷkk bhāraṁ kuṟacc tannirikkunnu. niṅṅaḷil balahīnatayuṇṭenn avan aṟiyukayuṁ ceytirikkunnu. atināl niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil kṣamāśīlarāya nūṟupēruṇṭāyirunnāl avarkk irunūṟ pēre jayiccaṭakkāvunnatāṇ. niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil āyiraṁ pēruṇṭāyirunnāl allāhuvinṟe anumati prakāraṁ raṇṭāyiraṁ pēre avarkku jayiccaṭakkāvunnatāṇ. allāhu kṣamāśīlarēāṭeāppamākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 66
مَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَن يَكُونَ لَهُۥٓ أَسۡرَىٰ حَتَّىٰ يُثۡخِنَ فِي ٱلۡأَرۡضِۚ تُرِيدُونَ عَرَضَ ٱلدُّنۡيَا وَٱللَّهُ يُرِيدُ ٱلۡأٓخِرَةَۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٞ
oru pravācakannuṁ (śatrukkaḷe kīḻaṭakki) nāṭṭil śakti prāpikkunnat vare yud'dhattaṭavukāruṇṭāyirikkān pāṭuḷḷatalla. niṅṅaḷ ihalēākatte kṣaṇikamāya nēṭṭaṁ āgrahikkunnu. allāhuvākaṭṭe paralēākatteyuṁ uddēśikkunnu. allāhu pratāpiyuṁ yuktimānumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 67
لَّوۡلَا كِتَٰبٞ مِّنَ ٱللَّهِ سَبَقَ لَمَسَّكُمۡ فِيمَآ أَخَذۡتُمۡ عَذَابٌ عَظِيمٞ
allāhuviṅkal ninnuḷḷa niścayaṁ munkūṭṭi uṇṭāyirunnilleṅkil niṅṅaḷ ā vāṅṅiyatinṟe pēril niṅṅaḷe vampicca śikṣa bādhikkuka tanne ceyyumāyirunnu
Surah Al-Anfal, Verse 68
فَكُلُواْ مِمَّا غَنِمۡتُمۡ حَلَٰلٗا طَيِّبٗاۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
ennāl (yud'dhattiniṭayil) niṅṅaḷ nēṭiyeṭuttatil ninn anuvadanīyavuṁ uttamavumāyat niṅṅaḷ bhakṣiccu keāḷḷuka. allāhuve niṅṅaḷ sūkṣikkukayuṁ ceyyuka. tīrccayāyuṁ allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 69
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ قُل لِّمَن فِيٓ أَيۡدِيكُم مِّنَ ٱلۡأَسۡرَىٰٓ إِن يَعۡلَمِ ٱللَّهُ فِي قُلُوبِكُمۡ خَيۡرٗا يُؤۡتِكُمۡ خَيۡرٗا مِّمَّآ أُخِذَ مِنكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
nabiyē, niṅṅaḷuṭe kaivaśamuḷḷa yud'dhattaṭavukārēāṭ nī paṟayuka: niṅṅaḷuṭe hr̥dayaṅṅaḷil valla nanmayumuḷḷatāyi allāhu aṟiyunna pakṣaṁ niṅṅaḷuṭe pakkal ninn mēṭikkappeṭṭatinēkkāḷ uttamamāyat avan niṅṅaḷkk tarikayuṁ niṅṅaḷkk avan peāṟuttutarikayuṁ ceyyunnatāṇ. allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ karuṇānidhiyumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 70
وَإِن يُرِيدُواْ خِيَانَتَكَ فَقَدۡ خَانُواْ ٱللَّهَ مِن قَبۡلُ فَأَمۡكَنَ مِنۡهُمۡۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ
ini ninne vañcikkānāṇ avar uddēśikkunnateṅkil mump avar allāhuvēāṭuṁ vañcana kāṇicciṭṭuṇṭ. at keāṇṭāṇ avan avare (niṅṅaḷkku) kīḻpeṭutti tannat. allāhu ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 71
إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَٰهَدُواْ بِأَمۡوَٰلِهِمۡ وَأَنفُسِهِمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَٱلَّذِينَ ءَاوَواْ وَّنَصَرُوٓاْ أُوْلَـٰٓئِكَ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلِيَآءُ بَعۡضٖۚ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَلَمۡ يُهَاجِرُواْ مَا لَكُم مِّن وَلَٰيَتِهِم مِّن شَيۡءٍ حَتَّىٰ يُهَاجِرُواْۚ وَإِنِ ٱسۡتَنصَرُوكُمۡ فِي ٱلدِّينِ فَعَلَيۡكُمُ ٱلنَّصۡرُ إِلَّا عَلَىٰ قَوۡمِۭ بَيۡنَكُمۡ وَبَيۡنَهُم مِّيثَٰقٞۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِيرٞ
tīrccayāyuṁ viśvasikkukayuṁ, svadēśaṁ veṭiññ pēākukayuṁ taṅṅaḷuṭe svattukkaḷuṁ śarīraṅṅaḷuṁ keāṇṭ allāhuvinṟe mārgattil samarattil ērpeṭukayuṁ ceytavaruṁ, avarkk abhayaṁ nalkukayuṁ sahāyikkukayuṁ ceytavaruṁ an'yēān'yaṁ uṟṟamitraṅṅaḷākunnu. viśvasikkukayuṁ ennāl svadēśaṁ veṭiññ pēākātirikkukayuṁ ceytavarēāṭ avar svadēśaṁ veṭiññ pēārunnat vare niṅṅaḷkk yāteāru sanrakṣaṇa bādhyatayumilla. ini matakāryattil avar niṅṅaḷuṭe sahāyaṁ tēṭukayāṇeṅkil sahāyikkān niṅṅaḷkk bādhyatayuṇṭ. ennāl niṅṅaḷumāyi karāṟil ērpeṭṭukaḻiyunna janataykketire (niṅṅaḷavare sahāyikkān) pāṭilla. allāhu niṅṅaḷ pravarttikkunnatellāṁ kaṇṭaṟiyunnavanākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 72
وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلِيَآءُ بَعۡضٍۚ إِلَّا تَفۡعَلُوهُ تَكُن فِتۡنَةٞ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَفَسَادٞ كَبِيرٞ
satyaniṣēdhikaḷuṁ an'yēān'yaṁ mitraṅṅaḷākunnu. it (ī nirdēśaṅṅaḷ) niṅṅaḷ prāvarttikamākkiyiṭṭilleṅkil nāṭṭil kuḻappavuṁ valiya nāśavuṁ uṇṭāyittīrunnatāṇ
Surah Al-Anfal, Verse 73
وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَٰهَدُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَٱلَّذِينَ ءَاوَواْ وَّنَصَرُوٓاْ أُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ حَقّٗاۚ لَّهُم مَّغۡفِرَةٞ وَرِزۡقٞ كَرِيمٞ
viśvasikkukayuṁ svadēśaṁ veṭiññ pēākukayuṁ allāhuvinṟe mārgattil samarattil ērpeṭukayuṁ ceytavaruṁ, avarkk abhayaṁ nalkukayuṁ sahāyikkukayuṁ ceytavaruṁ tanneyāṇ yathārt'thattil satyaviśvāsikaḷ. avarkk pāpamēācanavuṁ mān'yamāya upajīvanavuṁ uṇṭāyirikkuṁ
Surah Al-Anfal, Verse 74
وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنۢ بَعۡدُ وَهَاجَرُواْ وَجَٰهَدُواْ مَعَكُمۡ فَأُوْلَـٰٓئِكَ مِنكُمۡۚ وَأُوْلُواْ ٱلۡأَرۡحَامِ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلَىٰ بِبَعۡضٖ فِي كِتَٰبِ ٱللَّهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمُۢ
atin śēṣaṁ viśvasikkukayuṁ, svadēśaṁ veṭiyukayuṁ, niṅṅaḷēāṭeāppaṁ samarattil ērpeṭukayuṁ ceytavaruṁ niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil tanne. ennāl raktabandhamuḷḷavar allāhuvinṟe rēkhayil (niyamattil) an'yēān'yaṁ kūṭutal bandhappeṭṭavarākunnu. tīrccayāyuṁ allāhu ēt kāryatteppaṟṟiyuṁ aṟivuḷḷavanākunnu
Surah Al-Anfal, Verse 75