Surah At-Taubah - Malayalam Translation by Muhammad Karakunnu And Vanidas Elayavoor
بَرَآءَةٞ مِّنَ ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦٓ إِلَى ٱلَّذِينَ عَٰهَدتُّم مِّنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ
niṅṅaḷumāyi karāṟilērppeṭṭirunna bahudaiva viśvāsikaḷēāṭ allāhuvinuṁ avanṟe dūtannuṁ inimēl bādhyatayeānnumillenna aṟiyippāṇit:
Surah At-Taubah, Verse 1
فَسِيحُواْ فِي ٱلۡأَرۡضِ أَرۡبَعَةَ أَشۡهُرٖ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّكُمۡ غَيۡرُ مُعۡجِزِي ٱللَّهِ وَأَنَّ ٱللَّهَ مُخۡزِي ٱلۡكَٰفِرِينَ
"nālu māsaṁ niṅṅaḷ nāṭṭil svairamāyi sañcariccukeāḷḷuka.” aṟiyuka: niṅṅaḷkk allāhuve tēālpirakkānāvilla. satyaniṣēdhikaḷe allāhu mānaṁ keṭuttukatanne ceyyuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 2
وَأَذَٰنٞ مِّنَ ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦٓ إِلَى ٱلنَّاسِ يَوۡمَ ٱلۡحَجِّ ٱلۡأَكۡبَرِ أَنَّ ٱللَّهَ بَرِيٓءٞ مِّنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ وَرَسُولُهُۥۚ فَإِن تُبۡتُمۡ فَهُوَ خَيۡرٞ لَّكُمۡۖ وَإِن تَوَلَّيۡتُمۡ فَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّكُمۡ غَيۡرُ مُعۡجِزِي ٱللَّهِۗ وَبَشِّرِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ
mahattāya hajj nāḷil muḻuvan manuṣyarkku māyi allāhuvuṁ avanṟe dūtanuṁ nalkunna aṟiyippāṇit. inimutal allāhuvinuṁ avanṟe dutannuṁ bahudaiva viśvāsikaḷēāṭ oruvidha bādhyatayumilla. atināl niṅṅaḷ paścāttapikkunnuveṅkil atāṇ niṅṅaḷkk uttamaṁ. athavā, niṅṅaḷ pintiriyukayāṇeṅkil aṟiyuka: allāhuve tēālpikkān niṅṅaḷkkāivilla. satyaniṣēdhikaḷkk nēāvēṟiya śikṣayuṇṭenn avare nī “suvārttu” aṟiyikkuka.
Surah At-Taubah, Verse 3
إِلَّا ٱلَّذِينَ عَٰهَدتُّم مِّنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ ثُمَّ لَمۡ يَنقُصُوكُمۡ شَيۡـٔٗا وَلَمۡ يُظَٰهِرُواْ عَلَيۡكُمۡ أَحَدٗا فَأَتِمُّوٓاْ إِلَيۡهِمۡ عَهۡدَهُمۡ إِلَىٰ مُدَّتِهِمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلۡمُتَّقِينَ
ennāl bahudaiva viśvāsikaḷilninn niṅṅaḷumāyi karāṟilērppeṭukayuṁ pinne at pālikkunnatil vīḻca varuttātirikkukayuṁ niṅṅaḷkkenatire āreyuṁ sahāyikkātirikkukayuṁ ceytavarkk itu bādhakamalla. avarēāṭuḷḷa karār avayuṭe kālāvadhivare niṅṅaḷ pālikkuka. tīrccyāyuṁ allāhu sūkṣmata pulartturannavareyāṇ iṣṭappeṭunnat.
Surah At-Taubah, Verse 4
فَإِذَا ٱنسَلَخَ ٱلۡأَشۡهُرُ ٱلۡحُرُمُ فَٱقۡتُلُواْ ٱلۡمُشۡرِكِينَ حَيۡثُ وَجَدتُّمُوهُمۡ وَخُذُوهُمۡ وَٱحۡصُرُوهُمۡ وَٱقۡعُدُواْ لَهُمۡ كُلَّ مَرۡصَدٖۚ فَإِن تَابُواْ وَأَقَامُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَوُاْ ٱلزَّكَوٰةَ فَخَلُّواْ سَبِيلَهُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
aṅṅane yud'dhaṁ niṣid'dhamāya māsaṅṅaḷ pinniṭṭāl ā bahudaiva viśvāsikaḷe niṅṅaḷ eviṭe kaṇṭāluṁ keānnukaḷayuka. avare piṭikūṭukayuṁ uparēādhikkukayuṁ ceyyuka. ellā marmaḷasthānaṅṅaḷiluṁ avarkkā yi patiyirikkuka. athavā, avar paścāttapikkukayuṁ namaskāraṁ niṣṭhayēāṭe nirvuhikkukayuṁ sakātt nalkuākayumāṇeṅkil avare avaruṭe pāṭṭinuviṭṭēkkuka. sanśayaṁ vēṇṭa; allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ parama dayāluvumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 5
وَإِنۡ أَحَدٞ مِّنَ ٱلۡمُشۡرِكِينَ ٱسۡتَجَارَكَ فَأَجِرۡهُ حَتَّىٰ يَسۡمَعَ كَلَٰمَ ٱللَّهِ ثُمَّ أَبۡلِغۡهُ مَأۡمَنَهُۥۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ قَوۡمٞ لَّا يَعۡلَمُونَ
bahudaiva viśvāsikaḷilāreṅkiluṁ ninṟeyaṭutt abhayaṁ tēṭivannāl avann nī abhayaṁ nalkuka. avan daivavacanaṁ kēṭṭaṟiyaṭṭe. pinne avane surakṣitasthānatt etticcukeāṭukkuka. avar aṟivillātta janamāyatinālāṇ iṅṅaneyeākke ceyyunnat.
Surah At-Taubah, Verse 6
كَيۡفَ يَكُونُ لِلۡمُشۡرِكِينَ عَهۡدٌ عِندَ ٱللَّهِ وَعِندَ رَسُولِهِۦٓ إِلَّا ٱلَّذِينَ عَٰهَدتُّمۡ عِندَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِۖ فَمَا ٱسۡتَقَٰمُواْ لَكُمۡ فَٱسۡتَقِيمُواْ لَهُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلۡمُتَّقِينَ
ā bahudaiva viśvāsikaḷkk allāhuvinṟeyuṁ avanṟe dūtanṟeyuṁ aṭukkal karār nilanilkku nnateṅṅane? masjidul haṟāminaṭuttuvecc niṅṅaḷumāyi karār ceytavarkkeā ḻike. avar niṅṅaḷēāṭ nannāyi vartti kkukayāṇeṅkil niṅṅaḷ avarēāṭuṁ nallanilayil varttiikkuka. tīrccyāyuṁ allāhu sūkṣmata pularttu nnavareyāṇ iṣṭappeṭunnat.
Surah At-Taubah, Verse 7
كَيۡفَ وَإِن يَظۡهَرُواْ عَلَيۡكُمۡ لَا يَرۡقُبُواْ فِيكُمۡ إِلّٗا وَلَا ذِمَّةٗۚ يُرۡضُونَكُم بِأَفۡوَٰهِهِمۡ وَتَأۡبَىٰ قُلُوبُهُمۡ وَأَكۡثَرُهُمۡ فَٰسِقُونَ
ateṅṅane nilanilkkānāṇ? avarkk niṅṅaḷe kīḻpeṭuttān sādhiccāl niṅṅaḷumāyuḷḷa kuṭumbabandhamēā sandhivyavasthakaḷēā onnuṁ avar parigaṇikkukayilla. vākkukaḷ keāṇṭ avar niṅṅaḷe tr̥ptippeṭuttuṁ. ennāl avaruṭe manas'sukaḷat nirākarikkuṁ. avarilēṟeppēruṁ adhārmikarāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 8
ٱشۡتَرَوۡاْ بِـَٔايَٰتِ ٱللَّهِ ثَمَنٗا قَلِيلٗا فَصَدُّواْ عَن سَبِيلِهِۦٓۚ إِنَّهُمۡ سَآءَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
avar tucchavilaykk allāhuvinṟe vacanaṅṅaḷe viṟṟu. allāhuvinṟe mārgttilniunn janatte taṭayukayuṁ ceytu. avar ceytukeāṇṭirikkunnat vaḷare cītta tanne.
Surah At-Taubah, Verse 9
لَا يَرۡقُبُونَ فِي مُؤۡمِنٍ إِلّٗا وَلَا ذِمَّةٗۚ وَأُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُعۡتَدُونَ
satyaviśvāsiyuṭe kāryattil raktabandhamēā sandhivyavasthayēā avar parigaṇikkāṟilla. avar tanneyāṇ atikramikaḷ.
Surah At-Taubah, Verse 10
فَإِن تَابُواْ وَأَقَامُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَوُاْ ٱلزَّكَوٰةَ فَإِخۡوَٰنُكُمۡ فِي ٱلدِّينِۗ وَنُفَصِّلُ ٱلۡأٓيَٰتِ لِقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ
ennāl avar paścāttapikkukayuṁ namaskāraṁ niṣṭhayēāṭe nirvalahikkukayuṁ sakātt nalkuśakayumāṇeṅkil avar niṅṅaḷuṭe ādarśalasahēādaraṅṅaḷāṇ. kāryaṁ manas'silākkunna janattināyi nāṁ nam'muṭe pramāṇaṅṅaḷ viśadīkarikkukayāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 11
وَإِن نَّكَثُوٓاْ أَيۡمَٰنَهُم مِّنۢ بَعۡدِ عَهۡدِهِمۡ وَطَعَنُواْ فِي دِينِكُمۡ فَقَٰتِلُوٓاْ أَئِمَّةَ ٱلۡكُفۡرِ إِنَّهُمۡ لَآ أَيۡمَٰنَ لَهُمۡ لَعَلَّهُمۡ يَنتَهُونَ
athavā, avar karār ceytaśēṣaṁ taṅṅaḷuṭe śapathaṅṅaḷ laṅghikkukayuṁ niṅṅaḷuṭe matatte avahēḷikkukayumāṇeṅkil satyaniṣēdhattinṟe talateāṭṭappanmārēāṭ niṅṅaḷ yud'dhaṁ ceyyuka. kāraṇaṁ avaruṭe pratijñakaḷkkēā orarthamavumilla; tīrccata. oruvēḷa avar viramicceṅkilēā.
Surah At-Taubah, Verse 12
أَلَا تُقَٰتِلُونَ قَوۡمٗا نَّكَثُوٓاْ أَيۡمَٰنَهُمۡ وَهَمُّواْ بِإِخۡرَاجِ ٱلرَّسُولِ وَهُم بَدَءُوكُمۡ أَوَّلَ مَرَّةٍۚ أَتَخۡشَوۡنَهُمۡۚ فَٱللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخۡشَوۡهُ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ
taṅṅaḷuṭe karāṟukaḷ laṅghikkukayuṁ daivadūtane nāṭukaṭattān mutirukayuṁ ceyta janattēāṭ niṅṅaḷ yud'dhaṁ ceyyunnillennēā? avarāṇallēā ādyaṁ yud'dhaṁ ārambhiccat. enniṭṭuṁ niṅṅaḷavare pēṭikkukayēā? ennāl bhayappeṭān kūṭutal ar'hakan allāhuvāṇ. niṅṅaḷ satyaviśvāsikaḷeṅkil!
Surah At-Taubah, Verse 13
قَٰتِلُوهُمۡ يُعَذِّبۡهُمُ ٱللَّهُ بِأَيۡدِيكُمۡ وَيُخۡزِهِمۡ وَيَنصُرۡكُمۡ عَلَيۡهِمۡ وَيَشۡفِ صُدُورَ قَوۡمٖ مُّؤۡمِنِينَ
niṅṅaḷ avarēāṭ yud'dhaṁ ceyyuka. niṅṅaḷuṭe kaikaḷkeāuṇṭ allāhu avare śikṣikkuṁ. avare avan nāṇaṁ keṭuttuṁ. avarkke tire niṅṅaḷe sahāyikkuṁ. aṅṅane satyaviśvāsikaḷuṭe manas'sukaḷkku avan svasthata nalkunra.
Surah At-Taubah, Verse 14
وَيُذۡهِبۡ غَيۡظَ قُلُوبِهِمۡۗ وَيَتُوبُ ٱللَّهُ عَلَىٰ مَن يَشَآءُۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ
avaruṭe manas'sukaḷile veṟupp avan tuṭaccunīkkuṁ. allāhu avanicchikkunnavaruṭe paścāttāpaṁ svīkarikkunnu. allāhu ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktijñanumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 15
أَمۡ حَسِبۡتُمۡ أَن تُتۡرَكُواْ وَلَمَّا يَعۡلَمِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ جَٰهَدُواْ مِنكُمۡ وَلَمۡ يَتَّخِذُواْ مِن دُونِ ٱللَّهِ وَلَا رَسُولِهِۦ وَلَا ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَلِيجَةٗۚ وَٱللَّهُ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ
niṅṅaḷil allāhuvinṟe mārgittil samaraṁ naṭattukayuṁ, allāhuvineyuṁ avanṟe dūtaneyuṁ satyaviśvāsikaḷeyumallāte āreyuṁ rahasyakūṭṭāḷikaḷāyi svīkarikkātirikkukayuṁ ceyyunnavar ārenn allāhu vērtikaricceṭuttiṭṭallāte niṅṅaḷe veṟute viṭṭēkkumenn niṅṅaḷ karutunnuṇṭēā? niṅṅaḷ ceyyunnateākkeyuṁ sūkṣmamāyi aṟiyunnavanāṇ allāhu.
Surah At-Taubah, Verse 16
مَا كَانَ لِلۡمُشۡرِكِينَ أَن يَعۡمُرُواْ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ شَٰهِدِينَ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِم بِٱلۡكُفۡرِۚ أُوْلَـٰٓئِكَ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ وَفِي ٱلنَّارِ هُمۡ خَٰلِدُونَ
bahudaiva viśvāsikaḷ satyaniṣēdhattin svayaṁ sākṣyaṁ vahikkunnavarāyirikke avarkk allāhuvinṟe paḷḷikaḷ paripālikkān oravakāśavumilla. avaruṭe pravartta naṅṅaḷeākkeyuṁ pāḻāyirikkunnu. narakattīyilavar nityavāsikaḷāyirikkuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 17
إِنَّمَا يَعۡمُرُ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَأَقَامَ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَى ٱلزَّكَوٰةَ وَلَمۡ يَخۡشَ إِلَّا ٱللَّهَۖ فَعَسَىٰٓ أُوْلَـٰٓئِكَ أَن يَكُونُواْ مِنَ ٱلۡمُهۡتَدِينَ
allāhuvinṟe paḷḷikaḷ paripālikkēṇṭat allāhuviluṁ antyadinattiluṁ viśvasikkukayuṁ namaskāraṁ niṣṭhayēāṭe nirvayahikkukayuṁ sakātt nalkukakayuṁ allāhuveyallāte onnineyuṁ bhayappeṭātirikkukayuṁ ceyyunnavar mātramāṇ. avar nērvakaḻi prāpiccavarāyēkkāṁ.
Surah At-Taubah, Verse 18
۞أَجَعَلۡتُمۡ سِقَايَةَ ٱلۡحَآجِّ وَعِمَارَةَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ كَمَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَجَٰهَدَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِۚ لَا يَسۡتَوُۥنَ عِندَ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
tīrthācaṭakan veḷḷaṁ kuṭikkān keāṭukkunnatineyuṁ masjidul haṟāṁ paripālikkunnatineyuṁ allāhuviluṁ antyadinattiluṁ viśvasikkukayuṁ daivamārgttil samaraṁ naṭattukayuṁ ceyyunnavaruṭe pravarttakanaṅṅaḷeppēāleyākkukayāṇēā niṅṅaḷ? allāhuvinṟe aṭukkal ava raṇṭuṁ orēpēāleyalla. allāhu akramikaḷāya janatte nērvakaḻiyilākkukayilla.
Surah At-Taubah, Verse 19
ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَٰهَدُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ بِأَمۡوَٰلِهِمۡ وَأَنفُسِهِمۡ أَعۡظَمُ دَرَجَةً عِندَ ٱللَّهِۚ وَأُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَآئِزُونَ
satyaviśvāsaṁ svīkarikkukayuṁ svantaṁ nāṭ veṭiyukayuṁ allāhuvinṟe mārgittil dēhaṅkeāṇṭuṁ dhanaṅkeāṇṭuṁ samaraṁ naṭattukayuṁ ceyyunnavar allāhuviṅkal unnatasthānīyarāṇ. vijayaṁ varikkunnavaruṁ avar tanne.
Surah At-Taubah, Verse 20
يُبَشِّرُهُمۡ رَبُّهُم بِرَحۡمَةٖ مِّنۡهُ وَرِضۡوَٰنٖ وَجَنَّـٰتٖ لَّهُمۡ فِيهَا نَعِيمٞ مُّقِيمٌ
avaruṭe nāthan avare tannil ninnuḷḷa kāruṇyatteyuṁ tr̥ptiyeyuṁ svargīiyārāmaṅṅaḷeyuṁ sambandhicca śubhavārttana aṟiyikkunnu. avarkkaṅaviṭe anaśvaramāya sukhānubhūtikaḷuṇṭ.
Surah At-Taubah, Verse 21
خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدًاۚ إِنَّ ٱللَّهَ عِندَهُۥٓ أَجۡرٌ عَظِيمٞ
avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ. tīrcnuyāyuṁ allāhuvinṟe pakkal mahattāya pratiphalamāṇuḷḷat.
Surah At-Taubah, Verse 22
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَتَّخِذُوٓاْ ءَابَآءَكُمۡ وَإِخۡوَٰنَكُمۡ أَوۡلِيَآءَ إِنِ ٱسۡتَحَبُّواْ ٱلۡكُفۡرَ عَلَى ٱلۡإِيمَٰنِۚ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمۡ فَأُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلظَّـٰلِمُونَ
viśvasiccavarē, niṅṅaḷ svantaṁ pitākkaḷeyuṁ sahēādaraṅṅaḷeyuṁ niṅṅaḷuṭe rakṣādhikārikaḷākkarut; avar satyaviśvāsattekkāḷ satyaniṣēdhatte snēhikkunnavareṅkil! niṅṅaḷilāreṅkiluṁ avare rakṣādhikārikaḷākkukayāṇeṅkil avar tanneyāṇ akramikaḷ.
Surah At-Taubah, Verse 23
قُلۡ إِن كَانَ ءَابَآؤُكُمۡ وَأَبۡنَآؤُكُمۡ وَإِخۡوَٰنُكُمۡ وَأَزۡوَٰجُكُمۡ وَعَشِيرَتُكُمۡ وَأَمۡوَٰلٌ ٱقۡتَرَفۡتُمُوهَا وَتِجَٰرَةٞ تَخۡشَوۡنَ كَسَادَهَا وَمَسَٰكِنُ تَرۡضَوۡنَهَآ أَحَبَّ إِلَيۡكُم مِّنَ ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ وَجِهَادٖ فِي سَبِيلِهِۦ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّىٰ يَأۡتِيَ ٱللَّهُ بِأَمۡرِهِۦۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلۡفَٰسِقِينَ
paṟayuka: niṅṅaḷuṭe pitākkaḷuṁ putranmāruṁ sahēādaraṅṅaḷuṁ iṇakaḷuṁ kuṭumbakkāruṁ, niṅṅaḷ sampādiccuṇṭākkiya svattukkaḷuṁ, naṣṭaṁ nēriṭumēā enn niṅṅaḷ bhayappeṭunna kaccavaṭavuṁ, niṅṅaḷkkēkaṟe priyappeṭṭa pārppiṭaṅṅaḷumāṇ niṅṅaḷkkpa allāhuvekkāḷuṁ avanṟe dūtanekkāḷuṁ avanṟe mārgttile adhvānapariśramattekkāḷuṁ priyappeṭṭavayeṅkil allāhu tanṟe kalpna naṭappil varuttunnat kāttirunnukeāḷḷuka. kuṟṟavāḷikaḷāya janatte allāhu nērviḻiyilākkukayilla.
Surah At-Taubah, Verse 24
لَقَدۡ نَصَرَكُمُ ٱللَّهُ فِي مَوَاطِنَ كَثِيرَةٖ وَيَوۡمَ حُنَيۡنٍ إِذۡ أَعۡجَبَتۡكُمۡ كَثۡرَتُكُمۡ فَلَمۡ تُغۡنِ عَنكُمۡ شَيۡـٔٗا وَضَاقَتۡ عَلَيۡكُمُ ٱلۡأَرۡضُ بِمَا رَحُبَتۡ ثُمَّ وَلَّيۡتُم مُّدۡبِرِينَ
allāhu niṅṅaḷe niravadhi sandarbhṅṅaḷil sahāyicciṭṭuṇṭ. hunayn yud'dhadinattiluṁ. ann niṅṅaḷuṭe eṇṇapperuppaṁ niṅṅaḷe durabhimānikaḷākki. ennāl ā saṅkhyādhikyaṁ niṅṅaḷkkeāeṭṭuṁ nēṭṭamuṇṭākkiyilla. bhūmi vaḷare viśālamāyirikke tanne at paṟṟe iṭuṅṅiyatāyi niṅṅaḷkkuitēānni. aṅṅane niṅṅaḷ pintiriññēāṭukayuṁ ceytu.
Surah At-Taubah, Verse 25
ثُمَّ أَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَىٰ رَسُولِهِۦ وَعَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَأَنزَلَ جُنُودٗا لَّمۡ تَرَوۡهَا وَعَذَّبَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْۚ وَذَٰلِكَ جَزَآءُ ٱلۡكَٰفِرِينَ
pinnīṭ allāhu tanṟe dūtannuṁ satyaviśvāsikaḷkkuṁ tannil ninnuḷḷa samādhānaṁ sam'māniccu. niṅṅaḷkkya kāṇānāvātta kuṟē pēārāḷikaḷe iṟakkittannu. satyaniṣēdhikaḷe avan śikṣikkukayuṁ ceytu. atutanneyāṇ satyaniṣēdhikaḷkkuṣaḷḷa pratiphalaṁ.
Surah At-Taubah, Verse 26
ثُمَّ يَتُوبُ ٱللَّهُ مِنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ عَلَىٰ مَن يَشَآءُۗ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
pinne atinuśēṣaṁ allāhu tānicchikkunnavaruṭe paścāttāpaṁ svīkarikkunnu. allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ parama dayāluvumākunnu.
Surah At-Taubah, Verse 27
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِنَّمَا ٱلۡمُشۡرِكُونَ نَجَسٞ فَلَا يَقۡرَبُواْ ٱلۡمَسۡجِدَ ٱلۡحَرَامَ بَعۡدَ عَامِهِمۡ هَٰذَاۚ وَإِنۡ خِفۡتُمۡ عَيۡلَةٗ فَسَوۡفَ يُغۡنِيكُمُ ٱللَّهُ مِن فَضۡلِهِۦٓ إِن شَآءَۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمٌ حَكِيمٞ
viśvasiccavarē, bahudaiva viśvāsikaḷ aviśud'dharāṇ. atināl ikkeāllattinuśēṣaṁ avar masjidul haṟāmine samīpikkarut. dāridyraṁ vannēkkumenn niṅṅaḷ bhayappeṭunnuveṅkil aṟiyuka: allāhu icchikkunnuveṅkil tanṟe anugrahattāl niṅṅaḷkkma avan samr̥d'dhi varuttuṁ. allāhu ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 28
قَٰتِلُواْ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَلَا بِٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَلَا يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَلَا يَدِينُونَ دِينَ ٱلۡحَقِّ مِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ حَتَّىٰ يُعۡطُواْ ٱلۡجِزۡيَةَ عَن يَدٖ وَهُمۡ صَٰغِرُونَ
vēdakkāril allāhuviluṁ antyadinattiluṁ viśvasikkāttavaruṁ allāhuvuṁ avanṟe dūtanuṁ vilakkiyat niṣid'dhamāyi gaṇikkāttavaruṁ satyamatatte jīvita vyavasthayāyi svīkarikkāttavarumāya janattēāṭ yud'dhaṁ ceyyuka. avar vidhēyarāyi kayyēāṭe jisyata nalkuṇṭavare.
Surah At-Taubah, Verse 29
وَقَالَتِ ٱلۡيَهُودُ عُزَيۡرٌ ٱبۡنُ ٱللَّهِ وَقَالَتِ ٱلنَّصَٰرَى ٱلۡمَسِيحُ ٱبۡنُ ٱللَّهِۖ ذَٰلِكَ قَوۡلُهُم بِأَفۡوَٰهِهِمۡۖ يُضَٰهِـُٔونَ قَوۡلَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِن قَبۡلُۚ قَٰتَلَهُمُ ٱللَّهُۖ أَنَّىٰ يُؤۡفَكُونَ
yahūdar paṟayunnu, usair daivaputranāṇenn. kraistavar paṟayunnu, miśihā daivaputranāṇenn. itellāṁ avaruṭe vācakakkasarttu kaḷ mātramāṇ. nēratte satyatte niṣēdhiccavareppēālettanneyāṇ ivaruṁ sansārikkunnat. allāhu avare śapikkaṭṭe. eṅṅēāṭṭāṇ avar vaḻiviṭṭ pēāyikkeāṇṭirikkunnat?
Surah At-Taubah, Verse 30
ٱتَّخَذُوٓاْ أَحۡبَارَهُمۡ وَرُهۡبَٰنَهُمۡ أَرۡبَابٗا مِّن دُونِ ٱللَّهِ وَٱلۡمَسِيحَ ٱبۡنَ مَرۡيَمَ وَمَآ أُمِرُوٓاْ إِلَّا لِيَعۡبُدُوٓاْ إِلَٰهٗا وَٰحِدٗاۖ لَّآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ سُبۡحَٰنَهُۥ عَمَّا يُشۡرِكُونَ
avar taṅṅaḷuṭe paṇḍitanmāreyuṁ purēāhitanmāreyuṁ allāhuvinu puṟame daivaṅṅaḷākki svīkariccu. maryeminṟe makan masīhineyuṁ. ennāl ivareākke orēyeāru daivattin vaḻippeṭānallāte kalpilakkappeṭṭirunnilla. avanallāte daivamilla. avar paṅkucērkku nnavayil ninneākke etrayēā viśud'dhanāṇ avan.
Surah At-Taubah, Verse 31
يُرِيدُونَ أَن يُطۡفِـُٔواْ نُورَ ٱللَّهِ بِأَفۡوَٰهِهِمۡ وَيَأۡبَى ٱللَّهُ إِلَّآ أَن يُتِمَّ نُورَهُۥ وَلَوۡ كَرِهَ ٱلۡكَٰفِرُونَ
taṅṅaḷuṭe vāyakeāṇṭ allāhuvinṟe prakāśatte ūtikkeṭuttānāṇ avaruddēśikkunnat. ennāl allāhu tanṟe prakāśaṁ pūrṇtayilettikkātirikkilla. satyaniṣēdhikaḷkk atetra tanne arēācakamāṇeṅkiluṁ!
Surah At-Taubah, Verse 32
هُوَ ٱلَّذِيٓ أَرۡسَلَ رَسُولَهُۥ بِٱلۡهُدَىٰ وَدِينِ ٱلۡحَقِّ لِيُظۡهِرَهُۥ عَلَى ٱلدِّينِ كُلِّهِۦ وَلَوۡ كَرِهَ ٱلۡمُشۡرِكُونَ
avanāṇ tanṟe dūtane sanmārgivuṁ satyavyavasthayumāyi niyēāgiccat. at maṟṟellā jīvita vyavasthakaḷeyuṁ atijayikkān. bahudaiva viśvāsikaḷkkma atetra tanne aniṣṭakaramāṇeṅkiluṁ!
Surah At-Taubah, Verse 33
۞يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِنَّ كَثِيرٗا مِّنَ ٱلۡأَحۡبَارِ وَٱلرُّهۡبَانِ لَيَأۡكُلُونَ أَمۡوَٰلَ ٱلنَّاسِ بِٱلۡبَٰطِلِ وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِۗ وَٱلَّذِينَ يَكۡنِزُونَ ٱلذَّهَبَ وَٱلۡفِضَّةَ وَلَا يُنفِقُونَهَا فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ فَبَشِّرۡهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٖ
viśvasiccavarē, matapaṇḍitanmāriluṁ purēāhitanmāriluṁ ēṟeppēruṁ janaṅṅaḷuṭe dhanaṁ avihitamāyi anubhavikkunnavarāṇ. janaṅṅaḷe allāhuvinṟe mārgatattil ninn taṭayunnavaruṁ. svarṇivuṁ veḷḷiyuṁ śēkhariccuvekkukayuṁ ava allāhuvinṟe mārgttil celavaḻikkātirikkukayuṁ ceyyunnavare nēāvēṟiya śikṣaye sambandhicca “suvārttu” aṟiyikkuka.
Surah At-Taubah, Verse 34
يَوۡمَ يُحۡمَىٰ عَلَيۡهَا فِي نَارِ جَهَنَّمَ فَتُكۡوَىٰ بِهَا جِبَاهُهُمۡ وَجُنُوبُهُمۡ وَظُهُورُهُمۡۖ هَٰذَا مَا كَنَزۡتُمۡ لِأَنفُسِكُمۡ فَذُوقُواْ مَا كُنتُمۡ تَكۡنِزُونَ
narakattīyiliṭṭ cuṭṭupaḻuppicc avakeāṇṭ avaruṭe neṟṟikaḷuṁ pārśvayabhāgaṅṅaḷuṁ mutukukaḷuṁ cūṭuvekkuṁ dinaṁ! ann avarēāṭu paṟayuṁ: "itāṇ niṅṅaḷ niṅṅaḷkkā yi sampādiccuveccat. atināl niṅṅaḷ sampādiccuveccatinṟe ruci āsvadiccukeāḷḷuka.”
Surah At-Taubah, Verse 35
إِنَّ عِدَّةَ ٱلشُّهُورِ عِندَ ٱللَّهِ ٱثۡنَا عَشَرَ شَهۡرٗا فِي كِتَٰبِ ٱللَّهِ يَوۡمَ خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ مِنۡهَآ أَرۡبَعَةٌ حُرُمٞۚ ذَٰلِكَ ٱلدِّينُ ٱلۡقَيِّمُۚ فَلَا تَظۡلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمۡۚ وَقَٰتِلُواْ ٱلۡمُشۡرِكِينَ كَآفَّةٗ كَمَا يُقَٰتِلُونَكُمۡ كَآفَّةٗۚ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلۡمُتَّقِينَ
ākāśabhūmikaḷuṭe sr̥ṣṭi naṭanna nāḷ teāṭṭ allāhuvinṟe aṭukkal daivika pramāṇamanusaricc māsaṅṅaḷuṭe eṇṇaṁ pantraṇṭāṇ. avayil nāleṇṇaṁ yud'dhaṁ vilakkappeṭṭavayāṇ. itāṇ yathārtha niyamakramaṁ. atināl ā nālumāsaṁ niṅṅaḷ niṅṅaḷēāṭutanne akramaṁ kāṇikkātirikkuka. bahudaiva viśvāsikaḷ evvidhaṁ oṟṟakkeṭṭāyi niṅṅaḷēāṭ yud'dhaṁ ceyyunnuvēā avvidhaṁ niṅṅaḷuṁ onnāyi avarēāṭ yud'dhaṁ ceyyuka. aṟiyuka: allāhu sūkṣmatayuḷḷavarēāṭeāppamāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 36
إِنَّمَا ٱلنَّسِيٓءُ زِيَادَةٞ فِي ٱلۡكُفۡرِۖ يُضَلُّ بِهِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يُحِلُّونَهُۥ عَامٗا وَيُحَرِّمُونَهُۥ عَامٗا لِّيُوَاطِـُٔواْ عِدَّةَ مَا حَرَّمَ ٱللَّهُ فَيُحِلُّواْ مَا حَرَّمَ ٱللَّهُۚ زُيِّنَ لَهُمۡ سُوٓءُ أَعۡمَٰلِهِمۡۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلۡكَٰفِرِينَ
yud'dhaṁ vilakkiya māsaṅṅaḷil māṟṟaṁ varuttunnat kaṭutta satyaniṣēdhamāṇ. atuvaḻi ā satyaniṣēdhikaḷ kūṭutal valiya vaḻikēṭilakappeṭunnu. cila keāllaṅṅaḷilavar yud'dhaṁ anuvadanīyamākkunnu. maṟṟucila varṣṅṅaḷilat niṣid'dhamākkukayuṁ ceyyunnu. allāhu niṣid'dhamākkiya māsaṅṅaḷuṭe eṇṇaṁ oppikkānāṇit. aṅṅane allāhu vilakkiyatine avar anuvadanīyamākkunnu. avaruṭe ī duṣceytikaḷ avarkk ākarṣikamāyi tēānnunnu. satyaniṣēdhikaḷāya janatte allāhu nērva ḻiyilākkukayilla.
Surah At-Taubah, Verse 37
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَا لَكُمۡ إِذَا قِيلَ لَكُمُ ٱنفِرُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ ٱثَّاقَلۡتُمۡ إِلَى ٱلۡأَرۡضِۚ أَرَضِيتُم بِٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا مِنَ ٱلۡأٓخِرَةِۚ فَمَا مَتَٰعُ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا فِي ٱلۡأٓخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ
viśvasiccavarē, niṅṅaḷkkekantupaṟṟi? allāhuvinṟe mārgēttil iṟaṅṅittirikkukayennu paṟayumpēāḷ niṅṅaḷ bhūmiyēāṭ aḷḷippiṭikkukayāṇallēā. paralēākattekkāḷ aihikajīvitaṅkeāṇṭ niṅṅaḷ tr̥ptippeṭṭirikkayāṇēā? ennāl paralēākatte apēkṣicc aihikajīvita vibhavaṁ nanne nis'sāramāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 38
إِلَّا تَنفِرُواْ يُعَذِّبۡكُمۡ عَذَابًا أَلِيمٗا وَيَسۡتَبۡدِلۡ قَوۡمًا غَيۡرَكُمۡ وَلَا تَضُرُّوهُ شَيۡـٔٗاۗ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ
niṅṅaḷ allāhuvinṟe mārgayattil iṟaṅṅittirikkunnilleṅkil allāhu niṅṅaḷkkuna nēāvēṟiya śikṣa nalkunta. niṅṅaḷkkuupakaraṁ maṟṟeāru janataye keāṇṭuvarikayuṁ ceyyuṁ. allāhuvin oru drēāhavuṁ varuttān niṅṅaḷkkāvavilla. allāhu ellā kāryaṅṅaḷkkuṁ kaḻivuṟṟavanāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 39
إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ وَأَيَّدَهُۥ بِجُنُودٖ لَّمۡ تَرَوۡهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلسُّفۡلَىٰۗ وَكَلِمَةُ ٱللَّهِ هِيَ ٱلۡعُلۡيَاۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
niṅṅaḷ addēhatte sahāyikkunnilleṅkil tīrccuyāyuṁ allāhu addēhatte sahāyicciṭṭuṇṭ. satyaniṣēdhikaḷ addēhatte puṟattākkiya sandarbhaṭattilāṇat. addēhaṁ raṇṭāḷukaḷil oruvanāvukayuṁ iruvaruṁ guhayilāyirikkukayuṁ ceytappēāḷ. addēhaṁ tanṟe kūṭṭukāranēāṭ paṟaññu: "duḥkhikkātirikkuka; allāhu nam'mēāṭeāppamuṇṭ.” annēraṁ allāhu tannil ninnuḷḷa samādhānaṁ addēhattin sam'māniccu. niṅṅaḷkku kāṇānāvātta pēārāḷikaḷāl addēhattin karuttēkukayuṁ ceytu. oppaṁ satyaniṣēdhikaḷuṭe vacanatte avan paṟṟe patitamākki. allāhuvinṟe vacanaṁ tanneyāṇ atyunnataṁ. allāhu pratāpiyuṁ yuktimānuṁ tanne.
Surah At-Taubah, Verse 40
ٱنفِرُواْ خِفَافٗا وَثِقَالٗا وَجَٰهِدُواْ بِأَمۡوَٰلِكُمۡ وَأَنفُسِكُمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِۚ ذَٰلِكُمۡ خَيۡرٞ لَّكُمۡ إِن كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ
niṅṅaḷ sādhana sāmagrikaḷ kūṭiyavarāyāluṁ kuṟaññavarāyāluṁ iṟaṅṅippuṟappeṭuka. niṅṅaḷuṭe dēhaṅkeāṇṭuṁ dhanaṅkeāṇṭuṁ daivamārgapattil samaran̄ceyyuka. atāṇ niṅṅaḷkku ttamaṁ. niṅṅaḷ aṟiyunnavareṅkil!
Surah At-Taubah, Verse 41
لَوۡ كَانَ عَرَضٗا قَرِيبٗا وَسَفَرٗا قَاصِدٗا لَّٱتَّبَعُوكَ وَلَٰكِنۢ بَعُدَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلشُّقَّةُۚ وَسَيَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ لَوِ ٱسۡتَطَعۡنَا لَخَرَجۡنَا مَعَكُمۡ يُهۡلِكُونَ أَنفُسَهُمۡ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ إِنَّهُمۡ لَكَٰذِبُونَ
lakṣyaṁ teāṭṭaṭuttatuṁ yātra prayāsarahitavumāṇeṅkil avar ninne anugamikkumāyirunnu. ennāl lakṣyaṁ vidūravuṁ vaḻi viṣamakaravumāyi avarkk tēānni. atināl avar allāhuvinṟe pēril satyaṁ ceytu paṟayuṁ: "ñaṅṅaḷkkna sādhiccirunneṅkil ñaṅṅaḷuṁ niṅṅaḷēāṭeāppaṁ puṟappeṭumāyirunnu.” satyattilavar taṅṅaḷettanneyāṇ naśippikkunnat. allāhuvinaṟiyāṁ; avar kaḷḷaṁ paṟayunnavarāṇenn.
Surah At-Taubah, Verse 42
عَفَا ٱللَّهُ عَنكَ لِمَ أَذِنتَ لَهُمۡ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَكَ ٱلَّذِينَ صَدَقُواْ وَتَعۡلَمَ ٱلۡكَٰذِبِينَ
allāhu ninakk māppēkiyirikkunnu. avaril satyaṁ paṟaññavar ārenn ninakk vyaktamāvukayuṁ kaḷḷaṁ paṟaññavare tiriccaṟiyukayuṁ ceyyunvare nī avarkkma viṭṭunilkkāun anuvādaṁ nalkiyatentin?
Surah At-Taubah, Verse 43
لَا يَسۡتَـٔۡذِنُكَ ٱلَّذِينَ يُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ أَن يُجَٰهِدُواْ بِأَمۡوَٰلِهِمۡ وَأَنفُسِهِمۡۗ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِٱلۡمُتَّقِينَ
allāhuviluṁ antyadinattiluṁ viśvasikkunnavarāruṁ taṅṅaḷuṭe dhanaṅkeāṇṭuṁ dēhaṅkeāṇṭuṁ daivamārgttil samaraṁ ceyyunnatilniānn viṭṭunilkkāṁn ninnēāṭ anuvādaṁ cēādikkukayilla. sūkṣmata pālikkunnavar ārenn nannāyaṟiyunnavanāṇ allāhu.
Surah At-Taubah, Verse 44
إِنَّمَا يَسۡتَـٔۡذِنُكَ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَٱرۡتَابَتۡ قُلُوبُهُمۡ فَهُمۡ فِي رَيۡبِهِمۡ يَتَرَدَّدُونَ
allāhuviluṁ antyadinattiluṁ viśvasikkāttavaruṁ manas'sil sanśayamuḷḷavaruṁ mātramāṇ ninnēāṭ anuvādaṁ cēādikkunnat. avar sanśayālukkaḷāyi aṅṅumiṅṅuṁ āṭikkaḷikkunnavarāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 45
۞وَلَوۡ أَرَادُواْ ٱلۡخُرُوجَ لَأَعَدُّواْ لَهُۥ عُدَّةٗ وَلَٰكِن كَرِهَ ٱللَّهُ ٱنۢبِعَاثَهُمۡ فَثَبَّطَهُمۡ وَقِيلَ ٱقۡعُدُواْ مَعَ ٱلۡقَٰعِدِينَ
avar allāhuvinṟe mārgittil iṟaṅṅi puṟappeṭān yathārthuttiltānne uddēśiccirunnuveṅkil atināyi sajjamākkēṇṭa sāmagrikaḷeākke orukkivekkumāyirunnu. ennāl avar iṟaṅṅippuṟappeṭunnat allāhuvin aniṣṭakaramāyirunnu. atināl avanavare taṭaññunirtti . avarēāṭiṅṅane paṟayukayuṁ ceytu: "iviṭe caṭaññirikkunnavarēāṭeāppaṁ niṅṅaḷuṁ irunnukeāḷḷuka.”
Surah At-Taubah, Verse 46
لَوۡ خَرَجُواْ فِيكُم مَّا زَادُوكُمۡ إِلَّا خَبَالٗا وَلَأَوۡضَعُواْ خِلَٰلَكُمۡ يَبۡغُونَكُمُ ٱلۡفِتۡنَةَ وَفِيكُمۡ سَمَّـٰعُونَ لَهُمۡۗ وَٱللَّهُ عَلِيمُۢ بِٱلظَّـٰلِمِينَ
avar niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil puṟappeṭṭirunnuveṅkil niṅṅaḷkkanavar kūṭutal vipattukaḷ varuttivekkumāyirunnu. niṅṅaḷkkva nāśaṁ varuttānāyi avar niṅṅaḷkkiṅaṭayil ōṭinaṭakkumāyirunnu. niṅṅaḷuṭe kūṭṭattil avarkk cevikeāṭukkunnavarumuṇṭallēā. akramikaḷeppaṟṟi nannāyaṟiyunnavanāṇ allāhu.
Surah At-Taubah, Verse 47
لَقَدِ ٱبۡتَغَوُاْ ٱلۡفِتۡنَةَ مِن قَبۡلُ وَقَلَّبُواْ لَكَ ٱلۡأُمُورَ حَتَّىٰ جَآءَ ٱلۡحَقُّ وَظَهَرَ أَمۡرُ ٱللَّهِ وَهُمۡ كَٰرِهُونَ
itinu mumpuṁ avar kuḻappamuṇṭākkān śramicciṭṭuṇṭ. ninakketire tantraṅṅaḷ prayēāgikkān śramicciṭṭumuṇṭ. enniṭṭuṁ avarkkta aniṣṭakaramāyirikkettanne satyaṁ vannetti. allāhuvinṟe vidhi pularukayuṁ ceytu.
Surah At-Taubah, Verse 48
وَمِنۡهُم مَّن يَقُولُ ٱئۡذَن لِّي وَلَا تَفۡتِنِّيٓۚ أَلَا فِي ٱلۡفِتۡنَةِ سَقَطُواْۗ وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةُۢ بِٱلۡكَٰفِرِينَ
avaril iṅṅane paṟayunnavaruṇṭ: "enikk iḷav anuvadiccāluṁ. enne kuḻappattil peṭuttātirunnāluṁ.” aṟiyuka: kuḻappattil tanneyāṇ avar vīṇirikkunnat. tīrcca yāyuṁ narakaṁ satyaniṣēdhikaḷe valayaṁ ceyyuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 49
إِن تُصِبۡكَ حَسَنَةٞ تَسُؤۡهُمۡۖ وَإِن تُصِبۡكَ مُصِيبَةٞ يَقُولُواْ قَدۡ أَخَذۡنَآ أَمۡرَنَا مِن قَبۡلُ وَيَتَوَلَّواْ وَّهُمۡ فَرِحُونَ
ninakku valla nēṭṭavuṁ kiṭṭiyāl atavare duḥkhitarākkuṁ. ninakku valla vipattuṁ vannāl, avar paṟayuṁ: "ñaṅṅaḷ nēratte tanne ñaṅṅaḷuṭe kāryaṁ kaikkalākkiyirikkunnu.” aṅṅane āhḷādattēāṭe avar pintiriññupēāvukayuṁ ceyyuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 50
قُل لَّن يُصِيبَنَآ إِلَّا مَا كَتَبَ ٱللَّهُ لَنَا هُوَ مَوۡلَىٰنَاۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ
paṟayuka: allāhu ñaṅṅaḷkkra vidhiccatallāteānnuṁ ñaṅṅaḷe bādhikkukayilla. avanāṇ ñaṅṅaḷuṭe rakṣakan. satyaviśvāsikaḷ allāhuvil bharamēlppi ccukeāḷḷaṭṭe.
Surah At-Taubah, Verse 51
قُلۡ هَلۡ تَرَبَّصُونَ بِنَآ إِلَّآ إِحۡدَى ٱلۡحُسۡنَيَيۡنِۖ وَنَحۡنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمۡ أَن يُصِيبَكُمُ ٱللَّهُ بِعَذَابٖ مِّنۡ عِندِهِۦٓ أَوۡ بِأَيۡدِينَاۖ فَتَرَبَّصُوٓاْ إِنَّا مَعَكُم مُّتَرَبِّصُونَ
paṟayuka: raṇṭu nēṭṭaṅṅaḷil ēteṅkilumeānnallāte ñaṅṅaḷuṭe kāryattil maṟṟenteṅkiluṁ niṅṅaḷ pratīkṣikkunnuṇṭēā? ennāl niṅṅaḷuṭe kāryattil ñaṅṅaḷ pratīkṣikkunnatitāṇ: nēriṭṭiṭapeṭṭēā, ñaṅṅaḷuṭe kayyālēā allāhu niṅṅaḷe śikṣikkuṁ. atināl niṅṅaḷ kāttirunnukeāḷḷuka. niṅṅaḷēāṭeāppaṁ ñaṅṅaḷuṁ kāttirikkāṁ.
Surah At-Taubah, Verse 52
قُلۡ أَنفِقُواْ طَوۡعًا أَوۡ كَرۡهٗا لَّن يُتَقَبَّلَ مِنكُمۡ إِنَّكُمۡ كُنتُمۡ قَوۡمٗا فَٰسِقِينَ
paṟayuka: niṅṅaḷ svamanas'sālēā paraprēraṇayālēā celavaḻiccukeāḷḷuka. eṅṅaneyāyāluṁ niṅṅaḷilni nnat svīkarikkunnatalla. kāraṇaṁ, niṅṅaḷ adhārmiākarāya janatayāṇennatu tanne.
Surah At-Taubah, Verse 53
وَمَا مَنَعَهُمۡ أَن تُقۡبَلَ مِنۡهُمۡ نَفَقَٰتُهُمۡ إِلَّآ أَنَّهُمۡ كَفَرُواْ بِٱللَّهِ وَبِرَسُولِهِۦ وَلَا يَأۡتُونَ ٱلصَّلَوٰةَ إِلَّا وَهُمۡ كُسَالَىٰ وَلَا يُنفِقُونَ إِلَّا وَهُمۡ كَٰرِهُونَ
avaruṭe pakkalni nn avaruṭe dānaṁ svīkarikkātirikkān kāraṇaṁ itu mātramāṇ: avar allāhuvineyuṁ avanṟe dūtaneyuṁ taḷḷippaṟayunnu; maṭiyanmārāyallāte avar namaskārattinettunnilla. veṟuppēāṭeyallāte dhanaṁ celavaḻikkunnumilla.
Surah At-Taubah, Verse 54
فَلَا تُعۡجِبۡكَ أَمۡوَٰلُهُمۡ وَلَآ أَوۡلَٰدُهُمۡۚ إِنَّمَا يُرِيدُ ٱللَّهُ لِيُعَذِّبَهُم بِهَا فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَتَزۡهَقَ أَنفُسُهُمۡ وَهُمۡ كَٰفِرُونَ
avaruṭe sampattuṁ santānaṅṅaḷuṁ ninne vismayippikkātirikkaṭṭe. avayilūṭe aihikajīvitattil tanne avare śikṣikkaṇamennāṇ allāhu uddēśikkunnat. satyaniṣēdhikaḷāyirikke avar jīvan veṭiyaṇamennuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 55
وَيَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ إِنَّهُمۡ لَمِنكُمۡ وَمَا هُم مِّنكُمۡ وَلَٰكِنَّهُمۡ قَوۡمٞ يَفۡرَقُونَ
avar allāhuvinṟe pēriliṅṅane satyaṁ ceyyunnu: "tīrccyāyuṁ ñaṅṅaḷ niṅṅaḷilpeēṭṭavar tanneyāṇ.” yathārtharattil avar niṅṅaḷilpeuṭṭavaralla. maṟicc, niṅṅaḷe pēṭiccukaḻiyunna janamāṇavar.
Surah At-Taubah, Verse 56
لَوۡ يَجِدُونَ مَلۡجَـًٔا أَوۡ مَغَٰرَٰتٍ أَوۡ مُدَّخَلٗا لَّوَلَّوۡاْ إِلَيۡهِ وَهُمۡ يَجۡمَحُونَ
ēteṅkiluṁ abhayasthānamēā guhakaḷēā oḷiññirikkānuḷḷa iṭamēā kaṇṭettukayāṇeṅkil avar pintiriññ aṅṅēāṭṭ viraṇṭēāṭumāyirunnu.
Surah At-Taubah, Verse 57
وَمِنۡهُم مَّن يَلۡمِزُكَ فِي ٱلصَّدَقَٰتِ فَإِنۡ أُعۡطُواْ مِنۡهَا رَضُواْ وَإِن لَّمۡ يُعۡطَوۡاْ مِنۡهَآ إِذَا هُمۡ يَسۡخَطُونَ
dānadharmataṅṅaḷuṭe vitaraṇa kāryattil ninne vimarśiyakkunnavar akkūṭṭattiluṇṭ. atilniinn enteṅkiluṁ kiṭṭiyāl avar tr̥ptarākuṁ. kiṭṭiyilleṅkilēā kēāpākularāvuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 58
وَلَوۡ أَنَّهُمۡ رَضُواْ مَآ ءَاتَىٰهُمُ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَقَالُواْ حَسۡبُنَا ٱللَّهُ سَيُؤۡتِينَا ٱللَّهُ مِن فَضۡلِهِۦ وَرَسُولُهُۥٓ إِنَّآ إِلَى ٱللَّهِ رَٰغِبُونَ
avar allāhuvuṁ avanṟe dūtanuṁ nalkiuyatil tr̥ptiyaṭayukayuṁ enniṭṭiṅṅane paṟayukayuṁ ceytirunneṅkil etra nannāyēne: "ñaṅṅaḷkkṅa allāhu mati. allāhuvinṟe anugrahattilniyann avanuṁ avanṟe dūtanuṁ ñaṅṅaḷkk iniyuṁ nalkuṁ. ñaṅṅaḷ allāhuvil mātraṁ pratīkṣayarppiccavarāṇ.”
Surah At-Taubah, Verse 59
۞إِنَّمَا ٱلصَّدَقَٰتُ لِلۡفُقَرَآءِ وَٱلۡمَسَٰكِينِ وَٱلۡعَٰمِلِينَ عَلَيۡهَا وَٱلۡمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمۡ وَفِي ٱلرِّقَابِ وَٱلۡغَٰرِمِينَ وَفِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَٱبۡنِ ٱلسَّبِيلِۖ فَرِيضَةٗ مِّنَ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٞ
sakātt daridrarkkuṁ agatikaḷkkuṁ atinṟe jēālikkārkkunna manas'siṇaṅṅiyavarkkuṁ aṭima mēācanattinuṁ kaṭaṅkeāṇṭ valaññavarkkuṁ daivamārgttil viniyēāgikkānuṁ vaḻipēākkarkkuṁi mātramuḷḷatāṇ. allāhuvinṟe nirṇatayamāṇit. allāhu ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 60
وَمِنۡهُمُ ٱلَّذِينَ يُؤۡذُونَ ٱلنَّبِيَّ وَيَقُولُونَ هُوَ أُذُنٞۚ قُلۡ أُذُنُ خَيۡرٖ لَّكُمۡ يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَيُؤۡمِنُ لِلۡمُؤۡمِنِينَ وَرَحۡمَةٞ لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡۚ وَٱلَّذِينَ يُؤۡذُونَ رَسُولَ ٱللَّهِ لَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ
nabiye drēāhikkunna cilaruṁ avariluṇṭ. addēhaṁ ellāṟṟinuṁ cevikeāṭukkunnavanāṇenn avarākṣēpikkunnu. paṟayuka: addēhaṁ niṅṅaḷkku guṇakaramāyatine cevikkeāḷḷunnavanākunnu. addēhaṁ allāhuvil viśvasikkunnu. satyaviśvāsikaḷil viśvāsamarppitakkunnu. niṅṅaḷil satyaviśvāsaṁ svīkariccavarkk addēhaṁ mahattāya anugrahamāṇ. allāhuvinṟe dūtane drēāhikkunnavarkk'ha nēāvēṟiya śikṣayuṇṭ.
Surah At-Taubah, Verse 61
يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ لَكُمۡ لِيُرۡضُوكُمۡ وَٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥٓ أَحَقُّ أَن يُرۡضُوهُ إِن كَانُواْ مُؤۡمِنِينَ
niṅṅaḷe prītippeṭuttānāyi niṅṅaḷēāṭavar allāhuvinṟe pēril satyan̄ceytu paṟayunnu. ennāl avar prītippeṭuttān ēṟe ar'haśar allāhuvuṁ avanṟe dūtanumākunnu. avar satyaviśvāsikaḷeṅkil!
Surah At-Taubah, Verse 62
أَلَمۡ يَعۡلَمُوٓاْ أَنَّهُۥ مَن يُحَادِدِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَأَنَّ لَهُۥ نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدٗا فِيهَاۚ ذَٰلِكَ ٱلۡخِزۡيُ ٱلۡعَظِيمُ
avarkkavaṟiyillē; āreṅkiluṁ allāhuvēāṭuṁ avanṟe dūtanēāṭuṁ etiriṭunnuveṅkil avannuṇṭāvuka narakattīyāṇenn. avanaviṭe nityavāsiyāyirikkuṁ. at atyantaṁ apamānakarantanne.
Surah At-Taubah, Verse 63
يَحۡذَرُ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ أَن تُنَزَّلَ عَلَيۡهِمۡ سُورَةٞ تُنَبِّئُهُم بِمَا فِي قُلُوبِهِمۡۚ قُلِ ٱسۡتَهۡزِءُوٓاْ إِنَّ ٱللَّهَ مُخۡرِجٞ مَّا تَحۡذَرُونَ
kapaṭaviśvāsikaḷ bhayappeṭunnu, taṅṅaḷuṭe manas'siluḷḷat avare aṟiyikkunna valla adhyāyavuṁ avareppaṟṟi avatīrṇakamāyēkkumēāyenn. paṟayuka: niṅṅaḷ parihasiccukeāḷḷuka. niṅṅaḷ pēṭiccukeāṇṭirikkunna akkāryaṁ allāhu puṟattukeāṇṭuvarika tanne ceyyuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 64
وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ
nī avarēāṭ atēppaṟṟi cēādiccāl avar paṟayuṁ: "ñaṅṅaḷ kaḷiyuṁ tamāśayuṁ paṟayuka mātramāyirunnu.” cēādikkuka: "allāhuveyuṁ avanṟe vacanaṅṅaḷeyuṁ dūtaneyumāṇēā niṅṅaḷ parihasiccukeāṇṭirunnat?”
Surah At-Taubah, Verse 65
لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ إِن نَّعۡفُ عَن طَآئِفَةٖ مِّنكُمۡ نُعَذِّبۡ طَآئِفَةَۢ بِأَنَّهُمۡ كَانُواْ مُجۡرِمِينَ
ini niṅṅaḷ oḻikaḻivukaḷeānnuṁ paṟayēṇṭa. tīrcciyāyuṁ niṅṅaḷ satyaviśvāsaṁ svīkariccaśēṣaṁ atine taḷḷippaṟaññirikkunnu. niṅṅaḷileāru vibhāgattin nāṁ māpp nalkitayāluṁ maṟṟeāru vibhāgatte śikṣikkuka tanne ceyyuṁ. kāraṇaṁ avar keāṭuṅkuṟṟavāḷikaḷāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 66
ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَٱلۡمُنَٰفِقَٰتُ بَعۡضُهُم مِّنۢ بَعۡضٖۚ يَأۡمُرُونَ بِٱلۡمُنكَرِ وَيَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمَعۡرُوفِ وَيَقۡبِضُونَ أَيۡدِيَهُمۡۚ نَسُواْ ٱللَّهَ فَنَسِيَهُمۡۚ إِنَّ ٱلۡمُنَٰفِقِينَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ
kapaṭaviśvāsikaḷāya strīkaḷuṁ puruṣanmāruṁ orē tarakkār tanne. avar tinma kalpipakkunnu. nanma vilakkunnu. avar dhanaṁ nalla mārgaśattil celavaḻikkāte taṅṅaḷuṭe kaikaḷ muṟukkippiṭikkunnu. avar allāhuve maṟannu. atināl avan avareyuṁ maṟannu. sanśayamilla; kapaṭaviśvāsikaḷ adhārmilakar tanne.
Surah At-Taubah, Verse 67
وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡمُنَٰفِقِينَ وَٱلۡمُنَٰفِقَٰتِ وَٱلۡكُفَّارَ نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَاۚ هِيَ حَسۡبُهُمۡۚ وَلَعَنَهُمُ ٱللَّهُۖ وَلَهُمۡ عَذَابٞ مُّقِيمٞ
kapaṭaviśvāsikaḷāya strī puruṣanmārkkuṅka satyaniṣēdhikaḷkkuṁ allāhu narakattī vāgdānaṁ ceytirikkunnu. avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ. avarkkanatumati. allāhu avare śapiccirikkunnu. avarkk nityamāya śikṣayuṇṭ.
Surah At-Taubah, Verse 68
كَٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ كَانُوٓاْ أَشَدَّ مِنكُمۡ قُوَّةٗ وَأَكۡثَرَ أَمۡوَٰلٗا وَأَوۡلَٰدٗا فَٱسۡتَمۡتَعُواْ بِخَلَٰقِهِمۡ فَٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِخَلَٰقِكُمۡ كَمَا ٱسۡتَمۡتَعَ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُم بِخَلَٰقِهِمۡ وَخُضۡتُمۡ كَٱلَّذِي خَاضُوٓاْۚ أُوْلَـٰٓئِكَ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۖ وَأُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ
niṅṅaḷuṭe mumpuṇṭāyirunnavareppēālettanneyāṇ niṅṅaḷuṁ. ennāl avar niṅṅaḷēkkāḷ karuttanmārāyirunnu. kūṭutal mutaluṁ makkaḷumuḷḷavaruṁ. aṅṅane taṅṅaḷuṭe vihitaṅkeāṇṭ tanne avar sukhamāsvadiccu. niṅṅaḷuṭe mun'gāmikaḷ taṅṅaḷuṭe vihitaṅkeāṇṭ sukhamāsvadiccapēāle ippēāḷ niṅṅaḷuṁ niṅṅaḷuṭe vihitamupayēāgicc sukhiccu. avar adharmaḷaṅṅaḷil āṇṭiṟaṅṅiyapēāle niṅṅaḷuṁ āṇṭiṟaṅṅi. ihattiluṁ parattiluṁ avaruṭe pravarttinaṅṅaḷeākkeyuṁ pāḻāyirikkunnu. avar tanneyāṇ naṣṭaṁ paṟṟiyavar.
Surah At-Taubah, Verse 69
أَلَمۡ يَأۡتِهِمۡ نَبَأُ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡ قَوۡمِ نُوحٖ وَعَادٖ وَثَمُودَ وَقَوۡمِ إِبۡرَٰهِيمَ وَأَصۡحَٰبِ مَدۡيَنَ وَٱلۡمُؤۡتَفِكَٰتِۚ أَتَتۡهُمۡ رُسُلُهُم بِٱلۡبَيِّنَٰتِۖ فَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيَظۡلِمَهُمۡ وَلَٰكِن كَانُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ يَظۡلِمُونَ
ivaruṭe mun'gāmikaḷuṭe vr̥ttāntaṁ ivarkk vannettiyiṭṭillē? nūhinṟeyuṁ ādinṟeyuṁ samūdinṟeyuṁ samudāyaṅṅaḷuṭeyuṁ ibṟāhīminṟe janatayuṭeyuṁ madyankāuruṭeyuṁ kīḻmēl maṟikkappeṭṭa nāṭukaḷuṭeyuṁ katha! avarilēkkuḷḷa daivadūtanmār vyaktamāya teḷivukaḷumāyi avare samīpiccu. appēāḷ allāhu avarēāṭ oru drēāhavuṁ kāṇiccilla. ennāl avar taṅṅaḷettanne drēāhikkukayāyirunnu.
Surah At-Taubah, Verse 70
وَٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتُ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلِيَآءُ بَعۡضٖۚ يَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَيَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَيُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَيُطِيعُونَ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥٓۚ أُوْلَـٰٓئِكَ سَيَرۡحَمُهُمُ ٱللَّهُۗ إِنَّ ٱللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٞ
satyaviśvāsikaḷāya strī puruṣanmār parasparaṁ sahāyikaḷāṇ. avar nanma kalpirakkunnu. tinma taṭayunnu. namaskāraṁ niṣṭhayēāṭe nirvihikkunnu. sakātt nalkurannu. allāhuvineyuṁ avanṟe dūtaneyuṁ anusarikkunnu. sanśayamilla; allāhu avarēāṭ karuṇa kāṇikkuṁ. allāhu pratāpiyuṁ yuktimānuṁ tanne; tīrccala.
Surah At-Taubah, Verse 71
وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ جَنَّـٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا وَمَسَٰكِنَ طَيِّبَةٗ فِي جَنَّـٰتِ عَدۡنٖۚ وَرِضۡوَٰنٞ مِّنَ ٱللَّهِ أَكۡبَرُۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ
satyaviśvāsikaḷāya strī puruṣanmārkkya allāhu tāḻbhāgattūṭe aruvikaḷeāḻukunna svargīyārāmaṅṅaḷ vāgdānaṁ ceytirikkunnu. avaraviṭe sthiravāsikaḷāyirikkuṁ. nityavāsattinuḷḷa ā svargī yārāmaṅṅaḷil avarkk śrēṣṭhamāya pārppi ṭaṅṅaḷuṇṭ; sarvēāgapari allāhuvinṟe niṟañña prītiyuṁ. atetra mahattaraṁ! ujjvalamāya vijayavuṁ atutanne.
Surah At-Taubah, Verse 72
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ جَٰهِدِ ٱلۡكُفَّارَ وَٱلۡمُنَٰفِقِينَ وَٱغۡلُظۡ عَلَيۡهِمۡۚ وَمَأۡوَىٰهُمۡ جَهَنَّمُۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ
nabiyē, satyaniṣēdhikaḷēāṭuṁ kapaṭaviśvāsikaḷēāṭuṁ samaraṁ ceyyuka. avarēāṭ paruṣamāyi perumāṟuka. avarettuka narakattīyilāṇ. atetra cītta saṅkētaṁ!
Surah At-Taubah, Verse 73
يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ مَا قَالُواْ وَلَقَدۡ قَالُواْ كَلِمَةَ ٱلۡكُفۡرِ وَكَفَرُواْ بَعۡدَ إِسۡلَٰمِهِمۡ وَهَمُّواْ بِمَا لَمۡ يَنَالُواْۚ وَمَا نَقَمُوٓاْ إِلَّآ أَنۡ أَغۡنَىٰهُمُ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ مِن فَضۡلِهِۦۚ فَإِن يَتُوبُواْ يَكُ خَيۡرٗا لَّهُمۡۖ وَإِن يَتَوَلَّوۡاْ يُعَذِّبۡهُمُ ٱللَّهُ عَذَابًا أَلِيمٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۚ وَمَا لَهُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ مِن وَلِيّٖ وَلَا نَصِيرٖ
taṅṅaḷ aṅṅane paṟaññiṭṭēyillenn avar allāhuvinṟe pēril āṇayiṭunnu. ennāl uṟappāyuṁ avar satyaniṣēdhattinṟe vākk uruviṭṭirikkunnu. islāṁ svīkariccaśēṣaṁ avar satyaniṣēdhikaḷāyi. taṅṅaḷkkuṭa ceyyānāvātta cilat pravarttikkān mutirukayuṁ ceytu. ennāl avaruṭe ī śatrutakkeākkeyuṁ kāraṇaṁ allāhuvuṁ avanṟe dūtanuṁ daivānugrahattāl avarkk subhikṣata nalkieyatumātramāṇ. iniyeṅkiluṁ avar paścāttapikkukayāṇeṅkil atāṇavarkku nallat. athavā, avar pintiriññupēāvukayāṇeṅkil allāhu ihattiluṁ parattiluṁ avarkk nēāvēṟiya śikṣa nalkuṁ . iviṭe bhūmiyiluṁ avarkk oru rakṣakanēā sahāyiyēā uṇṭāvukayilla.
Surah At-Taubah, Verse 74
۞وَمِنۡهُم مَّنۡ عَٰهَدَ ٱللَّهَ لَئِنۡ ءَاتَىٰنَا مِن فَضۡلِهِۦ لَنَصَّدَّقَنَّ وَلَنَكُونَنَّ مِنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
allāhu tanṟe audāryattāl taṅṅaḷkkya sampatt nalkubhakayāṇeṅkil tīrcca yāyuṁ taṅṅaḷ dānaṁ ceyyumennuṁ saccaritariluḷppe ṭumennuṁ allāhuvēāṭ karār ceytavaruṁ avariluṇṭ.
Surah At-Taubah, Verse 75
فَلَمَّآ ءَاتَىٰهُم مِّن فَضۡلِهِۦ بَخِلُواْ بِهِۦ وَتَوَلَّواْ وَّهُم مُّعۡرِضُونَ
aṅṅane allāhu avarkk tanṟe audāryattāl sampatt nalkiya. ennāl avaratil piśukku kāṇikkukayuṁ pratijña pālikkāte pinmāṟukayumāṇuṇṭāyat.
Surah At-Taubah, Verse 76
فَأَعۡقَبَهُمۡ نِفَاقٗا فِي قُلُوبِهِمۡ إِلَىٰ يَوۡمِ يَلۡقَوۡنَهُۥ بِمَآ أَخۡلَفُواْ ٱللَّهَ مَا وَعَدُوهُ وَبِمَا كَانُواْ يَكۡذِبُونَ
atē tuṭarnn allāhu avaruṭe manas'sukaḷil kapaṭata kuṭiyirutti. avar avane kaṇṭumuṭṭunna dinaṁ vareyuṁ atāyirikkuṁ avaruṭe avastha. allāhuvēāṭ avar ceyta pratijña laṅghiccatināluṁ avar kaḷḷaṁ paṟaññukeāṇṭirunnatinālumāṇit.
Surah At-Taubah, Verse 77
أَلَمۡ يَعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ يَعۡلَمُ سِرَّهُمۡ وَنَجۡوَىٰهُمۡ وَأَنَّ ٱللَّهَ عَلَّـٰمُ ٱلۡغُيُوبِ
avaruṭe rahasyavuṁ gūḍhālēācanakaḷumellāṁ allāhu aṟiyunnuṇṭenn avar manas'silākkiyiṭṭillē? tīrccarayāyuṁ abhetika kāryaṅṅaḷ aṟiyunnavanāṇ allāhuvennuṁ?
Surah At-Taubah, Verse 78
ٱلَّذِينَ يَلۡمِزُونَ ٱلۡمُطَّوِّعِينَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ فِي ٱلصَّدَقَٰتِ وَٱلَّذِينَ لَا يَجِدُونَ إِلَّا جُهۡدَهُمۡ فَيَسۡخَرُونَ مِنۡهُمۡ سَخِرَ ٱللَّهُ مِنۡهُمۡ وَلَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٌ
svamanas'sāle dānadharmavaṅṅaḷ ceyyunna satyaviśvāsikaḷeyuṁ svantaṁ adhvānamallāteānnuṁ daivamārgttilarppi kkānillāttavareyuṁ paḻipaṟayunnavarāṇavar. aṅṅane ā viśvāsikaḷe avar parihasikkunnu. allāhu avareyuṁ parihāsyarākkiyirikkunnu. avarkk nēāvēṟiya śikṣayumuṇṭ.
Surah At-Taubah, Verse 79
ٱسۡتَغۡفِرۡ لَهُمۡ أَوۡ لَا تَسۡتَغۡفِرۡ لَهُمۡ إِن تَسۡتَغۡفِرۡ لَهُمۡ سَبۡعِينَ مَرَّةٗ فَلَن يَغۡفِرَ ٱللَّهُ لَهُمۡۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ كَفَرُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلۡفَٰسِقِينَ
nī avarkkuvēṇṭi māppapēkṣikkukayēā apēkṣikkātirikkukayēā ceyyuka. nī avarkkupavēṇṭi eḻupatu prāvaśyaṁ pāpamēācanattinu prārthiccāluṁ allāhu avarkkṇa peāṟuttukeāṭukkukayilla. kāraṇaṁ allāhuveyuṁ avanṟe dūtaneyuṁ taḷḷippaṟaññavarāṇavar. adhārmivakarāya āḷukaḷe allāhu nērvavaḻiyilākkukayilla.
Surah At-Taubah, Verse 80
فَرِحَ ٱلۡمُخَلَّفُونَ بِمَقۡعَدِهِمۡ خِلَٰفَ رَسُولِ ٱللَّهِ وَكَرِهُوٓاْ أَن يُجَٰهِدُواْ بِأَمۡوَٰلِهِمۡ وَأَنفُسِهِمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَقَالُواْ لَا تَنفِرُواْ فِي ٱلۡحَرِّۗ قُلۡ نَارُ جَهَنَّمَ أَشَدُّ حَرّٗاۚ لَّوۡ كَانُواْ يَفۡقَهُونَ
daivadūtane dhikkaricc yud'dhattilninn pinmāṟi vīṭṭilirunnatil santēāṣikkunnavarāṇavar. taṅṅaḷuṭe dhanaṅkeāṇṭuṁ dēhaṅkeāṇṭuṁ daivamārgttil samaraṁ ceyyunnat avarkk aniṣṭakaramāyi. avariṅṅane paṟayukayuṁ ceytu: "ī keāṭun̄cūṭil niṅṅaḷ yud'dhattiniṟaṅṅippuṟappeṭēṇṭa.” paṟayuka: narakattī kūṭutal cūṭēṟiyatāṇ. avar bēādhavānmārāyirunneṅkil etra nannāyēne.
Surah At-Taubah, Verse 81
فَلۡيَضۡحَكُواْ قَلِيلٗا وَلۡيَبۡكُواْ كَثِيرٗا جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ
atināl avar ittiri cirikkukayuṁ pinne ottiri karayukayuṁ ceyyaṭṭe. avaruṭe pravartta na phalaṁ avvidhamāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 82
فَإِن رَّجَعَكَ ٱللَّهُ إِلَىٰ طَآئِفَةٖ مِّنۡهُمۡ فَٱسۡتَـٔۡذَنُوكَ لِلۡخُرُوجِ فَقُل لَّن تَخۡرُجُواْ مَعِيَ أَبَدٗا وَلَن تُقَٰتِلُواْ مَعِيَ عَدُوًّاۖ إِنَّكُمۡ رَضِيتُم بِٱلۡقُعُودِ أَوَّلَ مَرَّةٖ فَٱقۡعُدُواْ مَعَ ٱلۡخَٰلِفِينَ
allāhu ninne avarileāru kūṭṭaruṭeyaṭutt tiriccettikkukayuṁ pinne maṟṟeāru yud'dhattin pēārān avar ninnēāṭ anuvādaṁ cēādikkukayuṁ ceytāl nī paṟayuka: "ini niṅṅaḷkkeānrikkaluṁ ennēāṭeātt puṟappeṭānāvilla. niṅṅaḷ enṟe kūṭe śatruvēāṭ peārutunnatumalla. tīrccapayāyuṁ ādya tavaṇa yud'dhattil ninneāḻiññuninnatil tr̥ptiyaṭayukayāṇallēā niṅṅaḷ ceytat. atināl yud'dhattil ninn viṭṭeāḻiññu caṭaññirikkunnavarēāṭeāppaṁ niṅṅaḷuṁ irunnukeāḷḷuka.”
Surah At-Taubah, Verse 83
وَلَا تُصَلِّ عَلَىٰٓ أَحَدٖ مِّنۡهُم مَّاتَ أَبَدٗا وَلَا تَقُمۡ عَلَىٰ قَبۡرِهِۦٓۖ إِنَّهُمۡ كَفَرُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ وَمَاتُواْ وَهُمۡ فَٰسِقُونَ
avaril ninn āru maraṇamaṭaññāluṁ avanuvēṇṭi nī orikkaluṁ namaskarikkarut. avanṟe kuḻimāṭattinaṭutt nilkkararut. tīrccuyāyuṁ avar allāhuveyuṁ avanṟe dūtaneyuṁ taḷḷippaṟaññavarāṇ. adhārmikakarāyi maraṇamaṭaññavaruṁ.
Surah At-Taubah, Verse 84
وَلَا تُعۡجِبۡكَ أَمۡوَٰلُهُمۡ وَأَوۡلَٰدُهُمۡۚ إِنَّمَا يُرِيدُ ٱللَّهُ أَن يُعَذِّبَهُم بِهَا فِي ٱلدُّنۡيَا وَتَزۡهَقَ أَنفُسُهُمۡ وَهُمۡ كَٰفِرُونَ
avaruṭe sampattuṁ santānaṅṅaḷuṁ ninne vismayippikkātirikkaṭṭe. avayilūṭe avare ihalēākattuveccutanne śikṣikkaṇamennāṇ allāhu uddēśikkunnat. avar satyaniṣēdhikaḷāyirikkettanne avaruṭe jīvan veṭiyaṇamennuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 85
وَإِذَآ أُنزِلَتۡ سُورَةٌ أَنۡ ءَامِنُواْ بِٱللَّهِ وَجَٰهِدُواْ مَعَ رَسُولِهِ ٱسۡتَـٔۡذَنَكَ أُوْلُواْ ٱلطَّوۡلِ مِنۡهُمۡ وَقَالُواْ ذَرۡنَا نَكُن مَّعَ ٱلۡقَٰعِدِينَ
"niṅṅaḷ allāhuvil viśvasikkukayuṁ avanṟe dūtanēāṭeāppaṁ samaraṁ naṭattukayuṁ ceyyuka” enna āhvānavumāyi valla adhyāyavuṁ avatīrṇayamāyāl avarile sampannar yud'dhattil ninneāḻivākān ninnēāṭ sam'mataṁ tēṭuṁ. avar paṟayuṁ: "ñaṅṅaḷe viṭṭēkkū. ñaṅṅaḷ vīṭṭilirikkunnavarēāṭeāppaṁ kaḻiyāṁ.”
Surah At-Taubah, Verse 86
رَضُواْ بِأَن يَكُونُواْ مَعَ ٱلۡخَوَالِفِ وَطُبِعَ عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ فَهُمۡ لَا يَفۡقَهُونَ
yud'dhattilniunn māṟinilkku nnavarēāṭeāppaṁ kaḻiyānāṇ avariṣṭappeṭṭat. avaruṭe manas'sukaḷkk mudravekkappeṭṭirikkunnu. atināl avareānnuṁ manas'silākkunnilla.
Surah At-Taubah, Verse 87
لَٰكِنِ ٱلرَّسُولُ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ جَٰهَدُواْ بِأَمۡوَٰلِهِمۡ وَأَنفُسِهِمۡۚ وَأُوْلَـٰٓئِكَ لَهُمُ ٱلۡخَيۡرَٰتُۖ وَأُوْلَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ
ennāl daivadūtanuṁ kūṭeyuḷḷa viśvāsikaḷuṁ taṅṅaḷuṭe dhanaṅkeāṇṭuṁ dēhaṅkeāṇṭuṁ samaraṁ ceytu. avarkkā ṇ sakala nanmakaḷuṁ. vijayaṁ variccavaruṁ avar tanne.
Surah At-Taubah, Verse 88
أَعَدَّ ٱللَّهُ لَهُمۡ جَنَّـٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَاۚ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ
allāhu avarkk tāḻbhāgattūṭe aruvikaḷeāḻukunna svargī yārāmaṅṅaḷ orukkiveccirikkunnu. avaratil nityavāsikaḷāyirikkuṁ. atimahattāya vijayavuṁ atutanne.
Surah At-Taubah, Verse 89
وَجَآءَ ٱلۡمُعَذِّرُونَ مِنَ ٱلۡأَعۡرَابِ لِيُؤۡذَنَ لَهُمۡ وَقَعَدَ ٱلَّذِينَ كَذَبُواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥۚ سَيُصِيبُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۡهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ
grāmīṇa aṟabikaḷil cilaruṁ yud'dhattilninnn oḻiññunilkkuḷannatin anuvādaṁ tēṭi vannallēā. allāhuvēāṭuṁ avanṟe dūtanēāṭuṁ kaḷḷampaṟaññuvannavar vīṭṭilirikkukayuṁ ceytu. avarile satyaniṣēdhikaḷe aṭuttutanne nēāvēṟiya śikṣa bādhikkuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 90
لَّيۡسَ عَلَى ٱلضُّعَفَآءِ وَلَا عَلَى ٱلۡمَرۡضَىٰ وَلَا عَلَى ٱلَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُواْ لِلَّهِ وَرَسُولِهِۦۚ مَا عَلَى ٱلۡمُحۡسِنِينَ مِن سَبِيلٖۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
durbilaruṁ rēāgikaḷuṁ celavu ceyyān onnumillāttavaruṁ yud'dhattil ninn māṟinilkkuēānnatil teṟṟilla; avar allāhuvēāṭuṁ avanṟe dūtanēāṭuṁ kūṟupularttukannavarāṇeṅkil. ittaraṁ sadvr̥ttare kuṟṟappeṭuttān n'yāyameānnumilla. allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ paramakāruṇikanumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 91
وَلَا عَلَى ٱلَّذِينَ إِذَا مَآ أَتَوۡكَ لِتَحۡمِلَهُمۡ قُلۡتَ لَآ أَجِدُ مَآ أَحۡمِلُكُمۡ عَلَيۡهِ تَوَلَّواْ وَّأَعۡيُنُهُمۡ تَفِيضُ مِنَ ٱلدَّمۡعِ حَزَنًا أَلَّا يَجِدُواْ مَا يُنفِقُونَ
maṟṟeāru vibhāgaṁ taṅṅaḷe vāhanaṅṅaḷil keāṇṭupēākaṇamenna apēkṣayumāyi ninṟe aṭuttuvannu. nī avarēāṭu paṟaññu: "niṅṅaḷkkuna nalkānan ñān vāhanameānnuṁ kāṇunnilla.” celavaḻikkān onnuṁ kaṇṭettāttatinṟe tīvraduḥkhattāl kaṇṇukaḷil veḷḷanniṟaccukeāṇṭ avar maṭaṅṅippēāyi. avarkkuṁ kuṟṟameānnumilla.
Surah At-Taubah, Verse 92
۞إِنَّمَا ٱلسَّبِيلُ عَلَى ٱلَّذِينَ يَسۡتَـٔۡذِنُونَكَ وَهُمۡ أَغۡنِيَآءُۚ رَضُواْ بِأَن يَكُونُواْ مَعَ ٱلۡخَوَالِفِ وَطَبَعَ ٱللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ فَهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ
sampannarāyirunniṭṭuṁ yud'dhattil ninneāḻiyān ninnēāṭ anuvādaṁ tēṭukayuṁ pintiriññu ninnavarēāṭeāppamākunnatil tr̥ptiyaṭayukayuṁ ceytavare mātramē kuṟṟappeṭuttān vaḻiyuḷḷū. allāhu avaruṭe manas'sukaḷkk mudraveccirikkunnu. atināl avar onnuṁ aṟiyunnilla.
Surah At-Taubah, Verse 93
يَعۡتَذِرُونَ إِلَيۡكُمۡ إِذَا رَجَعۡتُمۡ إِلَيۡهِمۡۚ قُل لَّا تَعۡتَذِرُواْ لَن نُّؤۡمِنَ لَكُمۡ قَدۡ نَبَّأَنَا ٱللَّهُ مِنۡ أَخۡبَارِكُمۡۚ وَسَيَرَى ٱللَّهُ عَمَلَكُمۡ وَرَسُولُهُۥ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَىٰ عَٰلِمِ ٱلۡغَيۡبِ وَٱلشَّهَٰدَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
yud'dhattilnirann niṅṅaḷ avaruṭe aṭutt maṭaṅṅiyettiyāl avar niṅṅaḷēāṭ pala oḻikaḻivukaḷuṁ bēādhippikkuṁ. paṟayuka: "niṅṅaḷ oḻikaḻiveānnuṁ bēādhippikkēṇṭa. niṅṅaḷe ñaṅṅaḷeāṭṭuṁ viśvasikkunnilla. niṅṅaḷuṭe vivaraṅṅaḷ allāhu ñaṅṅaḷe dharippicciṭṭuṇṭ. niṅṅaḷuṭe pravarttaṅanaṅṅaḷellāṁ allāhuvuṁ avanṟe dūtanuṁ kaṇṭaṟiyunnuṇṭ. pinnīṭ maṟaññatuṁ teḷiññatuṁ aṟiyunnavanṟe aṭuttēkk niṅṅaḷ maṭakkappeṭuṁ. appēāḷ niṅṅaḷ pravartticcukeāṇṭirikkunnatineppaṟṟi avan niṅṅaḷe vivaramaṟiyikkuṁ.”
Surah At-Taubah, Verse 94
سَيَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ لَكُمۡ إِذَا ٱنقَلَبۡتُمۡ إِلَيۡهِمۡ لِتُعۡرِضُواْ عَنۡهُمۡۖ فَأَعۡرِضُواْ عَنۡهُمۡۖ إِنَّهُمۡ رِجۡسٞۖ وَمَأۡوَىٰهُمۡ جَهَنَّمُ جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ
niṅṅaḷ avarilēkk maṭaṅṅiccellumpēāḷ avar niṅṅaḷēāṭ allāhuvinṟe pēril āṇayiṭṭukeāṇṭirikkuṁ. niṅṅaḷ avare oḻivākkān vēṇṭiyāṇat. ētāyāluṁ niṅṅaḷ avare viṭṭēkkuka. avar ēṟe nīcanmārāṇ. avaruṭe tāvaḷaṁ narakamāṇ. avar pravartticcukeāṇṭirunnatinuḷḷa ar'haṭamāya pratiphalaṁ atāṇallēā.
Surah At-Taubah, Verse 95
يَحۡلِفُونَ لَكُمۡ لِتَرۡضَوۡاْ عَنۡهُمۡۖ فَإِن تَرۡضَوۡاْ عَنۡهُمۡ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يَرۡضَىٰ عَنِ ٱلۡقَوۡمِ ٱلۡفَٰسِقِينَ
niṅṅaḷ avare sambandhicc santr̥ptarākānāṇ avar niṅṅaḷēāṭ allāhuvinṟe pēril āṇayiṭunnat. athavā, niṅṅaḷavare tr̥ptippeṭṭāluṁ allāhu adhārmiṇakarāya janatte tr̥ptippeṭukayilla.
Surah At-Taubah, Verse 96
ٱلۡأَعۡرَابُ أَشَدُّ كُفۡرٗا وَنِفَاقٗا وَأَجۡدَرُ أَلَّا يَعۡلَمُواْ حُدُودَ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِۦۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٞ
grāmīṇa aṟabikaḷ kaṭutta satyaniṣēdhavuṁ kāpaṭyavumuḷḷavaratrē. allāhu tanṟe dūtann iṟakkikkeāṭutta niyamaparidhikaḷ aṟiyātirikkān kūṭutal sādhyatayuḷḷatuṁ avarkkāyaṇ. allāhu ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 97
وَمِنَ ٱلۡأَعۡرَابِ مَن يَتَّخِذُ مَا يُنفِقُ مَغۡرَمٗا وَيَتَرَبَّصُ بِكُمُ ٱلدَّوَآئِرَۚ عَلَيۡهِمۡ دَآئِرَةُ ٱلسَّوۡءِۗ وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٞ
dhanaṁ celavaḻikkunnat naṣṭamāyi kāṇunnavaruṁ niṅṅaḷe kālavipatt bādhikkunnat kāttirikkunnavaruṁ ā grāmīṇa aṟabikaḷiluṇṭ. ennāl kālakkēṭ piṭikūṭān pēākunnat avarettanneyāṇ. allāhu ellāṁ kēḷkku nnavanuṁ aṟiyunnavanumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 98
وَمِنَ ٱلۡأَعۡرَابِ مَن يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَيَتَّخِذُ مَا يُنفِقُ قُرُبَٰتٍ عِندَ ٱللَّهِ وَصَلَوَٰتِ ٱلرَّسُولِۚ أَلَآ إِنَّهَا قُرۡبَةٞ لَّهُمۡۚ سَيُدۡخِلُهُمُ ٱللَّهُ فِي رَحۡمَتِهِۦٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٞ
grāmīṇa aṟabikaḷil tanne allāhuviluṁ antyadinattiluṁ viśvasikkunnavarumuṇṭ. avar taṅṅaḷ celavaḻikkunnatine allāhuvinṟe sāmīpyaṁ sid'dhikkānuṁ pravācakanṟe prārthatana labhikkānumuḷḷa mārgakamāyi kāṇunnu. aṟiyuka: tīrccalayāyuṁ atavarkkta daivasāmīpyaṁ sam'mānikkuṁ. allāhu avare tanṟe anugrahattil pravēśippikkuṁ. allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ paramadayāluvumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 99
وَٱلسَّـٰبِقُونَ ٱلۡأَوَّلُونَ مِنَ ٱلۡمُهَٰجِرِينَ وَٱلۡأَنصَارِ وَٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُم بِإِحۡسَٰنٖ رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ وَرَضُواْ عَنۡهُ وَأَعَدَّ لَهُمۡ جَنَّـٰتٖ تَجۡرِي تَحۡتَهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۚ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ
satyamārgapattil ādyaṁ munnēāṭṭu vanna muhājiṟukaḷiluṁ ansvāṟukaḷiluṁ salkkurmanaṅṅaḷilūṭe avare pintuṭarunnavariluṁ allāhu santr̥ptanāyirikkunnu. avar avaniluṁ santr̥ptarāṇ. avan avarkkā yi tāḻbhāgattilūṭe aruvikaḷeāḻukunna svargī yārāmaṅṅaḷ tayyāṟākkivecciṭṭuṇṭ. avaraviṭe sthiravāsikaḷāyirikkuṁ. atimahattāya vijayavuṁ atu tanne.
Surah At-Taubah, Verse 100
وَمِمَّنۡ حَوۡلَكُم مِّنَ ٱلۡأَعۡرَابِ مُنَٰفِقُونَۖ وَمِنۡ أَهۡلِ ٱلۡمَدِينَةِ مَرَدُواْ عَلَى ٱلنِّفَاقِ لَا تَعۡلَمُهُمۡۖ نَحۡنُ نَعۡلَمُهُمۡۚ سَنُعَذِّبُهُم مَّرَّتَيۡنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَىٰ عَذَابٍ عَظِيمٖ
niṅṅaḷuṭe cuṟṟumuḷḷa grāmīṇa aṟabikaḷiluṁ kapaṭaviśvāsikaḷuṇṭ. madīnā nivāsikaḷilumuṇṭ. avar kāpaṭyattilāṇṭupēāyirikkunnu. ninakk avare aṟiyilla. ennāl nāṁ avare aṟiyunnu. raṇṭu tavaṇa nāṁ avare śikṣikkuṁ. pinnīṭ avare bhīkaramāya śikṣayilēkk taḷḷukayuṁ ceyyuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 101
وَءَاخَرُونَ ٱعۡتَرَفُواْ بِذُنُوبِهِمۡ خَلَطُواْ عَمَلٗا صَٰلِحٗا وَءَاخَرَ سَيِّئًا عَسَى ٱللَّهُ أَن يَتُوبَ عَلَيۡهِمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٌ
taṅṅaḷuṭe teṟṟukaḷ svayaṁ ēṟṟupaṟayunna cilaruṇṭ. avar salkkaṭarmiṅṅaḷuṁ duṣkarmṅṅaḷuṁ kūṭṭikkalartti yirikkunnu. allāhu avaruṭe paścāttāpaṁ svīkariccēkkāṁ. allāhu ēṟe peāṟukkunnavanuṁ paramadayāluvumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 102
خُذۡ مِنۡ أَمۡوَٰلِهِمۡ صَدَقَةٗ تُطَهِّرُهُمۡ وَتُزَكِّيهِم بِهَا وَصَلِّ عَلَيۡهِمۡۖ إِنَّ صَلَوٰتَكَ سَكَنٞ لَّهُمۡۗ وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ
nī avaruṭe svattilnivann sakātt vasūl ceyyuka. atavare śud'dhīkarikkukayuṁ sanskarikkukayuṁ ceyyuṁ. nī avarkkuvēṇṭi prārthiikkuka. niścayamāyuṁ ninṟe prārthuna avarkkḷa śāntiyēkuṁ. allāhu ellāṁ kēḷkkuunnavanuṁ aṟiyunnavanumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 103
أَلَمۡ يَعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ هُوَ يَقۡبَلُ ٱلتَّوۡبَةَ عَنۡ عِبَادِهِۦ وَيَأۡخُذُ ٱلصَّدَقَٰتِ وَأَنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ
avarkkiṟiññukūṭe, allāhu tanṟe dāsanmāruṭe paścāttāpaṁ svīkarikkunnavanuṁ dānadharmṅṅaḷ ēṟṟuvāṅṅunnavanumāṇenn? tīrccakayāyuṁ allāhu dhārāḷamāyi paścāttāpaṁ svīkarikkunnavanuṁ paramadayāluvumennuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 104
وَقُلِ ٱعۡمَلُواْ فَسَيَرَى ٱللَّهُ عَمَلَكُمۡ وَرَسُولُهُۥ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَۖ وَسَتُرَدُّونَ إِلَىٰ عَٰلِمِ ٱلۡغَيۡبِ وَٱلشَّهَٰدَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ
paṟayuka: niṅṅaḷ pravarttitaccukeāṇṭirikkuka. allāhuvuṁ avanṟe dūtanuṁ satyaviśvāsikaḷumeākke niṅṅaḷuṭe karmiṅṅaḷ kāṇuṁ. avasānaṁ akavuṁ puṟavuṁ aṟiyunnavanṟe aṭuttēkk niṅṅaḷ cennettuṁ. appēāḷ niṅṅaḷ pravarttinaccukeāṇṭirunnatineppaṟṟi avan niṅṅaḷe vivaramaṟiyikkuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 105
وَءَاخَرُونَ مُرۡجَوۡنَ لِأَمۡرِ ٱللَّهِ إِمَّا يُعَذِّبُهُمۡ وَإِمَّا يَتُوبُ عَلَيۡهِمۡۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٞ
allāhuvinṟe tīrumānattināyi praśnaṁ māṟṟivekkappeṭṭa maṟṟeāru kūṭṭarumuṇṭ. onnukil avan avare śikṣikkuṁ. alleṅkil avaruṭe paścāttāpaṁ svīkarikkuṁ. allāhu ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 106
وَٱلَّذِينَ ٱتَّخَذُواْ مَسۡجِدٗا ضِرَارٗا وَكُفۡرٗا وَتَفۡرِيقَۢا بَيۡنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَإِرۡصَادٗا لِّمَنۡ حَارَبَ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ مِن قَبۡلُۚ وَلَيَحۡلِفُنَّ إِنۡ أَرَدۡنَآ إِلَّا ٱلۡحُسۡنَىٰۖ وَٱللَّهُ يَشۡهَدُ إِنَّهُمۡ لَكَٰذِبُونَ
drēāhanvaruttānuṁ satyaniṣēdhatte sahāyikkānuṁ viśvāsikaḷkkiṇṭayil bhinnatayuṇṭākkānuṁ nēratte allāhuvēāṭuṁ avanṟe dūtanēāṭuṁ yud'dhan̄ceytavan tāvaḷameārukkānumāyi paḷḷiyuṇṭākkiyavaruṁ avariluṇṭ. nallatallāteānnuṁ ñaṅṅaḷ uddēśicciṭṭillenn avar āṇayiṭṭu paṟayuṁ. ennāl tīrccuyāyuṁ avar kaḷḷaṁ paṟayunnavarāṇenn allāhu sākṣyaṁ vahikkunnu.
Surah At-Taubah, Verse 107
لَا تَقُمۡ فِيهِ أَبَدٗاۚ لَّمَسۡجِدٌ أُسِّسَ عَلَى ٱلتَّقۡوَىٰ مِنۡ أَوَّلِ يَوۡمٍ أَحَقُّ أَن تَقُومَ فِيهِۚ فِيهِ رِجَالٞ يُحِبُّونَ أَن يَتَطَهَّرُواْۚ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلۡمُطَّهِّرِينَ
nī orikkaluṁ atil namaskarikkarut. tuṭakkaṁ mutalkku tanne daivabhaktiyil paṭuttuyarttarappeṭṭa paḷḷiyāṇ ninakk ninnu namaskarikkān ēṟṟaṁ ar'haṁ. viśud'dhi varikkāniṣṭappeṭunnavaruḷḷat aviṭeyāṇ. allāhu viśud'dhi varikkunnavare iṣṭappeṭunnu.
Surah At-Taubah, Verse 108
أَفَمَنۡ أَسَّسَ بُنۡيَٰنَهُۥ عَلَىٰ تَقۡوَىٰ مِنَ ٱللَّهِ وَرِضۡوَٰنٍ خَيۡرٌ أَم مَّنۡ أَسَّسَ بُنۡيَٰنَهُۥ عَلَىٰ شَفَا جُرُفٍ هَارٖ فَٱنۡهَارَ بِهِۦ فِي نَارِ جَهَنَّمَۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
orāḷ allāhuvēāṭuḷḷa kaṟayaṟṟa bhaktiyiluṁ avanṟe prītiyiluṁ tanṟe keṭṭiṭaṁ sthāpiccu. maṟṟeārāḷ aṭimaṇṇiḷaki peāḷiññuvīḻān pēākunna maṇalttasaṭṭinṟe vakkil keṭṭiṭaṁ paṇitu. aṅṅaneyat avaneyuṁ keāṇṭ nēre narakattīyil takarnnu vīḻukayuṁ ceytu. ivaril ārāṇuttaman? akramikaḷāya janatte allāhu nērvḻiyilākkukayilla.
Surah At-Taubah, Verse 109
لَا يَزَالُ بُنۡيَٰنُهُمُ ٱلَّذِي بَنَوۡاْ رِيبَةٗ فِي قُلُوبِهِمۡ إِلَّآ أَن تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمۡۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ
avar paṭuttuyarttiya avaruṭe ā keṭṭiṭaṁ avaruṭe manas'sukaḷilennuṁ śaṅkayuṇarttikkeāṇṭēyirikkuṁ. avaruṭe hr̥dayaṅṅaḷ śithilamāyittīruṁ vare atinaṟutiyilla. allāhu ellāṁ aṟiyunnavanuṁ yuktimānumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 110
۞إِنَّ ٱللَّهَ ٱشۡتَرَىٰ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ أَنفُسَهُمۡ وَأَمۡوَٰلَهُم بِأَنَّ لَهُمُ ٱلۡجَنَّةَۚ يُقَٰتِلُونَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ فَيَقۡتُلُونَ وَيُقۡتَلُونَۖ وَعۡدًا عَلَيۡهِ حَقّٗا فِي ٱلتَّوۡرَىٰةِ وَٱلۡإِنجِيلِ وَٱلۡقُرۡءَانِۚ وَمَنۡ أَوۡفَىٰ بِعَهۡدِهِۦ مِنَ ٱللَّهِۚ فَٱسۡتَبۡشِرُواْ بِبَيۡعِكُمُ ٱلَّذِي بَايَعۡتُم بِهِۦۚ وَذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ
allāhu satyaviśvāsikaḷil ninn avarkk svargumuṇṭennavyavasthayil avaruṭe dēhavuṁ dhanavuṁ vilaykku vāṅṅiyirikkunnu. avar allāhuvinṟe mārgayattil yud'dhaṁ ceyyunnu. aṅṅane vadhikkukayuṁ vadhikkappeṭukayuṁ ceyyunnu. avarkk svarga muṇṭennat allāhu tanṟe mēl pālikkal bādhyatayāyi niścayicca satyaniṣṭhamāya vāgdānamāṇ. teṟāttiluṁ iñcīliluṁ khur'āṣaniluṁ atuṇṭ. allāhuvekkāḷ karār pālikkunnavanāyi āruṇṭ? atināl niṅṅaḷ naṭattiya kaccavaṭa iṭapāṭil santēāṣiccukeāḷḷuka. atimahattāya vijayavuṁ atutanne.
Surah At-Taubah, Verse 111
ٱلتَّـٰٓئِبُونَ ٱلۡعَٰبِدُونَ ٱلۡحَٰمِدُونَ ٱلسَّـٰٓئِحُونَ ٱلرَّـٰكِعُونَ ٱلسَّـٰجِدُونَ ٱلۡأٓمِرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَٱلنَّاهُونَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَٱلۡحَٰفِظُونَ لِحُدُودِ ٱللَّهِۗ وَبَشِّرِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
paścāttapiccu maṭaṅṅunnavar, allāhuve kīḻvaṇaṅṅikkeāṇṭirikkunnavar, avane kīrtti ccukeāṇṭirikkunnavar, vratamanuṣṭhikkunnavar, namikkukayuṁ sāṣṭāṅgaṁ praṇamikkukayuṁ ceyyunnavar, nanma kalpiikkukayuṁ tinma vilakkukayuṁ ceyyunnavar, allāhuvinṟe niyamaparidhikaḷ pālikkunnavar, ivareākkeyāṇavar. satyaviśvāsikaḷe śubhavārttala aṟiyikkuka.
Surah At-Taubah, Verse 112
مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَن يَسۡتَغۡفِرُواْ لِلۡمُشۡرِكِينَ وَلَوۡ كَانُوٓاْ أُوْلِي قُرۡبَىٰ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمۡ أَنَّهُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَحِيمِ
bahudaivaviśvāsikaḷ, kattikkāḷunna narakattīyinṟe avakāśikaḷāṇenn vyaktamāyikkaḻiññaśēṣaṁ avaruṭe pāpamēācanattin prārthikakkān pravācakannuṁ satyaviśvāsikaḷkkuṁ anuvādamilla. avar aṭutta bandhukkaḷāṇeṅkil pēāluṁ.
Surah At-Taubah, Verse 113
وَمَا كَانَ ٱسۡتِغۡفَارُ إِبۡرَٰهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَن مَّوۡعِدَةٖ وَعَدَهَآ إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُۥٓ أَنَّهُۥ عَدُوّٞ لِّلَّهِ تَبَرَّأَ مِنۡهُۚ إِنَّ إِبۡرَٰهِيمَ لَأَوَّـٰهٌ حَلِيمٞ
ibṟāhīṁ tanṟe pitāvinṟe pāpamēācanattināyi prārthiāccat addēhaṁ pitāvinēāṭ ceyta pratijñayuṭe pēril mātramāyirunnu. ayāḷ allāhuvinṟe śatruvāṇenn vyaktamāyappēāḷ addēhaṁ ayāḷe kayyeāḻiccu. ibṟāhīṁ ēṟe paścāttāpamuḷḷavanuṁ sahanaśāliyumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 114
وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيُضِلَّ قَوۡمَۢا بَعۡدَ إِذۡ هَدَىٰهُمۡ حَتَّىٰ يُبَيِّنَ لَهُم مَّا يَتَّقُونَۚ إِنَّ ٱللَّهَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٌ
oru janataye nērvayaḻiyilākkiyaśēṣaṁ avar sūkṣikkēṇṭat enteākkeyāṇenn vyaktamākkikkeāṭukkunnatuvare allāhu avare piḻaccavarāyi kaṇakkākkukayilla. allāhu ellā kāryaṅṅaḷekkuṟiccuṁ nannāyaṟiyunnavanāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 115
إِنَّ ٱللَّهَ لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ يُحۡيِۦ وَيُمِيتُۚ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ مِن وَلِيّٖ وَلَا نَصِيرٖ
sanśayamilla; ākāśabhūmikaḷuṭe ādhipatyaṁ allāhuvin mātramāṇ. avan jīvippikkukayuṁ marippikkukayuṁ ceyyunnu. allāhuvallāte niṅṅaḷkk oru rakṣakanuṁ sahāyiyumilla.
Surah At-Taubah, Verse 116
لَّقَد تَّابَ ٱللَّهُ عَلَى ٱلنَّبِيِّ وَٱلۡمُهَٰجِرِينَ وَٱلۡأَنصَارِ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ ٱلۡعُسۡرَةِ مِنۢ بَعۡدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٖ مِّنۡهُمۡ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡۚ إِنَّهُۥ بِهِمۡ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ
pravācakannuṁ prayāsaghaṭṭattil addēhatte pinpāṟṟiya muhājiṟukaḷkkuṁ ansāuṟukaḷkkuṁ allāhu māppēkiyirikkunnu. avarileāru vibhāgattinṟe manas's ittiri pataṟippēāyirunnuveṅkiluṁ! pinnīṭ allāhu avarkk peāṟuttukeāṭuttu. tīrccyāyuṁ allāhu avarēāṭ ēṟe kr̥payuḷḷavanuṁ paramadayāluvumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 117
وَعَلَى ٱلثَّلَٰثَةِ ٱلَّذِينَ خُلِّفُواْ حَتَّىٰٓ إِذَا ضَاقَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَرۡضُ بِمَا رَحُبَتۡ وَضَاقَتۡ عَلَيۡهِمۡ أَنفُسُهُمۡ وَظَنُّوٓاْ أَن لَّا مَلۡجَأَ مِنَ ٱللَّهِ إِلَّآ إِلَيۡهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡ لِيَتُوبُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ
tīrumānaṁ māṟṟivekkappeṭṭa ā mūnnāḷukaḷkkuṁ avan māppēkiyirikkunnu. bhūmi ēṟe viśālamāyirunniṭṭukūṭi atavarkk iṭuṅṅiyatāyittīrnnupa. taṅṅaḷuṭe manas'sukaḷtinne avarkkṭa kadanabhārattāl durvhamāyimāṟi. allāhuvinṟe piṭiyil ninn rakṣappeṭān avanilttūnne abhayaṁ tēṭalallāte mārganamillenn avarkk bēādhyamāyi. appēāḷ allāhu avarēāṭ karuṇa kāṇiccu. avar paścāttapiccu maṭaṅṅān. sanśayamilla; allāhu paścāttāpaṁ dhārāḷamāyi svīkarikkunnavanāṇ. paramadayāluvuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 118
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّـٰدِقِينَ
viśvasiccavarē, niṅṅaḷ allāhuve sūkṣikkuka. satyavānmārēāṭ sahavasikkuka.
Surah At-Taubah, Verse 119
مَا كَانَ لِأَهۡلِ ٱلۡمَدِينَةِ وَمَنۡ حَوۡلَهُم مِّنَ ٱلۡأَعۡرَابِ أَن يَتَخَلَّفُواْ عَن رَّسُولِ ٱللَّهِ وَلَا يَرۡغَبُواْ بِأَنفُسِهِمۡ عَن نَّفۡسِهِۦۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ لَا يُصِيبُهُمۡ ظَمَأٞ وَلَا نَصَبٞ وَلَا مَخۡمَصَةٞ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا يَطَـُٔونَ مَوۡطِئٗا يَغِيظُ ٱلۡكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنۡ عَدُوّٖ نَّيۡلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُم بِهِۦ عَمَلٞ صَٰلِحٌۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
madīnakkārkkunna avaruṭe parisarattuḷḷa grāmīṇa aṟabikaḷkkuṁ allāhuvinṟe dūtane viṭṭ vīṭṭilirikkānēā addēhattinṟe jīvanṟe kāryaṁ avagaṇicc taṅṅaḷuṭe svantaṁ kāryaṁ nēākkānēā anuvādamilla. allāhuvinṟe mārgttil avare bādhikkunna viśapp, dāhaṁ, kṣīṇaṁ, satyaniṣēdhikaḷe prakēāpippikkunna iṭaṅṅaḷileākkeyuḷḷa avaruṭe sānnidhyaṁ; etirāḷikk ēlpieākkunna nāśaṁ, iteākkeyuṁ avaruṭe pēril salkkirm'māyi rēkhappeṭuttātirikkukayilla ennatinālāṇat. salkkadharmipakaḷuṭe pratiphalaṁ allāhu naṣṭappeṭuttukayilla; tīrccā.
Surah At-Taubah, Verse 120
وَلَا يُنفِقُونَ نَفَقَةٗ صَغِيرَةٗ وَلَا كَبِيرَةٗ وَلَا يَقۡطَعُونَ وَادِيًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمۡ لِيَجۡزِيَهُمُ ٱللَّهُ أَحۡسَنَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
avar celavaḻikkunnat ceṟutāyāluṁ valutāyāluṁ atuṁ, ēteṅkiluṁ tāḻvarayilūṭe avar muṟiccukaṭakkunnatuṁ avarkta puṇyamāyi rēkhappeṭuttātirikkilla. allāhu avarkk avar ceytukeāṇṭirunna atyuttama vr̥ttikaḷkku mahattāya pratiphalaṁ nalkāunāṇit.
Surah At-Taubah, Verse 121
۞وَمَا كَانَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةٗۚ فَلَوۡلَا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرۡقَةٖ مِّنۡهُمۡ طَآئِفَةٞ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي ٱلدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوۡمَهُمۡ إِذَا رَجَعُوٓاْ إِلَيۡهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَحۡذَرُونَ
satyaviśvāsikaḷ onnaṭaṅkaṁ yud'dhattin puṟappeṭāvatalla. avaril ōrēā vibhāgattil ninnuṁ ōrēā saṅghaṁ matattil aṟivunēṭān iṟaṅṅippuṟappeṭāttatent? taṅṅaḷuṭe janaṁ avaruṭe aṭuttēkk maṭaṅṅivannāl avarkk tākkīt nalkāranuḷḷa aṟivu nēṭānāṇat. atuvaḻi avar sūkṣmata pularttuānnavarāyēkkāṁ.
Surah At-Taubah, Verse 122
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قَٰتِلُواْ ٱلَّذِينَ يَلُونَكُم مِّنَ ٱلۡكُفَّارِ وَلۡيَجِدُواْ فِيكُمۡ غِلۡظَةٗۚ وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلۡمُتَّقِينَ
viśvasiccavarē, niṅṅaḷuṭe aṭuttuḷḷa ā satyaniṣēdhikaḷēāṭ niṅṅaḷ yud'dhaṁ ceyyuka. avar niṅṅaḷil kārkkēśyaṁ kāṇaṭṭe. aṟiyuka: allāhu sūkṣmatayuḷḷavarēāṭeāppamāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 123
وَإِذَا مَآ أُنزِلَتۡ سُورَةٞ فَمِنۡهُم مَّن يَقُولُ أَيُّكُمۡ زَادَتۡهُ هَٰذِهِۦٓ إِيمَٰنٗاۚ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ فَزَادَتۡهُمۡ إِيمَٰنٗا وَهُمۡ يَسۡتَبۡشِرُونَ
ēteṅkiluṁ oradhyāyaṁ avatīrṇmāyāl avaril cilar parihāsattēāṭe cēādikkuṁ: "niṅṅaḷil ārkkāḷaṇ ituvaḻi viśvāsaṁ vardhisaccat?” ennāl aṟiyuka: tīrcca'iyāyuṁ at satyaviśvāsikaḷuṭe viśvāsaṁ vardhicappiccirikkunnu. avaratil santēāṣikkunnavarumāṇ.
Surah At-Taubah, Verse 124
وَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ فَزَادَتۡهُمۡ رِجۡسًا إِلَىٰ رِجۡسِهِمۡ وَمَاتُواْ وَهُمۡ كَٰفِرُونَ
ennāl dīnaṁ piṭicca manas'sinṟe uṭamakaḷkk at taṅṅaḷuṭe mālin'yattilēkk kūṭutal mālin'yaṁ kūṭṭiccērkku kayāṇuṇṭāyat. avar satyaniṣēdhikaḷāyittanne maraṇamaṭayuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 125
أَوَلَا يَرَوۡنَ أَنَّهُمۡ يُفۡتَنُونَ فِي كُلِّ عَامٖ مَّرَّةً أَوۡ مَرَّتَيۡنِ ثُمَّ لَا يَتُوبُونَ وَلَا هُمۡ يَذَّكَّرُونَ
keāllantēāṟuṁ onnēā raṇṭēā tavaṇa taṅṅaḷ parīkṣaṇattilakappeṭunnat avar kāṇunnillē? enniṭṭuṁ avar paścāttapiccu maṭaṅṅunnilla. avar cinticcaṟiyunnumilla.
Surah At-Taubah, Verse 126
وَإِذَا مَآ أُنزِلَتۡ سُورَةٞ نَّظَرَ بَعۡضُهُمۡ إِلَىٰ بَعۡضٍ هَلۡ يَرَىٰكُم مِّنۡ أَحَدٖ ثُمَّ ٱنصَرَفُواْۚ صَرَفَ ٱللَّهُ قُلُوبَهُم بِأَنَّهُمۡ قَوۡمٞ لَّا يَفۡقَهُونَ
ōrēā adhyāyaṁ avatarikkumpēāḻuṁ niṅṅaḷe āreṅkiluṁ kāṇunnuṇṭēāyenna bhāvattil avaran'yēān'yaṁ nēākkunnu. pinnīṭavar pintiriññu pēākunnu. allāhu avaruṭe manas'sukaḷe teṟṟiccukaḷaññirikkunnu. avar kāryaṁ manas'silākkātta janamāyatinālāṇat.
Surah At-Taubah, Verse 127
لَقَدۡ جَآءَكُمۡ رَسُولٞ مِّنۡ أَنفُسِكُمۡ عَزِيزٌ عَلَيۡهِ مَا عَنِتُّمۡ حَرِيصٌ عَلَيۡكُم بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ
tīrccayāyuṁ niṅṅaḷkkitā niṅṅaḷilninnu tanneyuḷḷa oru daivadūtan vannirikkunnu. niṅṅaḷ kaṣṭappeṭunnat asahyamāyi anubhavappeṭunnavanuṁ niṅṅaḷuṭe kāryattil atīvatalparanumāṇavan. satyaviśvāsikaḷēāṭ ēṟe kr̥payuṁ kāruṇyavumuḷḷavanuṁ.
Surah At-Taubah, Verse 128
فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَقُلۡ حَسۡبِيَ ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۖ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡتُۖ وَهُوَ رَبُّ ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡعَظِيمِ
enniṭṭuṁ avar puṟantiriññu nilkku kayāṇeṅkil paṟayuka: enikk allāhu mati. avanallāte daivamilla. ñān avanil bharamēlpimaccirikkunnu. mahattāya sinhāsanattinṟe nāthanāṇavan.
Surah At-Taubah, Verse 129