Surah Al-Anbiya - Malayalam Translation by Cheriyamundam Abdul Hameed And Kunhi Mohammed Parappoor
ٱقۡتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمۡ وَهُمۡ فِي غَفۡلَةٖ مُّعۡرِضُونَ
janaṅṅaḷkk avaruṭe vicāraṇa āsannamāyirikkunnu. avarākaṭṭe aśrad'dhayilāyikkeāṇṭ tiriññukaḷayunnavarākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 1
مَا يَأۡتِيهِم مِّن ذِكۡرٖ مِّن رَّبِّهِم مُّحۡدَثٍ إِلَّا ٱسۡتَمَعُوهُ وَهُمۡ يَلۡعَبُونَ
avaruṭe rakṣitāviṅkal ninn pututāyi ēteāru ulbēādhanaṁ avarkk vannettiyāluṁ kaḷiyākkunnavarāyikkeāṇṭ mātramē avarat kēḷkkukayuḷḷū
Surah Al-Anbiya, Verse 2
لَاهِيَةٗ قُلُوبُهُمۡۗ وَأَسَرُّواْ ٱلنَّجۡوَى ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ هَلۡ هَٰذَآ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡۖ أَفَتَأۡتُونَ ٱلسِّحۡرَ وَأَنتُمۡ تُبۡصِرُونَ
hr̥dayaṅṅaḷ aśrad'dhamāyikkeāṇṭ (avarile) akramikaḷ an'yēān'yaṁ rahasyamāyi iprakāraṁ mantriccu; niṅṅaḷeppēāleyuḷḷa oru manuṣyan mātramallē it? enniṭṭ niṅṅaḷ kaṇṭaṟiññ keāṇṭ tanne ī jālavidyayuṭe aṭuttēkk cellukayāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 3
قَالَ رَبِّي يَعۡلَمُ ٱلۡقَوۡلَ فِي ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ
addēhaṁ (nabi) paṟaññu: enṟe rakṣitāv ākāśattuṁ bhūmiyiluṁ paṟayappeṭunnatellāṁ aṟiyunnu. avanāṇ ellāṁ kēḷkkunnavanuṁ aṟiyunnavanuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 4
بَلۡ قَالُوٓاْ أَضۡغَٰثُ أَحۡلَٰمِۭ بَلِ ٱفۡتَرَىٰهُ بَلۡ هُوَ شَاعِرٞ فَلۡيَأۡتِنَا بِـَٔايَةٖ كَمَآ أُرۡسِلَ ٱلۡأَوَّلُونَ
ennāl avar paṟaññu: pāḻkināvukaḷ kaṇṭa vivaramāṇ (muham'mad paṟayunnat) (maṟṟeārikkal avar paṟaññu:) alla, atavan keṭṭiccamaccuṇṭākkiyatāṇ. (maṟṟeārikkal avar paṟaññu:) alla; avaneāru kaviyāṇ. ennāl (avan pravācakanāṇeṅkil) mun pravācakanmār ēteāru dr̥ṣṭāntavumāyāṇēā ayakkappeṭṭat atupēāleānn avan namukk keāṇṭ vannu kāṇikkaṭṭe
Surah Al-Anbiya, Verse 5
مَآ ءَامَنَتۡ قَبۡلَهُم مِّن قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَآۖ أَفَهُمۡ يُؤۡمِنُونَ
ivaruṭe mump nāṁ naśippicca oru nāṭṭukāruṁ viśvasikkukayuṇṭāyilla. ennirikke ivar viśvasikkumēā
Surah Al-Anbiya, Verse 6
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا قَبۡلَكَ إِلَّا رِجَالٗا نُّوحِيٓ إِلَيۡهِمۡۖ فَسۡـَٔلُوٓاْ أَهۡلَ ٱلذِّكۡرِ إِن كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ
ninakk mump puruṣanmāre (āḷukaḷe) yallāte nāṁ dūtanmārāyi niyēāgicciṭṭilla. avarkk nāṁ bēādhanaṁ nalkunnu. niṅṅaḷ (ī kāryaṁ) aṟiyāttavarāṇeṅkil vēdakkārēāṭ cēādicc nēākkuka
Surah Al-Anbiya, Verse 7
وَمَا جَعَلۡنَٰهُمۡ جَسَدٗا لَّا يَأۡكُلُونَ ٱلطَّعَامَ وَمَا كَانُواْ خَٰلِدِينَ
avare (pravācakanmāre) nāṁ bhakṣaṇaṁ kaḻikkātta śarīraṅṅaḷākkiyiṭṭilla. avar nityajīvikaḷāyirunnatumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 8
ثُمَّ صَدَقۡنَٰهُمُ ٱلۡوَعۡدَ فَأَنجَيۡنَٰهُمۡ وَمَن نَّشَآءُ وَأَهۡلَكۡنَا ٱلۡمُسۡرِفِينَ
anantaraṁ avarēāṭuḷḷa vāgdānattil nāṁ satyasandhata pāliccu. aṅṅane avareyuṁ nāṁ uddēśikkunnavareyuṁ nāṁ rakṣappeṭutti. atirukaviññavare nāṁ naśippikkukayuṁ ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 9
لَقَدۡ أَنزَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ كِتَٰبٗا فِيهِ ذِكۡرُكُمۡۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
tīrccayāyuṁ niṅṅaḷkk nāṁ oru granthaṁ avatarippicc tanniṭṭuṇṭ. niṅṅaḷkkuḷḷa ulbēādhanaṁ atiluṇṭ. enniṭṭuṁ niṅṅaḷ cintikkunnillē
Surah Al-Anbiya, Verse 10
وَكَمۡ قَصَمۡنَا مِن قَرۡيَةٖ كَانَتۡ ظَالِمَةٗ وَأَنشَأۡنَا بَعۡدَهَا قَوۡمًا ءَاخَرِينَ
akramattil ērpeṭṭirunna etra nāṭukaḷe nāṁ niśśēṣaṁ takarttukaḷayukayuṁ, atin śēṣaṁ nāṁ maṟṟeāru janavibhāgatte vaḷarttiyeṭukkukayuṁ ceytiṭṭuṇṭ
Surah Al-Anbiya, Verse 11
فَلَمَّآ أَحَسُّواْ بَأۡسَنَآ إِذَا هُم مِّنۡهَا يَرۡكُضُونَ
aṅṅane nam'muṭe śikṣa avarkk anubhavappeṭṭappēāḷ avaratā aviṭeninn ōṭirakṣappeṭān nēākkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 12
لَا تَرۡكُضُواْ وَٱرۡجِعُوٓاْ إِلَىٰ مَآ أُتۡرِفۡتُمۡ فِيهِ وَمَسَٰكِنِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تُسۡـَٔلُونَ
(appēāḷ avarēāṭ paṟayappeṭṭu.) niṅṅaḷ ōṭippēākēṇṭa. niṅṅaḷkk nalkappeṭṭa sukhāḍambaraṅṅaḷilēkkuṁ, niṅṅaḷuṭe vasatikaḷilēkkuṁ niṅṅaḷ tiriccupēāyikkeāḷḷuka. niṅṅaḷkk valla apēkṣayuṁ nalkappeṭānuṇṭāyēkkāṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 13
قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ
avar paṟaññu: ayyēā; ñaṅṅaḷkk nāśaṁ! tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ akramikaḷāyippēāyi
Surah Al-Anbiya, Verse 14
فَمَا زَالَت تِّلۡكَ دَعۡوَىٰهُمۡ حَتَّىٰ جَعَلۡنَٰهُمۡ حَصِيدًا خَٰمِدِينَ
aṅṅane avare nāṁ keāytiṭṭa viḷa pēāle calanamaṟṟa nilayilākkittīrkkuvēāḷaṁ avaruṭe muṟaviḷi atu tanneyāyikkeāṇṭirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 15
وَمَا خَلَقۡنَا ٱلسَّمَآءَ وَٱلۡأَرۡضَ وَمَا بَيۡنَهُمَا لَٰعِبِينَ
ākāśatteyuṁ, bhūmiyeyuṁ, ava raṇṭinumiṭayiluḷḷatineyuṁ nāṁ kaḷiyāyikkeāṇṭ sr̥ṣṭiccatalla
Surah Al-Anbiya, Verse 16
لَوۡ أَرَدۡنَآ أَن نَّتَّخِذَ لَهۡوٗا لَّٱتَّخَذۡنَٰهُ مِن لَّدُنَّآ إِن كُنَّا فَٰعِلِينَ
nāṁ oru vinēādamuṇṭākkān uddēśiccirunnuveṅkil nam'muṭe aṭukkal ninnu tanne nāmat uṇṭākkumāyirunnu. (ennāl) nāṁ (at) ceyyunnatalla
Surah Al-Anbiya, Verse 17
بَلۡ نَقۡذِفُ بِٱلۡحَقِّ عَلَى ٱلۡبَٰطِلِ فَيَدۡمَغُهُۥ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٞۚ وَلَكُمُ ٱلۡوَيۡلُ مِمَّا تَصِفُونَ
ennāl nāṁ satyatte eṭutt asatyattinṟe nērkk eṟiyunnu. aṅṅane asatyatte at takartt kaḷayunnu. atēāṭe asatyaṁ nāśamaṭayukayāyi. niṅṅaḷ (allāhuveppaṟṟi) paṟaññuṇṭākkunnat nimittaṁ niṅṅaḷkk nāśaṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 18
وَلَهُۥ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ وَمَنۡ عِندَهُۥ لَا يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِهِۦ وَلَا يَسۡتَحۡسِرُونَ
avanṟētākunnu ākāśaṅṅaḷiluṁ, bhūmiyiyuṁ uḷḷavarellāṁ. avanṟe aṭukkaluḷḷavar (malakkukaḷ) avane ārādhikkunnat viṭṭ ahaṅkarikkukayilla. avarkk kṣīṇaṁ tēānnukayumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 19
يُسَبِّحُونَ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ لَا يَفۡتُرُونَ
avar rāvuṁ pakaluṁ (allāhuvinṟe pariśud'dhiye) prakīrtticcu keāṇṭirikkunnu. avar taḷarukayilla
Surah Al-Anbiya, Verse 20
أَمِ ٱتَّخَذُوٓاْ ءَالِهَةٗ مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ هُمۡ يُنشِرُونَ
atalla, avar bhūmiyil ninnutanne (mariccavare) jīvippikkān kaḻivuḷḷa valla daivaṅṅaḷeyuṁ svīkariccirikkukayāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 21
لَوۡ كَانَ فِيهِمَآ ءَالِهَةٌ إِلَّا ٱللَّهُ لَفَسَدَتَاۚ فَسُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ رَبِّ ٱلۡعَرۡشِ عَمَّا يَصِفُونَ
ākāśabhūmikaḷil allāhuvallātta valla daivaṅṅaḷumuṇṭāyirunnuveṅkil at raṇṭuṁ takarāṟākumāyirunnu. appēāḷ sinhāsanattinṟe nāthanāya allāhu, avar paṟaññuṇṭākkunnatil ninnellāṁ etra pariśud'dhanākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 22
لَا يُسۡـَٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡـَٔلُونَ
avan pravarttikkunnatineppaṟṟi cēādyaṁ ceyyappeṭukayilla. avarākaṭṭe cēādyaṁ ceyyappeṭunnatumāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 23
أَمِ ٱتَّخَذُواْ مِن دُونِهِۦٓ ءَالِهَةٗۖ قُلۡ هَاتُواْ بُرۡهَٰنَكُمۡۖ هَٰذَا ذِكۡرُ مَن مَّعِيَ وَذِكۡرُ مَن قَبۡلِيۚ بَلۡ أَكۡثَرُهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ ٱلۡحَقَّۖ فَهُم مُّعۡرِضُونَ
atalla, avann puṟame avar daivaṅṅaḷe svīkariccirikkukayāṇēā? paṟayuka: eṅkil niṅṅaḷkkatinuḷḷa pramāṇaṁ keāṇṭ varika. itu tanneyākunnu enṟe kūṭeyuḷḷavarkkuḷḷa ulbēādhanavuṁ enṟe mumpuḷḷavarkkuḷḷa ulbēādhanavuṁ. pakṣe, avaril adhikapēruṁ satyaṁ aṟiyunnilla. atināl avar tiriññukaḷayukayākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 24
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا مِن قَبۡلِكَ مِن رَّسُولٍ إِلَّا نُوحِيٓ إِلَيۡهِ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنَا۠ فَٱعۡبُدُونِ
ñānallāte yāteāru daivavumilla. atināl enne niṅṅaḷ ārādhikkū enn bēādhanaṁ nalkikkeāṇṭallāte ninakk mump oru dūtaneyuṁ nāṁ ayacciṭṭilla
Surah Al-Anbiya, Verse 25
وَقَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَلَدٗاۗ سُبۡحَٰنَهُۥۚ بَلۡ عِبَادٞ مُّكۡرَمُونَ
paramakāruṇikan santānatte svīkariccirikkunnu ennavar paṟaññu.avan etra pariśud'dhan! ennāl (avar - malakkukaḷ) avanṟe ādaraṇīyarāya dāsanmār mātramākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 26
لَا يَسۡبِقُونَهُۥ بِٱلۡقَوۡلِ وَهُم بِأَمۡرِهِۦ يَعۡمَلُونَ
avar avane maṟikaṭannu sansārikkukayilla. avanṟe kalpanayanusaricc mātraṁ avar pravarttikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 27
يَعۡلَمُ مَا بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَمَا خَلۡفَهُمۡ وَلَا يَشۡفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ٱرۡتَضَىٰ وَهُم مِّنۡ خَشۡيَتِهِۦ مُشۡفِقُونَ
avaruṭe mumpiluḷḷatuṁ pinniluḷḷatuṁ avan aṟiyunnu. avan tr̥ptippeṭṭavarkkallāte avar śupārśa ceyyukayilla. avarākaṭṭe, avaneppaṟṟiyuḷḷa bhayattāl naṭuṅṅunnavarākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 28
۞وَمَن يَقُلۡ مِنۡهُمۡ إِنِّيٓ إِلَٰهٞ مِّن دُونِهِۦ فَذَٰلِكَ نَجۡزِيهِ جَهَنَّمَۚ كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلظَّـٰلِمِينَ
avaruṭe kūṭṭattil āreṅkiluṁ ñān avann (allāhuvin) puṟameyuḷḷa daivamāṇenn paṟayunna pakṣaṁ avann nāṁ narakaṁ pratiphalamāyi nalkunnatāṇ. aprakāramatre akramikaḷkk nāṁ pratiphalaṁ nalkunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 29
أَوَلَمۡ يَرَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَنَّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ كَانَتَا رَتۡقٗا فَفَتَقۡنَٰهُمَاۖ وَجَعَلۡنَا مِنَ ٱلۡمَآءِ كُلَّ شَيۡءٍ حَيٍّۚ أَفَلَا يُؤۡمِنُونَ
ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ oṭṭiccērnnatāyirunnu vennuṁ, enniṭṭ nāṁ avaye vērpeṭuttukayāṇuṇṭāyatennuṁ satyaniṣēdhikaḷ kaṇṭillē? veḷḷattil ninn ellā jīvavastukkaḷuṁ nāṁ uṇṭākkukayuṁ ceytu. enniṭṭuṁ avar viśvasikkunnillē
Surah Al-Anbiya, Verse 30
وَجَعَلۡنَا فِي ٱلۡأَرۡضِ رَوَٰسِيَ أَن تَمِيدَ بِهِمۡ وَجَعَلۡنَا فِيهَا فِجَاجٗا سُبُلٗا لَّعَلَّهُمۡ يَهۡتَدُونَ
bhūmi avareyuṁ keāṇṭ iḷakātirikkuvānāyi atil nāṁ uṟaccunilkkunna parvvataṅṅaḷuṇṭākkukayuṁ ceytirikkunnu. avar vaḻi kaṇṭettēṇṭatināyi avayil (parvvataṅṅaḷil) nāṁ viśālamāya pātakaḷ ērpeṭuttukayuṁ ceytirikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 31
وَجَعَلۡنَا ٱلسَّمَآءَ سَقۡفٗا مَّحۡفُوظٗاۖ وَهُمۡ عَنۡ ءَايَٰتِهَا مُعۡرِضُونَ
ākāśatte nāṁ sanrakṣitamāya oru mēlpurayākkiyiṭṭumuṇṭ. avarākaṭṭe atile (ākāśattile) dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ śrad'dhikkāte tiriññukaḷayunnavarākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 32
وَهُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ وَٱلشَّمۡسَ وَٱلۡقَمَرَۖ كُلّٞ فِي فَلَكٖ يَسۡبَحُونَ
avanatre rātri, pakal, sūryan, candran ennivaye sr̥ṣṭiccat. ōrēānnuṁ ōrēā bhramaṇapathattilūṭe nīnti (sañcariccu) kkeāṇṭirikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 33
وَمَا جَعَلۡنَا لِبَشَرٖ مِّن قَبۡلِكَ ٱلۡخُلۡدَۖ أَفَإِيْن مِّتَّ فَهُمُ ٱلۡخَٰلِدُونَ
(nabiyē,) ninakk mump oru manuṣyannuṁ nāṁ anaśvarata nalkiyiṭṭilla. ennirikke nī maricceṅkil avar nityajīvikaḷāyirikkumēā
Surah Al-Anbiya, Verse 34
كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ وَنَبۡلُوكُم بِٱلشَّرِّ وَٱلۡخَيۡرِ فِتۡنَةٗۖ وَإِلَيۡنَا تُرۡجَعُونَ
ōrēā vyaktiyuṁ maraṇaṁ āsvadikkukatanne ceyyuṁ. oru parīkṣaṇaṁ enna nilayil tinma nalkikkeāṇṭuṁ nanma nalkikkeāṇṭuṁ niṅṅaḷe nāṁ pariśēādhikkunnatāṇ. nam'muṭe aṭuttēkk tanne niṅṅaḷ maṭakkappeṭukayuṁ ceyyuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 35
وَإِذَا رَءَاكَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ إِن يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا ٱلَّذِي يَذۡكُرُ ءَالِهَتَكُمۡ وَهُم بِذِكۡرِ ٱلرَّحۡمَٰنِ هُمۡ كَٰفِرُونَ
satyaniṣēdhikaḷ ninne kaṇṭāl, ivanāṇēā niṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷe ākṣēpicc sansārikkunnavan enn paṟaññ keāṇṭ ninne tamāśayākkuka mātramāyirikkuṁ ceyyunnat. avar tanneyāṇ paramakāruṇikanṟe ulbēādhanattil aviśvasikkunnavar
Surah Al-Anbiya, Verse 36
خُلِقَ ٱلۡإِنسَٰنُ مِنۡ عَجَلٖۚ سَأُوْرِيكُمۡ ءَايَٰتِي فَلَا تَسۡتَعۡجِلُونِ
dhr̥tikūṭṭunnavanāyiṭṭākunnu manuṣyan sr̥ṣṭikkappeṭṭiṭṭuḷḷat. enṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ vaḻiye ñān niṅṅaḷkk kāṇiccutarunnatāṇ. atināl niṅṅaḷ ennēāṭ dhr̥tikūṭṭarut
Surah Al-Anbiya, Verse 37
وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
avar cēādikkunnu; niṅṅaḷ satyavānmārāṇeṅkil ī vāgdānaṁ eppēāḻāṇ (pularuka) enn
Surah Al-Anbiya, Verse 38
لَوۡ يَعۡلَمُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ حِينَ لَا يَكُفُّونَ عَن وُجُوهِهِمُ ٱلنَّارَ وَلَا عَن ظُهُورِهِمۡ وَلَا هُمۡ يُنصَرُونَ
ā aviśvāsikaḷ, avarkk taṅṅaḷuṭe mukhaṅṅaḷil ninnuṁ mutukukaḷil ninnuṁ narakāgniye taṭukkānāvātta, avarkk oru sahāyavuṁ sid'dhikkātta oru sandarbhatteppaṟṟi manas'silākkiyirunneṅkil
Surah Al-Anbiya, Verse 39
بَلۡ تَأۡتِيهِم بَغۡتَةٗ فَتَبۡهَتُهُمۡ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمۡ يُنظَرُونَ
alla, peṭṭannāyirikkuṁ at (antyasamayaṁ) avarkk vannettunnat . aṅṅane atavare amparappicc kaḷayuṁ. atine taṭutt nirttān avarkk sādhikkukayilla. avarkk iṭakeāṭukkappeṭukayumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 40
وَلَقَدِ ٱسۡتُهۡزِئَ بِرُسُلٖ مِّن قَبۡلِكَ فَحَاقَ بِٱلَّذِينَ سَخِرُواْ مِنۡهُم مَّا كَانُواْ بِهِۦ يَسۡتَهۡزِءُونَ
ninakk mump pala daivadūtanmāruṁ parihasikkappeṭṭiṭṭuṇṭ. enniṭṭ avare pucchicc taḷḷiyavarkk taṅṅaḷ parihasicc keāṇṭirunnat (śikṣa) vannettuka tanne ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 41
قُلۡ مَن يَكۡلَؤُكُم بِٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ مِنَ ٱلرَّحۡمَٰنِۚ بَلۡ هُمۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِم مُّعۡرِضُونَ
(nabiyē,) paṟayuka: paramakāruṇikanil ninn rātriyuṁ pakaluṁ niṅṅaḷkk rakṣanalkānāruṇṭ? alla, avar (janaṅṅaḷ) taṅṅaḷuṭe rakṣitāvinṟe ulbēādhanattil ninn tiriññukaḷayunnavarākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 42
أَمۡ لَهُمۡ ءَالِهَةٞ تَمۡنَعُهُم مِّن دُونِنَاۚ لَا يَسۡتَطِيعُونَ نَصۡرَ أَنفُسِهِمۡ وَلَا هُم مِّنَّا يُصۡحَبُونَ
atalla, namukk puṟame avare sanrakṣikkunna valla daivaṅṅaḷuṁ avarkkuṇṭēā? svadēhaṅṅaḷkk tanne sahāyaṁ ceyyān avarkk (daivaṅṅaḷkk) sādhikkukayilla. nam'muṭe bhāgatt ninnuṁ avar tuṇakkappeṭukayumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 43
بَلۡ مَتَّعۡنَا هَـٰٓؤُلَآءِ وَءَابَآءَهُمۡ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡعُمُرُۗ أَفَلَا يَرَوۡنَ أَنَّا نَأۡتِي ٱلۡأَرۡضَ نَنقُصُهَا مِنۡ أَطۡرَافِهَآۚ أَفَهُمُ ٱلۡغَٰلِبُونَ
alla, ivarkkuṁ ivaruṭe pitākkaḷkkuṁ nāṁ jīvitasukhaṁ nalki. aṅṅane avar dīrghakālaṁ jīviccu. ennāl ā bhūpradēśatte atinṟe nānā bhāgaṅṅaḷil ninnuṁ nāṁ curukkikkeāṇṭ varunnat ivar kāṇunnillē ? enniṭṭuṁ ivar tanneyāṇēā vijayaṁ prāpikkunnavar
Surah Al-Anbiya, Verse 44
قُلۡ إِنَّمَآ أُنذِرُكُم بِٱلۡوَحۡيِۚ وَلَا يَسۡمَعُ ٱلصُّمُّ ٱلدُّعَآءَ إِذَا مَا يُنذَرُونَ
(nabiyē,) paṟayuka: divyasandēśa prakāraṁ mātramāṇ ñān niṅṅaḷkk tākkīt nalkunnat. tākkīt nalkappeṭumpēāḷ badhiranmār ā viḷikēḷkkukayilla
Surah Al-Anbiya, Verse 45
وَلَئِن مَّسَّتۡهُمۡ نَفۡحَةٞ مِّنۡ عَذَابِ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ
ninṟe rakṣitāvinṟe śikṣayil ninn oru nēriya kāṟṟ avare sparśikkunna pakṣaṁ tīrccayāyuṁ avar paṟayuṁ: ñaṅṅaḷuṭe nāśamē! tīrccayāyuṁ ñaṅṅaḷ akramikaḷāyippēāyallēā
Surah Al-Anbiya, Verse 46
وَنَضَعُ ٱلۡمَوَٰزِينَ ٱلۡقِسۡطَ لِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ فَلَا تُظۡلَمُ نَفۡسٞ شَيۡـٔٗاۖ وَإِن كَانَ مِثۡقَالَ حَبَّةٖ مِّنۡ خَرۡدَلٍ أَتَيۡنَا بِهَاۗ وَكَفَىٰ بِنَا حَٰسِبِينَ
uyirtteḻunnēlpinṟe nāḷil nītipūrṇṇamāya tulāsukaḷ nāṁ sthāpikkunnatāṇ. appēāḷ orāḷēāṭuṁ oṭṭuṁ anīti kāṇikkappeṭukayilla. at (karm'maṁ) oru kaṭukmaṇittūkkamuḷḷatāṇeṅkiluṁ nāmat keāṇṭ varunnatāṇ. kaṇakk nēākkuvān nāṁ tanne mati
Surah Al-Anbiya, Verse 47
وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ ٱلۡفُرۡقَانَ وَضِيَآءٗ وَذِكۡرٗا لِّلۡمُتَّقِينَ
mūsāykkuṁ hāṟūnnuṁ satyāsatyavivēcanattinuḷḷa pramāṇavuṁ, prakāśavuṁ, dharm'maniṣṭhapularttunnavarkkuḷḷa ulbēādhanavuṁ nāṁ nalkiyiṭṭuṇṭ
Surah Al-Anbiya, Verse 48
ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ وَهُم مِّنَ ٱلسَّاعَةِ مُشۡفِقُونَ
taṅṅaḷuṭe rakṣitāvine adr̥śyāvasthayil bhayappeṭunnavaruṁ, antyanāḷineppaṟṟi ulkkaṇṭhayuḷḷavarumārēā (avarkkuḷḷa ulbēādhanaṁ)
Surah Al-Anbiya, Verse 49
وَهَٰذَا ذِكۡرٞ مُّبَارَكٌ أَنزَلۡنَٰهُۚ أَفَأَنتُمۡ لَهُۥ مُنكِرُونَ
it (khur'ān) nāṁ avatarippicca anugrahapūrṇṇamāya oru ulbēādhanamākunnu. ennirikke niṅṅaḷ atine niṣēdhikkukayāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 50
۞وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَآ إِبۡرَٰهِيمَ رُشۡدَهُۥ مِن قَبۡلُ وَكُنَّا بِهِۦ عَٰلِمِينَ
mump ibrāhīmin tanṟetāya vivēkaṁ nāṁ nalkukayuṇṭāyi. addēhatte paṟṟi namukkaṟiyāmāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 51
إِذۡ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوۡمِهِۦ مَا هَٰذِهِ ٱلتَّمَاثِيلُ ٱلَّتِيٓ أَنتُمۡ لَهَا عَٰكِفُونَ
tanṟe pitāvinēāṭuṁ tanṟe janaṅṅaḷēāṭuṁ addēhaṁ iprakāraṁ cēādicca sandarbhaṁ (śrad'dhēyamatre:) niṅṅaḷ pūjiccukeāṇēṭayirikkunna ī pratimakaḷ entākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 52
قَالُواْ وَجَدۡنَآ ءَابَآءَنَا لَهَا عَٰبِدِينَ
avar paṟaññu: ñaṅṅaḷuṭe pitākkaḷ ivaye ārādhicc varunnatāyiṭṭāṇ ñaṅṅaḷ kaṇṭat
Surah Al-Anbiya, Verse 53
قَالَ لَقَدۡ كُنتُمۡ أَنتُمۡ وَءَابَآؤُكُمۡ فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ
addēhaṁ paṟaññu: tīrccayāyuṁ niṅṅaḷuṁ niṅṅaḷuṭe pitākkaḷuṁ vyaktamāya vaḻikēṭilāyirikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 54
قَالُوٓاْ أَجِئۡتَنَا بِٱلۡحَقِّ أَمۡ أَنتَ مِنَ ٱللَّـٰعِبِينَ
avar paṟaññu: nī ñaṅṅaḷuṭe aṭutt satyavuṁ keāṇṭ vannirikkukayāṇēā? atalla, nī kaḷipaṟayunnavaruṭe kūṭṭattilāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 55
قَالَ بَل رَّبُّكُمۡ رَبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلَّذِي فَطَرَهُنَّ وَأَنَا۠ عَلَىٰ ذَٰلِكُم مِّنَ ٱلشَّـٰهِدِينَ
addēhaṁ paṟaññu: alla, niṅṅaḷuṭe rakṣitāv ākāśaṅṅaḷuṭeyuṁ bhūmiyuṭeyuṁ rakṣitāvākunnu. avaye sr̥ṣṭiccuṇṭākkiyavan. ñān atin sākṣyaṁ vahikkunnavaruṭe kūṭṭattilākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 56
وَتَٱللَّهِ لَأَكِيدَنَّ أَصۡنَٰمَكُم بَعۡدَ أَن تُوَلُّواْ مُدۡبِرِينَ
allāhuve tanneyāṇa, tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ pinniṭṭ pēāyatin śēṣaṁ ñān niṅṅaḷuṭe vigrahaṅṅaḷuṭe kāryattil oru tantraṁ prayēāgikkunnatāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 57
فَجَعَلَهُمۡ جُذَٰذًا إِلَّا كَبِيرٗا لَّهُمۡ لَعَلَّهُمۡ إِلَيۡهِ يَرۡجِعُونَ
aṅṅane addēhaṁ avare (daivaṅṅaḷe) tuṇṭaṁ tuṇṭamākkikkaḷaññu. avaril orāḷe oḻike. avarkk (vivaramaṟiyānāyi) ayāḷuṭe aṭuttēkk tiriccucellāmallēā
Surah Al-Anbiya, Verse 58
قَالُواْ مَن فَعَلَ هَٰذَا بِـَٔالِهَتِنَآ إِنَّهُۥ لَمِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
avar paṟaññu: nam'muṭe daivaṅṅaḷekkeāṇṭ it ceytavan ārāṇ? tīrccayāyuṁ avan akramikaḷil peṭṭavan tanneyāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 59
قَالُواْ سَمِعۡنَا فَتٗى يَذۡكُرُهُمۡ يُقَالُ لَهُۥٓ إِبۡرَٰهِيمُ
cilar paṟaññu: ibrāhīṁ enn viḷikkappeṭunna oru ceṟuppakkāran ā daivaṅṅaḷeppaṟṟi parāmarśikkunnat ñaṅṅaḷ kēṭṭiṇṭ
Surah Al-Anbiya, Verse 60
قَالُواْ فَأۡتُواْ بِهِۦ عَلَىٰٓ أَعۡيُنِ ٱلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَشۡهَدُونَ
avar paṟaññu: ennāl niṅṅaḷ avane janaṅṅaḷuṭe kaṇmumpil keāṇṭ varū. avar sākṣyaṁ vahiccēkkāṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 61
قَالُوٓاْ ءَأَنتَ فَعَلۡتَ هَٰذَا بِـَٔالِهَتِنَا يَـٰٓإِبۡرَٰهِيمُ
avar cēādiccu: ibrāhīmē, nīyāṇēā ñaṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷekkeāṇṭ itu ceytat
Surah Al-Anbiya, Verse 62
قَالَ بَلۡ فَعَلَهُۥ كَبِيرُهُمۡ هَٰذَا فَسۡـَٔلُوهُمۡ إِن كَانُواْ يَنطِقُونَ
addēhaṁ paṟaññu: ennāl avaruṭe kūṭṭattile ī valiyavanāṇ at ceytat. avar sansārikkumeṅkil niṅṅaḷ avarēāṭ cēādicc nēākkū
Surah Al-Anbiya, Verse 63
فَرَجَعُوٓاْ إِلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ فَقَالُوٓاْ إِنَّكُمۡ أَنتُمُ ٱلظَّـٰلِمُونَ
appēāḷ avar svamanas'sakaḷilēkk tanne maṭaṅṅi. enniṭṭavar (an'yēān'yaṁ) paṟaññu: tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ tanneyāṇ akramakārikaḷ
Surah Al-Anbiya, Verse 64
ثُمَّ نُكِسُواْ عَلَىٰ رُءُوسِهِمۡ لَقَدۡ عَلِمۡتَ مَا هَـٰٓؤُلَآءِ يَنطِقُونَ
pinne avar talakuttane maṟiññu. (avar paṟaññu:) ivar sansārikkukayillenn ninakkaṟiyāmallēā
Surah Al-Anbiya, Verse 65
قَالَ أَفَتَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ مَا لَا يَنفَعُكُمۡ شَيۡـٔٗا وَلَا يَضُرُّكُمۡ
addēhaṁ paṟaññu: appēāḷ niṅṅaḷkk yāteāru upakāramēā upadravamēā ceyyātta vastukkaḷe allāhuvin puṟame niṅṅaḷ ārādhikkukayāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 66
أُفّٖ لَّكُمۡ وَلِمَا تَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
niṅṅaḷuṭeyuṁ, allāhuvin puṟame niṅṅaḷ ārādhikkunnavaruṭeyuṁ kāryaṁ apahāsyaṁ tanne. niṅṅaḷ cintikkunnillē
Surah Al-Anbiya, Verse 67
قَالُواْ حَرِّقُوهُ وَٱنصُرُوٓاْ ءَالِهَتَكُمۡ إِن كُنتُمۡ فَٰعِلِينَ
avar paṟaññu: niṅṅaḷkk (vallatuṁ) ceyyānākumeṅkil niṅṅaḷ ivane cuṭṭericc kaḷayukayuṁ, niṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷe sahāyikkukayuṁ ceyyuka
Surah Al-Anbiya, Verse 68
قُلۡنَا يَٰنَارُ كُونِي بَرۡدٗا وَسَلَٰمًا عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ
nāṁ paṟaññu: tīyē, nī ibrāhīmin taṇuppuṁ samādhānavumāyirikkuka
Surah Al-Anbiya, Verse 69
وَأَرَادُواْ بِهِۦ كَيۡدٗا فَجَعَلۡنَٰهُمُ ٱلۡأَخۡسَرِينَ
addēhattinṟe kāryattil oru tantraṁ prayēāgikkuvān avar uddēśiccu. ennāl avare ēṟṟavuṁ naṣṭaṁ paṟṟiyavarākkukayāṇ nāṁ ceytat
Surah Al-Anbiya, Verse 70
وَنَجَّيۡنَٰهُ وَلُوطًا إِلَى ٱلۡأَرۡضِ ٱلَّتِي بَٰرَكۡنَا فِيهَا لِلۡعَٰلَمِينَ
lēākarkk vēṇṭi nāṁ anugr̥hītamākkivecciṭṭuḷḷa oru bhūpradēśattēkk addēhattēyuṁ lūtvinēyuṁ nāṁ rakṣappeṭuttikkeāṇṭ pēākukayuṁ ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 71
وَوَهَبۡنَا لَهُۥٓ إِسۡحَٰقَ وَيَعۡقُوبَ نَافِلَةٗۖ وَكُلّٗا جَعَلۡنَا صَٰلِحِينَ
addēhattin nāṁ iṣākhine pradānaṁ ceytu. puṟame (petran) ya'akhūbineyuṁ. avareyellāṁ nāṁ sadvr̥ttarākkiyirikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 72
وَجَعَلۡنَٰهُمۡ أَئِمَّةٗ يَهۡدُونَ بِأَمۡرِنَا وَأَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡهِمۡ فِعۡلَ ٱلۡخَيۡرَٰتِ وَإِقَامَ ٱلصَّلَوٰةِ وَإِيتَآءَ ٱلزَّكَوٰةِۖ وَكَانُواْ لَنَا عَٰبِدِينَ
avare nāṁ nam'muṭe kalpanaprakāraṁ mārgadarśanaṁ nalkunna nētākkaḷākkukayuṁ ceytu. nalla kāryaṅṅaḷ ceyyaṇamennuṁ, namaskāraṁ muṟapēāle nirvahikkaṇamennuṁ, sakātt nalkaṇamennuṁ nāṁ avarkk bēādhanaṁ nalkukayuṁ ceytu. nam'meyāyirunnu avar ārādhiccirunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 73
وَلُوطًا ءَاتَيۡنَٰهُ حُكۡمٗا وَعِلۡمٗا وَنَجَّيۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡقَرۡيَةِ ٱلَّتِي كَانَت تَّعۡمَلُ ٱلۡخَبَـٰٓئِثَۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمَ سَوۡءٖ فَٰسِقِينَ
lūtvin nāṁ vidhikarttr̥tvavuṁ vijñānavuṁ nalkukayuṇṭāyi. durvr̥ttikaḷ ceytukeāṇṭirunna ā nāṭṭil ninn addēhatte nāṁ rakṣappeṭuttukayuṁ ceytu. tīrccayāyuṁ avar (nāṭṭukār) dhikkārikaḷāya oru duṣicca janatayāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 74
وَأَدۡخَلۡنَٰهُ فِي رَحۡمَتِنَآۖ إِنَّهُۥ مِنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
nam'muṭe kāruṇyattil addēhatte nāṁ uḷpeṭuttukayuṁ ceytu. tīrccayāyuṁ addēhaṁ sadvr̥ttaruṭe kūṭṭattilākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 75
وَنُوحًا إِذۡ نَادَىٰ مِن قَبۡلُ فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ فَنَجَّيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥ مِنَ ٱلۡكَرۡبِ ٱلۡعَظِيمِ
nūhineyuṁ (ōrkkuka). mump addēhaṁ viḷicc prārt'thicca sandarbhaṁ. addēhattin nāṁ uttaraṁ nalki. aṅṅane addēhatteyuṁ, addēhattinṟe kuṭumbatteyuṁ nāṁ mahā duḥkhattil ninn rakṣappeṭutti
Surah Al-Anbiya, Verse 76
وَنَصَرۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلَّذِينَ كَذَّبُواْ بِـَٔايَٰتِنَآۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمَ سَوۡءٖ فَأَغۡرَقۡنَٰهُمۡ أَجۡمَعِينَ
nam'muṭe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷe niṣēdhiccu taḷḷiya janaṅṅaḷil ninn addēhattin nāṁ rakṣanalkukayuṁ ceytu. tīrccayāyuṁ avar duṣicca oru janavibhāgamāyirunnu.atināl avare muḻuvan nāṁ mukki naśippiccu kaḷaññu
Surah Al-Anbiya, Verse 77
وَدَاوُۥدَ وَسُلَيۡمَٰنَ إِذۡ يَحۡكُمَانِ فِي ٱلۡحَرۡثِ إِذۡ نَفَشَتۡ فِيهِ غَنَمُ ٱلۡقَوۡمِ وَكُنَّا لِحُكۡمِهِمۡ شَٰهِدِينَ
dāvūdineyuṁ (putran) sulaimāneyuṁ (ōrkkuka.) oru janavibhāgattinṟe āṭukaḷ viḷayil kaṭann mēñña praśnattil avar raṇṭ pēruṁ vidhikalpikkunna sandarbhaṁ. avaruṭe vidhikk nāṁ sākṣyaṁ vahikkunnuṇṭāyirinnu
Surah Al-Anbiya, Verse 78
فَفَهَّمۡنَٰهَا سُلَيۡمَٰنَۚ وَكُلًّا ءَاتَيۡنَا حُكۡمٗا وَعِلۡمٗاۚ وَسَخَّرۡنَا مَعَ دَاوُۥدَ ٱلۡجِبَالَ يُسَبِّحۡنَ وَٱلطَّيۡرَۚ وَكُنَّا فَٰعِلِينَ
appēāḷ sulaimānn nāṁ at (praśnaṁ) grahippiccu avar iruvarkkuṁ nāṁ vidhikarttr̥tvavuṁ vijñānavuṁ nalkiyirunnu. dāvūdinēāṭeāppaṁ kīrttanaṁ ceytukeāṇṭirikkunna nilayil parvvataṅṅaḷeyuṁ pakṣikaḷeyuṁ nāṁ kīḻpeṭuttikeāṭuttu. nāmāyirunnu (atellāṁ) naṭappākkikkeāṇṭirunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 79
وَعَلَّمۡنَٰهُ صَنۡعَةَ لَبُوسٖ لَّكُمۡ لِتُحۡصِنَكُم مِّنۢ بَأۡسِكُمۡۖ فَهَلۡ أَنتُمۡ شَٰكِرُونَ
niṅṅaḷ nēriṭunna yud'dha vipattukaḷil ninn niṅṅaḷkk sanrakṣaṇaṁ nalkuvānāyi niṅṅaḷkk vēṇṭiyuḷḷa paṭayaṅkiyuṭe nirmāṇavuṁ addēhatte nāṁ paṭhippiccu. enniṭṭ niṅṅaḷ nandiyuḷḷavarāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 80
وَلِسُلَيۡمَٰنَ ٱلرِّيحَ عَاصِفَةٗ تَجۡرِي بِأَمۡرِهِۦٓ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ ٱلَّتِي بَٰرَكۡنَا فِيهَاۚ وَكُنَّا بِكُلِّ شَيۡءٍ عَٰلِمِينَ
sulaimānn śaktiyāyi vīśunna kāṟṟineyuṁ (nāṁ kīḻpeṭuttikeāṭuttu.) nāṁ anugrahaṁ nalkiyiṭṭuḷḷa bhūpradēśattēkk addēhattinṟe kalpanaprakāraṁ at (kāṟṟ) sañcaricc keāṇṭirunnu. ellākāryattepaṟṟiyuṁ nāṁ aṟivuḷḷavanākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 81
وَمِنَ ٱلشَّيَٰطِينِ مَن يَغُوصُونَ لَهُۥ وَيَعۡمَلُونَ عَمَلٗا دُونَ ذَٰلِكَۖ وَكُنَّا لَهُمۡ حَٰفِظِينَ
piśācukkaḷuṭe kūṭṭattil ninn addēhattin vēṇṭi (kaṭalil) muṅṅunna cilareyuṁ (nāṁ kīḻpeṭuttikeāṭuttu.) atu kūṭāte maṟṟu cila pravr̥ttikaḷuṁ avar ceytirunnu. nāmāyirunnu avare kāttusūkṣicc keāṇṭirunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 82
۞وَأَيُّوبَ إِذۡ نَادَىٰ رَبَّهُۥٓ أَنِّي مَسَّنِيَ ٱلضُّرُّ وَأَنتَ أَرۡحَمُ ٱلرَّـٰحِمِينَ
ayyūbineyuṁ (ōrkkuka.) tanṟe rakṣitāvine viḷicc keāṇṭ addēhaṁ iprakāraṁ prārt'thicca sandarbhaṁ: enikkitā kaṣṭappāṭ bādhiccirikkunnu. nī kāruṇikaril vecc ēṟṟavuṁ karuṇayuḷḷavanāṇallēā
Surah Al-Anbiya, Verse 83
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ فَكَشَفۡنَا مَا بِهِۦ مِن ضُرّٖۖ وَءَاتَيۡنَٰهُ أَهۡلَهُۥ وَمِثۡلَهُم مَّعَهُمۡ رَحۡمَةٗ مِّنۡ عِندِنَا وَذِكۡرَىٰ لِلۡعَٰبِدِينَ
appēāḷ addēhattin nāṁ uttaraṁ nalkukayuṁ, addēhattin nēriṭṭa kaṣṭappāṭ nāṁ akaṟṟikkaḷayukayuṁ ceytu. addēhattinṟe kuṭumbāṅgaṅṅaḷeyuṁ, avarēāṭeāppaṁ avaruṭe atrayuṁ pēre vēṟeyuṁ nāṁ addēhattin nalkukayuṁ ceytu. nam'muṭe pakkal ninnuḷḷa oru kāruṇyavuṁ, ārādhanāniratarāyiṭṭuḷḷavarkk oru smaraṇayumāṇat
Surah Al-Anbiya, Verse 84
وَإِسۡمَٰعِيلَ وَإِدۡرِيسَ وَذَا ٱلۡكِفۡلِۖ كُلّٞ مِّنَ ٱلصَّـٰبِرِينَ
ismā'īlineyuṁ, idrīsineyuṁ, dulkiphlineyuṁ (ōrkkuka) avarellāṁ kṣamāśīlaruṭe kūṭṭattilākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 85
وَأَدۡخَلۡنَٰهُمۡ فِي رَحۡمَتِنَآۖ إِنَّهُم مِّنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
avare nāṁ nam'muṭe kāruṇyattil uḷpeṭuttukayuṁ ceytirikkunnu. tīrccayāyuṁ avar sadvr̥ttaruṭe kūṭṭattilākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 86
وَذَا ٱلنُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَٰضِبٗا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقۡدِرَ عَلَيۡهِ فَنَادَىٰ فِي ٱلظُّلُمَٰتِ أَن لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
dunnūni neyuṁ (ōrkkuka.) addēhaṁ kupitanāyi pēāyikkaḷañña sandarbhaṁ. nāṁ orikkaluṁ addēhattin ñerukkamuṇṭākkukayillenn addēhaṁ dhariccu. anantaraṁ iruṭṭukaḷkkuḷḷil ninn addēhaṁ viḷiccupaṟaññu: nīyallāte yāteāru daivavumilla. nī etra pariśud'dhan! tīrccayāyuṁ ñān akramikaḷuṭe kūṭṭattil peṭṭavanāyirikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 87
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ وَنَجَّيۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡغَمِّۚ وَكَذَٰلِكَ نُـۨجِي ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
appēāḷ nāṁ addēhattin uttaraṁ nalkukayuṁ duḥkhattil ninn addēhatte nāṁ rakṣappeṭuttukayuṁ ceytu. satyaviśvāsikaḷe aprakāraṁ nāṁ rakṣikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 88
وَزَكَرِيَّآ إِذۡ نَادَىٰ رَبَّهُۥ رَبِّ لَا تَذَرۡنِي فَرۡدٗا وَأَنتَ خَيۡرُ ٱلۡوَٰرِثِينَ
sakariyyāyeyuṁ (ōrkkuka.) addēhaṁ tanṟe rakṣitāvine viḷicc iprakāraṁ prārt'thicca sandarbhaṁ: enṟe rakṣitāvē, nī enne ēkanāyi (pintuṭarccakkārillāte) viṭarutē. nīyāṇallēā anantarāvakāśameṭukkunnavaril ēṟṟavuṁ uttaman
Surah Al-Anbiya, Verse 89
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ وَوَهَبۡنَا لَهُۥ يَحۡيَىٰ وَأَصۡلَحۡنَا لَهُۥ زَوۡجَهُۥٓۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ يُسَٰرِعُونَ فِي ٱلۡخَيۡرَٰتِ وَيَدۡعُونَنَا رَغَبٗا وَرَهَبٗاۖ وَكَانُواْ لَنَا خَٰشِعِينَ
appēāḷ nāṁ addēhattin uttaraṁ nalkukayuṁ, addēhattin (makan) yahyāye nāṁ pradānaṁ ceyyukayuṁ, addēhattinṟe bhāryaye nāṁ (garbhadhāraṇattin) prāptayākkukayuṁ ceytu. tīrccayāyuṁ avar (pravācakanmār) uttamakāryaṅṅaḷkk dhr̥tikāṇikkukayuṁ, āśicc keāṇṭuṁ, pēṭiccukeāṇṭuṁ nam'mēāṭ prārt'thikkukayuṁ ceyyunnavarāyirunnu. avar nam'mēāṭ tāḻma kāṇikkunnavarumāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 90
وَٱلَّتِيٓ أَحۡصَنَتۡ فَرۡجَهَا فَنَفَخۡنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا وَجَعَلۡنَٰهَا وَٱبۡنَهَآ ءَايَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ
tanṟe guhyasthānaṁ sūkṣicca oruvaḷe (maryaṁ) yuṁ ōrkkuka. aṅṅane avaḷil nam'muṭe ātmāvil ninn nāṁ ūtukayuṁ, avaḷeyuṁ avaḷuṭe makaneyuṁ nāṁ lēākarkk dr̥ṣṭāntamākkukayuṁ ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 91
إِنَّ هَٰذِهِۦٓ أُمَّتُكُمۡ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ وَأَنَا۠ رَبُّكُمۡ فَٱعۡبُدُونِ
(manuṣyarē,) tīrccayāyuṁ itāṇ niṅṅaḷuṭe samudāyaṁ. ēkasamudāyaṁ. ñān niṅṅaḷuṭe rakṣitāvuṁ. atināl niṅṅaḷ enne ārādhikkuvin
Surah Al-Anbiya, Verse 92
وَتَقَطَّعُوٓاْ أَمۡرَهُم بَيۡنَهُمۡۖ كُلٌّ إِلَيۡنَا رَٰجِعُونَ
ennāl avarkkiṭayil avaruṭe kāryaṁ avar śithilamākkikkaḷaññirikkayāṇ. ellāvaruṁ nam'muṭe aṭuttēkk tanne maṭaṅṅivarunnavaratre
Surah Al-Anbiya, Verse 93
فَمَن يَعۡمَلۡ مِنَ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ وَهُوَ مُؤۡمِنٞ فَلَا كُفۡرَانَ لِسَعۡيِهِۦ وَإِنَّا لَهُۥ كَٰتِبُونَ
vallavanuṁ satyaviśvāsiyāyikkeāṇṭ salkarm'maṅṅaḷil vallatuṁ ceyyunna pakṣaṁ avanṟe prayatnattinṟe phalaṁ niṣēdhikkappeṭukayēyilla. tīrccayāyuṁ nāṁ at eḻutivekkunnatāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 94
وَحَرَٰمٌ عَلَىٰ قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَآ أَنَّهُمۡ لَا يَرۡجِعُونَ
nāṁ naśippicc kaḷaññiṭṭuḷḷa ēteāru nāṭṭukāre sambandhicciṭattēāḷavuṁ avar nam'muṭe aṭuttēkk tiriccuvarātirikkuka ennat asambhavyamākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 95
حَتَّىٰٓ إِذَا فُتِحَتۡ يَأۡجُوجُ وَمَأۡجُوجُ وَهُم مِّن كُلِّ حَدَبٖ يَنسِلُونَ
aṅṅane ya'ajūj - ma'ajūj janavibhāgaṅṅaḷ tuṟannuviṭappeṭukayuṁ, avar ellā kunnukaḷil ninnuṁ kuticciṟaṅṅi varikayuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 96
وَٱقۡتَرَبَ ٱلۡوَعۡدُ ٱلۡحَقُّ فَإِذَا هِيَ شَٰخِصَةٌ أَبۡصَٰرُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يَٰوَيۡلَنَا قَدۡ كُنَّا فِي غَفۡلَةٖ مِّنۡ هَٰذَا بَلۡ كُنَّا ظَٰلِمِينَ
ā satyavāgdānaṁ āsannamākukayuṁ ceytāl appēāḻatā aviśvasiccavaruṭe kaṇṇukaḷ imaveṭṭāte ninnu pēākannu. ñaṅṅaḷuṭe nāśamē! ñaṅṅaḷ ī kāryatteppaṟṟi aśrad'dhayilāyippēāyallēā. alla; ñaṅṅaḷ akramakārikaḷāyippēāyallēā (ennāyirikkuṁ avar paṟayunnat)
Surah Al-Anbiya, Verse 97
إِنَّكُمۡ وَمَا تَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنتُمۡ لَهَا وَٰرِدُونَ
tīrccayāyuṁ niṅṅaḷuṁ allāhuvin puṟame niṅṅaḷ ārādhikkunnavayuṁ narakattile indhanamākunnu. niṅṅaḷ atilēkk vannucēruka tanne ceyyunnatāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 98
لَوۡ كَانَ هَـٰٓؤُلَآءِ ءَالِهَةٗ مَّا وَرَدُوهَاۖ وَكُلّٞ فِيهَا خَٰلِدُونَ
ikkūṭṭar daivaṅṅaḷāyirunnuveṅkil ivar atil (narakattil) vannucērukayillāyirunnu. avarellāṁ atil nityavāsikaḷāyirikkuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 99
لَهُمۡ فِيهَا زَفِيرٞ وَهُمۡ فِيهَا لَا يَسۡمَعُونَ
avarkk aviṭe oru tēṅṅaluṇṭāyirikkuṁ. avar atil vecc (yāteānnuṁ) kēḷkkukayumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 100
إِنَّ ٱلَّذِينَ سَبَقَتۡ لَهُم مِّنَّا ٱلۡحُسۡنَىٰٓ أُوْلَـٰٓئِكَ عَنۡهَا مُبۡعَدُونَ
tīrccayāyuṁ nam'muṭe pakkal ninnu mumpē nanma labhiccavarārēā avar atil (narakattil) ninn akaṟṟinirttappeṭunnavarākunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 101
لَا يَسۡمَعُونَ حَسِيسَهَاۖ وَهُمۡ فِي مَا ٱشۡتَهَتۡ أَنفُسُهُمۡ خَٰلِدُونَ
atinṟe nēriya śabdaṁ pēāluṁ avar kēḷkkukayilla. taṅṅaḷuṭe manas'sukaḷkk iṣṭappeṭṭa sukhānubhavaṅṅaḷil avar nityavāsikaḷāyirikkuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 102
لَا يَحۡزُنُهُمُ ٱلۡفَزَعُ ٱلۡأَكۡبَرُ وَتَتَلَقَّىٰهُمُ ٱلۡمَلَـٰٓئِكَةُ هَٰذَا يَوۡمُكُمُ ٱلَّذِي كُنتُمۡ تُوعَدُونَ
ēṟṟavuṁ valiya ā sambhramaṁ avarkk duḥkhamuṇṭākkukayilla. niṅṅaḷkk vāgdānaṁ ceyyappeṭṭirunna niṅṅaḷuṭētāya divasamāṇit enn paṟaññ keāṇṭ malakkukaḷ avare svāgataṁ ceyyunnatāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 103
يَوۡمَ نَطۡوِي ٱلسَّمَآءَ كَطَيِّ ٱلسِّجِلِّ لِلۡكُتُبِۚ كَمَا بَدَأۡنَآ أَوَّلَ خَلۡقٖ نُّعِيدُهُۥۚ وَعۡدًا عَلَيۡنَآۚ إِنَّا كُنَّا فَٰعِلِينَ
granthaṅṅaḷuṭe ēṭukaḷ curuṭṭunna prakāraṁ ākāśatte nāṁ curuṭṭikkaḷayunna divasaṁ! ādyamāyi sr̥ṣṭi ārambhiccat pēālettanne nāṁ at āvarttikkunnatumāṇ. nāṁ bādhyatayēṟṟa oru vāgdānamatre at. nāṁ (at) naṭappilākkuka tanne ceyyunnatāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 104
وَلَقَدۡ كَتَبۡنَا فِي ٱلزَّبُورِ مِنۢ بَعۡدِ ٱلذِّكۡرِ أَنَّ ٱلۡأَرۡضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ ٱلصَّـٰلِحُونَ
bhūmiyuṭe anantarāvakāśameṭukkunnat enṟe sadvr̥ttarāya dāsanmārāyirikkuṁ enn ulbēādhanattin śēṣaṁ nāṁ sabūṟil rēkhappeṭuttiyiṭṭuṇṭ
Surah Al-Anbiya, Verse 105
إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَٰغٗا لِّقَوۡمٍ عَٰبِدِينَ
tīrccayāyuṁ itil ārādhanā niratarāya āḷukaḷkk oru sandēśamuṇṭ
Surah Al-Anbiya, Verse 106
وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا رَحۡمَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ
lēākarkk kāruṇyamāyikkeāṇṭallāte ninne nāṁ ayacciṭṭilla
Surah Al-Anbiya, Verse 107
قُلۡ إِنَّمَا يُوحَىٰٓ إِلَيَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ فَهَلۡ أَنتُم مُّسۡلِمُونَ
paṟayuka: niṅṅaḷuṭe daivaṁ ēkadaivaṁ mātramāṇ ennatre enikk bēādhanaṁ nalkappeṭunnat. atināl niṅṅaḷ musliṅkaḷākunnuṇṭēā
Surah Al-Anbiya, Verse 108
فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَقُلۡ ءَاذَنتُكُمۡ عَلَىٰ سَوَآءٖۖ وَإِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٌ أَم بَعِيدٞ مَّا تُوعَدُونَ
enniṭṭ avar tiriññukaḷayukayāṇeṅkil nī paṟayuka: niṅṅaḷēāṭ ñān prakhyāpicciṭṭuḷḷat tulyamāya vidhattilākunnu. niṅṅaḷēāṭ vāgdānaṁ ceyyappeṭunna kāryaṁ āsannamāṇēā atalla vidūramāṇēā ennenikkaṟiññ kūṭā
Surah Al-Anbiya, Verse 109
إِنَّهُۥ يَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ مِنَ ٱلۡقَوۡلِ وَيَعۡلَمُ مَا تَكۡتُمُونَ
tīrccayāyuṁ sansārattil ninn parasyamāyiṭṭuḷḷat avan aṟiyuṁ. niṅṅaḷ oḷicc vekkunnatuṁ avan aṟiyuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 110
وَإِنۡ أَدۡرِي لَعَلَّهُۥ فِتۡنَةٞ لَّكُمۡ وَمَتَٰعٌ إِلَىٰ حِينٖ
enikkaṟiññ kūṭā, it oru vēḷa niṅṅaḷkkeāru parīkṣaṇavuṁ, alpasamayattēkk mātramuḷḷa oru sukhānubhavavuṁ āyēkkāṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 111
قَٰلَ رَبِّ ٱحۡكُم بِٱلۡحَقِّۗ وَرَبُّنَا ٱلرَّحۡمَٰنُ ٱلۡمُسۡتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ
addēhaṁ (nabi) paṟaññu: enṟe rakṣitāvē, nī yāthārt'thyamanusaricc vidhikalpikkēṇamē. nam'muṭe rakṣitāv paramakāruṇikanuṁ niṅṅaḷ paṟaññuṇṭākkunnatinetiril sahāyamart'thikkappeṭāvunnavanumatre
Surah Al-Anbiya, Verse 112