Surah Al-Anbiya - Malayalam Translation by Muhammad Karakunnu And Vanidas Elayavoor
ٱقۡتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمۡ وَهُمۡ فِي غَفۡلَةٖ مُّعۡرِضُونَ
janattin avaruṭe vicāraṇā vēḷa vaḷare aṭuttettiyirikkunnu. enniṭṭuṁ avar atēkkuṟicc tīrttuṁ aśrad'dharāṇ. atine appāṭe avagaṇikkunnavaruṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 1
مَا يَأۡتِيهِم مِّن ذِكۡرٖ مِّن رَّبِّهِم مُّحۡدَثٍ إِلَّا ٱسۡتَمَعُوهُ وَهُمۡ يَلۡعَبُونَ
taṅṅaḷuṭe nāthanilninn pututāyi ētu udbēādhanaṁ vannettumpēāḻuṁ avarat kēḷkkunnatutanne kaḷitamāśakaḷil muḻukunnavarāyāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 2
لَاهِيَةٗ قُلُوبُهُمۡۗ وَأَسَرُّواْ ٱلنَّجۡوَى ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ هَلۡ هَٰذَآ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡۖ أَفَتَأۡتُونَ ٱلسِّحۡرَ وَأَنتُمۡ تُبۡصِرُونَ
aśrad'dhamāya manas'sēāṭeyuṁ. ā atikramikaḷ an'yēān'yaṁ iṅṅane aṭakkaṁ paṟayunnu: "iyāḷ niṅṅaḷeppēāluḷḷa oru manuṣyan mātramallē? enniṭṭuṁ niṅṅaḷentināṇ bēādhapūrvaṁ ī jālavidyayil cennuvīḻunnat?”
Surah Al-Anbiya, Verse 3
قَالَ رَبِّي يَعۡلَمُ ٱلۡقَوۡلَ فِي ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ
pravācakan paṟaññu: "ākāśattuṁ bhūmiyiluṁ ārentu paṟaññāluṁ ateākkeyuṁ enṟe nāthan aṟiyunnu. avan ellāṁ kēḷkkunnavanuṁ aṟiyunnavanumāṇ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 4
بَلۡ قَالُوٓاْ أَضۡغَٰثُ أَحۡلَٰمِۭ بَلِ ٱفۡتَرَىٰهُ بَلۡ هُوَ شَاعِرٞ فَلۡيَأۡتِنَا بِـَٔايَةٖ كَمَآ أُرۡسِلَ ٱلۡأَوَّلُونَ
avar paṟayunnu: "iteākke veṟuṁ peāykkināvukaḷāṇ. alla; ivanit svayaṁ keṭṭiccamaccatāṇ. iyāḷeāru kaviyāṇ. alleṅkil iyāḷ oru dr̥ṣṭāntaṁ keāṇṭuvann nam'me kāṇikkaṭṭe. pūrvapravācakanmār ceyta pēāle.”
Surah Al-Anbiya, Verse 5
مَآ ءَامَنَتۡ قَبۡلَهُم مِّن قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَآۖ أَفَهُمۡ يُؤۡمِنُونَ
ennāl ivarkku mump nāṁ niśśēṣaṁ naśippicca oru nāṭuṁ viśvasicciṭṭilla. iniyippēāḷ ivarāṇēā viśvasikkān pēākunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 6
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا قَبۡلَكَ إِلَّا رِجَالٗا نُّوحِيٓ إِلَيۡهِمۡۖ فَسۡـَٔلُوٓاْ أَهۡلَ ٱلذِّكۡرِ إِن كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ
ninakku mumpuṁ manuṣyarettanneyāṇ nāṁ dūtanmārāyi niyēāgiccat. nāṁ avarkku bēādhanaṁ nalkukayāyirunnu. niṅṅaḷkkit aṟiyilleṅkil vēdakkārēāṭ cēādiccunēākkuka
Surah Al-Anbiya, Verse 7
وَمَا جَعَلۡنَٰهُمۡ جَسَدٗا لَّا يَأۡكُلُونَ ٱلطَّعَامَ وَمَا كَانُواْ خَٰلِدِينَ
daivadūtanmārkku nāṁ annaṁ tinnātta śarīraṁ nalkiyiṭṭilla. avariviṭe sthiravāsikaḷumāyirunnilla
Surah Al-Anbiya, Verse 8
ثُمَّ صَدَقۡنَٰهُمُ ٱلۡوَعۡدَ فَأَنجَيۡنَٰهُمۡ وَمَن نَّشَآءُ وَأَهۡلَكۡنَا ٱلۡمُسۡرِفِينَ
pinnīṭ avarēāṭuḷḷa vāgdānaṁ nāṁ pāliccu. aṅṅane nāmavare rakṣiccu; nāṁ uddēśicca maṟṟuḷḷavareyuṁ. atiru kaṭannavare naśippikkukayuṁ ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 9
لَقَدۡ أَنزَلۡنَآ إِلَيۡكُمۡ كِتَٰبٗا فِيهِ ذِكۡرُكُمۡۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
niṅṅaḷkk nāṁ vēdapustakaṁ iṟakkittannirikkunnu. atil niṅṅaḷkkuḷḷa udbēādhanamuṇṭ. enniṭṭuṁ niṅṅaḷ atēkkuṟicceānnuṁ cintikkunnillē
Surah Al-Anbiya, Verse 10
وَكَمۡ قَصَمۡنَا مِن قَرۡيَةٖ كَانَتۡ ظَالِمَةٗ وَأَنشَأۡنَا بَعۡدَهَا قَوۡمًا ءَاخَرِينَ
atikramattilērppeṭṭa etrayetra nāṭukaḷeyāṇ nāṁ niśśēṣaṁ naśippiccat! avarkku śēṣaṁ nāṁ maṟṟu janavibhāgaṅṅaḷe vaḷarttikkeāṇṭuvannu
Surah Al-Anbiya, Verse 11
فَلَمَّآ أَحَسُّواْ بَأۡسَنَآ إِذَا هُم مِّنۡهَا يَرۡكُضُونَ
nam'muṭe śikṣa anubhaviccutuṭaṅṅiyappēāḷ avaratā aviṭe ninn ōṭirakṣappeṭān śramikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 12
لَا تَرۡكُضُواْ وَٱرۡجِعُوٓاْ إِلَىٰ مَآ أُتۡرِفۡتُمۡ فِيهِ وَمَسَٰكِنِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تُسۡـَٔلُونَ
appēāḻavarēāṭu paṟayuṁ: "ōṭēṇṭa. niṅṅaḷanubhaviccukeāṇṭirunna sukhasekaryaṅṅaḷilēkkuṁ niṅṅaḷuṭe vasatikaḷilēkkuṁ tanne tirike celluka. niṅṅaḷe cēādyaṁ ceytēkkāṁ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 13
قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ
avar paṟaññu: "ayyēā, nam'muṭe nāśaṁ! sanśayamilla; ñaṅṅaḷ atikramikaḷāyippēāyi.”
Surah Al-Anbiya, Verse 14
فَمَا زَالَت تِّلۡكَ دَعۡوَىٰهُمۡ حَتَّىٰ جَعَلۡنَٰهُمۡ حَصِيدًا خَٰمِدِينَ
avaruṭe ī vilāpaṁ tuṭarnnukeāṇṭēyirikkuṁ. nāmavare keāytiṭṭa vaikkēālturumppēāle ākkunvare
Surah Al-Anbiya, Verse 15
وَمَا خَلَقۡنَا ٱلسَّمَآءَ وَٱلۡأَرۡضَ وَمَا بَيۡنَهُمَا لَٰعِبِينَ
ī ākāśavuṁ bhūmiyuṁ avaykkiṭayiluḷḷatuṁ nāṁ kuṭṭikkaḷiyāyi uṇṭākkiyatalla
Surah Al-Anbiya, Verse 16
لَوۡ أَرَدۡنَآ أَن نَّتَّخِذَ لَهۡوٗا لَّٱتَّخَذۡنَٰهُ مِن لَّدُنَّآ إِن كُنَّا فَٰعِلِينَ
nāṁ oru vinēādamuṇṭākkānuddēśiccirunneṅkil nāṁ svayaṁ tanne atu ceyyumāyirunnu. ennāl nāmaṅṅane ceytiṭṭilla
Surah Al-Anbiya, Verse 17
بَلۡ نَقۡذِفُ بِٱلۡحَقِّ عَلَى ٱلۡبَٰطِلِ فَيَدۡمَغُهُۥ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٞۚ وَلَكُمُ ٱلۡوَيۡلُ مِمَّا تَصِفُونَ
nāṁ satyaṅkeāṇṭ asatyatte iṭikkunnu. aṅṅane at asatyatte uṭaykkunnu. atēāṭe asatyaṁ apratyakṣamākunnu. niṅṅaḷ saṅkalpiccu paṟayunnatu kāraṇaṁ niṅṅaḷkku nāśaṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 18
وَلَهُۥ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ وَمَنۡ عِندَهُۥ لَا يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِهِۦ وَلَا يَسۡتَحۡسِرُونَ
ākāśabhūmikaḷiluḷḷa sakalatuṁ allāhuvinṟētāṇ. avanṟe aṭuttuḷḷavar avann vaḻippeṭunnatileāṭṭuṁ ahaṅkarikkunnilla. avar kṣīṇikkunnumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 19
يُسَبِّحُونَ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ لَا يَفۡتُرُونَ
iṭavēḷakaḷillāte rāvuṁ pakaluṁ avane avar vāḻttikkeāṇṭēyirikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 20
أَمِ ٱتَّخَذُوٓاْ ءَالِهَةٗ مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ هُمۡ يُنشِرُونَ
ī bhūmiyil avar saṅkalpiccuvecca daivaṅṅaḷkk mariccavare jīvippikkānāvumēā
Surah Al-Anbiya, Verse 21
لَوۡ كَانَ فِيهِمَآ ءَالِهَةٌ إِلَّا ٱللَّهُ لَفَسَدَتَاۚ فَسُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ رَبِّ ٱلۡعَرۡشِ عَمَّا يَصِفُونَ
ākāśabhūmikaḷil allāhuvallātta valla daivaṅṅaḷumuṇṭāyirunnuveṅkil ava raṇṭuṁ tāṟumāṟākumāyirunnu. ikkūṭṭar paṟaññuparattunnatil ninnellāṁ etrayēā pariśud'dhanāṇ allāhu. sinhāsanattinn adhipanāṇavan
Surah Al-Anbiya, Verse 22
لَا يُسۡـَٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡـَٔلُونَ
avan pravarttikkunnatineppaṟṟi āruṁ cēādyan̄ceyyukayilla. ennāl uṟappāyuṁ avar cēādyaṁ ceyyappeṭuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 23
أَمِ ٱتَّخَذُواْ مِن دُونِهِۦٓ ءَالِهَةٗۖ قُلۡ هَاتُواْ بُرۡهَٰنَكُمۡۖ هَٰذَا ذِكۡرُ مَن مَّعِيَ وَذِكۡرُ مَن قَبۡلِيۚ بَلۡ أَكۡثَرُهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ ٱلۡحَقَّۖ فَهُم مُّعۡرِضُونَ
atalla, avar avanekkūṭāte maṟṟu daivaṅṅaḷe svīkariccirikkayāṇēā? paṟayuka: "niṅṅaḷkkuḷḷa teḷiv keāṇṭuvarū. enṟe kūṭeyuḷḷavarkkuḷḷa udbēādhanamāṇit. enṟe mumpuḷḷavarkkuḷḷa udbēādhanavuṁ itu tanneyāyirunnu.” ennāl avarilēṟe pēruṁ satyamaṟiyunnilla. atinālavar pintiriññukaḷayukayāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 24
وَمَآ أَرۡسَلۡنَا مِن قَبۡلِكَ مِن رَّسُولٍ إِلَّا نُوحِيٓ إِلَيۡهِ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنَا۠ فَٱعۡبُدُونِ
“ñānallāte daivamilla. atināl niṅṅaḷ enikku vaḻippeṭuka” enna sandēśaṁ nalkikkeāṇṭallāte ninakku mump oru dūtaneyuṁ nāṁ ayacciṭṭilla
Surah Al-Anbiya, Verse 25
وَقَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَلَدٗاۗ سُبۡحَٰنَهُۥۚ بَلۡ عِبَادٞ مُّكۡرَمُونَ
avar paṟayunnu: "parama kāruṇikanāya daivaṁ putrane svīkariccirikkunnu.” ennāl avanetra pariśud'dhan! avar avanṟe ādaraṇīyarāya aṭimakaḷ mātramāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 26
لَا يَسۡبِقُونَهُۥ بِٱلۡقَوۡلِ وَهُم بِأَمۡرِهِۦ يَعۡمَلُونَ
avar avane maṟikaṭannu sansārikkukayilla. avanṟe kalpanayanusariccāṇ avar pravarttikkunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 27
يَعۡلَمُ مَا بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَمَا خَلۡفَهُمۡ وَلَا يَشۡفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ٱرۡتَضَىٰ وَهُم مِّنۡ خَشۡيَتِهِۦ مُشۡفِقُونَ
avaruṭe munniluṁ pinnilumuḷḷa sakalatuṁ avanaṟiyunnu. avaruṭe nāthan tr̥ptippeṭṭavarkku vēṇṭiyallāte ārkkumavar śupārśa ceyyukayilla. avarēā, avanēāṭuḷḷa bhayattāl naṭukkamanubhavikkunnavarāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 28
۞وَمَن يَقُلۡ مِنۡهُمۡ إِنِّيٓ إِلَٰهٞ مِّن دُونِهِۦ فَذَٰلِكَ نَجۡزِيهِ جَهَنَّمَۚ كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلظَّـٰلِمِينَ
avarilāreṅkiluṁ allāhuvekkūṭāte tānuṁ daivamāṇenn vādiccāl pratiphalamāyi nāmavann narakaśikṣa nalkuṁ. avvidhamāṇ nāṁ atikramikaḷkk pratiphalaṁ nalkuka
Surah Al-Anbiya, Verse 29
أَوَلَمۡ يَرَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَنَّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ كَانَتَا رَتۡقٗا فَفَتَقۡنَٰهُمَاۖ وَجَعَلۡنَا مِنَ ٱلۡمَآءِ كُلَّ شَيۡءٍ حَيٍّۚ أَفَلَا يُؤۡمِنُونَ
ākāśaṅṅaḷuṁ bhūmiyuṁ parasparaṁ oṭṭiccērnnavayāyirunnu. enniṭṭ nāmavaye vērpeṭutti. veḷḷattilninn jīvanuḷḷa ellā vastukkaḷeyuṁ sr̥ṣṭiccu. satyaniṣēdhikaḷ iteānnuṁ kāṇunnillē? aṅṅane avar viśvasikkunnillē
Surah Al-Anbiya, Verse 30
وَجَعَلۡنَا فِي ٱلۡأَرۡضِ رَوَٰسِيَ أَن تَمِيدَ بِهِمۡ وَجَعَلۡنَا فِيهَا فِجَاجٗا سُبُلٗا لَّعَلَّهُمۡ يَهۡتَدُونَ
bhūmiyil nāṁ parvataṅṅaḷe uṟappiccunirtti. bhūmi avareyuṅkeāṇṭ ulaññupēākātirikkān. nāmatil sekaryapradavuṁ viśālavumāya vaḻikaḷuṇṭākki. avarkk nērvaḻiyaṟiyān
Surah Al-Anbiya, Verse 31
وَجَعَلۡنَا ٱلسَّمَآءَ سَقۡفٗا مَّحۡفُوظٗاۖ وَهُمۡ عَنۡ ءَايَٰتِهَا مُعۡرِضُونَ
mānatte nāṁ surakṣitamāya mēlppurayākki. enniṭṭuṁ avaratile dr̥ṣṭāntaṅṅaḷe avagaṇikkukayāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 32
وَهُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلَّيۡلَ وَٱلنَّهَارَ وَٱلشَّمۡسَ وَٱلۡقَمَرَۖ كُلّٞ فِي فَلَكٖ يَسۡبَحُونَ
rāppakalukaḷ sr̥ṣṭiccat avanāṇ. sūryacandranmāre paṭaccatuṁ avantanne. avayeākkeyuṁ ōrēā sañcārapathattil cariccukeāṇṭirikkukayāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 33
وَمَا جَعَلۡنَا لِبَشَرٖ مِّن قَبۡلِكَ ٱلۡخُلۡدَۖ أَفَإِيْن مِّتَّ فَهُمُ ٱلۡخَٰلِدُونَ
ninakk mump nāṁ oru manuṣyannuṁ nityata nalkiyiṭṭilla. ennirikke nī mariccennu varikil atil asādhāraṇamāyi entuṇṭ? ikkūṭṭar ennennuṁ jīviccirikkunnavarāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 34
كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ وَنَبۡلُوكُم بِٱلشَّرِّ وَٱلۡخَيۡرِ فِتۡنَةٗۖ وَإِلَيۡنَا تُرۡجَعُونَ
ellā jīvikaḷuṁ maraṇaṁ rucikkukatanne ceyyuṁ. guṇadēāṣaṅṅaḷ nalki niṅṅaḷe nāṁ parīkṣiccukeāṇṭirikkukayāṇ. niṅṅaḷuṭeyeākke maṭakkaṁ nam'muṭeyaṭuttēkkāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 35
وَإِذَا رَءَاكَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ إِن يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا ٱلَّذِي يَذۡكُرُ ءَالِهَتَكُمۡ وَهُم بِذِكۡرِ ٱلرَّحۡمَٰنِ هُمۡ كَٰفِرُونَ
ninne kāṇumpēāḷ parihasikkalallāte satyaniṣēdhikaḷkk vēṟe paṇiyeānnumilla. avar pucchattēāṭe paṟayunnu: "ivanāṇēā niṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷe cēādyaṁ ceyyunnavan?” ennāl, avar tanneyāṇ paramakāruṇikanāya allāhuvinṟe udbēādhanatte kaḷḷamākki taḷḷunnavar
Surah Al-Anbiya, Verse 36
خُلِقَ ٱلۡإِنسَٰنُ مِنۡ عَجَلٖۚ سَأُوْرِيكُمۡ ءَايَٰتِي فَلَا تَسۡتَعۡجِلُونِ
dhr̥ti kāṭṭunnavanāyāṇ manuṣyan sr̥ṣṭikkappeṭṭat. vaikāte tanne ñānenṟe dr̥ṣṭāntaṅṅaḷ niṅṅaḷkku kāṭṭittaruṁ. atināl niṅṅaḷennēāṭ dhr̥tikūṭṭēṇṭatilla
Surah Al-Anbiya, Verse 37
وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ
avar cēādikkunnu: "niṅṅaḷuṭe ī vāgdānaṁ eppēāḻāṇ pularuka? niṅṅaḷ satyasandhareṅkil.”
Surah Al-Anbiya, Verse 38
لَوۡ يَعۡلَمُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ حِينَ لَا يَكُفُّونَ عَن وُجُوهِهِمُ ٱلنَّارَ وَلَا عَن ظُهُورِهِمۡ وَلَا هُمۡ يُنصَرُونَ
taṅṅaḷuṭe mukhaṅṅaḷeyuṁ mutukukaḷeyuṁ narakattīyil ninn taṭukkānāvātta, eṅṅuninnuṁ oru sahāyavuṁ kiṭṭātta avasthaye sambandhicc satyaniṣēdhikaḷ aṟiññirunneṅkil
Surah Al-Anbiya, Verse 39
بَلۡ تَأۡتِيهِم بَغۡتَةٗ فَتَبۡهَتُهُمۡ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمۡ يُنظَرُونَ
ennāl vaḷare peṭṭennāyirikkuṁ atavaril vannettuka. appēāḷ atavare amparappikkuṁ. atine taṭukkānavarkkāvilla. avarkkeāṭṭuṁ avasarannalkukayumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 40
وَلَقَدِ ٱسۡتُهۡزِئَ بِرُسُلٖ مِّن قَبۡلِكَ فَحَاقَ بِٱلَّذِينَ سَخِرُواْ مِنۡهُم مَّا كَانُواْ بِهِۦ يَسۡتَهۡزِءُونَ
ninakku mumpuṁ pala pravācakanmāruṁ ivvidhaṁ parihasikkappeṭṭiṭṭuṇṭ. enniṭṭēā, taṅṅaḷ ēteānnineppaṟṟiyāṇēā parihasiccukeāṇṭirunnat ā śikṣa parihasiccirunnavare piṭikūṭuka tanne ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 41
قُلۡ مَن يَكۡلَؤُكُم بِٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ مِنَ ٱلرَّحۡمَٰنِۚ بَلۡ هُمۡ عَن ذِكۡرِ رَبِّهِم مُّعۡرِضُونَ
cēādikkuka: rāvilāvaṭṭe pakalilāvaṭṭe, parama dayāluvāya allāhuvinṟe piṭuttattilninn niṅṅaḷe rakṣikkān kaḻiyunna āruṇṭ? enniṭṭuṁ avar taṅṅaḷuṭe nāthanṟe udbēādhanaṁ avagaṇiccutaḷḷukayāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 42
أَمۡ لَهُمۡ ءَالِهَةٞ تَمۡنَعُهُم مِّن دُونِنَاۚ لَا يَسۡتَطِيعُونَ نَصۡرَ أَنفُسِهِمۡ وَلَا هُم مِّنَّا يُصۡحَبُونَ
atalla; nam'mekkūṭāte avare sanrakṣikkunna valladaivaṅṅaḷuṁ avarkkuṇṭēā? ennāl ā daivaṅṅaḷkk taṅṅaḷettanne rakṣikkānāvillennatāṇ satyaṁ. nam'muṭe sahāyaṁ avarkkeāṭṭuṁ kiṭṭukayumilla
Surah Al-Anbiya, Verse 43
بَلۡ مَتَّعۡنَا هَـٰٓؤُلَآءِ وَءَابَآءَهُمۡ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡعُمُرُۗ أَفَلَا يَرَوۡنَ أَنَّا نَأۡتِي ٱلۡأَرۡضَ نَنقُصُهَا مِنۡ أَطۡرَافِهَآۚ أَفَهُمُ ٱلۡغَٰلِبُونَ
nāṁ avarkkuṁ avaruṭe pitākkaḷkkuṁ jīvitasukhaṁ nalkikkeāṇṭirunnu. aṅṅane avaruṭe kālaṁ ēṟe nīṇṭupēāyi. nāṁ ī bhūmiye atinṟe cuṟṟu ninnuṁ curukkikkeāṇṭuvarunnat ikkūṭṭar kāṇunnillē? enniṭṭuṁ avar tanne vijayaṁ varikkumennēā
Surah Al-Anbiya, Verse 44
قُلۡ إِنَّمَآ أُنذِرُكُم بِٱلۡوَحۡيِۚ وَلَا يَسۡمَعُ ٱلصُّمُّ ٱلدُّعَآءَ إِذَا مَا يُنذَرُونَ
paṟayuka: "divya sandēśamanusaricc mātramāṇ ñān niṅṅaḷkk munnaṟiyipp nalkunnat.” pakṣē, munnaṟiyipp nalkumpēāḷ kātupeāṭṭanmār ā viḷi kēḷkkukayilla
Surah Al-Anbiya, Verse 45
وَلَئِن مَّسَّتۡهُمۡ نَفۡحَةٞ مِّنۡ عَذَابِ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ
ninṟe nāthanṟe śikṣayilninn oru nēriya kāṟṟ avare sparśiccāl avariṅṅane vilapikkuṁ: "ñaṅṅaḷuṭe bhāgyadēāṣaṁ! uṟappāyuṁ ñaṅṅaḷ atikramikaḷāyippēāyallēā.”
Surah Al-Anbiya, Verse 46
وَنَضَعُ ٱلۡمَوَٰزِينَ ٱلۡقِسۡطَ لِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ فَلَا تُظۡلَمُ نَفۡسٞ شَيۡـٔٗاۖ وَإِن كَانَ مِثۡقَالَ حَبَّةٖ مِّنۡ خَرۡدَلٍ أَتَيۡنَا بِهَاۗ وَكَفَىٰ بِنَا حَٰسِبِينَ
uyirtteḻunnēlpunāḷil nāṁ kr̥tyatayuḷḷa tulās'sukaḷ sthāpikkuṁ. pinne ārēāṭuṁ alpavuṁ anīti kāṇikkukayilla. karmaṁ oru kaṭukumaṇittūkkamāyāl pēāluṁ nāmat vilayiruttuṁ. kaṇakkunēākkān nāṁ tanne mati
Surah Al-Anbiya, Verse 47
وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ ٱلۡفُرۡقَانَ وَضِيَآءٗ وَذِكۡرٗا لِّلۡمُتَّقِينَ
mūsākkuṁ hāṟūnnuṁ nāṁ śari teṟṟukaḷ vērtiriccukāṇikkunna pramāṇaṁ nalki. prakāśavuṁ daivabhaktarkkuḷḷa udbēādhanavuṁ sam'māniccu
Surah Al-Anbiya, Verse 48
ٱلَّذِينَ يَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَيۡبِ وَهُم مِّنَ ٱلسَّاعَةِ مُشۡفِقُونَ
avar taṅṅaḷuṭe nāthane kāṇāte tanne avane bhayappeṭunnavarāṇ. antyanāḷine pēṭiyēāṭe ōrkkunnavaruṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 49
وَهَٰذَا ذِكۡرٞ مُّبَارَكٌ أَنزَلۡنَٰهُۚ أَفَأَنتُمۡ لَهُۥ مُنكِرُونَ
nāṁ iṟakkittanna anugr̥hītamāya udbēādhanamāṇ ī khur'ān. enniṭṭuṁ niṅṅaḷitine taḷḷikkaḷayukayēā
Surah Al-Anbiya, Verse 50
۞وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَآ إِبۡرَٰهِيمَ رُشۡدَهُۥ مِن قَبۡلُ وَكُنَّا بِهِۦ عَٰلِمِينَ
nēratte nāṁ ibṟāhīmin tanṟētāya vivēkaṁ nalkiyirunnu. namukkaddēhatte nannāyaṟiyāmāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 51
إِذۡ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوۡمِهِۦ مَا هَٰذِهِ ٱلتَّمَاثِيلُ ٱلَّتِيٓ أَنتُمۡ لَهَا عَٰكِفُونَ
addēhaṁ tanṟe pitāvinēāṭuṁ janattēāṭuṁ cēādiccatēārkkuka: "niṅṅaḷ pūjikkunna ī pratiṣṭhakaḷ entāṇ?”
Surah Al-Anbiya, Verse 52
قَالُواْ وَجَدۡنَآ ءَابَآءَنَا لَهَا عَٰبِدِينَ
avar paṟaññu: "ñaṅṅaḷuṭe pitākkaḷ ivaye pūjikkunnat ñaṅṅaḷ kaṇṭiṭṭuṇṭ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 53
قَالَ لَقَدۡ كُنتُمۡ أَنتُمۡ وَءَابَآؤُكُمۡ فِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٖ
addēhaṁ paṟaññu: "tīrccayāyuṁ niṅṅaḷuṁ niṅṅaḷuṭe pitākkaḷuṁ vyaktamāya vaḻikēṭilāṇ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 54
قَالُوٓاْ أَجِئۡتَنَا بِٱلۡحَقِّ أَمۡ أَنتَ مِنَ ٱللَّـٰعِبِينَ
avar cēādiccu: "alla; nī kāryamāyittanneyāṇēā ñaṅṅaḷēāṭippaṟayunnat; atēā kaḷitamāśa paṟayukayēā?”
Surah Al-Anbiya, Verse 55
قَالَ بَل رَّبُّكُمۡ رَبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلَّذِي فَطَرَهُنَّ وَأَنَا۠ عَلَىٰ ذَٰلِكُم مِّنَ ٱلشَّـٰهِدِينَ
addēhaṁ paṟaññu: "alla, yathārthattil niṅṅaḷuṭe nāthan ākāśabhūmikaḷuṭe sanrakṣakanāṇ. avaye sr̥ṣṭiccuṇṭākkiyavan. itu satyantanne enn ñān niṅṅaḷkku munnil sākṣyaṁ vahikkunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 56
وَتَٱللَّهِ لَأَكِيدَنَّ أَصۡنَٰمَكُم بَعۡدَ أَن تُوَلُّواْ مُدۡبِرِينَ
allāhu tanne satyaṁ! niṅṅaḷ piriññupēāyaśēṣaṁ niṅṅaḷuṭe ī vigrahaṅṅaḷuṭe kāryattil ñāneāru tantraṁ prayēāgikkuṁ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 57
فَجَعَلَهُمۡ جُذَٰذًا إِلَّا كَبِيرٗا لَّهُمۡ لَعَلَّهُمۡ إِلَيۡهِ يَرۡجِعُونَ
addēhaṁ avaye tuṇṭaṁ tuṇṭamākki. valiya onnineyeāḻike. oruvēḷa avar satyattilēkk tiriccuvanneṅkilēā
Surah Al-Anbiya, Verse 58
قَالُواْ مَن فَعَلَ هَٰذَا بِـَٔالِهَتِنَآ إِنَّهُۥ لَمِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
avar cēādiccu: "nam'maḷuṭe daivaṅṅaḷēāṭ ivvidhaṁ ceytavanār? ārāyāluṁ avan akrami tanne.”
Surah Al-Anbiya, Verse 59
قَالُواْ سَمِعۡنَا فَتٗى يَذۡكُرُهُمۡ يُقَالُ لَهُۥٓ إِبۡرَٰهِيمُ
cilar paṟaññu: "ibṟāhīṁ ennu pēruḷḷa oru ceṟuppakkāran ā daivaṅṅaḷeppaṟṟi sansārikkunnat ñaṅṅaḷ kēṭṭiṭṭuṇṭ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 60
قَالُواْ فَأۡتُواْ بِهِۦ عَلَىٰٓ أَعۡيُنِ ٱلنَّاسِ لَعَلَّهُمۡ يَشۡهَدُونَ
avar paṟaññu: "eṅkil niṅṅaḷavane janaṅṅaḷuṭe kaṇmunnil keāṇṭuvarika. avar sākṣi paṟayaṭṭe.”
Surah Al-Anbiya, Verse 61
قَالُوٓاْ ءَأَنتَ فَعَلۡتَ هَٰذَا بِـَٔالِهَتِنَا يَـٰٓإِبۡرَٰهِيمُ
avar cēādiccu: "ibṟāhīmē, nīyāṇēā ñaṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷe ivvidhaṁ ceytat?”
Surah Al-Anbiya, Verse 62
قَالَ بَلۡ فَعَلَهُۥ كَبِيرُهُمۡ هَٰذَا فَسۡـَٔلُوهُمۡ إِن كَانُواْ يَنطِقُونَ
addēhaṁ paṟaññu: "alla; ā daivaṅṅaḷile ī valiyavanāṇitu ceytat. niṅṅaḷavarēāṭu cēādiccu nēākkū; avar sansārikkumeṅkil
Surah Al-Anbiya, Verse 63
فَرَجَعُوٓاْ إِلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ فَقَالُوٓاْ إِنَّكُمۡ أَنتُمُ ٱلظَّـٰلِمُونَ
appēāḷ avar taṅṅaḷuṭe bēādhatalattilēkkeānnu tiriññu. aṅṅane avaran'yēān'yaṁ paṟaññu: "niṅṅaḷ tanneyāṇ atikramikaḷ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 64
ثُمَّ نُكِسُواْ عَلَىٰ رُءُوسِهِمۡ لَقَدۡ عَلِمۡتَ مَا هَـٰٓؤُلَآءِ يَنطِقُونَ
pinneyavar tala tiriññu. avar paṟaññu: "ivar sansārikkukayillenn ninakkaṟiyāmallēā.”
Surah Al-Anbiya, Verse 65
قَالَ أَفَتَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ مَا لَا يَنفَعُكُمۡ شَيۡـٔٗا وَلَا يَضُرُّكُمۡ
appēāḷ niṅṅaḷ allāhuvekkūṭāte pūjikkunnat niṅṅaḷkk enteṅkiluṁ upakāramēā upadravamēā ceyyātta vastukkaḷeyāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 66
أُفّٖ لَّكُمۡ وَلِمَا تَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ
niṅṅaḷuṭeyuṁ, allāhuvekkūṭāte niṅṅaḷ pūjikkunnavayuṭeyuṁ kāryaṁ atyantaṁ apamānakaraṁ tanne. niṅṅaḷeāṭṭuṁ cintikkunnillē?”
Surah Al-Anbiya, Verse 67
قَالُواْ حَرِّقُوهُ وَٱنصُرُوٓاْ ءَالِهَتَكُمۡ إِن كُنتُمۡ فَٰعِلِينَ
avar paṟaññu: "niṅṅaḷivane cuṭṭerikkuka. aṅṅane niṅṅaḷuṭe daivaṅṅaḷe tuṇakkuka. niṅṅaḷ vallatuṁ ceyyānuddēśikkunnuveṅkil atāṇ vēṇṭat.”
Surah Al-Anbiya, Verse 68
قُلۡنَا يَٰنَارُ كُونِي بَرۡدٗا وَسَلَٰمًا عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ
nāṁ paṟaññu: "tīyē, taṇukkū; ibṟāhīmin rakṣākavacamākū.”
Surah Al-Anbiya, Verse 69
وَأَرَادُواْ بِهِۦ كَيۡدٗا فَجَعَلۡنَٰهُمُ ٱلۡأَخۡسَرِينَ
addēhattinetire avar tantrameārukki. ennāl nāmavare ellāṁ naṣṭappeṭṭavarākki
Surah Al-Anbiya, Verse 70
وَنَجَّيۡنَٰهُ وَلُوطًا إِلَى ٱلۡأَرۡضِ ٱلَّتِي بَٰرَكۡنَا فِيهَا لِلۡعَٰلَمِينَ
muḻulēākarkkuṁ nāṁ anugrahaṅṅaḷ orukkivecca nāṭṭilēkk addēhatteyuṁ lūtvineyuṁ rakṣappeṭutti
Surah Al-Anbiya, Verse 71
وَوَهَبۡنَا لَهُۥٓ إِسۡحَٰقَ وَيَعۡقُوبَ نَافِلَةٗۖ وَكُلّٗا جَعَلۡنَا صَٰلِحِينَ
addēhattinu nāṁ is'hākhine sam'māniccu. atinu puṟame ya'akhūbineyuṁ. avareyeākke nāṁ saccaritarākkukayuṁ ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 72
وَجَعَلۡنَٰهُمۡ أَئِمَّةٗ يَهۡدُونَ بِأَمۡرِنَا وَأَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡهِمۡ فِعۡلَ ٱلۡخَيۡرَٰتِ وَإِقَامَ ٱلصَّلَوٰةِ وَإِيتَآءَ ٱلزَّكَوٰةِۖ وَكَانُواْ لَنَا عَٰبِدِينَ
avare nāṁ nam'muṭe nirdēśānusaraṇaṁ nērvaḻi kāṇiccukeāṭukkunna nētākkanmārākki. nāmavarkk nalla kāryaṅṅaḷ ceyyānuṁ namaskāraṁ niṣṭhayēāṭe nirvahikkānuṁ sakātt nalkānuṁ nirdēśaṁ nalki. avareākke namukk vaḻippeṭṭ jīvikkunnavarāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 73
وَلُوطًا ءَاتَيۡنَٰهُ حُكۡمٗا وَعِلۡمٗا وَنَجَّيۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡقَرۡيَةِ ٱلَّتِي كَانَت تَّعۡمَلُ ٱلۡخَبَـٰٓئِثَۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمَ سَوۡءٖ فَٰسِقِينَ
lūtvinu nāṁ tattvabēādhavuṁ aṟivuṁ nalki. ābhāsaṁ naṭannirunna nāṭṭil ninn nāṁ addēhatte rakṣappeṭutti. annāṭṭukār duṣicca tem'māṭikaḷāya janamāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 74
وَأَدۡخَلۡنَٰهُ فِي رَحۡمَتِنَآۖ إِنَّهُۥ مِنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
lūtvine nāṁ nam'muṭe kāruṇyavalayattiluḷppeṭutti. tīrcca; addēhaṁ saccaritanāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 75
وَنُوحًا إِذۡ نَادَىٰ مِن قَبۡلُ فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ فَنَجَّيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥ مِنَ ٱلۡكَرۡبِ ٱلۡعَظِيمِ
nūhinṟe kāryavuṁ ōrkkuka: ivarkkellāṁ mumpe addēhaṁ nam'me viḷiccuprārthicca kāryaṁ. aṅṅane nāṁ addēhattinuttaraṁ nalki. addēhatteyuṁ kuṭumbatteyuṁ keāṭunduritattil ninn rakṣappeṭutti
Surah Al-Anbiya, Verse 76
وَنَصَرۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلَّذِينَ كَذَّبُواْ بِـَٔايَٰتِنَآۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمَ سَوۡءٖ فَأَغۡرَقۡنَٰهُمۡ أَجۡمَعِينَ
nam'muṭe vacanaṅṅaḷe taḷḷippaṟañña janattinetire nāṁ addēhatte tuṇaccu. tīrccayāyuṁ avar paṟṟe duṣicca janatayāyirunnu. atināl avare onnaṭaṅkaṁ nāṁ mukkiyeāṭukki
Surah Al-Anbiya, Verse 77
وَدَاوُۥدَ وَسُلَيۡمَٰنَ إِذۡ يَحۡكُمَانِ فِي ٱلۡحَرۡثِ إِذۡ نَفَشَتۡ فِيهِ غَنَمُ ٱلۡقَوۡمِ وَكُنَّا لِحُكۡمِهِمۡ شَٰهِدِينَ
dāvūdinṟeyuṁ sulaimānṟeyuṁ kāryaṁ ōrkkuka: avariruvaruṁ oru kr̥ṣiyiṭattinṟe praśnattil tīrppukalpicca kāryaṁ. oru kūṭṭaruṭe āṭukaḷ kr̥ṣiyiṭattil kaṭannu viḷa tinnu. avaruṭe vidhikku nāṁ sākṣiyāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 78
فَفَهَّمۡنَٰهَا سُلَيۡمَٰنَۚ وَكُلًّا ءَاتَيۡنَا حُكۡمٗا وَعِلۡمٗاۚ وَسَخَّرۡنَا مَعَ دَاوُۥدَ ٱلۡجِبَالَ يُسَبِّحۡنَ وَٱلطَّيۡرَۚ وَكُنَّا فَٰعِلِينَ
annēraṁ sulaimānn nāṁ kāryattinṟe nijasthiti manas'silākkikkeāṭuttu. avariruvarkkuṁ nāṁ tattvabēādhavuṁ aṟivuṁ nalki. dāvūdinēāṭeāppaṁ, daivatte kīrttanaṁ ceyyunna parvataṅṅaḷeyuṁ paṟavakaḷeyuṁ nāṁ adhīnappeṭuttikkeāṭuttu. nāmāṇiteākke ceytukeāṇṭirunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 79
وَعَلَّمۡنَٰهُ صَنۡعَةَ لَبُوسٖ لَّكُمۡ لِتُحۡصِنَكُم مِّنۢ بَأۡسِكُمۡۖ فَهَلۡ أَنتُمۡ شَٰكِرُونَ
niṅṅaḷkkuvēṇṭi nāṁ addēhattin paṭayaṅkinirmāṇaṁ paṭhippiccukeāṭuttu. niṅṅaḷe yud'dhavipattukaḷilninn rakṣikkānāṇat. enniṭṭ niṅṅaḷ nandiyuḷḷavarāṇēā
Surah Al-Anbiya, Verse 80
وَلِسُلَيۡمَٰنَ ٱلرِّيحَ عَاصِفَةٗ تَجۡرِي بِأَمۡرِهِۦٓ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ ٱلَّتِي بَٰرَكۡنَا فِيهَاۚ وَكُنَّا بِكُلِّ شَيۡءٍ عَٰلِمِينَ
sulaimānn nāṁ āññuvīśunna kāṟṟineyuṁ adhīnappeṭuttikkeāṭuttu. addēhattinṟe kalpana prakāraṁ, nāṁ anugrahaṅṅaḷeārukkivecca nāṭṭilēkk at sañcariccukeāṇṭirunnu. ellā kāryatteppaṟṟiyuṁ nannāyaṟiyunnavanāṇ nāṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 81
وَمِنَ ٱلشَّيَٰطِينِ مَن يَغُوصُونَ لَهُۥ وَيَعۡمَلُونَ عَمَلٗا دُونَ ذَٰلِكَۖ وَكُنَّا لَهُمۡ حَٰفِظِينَ
piśācukkaḷilninn cilareyuṁ nāṁ addēhattinu kīḻpeṭuttikkeāṭuttu. avar addēhattinuvēṇṭi veḷḷattilmuṅṅumāyirunnu. kūṭāte maṟṟu pala jēālikaḷuṁ ceyyunnavarumāyirunnu. nāmāṇavarkk mēlnēāṭṭanvahiccirunnat
Surah Al-Anbiya, Verse 82
۞وَأَيُّوبَ إِذۡ نَادَىٰ رَبَّهُۥٓ أَنِّي مَسَّنِيَ ٱلضُّرُّ وَأَنتَ أَرۡحَمُ ٱلرَّـٰحِمِينَ
ayyūb tanṟe nāthane viḷicc prārthicca kāryaṁ ōrkkuka: "enne duritaṁ bādhiccirikkunnu. nī karuṇayuḷḷavarilēṟṟavuṁ karuṇayuḷḷavanāṇallēā.”
Surah Al-Anbiya, Verse 83
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ فَكَشَفۡنَا مَا بِهِۦ مِن ضُرّٖۖ وَءَاتَيۡنَٰهُ أَهۡلَهُۥ وَمِثۡلَهُم مَّعَهُمۡ رَحۡمَةٗ مِّنۡ عِندِنَا وَذِكۡرَىٰ لِلۡعَٰبِدِينَ
appēāḷ addēhattinu nāṁ uttaramēki. addēhattinuṇṭāyirunna duritaṁ dūrīkariccukeāṭuttu. addēhattinu nāṁ tanṟe kuṭumbatte nalki. avarēāṭeāppaṁ atrayuṁ pēre vēṟeyuṁ keāṭuttu. nam'muṭe bhāgattuninnuḷḷa anugrahamāyāṇat. ārādhanayil muḻukunnavarkk orēārmappeṭuttaluṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 84
وَإِسۡمَٰعِيلَ وَإِدۡرِيسَ وَذَا ٱلۡكِفۡلِۖ كُلّٞ مِّنَ ٱلصَّـٰبِرِينَ
ismā'īlinṟeyuṁ idrīsinṟeyuṁ dulkiphlinṟeyuṁ kāryavuṁ ōrkkuka. avareākke ēṟe kṣamālukkaḷāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 85
وَأَدۡخَلۡنَٰهُمۡ فِي رَحۡمَتِنَآۖ إِنَّهُم مِّنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ
avareyellāṁ nāṁ nam'muṭe anugrahattiluḷppeṭutti. avarellāvaruṁ saccaritarāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 86
وَذَا ٱلنُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَٰضِبٗا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقۡدِرَ عَلَيۡهِ فَنَادَىٰ فِي ٱلظُّلُمَٰتِ أَن لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
dunnūn kupitanāyi pēāya kāryaṁ ōrkkuka: nāṁ piṭikūṭukayillenn addēhaṁ karuti. atināl kūriruḷukaḷil vecc addēhaṁ kēṇapēkṣiccu: "nīyallāte daivamilla. nīyetra pariśud'dhan! sanśayamilla; ñān atikramiyāyirikkunnu.”
Surah Al-Anbiya, Verse 87
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ وَنَجَّيۡنَٰهُ مِنَ ٱلۡغَمِّۚ وَكَذَٰلِكَ نُـۨجِي ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
annēraṁ nāṁ addēhattin uttaramēki. addēhatte duḥkhattilninnu mēācippiccu. ivvidhaṁ nāṁ satyaviśvāsikaḷe rakṣappeṭuttunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 88
وَزَكَرِيَّآ إِذۡ نَادَىٰ رَبَّهُۥ رَبِّ لَا تَذَرۡنِي فَرۡدٗا وَأَنتَ خَيۡرُ ٱلۡوَٰرِثِينَ
sakariyyā tanṟe nāthane viḷiccuprārthicca kāryaṁ ōrkkuka: "enṟe nāthā, nīyenne oṟṟayānāyi viṭarutē. nīyāṇallēā anantarameṭukkunnavaril atyuttaman.”
Surah Al-Anbiya, Verse 89
فَٱسۡتَجَبۡنَا لَهُۥ وَوَهَبۡنَا لَهُۥ يَحۡيَىٰ وَأَصۡلَحۡنَا لَهُۥ زَوۡجَهُۥٓۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ يُسَٰرِعُونَ فِي ٱلۡخَيۡرَٰتِ وَيَدۡعُونَنَا رَغَبٗا وَرَهَبٗاۖ وَكَانُواْ لَنَا خَٰشِعِينَ
appēāḷ nāṁ addēhattinuttaraṁ nalki. yahyāye sam'mānamāyi keāṭuttu. addēhattinṟe patniye nāmatin prāptayākki. tīrccayāyuṁ avar nalla kāryaṅṅaḷil āvēśaṁ kāṇikkunnavarāyirunnu. pēṭiyēāṭeyuṁ pratīkṣayēāṭeyuṁ nam'mēāṭ prārthikkunnavaruṁ tāḻma kāṇikkunnavarumāyirunnu
Surah Al-Anbiya, Verse 90
وَٱلَّتِيٓ أَحۡصَنَتۡ فَرۡجَهَا فَنَفَخۡنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا وَجَعَلۡنَٰهَا وَٱبۡنَهَآ ءَايَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ
tanṟe pātivratyaṁ sūkṣiccavaḷuṭe kāryaṁ ōrkkuka: aṅṅane nāmavaḷil nam'muṭe ātmāvilninn ūti. avaḷeyuṁ avaḷuṭe makaneyuṁ lēākarkk teḷiñña aṭayāḷamākkukayuṁ ceytu
Surah Al-Anbiya, Verse 91
إِنَّ هَٰذِهِۦٓ أُمَّتُكُمۡ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ وَأَنَا۠ رَبُّكُمۡ فَٱعۡبُدُونِ
niṅṅaḷuṭe ī samudāyaṁ satyattil oreāṟṟa samudāyamāṇ. ñān niṅṅaḷuṭe nāthanuṁ. atināl niṅṅaḷenikku mātraṁ vaḻippeṭuka
Surah Al-Anbiya, Verse 92
وَتَقَطَّعُوٓاْ أَمۡرَهُم بَيۡنَهُمۡۖ كُلٌّ إِلَيۡنَا رَٰجِعُونَ
ennāl avar taṅṅaḷuṭe matakāryattil niravadhi cērikaḷāyi. aṟiyuka: ellāvaruṁ nam'milēkk tiriccuvarēṇṭavarāṇ
Surah Al-Anbiya, Verse 93
فَمَن يَعۡمَلۡ مِنَ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ وَهُوَ مُؤۡمِنٞ فَلَا كُفۡرَانَ لِسَعۡيِهِۦ وَإِنَّا لَهُۥ كَٰتِبُونَ
satyaviśvāsiyāyi salkkarmaṅṅaḷ pravarttikkunnavanṟe karmaphalaṁ pāḻāvukayilla. uṟappāyuṁ nāmat rēkhappeṭuttunnuṇṭ
Surah Al-Anbiya, Verse 94
وَحَرَٰمٌ عَلَىٰ قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَآ أَنَّهُمۡ لَا يَرۡجِعُونَ
nāmeāru nāṭine naśippiccāl avar pinneyeārikkaluṁ aviṭēkk tiriccuvarilla
Surah Al-Anbiya, Verse 95
حَتَّىٰٓ إِذَا فُتِحَتۡ يَأۡجُوجُ وَمَأۡجُوجُ وَهُم مِّن كُلِّ حَدَبٖ يَنسِلُونَ
ya'ajūj- ma'ajūj janavibhāgaṅṅaḷkk oru vaḻi tuṟannukiṭṭunvare; aṅṅane avar ellā kunninpuṟaṅṅaḷilninnuṁ kuticciṟaṅṅi varuṁ vareyuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 96
وَٱقۡتَرَبَ ٱلۡوَعۡدُ ٱلۡحَقُّ فَإِذَا هِيَ شَٰخِصَةٌ أَبۡصَٰرُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يَٰوَيۡلَنَا قَدۡ كُنَّا فِي غَفۡلَةٖ مِّنۡ هَٰذَا بَلۡ كُنَّا ظَٰلِمِينَ
ā satyavāgdānaṁ aṭuttu varunnatu vareyuṁ. appēāḷ satyaniṣēdhikaḷuṭe kaṇṇukaḷ tuṟiccunilkkuṁ. avariṅṅane vilapikkuṁ. "ñaṅṅaḷuṭe bhāgyadēāṣaṁ. ñaṅṅaḷ itēkkuṟicc tīrttuṁ aśrad'dharāyirunnu. ñaṅṅaḷ atikramikaḷāyippēāyallēā.”
Surah Al-Anbiya, Verse 97
إِنَّكُمۡ وَمَا تَعۡبُدُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنتُمۡ لَهَا وَٰرِدُونَ
tīrccayāyuṁ niṅṅaḷuṁ allāhuvekkūṭāte niṅṅaḷ pūjikkunnavaruṁ narakattīyile viṟakāṇ. niṅṅaḷellāṁ aviṭe etticcēruka tanne ceyyuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 98
لَوۡ كَانَ هَـٰٓؤُلَآءِ ءَالِهَةٗ مَّا وَرَدُوهَاۖ وَكُلّٞ فِيهَا خَٰلِدُونَ
yathārthattil avar daivaṅṅaḷāyirunneṅkil ī narakattīyil vannettumāyirunnilla. ennāl ōrkkuka: avarellāṁ aviṭe nityavāsikaḷāyirikkuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 99
لَهُمۡ فِيهَا زَفِيرٞ وَهُمۡ فِيهَا لَا يَسۡمَعُونَ
avarkkaviṭe neṭuniśvāsamāṇuṇṭāvuka. atallāteānnuṁ kēḷkkānāvilla
Surah Al-Anbiya, Verse 100
إِنَّ ٱلَّذِينَ سَبَقَتۡ لَهُم مِّنَّا ٱلۡحُسۡنَىٰٓ أُوْلَـٰٓئِكَ عَنۡهَا مُبۡعَدُونَ
ennāl nēratte tanne nam'mil ninn nanma labhiccavar atilninn māṟṟinirttappeṭuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 101
لَا يَسۡمَعُونَ حَسِيسَهَاۖ وَهُمۡ فِي مَا ٱشۡتَهَتۡ أَنفُسُهُمۡ خَٰلِدُونَ
avaratinṟe nēriya śabdampēāluṁ kēḷkkukayilla. avar ennennuṁ taṅṅaḷuṭe manas'siṣṭappeṭunna sukhāsvādyatakaḷilāyirikkuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 102
لَا يَحۡزُنُهُمُ ٱلۡفَزَعُ ٱلۡأَكۡبَرُ وَتَتَلَقَّىٰهُمُ ٱلۡمَلَـٰٓئِكَةُ هَٰذَا يَوۡمُكُمُ ٱلَّذِي كُنتُمۡ تُوعَدُونَ
ā mahā sambhramaṁ avare oṭṭuṁ ākularākkukayilla. malakkukaḷ avare svīkaricc etirēlkkuṁ. malakkukaḷ avarkkiṅṅane svāgatamēātukayuṁ ceyyuṁ:"niṅṅaḷēāṭu vāgdānaṁ ceyta ā mēāhana dinamāṇit.”
Surah Al-Anbiya, Verse 103
يَوۡمَ نَطۡوِي ٱلسَّمَآءَ كَطَيِّ ٱلسِّجِلِّ لِلۡكُتُبِۚ كَمَا بَدَأۡنَآ أَوَّلَ خَلۡقٖ نُّعِيدُهُۥۚ وَعۡدًا عَلَيۡنَآۚ إِنَّا كُنَّا فَٰعِلِينَ
pustakattāḷukaḷ curuṭṭumpēāle ākāśatte nāṁ curuṭṭikkūṭṭunna dinamāṇat. nāṁ sr̥ṣṭi ādyamārambhiccapēāle tanne atāvarttikkuṁ. vāgdānaṁ vaḻi it nam'muṭe bādhyatayāyirikkunnu. nāmat naṭappākkukatanne ceyyuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 104
وَلَقَدۡ كَتَبۡنَا فِي ٱلزَّبُورِ مِنۢ بَعۡدِ ٱلذِّكۡرِ أَنَّ ٱلۡأَرۡضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ ٱلصَّـٰلِحُونَ
sabūṟil udbēādhanattinuśēṣaṁ nāmiṅṅane rēkhappeṭuttiyiṭṭuṇṭ: "bhūmiyuṭe pintuṭarccāvakāśaṁ saccaritarāya enṟe dāsanmārkkāyirikkuṁ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 105
إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَٰغٗا لِّقَوۡمٍ عَٰبِدِينَ
tīrccayāyuṁ itil allāhuve vaḻippeṭunna janattin mahattāya sandēśamuṇṭ
Surah Al-Anbiya, Verse 106
وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا رَحۡمَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ
lēākarkkāke anugrahamāyallāte ninne nāṁ ayacciṭṭilla
Surah Al-Anbiya, Verse 107
قُلۡ إِنَّمَا يُوحَىٰٓ إِلَيَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ فَهَلۡ أَنتُم مُّسۡلِمُونَ
paṟayuka: enikku bēādhanamāyi kiṭṭiyatitāṇ: niṅṅaḷuṭe daivaṁ ēkanāya allāhu mātramāṇ. enniṭṭuṁ niṅṅaḷ musliṅkaḷāvunnillē
Surah Al-Anbiya, Verse 108
فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَقُلۡ ءَاذَنتُكُمۡ عَلَىٰ سَوَآءٖۖ وَإِنۡ أَدۡرِيٓ أَقَرِيبٌ أَم بَعِيدٞ مَّا تُوعَدُونَ
iniyuṁ avar pintiriyukayāṇeṅkil paṟayuka: "ñān niṅṅaḷkkellāṁ orēpēāle aṟiyipp nalkikkaḻiññu. niṅṅaḷēāṭ vāgdānaṁ ceyyunna kāryaṁ aṭuttēā akaleyēā ennenikkaṟiyukayilla
Surah Al-Anbiya, Verse 109
إِنَّهُۥ يَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ مِنَ ٱلۡقَوۡلِ وَيَعۡلَمُ مَا تَكۡتُمُونَ
ennāl niṅṅaḷ uṟakke paṟayunnatuṁ maṟaccuvekkunnatuṁ tīrccayāyuṁ allāhu aṟiyuṁ
Surah Al-Anbiya, Verse 110
وَإِنۡ أَدۡرِي لَعَلَّهُۥ فِتۡنَةٞ لَّكُمۡ وَمَتَٰعٌ إِلَىٰ حِينٖ
enikkaṟiññukūṭā, oru vēḷa it niṅṅaḷkkeāru parīkṣaṇamāyēkkāṁ; oru niścitakālaṁ vare niṅṅaḷkk sukhāsvādanattinuḷḷa avasaraṁ nalkiyatumāvāṁ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 111
قَٰلَ رَبِّ ٱحۡكُم بِٱلۡحَقِّۗ وَرَبُّنَا ٱلرَّحۡمَٰنُ ٱلۡمُسۡتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ
pravācakan paṟaññu: "enṟe nāthā; nī satyampēāle vidhi kalpikkuka. ñaṅṅaḷuṭe nāthan paramakāruṇikanāṇ. niṅṅaḷ paṟaññuparattunnatinetire ñaṅṅaḷkk sahāyattin āśrayikkāvunnavanuṁ.”
Surah Al-Anbiya, Verse 112