Surah Adh-Dhariyat - Malayalam Translation by Muhammad Karakunnu And Vanidas Elayavoor
وَٱلذَّـٰرِيَٰتِ ذَرۡوٗا
peāṭi paṟattunnava sākṣi
Surah Adh-Dhariyat, Verse 1
فَٱلۡحَٰمِلَٰتِ وِقۡرٗا
kanatta mēghaṅṅaḷe vahikkunnava sākṣi
Surah Adh-Dhariyat, Verse 2
فَٱلۡجَٰرِيَٰتِ يُسۡرٗا
tenni nīṅṅunnava sākṣi
Surah Adh-Dhariyat, Verse 3
فَٱلۡمُقَسِّمَٰتِ أَمۡرًا
kāryaṅṅaḷ vīticcu keāṭukkunnava sākṣi
Surah Adh-Dhariyat, Verse 4
إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٞ
niṅṅaḷkku vāgdattaṁ ceyyappeṭunna kāryaṁ satyaṁ tanne; tīrcca
Surah Adh-Dhariyat, Verse 5
وَإِنَّ ٱلدِّينَ لَوَٰقِعٞ
n'yāyavidhi naṭakkuka tanne ceyyuṁ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 6
وَٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلۡحُبُكِ
vividha sañcārapathaṅṅaḷuḷḷa ākāśaṁ sākṣi
Surah Adh-Dhariyat, Verse 7
إِنَّكُمۡ لَفِي قَوۡلٖ مُّخۡتَلِفٖ
tīrccayāyuṁ niṅṅaḷ vyatyastā bhiprāyakkārāṇ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 8
يُؤۡفَكُ عَنۡهُ مَنۡ أُفِكَ
nērvaḻiyil ninn akannavan ī satyattil ninn vyaticalikkunnu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 9
قُتِلَ ٱلۡخَرَّـٰصُونَ
ūhaṅṅaḷe avalambikkunnavar naśiccatutanne
Surah Adh-Dhariyat, Verse 10
ٱلَّذِينَ هُمۡ فِي غَمۡرَةٖ سَاهُونَ
avarēā vivarakkēṭil matimaṟannavar
Surah Adh-Dhariyat, Verse 11
يَسۡـَٔلُونَ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلدِّينِ
avar cēādikkunnu, n'yāyavidhiyuṭe dinaṁ eppēāḻenn
Surah Adh-Dhariyat, Verse 12
يَوۡمَ هُمۡ عَلَى ٱلنَّارِ يُفۡتَنُونَ
atēā, avar narakāgniyil eriyunna dinaṁ tanne
Surah Adh-Dhariyat, Verse 13
ذُوقُواْ فِتۡنَتَكُمۡ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تَسۡتَعۡجِلُونَ
ann avarēāṭ paṟayuṁ: itā, niṅṅaḷkkuḷḷa śikṣa. it anubhaviccukeāḷḷuka. niṅṅaḷ tiṭukkaṁ kāṭṭi āvaśyappeṭṭukeāṇṭirunnat itāṇallēā
Surah Adh-Dhariyat, Verse 14
إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّـٰتٖ وَعُيُونٍ
ennāl sūkṣmata pālikkunnavar svargīyārāmaṅṅaḷiluṁ aruvikaḷilumāyirikkuṁ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 15
ءَاخِذِينَ مَآ ءَاتَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡۚ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَبۡلَ ذَٰلِكَ مُحۡسِنِينَ
taṅṅaḷuṭe nāthanṟe varadānaṅṅaḷ anubhavikkunnavarāyi. avar nēratte sadvr̥ttarāyirunnuvallēā
Surah Adh-Dhariyat, Verse 16
كَانُواْ قَلِيلٗا مِّنَ ٱلَّيۡلِ مَا يَهۡجَعُونَ
rātriyil alpanēramē avar uṟaṅṅāṟuṇṭāyirunnuḷḷū
Surah Adh-Dhariyat, Verse 17
وَبِٱلۡأَسۡحَارِ هُمۡ يَسۡتَغۡفِرُونَ
avar rāvinṟe oṭuvuvēḷakaḷil pāpamēācanaṁ tēṭunnavarumāyirunnu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 18
وَفِيٓ أَمۡوَٰلِهِمۡ حَقّٞ لِّلسَّآئِلِ وَٱلۡمَحۡرُومِ
avaruṭe sampādyaṅṅaḷil cēādikkunnavannuṁ nirālambanuṁ avakāśamuṇṭāyirunnu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 19
وَفِي ٱلۡأَرۡضِ ءَايَٰتٞ لِّلۡمُوقِنِينَ
dr̥ḍhaviśvāsikaḷkk bhūmiyil niravadhi teḷivukaḷuṇṭ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 20
وَفِيٓ أَنفُسِكُمۡۚ أَفَلَا تُبۡصِرُونَ
niṅṅaḷil tanneyumuṇṭ. enniṭṭuṁ niṅṅaḷ ateānnuṁ kaṇṭ manas'silākkunnillennēā
Surah Adh-Dhariyat, Verse 21
وَفِي ٱلسَّمَآءِ رِزۡقُكُمۡ وَمَا تُوعَدُونَ
ākāśattil niṅṅaḷkk upajīvanamuṇṭ. niṅṅaḷe tākkīt ceytukeāṇṭirikkunna śikṣayuṁ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 22
فَوَرَبِّ ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِ إِنَّهُۥ لَحَقّٞ مِّثۡلَ مَآ أَنَّكُمۡ تَنطِقُونَ
ākāśabhūmikaḷuṭe nāthan sākṣi. niṅṅaḷ sansāriccukeāṇṭirikkunnu ennapēāle it satyamākunnu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 23
هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ضَيۡفِ إِبۡرَٰهِيمَ ٱلۡمُكۡرَمِينَ
ibṟāhīminṟe ādaraṇīyarāya atithikaḷuṭe vivaraṁ ninakk vannettiyēā
Surah Adh-Dhariyat, Verse 24
إِذۡ دَخَلُواْ عَلَيۡهِ فَقَالُواْ سَلَٰمٗاۖ قَالَ سَلَٰمٞ قَوۡمٞ مُّنكَرُونَ
avaraddēhattinṟe aṭuttuvanna sandarbhaṁ? avaraddēhattin salāṁ paṟaññu. addēhaṁ paṟaññu: niṅṅaḷkkuṁ salāṁ; aparicitarāṇallēā
Surah Adh-Dhariyat, Verse 25
فَرَاغَ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ فَجَآءَ بِعِجۡلٖ سَمِينٖ
anantaraṁ addēhaṁ ativēgaṁ tanṟe vīṭṭukāre samīpiccu. aṅṅane keāḻutta paśukkiṭāvine pākaṁ ceytukeāṇṭuvannu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 26
فَقَرَّبَهُۥٓ إِلَيۡهِمۡ قَالَ أَلَا تَأۡكُلُونَ
atavaruṭe samīpattuveccu. addēhaṁ cēādiccu: niṅṅaḷ tinnunnillē
Surah Adh-Dhariyat, Verse 27
فَأَوۡجَسَ مِنۡهُمۡ خِيفَةٗۖ قَالُواْ لَا تَخَفۡۖ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَٰمٍ عَلِيمٖ
appēāḷ addēhattin avareppaṟṟi āśaṅka tēānni. avar paṟaññu: “pēṭikkēṇṭa”. jñāniyāya oru putranṟe jananattekkuṟicca śubhavārtta avaraddēhatte aṟiyiccu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 28
فَأَقۡبَلَتِ ٱمۡرَأَتُهُۥ فِي صَرَّةٖ فَصَكَّتۡ وَجۡهَهَا وَقَالَتۡ عَجُوزٌ عَقِيمٞ
appēāḷ addēhattinṟe bhārya occavecc ōṭivannu. svantaṁ mukhattaṭiccukeāṇṭ avar cēādiccu: "vandhyayāya ī kiḻavikkēā?”
Surah Adh-Dhariyat, Verse 29
قَالُواْ كَذَٰلِكِ قَالَ رَبُّكِۖ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلۡحَكِيمُ ٱلۡعَلِيمُ
avar aṟiyiccu: "ate, aṅṅane sambhavikkumenn ninṟe nāthan aṟiyiccirikkunnu. avan yuktimānuṁ abhijñanuṁ tanne; tīrcca.”
Surah Adh-Dhariyat, Verse 30
۞قَالَ فَمَا خَطۡبُكُمۡ أَيُّهَا ٱلۡمُرۡسَلُونَ
addēhaṁ anvēṣiccu: allayēā dūtanmārē, niṅṅaḷuṭe yātrēāddēśyaṁ entāṇ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 31
قَالُوٓاْ إِنَّآ أُرۡسِلۡنَآ إِلَىٰ قَوۡمٖ مُّجۡرِمِينَ
avar aṟiyiccu: "kuṟṟavāḷikaḷāya janattilēkkāṇ ñaṅṅaḷe niyēāgiccirikkunnat
Surah Adh-Dhariyat, Verse 32
لِنُرۡسِلَ عَلَيۡهِمۡ حِجَارَةٗ مِّن طِينٖ
avarkkumēl cuṭṭeṭutta kaḷimaṇkaṭṭa vāricceāriyān
Surah Adh-Dhariyat, Verse 33
مُّسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ لِلۡمُسۡرِفِينَ
ava atikramikaḷkkāyi ninṟe nāthanṟe vaśaṁ pratyēkaṁ aṭayāḷappeṭuttiveccavayāṇ.”
Surah Adh-Dhariyat, Verse 34
فَأَخۡرَجۡنَا مَن كَانَ فِيهَا مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
pinne aviṭeyuṇṭāyirunna satyaviśvāsikaḷeyellāṁ nāṁ rakṣappeṭutti
Surah Adh-Dhariyat, Verse 35
فَمَا وَجَدۡنَا فِيهَا غَيۡرَ بَيۡتٖ مِّنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ
ennāl nāmaviṭe musliṅkaḷuṭētāyi oru vīṭallāteānnuṁ kaṇṭilla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 36
وَتَرَكۡنَا فِيهَآ ءَايَةٗ لِّلَّذِينَ يَخَافُونَ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَلِيمَ
nēāvēṟiya śikṣaye pēṭikkunnavarkk nāmaviṭe oraṭayāḷaṁ bākkiveccu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 37
وَفِي مُوسَىٰٓ إِذۡ أَرۡسَلۡنَٰهُ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٖ
mūsāyiluṁ niṅṅaḷkk dr̥ṣṭāntamuṇṭ. vyaktamāya teḷivumāyi nāṁ addēhatte phaṟavēānṟe aṭuttēkkayacca sandarbhaṁ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 38
فَتَوَلَّىٰ بِرُكۡنِهِۦ وَقَالَ سَٰحِرٌ أَوۡ مَجۡنُونٞ
avan tanṟe kaḻivil garv naṭicc pintiriññu. enniṭṭ paṟaññu: ivaneāru māyājālakkāran; alleṅkil bhrāntan
Surah Adh-Dhariyat, Verse 39
فَأَخَذۡنَٰهُ وَجُنُودَهُۥ فَنَبَذۡنَٰهُمۡ فِي ٱلۡيَمِّ وَهُوَ مُلِيمٞ
atināl avaneyuṁ avanṟe paṭṭāḷatteyuṁ nāṁ piṭikūṭi. pinne avareyeākke kaṭalileṟiññu. avan ākṣēpārhan tanne
Surah Adh-Dhariyat, Verse 40
وَفِي عَادٍ إِذۡ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمُ ٱلرِّيحَ ٱلۡعَقِيمَ
ād janatayuṭe kāryattiluṁ niṅṅaḷkk dr̥ṣṭāntamuṇṭ. vandhyamāya kāṟṟine nāmavarkkunēre ayacca sandarbhaṁ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 41
مَا تَذَرُ مِن شَيۡءٍ أَتَتۡ عَلَيۡهِ إِلَّا جَعَلَتۡهُ كَٱلرَّمِيمِ
teāṭṭuḻiñña onnineyuṁ at turumpupēāle nurumpiccatākkātirunnilla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 42
وَفِي ثَمُودَ إِذۡ قِيلَ لَهُمۡ تَمَتَّعُواْ حَتَّىٰ حِينٖ
thamūdiluṁ niṅṅaḷkk dr̥ṣṭāntamuṇṭ. “oru nirṇita avadhi vare niṅṅaḷ sukhiccu keāḷḷuka” enn avarēāṭa paṟañña sandarbhaṁ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 43
فَعَتَوۡاْ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَتۡهُمُ ٱلصَّـٰعِقَةُ وَهُمۡ يَنظُرُونَ
enniṭṭuṁ avar taṅṅaḷuṭe nāthanṟe kalpanaye dhikkariccu. aṅṅane avar nēākkinilkke ghēāramāyeāriṭinādaṁ avare piṭikūṭi
Surah Adh-Dhariyat, Verse 44
فَمَا ٱسۡتَطَٰعُواْ مِن قِيَامٖ وَمَا كَانُواْ مُنتَصِرِينَ
appēāḻavarkk eḻunnēlkkānēā rakṣāmārgaṁ tēṭānēā kaḻiññilla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 45
وَقَوۡمَ نُوحٖ مِّن قَبۡلُۖ إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَوۡمٗا فَٰسِقِينَ
avarkku mumpe nūhinṟe janatayeyuṁ nāṁ naśippicciṭṭuṇṭ. uṟappāyuṁ avaruṁ adhārmikarāyirunnu
Surah Adh-Dhariyat, Verse 46
وَٱلسَّمَآءَ بَنَيۡنَٰهَا بِأَيۡيْدٖ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ
ākāśatte nāṁ kaikaḷāl nirmiccu. nāmatine vikasippiccukeāṇṭirikkukayāṇ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 47
وَٱلۡأَرۡضَ فَرَشۡنَٰهَا فَنِعۡمَ ٱلۡمَٰهِدُونَ
bhūmiye nāṁ viṭartti viriccirikkunnu. etra viśiṣṭamāyi vitānikkunnavan
Surah Adh-Dhariyat, Verse 48
وَمِن كُلِّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَا زَوۡجَيۡنِ لَعَلَّكُمۡ تَذَكَّرُونَ
nāṁ ellā vastukkaḷilninnuṁ īraṇṭ iṇakaḷe sr̥ṣṭiccu. niṅṅaḷ cinticcaṟiyān
Surah Adh-Dhariyat, Verse 49
فَفِرُّوٓاْ إِلَى ٱللَّهِۖ إِنِّي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرٞ مُّبِينٞ
atināl niṅṅaḷ allāhuvilēkk ōṭiyettuka. uṟappāyuṁ avanilninn niṅṅaḷilēkkuḷḷa teḷiñña tākkītukāranāṇ ñān
Surah Adh-Dhariyat, Verse 50
وَلَا تَجۡعَلُواْ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَۖ إِنِّي لَكُم مِّنۡهُ نَذِيرٞ مُّبِينٞ
allāhuvineāppaṁ maṟṟeāru daivatteyuṁ sthāpikkātirikkuka. tīrccayāyuṁ avanilninn niṅṅaḷkkuḷḷa vyaktamāya munnaṟiyippu nalkunnavanāṇ ñān
Surah Adh-Dhariyat, Verse 51
كَذَٰلِكَ مَآ أَتَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُواْ سَاحِرٌ أَوۡ مَجۡنُونٌ
ivvidhaṁ bhrāntanennēā māyājālakkāranennēā ākṣēpikkappeṭātta oreāṟṟa daivadūtanuṁ ivarkk mumpuḷḷavariluṁ vanniṭṭilla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 52
أَتَوَاصَوۡاْ بِهِۦۚ بَلۡ هُمۡ قَوۡمٞ طَاغُونَ
avareākkeyuṁ aṅṅane ceyyān an'yēān'yaṁ paṟaññuṟappiccirikkayāṇēā? alla; avareākkeyuṁ atikramikaḷāya janaṁ tanne
Surah Adh-Dhariyat, Verse 53
فَتَوَلَّ عَنۡهُمۡ فَمَآ أَنتَ بِمَلُومٖ
atināl nī avarilninn pinmāṟuka. eṅkil nī ākṣēpārhanalla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 54
وَذَكِّرۡ فَإِنَّ ٱلذِّكۡرَىٰ تَنفَعُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ
nī udbēādhanaṁ tuṭaruka. uṟappāyuṁ satyaviśvāsikaḷkk udbēādhanaṁ upakarikkuṁ
Surah Adh-Dhariyat, Verse 55
وَمَا خَلَقۡتُ ٱلۡجِنَّ وَٱلۡإِنسَ إِلَّا لِيَعۡبُدُونِ
jinnukaḷeyuṁ manuṣyareyuṁ enikku vaḻippeṭṭu jīvikkānallāte ñān sr̥ṣṭicciṭṭilla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 56
مَآ أُرِيدُ مِنۡهُم مِّن رِّزۡقٖ وَمَآ أُرِيدُ أَن يُطۡعِمُونِ
ñān avarilninn upajīvanameānnuṁ keātikkunnilla. avarenikk tinnān taraṇamennuṁ ñānāgrahikkunnilla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 57
إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلرَّزَّاقُ ذُو ٱلۡقُوَّةِ ٱلۡمَتِينُ
allāhuvāṇ annadātāv, tīrcca. avan atiśaktanuṁ karuttanuṁ tanne
Surah Adh-Dhariyat, Verse 58
فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُواْ ذَنُوبٗا مِّثۡلَ ذَنُوبِ أَصۡحَٰبِهِمۡ فَلَا يَسۡتَعۡجِلُونِ
uṟappāyuṁ akramaṁ pravarttikkunnavarkk śikṣayuṇṭ. avaruṭe mungāmikaḷāya kūṭṭukārkk kiṭṭiya pēāluḷḷa śikṣa. atināl avarennēāṭatinu tiṭukkaṁ kūṭṭēṇṭatilla
Surah Adh-Dhariyat, Verse 59
فَوَيۡلٞ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ مِن يَوۡمِهِمُ ٱلَّذِي يُوعَدُونَ
satyaniṣēdhikaḷēāṭ tākkīt nalkikkeāṇṭirikkunna dinamillē; atavarkk sarvanāśattinṟētutanne
Surah Adh-Dhariyat, Verse 60